Eπισκεψη :-)

Μωρα αισθηματα, μωρο παιδι;

Σαν το μικρό παιδί
Που λιμπίστηκε ένα γλειφιτζούρι
Που νόμιζε ότι του το πρότεινες
Ότι σύντομα θα το κρατήσει
Από το ξύλινο ραβδάκι του
Σφιχτά στα χέρια του
Και βλέπει ήδη με τα μάτια της ψυχής
το κόκκινο, ολοστρόγγυλο, γλυκό, καραμελένιο ζαχαρωτό
έτσι όπως το φως διαθλάται πάνω του
Και αναρωτιέται
Από ποια πλευρά να αρχίσει
Αν άραγε όλες την ίδια γεύση αφήνουν
Αν υπάρχουν διαφορές
Αν θα θυμίζει εκείνο το πρώτο ζαχαρωτό που γεύτηκε ποτέ
Και χαίρεται ήδη ξέροντας πως τελειώνοντάς το
Θα είναι ικανοποιημένο, ήρεμο, ευχαριστημένο
θα νιώθει χωρίς να ξέρει το γιατί προστατευμένο,
αγαπημένο και δυνατό να κατορθώσει τα αδύνατα

Σαν το μικρό παιδί
Να βλέπει τελικά
Το τελευταίο γλειφιτζούρι
Το «δικό» του
Να δίνεται σε κάποιον άλλο
Και για εκείνο έμεινε πλέον μόνον η απογοήτευση και η θύμιση της γεύσης...

29. Sept 2002

Ο πρώτος μου θάνατος,
τα δεύτερα γεννέθλιά μου...

Mια ωριακή ημερομηνία που δεν πρέπει ποτέ να ξεχάσω!

Ζω ακομα...

Υπάρχω ακόμα
Συνεχίζω να ψωνίζω
Να χτυπώ τα πλήκτρα του υπολογιστή
Να απαντώ ή να θέτω ερωτήσεις στην δουλειά
Να βάζω πρώτη, δευτέρη, τρίτη, τέταρτη και ξανά δεύτερη.
Να πλένω τα πιάτα, να ετοιμάζω φαγητό, να μπανιάρω το παιδί.
Να σβήνω το φώς, να περιμένω ένα email, sms, ένα τηλεφώνημα...
Να ψάχνω να βρω τις λέξεις που κρυμένες μέσα στο μυαλό μου περιμένουν έναν οδηγό...

αλλά βρίσκω έναν κόμπο.
Χωρίς τέλος, χωρίς αρχή, αλλά ούτε και με νόημα...

Παρόλα αυτά υπάρχω ακόμα
και ο κόμπος υπάρχει ακόμα μαζί μου.

Πως μπορει...

Πώς μπορεί ένα τεστ να αναλύσει κάποιον τόσο αποτελεσματικά και σωστά σε 4, 5 ερωτήσεις, ενώ εγώ χρειάζομαι χρόνια για να βγάλω τα συμπεράσματά μου;

How You Are In Love

You take a while to fall in love with someone. Trust takes time. In relationships, you tend to be a bit selfish. You tend to get very attached when you're with someone. You want to see your love all the time. You love your partner unconditionally and don't try to make them change. You stay in love for a long time, even if you aren't loved back. When you fall, you fall hard.

How Are You In Love?

Kάπου, κάποτε...

Κάπου, κάποτε είχα δει μια ετικέτα με τις επόμενες 3 λέξεις...
Oversexed and underpaid
Kάπως, κάπου, κάποτε νιώθω την αλήθεια αυτής της πρότασης στην ζωή μου...

Αδεια;

Οταν...

Όταν ένα τραγούδι καταφέρνει να θυμίσει την δύναμη που κρύβουμε όλοι μέσα μας...
Όταν μια κάμπια ξυπνά την περιέργεια και βιώνεται ως ένα πανέμορφο και αξιοθαύμαστο όν.
Όταν παρόλη την ασθένεια βρίσκονται λύσεις...

