Από τις 0:30 πμ μέχρι τις 2:00 πμ, δυο ή τρείς εκπομπες...
Την έβλεπα με μεγάλο ενδιαφέρον αυτήν την σειρά. Μόνον όταν τέλειωσε έμεινα στην ώρα του μπάσκετ της τρίτης, μετά τη γυμναστική. Δεν ήθελα να την χάσω.
Ήταν σαν να έβλεπα άλλους να ζούν στη θέση μου και χαιρόμουνα που για λίγα λεπτά έννοιωθα το όνειρο ως πραγματικότητα. Και μετά τελειωνε η εκπομπή και είχαμε θέμα την επόμενη μέρα στη δουλειά, για να σοκαρίσουμε λίγο και να γελάσουμε.
Εχθές βλέποντας (ή μαλλον ακουγοντας το, γιατι ημουν ξαπλωμένη, με κλειστά τα μάτια και ειχα βαλει την τηλεοραση να κλεισει με χρονοδιακοπτη) συνειδητοποίησα δυο πράγματα.
Πρωτον ότι δεν ειμαι η ρομαντική Charlotte (παρόλο που μου αρέσει το στίλ ντισίματός της), που θεωρεί υπερτατο αγαθό να παντρευτεί μέσα στον συγκεκριμμένο χρόνο.
Ουτε η career woman, προσγειωμένη, αθλητική Μiranda που απέκτησε παιδί και στη τρέλα να τα προλάβει όλα.
Ούτε η δυναμική και ειλικρινής Samantha που αναλλώνει τους άνδρες και το sex με φρενετικό ρυθμό.
Ούτε η ευαίσθητη χαοτική Carrie στην αναζήτηση του ενός και μοναδικού άνδρα Mister Big στη ζωή της.
Μερικές φορές όμως νοιώθω σαν Charlotte (όταν παω για ψώνια).
Aλλες σαν την Miranda (όταν μου χαμογελά το παδί μου ή φευγω μετά από 5 ώρες δουλειάς έχοντας τύψεις ενώ πληρωνομαι για 4).
Κάποιες άλλες πάλι σαν τη Carrie (όταν γράφω στο blog αμέτρητες λίστες με ερωτησεις για τις οποιες ψάχνω απελπισμένα τις απαντήσεις).
Και άλλες πολίτιμες για μένα στιγμές είμαι η Samantha αφού βρηκε τον Smith. Ικανοποιημένη στην σχέση της, αλλά χωρίς να δέχεται την μονοτονία και να συνεχίζει να ψαχνεται, τί της κάνει καλό, εκείνης και του Smith.
Το δεύτερο που συνειδητοποίησα είναι, ότι δεν χρειάζομαι πλέον να ονειρεύομαι, παρά να ζώ τα όνειρά μου!
