Because I am bad :-)

Καλο Halloween ...

Πετάει η θάλασσα;

- ViSta: Πετάει η θάλασσα;
- Oδυσσεας: Πετάει.

- ViSta: Η θάλασσα ρώτησα, η θάλασσα, πετάει;
- Oδυσσεας: Ναι!

- ViSta: Πού, πώς;
- Oδυσσεας: Πετάει... 'Οταν εχει κύμα πετάνε οι σταγόνες της θαλασσας από τις κορυφές των κυμάτων προς τον ουρανό.

- ViSta: Ώωωω...
Ο Oδυσσεας χαμογελάει.
Και η ViSta το ίδιο.

Θα σε ονειρευτω ετουτη τη νυχτα

Aγαπημένε, πως σου αρέσει να με αναστατώνεις...
Να μου στέλνεις sms, να νοιώθεις πως με αγκίζουν αυτά που μου λές, που γραφεις, που υποννοείς...

Αγαπημένε, πως μου αρέσει αυτό το παιχνίδι...
Πως παιζω ευχαρίστως το παιχνίδι σου,
που ειναι και παιχνιδι μου...

Και για πολιτιμες στιγμές επικοινωνουνε οι επιθυμίες μας, οι ανάγκες μας, οι μυρωδιες μας, τα αγκίγματά μας, οι μελωδίες της φωνής μας, οι ρυθμοί της καρδιάς μας.

Απόλυτα, χωρις προσπάθεια να κρυφτει κανεις, πραγματικά και με όλες τις αισθήσεις μέχρι την στιγμή που πρέπει να χρησιμοποιήσεις την γέφυρα.

Πίσω στο δικό σου κομμάτι του σύμπαντος, ικανοποιημένος, ξέροντας πως με αφήνεις ικανοποιημένη.
Στο δικό μου το συμπαν, στο δικό μου το τέλος ή την αρχή της γέφυρας.

Να εισαι καλά, να προσεχεις οδηγώντας και ονειρα γλυκά.
Θα ξανααγαπηθουμε στα ονειρά μας ετούτη την νυχτα.

Πορεια

Κίτρινα ξερά φυλλα στριφογυριζει ο αέρας,
τα πετάει στο παρπρίζ του αυτοκινήτου...

Adiemus στα αυτιά, στο μυαλο, στη διαθεση
αναπνοές του φλαουτίστα
εξισου σημαντικες οσο και η μουσικη...

Φωσφοριζοντα κόκκινα φανάρια
χαλιγώνουν τους ρυθμους...

Ασπρες λωριδες στους δρομους
δειχνουν την κατευθυνση, την συνεχεια, τα μελλόμενα...

Κλαξον εγωιστων οδηγων
ανυπομονοντων, να κινηγουν το δευτερολεπτο...

Άδεια λεωφορεια με σβησμενη ένδειξη
στο δρόμο για το τεπόζιτο...

Ζεστα πορτοκαλιά φώτα στην πλατφόρμα του σταθμού του τρενου
αριστερά από την γέφυρα, στην επιστροφή για το σπίτι...

Αναβωσβήνον φλάς στα δεξιά
ησυχια όταν σβήνει η μηχανή...

Βήματα αργα, ικανοποιημενα,
ξερουν τυφλα τον δρομο...

Σκαλί, σκαλί μες το σκοτάδι
η τηλεόραση να ηχεί μέσα από φωτισμένες πορτες...

Παιδικά μποτάκια γεμμάτα άμμο
περιμένουν υπομονετικά την ιδιοκτήτη τους...

Το κλειδί στην κλειδωνια
διαμερισμα στο φως του φεγγαριου...

O κοσμος κλεισμένος έξω απο την πορτα.
Μεσα ζέστη, προστασία, ξεκουραση, μυρωδιά ξύλου, κεραμικά, βιβλία...

Το δωμάτιο του Οδυσσέα άδειο,
πολύχρωμα παιχνιδια, σαν την παιδική ψυχή
σκόρπια στο πάτωμα, μέσα σε κουτιά σε αναμονή...

Αυριο θα παιχθούν, θα βρουνε άλλο τρόπο χρήσης απο τον συνηθισμένο,
θα προκαλέσουν άλλες εγκεφαλικές συνάψεις...

Σήμερα, τώρα, εγώ,
ευτυχής στον προορισμό μου.

Το ξεχασμενο σπριντ...

Σημερα πηγα για μπασκετ στο αθλητικό ινστιτουτο του πανεπιστημίου του Düsseldorf. Όπως σχεδόν καθε Σάββατο τους τελευταιους μηνες.
Πήρα και την μπαλα μου, εφτασα εγκαιρα, δεν ξεχασα τα παπουτσια μου και μετά από μισή ώρα...
βρεθηκα τελικα να τρεχω έξω στο στοιβο τους γύρους μου.

15 τον αριθμό.

Αρχισα όπως πάντα με την ιδέα, ότι δεν ειμαι σιγουρη εαν θελω να κανω 12 ή 15 γύρους, αλλα πως τωρα κανω τον πρωτον.
Στα τελη του πρωτου γυρου, ξαφνιάστηκα ποσο γρήγορα τελειωσε, και συνεχισα βεβαιως στον δευτερο.
Μεσα τριτου γυρου η ανάσα μου δυσκολευόταν πολύ, αλλα εκεινη την στιγμή επιασε το μάτι μου καποιον αλλο, που και εκεινος έτρεχε τους δικούς του γύρους. Και ξεχαστηκα. Όταν αρχισε ο πέμπτος γυρος αναρωτιώμουν, αν πραγματικά ηδη ειχε περάσει ο τέταρτος, ή αν έκανα λάθος στο μέτρημα, αλλα θυμήθηκα ότι έχει περασει καμποση ώρα απο την στιγμή που τελειωσα τον τριτο.

Στον έβδομο σκεφτόμουν, πως ο επόμενος γύρος θα ειναι πλέον περισσότερο απο τα μισά.
Και στον όγδοο, ότι απο τώρα μπορώ να αρχίζω να μετράω αρνητικά. Ακόμα 7 γυροι μέχρι τους 15.
Αρα σφραγίστηκε; Θα κάνω 15 και όχι μόνον 12;


Στον 11ο γυρο, συνειδητοποιησα πως ενα συγκεκριμμένο σημειο του στοιβου μυρίζει άσχημα αλλα δε μπορουσα να αναγνωρίσω την μυρωδια.
Ο 12ος γυρος με δυσκόλεψε, γιατί εβγαλε αέρα, και μου ασκουσε αντίσταση.
Τρεχοντας τον 14ο γύρο πήρα ειδηση ότι τελικά στον 12ο γυρο δεν σταματησα.
Στα μέσα του 15ου σκεφτηκα ότι σε λιγο θα πρεπει να ανοιξω το βημα για να κάνω το σπρίντ, αλλα στην τελική ευθεια παρόλο που ήδη είχα αναπτύσει ταχύτητα, δεν τα έδωσα όλα λίγα μέτρα πριν φτάσω στο τέρμα.

Περίεργη μέρα...
Πήγα για μπασκετ, εκανα τρεξιμο, και στο τέλος "ξεχασα" το σπριντ...
Μήπως ειμαι αλλού; Πού;

Ειδησεις...

