Σημερα πηγα για μπασκετ στο αθλητικό ινστιτουτο του πανεπιστημίου του Düsseldorf. Όπως σχεδόν καθε Σάββατο τους τελευταιους μηνες.
Πήρα και την μπαλα μου, εφτασα εγκαιρα, δεν ξεχασα τα παπουτσια μου και μετά από μισή ώρα...
βρεθηκα τελικα να τρεχω έξω στο στοιβο τους γύρους μου.
15 τον αριθμό.
Αρχισα όπως πάντα με την ιδέα, ότι δεν ειμαι σιγουρη εαν θελω να κανω 12 ή 15 γύρους, αλλα πως τωρα κανω τον πρωτον.
Στα τελη του πρωτου γυρου, ξαφνιάστηκα ποσο γρήγορα τελειωσε, και συνεχισα βεβαιως στον δευτερο.
Μεσα τριτου γυρου η ανάσα μου δυσκολευόταν πολύ, αλλα εκεινη την στιγμή επιασε το μάτι μου καποιον αλλο, που και εκεινος έτρεχε τους δικούς του γύρους. Και ξεχαστηκα. Όταν αρχισε ο πέμπτος γυρος αναρωτιώμουν, αν πραγματικά ηδη ειχε περάσει ο τέταρτος, ή αν έκανα λάθος στο μέτρημα, αλλα θυμήθηκα ότι έχει περασει καμποση ώρα απο την στιγμή που τελειωσα τον τριτο.
Στον έβδομο σκεφτόμουν, πως ο επόμενος γύρος θα ειναι πλέον περισσότερο απο τα μισά.
Και στον όγδοο, ότι απο τώρα μπορώ να αρχίζω να μετράω αρνητικά. Ακόμα 7 γυροι μέχρι τους 15.
Αρα σφραγίστηκε; Θα κάνω 15 και όχι μόνον 12;
Στον 11ο γυρο, συνειδητοποιησα πως ενα συγκεκριμμένο σημειο του στοιβου μυρίζει άσχημα αλλα δε μπορουσα να αναγνωρίσω την μυρωδια.
Ο 12ος γυρος με δυσκόλεψε, γιατί εβγαλε αέρα, και μου ασκουσε αντίσταση.
Τρεχοντας τον 14ο γύρο πήρα ειδηση ότι τελικά στον 12ο γυρο δεν σταματησα.
Στα μέσα του 15ου σκεφτηκα ότι σε λιγο θα πρεπει να ανοιξω το βημα για να κάνω το σπρίντ, αλλα στην τελική ευθεια παρόλο που ήδη είχα αναπτύσει ταχύτητα, δεν τα έδωσα όλα λίγα μέτρα πριν φτάσω στο τέρμα.
Περίεργη μέρα...
Πήγα για μπασκετ, εκανα τρεξιμο, και στο τέλος "ξεχασα" το σπριντ...
Μήπως ειμαι αλλού; Πού;
