Μερικές φορές εύχομαι να ήξερα να ζωγράφιζα.
Να μπορούσα να χρησιμοποιούσα τα χρώματα, τις φόρμες, τη φωτεινότητα, τις σκιές για να εκφράσω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, τα ερωτήματικά μου.
Ίσως αν έδεινα μορφή στους ενδιασμούς μου, τα κόμπλεξ, την ερώτηση άν με αγαπάς, γιατί δε τηλεφωνείς, τί μου βρίσκεις, αν έχουμε μέλλον εμείς οι δυο... να έβρισκα μια απάντηση, να σταματούσα να ελπίζω να συμβεί κάτι στο μέλλον και να σνομπάρω το παρόν, να έκλεινα ειρήνη με 'μένα, να με αποδεχθώ επιτέλους, να με αγαπήσω.
Τί χρώματα θα έπερνα;
Κρύο κίτρινο για τους ενδιασμούς, διαφορετικούς τόνους γκρί για τα κόμπλεξ, κορεσμένο κόκκινο για τις ερωτήσεις...
Τί φόρμες θα δίαλεγα;
Κλειστές φόρμες οι ενδιασμοί, μεγάλες επιφάνειες με γωνίες τα κόμπλεξ, παχιές καμπύλες γραμμές τα ερωτηματικά...
Δεν θα ήταν όμορφος ο πίνακας.
Δε θα άρεσε σε κανένα, ούτε σ'εμένα, αλλά άν μου έδεινε την απάντηση θα μου ήτανε ανεκτίμητος.
Ομως δεν ξέρω να ζωγραφίζω, ίσως μου λείπει το χαρτί, ίσως μου λείπει το θάρρος γιατί ξέρω ότι μερικές αποφάσεις πονούν. Όμως αν για κάτι είμαι σίγουρη είναι πως βαρέθηκα να είμαι πονεμένη.
(Γιατί βαραίνουν άραγε τόσο γρήγορα οι σκέψεις όσο προχωρά η νύχτα;)