Σημερα δικάστηκε μια 20χρονη με τον 23χρονο ανδρα της, για παιδοκτωνία. Το ενός ετους μωρο εκλεγε συχνά και η μητερα το χτυπησε προκειμένου να το κάνει να σταματησει. Ο πατέρας του παιδιού το ειδε κακοποιημενο επιστρέφοντας απο την δουλειά, αλλα αφησε να περάσουν 3 μερες πριν καλεσει τον γιατρό.
Ηταν ομως πλεον αργά.

Πρίν ενα μηνα η αστυνομία ξεθαψε απο τον κηπο μιας 40χρονης 9 πτωματα μωρων. Η μητέρα συνολικά 13 παιδιών, δηλωσε πως δε θυμαται πλεον λεπτομέριες παρά μόνον από τις πρώτες δυο φορές. Τα παιδικά πτώματα ανήκαν σε μωράκια ημερων που γεννηθηκαν κατα την διάρκεια 11 χρόνων. Η μητέρα αφου τα γέννησε όλα μόνη στο σπίτι της τα έθαψε, αλλοτε σε ζαρντινιέρες, αλλοτε στον κήπο, επειδή δεν μπορούσε να τα συντηρήσει έχοντας ήδη 4 άλλα παιδιά και ζώντας μόνη και διαζευγμένη.

Μια οικογένεια με 2 παιδιά ειχε αναλάβει την κηδεμονία 3 αλλων (προεχόμενα απο φτωχες και διαλυμένες οικογενειες) για τα οποια επιδοτητω από το κράτος. Για 2 χρονια τα ξένα παιδιά τρώγανε 2 φέτες ψωμί και ένα ποτηρι νερό την ημέρα. Η ιστορία βγήκε στην επικαιρότητα όταν το μικρότερο των παιδιων όντας 6 χρονών πέθανε. Ζυγιζε τότε 9 κιλά.

...

Και αυτά στην Γερμανία... Οχι στον τρίτο κόσμο ή σε μέρη χωρίς κοινωνικές βοήθειες και κρατικούς ελέγχους...
Αναυδη!

ΥΓ. Ο Θεος να πρoστατεύει τα παιδιά μας, απο τον κόσμο και προπάντων από εμάς που μας αγαπάνε και μας έχουν εμπιστοσύνη.
ΥΥΓ. Μετά απο αυτό το κείμενο, οι εφιαλτες της περασμένης νύχτας δε με ξαφνιάζουν.

Home sweet home...

Αλλάζοντας για αλλη μια φορά την οπτική γωνία...
Το σπίτι μας οπως φαινεται απο τον δορυφόρο,
απέναντι απο την εκκλησία.
Ελάχιστο, μηδαμινό, ομως για τον Οδυσσέα και εμένα απερίγραπτα σημαντικό.
Ο προσωπικός μας χώρος.

Η δύναμη της συνήθειας

Η δύναμη της συνήθειας ειναι τεράστια.
Μας κάνει να βλέπουμε πράγματα εκεί που έχουν φύγει προ πολλού.
Να μη βλέπουμε άλλα που μας ενοχλούσαν κάποτε πολύ, δε μπορέσαμε να τα λύσουμε ολοκληρωτικά και τους δώσαμε μια πρόχειρη λύση. Μηδεν μονιμότερο του προσωρινού...

Αλλάζουν τα πράγματα και δε το συνειδητοποιούμε παρά με δυσκολία. Μετά από καιρό.
Άλλα παραμένουν μόνιμα τα ίδια. Οχι γιατί μας ικανοποιούν, παρά γιατι δεν λυνονται όλα μαζί και ως συμβιβασμό ανάμεσα στα "θα ηθελα" και στα "μπορώ". Ως ανθρώπινη ανάγκη για να μη τρελαθεί ο νους, βλέποντας ολα όσα δεν λειτουργούν.

Θέλω να διαλέγω τί βλέπω. Δε με ενδιαφέρει αν υπάρχει εκεί ή όχι. Δεν με ενδιαφέρει αν η συνηθεια μου το κρύβει ή το επαναφέρει.

Αν με ενοχλεί, σβήνω ενστικτωδώς την μνήμη του στις εγκεφαλικές θέσεις.
Αν μου αρέσει, του δίνω τροφή, στέλνω περισσότερο ρευμα στα διπλώματα του μυαλού.
Το νοιώθω με όλο μου το σώμα.


Καλημέρα J.

Εικονες για την Marina

Αφιερωμένο εξαιρετικά στην Marina που επιθυμεί να αλλάξει παραστάσεις και να δει κάτι καινούργιο...


Eνα ποτάμι... (Ο Ρήνος)

Ένα δάσος... (Εξω από το παράθυρο της δουλειάς)

Μια βόλτα σε ένα μέρος που δεν έχει ξαναπάει... (Η ViSta κόβωντας την tiramisu σε μια γιορτή στο Wülfrath)

Μία έκθεση ζωγραφικής... (Μια άλλη ζωγραφιά του Οδυσσέα)

Πρωινο Δευτερας

Ανησυχη νύχτα
ξαφνικό ξύπνημα
καθυστερήσεις στο πρωινό
εκνευρισμός της μητέρας
πεταγμένες συγνώμες
δεν αλλάζουν την διάθεση
μηχανική οδήγηση
κόκκινα, πράσινα, κίτρινα φανάρια να αναβωσβήνουν
δακρισμένα μάτια
αλμυρή γευση
θαμπή μέρα...

Τι περίμενα από το διαζύγιο;

Τι περίμενα από το διαζύγιο;
Γιατί νοιωθω άδεια από την Πέμπτη;
Εκανα πάλι το λάθος να ελπίζω φαντασμαγορικές αλλαγες επειδή σε κάποιο χαρτί πλέον θα φαίνεται κάποια άλλη ένδειξη στην θέση της οικογενειακής κατάστασης;
Το ίδιο λάθος που έκανα όταν παντρευτηκα;
Το ίδιο λαθος που έκανα όταν γεννηθηκε το παιδί μου;
Το ίδιο λάθος που έκανα όταν μετακομίσαμε με το παιδί μακριά από τον μπαμπά του;

Ημουν γενικά καλά τους τελευταιους μήνες.
Υπήρξε μια φάση εξέλιξης τα τελευταία 3 χρόνια.
Δεν ήταν απότομη.

Δεν συνέβει επειδή άρχισε ο χρόνος του χωρισμού από την μια μέρα στην άλλη, ουτε την στιγμή της μετακόμισης, την μέρα που γιορτάσαμε για πρώτη φορά Χριστούγεννα χωριστά, την πρώτη φορά που ταξίδεψα στις διακοπές με το παιδί μου μόνοι μας, την πρώτη φορά που πηγα μόνη μου στην ΙΚΕΑ και ερχόμενη δεν είχα κανένα να με βοηθήσει να στήσω τον νεροχυτη και τα άλλα έπιπλα, που χρειάζονται πάντα δύο άτομα για να μη στραβώσουν.
Ουτε την πρωτη φορά που έκανα αίτηση για να μπώ σε άλλη κατηγορία για την εφορία (από τους παντρεμένους, σε αυτούς που ζουν χωριστά).
Ούτε την πρώτη φορά που ξαναπήγα σε φίλους, κοινους φιλους, με το παιδί μου παρέα, αλλα χωρίς εκείνον, που πηγα με τον συνάδελφο σε συναυλία, στο σινεμά.
Ούτε την πρώτη φορά που αναγκάστηκα να αντικαταστήσω το αυτοκίνητό μου, επειδή η προτεινόμενη επισκευή ήταν πανάκριβη και παράλογη.
Που εψαξα σε forum γνωριμίας για κάποιον άλλον.
Που πήγα στην θεραπεία της ψυχολόγου.
Που γιορτάσαμε στο κήπο μιας φιλικής οικογένειας με τα παιδιά μας.
Που έννοιωσα καλά χωρίς να ξέρω το λόγο.
Που ξαναέννοιωσα γυναίκα και ήξερα την αιτία.

