Κάποιος μου είπε πριν λίγες μέρες ...
Ειναι κρίμα να μεγαλώσει το παιδί σου και να μη ξέρει ελληνικά. Είναι και Έλληνας, να του μάθεις ελληνικά!
Εγώ αυτομάτως ...
Ναι, αλλά μου είναι πολύ σημαντικό να μπορεί να συνεννοηθεί στα γερμανικά με τους φίλους του, τις δασκάλες στο νηπιαγωγίο, με τον κόσμο εδώ...
Αργότερα σκεφτηκα...
Δικαιολογίες είναι όλα όσα λές, θα έπρεπε να είσαι συνεπής και να μιλάς στο παιδί σου μόνο στα ελληνικά, γερμανικά μαθαίνει από τους Γερμανούς.
Όμως πώς να μάθεις στο παιδί σου κάτι, που εσύ σιγά σιγά το ξεχνάς, το χάνεις;
Όταν πρωτοήρθα στη Γερμανία απέφευγα κάθε ελληνικό, γιατί ήθελα να μάθω γερμανικά.
Αργότερα σνόμπαρα τους Ελληνες...
Τόσα χρόνια εδώ και έχουν ακόμα προφορά, κάνουν συντακτικά λάθη,
εγώ θα είμαι καλύτερη!
Θα αφομιωθώ, δε θα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει την καταγωγή μου από τη προφορά μου.
Και έγινα πιο Γερμανός από τους Γερμανούς.
Τώρα, μετά απο 13 χρόνια παραμονής ...
Ναί δεν έχω [ελληνική] προφορά,
ναι δεν κάνω [συχνά] συντακτικά ή γραμματικά λάθη,
ναι αφομοιώθηκα.
Ζω νόμιμα και λειτουργώ σε αυτό το ξένο για μένα συστημα.
Δεν μπορεί κανείς να αναγνωρίσει την καταγωγή μου, γιατί και εγώ την έχασα χρόνο με το χρόνο, μέρα με την μέρα, στιγμή με τη στιγμή χωρίς να το καταλάβω.
Πώς μπορεί κανείς να νοιώθει την καταγωγή του, αν δε μπορεί να εκφρασθεί ελεύθερα στη μητρική του γλώσσα;
Για μένα σημαίνει αυτό, ότι δύο τρίτα της ζωής μου τα καταχωρώ στο πρίν, στο περασμένο, στο ξεχασμένο, στο χαμένο.
Οχι, δε θέλω, δεν ήταν όλα ωραία και αγγελικά πλασμένα, αλλά είναι κομμάτι της ζωής μου, της ταυτότητάς μου, της καταγωγής μου, του είναι μου.
Χωρίς αυτά, δεν θα ήμουν έτσι τώρα. (Και δε θέλω πάλι να φιλοσοφίσω εάν θα ήταν καλύτερα να είμαι τώρα αλλιώς. Αυτές είναι σκέψεις της βραδιάς και όχι του μεσημεριού...)
Ετσι λοιπον άρχισα αυτό το Blog με την πρόθεση, να επαναφέρω τη μητρική μου γλώσσα σε πρόσφατες θέσεις του μυαλού μου, στη καθημερινή μου ζωή, στο παρόν, στα αυτιά του παιδιού μου.
Να με συμπαθάτε, αν πέφτω σε φλυαρίες. Προσπαθώ να ξεγελάσω το μυαλό μου και να του κλέψω ξεχασμένες λέξεις, θολές αναμνήσεις.
