Ηλιθιωτης, αφελεια, εγωισμος (τι απο ολα, η μηπως ολα μαζι)

Καλά πόσο ηλίθια, αφελής, εγωίστρια ή κοκέτα είμαι;

Εχθές σου έγραψα τις υπέροχες και ευγενικές προσθεσεις μου, μόνον όμως αφού έβγαλα τα προσωπικά σου, τα ενδόμυχά σου φαρδιά πλατιά στο ίντερνετ.
Εσύ μου τα είπες στη απελπισία σου, έχοντας εμπιστοσύνη και εγώ η ηλίθια τι κάνω;
Τα γράφω χαρτί και καλαμάρι.
Ναί δε λέω, φέρθηκα loyal... Δε τα έγραψα στα Γερμανικά να τα καταλάβεις εσύ και άλλα 80 εκατομύρια ανθρώπων (τους Αυστριακούς και τους Ελβετούς δε τους μετρώ τώρα). Ούτε έβαλα το όνομά σου, αλλά ο νοών νοήτω (ή όπως τελος πάντων γράφεται, είμαι πολύ θυμωμένη για να με ενδιαφέρει η ορθογραφία...)

Επειδή ήθελα να σε καταλάβω τα έγραψα; Ναί
Επειδή ήθελα να ελένξω την αντίδρασή μου τα έγραψα; Ναί

Ενδόμιχα ήθελα όμως και να πω...
Δες τε με, πόσο μεγαλόψυχη είμαι, πόσο υπεροχη, πόσο γλυκιά, πόσο θέλω να βοηθώ... μπλα, μπλα ...

Σκ...... είμαι.

Αυτό είναι έλλειψη σεβασμού.
Εάν παρουσιάζω στo blog μου την ψυχή και το χάος μου, δε σημαίνει πως έχω το δικαίωμα να σε τραβώ και εσένα εδώ.
Όμως τώρα ότι έγινε, έγινε. Δεν μπορώ να το αλλάξω, απλά αφαίρεσα στο posting τα λόγια σου.

ΜΕ ΣΥΓΧΩΡΕΙΣ !!!!

Μια εικονα της ημερας που περασε

Θελω...

Μόλις μιλήσαμε...
Μόλις μου είπες ....
Πώς εσύ όμως ...
Ότι ...
Kαι ....
Πώς ...

Θέλω να είμαι δυνατή για σένα, θέλω να σου χαρίζω την σιγουριά ότι τα καταφέρνεις,
θέλω να πώ το σωστό, να σε ξεμπλοκάρω...
Θέλω...
θέλω να σου δώσω αέρα να αναπνεύσεις, θέλω να σε ξαναδώ ανάλαφρο,
να σου μεταφέρω την καλή διάθεσή μου που και εμένα μου είναι πολύτιμη

Θέλω... θέλω.
Μπορώ;

Ελπίζω προηγουμένως να μην έμειναν όλα στην πρόθεση...

Πλημυριδα

Κάποτε είχα σκεφτεί ότι διαλέγω την διάθεσή μου από μια παλέτα υπαρχόντων.
Τις τελευταίες μέρες διάλεξα λοιπόν την χαρούμενη και ανάλαφρη διάθεση.

Ίσως με βοήθησε ο καιρός που άνοιξε, ίσως βαρέθηκα τα αρνητκά των προηγουμένων εβδομάδων, ίσως με βοηθά να έχω γεμάτο πρόγραμμα,
ίσως με αναζωογωνεί το πάντα χαροπό παιδί μου, ίσως με στηρίζει η σκέψη ότι η σχέση μου εξελίσεται (ακόμα και αν δε ξέρω σε ποιά κατεύθυνση και οι ρυθμοί μου είναι πρωτόγνωροι), ίσως βοηθά η προσμονή των διακοπών,
ίσως με διευκολύνει η σταθερή οικονομική κατάσταση.
Μάλλον όλα αυτά!
Μάλλον είναι φυσικό μετά την άμπωτη να έρχεται η πλημυρίδα.

Όπως και να'χει χαίρομαι για τη στιγμή και προσπαθώ να ζώ όσο πιο συνειδητά γίνεται...

Kαλοκαίρι

Καλώς όρισες ήλιε,
γαλάζιε ουρανέ,
ζεστό αεράκι.

H μέρα ευωδιάζει καλοκαίρι...
Φωτεινά χρώματα και αηκίνητα ζουζούνια...
Κορμιά που διψούν τη θέρμη
Καρδιές που ανοίγουν σαν τα μύδια.
Κόκκινο χρώμα στα μάτια, όταν τα κλίνεις προς τον ήλιο...

Επιβραδίνοντες ρυθμοί...
Χαλαρές σκέψεις, γλυκειά διάθεση..

Καλώς όρισες ήλιε, μη βιαστείς να ξαναφύγεις!

Aνθρώπινη ανάγκη

Λέξεις, γλώσσα, αλφάβητο, φράσεις τα εργαλεία.
Tηλέφωνο, sms, email, γράμματα, τηλεγραφήματα ή τίποτε από όλα αυτά τα μέσα.
Συναισθήματα, απόψεις, γεγονότα, small talk το περιεχόμενο.
Αέναη η προσπάθεια...
Απόλυτη η ζωτική αξία.
Αμφίβολη η επιτυχία.
Ανθρώπινη η ανάγκη!


Κι όμως, μια μόνο μορφή επικοινωνίας...

Λεξεις σπανε κοκκαλα

Σήμερα διανυκτερεύει σε εμάς η καλύτερη φίλη του Οδυσσέα.
Και τα δυο παιδιά είναι τρειάμισι και το κοριτσάκι έχει μια μεγαλύτερη αδερφή.
Όπως εξηγούν αρκετά βιβλία παιδικής ψυχολογίας το κοριτσάκι είναι αρκετά ανεπτιγμένο και στη γλώσσα και στη συμπεριφορά. Πολλές φορές φέρεται σαν δασκάλα και του κάνει παρατηρήσεις ή του λέει τι να κάνει.

Δεν μου αρέσει αυτή η συμπεριφορά της, όμως νομίζω ότι του κάνει καλό να παίζει με το κοριτσάκι.
Έχω την εντύπωση ότι έτσι μαθαίνει κάποια πράγματα πιο εύκολα από ότι εαν θα του τα 'λεγε κάποιος μεγάλος (εγώ ή οι νηπιαγωγοί),
την αγαπά και χαίρετε να κάνουν παρέα,
παίζουν μαζί αλλιώς από ότι παίζει με τα αγοράκια (κάπως πιο ήρεμα, χωρίς ανταγωνισμούς),
αναπτύσει διαφορετικούς τρόπους συμπεριφοράς έχοντας διαφορετικους φίλους.

Το αστείο της υπόθεσης είναι ότι μερικές φορές μου έρχεται με κοριτσίστικες δικαιολογίες ή με θεατρινίστικο κλάμα, εαν δε κάνω αυτό που θέλει εκείνος. Ξέρω ακόμα αντιγράφει συμπεριφορές, όπως μερικές φορές μιμήται την μωρουδίστικη φωνή του φίλου του Jonas, όπως μερικές φορές μου λέει κοροιδεύοντας Du bist aber gemein (είσαι κακιά) χωρίς λόγο και με συχνότητα μια φορά κάθε λεπτό της ώρας...

