Bus stop, wet day, I said, please share my ombrella...
ηταν το τραγούδι μας όταν πρωτογνωριστήκαμε.
Τότε που ήμασταν και οι δυό μας παιδιά. Πριν 13 χρόνια...
Αργότερα ήταν το Sendeschluß των Bab που με συντροφευγε όταν ένοιωθα παραμελημένη. Πού να ήξερα πως υπερβαλα στις απαιτήσεις μου, πως έτσι καταστρεψα την σχέση μου, γιατί έμαθα να νοιώθω κακομοίρα και να του το δείχνω... Οποτε τελικά το πίστεψε, χρόνια μετά από μένα...
Tότε ακούγα το what have I got to do, to make you love me του Eliton John. ...It's sad, so sad, it's a sad sad situation, why can't we talk it over, sorry seams to be the hardest word...
Σε μια εβδομάδα, έξι μέρες για την ακρίβεια, ειναι το δικαστήριο διαζυγίου. Ο κοινός δικηγόρος μου γραφει...
...Να παρεβρεθήτε στην δικάσιμο, θεωρώ σίγουρο πως σε αυτήν θα λυθεί ο γάμος σας.
Τί εύκολα που λέγεται αυτή η πρόταση...
Τι τσιμπήματα ξαφνικά προκαλεί;
Πληγές δεν θα κλεισετε άραγε;
Πόση ευτυχία, πόσος έρωτας σε καινουργια πρόσωπα ειναι απαραίτητος για να σταματήσει το δάκρι;
Κλαίω τον αγαπημένο που τον έχασα;
Κλαίω τα όνειρα που είχα;
Κλαίω το παρελθόν, που ξαφνικά τα θετικά υπερέχουν;
Κλαίω το χαμένο status;
Κλαίω τα περασμένα χρόνια;
Κλαίω τη διχασμένη προσωπικότητα του παιδιού μου; Στον πατέρα του να επιθυμει την μαμά και αντίθετα;
Κλαίω τον καλύτερό μου φίλο;
Ναι η κοινή μας ζωή ειναι πλέον μόνον συνυπαρξη ως γονεις, σε ενα επιπεδο ευγενειας. Όχι ιδιαίτερα φιλίας.
Δεν ειναι πλέον εφικτό. Ναι μεν μπορούμε να συζητάμε τα θέματα του παιδιού, δανειζουμε το αυτοκίνητο, βοηθά ο ένας τον άλλο. Αλλά δεν ειναι φιλία αυτό.
Δεν ειναι φιλία, να φοβάσαι να αγκαλιαστείς στο αεροδρόμιο, όταν έρχεσαι από διακοπές...
Ή να λες στους φίλους, μη την καλέσετε εαν με καλέσετε και μένα, δε θα έρθω...
Τέλος πάντων. Ειναι στην φύση μου να με αγκίζουν αυτά που συμβαίνουν και λόγος ανησυχίας, εαν ένα σημαντικό θέμα όπως το διαζύγιο δε το ένοιωθα.
Η ζωή μου τώρα μου άρεσει. Οι αποφάσεις μου δε μου φαίνονται λάθος. Ευχομαι να μην αλλάξω γνώμη.
Και εαν... θα ξαναβρώ την δύναμη να κάνω άλλες. Μακάρι σωστότερες.
Βλέπουμε.