Όταν μια θερμή αγκαλιά φροντίδας σφραγίζει το τέλος μιας μέρας...
Τότε, ε τότε ζεις άλλη μια μέρα από εκείνες που ξέχασες ότι υπάρχουν...

Καληνύχτα...

Adieu

Πώς αφήνει κανείς κάτι που τέλειωσε; Πώς αποδέχεται το τέλος; Πώς ζει με την απώλεια; Πώς ζει ξέροντας ότι είναι και δικό του λάθος που απέτυχε; Πώς;

Απλά και μόνον κάνοντάς το.
Just do it που λέει και μια διαδικτυακή ψυχή... Just do it λοιπόν.
Γειά σου, Adieu, Ciao, Τschüß...
Σε ευχαριστώ για όσα μου πρόσφερες. για την φροντίδα σου, για το μωρό που χωρίς εσένα μάλλον δεν θα έκανα, γιατί ήσουν πάντα εκεί όταν σε χρειάστηκα, γιατί ποτέ δεν παραφέρθηκες, για τα όσα χρόνια μοιράστηκες μαζί μου.

Ας είσαι καλά, εγώ σε "απελευθερώνω" από την καρδιά μου. Άλλο ένα μπαλόνι που ξέφυγε από τα χέρια ενός μικρού παιδιού και απομακρύνεται σιγά σιγά στον ορίζοντα έτσι όπως το τραβά μακριά ο αέρας...
Εύχομαι να βρεις κάπου αλλού ένα άλλο μικρό παιδί να σε θαυμάσει. Εύχομαι να βρω κάποτε και εγώ ένα άλλο πανέμορφο, ανάλαφρο και αξιαγάπητο μπαλόνι...

12

Πρωί / 6 χιλιόμετρα τρέχοντας


Σούρουπο / 6 χιλιόμετρα περπατώντας

Bicycle Race (μερος Β)

Και για να ξέρουμε για τι μιλάμε...
Bicycle Race :-)

Bicycle Race

Bicycle bicycle bicycle
I want to ride my bicycle bicycle bicycle
I want to ride my bicycle
I want to ride my bike
I want to ride my bicycle
I want to ride it where I like


Ο Οδυσσέας σήμερα για πρώτη φορά πάνω σε ποδήλατο, χωρίς βοηθητικές ρόδες μπορεί ήδη να κάνει πετάλι ελεύθερος στην ευθεία. Τις στροφές, την αρχή και το φρενάρισμα, τα αφήσαμε για να τα μάθουμε την επόμενη φορά...

You say black I say white
You say bark I say bite
You say shark I say hey man
Jaws was never my scene
And I don't like Star Wars
You say Rolls I say Royce
You say God give me a choice
You say Lord I say Christ
I don't believe in Peter Pan
Frankenstein or Superman
All I wanna do is

Bicycle bicycle bicycle
I want to ride my bicycle bicycle bicycle
I want to ride my bicycle
I want to ride my bike
I want to ride my bicycle
I want to ride my -
Bicycle races are coming your way
So forget all your duties oh yeah
Fat bottomed girls
They'll be riding today
So look out for those beauties oh yeah
On your marks, get set, go!
Bicycle race bicycle race bicycle race
Bicycle bicycle bicycle
I want to ride my bicycle
Bicycle bicycle bicycle bicycle
I want a bicycle race




You say coke I say caine
You say John I say Wayne
Hot dog I say cool it man
I don't wanna be the President of America
You say smile I say cheese
Cartier I say please
Income tax I say Jesus
I don't want to be a candidate for
Vietnam or Watergate
'Cos all I wanna do is

Bicycle (yeah) bicycle (eh) bicycle
I want to ride my bicycle bicycle (c'mon) bicycle
I want to ride my bicycle
I want to ride my bike
I want to ride my bicycle
I want to ride it where I like

Το τραγούδι έγραψε και τραγούδησε ο Freddie Mercury (Queen) το 1978.