Μερικές φορές αναγνωρίζω τον φίλο που μιλά μέσω του παιδιού μου ή καλύτερα, την μίμηση των τρόπων του φίλου (ή της φίλης) στη συμπεριφορά του παιδιού μου.

Γενικά όμως προσπαθώ να συζητώ θετικές και αρνητικές συμπεριφορές. Τα θετικά του τα παρουσιάζω όταν συμβαίνουν ως επιτεύματα της ανάπτηξής του.
Στην αντίθετη περίπτωση, ρωτώ τον Οδυσσέα, γιατί το έκανες αυτό ή ξέρεις τι σημαίνει αυτό που είπες. Του το εξηγώ με παιδικούς όρους και επιπτώσεις που να μπορεί να συνειδητοποιήσει στην ηλικία του και συνήθως σταματά την αρνητική συμπεριφορά.

Τίς προάλλες ερχόμενος απο το νηπιαγωγίο μου λέει έχοντας ένα μεγάλο χαμόγελο
σε μισώ μαμά.

Επειδή με ξάφνιασε η πρόταση τον ρώτησα τί είπε και εκείνος επανέλαβε την πρόταση.
Στην αρχή στεναχωρέθηκα, είναι δυνατό το παιδί σου που το υπεραγαπάς, που σου λέει εκατοντάδες φορές την ημέρα,
σε αγαπώ μαμά, να σου πεί τέτοιο πράγμα;
Πάει όλα λάθος τα έκανες, δεν μπορείς πλέον να διορθώσεις τίποτε, το παιδί σου θα γίνει όταν μεγαλώσει εγκληματίας ή τρομοκράτης...

Ευτυχώς όμως τον ρώτησα σχετικά γρήγορα, και τι θα πει μισώ, πότε μισείς κάποιον δηλαδή;
Και μου απάντησε, όταν καποιος ειναι κακός, τότε τον μισώ.

Πάλι καλά, το παιδί μου θα είναι ένας έξυπνος εγκληματίας, γιατί καταλαβαίνει στα τρεία του το ρήμα σχετικά καλά...

Η επόμενη μου ιδέα ήταν, να του εξηγήσω, πώς εαν μισεί κάποιον, τότε δε θα πρέπει να παίζει μαζί του, να μη τον κάνει παρέα και να μη του μιλά. Δε θέλεις δηλαδή να μου κάνεις ξανά παρέα; Καθώς του το εξηγούσα, ολοένα και σκούρενε το προσωπάκι του, ώσπου κάποια στιγμή μου λέει ξανά με ένα υπέροχο χαμόγελο
σε αγαπώ μαμά!

(Ουφφφφφφ, ανακούφιση, ίσως να τη σκαπουλάρουμε από την φυλακή ανηλίκων :-)

?!

Έχει ο Θεός... λέει μερικές φορές η μαμά μου.

Και εμείς τα χαζοπούλια συνεχίζουμε και λέμε...
ο Θεός έχει, εμείς δεν έχουμε...

Μόλις κοίταξα το λογαριασμό της τράπεζας. Τον άνοιξα online όλο περιέργεια...
Είχα καιρό να δώ τις κινήσεις και σίγουρη ότι δε θα έβλεπα και πολύ ευχάριστα γεγονώτα, το είχα αμελήσει τις τελευταίες 10 μέρες.

Σήμερα λοιπόν, εκεί που δεν το περίμενα, όλως ξαφνικά ήταν στα συν!
Κοιτώ λοιπόν με προσοχή και τελικά η ασθάλεια μου πλήρωσε κάποια υπόλοιπα...
Αυτά τα λεφτά εγώ τα είχα κλάψει ως χαμένα και να που τώρα, που δεν τα περίμενα, μου ήρθαν!

Πολλά χαρίζει ο Θεός σε 'κέινον που δείνει... λέει άλλες στιγμές οι μαμά μου.

Να'σαι καλά μανούλα και μερικές φορές τελικά βγαίνουν αυτά που λέμε για να δώσουμε κουράγιο στους άλλους!

Τί νοιώθει άραγε το παιδί μου

Τί νοιώθει άραγε το παιδί μου όταν
πηγαίνουμε στην παιδική χαρά,

εκείνος παίζει με την άμμο, τη τσουλίθρα, τα άλλα παιδιά
και εγώ δε κάθομαι σαν τις άλλες μαμάδες στα παγκάκια
να τα λέμε, να διαβάζω κανένα βιβλίο, απλά να παιρνάω την ώρα μου,
παρά
...
να πετώ καλάθια στην μπασκέτα.

Νοιώθει άβολα γιατί η μαμά του κάνει κάτι άλλο απο τις άλλες μαμάδες;
Θα προτιμούσε και εγώ να κάθομαι στο παγκάκι;
Χαίρεται που η μαμά του κάνει κάτι το διαφορετικό;
Νοιώθει υπερηφάνια, που η μαμά του μερικές φορές τα καταφέρνει και καλά στο παιχνίδι;

Του είναι αδιάφορο;

Πρέπει οπωσδήποτε να τον ρωτήσω την επόμενη φορά στη παιδική χαρά.
Τί θα κάνω εαν δεν του αρέσει;

Θα του εξηγήσω ότι οι άνθρωποι δεν είμαστε όλοι ίδιοι και ότι μερικοί προτιμούν στο πάρκο το βιβλίο, την συζήτηση, την παρέα και εγώ προτιμώ το μπάσκετ αλλά είμαι πάντα εκεί εαν θέλει να παίξει μαζί μου, με χρειαστεί στο δικό του το παιχνίδι ή σε μια δύσκολη στιγμή του.

Και ότι δεν είναι κακό να κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί, ακόμα και αυτό δεν είναι αυτό που κάνει η πλειοψηφία.

Θα το καταλάβει πιστεύω...

Για δες μαμα πεταμε...

Eπιτέλους έκλεισα εισητήρια.
Πετάμε τέλη Σεπτεμβρίου για Κώ.
2 εβδομάδες Πάτμο.

Αλλα μέχρι τότε έχουμε καιρό να τα λέμε...
έεε να τα γράφουμε ήθελα να πώ ;-)

80% πιθανοτητα...

-Σήμερα έχουμε 80% πιθανότητα βροχής
-Και γιατί μας το λές βρε ViSta; Ομπρέλες δεν υπάρχουν στα μέρη σας;
-Ωωωωω, μερικές κάνω τα δύσκολα εύκολα, και τα εύκολα δύσκολα!

(Ευτυχώς που έχω τουλάχιστον την εξυπνάδα να ακούω και να μαθαίνω...)

Με την ομπρέλα στη τσάντα μου, δε λέει να βρέξει είμαι προετοιμασμένη.
Έτσι και αλλιώς μόνο όταν δε έχεις ομπρέλα μαζί σου βρέχει...

Ring ring ringgggg...

