Πανσέληνος σήμερα.
Αστραφτερό φεγγάρι πάνω από τις σκεπές
φέγγει το νυχτερινό ουρανό,
σε σκοτεινά δωμάτια,
ψάχνει το δρόμο του, μέσα από παράθυρα χωρις κουρτίνες.
Έντονο φως, μα κρύο, δανικό,
απλή αντανάκλαση του ήλιου, χωρις δικιά του ζωή.
Περιμένει υπομονετικά τη ματιά μας.
Ποιος σηκώνει όμως αυτή τη στιγμή το κεφάλι να το δεί;
Ποιός άλλος άραγε εκτώς από εμένα;
Τί βλέπει αυτό από εκεί ψηλά;
Τί χαρά και τί πόνο;
Τί ηρεμία και τί τρόμο;
Τί ησυχία και τί χάος;
Τί μεγάλο και τί ποταπό;
Μήπως τα βάλει στα πόδια βλέποντας τον κόσμο μας, όπως τον έχουμε κάνει;
Η ευτυχως δεν είναι όλα ορατά από αυτή τη προοπτική;
Και μόνον τα καλά υπερέχουν;
Οι ωκεανοί, το γαλάζιο;
Να με συγχωρείς φεγγάρι...
Θά'θελα να σου δείξω τα όμορφα, τα ήρεμα, τα χαρουμενα, τα ήσυχα, τα μεγάλα, αλλά τα χέρια μου δεν φτάνουν να σου σηκώσω το παιδί μου μπροστά σου να το δείς.
Πίστεψέ με όμως, η ασχήμια δεν υπερεχει.
Στα παιδιά μας έχουμε δώσει την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Αυτά θα τα καταφέρουν, εκεί που εμείς αποτυγχάνουμε.
Η ομορφιά κρύβεται κάποτε στα σκοτεινά, κάποτε στο φώς,
αλλά υπάρχει!