Όμως με κάθε ενεργεια, με κάθε λεπτό ζωής ημουν ελάχιστα καλυτερα, άρχισα να συνειδητοποιώ τους λόγους για κάποιες συμπεριφορές μου, και όσο τα καταλάβαινα, τόσο περισσότερο με δέχτηκα, με συμπάθησα, με αγάπησα. Και ημουν καλά, και φαινόταν.

Γιατί νοιώθω όμως να έχει φυμωθεί η χαρά μου για τη ζωή;
Στον J. ειχα πει της προάλλες, δε θελω να κάνω όνειρα και να στενοχωρηθώ αμα δεν εκπληρωθούν, παρά να ζώ την στιγμή.
Εκανα το λάθος να ονειρευτώ να αλλάξει κάτι με το διαζύγιο;
Τι;

Superman και αλλοι υπεράνθρωποι

Εδώ και κάμποσο καιρό άρχησε ο Οδυσσεας να ενδιαφέρεται για τους υπεράνθρωπους.
Τον Spiderman, Batman και τον Superman ή όπως εκείνος τον λέει "Duperman".

Η ιστορια άρχησε με ένα μπλουζάκι κάποιου παιδιού στο νηπιαγωγειο με τον Spiderman, ένα άλλο παιδί φορούσε γιαλιά ηλίου με το ίδιο μοτίβο. Κάποιοι μας χάρησαν κάλτσες και εγώ ως έκπληξη του δωρισα ένα σακίδιο.
Ο Οδυσσεας ειναι υπερευτυχισμένος από τότε.

Γιατί αρέσουν στα παιδιά άραγε οι υπεράνθρωποι;
Είναι τα περίεργά τους ρούχα; Οι υπερφυσικές δυνάμεις, το ότι είναι πασίγνωστοι, δημοφιλείς, δε κουράζονται ποτέ και είναι απτόητοι;
Πολεμανε το κακό και βοηθούν τους καλους;

Όπως θα ήθελαν τα παιδιά και τους γονεις τους;
Ετσι θα θελανε να γίνουν όταν μεγαλώσουν;

H τηλεόραση δειχνει Superman III.
O Superman δέχεται ένα δώρο με κρυπτονίτη και αρχίζει να φερεται ως αντιήρωας. Φλερτάρει αντί να πάει να σωσει κάποιους, ανοιγει τρύπα σε ενα tanker και αφήνει να χύνεται πετρέλαιο στην θάλασσα αντί να επαναφέρει το καράβι στην πορεία του, ισιώνει τον πυργο της Πιζας, πινει.

Ειναι ευκολο στην ταινία να αναγνωρίσεις τον κακό τον Superman. Eίναι αυτός ο αξύριστος, με τα λερωμένα ρούχα.

Ισχύει όμως και το αντίθετο;

'Οποιος προσέχει τον ευατό του, φορά καθαρά ρούχα, δε πίνει, είναι γνωστός είναι και από τους "καλούς";
Ένας ήρωας προς μίμηση;
Μπορεί κανείς από τα εξωτερικά χαρακτηρηστικά να συμπεράνει για το εσωτερικά;
Και χρειάζονται τα μικρά παιδιά υπερανθρώπους για πρότυπα;
Πώς θα αποδεχθούν τα αδύνατα σημεία τους αν το υπερτατο καλό για αυτά ειναι να μην αποτυνχάνουν ποτέ;

Στην ταινία ο σούπερ κακός υπολογιστής εκρηγνύεται, το βουνό στο οποιο ηταν κρυμμένος συνθλίβεται, αλλά ο Superman βγένει απο τα συντρίμμια χωρίς ένα χτύπημα, μια γρατζουνιά, ένα τσουλούφι να μην είναι στη θέση του και πάει στην κοπελιά, της δωρίζει ένα διαμάντι (που ελάχιστα δευτερόλεπτα νωρίτερα το δημιούργησε πίεζοντας στην παλάμι του απλά κάρβουνα), ξαναστραβώνει τον πύργο της Πίζας.

Ειναι και η ζωη ετσι; Τελος καλό όλα καλά;
Kαι εμεις υπεράνθρωποι που τα καταφέρνουμε μέρα με την ημέρα;

YΓ. Γιατί νοιώθω άδεια μέσα μου, τις τελευταίες 2 μέρες;

Τα παντα ρει

Μερικές φορές νομίζουμε ότι τα ξερουμε όλα.
Ότι όλα ειναι ξεκάθαρα.
Η μέρα είναι συννεφιασμένη, κρύα, στον αέρα λίγη υγρασία.
Απλό, μέχρι και το μικρό παιδί το βλέπει, μπορεί να μη το λέει, αν δεν ξέρει τις λέξεις, αλλα το νοιώθει.
Δεν χρειάζεται δευτερη σκεψη, έτσι είναι.

Άρα ντύνεσαι ανάλογα, κάνεις το πρωινό προγραμμα, βρίσκεσαι στο δρόμο για την δουλειά και σε πιάνει κόκκινο φαναρι.
Και σηκωνεις τα μάτια προς τον ουρανό και βλεπεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τα σύννεφα και διακρίνεις αποχρώσεις του άσπρου, διαφορές στην μορφή και στη πυκνότητα και ότι...
κινούνται.

Αργά, αν δε τα κοιταζες προσεχτικά δε θα το έπερνες σημασία.
Κινούνται, προχωράνε, και στην πορεία τους αλλάζουν.
Και σε μορφή και σε υφή και σε απόχρωση.

Και κάποια φορά βαραίνουν τόσο που ξεσπά βροχή.
Αλλες διαλύονται απο το αεράκι.
Και τα υπόλοιπα, ότι δε διαλύθηκε δηλαδή, αιωρούνται έτσι, πάντα σε κίνηση, ψάχνοντας άλλα υπόλοιπα, αλλων συννεφων.
Μερικές φορές δημιουργούνται έτσι καινουργια μεγαλύτερα συννεφα.


Όλα κινούνται, όλα αλλάζουν, όλα εξελίσονται, τα πάντα ρει...
Δεν ειναι κάτι που το λέμε στους άλλους και στον εαυτό μας για να του δώσουμε κουράγιο στις δυσκολες στιγμές.
Ειναι πραγματικότητα και μέρος αυτού, εμεις.

ΥΓ. "Τα πάντα ρεί" πρωτοειπώθηκε από τον Ηράκλειτο 535-475 π.Χ στην Έφεσο.

Πέρασε και αυτό

ΥΓ. Σας ευχαριστώ όλους για την συμπαράστασή σας.
ΥΥΓ. Υπάρχουν και άλλες εφαρμογές μαμά, για σκούρα γιαλιά ηλίου, εκτός από το να κρύβουν τα δάκρια.
ΥΥΥΓ. Ευτυχώς :-)

20η Oκτ. 2005, 11.15 πμ, 3ος οροφος, αιθουσα Α 382

Αυριο στις 11.15 πμ
το δικαστηριο οικογενειακού δικαίου της πόλης του Düsseldorf
στον 3ο όροφο, αίθουσα Α 382 θα ασχοληθεί με το θέμα Σ.... /Μ....

