Οταν μου έσπασε η ασημένια αλυσίδα με το δελφινάκι μου, σου ζήτησα να μου χαρίσεις κάτι για το χρησιμοποιώ κάθε μέρα. Όχι ιδιαίτερα ακριβό. Κάτι για το μπρελόκ των κλειδιών μου, ίσως ένα βραχιόλι, ή ένα δερμάτινο κολιέ για το λαιμό...
Με ρώτησες εαν το χρειάζομαι πριν τις διακοπές και έγω σου είπα πως ο χρόνος μου ειναι αδιαφορος, απλά θα ήθελα κάποτε να μου το δώσεις.
Τότε εσύ εντελώς αυθόρμητα μου απάντησες
να σου κάνω δώρο ενα ταττού; Ενα πληντύριο παραδειγματος χάρην...
Και εγώ εξίσου αυθόρμητα ...
όπου να φαίνεται με μεγάλα γράμματα η μάρκα MIELE;
Και από τότε, κάθε φορά που βλέπω πληντύρια χαμογελώ...
Μερικές φορές οδηγώντας μου έρχεται η σκέψη και σκάω στα γέλεια.
Ανεξάρτητα εαν ειμαι μόνη μου ή ειναι και αλλοι δίπλα μου και αναρωτιούνται τί με έπιασε έτσι να γελώ στα ξαφνικά.
Μήπως μου χάρησες το δώρο ήδη άραγε και δε χρειάζεται να ψάχνεις άλλο;
Περνάω ωραία αλλά σε επιθύμησα...
