Σήμερα είμαι χαρούμενη γιατί ήρθε ηγιές, χαρούμενο και ηλιοκαμένο το παιδί μου από τις διακοπές με τον μπαμπά του στην Ιταλία.
Η μέρα άρχισε με την ευχάριστη αναμονή της στιγμής της συνάντησης.
Στη δουλειά το υπερβολικό πλήθος των email δε με ενόχλησε.
Με χαρά διεκπεραίωσα ότι μπόρεσα μέχρι την στιγμή που έπρεπε να φύγω για το αεροδρόμιο.
Το αεροδρόμιο που θα φτάνανε, ήταν περιπου 100 χιλιόμετρα μακριά και δε μου πολύ αρέσει να οδηγώ σε περιοχές που δεν τις ξέρω μόνη μου, όμως...
με κάθε χιλόμετρο, με κάθε φορτηγό που προσπέρασα, με κάθε αυτοκινητόδρομο που άλλαξα,
ήξερα ότι η στιγμή της συνάντησης έρχεται πιο κοντά, η απόσταση μεταξύ μας μικραίνει και έννοιωθα καλύτερα.
Ούτε ερωτευμένη να ήμουνα και να πήγαινα στον αγαπημένο μου.
Όμως μπορεί η αγάπη προς κάποιον άνδρα να είναι μεγαλύτερη από την αγάπη της μαμάς (ή του πατέρα) για το παιδί της (του);
...
Τελικά έφτασα στο αεροδρόμιο έγκαιρα για την προσγείωση και λίγα λεπτά αργότερα τον έκλεισα σφιχτά στην αγκαλιά μου.
Από εκείνη την στιγμή δεν σταμάτησα να του χαμογελάω.
Τώρα κοιμάται ήσυχο και ευχαριστημένο.
Και εγώ συνεχίζω να χαμογελάω...
Αγαπημένο μου παιδί πώς άλλαξες, πώς είσαι το ίδιο, πώς σε υπεραγαπώ, πώς σε επιθύμησα, πώς σε χρειάζομαι, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω χαρούμενο!