Θα παρεβρεθούν η κα Σ..... ελληνίδα,
ο κος Μ....... ιταλογερμανός,
ο κος W.... δικηγόρος της κας Σ..... και οι υπευθυνοι υπάλληλοι του δικαστηρίου.

Αφού διαπιστευθούν η κα Σ... και ο κος Μ.... με διαβατηριο και ταυτότητα, θα ερωτηθούν εαν ισχύουν τα υπόλοιπα...

Ο γάμος έγινε την .. / .. / 19.. ;
Στο ληξιαρχείο της πόλης ... ;
Ζητε σε διάσταση από την .. / .. / 20.. ;
Άρα περισσότερο από ένα χρόνο;
Έχετε ένα παιδί από το γάμο σας με το όνομα Οδυσσέας .. .. Μ...;
Γεννηθής το ... ;
Τα θέματα διατροφής, χωρίσματος των περουσιακών στοιχείων τα έχετε ρυθμίσει;
Το παιδί θα μένει μόνιμα με την μαμά του;
Θα έχετε κοινή ευθήνη κηδεμονίας;
Το θέμα των επισκέψεων του πατέρα είναι ρυθμισμένο;

Όταν απαντήσουν και οι δυό σε όλα με ναι, θα ερωτηθούν το επόμενο...
Ο γάμος σας έχει αποτύχει;

Και θα απαντήσουν...
(Τσίμπημα, τσίμπημα, τσίμπημα..., γιατί ειναι αλλο να το λές στον εαυτό σου, στους συναδέλφους, στην ψυχολόγο, στην αδερφή σου και άλλο να το απαντάς στον δικαστή)
Ναι.

Και θα πεί ο δικαστής...
Όλες οι προυποθέσεις ειναι εκπληρωμένες,
το θέμα των συντάξιμων έχει υπολογιστεί,
το δικαστήριο δέχεται την αίτηση διαζυγίου της κας Σ...

Κα Σ... κε Μ... σας ευχομαι ότι καλύτερο για την ζωή σας από εδώ και πέρα, ως διαζευγμένοι και μην ξεχνάτε ότι μπορεί να χωρίσατε ως ζευγάρι, αλλα παραμένετε για όλη την υπόλοιπη ζωή σας γονείς!

Μακάρι να μην συναντηθούμε στο μέλλον σε ανάλογη δικάσιμο...

ΥΓ. θα τα καταφέρεις ViSta! Ακόμα και εαν είναι δύσκολα είναι απαραίτητο, σωστό και το τέλος ενός αδιέξοδου.
ΥΥΓ. Μακάρι να είχα εκείνα τα σκούρα γιαλιά του ηλιου της μαμάς μου, που τα χρησιμοποιεί σε ειδικές περιπτώσεις...

Επαναληψεις στην τηλεόραση

Eχθές έδειχε στην τηλεόραση επαναληψεις της σειράς Sex & the City...
Από τις 0:30 πμ μέχρι τις 2:00 πμ, δυο ή τρείς εκπομπες...

Την έβλεπα με μεγάλο ενδιαφέρον αυτήν την σειρά. Μόνον όταν τέλειωσε έμεινα στην ώρα του μπάσκετ της τρίτης, μετά τη γυμναστική. Δεν ήθελα να την χάσω.
Ήταν σαν να έβλεπα άλλους να ζούν στη θέση μου και χαιρόμουνα που για λίγα λεπτά έννοιωθα το όνειρο ως πραγματικότητα. Και μετά τελειωνε η εκπομπή και είχαμε θέμα την επόμενη μέρα στη δουλειά, για να σοκαρίσουμε λίγο και να γελάσουμε.

Εχθές βλέποντας (ή μαλλον ακουγοντας το, γιατι ημουν ξαπλωμένη, με κλειστά τα μάτια και ειχα βαλει την τηλεοραση να κλεισει με χρονοδιακοπτη) συνειδητοποίησα δυο πράγματα.

Πρωτον ότι δεν ειμαι η ρομαντική Charlotte (παρόλο που μου αρέσει το στίλ ντισίματός της), που θεωρεί υπερτατο αγαθό να παντρευτεί μέσα στον συγκεκριμμένο χρόνο.

Ουτε η career woman, προσγειωμένη, αθλητική Μiranda που απέκτησε παιδί και στη τρέλα να τα προλάβει όλα.

Ούτε η δυναμική και ειλικρινής Samantha που αναλλώνει τους άνδρες και το sex με φρενετικό ρυθμό.

Ούτε η ευαίσθητη χαοτική Carrie στην αναζήτηση του ενός και μοναδικού άνδρα Mister Big στη ζωή της.

Μερικές φορές όμως νοιώθω σαν Charlotte (όταν παω για ψώνια).

Aλλες σαν την Miranda (όταν μου χαμογελά το παδί μου ή φευγω μετά από 5 ώρες δουλειάς έχοντας τύψεις ενώ πληρωνομαι για 4).

Κάποιες άλλες πάλι σαν τη Carrie (όταν γράφω στο blog αμέτρητες λίστες με ερωτησεις για τις οποιες ψάχνω απελπισμένα τις απαντήσεις).

Και άλλες πολίτιμες για μένα στιγμές είμαι η Samantha αφού βρηκε τον Smith. Ικανοποιημένη στην σχέση της, αλλά χωρίς να δέχεται την μονοτονία και να συνεχίζει να ψαχνεται, τί της κάνει καλό, εκείνης και του Smith.


Το δεύτερο που συνειδητοποίησα είναι, ότι δεν χρειάζομαι πλέον να ονειρεύομαι, παρά να ζώ τα όνειρά μου!

Μια μέρα μετά την πανσέληνο...

Το φεγγάρι σχεδόν γεμάτο.
Λίγο του λήπει, ελάχιστο κομματάκι, άμα δεν το ξέρεις δε το βλέπεις, τόσο λαμπερό είναι.

Νοιώθει άραγε μόνο του εκεί ψηλά;
Να μας βλέπει βραδιά τη βραδιά, χωρίς να μπορεί να μειώσει την απόσταση;
Να παρατηρεί ηφαίστεια να γεννιούνται;
Να σκάνε;
Ηπείρους να ξεκολάνε και να μετακινούνται, να πλέουν στο απέραντο γαλιάζιο;
Παγόβουνα να δημιουργούνται και να ξαναλιώνουν;
Αεροπλάνα να διασχίζουν τους αιθέρες;
Τρένα να ξετρυπάνε από τούνελ;
Καράβια να χάνουν το φορτίο τους, σε μεγάλη θαλασσοταραχή;
Ανθρώπους να συνωστίζουν ουρανοξύστες;
Να πηδάνε για τη πλάκα τους από γέφυρες, δεμένοι με ελλαστικά σκηνιά;
Να κυνηγάνε φάλαινες, εκατονταδες φορές μεγαλύτερες από το μέγεθός τους;
Να κρατανε άγρια ζώα σε κλειστές περιοχές, μόνον και μόνον για πηγαίνουν κάποιοι άλλοι να κάνουν σαφάρι;
Να μεταφέρουν πετρελαιο από χώρα σε χώρα με ραγισμένες σωλήνες;
Να κάνουν πολέμους με όπλα ή οικονομικά μέτρα;
Να νομίζουν ότι είναι μάγκες, που δεν έχουν αφήσει τίποτε στην φυσική του κατάσταση;

Σκεφτεται άραγε να μπορούσε να μεγαλώσει την απόσταση;
Για να μην συνεχίσουμε να το γεμίζουμε με σκουπίδια, υπόλοιπα επιχειρήσεων στο φεγγάρι.
Όπως δεν μας ενδιαφέρουν τα σκουπίδια που αιωρούνται σε orbit; Παλιών δορυφόρων, που δεν μας είναι τώρα οικονομικά ωφελείς.