-Tί νέα βρέ παιδί; Σε διαβάζω όλο στεναχωρημένη, είσαι σήμερα καλά;
-Ναι
-Αλήθεια;
-Αλήθεια
-Σίγουρα;
-Σίγουρα
-Πώς και έτσι, συνέβει τίποτε;
-Όχι, έτσι χωρίς ιδιαίτερο λόγο
-Ε, τότε τα λέμε.
-Ναι τα λεμε, φιλιά :-)

Καλες προοπτικες

Ο καθρεπτης

Σήμερα κοιτώντας στο καθρέπτη...

είδα μια γυναίκα με ζεστά μάτια,
με συναισθήματα και αδυναμίες,
μια γυναίκα πραγματική, καμιά κούκλα της βιτρίνας, χωρίς μάσκες που να την παραποιούν,
με τη γνώση ότι στη δύσκολη στιγμή, έχει την απαραίτητη δύναμη.

Με ανησυχίες, με αγάπη μέσα της, με δίψα εξέλειξης, με πόθο ζωής.

Μου άρεσε αυτή η γυναίκα.
Τις χαμογέλασα.
Μου χαμογέλασε και εκείνη...

-Γιατί με κοιτάς έτσι, σαν να μη μ΄έχεις ξαναδεί;
-Ξαφνιάστηκα, γιατί έτσι δεν σε βλέπω συχνά!

Αυπνιες

Έχω προβλημα τελικά με αυπνίες.
Και το κακό είναι ότι όχι μόνο είμαι κουρασμένη τα πρωινά, αλλά μου βαραίνει και η διάθεση δραματικά όσο προχωρά η νύχτα.

Τί συμβαίνει σύνηθως τα βράδια αφού βάλω το παιδί μου για ύπνο;

Ανοίγω ένα βιβλίο για να διαβάσω. Που θα πάει διαβάζοντας κουράζεται κανείς.... Όμως ήτε διαβάζω χωρίς σταματημό (οπότε ξέχνα τον ύπνο για κάμποσες ώρες), ήτε με πιάνει ανησυχία και παρατώ το βιβλίο.

Ανοίγω την τηλεόραση,
κάνω ώρες zapping και βρίσκω στην καλυτερη περίπτωση κάτι που με ενδιαφέρει.
Τί κάνω εγώ...
αντί να δω, να καθήσω αναπαυτικά στον καναπέ και να με πάρει ο ύπνος,
πάλι με πιάνει ανησυχία και αφήνω την τηλεόραση να παίζει,
μπένω στο ίντερνετ.
Κανένα email.
Βγαίνω απο το ίντερνετ,
ρωτάω τον αυτόματο τηλεφωνητή,
κανένα μήνυμα,
με πιάνουν τα νεύρα μου...

Γιατί ρε παιδάκι μου δε με παίρνει κανείς τηλέφωνο, γιατί δε μου στέλνουν μηνύματα, μήπως δεν με πάνε, σίγουρα δεν με πάνε, και πάντα το ήξερα πως 63 κιλά παρά είναι πολλά και ποτέ στη ζωή μου δεν ήμουν όμορφη, και τώρα που περνάνε τα χρονάκια ...
και μέ ένα παιδί ξέχνα το να βρείς καινούργιο φίλο, κτλ κτλ κτλ.

Αφού το ξέρω πως πέφτω με 100 % σιγουριά σε αρνητικές σκέψεις, γιατί δεν πέφτω και εγώ στις δέκα για ύπνο;
Καλή ιδέα θα μου πείς, αλλά και στο κρεβάτι να είμαι, και κλειστή να είναι η τηλεόραση, και email να έλαβα πάλι δε με παίρνει ο ύπνος. Και φτάνει η ωρα δωδεκάμισι, και πάει μία, και στις δύο παρα δέκα πέφτω για ύπνο όχι τόσο γιατί είμαι σίγουρη ότι θα με πάρει ο ύπνος, αλλά γιατί ξέρω ότι πρέπει να ξυπνήσω στις έξι...

Μερικές φορές βοηθά ήρεμη μουσική (κατα προτίμηση η μουσική του "απέραντου γαλάζιου") ή ένα ζεστό (όχι πολύ καυτό ούτε πολύ κρύο) μπάνιο, και ένα μαλακό μαξιλάρι αγκαλιά.

Τί ώρα είναι; Σχεδόν έντεκα... πάω... πάω για το ζεστό μπάνιο. Mετά να βάλω και τη μουσική (πού είδα το CD τελευταία;)

Σήμερα δε θα κάνω αρνητικές σκέψεις,
σήμερα θα με πάρει ο ύπνος γρήγορα,
σήμερα θα δώ ωραία όνειρα...

αααααααααααααχχ νήσταξα ήδη....

100 γραμμαρια...

Θα ήθελα να σου χαρίσω
100 γραμμάρια ενδορφίνης...

Να είσαι καλά...
Δεν είσαι μόνος.

Αγαπημένο μου δελφίνι
σε σκέφτομαι!

Ποιημα ?

Ήθελα να γράψω ένα ποίημα,
με ομοιοκαταληξίες.
Τί να γράψω όμως, για ποιό θέμα;
Συγχρονες φλιαρίες;

Μαλλον για συναισθήματα δυνατά,
με καταστάσεις μοιραίες,
σε μέρη υπαρκτά
με έννοιες σπουδαίες.

Όμως οι ιδέες κρίβονται,
το μυαλό δε βοηθά
και η ViSta θλιβεται
που δεν βρίσκει τον παραμυθά...

να της δώσει έμπευση
ιστορίες, εικόνες,
καινούργιους τρόπους έκφρασης
του πνεύματος κυκλώνες.

Μερικές φορές εύχομαι

Μερικές φορές εύχομαι να ήξερα να ζωγράφιζα.
Να μπορούσα να χρησιμοποιούσα τα χρώματα, τις φόρμες, τη φωτεινότητα, τις σκιές για να εκφράσω τις σκέψεις μου, τα συναισθήματα μου, τα ερωτήματικά μου.
Ίσως αν έδεινα μορφή στους ενδιασμούς μου, τα κόμπλεξ, την ερώτηση άν με αγαπάς, γιατί δε τηλεφωνείς, τί μου βρίσκεις, αν έχουμε μέλλον εμείς οι δυο... να έβρισκα μια απάντηση, να σταματούσα να ελπίζω να συμβεί κάτι στο μέλλον και να σνομπάρω το παρόν, να έκλεινα ειρήνη με 'μένα, να με αποδεχθώ επιτέλους, να με αγαπήσω.

Τί χρώματα θα έπερνα;
Κρύο κίτρινο για τους ενδιασμούς, διαφορετικούς τόνους γκρί για τα κόμπλεξ, κορεσμένο κόκκινο για τις ερωτήσεις...

Τί φόρμες θα δίαλεγα;
Κλειστές φόρμες οι ενδιασμοί, μεγάλες επιφάνειες με γωνίες τα κόμπλεξ, παχιές καμπύλες γραμμές τα ερωτηματικά...

Δεν θα ήταν όμορφος ο πίνακας.
Δε θα άρεσε σε κανένα, ούτε σ'εμένα, αλλά άν μου έδεινε την απάντηση θα μου ήτανε ανεκτίμητος.

