Tρώμε σοκολάτες και κρατώ τα χαρτιά περιτυλίγματος...
ΙΟΝ αμυγδάλου, Σεράνο, Κουβερτούρα...
Γεύσεις της Ελλάδας. Αδύνατο να τις νοιώσω αλλού. Δεν ειναι μόνο η ανάμιξη των υλικών, της κακαόμαζας, των αμυγδάλων, το συγκεκριμένο χρώμα, πάχος και βάρος...
Είναι που τα συνδέω με φωτεινές μέρες, ζεστά και στεγνά καλοκαίρια, αφελείς καιρούς,
χωρίς ευθύνες για άλλους, παιχνίδια με την αδερφή μου, παιδικές χαρές, αγάπες, αναμνήσεις.
Εδώ στην συντροφιά των γονιων μου όμως δε μου αρέσει να ξανανοιωνω παιδί. Αγωνίζομαι να ξεπεράσω παιδικές συμπεριφορές, να μην αφήνω τους αλλους να καθορίζουν τη διάθεσή
μου, να μη με βάζω σε χαμηλότερη θέση σε σχέση με τους άλλους, να εμπιστευομαι την άποψή μου, να λέω τις ανάγκες μου.
Με τους αλλους μου ειναι ευκολο να συμπεριφέρομαι διαφορετικά, με τους γονείς μου όμως...
Και νοιώθω πως βαρένω, πως ξεχνώ να χαμογελώ, πως ξανά με αμελώ...
Και όλο στα ξαφνικά σκάει ο Οδυσσέας στα γέλια παιζοντας με τον πατέρα μου, ή βλέπω την μητέρα μου να κοιτά με θαυμασμό το παιδί μου και του χαηδευει απαλα το μέτωπό του, όταν κοιμάται και συνειδητοποιώ πως πολλά, πάρα πολλά συμβαινουν μόνον στο μυαλό μου...
Πως στα μάτια τους, δεν ειμαι πλεον παιδί.
Πως το παιδί ειναι το παιδί μου...
Πως η πραγματικότητα ειναι για άλλη μια φορά αλλιώς, και εγώ στη προσπαθεια να την αγκίξω, την προσπερνώ, στεναχωριέμαι χωρίς λόγο και αγνοώ πολλά...
Γλυκιά η γευση της σοκολάτας αμυγδαλου. Για να δούμε...
πέτυχε και το γαλακτομπούρεκο;
