Μερικές φορές νομίζουμε ότι τα ξερουμε όλα.
Ότι όλα ειναι ξεκάθαρα.
Η μέρα είναι συννεφιασμένη, κρύα, στον αέρα λίγη υγρασία.
Απλό, μέχρι και το μικρό παιδί το βλέπει, μπορεί να μη το λέει, αν δεν ξέρει τις λέξεις, αλλα το νοιώθει.
Δεν χρειάζεται δευτερη σκεψη, έτσι είναι.
Άρα ντύνεσαι ανάλογα, κάνεις το πρωινό προγραμμα, βρίσκεσαι στο δρόμο για την δουλειά και σε πιάνει κόκκινο φαναρι.
Και σηκωνεις τα μάτια προς τον ουρανό και βλεπεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τα σύννεφα και διακρίνεις αποχρώσεις του άσπρου, διαφορές στην μορφή και στη πυκνότητα και ότι...
κινούνται.
Αργά, αν δε τα κοιταζες προσεχτικά δε θα το έπερνες σημασία.
Κινούνται, προχωράνε, και στην πορεία τους αλλάζουν.
Και σε μορφή και σε υφή και σε απόχρωση.
Και κάποια φορά βαραίνουν τόσο που ξεσπά βροχή.Αλλες διαλύονται απο το αεράκι.
Και τα υπόλοιπα, ότι δε διαλύθηκε δηλαδή, αιωρούνται έτσι, πάντα σε κίνηση, ψάχνοντας άλλα υπόλοιπα, αλλων συννεφων.
Μερικές φορές δημιουργούνται έτσι καινουργια μεγαλύτερα συννεφα.
Όλα κινούνται, όλα αλλάζουν, όλα εξελίσονται, τα πάντα ρει...
Δεν ειναι κάτι που το λέμε στους άλλους και στον εαυτό μας για να του δώσουμε κουράγιο στις δυσκολες στιγμές.
Ειναι πραγματικότητα και μέρος αυτού, εμεις.
ΥΓ. "Τα πάντα ρεί" πρωτοειπώθηκε από τον Ηράκλειτο 535-475 π.Χ στην Έφεσο.