Ομως δεν ξέρω να ζωγραφίζω, ίσως μου λείπει το χαρτί, ίσως μου λείπει το θάρρος γιατί ξέρω ότι μερικές αποφάσεις πονούν. Όμως αν για κάτι είμαι σίγουρη είναι πως βαρέθηκα να είμαι πονεμένη.

(Γιατί βαραίνουν άραγε τόσο γρήγορα οι σκέψεις όσο προχωρά η νύχτα;)

Χαμογελο

Σήμερα είμαι χαρούμενη γιατί ήρθε ηγιές, χαρούμενο και ηλιοκαμένο το παιδί μου από τις διακοπές με τον μπαμπά του στην Ιταλία.

Η μέρα άρχισε με την ευχάριστη αναμονή της στιγμής της συνάντησης.
Στη δουλειά το υπερβολικό πλήθος των email δε με ενόχλησε.
Με χαρά διεκπεραίωσα ότι μπόρεσα μέχρι την στιγμή που έπρεπε να φύγω για το αεροδρόμιο.
Το αεροδρόμιο που θα φτάνανε, ήταν περιπου 100 χιλιόμετρα μακριά και δε μου πολύ αρέσει να οδηγώ σε περιοχές που δεν τις ξέρω μόνη μου, όμως...
με κάθε χιλόμετρο, με κάθε φορτηγό που προσπέρασα, με κάθε αυτοκινητόδρομο που άλλαξα,
ήξερα ότι η στιγμή της συνάντησης έρχεται πιο κοντά, η απόσταση μεταξύ μας μικραίνει και έννοιωθα καλύτερα.

Ούτε ερωτευμένη να ήμουνα και να πήγαινα στον αγαπημένο μου.
Όμως μπορεί η αγάπη προς κάποιον άνδρα να είναι μεγαλύτερη από την αγάπη της μαμάς (ή του πατέρα) για το παιδί της (του);
...

Τελικά έφτασα στο αεροδρόμιο έγκαιρα για την προσγείωση και λίγα λεπτά αργότερα τον έκλεισα σφιχτά στην αγκαλιά μου.
Από εκείνη την στιγμή δεν σταμάτησα να του χαμογελάω.
Τώρα κοιμάται ήσυχο και ευχαριστημένο.

Και εγώ συνεχίζω να χαμογελάω...
Αγαπημένο μου παιδί πώς άλλαξες, πώς είσαι το ίδιο, πώς σε υπεραγαπώ, πώς σε επιθύμησα, πώς σε χρειάζομαι, πόσο χαίρομαι που σε βλέπω χαρούμενο!

Καλώς ήρθες γλυκιά μου αγάπη:-) :-)

Ποιητικη αδεια :-)

Οδυσσέα παιδί μου αγαπημένο,
μη να το ένοιωσες πως μου'λειψες και ήσουν στεναχωρημένο;

Πέρασες καλά στους θείους
στους συγγενείς και στους οικείους;

Έπεξες με τον ξαδερφό σου,
και τα ξανάπες με τον θειό σου;

Αύριο θα ξαναειδωθούμε,
ξανά και ξανά θα φιλιθούμε.

Θα σου πω ότι εδώ συνέβει
και θα μου πεις εάν σ΄αρέσει...

να πάμε και 'μεις διακοπές
τον Οκτώβρη στις ακτές.

Στα μέρη της μαμάς και της θείας
Ριτσας της Πατμίας!

Στο θείο το Νίκο
πάμε σου λέω απίκο...

να δουμε και τον Φωτη
τον ποδοσφαιρισταρά τον "Τotti"...

που το έχει ότι και ότι!

ΥΓ. Σε ευχαριστώ Φώτη που με διόρφωσες και μπόρεσα τώρα να γράψω σωστά το όνομα του Totti :-)

Φως, περισσοτερο φως...

Γκρίζος ο ουρανός σήμερα.
Ακόμα δεν είδαμε τον ήλιο και είναι περίπου μία η ώρα το μεσημέρι...

Μπορεί άραγε κανείς από τους Έλληνες που ζούν στην Ελλάδα να καταλάβει πόσο σημαντική για μας είναι μια ηλιόλουστη μέρα;
Εμάς που δεν έχουμε δυο με τρεις μήνες το χρόνο καλοκαίρι (με την κυριολεκτική έννοια, δηλαδή καλοκαιρία).
Που όχι μόνο οι χειμώνες και το φθινόπωρο αλλά και το μεγαλύτερο μέρος της άνοιξης είναι πολύ μουντό, σκοτεινιασμένο, αιωνίως βροχερό, κρύο, κτλ, κτλ.

Γκρίζος καιρός, γκρίζες σκέψεις...
Αγωνίζομαι να τις φωτήσω...

Αύριο! Αύριο επιστρέφει το παιδί μου από τις διακοπές!
Απο αύριο, κάθε κατεργάρης στο πάγκο του (όπως λέει και η μαμά μου)...
Πόσο μου έλειψε...
Θα τον βρώ αλλαγμένο;
Θα με βρεί αλλαγμένη;
Όταν με δεί στο αεροδρόμιο θα νοιώσει χαρά και παρηφάνεια για τη μαμά του;

Πόσα είχα βάλει σκοπό να κάνω όσο λήπει...
Τί διαφορετικά που ήρθαν τα πράγματα τελικά...

"...Γι΄αλλού, γι' αλλού ξεκίνησα..." όπως έγραψε κάπου ο Οδυσσέας Ελύτης.

Γιατί ξαφνιάζομαι αλήθεια;
Αφού το ξέρω καλά ότι τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα προγραμματίζουμε αλλά όπως πρέπει να έρθουν.
Αγωνίζομαι να αλλάξω την οπτική γωνία.

Το ξέρω κάποτε θα τα καταφέρω...

Λιγο πιο εξω απο το παραθυρο μου

Να και μια αλλη φωτογραφια όπως φαίνεται η πόλη μου έξω απο το παράθυρό μου.

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα μιας παγκοσμιας συναντησης νεολαίας των Καθολικών με κέντρο την Κολωνία.
Επειδη η Κολωνία μόνη της δεν άρκεσε για τόσο πολύ κόσμο και τόσες πολλές εκδηλώσεις, μοιραστήκαμε τον κόσμο εδώ στο Ντύσσελντορφ, στο Μünster και σε άλλες πόλεις της περιοχής.

Στο Ντύσσελντορφ έστεισαν οι πρόσκοποι και θρησκευτικές οργανώσεις σκηνές για ύπνο, φαγητό και εκκλησιασμό στην παραλία του Ρήνου.

Η θέα αυτού του κατασκηνωτικού χωριού μου θύμησε τα καλοκαίρια που ήμουν εγώ ενα προσκοπάκι (οκ, οδηγοί λεγόμαστε τα κορίτσια αλλά το ίδιο είναι) στη κατασκηνωση, με τις φίλες μου, τα ανιχνευτικά παιχνίδια, τους κόμπους που μαθαίναμε, τα τραγουδια που τραγουδάγαμε, και που πραγματικά εκείνη τη στιγμή πιστεύαμε οτι θα ξανα συναντιώμασταν αργότερα εκτώς κατασκήνωσης.
Τα δάκρια της τελευταίας βραδιάς στη πυρά, και την ειλικρινή θλίψη της στιγμής...