Άραγε αν κάποιο άλλο ζώο ανέπτυσε ευφυία, και ο άνθρωπος ήταν απλά ένα από όλα τα άλλα, θα έκανε και αυτό το ίδιο;
Θα χρησιμοποιούσε το προνόμιο του μυαλού για να βάλει όλους και όλα κάτω από την κυριαρχεία του;

Θα φερόταν έτσι και ένα δελφίνι, εαν είχε την δυνατότητα;

Πανσέληνος

Πανσέληνος σήμερα.
Αστραφτερό φεγγάρι πάνω από τις σκεπές
φέγγει το νυχτερινό ουρανό,
σε σκοτεινά δωμάτια,
ψάχνει το δρόμο του, μέσα από παράθυρα χωρις κουρτίνες.

Έντονο φως, μα κρύο, δανικό,
απλή αντανάκλαση του ήλιου, χωρις δικιά του ζωή.

Περιμένει υπομονετικά τη ματιά μας.
Ποιος σηκώνει όμως αυτή τη στιγμή το κεφάλι να το δεί;
Ποιός άλλος άραγε εκτώς από εμένα;

Τί βλέπει αυτό από εκεί ψηλά;

Τί χαρά και τί πόνο;
Τί ηρεμία και τί τρόμο;
Τί ησυχία και τί χάος;
Τί μεγάλο και τί ποταπό;

Μήπως τα βάλει στα πόδια βλέποντας τον κόσμο μας, όπως τον έχουμε κάνει;
Η ευτυχως δεν είναι όλα ορατά από αυτή τη προοπτική;
Και μόνον τα καλά υπερέχουν;
Οι ωκεανοί, το γαλάζιο;

Να με συγχωρείς φεγγάρι...
Θά'θελα να σου δείξω τα όμορφα, τα ήρεμα, τα χαρουμενα, τα ήσυχα, τα μεγάλα, αλλά τα χέρια μου δεν φτάνουν να σου σηκώσω το παιδί μου μπροστά σου να το δείς.

Πίστεψέ με όμως, η ασχήμια δεν υπερεχει.
Στα παιδιά μας έχουμε δώσει την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο. Αυτά θα τα καταφέρουν, εκεί που εμείς αποτυγχάνουμε.
Η ομορφιά κρύβεται κάποτε στα σκοτεινά, κάποτε στο φώς,
αλλά υπάρχει!

Big brother is watching you, me, us...

Εντελως συμπτωματικά ανακάληψα πως είμαι στο monitor. Συμβαίνει αυτοματα μετά από καναδυό μήνες εν ενεργεία του blog; Δεν καταλαβα ποια ειναι η διαδικασία των εισαγωγών...

Δε ξέρω αν μου αρέσει ή όχι το γεγονός. Με αυτόν τον τρόπο γίνεται δυνητικά πιο γνωστό το blog μου αφού βρίσκεται στην λίστα με κάθε καινούργιο κείμενο και μεγαλώνει ο κύκλος των αναγνωστών.
Ασυναισθητα αρχίζω να σκέφτομαι όμως και εαν αυτά που γράφω ενδιαφέρουν τους άλλους ή όχι.
Εαν τραβά ο τίτλος, οι πρώτες λέξεις κάνουν κέφι για περισσότερο.
Εαν θα πρεπει να αρχίσω να με αυτολογοκρίνω. Να μην πω πράγματα προσωπικά, ή που να αρχίσω να προστατεύω το παιδί μου από πιθανές επιθέσεις κακοηθών.

Θα πρέπει αλήθεια;
Τί νόημα θα έχει τότε το blog;

Άρχισε ως μια προσπάθεια να ξαναθυμηθώ τα ελληνικά μου.
Κάποια στιγμή ξαφνιάστηκα που μου ήρθαν ιδέες που δεν ήσαν απλό κείμενο. Παιχνίδια με τις λέξεις για εικόνες και συναισθήματα. Κάτι σαν ποίημα χωρίς ομοιοκαταληξίες.
Κάποια βραδεια με αυπνίες το χρησιμοποίησα, προκειμένου να δώσω λέξεις σε αυτά που με απασχολούνε.
Άλλες φορές μου ήρθαν ιδέες για ποιηματάκια με ομοιοκαταληξίες.
Και χάρηκα, γιατί πραγματικά δε το περίμενα ποτέ από μένα.

Εαν αρχίσω τωρα την λογοκρισία τί μου παραμένει; Που όλα μα όλα όσα γράφω είναι προσωπικά, αλλιως δε θα με ενδιεφεραν;
Ειναι το internet ο λάθος χώρος για προσωπικές σκέψεις;
Αρκεί ένα ψευδωνημο για να προστατεύσει κανείς την ταυτότητά του στο ανώνυμο και τεράστιo διαδίκτυο;
Ευτυχώς Vista είναι το κωδικό όνομα για το επόμενο σύστημα της Microsoft και άν κανείς με ψάξει στο google δεν θα με βρεί μέσα στο χάος των άλλων σελίδων.

Νομιζω ότι η επιλογή της ελληνικής γλώσσας μικραίνει τουλάχιστον τον κύκλο των αναγνωστών. Και ίσως αυτών που δε θα ήθελα να με διαβάζουν.

Δεν μου αρέσει να κρύβομαι, αλλά ίσως θα πρέπει να αρχίσω να ειμαι λίγο πιο προσεκτική από εδώ και πέρα;

Καλημέρα ζωή

Καλημέρα ζωή
λές το πρωί

μετά το φιλί του Οδυσσέα
η ομορφότερη παρέα

και κάνεις πρωινό
στο δωμάτιο το διπλανό

δημητριακά με γάλα
καφές και άλλα

το ράδιο να λέει τα νέα
και εμείς τα δικά μας τα ωραία

για δράκους κόκκινους κακούς
και πράσινους καλούς

με σπαθειά να πολεμάνε
να σκοτώνονται, να σηκώνονται και να ξαναχτυπάνε

λές και ο Θανατος δεν ειναι μοιραίος
ουτε τελικός και ο γεναίος...

δρακος ξανα πολεμά,
χωρίς ποτέ να σταματά

ξανά και ξανά την ίδια ιστορία
για να ταξινομίσει ο Οδυσσέας στο μυαλό του την βία

που υπάρχει παντού στην ζωή ή στη Τιβί
χωρίς να μπορεί κανείς να της αντισταθεί

χωρίς να την νοιωθουμε πλέον οι μεγάλοι
καθημερινά μέσα στη ζάλη

και ο δράκος καίει σκοτώνει
χωρις ύκτο, ότι σιμώνει

θα περάσει και αυτή η φάση
θάρθει και άλλη όταν δαμάσει..

τους δράκους και τις φλόγες
του μυαλού του τους ιππότες.

Μπάνιο ή ίσως μόνον βόλτα στη παραλία;

Μια φορά κατά την διάρκεια των διακοπών μας έβρεξε. Αρχισε το βράδυ και συνεχίστηκε μέχρι τα ξημερώματα. Ο καιρός τότε αγρίεψε. Έβγαλε αέρα, κύμα, ψύχρα. Χωμένοι στα κρεβάτια μας αφουγραζόμασταν τους ήχους της βροχής. Είχε κάτι το μελαγχολικό ο καιρός...