Mια φορά και ένα καιρό (συντομη ιστορια)

Mια φορά και ένα καιρό ήταν μια γυναίκα που τα είχε όλα. Ήταν υγιής, ποτέ δεν αρρώστησε ούτε μια μέρα στην ζωή της. Είχε φοιτήσει στα καλύτερα σχολεία. Η δουλειά της ήταν η πιο ενδιαφέρουσα που θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς και ο μισθός που της παρείχε, αρκούσε και περίσσευε για να καλύψει όλες τις ανάγκες της. Οι φίλοι της ήταν οι πιο αξιόλογοι άνθρωποι που θα μπορούσε ποτέ κανείς να γνωρίσει, είχαν πάντα χρόνο για εκείνη, την στηρίζανε στις αποφάσεις της και γιόρταζαν μαζί της της επιτυχίες της.
Το σπίτι της, μια ιδιόκτητη νέα, όμορφη, διαμπερή και ευήλια μονοκατοικία, περιτριγύριζε ένας υπέροχος κήπος με ψηλά δέντρα, άσπρα μυρωδάτα λουλούδια και πράσινο παχύ γκαζόν. Τα παιδιά της, δυο τον αριθμό, ένα αγόρι και ένα κορίτσι, είχαν ώς εξυπνότερα του σχολείου τους υπερπηδήσει μια και δυο χρονιές και σπούδαζαν ήδη στα δεκαέξι τους στο πολυτεχνείο. Ο σύζυγος της ήταν ένα κόσμημα ανθρώπου. Ποτέ δεν την άφησε να νιώσει αβοήθητη, ποτέ δεν της επέβαλε τις λύσεις του. Πάντα παρόν όταν είχε την ανάγκη του, ήξερε να αποσύρεται όταν χρειαζόταν, να λέει ή να κάνει το σωστό στην σωστή στιγμή. Δεν φοβόταν να της λέει πως την αγαπάει, όπως δεν φοβόταν τίποτε στην ζωή του.

«Mια γυναίκα που τα είχε όλα...» σκέφτηκε και την κυρίεψε μια ακαταμάχητη αίσθηση αναγούλας.
«Μπροστά στο κάθισμά σας θα βρείτε το ειδικό σακουλάκι» παρατήρησε η αεροσυνοδός τονίζοντας ιδιαίτερα την λέξη «σακουλάκι».
Πήρε το σακουλάκι από την θέση του, το κράτησε σφιχτά μπροστά στο στόμα της και άφησε με μια πρωτόγνωρη αίσθηση ανακούφισης να εκσφενδονιστεί όλο αυτό το βάρος, η δυσαρέσκεια, η μετριότητα, η πίκρα, η στεναχώρια, η απογοήτευση, η χαμένες ελπίδες, τα σπασμένα όνειρα, τα θρύψαλα της καρδιάς της που είχαν μαζευτεί μήνες, χρόνια, αιώνες μέσα της.

Mια σταγονα

Τι ωραία που είναι μια σταγόνα. Έτσι όπως γυαλίζει κρυστάλλινη στον ήλιο. Την στιγμή που κατρακυλά στη ρίνη ενός φύλλου και μαζεύεται στην άκρη του. Όσο μεγαλώνει στιγμή την στιγμή, όσο προσπαθεί να ξεπεράσει τις δυνάμεις που την συγκρατούν, όταν τελικά τις νικά και ξεκολλά και αλλάζει μεταφορικό μέσο. Και πέφτει από το ένα φύλλο στο άλλο, και βρέχει μυρμήγκια στο διάβα της και πιάνεται σε ιστούς αράχνης, έτσι για να ξαποστάσει, να πάρει δυνάμεις μέχρι να συνεχίσει το ταξίδι της, το - αέναο για μια σταγόνα - ταξίδι προς την θάλασσα.