Ήταν ωραία όταν ήμασταν μικρά παιδιά, όταν μας διοργάνωναν άλλοι τη καλοκαιρινή μας απασχόλιση, όταν απλά χαιρόμασταν αυτό που μας πρόσφεραν.
Είναι δυσκολότερο όταν πρέπει μόνος σου να προγραμματίσεις την ζωή σου, να αποφασίσεις γνωρίζοντας τις πολλές πιθανότητες τί εσύ προτιμάς, να βρείς αυτό που θα ικανοποιεί, ενδιαφέρει και χαρωποιεί το παιδί σου.

Έζησα αρκετά χρόνια ως παιδί και περίμενα από τους άλλους να με διασκεδάσουν
παρόλο που ήμουν ενήλικας,
παρόλο που δούλευα και υποτήθεται οτι ήμουν έτσι οικονομικά χειραφετημένη,
παρόλο που στα μάτια των άλλων (γονείς, συγγενείς, φίλους) ήμουν ανεξάρτητη αφού έμενα σε ξένη χώρα μακριά από την οικογένεια.

Όμως...
τί συμβαίνει όταν δεν είναι πλέον κανείς που να δέχεται αυτό τον ρόλο (του entertainer) και εμφανίζεται στη ζωή σου ταυτόχρονα ένα πλάσμα που σε χρειάζεται όσο κανέναν άλλο στο κόσμο;

Τότε δεν έχεις περιθώρια πλέον, να σκεφτείς, να φιλοσοφίσεις, να κλάψεις την άμυρη σου τη κατάσταση, πρέπει να δράσεις. Και όχι μόνο μια φορά, συνέχεια και για πάντα.
Περασαν οι μέρες που είχες περιθώριο να φέρεσαι παιδικά και να τα περιμένεις από τους άλλους.

Το καλύτερο σε αυτή την κατάσταση δεν είναι ότι έχεις να δεις ποδόσφαιρο στην τηλεόραση ενάμισι χρόνο,
ούτε ότι επιτέλους μπορείς να πάς και να δείς τις ταινείς που εσένα σου αρέσουν,
ούτε ότι μπορείς να ξαναφλερτάρεις ελεύθερα...

Το καλύτερο σε αυτή τη λήψη της υπευθυνότητας είναι το χαρούμενο πρόσωπο του παιδιού μου, όταν αυτό που κάναμε του άρεσε και η γνώση ότι εγώ το έκανα δυνατό.
Ή όταν έρχεται και μου λέει "ich habe Dich lieb Mama" (σε αγαπάω μαμά) γιατί είναι γενικά και απροσδιόριστα ευχαριστημένος.

Άυτό που δυσκολεύομαι [ακόμα;] είναι να διοργανώσω πράγματα μόνο για μένα, αλλά που θα μου πάει κάποτε θα το συνηθήσω και αυτό.
Και συνεχίζω την προσπάθεια με το να κλείσω εδώ και τώρα το PowerBook και να πάω για κανα δυο καλάθια....

Φλυαριες

Κάποιος μου είπε πριν λίγες μέρες ...
Ειναι κρίμα να μεγαλώσει το παιδί σου και να μη ξέρει ελληνικά. Είναι και Έλληνας, να του μάθεις ελληνικά!
Εγώ αυτομάτως ...
Ναι, αλλά μου είναι πολύ σημαντικό να μπορεί να συνεννοηθεί στα γερμανικά με τους φίλους του, τις δασκάλες στο νηπιαγωγίο, με τον κόσμο εδώ...
Αργότερα σκεφτηκα...
Δικαιολογίες είναι όλα όσα λές, θα έπρεπε να είσαι συνεπής και να μιλάς στο παιδί σου μόνο στα ελληνικά, γερμανικά μαθαίνει από τους Γερμανούς.
Όμως πώς να μάθεις στο παιδί σου κάτι, που εσύ σιγά σιγά το ξεχνάς, το χάνεις;
Όταν πρωτοήρθα στη Γερμανία απέφευγα κάθε ελληνικό, γιατί ήθελα να μάθω γερμανικά.
Αργότερα σνόμπαρα τους Ελληνες...
Τόσα χρόνια εδώ και έχουν ακόμα προφορά, κάνουν συντακτικά λάθη,
εγώ θα είμαι καλύτερη!
Θα αφομιωθώ, δε θα μπορεί κανείς να αναγνωρίσει την καταγωγή μου από τη προφορά μου.
Και έγινα πιο Γερμανός από τους Γερμανούς.

Τώρα, μετά απο 13 χρόνια παραμονής ...
Ναί δεν έχω [ελληνική] προφορά,
ναι δεν κάνω [συχνά] συντακτικά ή γραμματικά λάθη,
ναι αφομοιώθηκα.
Ζω νόμιμα και λειτουργώ σε αυτό το ξένο για μένα συστημα.
Δεν μπορεί κανείς να αναγνωρίσει την καταγωγή μου, γιατί και εγώ την έχασα χρόνο με το χρόνο, μέρα με την μέρα, στιγμή με τη στιγμή χωρίς να το καταλάβω.

Πώς μπορεί κανείς να νοιώθει την καταγωγή του, αν δε μπορεί να εκφρασθεί ελεύθερα στη μητρική του γλώσσα;
Για μένα σημαίνει αυτό, ότι δύο τρίτα της ζωής μου τα καταχωρώ στο πρίν, στο περασμένο, στο ξεχασμένο, στο χαμένο.

Οχι, δε θέλω, δεν ήταν όλα ωραία και αγγελικά πλασμένα, αλλά είναι κομμάτι της ζωής μου, της ταυτότητάς μου, της καταγωγής μου, του είναι μου.
Χωρίς αυτά, δεν θα ήμουν έτσι τώρα. (Και δε θέλω πάλι να φιλοσοφίσω εάν θα ήταν καλύτερα να είμαι τώρα αλλιώς. Αυτές είναι σκέψεις της βραδιάς και όχι του μεσημεριού...)

Ετσι λοιπον άρχισα αυτό το Blog με την πρόθεση, να επαναφέρω τη μητρική μου γλώσσα σε πρόσφατες θέσεις του μυαλού μου, στη καθημερινή μου ζωή, στο παρόν, στα αυτιά του παιδιού μου.
Να με συμπαθάτε, αν πέφτω σε φλυαρίες. Προσπαθώ να ξεγελάσω το μυαλό μου και να του κλέψω ξεχασμένες λέξεις, θολές αναμνήσεις.

Πολυτιμο δωρο

Σε ευχαριστώ Αραχτέ για το πολύτιμο δώρο σου.
Πώς θα ήταν άραγε, άν ήμουν εγώ ο γλάρος;
Θα είχα συναίσθηση της ελευθερίας μου;
Ή θα πεινούσα μόνιμα, και θα αναρωτιώμουν, πότε θα έβρισκα ξανα κάτι φαγώσημο;

Όμως δεν είμαι ο γλάρος, ούτε η θάλασσα.
Είμαι καποιος που βλέποντας αυτή τη εικόνα, νοιώθει μια απέραντη ευχαρίστηση και ηρεμία!

