Γκρίζος ο ουρανός σήμερα.
Ακόμα δεν είδαμε τον ήλιο και είναι περίπου μία η ώρα το μεσημέρι...
Μπορεί άραγε κανείς από τους Έλληνες που ζούν στην Ελλάδα να καταλάβει πόσο σημαντική για μας είναι μια ηλιόλουστη μέρα;
Εμάς που δεν έχουμε δυο με τρεις μήνες το χρόνο καλοκαίρι (με την κυριολεκτική έννοια, δηλαδή καλοκαιρία).
Που όχι μόνο οι χειμώνες και το φθινόπωρο αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της άνοιξης είναι πολύ μουντό, σκοτεινιασμένο, αιωνίως βροχερό, κρύο, κτλ, κτλ.
Γκρίζος καιρός, γκρίζες σκέψεις...
Αγωνίζομαι να τις φωτήσω...
Αύριο! Αύριο επιστρέφει το παιδί μου από τις διακοπές!
Απο αύριο, κάθε κατεργάρης στο πάγκο του (όπως λέει και η μαμά μου)...
Πόσο μου έλειψε...
Θα τον βρώ αλλαγμένο;
Θα με βρεί αλλαγμένη;
Όταν με δεί στο αεροδρόμιο θα νοιώσει χαρά και παρηφάνεια για τη μαμά του;
Πόσα είχα βάλει σκοπό να κάνω όσο λήπει...
Τί διαφορετικά που ήρθαν τα πράγματα τελικά...
"...Γι΄αλλού, γι' αλλού ξεκίνησα..." όπως έγραψε κάπου ο Οδυσσέας Ελύτης.
Γιατί ξαφνιάζομαι αλήθεια;
Αφού το ξέρω καλά ότι τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα προγραμματίζουμε αλλά όπως πρέπει να έρθουν.
Αγωνίζομαι να αλλάξω την οπτική γωνία.
Το ξέρω κάποτε θα τα καταφέρω...
