Κίτρινα ξερά φυλλα στριφογυριζει ο αέρας,
τα πετάει στο παρπρίζ του αυτοκινήτου...
Adiemus στα αυτιά, στο μυαλο, στη διαθεση
αναπνοές του φλαουτίστα
εξισου σημαντικες οσο και η μουσικη...
Φωσφοριζοντα κόκκινα φανάρια
χαλιγώνουν τους ρυθμους...
Ασπρες λωριδες στους δρομους
δειχνουν την κατευθυνση, την συνεχεια, τα μελλόμενα...
Κλαξον εγωιστων οδηγων
ανυπομονοντων, να κινηγουν το δευτερολεπτο...
Άδεια λεωφορεια με σβησμενη ένδειξη
στο δρόμο για το τεπόζιτο...
Ζεστα πορτοκαλιά φώτα στην πλατφόρμα του σταθμού του τρενου
αριστερά από την γέφυρα, στην επιστροφή για το σπίτι...
Αναβωσβήνον φλάς στα δεξιά
ησυχια όταν σβήνει η μηχανή...
Βήματα αργα, ικανοποιημενα,
ξερουν τυφλα τον δρομο...
Σκαλί, σκαλί μες το σκοτάδι
η τηλεόραση να ηχεί μέσα από φωτισμένες πορτες...
Παιδικά μποτάκια γεμμάτα άμμο
περιμένουν υπομονετικά την ιδιοκτήτη τους...
Το κλειδί στην κλειδωνια
διαμερισμα στο φως του φεγγαριου...
O κοσμος κλεισμένος έξω απο την πορτα.
Μεσα ζέστη, προστασία, ξεκουραση, μυρωδιά ξύλου, κεραμικά, βιβλία...
Το δωμάτιο του Οδυσσέα άδειο,
πολύχρωμα παιχνιδια, σαν την παιδική ψυχή
σκόρπια στο πάτωμα, μέσα σε κουτιά σε αναμονή...
Αυριο θα παιχθούν, θα βρουνε άλλο τρόπο χρήσης απο τον συνηθισμένο,
θα προκαλέσουν άλλες εγκεφαλικές συνάψεις...
Σήμερα, τώρα, εγώ,
ευτυχής στον προορισμό μου.