Φιλοσοφιες της νυχτας

Ich wünschte mir, ich würde geliebt sein,
ich wünschte mir, ich wäre intelligent,
ich wünschte mir, ich wäre schön,

dann merke ich, ich bin nicht hässlich,
dann merke ich, ich bin nicht doof,
dann merke ich, ich werde geliebt!

Warum weiß ich so was nicht auswendig?


(ViSta ist bei diesem Posting etwas beschwipst...)


Μερικές φορές εύχομαι να με αγαπούσαν.
Μερικές φορές εύχομαι να ήμουν έξυπνη,
μερικές φορές εύχομαι να ήμουν όμορφη....

και τότε συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι άσχημη,
και τότε συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι χαζή,
και τότε συνειδητοποιώ ότι με αγαπούν!

Γιατί δεν τα ξέρω όλα αυτά επιστήθεια;


(η Vista ήπιε λίγο κρασάκι και άρχισε να φιλοσοφεί στα γερμανικά:-)
Χίιιιιιιιιικ!

Ποιανου ζωη ζουμε

Μερικές φορές έχω αμφιβολία αν αυτό που νοιώθω έρχεται πραγματικά από μέσα μου, ή το έκλεψα από κάποιο τραγούδι, το υπενήχθει μια διαφήμιση, το είπε μια φίλη, το διάβασα σε ένα βιβλίο, το διηγήθηκε η γιαγιά μου, το είδα στη συμπεριφορά της μαμάς μου, μου το είπαν στο σχολείο, κτλ, κτλ.

Μερικές φορές μου φαίνεται ότι διαλέγω ασυνείδητα από μια παλέτα γνωστών συναισθημάτων και ζώ ανάλογα.

Τα έχουμε δει όλα, τα έχουμε διαβασει όλα, ότι μπορεί κανείς να νοιώσει έχει τραγουδιστεί ξανά και ξανά.
Υπάρχει κάτι στη ζωή μας, που δεν το ένοιωσε, δεν το έζησε κανείς πριν απο εμάς ή που δε θα το ζήσει κανείς μετά από εμάς;
Είναι απαραίτητο να υπάρχει κάτι τέτοιο;

Όταν ήμουν μικρή σκεφτόμουν, [όταν μεγαλώσω] θα είμαι κάτι το μοναδικό.
Κάτι σαν τον Αινστάιν με φανταζόμουνα. Θα είχα σχεδιάσει ένα Chip, που θα έφερνε τα πάνω κάτω στις τηλεπικοινωνίες, θα είχε εφαρμογή σε δορυφόρους, θα ταξίδευα ανα την ηφήλιο για συνέδρια, θα ήμουν δημοφιλής, θα είχα τους καλύτερους φίλους που μπορεί να φανταστεί κανείς, θα ήμουν όμορφη, θα μου ανήκε ένα σπίτι σαν αυτά της Φλόριντας (χρωματισμένη πρόσοψη σε παλ χρώματα)...

Μεγαλώνοντας μου φάνηκε δύσκολο να αποδεχτώ το γεγονός ότι και εγώ τελικά ανήκω στην μετριώτητα.
Όμως ήταν τότε αυτό το όνειρο δικό μου; 'Η δέχθηκα να μου δωθεί από τους άλλους;
Και το γεγονός ότι όλα αυτά δεν κολάνε σ'αυτό που είμαι τώρα, σημαίνει ότι τότε δεν μου ανήκαν; Δεν προερχόντουσαν από τη ψυχή μου;
Μήπως θα μου κολάγανε τώρα, άν τα πράγματα εξελισόντουσαν έτσι; Θα ήμουν έτσι ευτυχής, θα ήμουν έτσι αληθινή στον ευατό μου;

Ζω άραγε τη ζωή σάν ένα προιόν που μου παρέχεται και το καταναλώνω, ή είμαι εγώ ο δημιουργός της;
Πως θα απελευθερώσω την ψυχή μου από αυτά που έρχονται από έξω, για να ανακαλύψω τί εγώ πραγματικά επιζητώ;

Ονειρα

Θα ήθελα να ήμουν κάπου αλλού


παρέα με τα δελφίνια ...



ένα με τη φύση



... αλλά μέχρι τότε
μπορώ ευτυχώς να ονειρεύομαι !!!!

Ο κηπος της αδελφης μου

Και να μια φωτογραφία από τον κήπο της αδερφής μου.

Εαν είναι κάτι που με εκνευρίζει, είναι αυτή η χαρούμενη φωνή του αυτόματου τηλεφωνητή να λέει...
Sie haben zur Zeit keine neue Nachrichten
(Αυτή την στιγμή δεν έχετε κανένα μήνυμα)

Λες και σε κοροιδεύει, λές και το κάνει επίτηδες.

Αν ήξερε με πόση ανυπομονησία περιμένω να μου πεί...
Sie haben eine neue Nachricht, Nummer 02103 ....
(Έχετε ένα μήνυμα από το νούμερο ...)

Αυτή την στιγμή δεν έχεις κανένα καινούργιο μύνημα,
ούτε ένα τόσο δα,
για να μάθεις να σταματήσεις να περιμένεις,
μη με ρωτάς ξανά και ξανά,
ότι σου απάντησα πρίν δυο λεπτά ισχύει ακόμα...

κανένα μήνυμα!!!!

Ηθελα, ειχα προθεση, αλλα...

Ηλιόλουστη μέρα σήμερα.

Τί διαφορά που κάνει τελικά το φώς ή η έλλειψή του;
Ήθελα να πάρω καμιά φωτογραφία για να τη βλέπω όταν ξαναχαλάσει ο καιρός, αλλά τέλειωσαν οι μπαταρίες της φωτογραφικής μου μηχανής.

Δεν πειράζει, θα πρέπει να κρατήσω τις εικόνες αυτής της όμορφης μέρας στο μιαλό μου.
Καλή θέση μου φαίνεται :-)

Βρισκοντας τις ισοροπιες

Επειδή με το προηγούμενο κείμενο έκανα μερικούς να ανησυχούν...
είμαι καλά. Το έσκασα νωρίτερα απο τη δουλειά και πήγα για να ρίξω κανα δυο καλάθια.

Τώρα, είμαι κουρασμένη αλλά ξαναβρήκα τις ισοροπίες μου.

Φαυλος κυκλος

Οι τελευταίες μέρες είναι πολύ κουραστικές στη δουλειά.
Υπάρχουν τόνοι email και εγώ μόνο που τις βλέπω πανικοβάλομαι.

Είμαι τόσο μπλοκαρισμένη, που
τις ανοίγω, τις διαβάζω,
αλλά ...
οι λέξεις δεν σημαίνουν τίποτε,
το μυαλό μου είναι κόμπος.

