Εντελως συμπτωματικά ανακάληψα πως είμαι στο monitor. Συμβαίνει αυτοματα μετά από καναδυό μήνες εν ενεργεία του blog; Δεν καταλαβα ποια ειναι η διαδικασία των εισαγωγών...
Δε ξέρω αν μου αρέσει ή όχι το γεγονός. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται δυνητικά πιο γνωστό το blog μου αφού βρίσκεται στην λίστα με κάθε καινούργιο κείμενο και μεγαλώνει ο κύκλος των αναγνωστών.
Ασυναισθητα αρχίζω να σκέφτομαι όμως και εαν αυτά που γράφω ενδιαφέρουν τους άλλους ή όχι.
Εαν τραβά ο τίτλος, οι πρώτες λέξεις κάνουν κέφι για περισσότερο.
Εαν θα πρεπει να αρχίσω να με αυτολογοκρίνω. Να μην πω πράγματα προσωπικά, ή που να αρχίσω να προστατεύω το παιδί μου από πιθανές επιθέσεις κακοηθών.
Θα πρέπει αλήθεια;
Τί νόημα θα έχει τότε το blog;
Άρχισε ως μια προσπάθεια να ξαναθυμηθώ τα ελληνικά μου.
Κάποια στιγμή ξαφνιάστηκα που μου ήρθαν ιδέες που δεν ήσαν απλό κείμενο. Παιχνίδια με τις λέξεις για εικόνες και συναισθήματα. Κάτι σαν ποίημα χωρίς ομοιοκαταληξίες.
Κάποια βραδεια με αυπνίες το χρησιμοποίησα, προκειμένου να δώσω λέξεις σε αυτά που με απασχολούνε.
Άλλες φορές μου ήρθαν ιδέες για ποιηματάκια με ομοιοκαταληξίες.
Και χάρηκα, γιατί πραγματικά δε το περίμενα ποτέ από μένα.
Εαν αρχίσω τωρα την λογοκρισία τί μου παραμένει; Που όλα μα όλα όσα γράφω είναι προσωπικά, αλλιως δε θα με ενδιεφεραν;
Ειναι το internet ο λάθος χώρος για προσωπικές σκέψεις;
Αρκεί ένα ψευδωνημο για να προστατεύσει κανείς την ταυτότητά του στο ανώνυμο και τεράστιo διαδίκτυο;
Ευτυχώς Vista είναι το κωδικό όνομα για το επόμενο σύστημα της Microsoft και άν κανείς με ψάξει στο google δεν θα με βρεί μέσα στο χάος των άλλων σελίδων.
Νομιζω ότι η επιλογή της ελληνικής γλώσσας μικραίνει τουλάχιστον τον κύκλο των αναγνωστών. Και ίσως αυτών που δε θα ήθελα να με διαβάζουν.
Δεν μου αρέσει να κρύβομαι, αλλά ίσως θα πρέπει να αρχίσω να ειμαι λίγο πιο προσεκτική από εδώ και πέρα;