Εκείνο το βραδυ νωρίτερα, είχαμε γελάσει, φάει, πιεί με φίλους της αδερφής μου. Αγνώστους για μένα, να μου λένε πόσο υπεροχος άνθρωπος είναι, να μας επαινούν στην μητέρα μας, να της λένε πως θα πρέπει να είναι περήφανη για 'μας και τον εαυτό της.

Κολακευτικά τα λόγια αλλά πόσο ειλικρινή; Ή απλώς λέγονται όλα αυτά για να ελαφρώσει η διάθεση και ως συνήθες αερολογίες προκειμένου να ευχαριστήσουν με αυτόν τον τροπο για την πρόσκληση φαγητού;
Πόσο διαχυτικές ειναι οι σχέσεις στο νησί και πως κρυωνουν εαν τους επισκευτεί κανείς στο τόπο τους;
Στην Γερμανία, στην Σκωτία, στην Αμερική ή στην Ελβετία;
Σπάνια περίπτωση να διατηρηθεί η ζέστη ανεξάρτητα χρόνου και τόπου.

Είναι επιφανειακές οι σχέσεις τους; Ή απλά έντονες με ημερομηνία λήξης και μόνον στο συγκεκριμμένο τόπο πιθανές;
Διότι οι άλλοι βρίσκονται σε διακοπές (άρα ανοιχτοί για γνωριμίες) και η οικογένεια της αδερφής μου πάντα φιλόξενη;
Είναι κορόιδο η αδερφή μου και τους αφήνει να την εκμεταλευονται;

Δεν νομίζω.
Απλά είναι η διάθεσή τους να έχουν ανοικτό σπίτι, να προσφέρουν ότι έχουν στους φίλους τους. Μερικές φορές παρέχουν έτσι σε άτομα ανάξια της φιλίας τους, αλλά παραμένουν ανοικτοί στο ενδεχόμενο να συναντήσουν και άλλους, πραγματικούς, αξιαγάπητους ανθρώπους...

Το κύμα ανακάτωνε τις πέτρες στην παραλία την επόμενη μέρα.
Ο αέρας ξεφυλιζε το ημερολόγιο, όσο παίζανε τα παιδιά με τα νερομπίστολα.

Στη ζάλη του μεσημεριανού ύπνου μετά από νόστιμο φαγητό και σοκολάτες ΙΟΝ σκεφτόμουνα...
...Αργότερα θα πάμε για μπάνιο ή ίσως μόνον για βόλτα στη παραλία. Ο καιρός θα δείξει. Όπως πάντα, οι αποφάσεις μας είναι απλά αντιδράσεις σε αυτό που συμβαίνει και όχι έλεγχος του παρόντος ή μέλλοντος...

Το απόγευμα σταμάτησε ο αέρας, καταλάγιασε το κύμα, ξαναζέστανε και κάναμε μπανιο στην θάλασσα.


ΥΓ. Αφιερωμένο εξαιρετικά στην αδερφή μου.
ΥΥΓ. Μου φαίνεται ότι έχει να κάνει λίγο με το προηγούμενο θέμα...

Τακτικη στην αγαπη; Οχι ευχαριστω!

-Επίτηδες δε τον πέρνω τηλέφωνο, ούτε του στέλνω μύνημα στο κινητό. Να του παρουν τα μυαλά αέρα και το πάρει πάνω του ότι με ενδιαφέρει;
-Όμως εσένα σε ενδιαφέρει, δε σε ενδιαφέρει;
-Ναι, αλλά δε θα του το πώ κιόλας, να μην ειναι σίγουρος, να αναρωτιέται...

...

Μου απάντησε τις προάλλες μια φίλη μου.
Καλό κορίτσι η φίλη μου, σε πολλά την παραδέχομαι και ίσως αυτή η στάση να της είναι απαραίτητη αυτήν την στιγμή, αλλά δε θα συμφωνήσω.

Στα θέματα της καρδιάς δε μπορώ να έχω τακτικές, να μη κάνω το ένα, για να μη σκεφτεί ο άλλος το άλλο, ή να φερθώ έτσι ώστε να νομίσει τα πράγματα ο άλλος αλλιώς.
Ή είμαι έτσι, ή νοιωθω αλλιώς και το λέω.
Τί πάει να πεί, θα του πάρουν τα μυαλά αέρα όταν του πώ ότι με ενδιαφέρει; Αφού με ενδιαφέρει χαλάλι τα μυαλά του, δεν σκεφτεται κάτι λανθασμένο. Και γιατί να αναρωτιέται και να μην είναι σίγουρος; Για ποιόν λόγο τα παιχνίδια; Άμα όλη την ώρα κοιτάζω στο κινητό αν μου έστειλε μύνημα, γιατί να το παίξω cool όταν με ρωτήσει, πως είμαι; Γιατί να μη του πω πως περίμενα τηλεφώνημά του;

Δεν είναι απαραίτητο να υπερβάλω βέβαια, με το να στέλνω χιλιάδες μυνήματα, όταν ξέρω πως είναι απασχολημένος άλλα εαν δε μιλώ ειλικρινά και καθαρά στον άνθρωπο για τον οποίο χτυπά η καρδιά μου, σε ποιόν θα μιλήσω;

Τα θέματα της καρδιάς δε χρειάζονται μυαλό, τακτικές, κρυψήματα, παιχνίδια αλλά καρδιά, αισθήσεις και συναισθήματα.
Εαν αισθάνομαι πως ο άλλος έχει την ηρεμία να με ακούσει, του λέω αυτά που νοιώθω, αυτά που με απασχολούν. Χωρίς δευτερες σκεψεις για το τί θα σκεφτει για μένα. Όσο μιλάω με την καρδιά μου, λέω την αλήθεια.
Αν βλέπω πως πνίγεται στα προβλήματα, προτείνω την βοήθειά μου, δείνω χωρο, χρόνο αλλά δεν κόβω την επικοινωνία. Με ενδιαφέρει, νοιάζομαι, ποιος ο λόγος, να υποκρίνομαι την cool;

Τί νόημα και τί μέλλον έχει μια σχέση αν κρύβομαι;
Στον έρωτα, στην αγάπη ανοίγω, δίνω την καρδιά μου.
Έρωτας είναι, δεν είναι πολιτική ή πόλεμος, για να εφαρμόζω τακτικές και στρατηγικές.
Αν με απορρίψει, ας το κάνει.

Δεν μπορώ να ελέγξω την αντίδρασή του.
Θα είμαι τυχερή όμως, αν μιλά την γλώσσα της καρδιάς μου.

Υπαρχουν και αλλοι σοκολατοποιοι που κανουν σοκολατες

Έτσι, χωρίς λόγια...

Η θαλασσα γαργαλαει...

Η θαλασσα γαργαλαει μου είπε ο Οδυσσέας για πρώτη φορά στο ιπτάμενο δελφίνι, κατευθηνόμενοι για Πάτμο.
Αργότερα κατάλαβα, τί μπορεί να εννοούσε.
Η θάλασσα γαργαλά τις αισθήσεις μας. Τη μύτη, το μάτι, την αίσθηση της ισορροπίας, τη γεύση.
Τις γαργαλά παιχνιδιάρικα. Δεν επιβάλεται. Παρόλη την δύναμή της, το μέγεθός της σε σχέση με εμάς.