Δεν καταλαβαίνω.
Προσπαθώ να καταλάβω.
Έρχετε ένας συνάδελφος για να συζητήσουμε καποιο αλλό θέμα ή email.
Θεύγοντας εκείνος ούτε ξέρω που ήμουν προηγουμένως, ούτε αν τέλειωσα με το προηγούμενο.
Ανοίγω άλλο με την ελπίδα να διεκπεραιώνεται εύκολα,
όμως συνήθως και το επόμενο χρειάζεται μεγάλη προσοχή και συγκέντρωση.
Δεν την έχω.
Το συνειδητοποιώ και μπλοκαρίζομαι ακόμα πιο πολύ.

:-( :-(

Το ξέρω πολυ καλά, όσο κρατά αυτή η φάση, δεν μπορώ να δουλέψω σωστά,
όσο δεν δουλεύω σωστά, μεγαλώνει το φορτίο της δουλειάς και το φορτίο στο μυαλό μου.
Για να ξεσκασω, κάνω πράγματα που δεν έχουν να κάνουν με τη δουλειά, αλλα έχοντας τύψεις, γιατί κανονικά δεν έχω χρόνο για άλλα και η δουλειά δεν με περιμένει...

Προσπαθώ να διεκπεραιώσω λοιπον όσο γίνεται περισότερο δυνατό,
αλλά αυτό είναι αυτή την στιγμή τόοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοσο κουραστικό :-(

Συγνωμη

Με συγχωρείς αν σε πίεσα να μου απαντήσεις.
Σε υπερευχαριστω που τελικά το έκανες !!!!!!!!!
Έχεις δίκιο.
Ξεχνώ μερικές φορές ότι και οι άλλοι μπορεί να περνάνε δύσκολες στιγμές και επιμένω να ζητώ την επικοινωνία και ας κόψει που λένε ο άλλος το κεφάλι του για να μου απαντήσει.
Με συγχωρείς ξανά.

Μακάρι να είσαι καλά και ας μη απαντάς, απλά με είχε πιάσει η μοναξιά.

Αναποφασιστη

Σήμερα ήμουν σινεμά με μια φίλη και είδαμε το "Charlie and the Chocolate Factory".
Αμερικάνικο παραμύθι του Tim Burton με τον Johnny Depp.

Ακόμα δεν έχω αποφασίσει εάν μου άρεσε.
Μάλλον θα πρέπει να περάσει μια νύχτα για να είμαι σίγουρη...

Καληνυχτα αγαπη μου

Καληνύχτα.
Το ξέρω ότι δεν μπορείς να διαβάσεις αυτές τις σκέψεις (όχι ακόμα),...
Το ξέρω ότι εκεί που είσαι, δεν μπορεί κανείς να σου μεταφράσει αυτές οι λέξεις που σου γράφω εδώ
αλλά ελπίζω ... να βρούν τον δρόμο πρός εσένα και να τα νοιώσεις.

Σαν ένα ζεστό αεράκι, που σε χαιδεύει στην κρύα νύχτα,
σαν την ανάμνηση μιας χαρωπής και ευχάριστης μελωδίας,
σαν την αίσθηση μια οικείας μυρωδιάς,
σαν ένα απαλό χαΐδευμα στα μαλλιά.

Καληνύχτα παιδί μου, όνειρα γλυκά,
ξεκουράσου έχοντας τη σιγουριά ότι η μαμά σου σε αγαπά και θα σε αγαπά πάντα άνευ όρων!

Σημα ζωης

Κάποτε, κάπου είπα ότι δεν θέλω να ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αιωνίως περιμένουν να συμβεί κάτι, αλλά...
καλά βρε αδερφή, πλάκα μου κάνεις;
Το ξέρεις ότι εδώ και δυό μέρες περιμένω απάντησή σου. Το ξέρεις γιατί το συζητήσαμε.

Γιατί λοιπόν δεν ακούω τίποτε από εσένα;

Καταλαβαίνω ότι υπάρχει και ζωή εκτώς του ίντερνετ (για 'σένα τουλάχιστον για μένα δεν είναι σίγουρο, ΟΚ αστειεύομαι) αλλά δεν μπορείς να στείλεις ένα τοσοδούλι  email;

Εύχομαι να είσαι καλά και μέχρι να ξαναπάρω μήνυμα σου,
θα αναμένω (όπως είναι η συνήθειά μου) στο ακουστικό μου!!!

Εξω απο το παραθυρο μου

Όπως φαίνεται όταν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο, αρχίζω και φιλοσοφώ την ζωή και να με ψυχοαναλύω.
Έτσι σήμερα δεν έχω πολλά να γράψω, για αυτό να μια φωτογραφία της εκκλησίας, όπως τη βλέπω μέσα από το παράθυρό μου.

Δεκαπενταυγουστος

Σήμερα γιορτάζει η αδερφή μου.
Χρόνια πολλά Μαράκι, να'σαι καλά και να σε χαιρόμαστε :-)

Μια ματια στο σπιτι μου

ΙΚΕΑ πελατες και ολοι οι υπολοιποι

Υπάρχουν και άλλες κατηγορίες ανθρώπων...
Αυτοί που λατρεύουν την ΙΚΕΑ και όλοι οι υπόλοιποι.
Εγώ ανήκω στην πρώτη κατηγορία :-)

Ποιόν ενδιαφέρει σε ποιές κατηγορίες ανήκω εγώ ή όχι;
Κανένα εκτώς από 'μένα.

Ο καθένας μας θέλει να ανήκει σε ομάδες, να μην είναι μόνος, να μην είναι εκτώς, να ξέρει ότι υπάρχουν και άλλοι που βρίσκονται στην ίδια θέση, που περνούν τις ίδιες καταστάσεις, που νοιώθουν τα ίδια.
Παράλληλα θέλουμε όλοι μας να είμαστε κάτι το μοναδικό, το εξαιρετικό, το σπάνιο, το χαρισματικό, που να ξεχωρίζει από τους άλλους.

Μια πρακτική σκέψη είναι λοιπόν είναι να είσαι μέλος σε όσο πιο πολλές μπορείς ομάδες ή κατηγορίες, έτσι ώστε να υπάρξει κάποια όπου θα υπαρέχεις για να νοιώθεις καλά.
Έξυπνο;
Ναί, όμως όσο δεν αρχίζεις να θεωρείς την κατάσταση αυτονόητη και αρχίζεις να επιθυμείς να είσαι ο καλύτερος σε όλες τις κατηγορίες και ανεβάζεις υπερβολικά και ανεκπλήρωτα τους στόχους σου.

Εγώ όμως είμαι η καλύτερη, πιο πιστή και φανατική ΙΚΕΑ πελάτης του Ντύσσελντορφ :-)

Δυο κατηγοριες ανθρωπων

Σημερα σκεφτόμουν πώς υπάρχουν δυο κατηγορίες ανθρώπων.

Η ανήκεις στην κατηγορία των ανθρώπων που περιμένουν, ή ανήκεις σ'αυτούς που τους περιμένουν.
Δυστυχώς για μένα ανήκω σ' αυτούς που πάντα περιμένουν.
Ένα τηλεφώνημα, ένα email, ενα μήνυμα στο κινητό, μια συνάντηση, ένα γράμμα...

