Σημερα σκεφτόμουν πώς υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων.
Η ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που περιμένουν, ή ανήκεις σ'αυτούς που τους περιμένουν.
Δυστυχώς για μένα ανήκω σ' αυτούς που πάντα περιμένουν.
Ένα τηλεφώνημα, ένα email, ενα μήνυμα στο κινητό, μια συνάντηση, ένα γράμμα...
Το κακό στο να περιμένεις, δεν είναι μόνο οι στιγμές που περνάνε άπραγες περιμένοντας, αλλά και που όταν κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί, σκέφτεσαι πάλι αυτό που περιμένεις.
Έτσι ακόμα και τα θετικά που σου συμβαίνουν χάνουν σε σημασία, εάν αυτό που περιμένεις δεν συνέβει.
Γενικά έχω την τάση να με απασχολεί (και να με στεναχωρεί) αυτό που λείπει, αυτό που δεν μπορώ να έχω, παρά να αναγνωρίζω αυτό που ισχύει.
Κρίμα, το ξέρω,
όμως δυστυχώς δεν μπορώ να αντιστρέψω αυτή τη οπτική γωνία. Προσπαθώ και από καιρό εις καιρό τα καταφέρνω, αλλά μερικές φορές νοιώθω τόσο κουρασμένη που σταματώ την προσπάθεια και σκέφτομαι:
Εαν κάποια συμπεριφορά απαιτεί τόσο μεγάλη προσπάθεια και αυτοέλεγχο, μάλλον δεν είναι κομμάτι της προσωπικότητας μου. Γιατί λοιπόν να προσποιούμε κάτι που δεν είμαι εγώ;
Είναι όμως πραγματικά προσποίηση, ή προσπάθεια να κόψω μια κακιά συνήθεια;
Μάλλον είναι συνήθεια, μάλλον ανάμνηση της συμπεριφοράς των οικίων, της οικογένειας ή τελοσπάντων αυτό που κανείς πράτει αυθόρμητα.
Και είναι προσωπικότητα μόνο αυτά που κάνουμε αυθόρμητα;
Χάνει η προσωπικότητά μας, εάν αρχίσουμε να την καλιεργούμε ή να την ελέγχουμε;
Δεν νομίζω πως κανείς χάνει την προσωπικότητά του απλά και μόνο γιατί μαθαίνει να ελέγχει κάποιες αρνητικές συνήθειες που του δυσκολεύουν τη ζωή, και πως ναι μεν αλλάζουν δύσκολα οι συνήθειες, αλλά εάν κανείς το επιδιώξει με μεγάλη επιμονή αλλάζουν! Όλα χρειάζονται υπομονή...
Και αν έχει κάποιος υπομονή, τότε αυτός είμαι εγώ. Πώς αλλιώς θα είχα επιβιώσει με τόση αναμονή μέχρι τώρα;
Άρα υπομονή κορίτσι μου,
κάνε κουράγιο και κάποτε θα καταφέρεις να απελευθερωθείς από το να περιμένεις τους άλλους.
Μη το περιμένεις όμως, θα συμβεί απλά όταν φτάσει η ώρα του :-)
