Απραξία... συνηθίζει κανεις πολύ γρηγορα, αλλά και χαζευει...
Ετσι σήμερα συμμαζεψα λιγο τα πράγματά μας, τα κρεβάτια μας, τα απλωμένα ρούχα, ετσι για να ασχολούμαστε...
Η αδερφή μου λήπει για δουλειές και εμεις βαριώμαστε να βγούμε στη ζεστη έξω.
Ο Οδυσσουλης ασχολείται με τα παιχνίδια του Φ... και εγώ λίγο μουσική, λίγο email, λίγο από λίγο...
Έχουν έρθει και οι γονείς μας να μας δούν.
Χαλαρή διάθεση, όμως όχι μόνιμα, έχω κάτι αξεκαθαριστα, κάτι δύσκολα να ειπωθούν, κάτι παλιά, ίσως και να μη πρέπει να ειπωθούν ποτέ, που με τριβελίζουν όμως εκεί στα ξαφνικά...
Δεν ειναι διακοπες με θαλασσα, μουσική, φαγητό και κρασί, όχι μόνον...
Ειναι και διακοπές με την οικογενεια και κανεις ξέρει τι σημαινει αυτό.
Μερικές φορές ευκολα και οικεια, και αλλες γνωστα δυσκολα και εκνευριστικά αφού δε μπορεις να ξεφήγεις ούτε να αλλάξεις τίποτε, γιατί έτσι τους ήξερες, έτσι τους ξέρεις και έτσι θα παραμείνουνε στην ηλικία που είναι... Δεν αμφιβάλω πως και εγώ τους ενοχλώ καποτε, απλά αυτό δεν με αφορα όταν δε μου λεγεται.
Τέλος πάντων αυτή την στιγμή, μέχρι και η μουσική τελειωσε, ο Οδυσσουλης να ψαχουλευει τα πραγματα του Φ... , τα πουλάκια να τιτιβίζουν στα δεντρα, ο ήλιος να καιει, έξω, ο αέρας να φυσά απαλά τα άσπρα δενταλωτά κουρτινάκια...
Ειναι ωραια εδώ, χαιρομαι που ημαστε εδώ, μερικές φορές τρελαίνομαι να κοιτάω τον ουρανό που συνεχεια αλλάζει χρωμα και στα σύννεφα μορφή.
Ωραια ειναι εδώ... αλλα και στο σπίτι μας δεν περνάμε άσχημα.
ΥΓ. Σχεδόν σε καθε posting φορτώνω φωτογραφιες αλλα δεν μεταφερονται στο κειμενο. Ισως ειναι καλυτερα... Θα τις βάλω οταν γυρισουμε.