Το κακό στο να περιμένεις, δεν είναι μόνο οι στιγμές που περνάνε άπραγες περιμένοντας, αλλά και που όταν κάνεις κάτι που σε ευχαριστεί, σκέφτεσαι πάλι αυτό που περιμένεις.
Έτσι ακόμα και τα θετικά που σου συμβαίνουν χάνουν σε σημασία, εάν αυτό που περιμένεις δεν συνέβει.

Γενικά έχω την τάση να με απασχολεί (και να με στεναχωρεί) αυτό που λείπει, αυτό που δεν μπορώ να έχω, παρά να αναγνωρίζω αυτό που ισχύει.

Κρίμα, το ξέρω,
όμως δυστυχώς δεν μπορώ να αντιστρέψω αυτή τη οπτική γωνία. Προσπαθώ και από καιρό εις καιρό τα καταφέρνω, αλλά μερικές φορές νοιώθω τόσο κουρασμένη που σταματώ την προσπάθεια και σκέφτομαι:
Εαν κάποια συμπεριφορά απαιτεί τόσο μεγάλη προσπάθεια και αυτοέλεγχο, μάλλον δεν είναι κομμάτι της προσωπικότητας μου. Γιατί λοιπόν να προσποιούμε κάτι που δεν είμαι εγώ;
Είναι όμως πραγματικά προσποίηση, ή προσπάθεια να κόψω μια κακιά συνήθεια;
Μάλλον είναι συνήθεια, μάλλον ανάμνηση της συμπεριφοράς των οικίων, της οικογένειας ή τελοσπάντων αυτό που κανείς πράτει αυθόρμητα.
Και είναι προσωπικότητα μόνο αυτά που κάνουμε αυθόρμητα;
Χάνει η προσωπικότητά μας, εάν αρχίσουμε να την καλιεργούμε ή να την ελέγχουμε;

Δεν νομίζω πως κανείς χάνει την προσωπικότητά του απλά και μόνο γιατί μαθαίνει να ελέγχει κάποιες αρνητικές συνήθειες που του δυσκολεύουν τη ζωή, και πως ναι μεν αλλάζουν δύσκολα οι συνήθειες, αλλά εάν κανείς το επιδιώξει με μεγάλη επιμονή αλλάζουν! Όλα χρειάζονται υπομονή...

Και αν έχει κάποιος υπομονή, τότε αυτός είμαι εγώ. Πώς αλλιώς θα είχα επιβιώσει με τόση αναμονή μέχρι τώρα;
Άρα υπομονή κορίτσι μου,
κάνε κουράγιο και κάποτε θα καταφέρεις να απελευθερωθείς από το να περιμένεις τους άλλους.
Μη το περιμένεις όμως, θα συμβεί απλά όταν φτάσει η ώρα του :-)

Αθλητισμος ως αναγκη

Τελικά ο αθλητισμός είναι κάτι που το χρειάζομαι πάρα πολύ.

Κανα δυο ωρίτσες μπάσκετ.
Καλάθια που επιμένουν να μη μπουν,
άλλα που σχεδόν από μόνα τους μπαίνουν.

Ευχάριστη κούραση.

Το μιαλό ασχολείται μόνο με 'σένα, την μπάλα, το καλάθι, την επόμενη κίνηση.
Βολή με την βολή, παιχνίδι με παιχνίδι.
Κάνεις κάτι για το κέφι σου και όχι για τους άλλους.

Για'μενα απερίγραπτα σημαντικό και απόλυτα απαραίτητο!

Ηλιολουστη αρχη της ημερας

Τί ωραία που είναι όταν
αρχίζει η ημέρα με ήλιο και με τους προσωπικούς ρυθμούς;
Δεν καθορίζει η δουλειά την ώρα που θα ξυπνίσεις,
ούτε το νηπιαγωγίο του παιδιού σου,
ούτε το (γλυκό δεν λέω) παιδικό "μαμά να κάνουμε πρωινό;"

Μόνον εσύ αποφασίσεις τι κάνεις.

Εαν θα χουζουρέψεις λίγο ακόμα,
εαν θα αναζητήσεις στην μνήμη σου το όνειρο της χθεσινής βραδιάς,
εαν θα κανεις ενα δροσιστικό ντούζ,
εαν θα φας σήμερα καλό πρωινό ή ένα μόνο καφέ
διαβάζοντας παράλληλα το ενδιαφέρον αστυνομικό βιβλίο...

Φυσικά πρέπει να βγείς για τα εβδομαδιαία ψώνια,
σιγουρα πρέπει να πληρώσεις λογαρισμούς έγκαιρα,
(κρίμα που ο λογαριασμός της τράπεζας είναι πάλι στα μείον)

Αλλα...
εσύ αποφασίζεις,
εσύ
τί και πώς συμβαίνει!

Όμορφη και πολύτιμη ελευθερία!
Αναπνέω βαθιά και νοιώθω ξανά ζωντανή!

Μακάρι να μπορώ να επαναφέρω αυτή την αίσθηση
όταν μιάζουν όλα και όλοι να είναι εναντίον μου,
όταν τρέχω να προλάβω να είμαι έγκαιρη σε ραντεβού,
όταν είμαι στρεσσαρισμένη γιατί θέλω να είμαι η καλύτερη
μαμά του κόσμου,
κόρη και αδερφή του κόσμου,
υπάλληλος,
συνάδελφος,
φίλη,
ενοικειάστρια,
... γυναίκα!

Όμως σήμερα.
αυτήν την ηλιόλουστη μέρα,
αναπνέω το ανάλαφρο της ζωής,
νοιώθω καλά,
ακούω την αγαπημένη μου μουσική,
και χαίρομαι την στιγμή!

Δικαιολογιες

Βρέχει, βρέχει χωρίς σταματημό.
Τί καλοκαίρι και αυτό;
Aστραπές, βροντές...
Πότε θα μπορώ να ξαναβγώ βόλτα;
Πότε θα ξαναπάω να διαβάσω το βιβλίο μου στην παραλία του Ρήνου;
Η βροχή δεν ενδιαφέρεται αν είμαι μόνη,
αν μου χρειάζεται να βγώ έξω, να ξεσκάσω...
να σπάσω τη μονοτονία...

Αύριο...
αύριο θα είναι μια καλύτερη μέρα,
αύριο θα είναι όλα καλυτερα,
ευκολότερα... ανάλαφρα... σωστά.
Αύριο;

Και τώρα;

Σιγά σιγά σταματά η βροχή,
δειλά, δειλά επιστρέφει ο ήλιος,
στεγνώνουν οι δρόμοι,
ο κόσμος τολμά να ξαναβγεί στους δρόμους.

Και εγώ, τι θα κάνω τώρα
χωρίς δικαιολογίες;

Θα περιμένω το αυριο;

Δεν θέλω να αφήσω να παιρνά άσκοπα το τώρα.

Το βιβλίο στο χέρι, φρέσκο μπλουζάκι,
ομπρέλα για κάθε ενδεχόμενο...

Ρήνο σου έρχομαι!