Τί νοιώθει άραγε το παιδί μου όταν
πηγαίνουμε στην παιδική χαρά,
εκείνος παίζει με την άμμο, τη τσουλίθρα, τα άλλα παιδιά
και εγώ δε κάθομαι σαν τις άλλες μαμάδες στα παγκάκια
να τα λέμε, να διαβάζω κανένα βιβλίο, απλά να παιρνάω την ώρα μου,
παρά
...
να πετώ καλάθια στην μπασκέτα.
Νοιώθει άβολα γιατί η μαμά του κάνει κάτι άλλο απο τις άλλες μαμάδες;
Θα προτιμούσε και εγώ να κάθομαι στο παγκάκι;
Χαίρεται που η μαμά του κάνει κάτι το διαφορετικό;
Νοιώθει υπερηφάνια, που η μαμά του μερικές φορές τα καταφέρνει και καλά στο παιχνίδι;
Του είναι αδιάφορο;
Πρέπει οπωσδήποτε να τον ρωτήσω την επόμενη φορά στη παιδική χαρά.
Τί θα κάνω εαν δεν του αρέσει;
Θα του εξηγήσω ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ότι μερικοί προτιμούν στο πάρκο το βιβλίο, την συζήτηση, την παρέα και εγώ προτιμώ το μπάσκετ αλλά είμαι πάντα εκεί εαν θέλει να παίξει μαζί μου, με χρειαστεί στο δικό του το παιχνίδι ή σε μια δύσκολη στιγμή του.
Και ότι δεν είναι κακό να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί, ακόμα και αυτό δεν είναι αυτό που κάνει η πλειοψηφία.
Θα το καταλάβει πιστεύω...
