Μερικές φορές έχω αμφιβολία αν αυτό που νοιώθω έρχεται πραγματικά από μέσα μου, ή το έκλεψα από κάποιο τραγούδι, το υπενήχθει μια διαφήμιση, το είπε μια φίλη, το διάβασα σε ένα βιβλίο, το διηγήθηκε η γιαγιά μου, το είδα στη συμπεριφορά της μαμάς μου, μου το είπαν στο σχολείο, κτλ, κτλ.
Μερικές φορές μου φαίνεται ότι διαλέγω ασυνείδητα από μια παλέτα γνωστών συναισθημάτων και ζώ ανάλογα.
Τα έχουμε δει όλα, τα έχουμε διαβασει όλα, ότι μπορεί κανείς να νοιώσει έχει τραγουδιστεί ξανά και ξανά.
Υπάρχει κάτι στη ζωή μας, που δεν το ένοιωσε, δεν το έζησε κανείς πριν απο εμάς ή που δε θα το ζήσει κανείς μετά από εμάς;
Είναι απαραίτητο να υπάρχει κάτι τέτοιο;
Όταν ήμουν μικρή σκεφτόμουν, [όταν μεγαλώσω] θα είμαι κάτι το μοναδικό.
Κάτι σαν τον Αινστάιν με φανταζόμουνα. Θα είχα σχεδιάσει ένα Chip, που θα έφερνε τα πάνω κάτω στις τηλεπικοινωνίες, θα είχε εφαρμογή σε δορυφόρους, θα ταξίδευα ανα την ηφήλιο για συνέδρια, θα ήμουν δημοφιλής, θα είχα τους καλύτερους φίλους που μπορεί να φανταστεί κανείς, θα ήμουν όμορφη, θα μου ανήκε ένα σπίτι σαν αυτά της Φλόριντας (χρωματισμένη πρόσοψη σε παλ χρώματα)...
Μεγαλώνοντας μου φάνηκε δύσκολο να αποδεχτώ το γεγονός ότι και εγώ τελικά ανήκω στην μετριώτητα.
Όμως ήταν τότε αυτό το όνειρο δικό μου; 'Η δέχθηκα να μου δωθεί από τους άλλους;
Και το γεγονός ότι όλα αυτά δεν κολάνε σ'αυτό που είμαι τώρα, σημαίνει ότι τότε δεν μου ανήκαν; Δεν προερχόντουσαν από τη ψυχή μου;
Μήπως θα μου κολάγανε τώρα, άν τα πράγματα εξελισόντουσαν έτσι; Θα ήμουν έτσι ευτυχής, θα ήμουν έτσι αληθινή στον ευατό μου;
Ζω άραγε τη ζωή σάν ένα προιόν που μου παρέχεται και το καταναλώνω, ή είμαι εγώ ο δημιουργός της;
Πως θα απελευθερώσω την ψυχή μου από αυτά που έρχονται από έξω, για να ανακαλύψω τί εγώ πραγματικά επιζητώ;