Εμείς νομίζουμε ότι την δαμάζουμε. Άμα θέλει, μας καταπίνει χωρίς να έχουμε την ελάχιστη δυνατότητα να της αντισταθούμε.
Εμεις οι μικροί, που κάποτε νοιώθουμε τεράστιοι και ανίκητοι μπροστά της. Που την μολύνουμε χωρίς δευτερη σκέψη, που την θεωρούμε δεδομένη, που προσπαθούμε να την εκμεταλευτούμε, όπου μπορούμε, και όσο εμείς θελουμε.
Ανεξάρτητα αν τα χρειαζόμαστε όσα της παίρνουμε, ανεξάρτητα αν δε της δίνουμε τίποτε πίσω, ανεξάρτητα αν την καταστρέφουμε.

Εμείς οι μικροί οι ανάξιοι μπροστά της. Κοκκοράκια με φουσκωμένο στήθος και χωρίς μυαλό...

Η θαλασσα γαργαλαει Οδυσσέα μου. Έχεις δίκιο μωρό μου. Γαργαλάει. Και όσοι έχουν μάτια, μύτες, αίσθηση ισορροπίας και γευση το καταλαβαίνουν χωρίς δευτερη σκέψη. Όμως εγώ χαίρομαι που δεν έχασα το νόημα αυτής της πρότασής σου ακόμα και αν χρειάστηκα χρόνο. Κάλιο αργά παρά ποτέ.



ΥΓ. Η φωτογραφία ειναι εκείνη του Αραχτού. Δε ήθελα να δοκιμάσω να βγάλω παρόμοια. Μου άρεσει που είναι παγκόσμια και διαχρονική. Ευχαριστώ ξανά.

Τσιμπηματα

Bus stop, wet day, I said, please share my ombrella...
ηταν το τραγούδι μας όταν πρωτογνωριστήκαμε.

Τότε που ήμασταν και οι δυό μας παιδιά. Πριν 13 χρόνια...

Αργότερα ήταν το Sendeschluß των Bab που με συντροφευγε όταν ένοιωθα παραμελημένη. Πού να ήξερα πως υπερβαλα στις απαιτήσεις μου, πως έτσι καταστρεψα την σχέση μου, γιατί έμαθα να νοιώθω κακομοίρα και να του το δείχνω... Οποτε τελικά το πίστεψε, χρόνια μετά από μένα...

Tότε ακούγα το what have I got to do, to make you love me του Eliton John. ...It's sad, so sad, it's a sad sad situation, why can't we talk it over, sorry seams to be the hardest word...

Σε μια εβδομάδα, έξι μέρες για την ακρίβεια, ειναι το δικαστήριο διαζυγίου. Ο κοινός δικηγόρος μου γραφει...
...Να παρεβρεθήτε στην δικάσιμο, θεωρώ σίγουρο πως σε αυτήν θα λυθεί ο γάμος σας.

Τί εύκολα που λέγεται αυτή η πρόταση...
Τι τσιμπήματα ξαφνικά προκαλεί;
Πληγές δεν θα κλεισετε άραγε;
Πόση ευτυχία, πόσος έρωτας σε καινουργια πρόσωπα ειναι απαραίτητος για να σταματήσει το δάκρι;

Κλαίω τον αγαπημένο που τον έχασα;
Κλαίω τα όνειρα που είχα;
Κλαίω το παρελθόν, που ξαφνικά τα θετικά υπερέχουν;
Κλαίω το χαμένο status;
Κλαίω τα περασμένα χρόνια;
Κλαίω τη διχασμένη προσωπικότητα του παιδιού μου; Στον πατέρα του να επιθυμει την μαμά και αντίθετα;
Κλαίω τον καλύτερό μου φίλο;

Ναι η κοινή μας ζωή ειναι πλέον μόνον συνυπαρξη ως γονεις, σε ενα επιπεδο ευγενειας. Όχι ιδιαίτερα φιλίας.
Δεν ειναι πλέον εφικτό. Ναι μεν μπορούμε να συζητάμε τα θέματα του παιδιού, δανειζουμε το αυτοκίνητο, βοηθά ο ένας τον άλλο. Αλλά δεν ειναι φιλία αυτό.
Δεν ειναι φιλία, να φοβάσαι να αγκαλιαστείς στο αεροδρόμιο, όταν έρχεσαι από διακοπές...
Ή να λες στους φίλους, μη την καλέσετε εαν με καλέσετε και μένα, δε θα έρθω...

Τέλος πάντων. Ειναι στην φύση μου να με αγκίζουν αυτά που συμβαίνουν και λόγος ανησυχίας, εαν ένα σημαντικό θέμα όπως το διαζύγιο δε το ένοιωθα.

Η ζωή μου τώρα μου άρεσει. Οι αποφάσεις μου δε μου φαίνονται λάθος. Ευχομαι να μην αλλάξω γνώμη.
Και εαν... θα ξαναβρώ την δύναμη να κάνω άλλες. Μακάρι σωστότερες.
Βλέπουμε.

ViSta alone at home...

Μετά από 2 εβδομάδες σε συνεχή παρέα...
έχω αυτό το βράδυ μονον για τον εαυτό μου.

Τι ωραία...

Αθλητισμός μέχρι εξάντληση... Ήρθε γρηγορότερα από τις άλλες φορές, ως πρώτη μέρα μετά τις διακοπές.
Το ντούζ μετά... Το καλύτερο κομμάτι του αθλητισμού κατά την άποψή μου.
Ray Charles...
Blogging με την ησυχία μου...
Μη χτυπάς τηλέφωνο...
Δεν ειμαι εδώ.



Σήμερα θα παραμείνουν άδειες οι καρέκλες.
Μόνο του το τραπέζι...
Μόνο, αλλά όχι μοναχικό.

Οπτικες εντυπωσεις

Το ακρογιάλι του Κάμπου στη Πάτμο.
Πανέμορφο και αυτήν την εποχή άδειο. Μέρα παραμέρα ερχόταν ένα χταποδάκι και γαργαλούσε τα πόδια του Οδυσσεα στην ακροθαλασσιά.


Ενα δρομάκι όπως φαίνεται μεσα απο το αυτοκίνητο στην περιοχή του Πάνω Κάμπου.


Φραγκόσυκα στα χωράφια.


Γιασεμί δίπλα στην πόρτα.


Εξωκλήσι να ευδιάζει λιβάνι.


Ένα φιλί, μα ένα φιλί...


Μια θαλασσιά διορθωμένη πόρτα...


Παιχνίδια με τον παππού...


Η αδερφή μου...


Ο Οδυσσεας περήφανος και χαμογελαστός.


Γυρίσαμε τελικά... Περάσαμε ωραία.
Οι σοκολάτες, τα ντολμαδάκια, οι ρεβιθόσουπες, τα σουτζουκάκια, γαλακτομπούρεκα φαγωμένα.
Τα ρούχα μας πλυμένα. Οι λογαριασμοί που βρήκαμε γυρνώντας όχι πολύ υψηλοί.
Τα λουλούδια μας ζούνε ακόμα. Λίγο αμελημένα μου φαίνονται, αλλά θα ξανανοιώσουν.
Το ψυγείο άδειο.
Ο καιρός καλός.
Αυριο δουλειά και νηπιαγωγείο...
Η ζωή συνεχίζεται ωραία!

Ωδη προς την Ελλαδα...

