Να και μια αλλη φωτογραφια όπως φαίνεται η πόλη μου έξω απο το παράθυρό μου.
Σήμερα είναι η τελευταία μέρα μιας παγκοσμιας συναντησης νεολαίας των Καθολικών με κέντρο την Κολωνία.
Επειδη η Κολωνία μόνη της δεν άρκεσε για τόσο πολύ κόσμο και τόσες πολλές εκδηλώσεις, μοιραστήκαμε τον κόσμο εδώ στο Ντύσσελντορφ, στο Μünster και σε άλλες πόλεις της περιοχής.
Στο Ντύσσελντορφ έστεισαν οι πρόσκοποι και θρησκευτικές οργανώσεις σκηνές για ύπνο, φαγητό και εκκλησιασμό στην παραλία του Ρήνου.
Η θέα αυτού του κατασκηνωτικού χωριού μου θύμησε τα καλοκαίρια που ήμουν εγώ ενα προσκοπάκι (οκ, οδηγοί λεγόμαστε τα κορίτσια αλλά το ίδιο είναι) στη κατασκηνωση, με τις φίλες μου, τα ανιχνευτικά παιχνίδια, τους κόμπους που μαθαίναμε, τα τραγουδια που τραγουδάγαμε, και που πραγματικά εκείνη τη στιγμή πιστεύαμε οτι θα ξανα συναντιώμασταν αργότερα εκτώς κατασκήνωσης.
Τα δάκρια της τελευταίας βραδιάς στη πυρά, και την ειλικρινή θλίψη της στιγμής...
Ήταν ωραία όταν ήμασταν μικρά παιδιά, όταν μας διοργάνωναν άλλοι τη καλοκαιρινή μας απασχόλιση, όταν απλά χαιρόμασταν αυτό που μας πρόσφεραν.
Είναι δυσκολότερο όταν πρέπει μόνος σου να προγραμματίσεις την ζωή σου, να αποφασίσεις γνωρίζοντας τις πολλές πιθανότητες τί εσύ προτιμάς, να βρείς αυτό που θα ικανοποιεί, ενδιαφέρει και χαρωποιεί το παιδί σου.
Έζησα αρκετά χρόνια ως παιδί και περίμενα από τους άλλους να με διασκεδάσουν
παρόλο που ήμουν ενήλικας,
παρόλο που δούλευα και υποτήθεται οτι ήμουν έτσι οικονομικά χειραφετημένη,
παρόλο που στα μάτια των άλλων (γονείς, συγγενείς, φίλους) ήμουν ανεξάρτητη αφού έμενα σε ξένη χώρα μακριά από την οικογένεια.
Όμως...
τί συμβαίνει όταν δεν είναι πλέον κανείς που να δέχεται αυτό τον ρόλο (του entertainer) και εμφανίζεται στη ζωή σου ταυτόχρονα ένα πλάσμα που σε χρειάζεται όσο κανέναν άλλο στο κόσμο;
Τότε δεν έχεις περιθώρια πλέον, να σκεφτείς, να φιλοσοφίσεις, να κλάψεις την άμυρη σου τη κατάσταση, πρέπει να δράσεις. Και όχι μόνο μια φορά, συνέχεια και για πάντα.
Περασαν οι μέρες που είχες περιθώριο να φέρεσαι παιδικά και να τα περιμένεις από τους άλλους.
Το καλύτερο σε αυτή την κατάσταση δεν είναι ότι έχεις να δεις ποδόσφαιρο στην τηλεόραση ενάμισι χρόνο,
ούτε ότι επιτέλους μπορείς να πάς και να δείς τις ταινείς που εσένα σου αρέσουν,
ούτε ότι μπορείς να ξαναφλερτάρεις ελεύθερα...
Το καλύτερο σε αυτή τη λήψη της υπευθυνότητας είναι το χαρούμενο πρόσωπο του παιδιού μου, όταν αυτό που κάναμε του άρεσε και η γνώση ότι εγώ το έκανα δυνατό.
Ή όταν έρχεται και μου λέει "ich habe Dich lieb Mama" (σε αγαπάω μαμά) γιατί είναι γενικά και απροσδιόριστα ευχαριστημένος.
Άυτό που δυσκολεύομαι [ακόμα;] είναι να διοργανώσω πράγματα μόνο για μένα, αλλά που θα μου πάει κάποτε θα το συνηθήσω και αυτό.
Και συνεχίζω την προσπάθεια με το να κλείσω εδώ και τώρα το PowerBook και να πάω για κανα δυο καλάθια....