Kόκκινες γεωργίες
άσπρες αέρινες πεταλουδίτσες
βότσαλα στις παραλίες
καμπανακια απ'τις κατσίκες

γλάστρες με βασιλικό
σκορπια σπιτάκια ασπρισμένα
αεράκι δροσερό
χωράφια οργωμένα

πουλιά να κελαηδούν
ξερά φρούτα στη συκιά
μεσημεριάτηκα οι κοκορες λαλούν
τράτα με ψαριά

καφέ λουμίδη και μπισκότα
αμυγδαλου ΙΟΝ
μυρωδάτο γιασεμί διπλα στην πορτα
γαλαζια θάλασσα και ήλιο

ανακατωμενα τα μαλλια
φραγκοσυκα ώριμα, γλυκά
συναντησεις με χαρουμενη παρέα
ντοματοσαλάτα, κρασί και φέτα.


Τί και αν εισαι άπονη;
Τί και αν δεν έχεις τρόπο;
Επιμένω να σε βλέπω όμορφη
και τον δικο μου τόπο!

ΙΟΝ αμυγδαλου και γαλακτομπουρεκα...

Tρώμε σοκολάτες και κρατώ τα χαρτιά περιτυλίγματος...
ΙΟΝ αμυγδάλου, Σεράνο, Κουβερτούρα...
Γεύσεις της Ελλάδας. Αδύνατο να τις νοιώσω αλλού. Δεν ειναι μόνο η ανάμιξη των υλικών, της κακαόμαζας, των αμυγδάλων, το συγκεκριμένο χρώμα, πάχος και βάρος...
Είναι που τα συνδέω με φωτεινές μέρες, ζεστά και στεγνά καλοκαίρια, αφελείς καιρούς,
χωρίς ευθύνες για άλλους, παιχνίδια με την αδερφή μου, παιδικές χαρές, αγάπες, αναμνήσεις.
Εδώ στην συντροφιά των γονιων μου όμως δε μου αρέσει να ξανανοιωνω παιδί. Αγωνίζομαι να ξεπεράσω παιδικές συμπεριφορές, να μην αφήνω τους αλλους να καθορίζουν τη διάθεσή
μου, να μη με βάζω σε χαμηλότερη θέση σε σχέση με τους άλλους, να εμπιστευομαι την άποψή μου, να λέω τις ανάγκες μου.
Με τους αλλους μου ειναι ευκολο να συμπεριφέρομαι διαφορετικά, με τους γονείς μου όμως...
Και νοιώθω πως βαρένω, πως ξεχνώ να χαμογελώ, πως ξανά με αμελώ...

Και όλο στα ξαφνικά σκάει ο Οδυσσέας στα γέλια παιζοντας με τον πατέρα μου, ή βλέπω την μητέρα μου να κοιτά με θαυμασμό το παιδί μου και του χαηδευει απαλα το μέτωπό του, όταν κοιμάται και συνειδητοποιώ πως πολλά, πάρα πολλά συμβαινουν μόνον στο μυαλό μου...
Πως στα μάτια τους, δεν ειμαι πλεον παιδί.
Πως το παιδί ειναι το παιδί μου...

Πως η πραγματικότητα ειναι για άλλη μια φορά αλλιώς, και εγώ στη προσπαθεια να την αγκίξω, την προσπερνώ, στεναχωριέμαι χωρίς λόγο και αγνοώ πολλά...

Γλυκιά η γευση της σοκολάτας αμυγδαλου. Για να δούμε...
πέτυχε και το γαλακτομπούρεκο;

Συμμαζεματα

Απραξία... συνηθίζει κανεις πολύ γρηγορα, αλλά και χαζευει...
Ετσι σήμερα συμμαζεψα λιγο τα πράγματά μας, τα κρεβάτια μας, τα απλωμένα ρούχα, ετσι για να ασχολούμαστε...
Η αδερφή μου λήπει για δουλειές και εμεις βαριώμαστε να βγούμε στη ζεστη έξω.
Ο Οδυσσουλης ασχολείται με τα παιχνίδια του Φ... και εγώ λίγο μουσική, λίγο email, λίγο από λίγο...
Έχουν έρθει και οι γονείς μας να μας δούν.
Χαλαρή διάθεση, όμως όχι μόνιμα, έχω κάτι αξεκαθαριστα, κάτι δύσκολα να ειπωθούν, κάτι παλιά, ίσως και να μη πρέπει να ειπωθούν ποτέ, που με τριβελίζουν όμως εκεί στα ξαφνικά...
Δεν ειναι διακοπες με θαλασσα, μουσική, φαγητό και κρασί, όχι μόνον...
Ειναι και διακοπές με την οικογενεια και κανεις ξέρει τι σημαινει αυτό.
Μερικές φορές ευκολα και οικεια, και αλλες γνωστα δυσκολα και εκνευριστικά αφού δε μπορεις να ξεφήγεις ούτε να αλλάξεις τίποτε, γιατί έτσι τους ήξερες, έτσι τους ξέρεις και έτσι θα παραμείνουνε στην ηλικία που είναι... Δεν αμφιβάλω πως και εγώ τους ενοχλώ καποτε, απλά αυτό δεν με αφορα όταν δε μου λεγεται.

Τέλος πάντων αυτή την στιγμή, μέχρι και η μουσική τελειωσε, ο Οδυσσουλης να ψαχουλευει τα πραγματα του Φ... , τα πουλάκια να τιτιβίζουν στα δεντρα, ο ήλιος να καιει, έξω, ο αέρας να φυσά απαλά τα άσπρα δενταλωτά κουρτινάκια...

Ειναι ωραια εδώ, χαιρομαι που ημαστε εδώ, μερικές φορές τρελαίνομαι να κοιτάω τον ουρανό που συνεχεια αλλάζει χρωμα και στα σύννεφα μορφή.
Ωραια ειναι εδώ... αλλα και στο σπίτι μας δεν περνάμε άσχημα.

ΥΓ. Σχεδόν σε καθε posting φορτώνω φωτογραφιες αλλα δεν μεταφερονται στο κειμενο. Ισως ειναι καλυτερα... Θα τις βάλω οταν γυρισουμε.

Σκεψεις από την παραλία της Πάτμου

Οταν μου έσπασε η ασημένια αλυσίδα με το δελφινάκι μου, σου ζήτησα να μου χαρίσεις κάτι για το χρησιμοποιώ κάθε μέρα. Όχι ιδιαίτερα ακριβό. Κάτι για το μπρελόκ των κλειδιών μου, ίσως ένα βραχιόλι, ή ένα δερμάτινο κολιέ για το λαιμό...
Με ρώτησες εαν το χρειάζομαι πριν τις διακοπές και έγω σου είπα πως ο χρόνος μου ειναι αδιαφορος, απλά θα ήθελα κάποτε να μου το δώσεις.

Τότε εσύ εντελώς αυθόρμητα μου απάντησες
να σου κάνω δώρο ενα ταττού; Ενα πληντύριο παραδειγματος χάρην...

Και εγώ εξίσου αυθόρμητα ...
όπου να φαίνεται με μεγάλα γράμματα η μάρκα MIELE;

Και από τότε, κάθε φορά που βλέπω πληντύρια χαμογελώ...
Μερικές φορές οδηγώντας μου έρχεται η σκέψη και σκάω στα γέλεια.
Ανεξάρτητα εαν ειμαι μόνη μου ή ειναι και αλλοι δίπλα μου και αναρωτιούνται τί με έπιασε έτσι να γελώ στα ξαφνικά.
Μήπως μου χάρησες το δώρο ήδη άραγε και δε χρειάζεται να ψάχνεις άλλο;

Περνάω ωραία αλλά σε επιθύμησα...