Photo Copyright http://www.marco-kolditz.de
Τι και αν ένας άνθρωπος θελήσει να της αλλάξει την πορεία. Τι και αν ο υαλοκαθαριστήρας σαρώσει το βρεμένο παρμπρίζ. Τι και αν ένα πουλί προσπαθήσει να ξεδιψάσει πίνοντάς την. Τίποτε δεν μπορεί να την σταματήσει. Πάντα, ανεξάρτητα τόπου, ανεξάρτητα στιγμής, πάντα θα βρει τρόπο να συνεχίσει το ταξίδι της. Έτσι και αλλιώς πριν από τον άνθρωπο, πριν από τα αυτοκίνητα, πριν και από τα πουλιά υπήρχε. Έτσι και αλλιώς περισσότερο από τον άνθρωπο, περισσότερο από τα αυτοκίνητα, περισσότερο και από τα πουλιά θα υπάρχει.
Και αν ο δρόμος προς την θάλασσα απαιτεί μια διαμονή στον υπόνομο, σε μια δεξαμενή βιολογικού καθαρισμού, σε σωλήνες πόσιμου νερού, σε παιδικές πισίνες με πολύχρωμα παιχνιδάκια και πλαστικά ηλιοτρόπια, πάλι ο ήλιος και ο άνεμος την προσπάθεια της θα ευνοήσουν και ψιλά στον ουρανό θα την σηκώσουν.

Τι χαρά που θα κάνει τότε η σταγόνα άμα ενωθεί με τις φίλες της. Πόσα θαυμαστά θα μπορεί να εξιστορήσει η μια στην άλλη. Και όταν βρει τον τρόπο όλα να τα εξηγήσει, και όταν πλέον δεν έχει τίποτε άλλο να πει, τότε δια μαγείας πάνω από την θάλασσα θα βρεθεί.
Τότε εκεί που πάντα ήθελε, θα έχει επιτέλους φτάσει...

Μερικες φορες

Μερικές φορές νιώθω σαν την αγελάδα. :-(

Photo Copyright http://www.allgaeu-bilder.de

Αφήνει υπομονετικά να την αρμέγουν, προσφέρει χωρίς διακρίσεις τον εαυτό της, όλους τους ζωτικούς της χυμούς μέχρι που έρχεται ένα σημείο και δίνει μια κλωτσιά...
και αναποδογυρίζει τον κουβά, και πετά το σκαμπό στην άκρη, και μουγκρίζει θυμωμένα να την αφήσουν ήσυχη.
Όμως αντί να νιώσει την ανακούφιση και την απελευθέρωση από την πίεση
θεριεύουν μέσα της οι τύψεις που αιώνια την τυρανούν γιατί για άλλη μια φορά αντέδρασε με βάση το ένστικτο...

Όμως τελικά τι είναι μια αγελάδα αν μη τι άλλο; Ένα ζώο. Και ένα ζώο έχει ένστικτα. Aν κάποιος νιώθει την αγάπη, πως μπορεί να φιλτράρει την επιθετικότητα; Και η μία και η άλλη ένστικτα είναι.

Μμμμμμού λοιπόν και καλημέρα :-)

4

Oμίχλη, βροχή, γκρίζο
Φθινόπωρο τα πρωινά νομίζω

Δειλός ήλιος, θέρμη, αεράκι
Καλοκαίρι το μεσημεράκι

Moυντός ουρανός, μαύρο, κρύος αγέρας
Όταν σουρουπώνει έρχεται Χειμώνας

Φρέσκες μυρωδιές, χαρούμενα πουλάκια
Μές το όνειρο, άνοιξη τα βράδια.

Τέσσερις εποχές μιας απλής ημέρας
Τουλάχιστον τέσσερις εκδοχές της διάθεσης μίας και μόνον γυναίκας...

Γεφυρα

Καλή μου γέφυρα έκανα λάθος που σε συντόμευσα;


Είναι η ομίχλη που θολώνει την εντύπωση;


Ή μήπως απλά παρέλειψα μικραίνοντάς σε,
να αλλάξω και την προοπτική της ματιάς μου;

(-: / :-( ?

Η μέρα μέχρι τώρα
:-) :-) :-)

:-) :-) :-) :-)
...
:-/ :-( :-(
και ποιά θα είναι η συνέχεια;

Update... Το βράδυ έφερε μια επίσκεψη στο Cinema της γειτονιάς
και στην ταινία το Άρωμα


Καληνύχτα

Αγαπητε κε F.

Αγαπητέ κε F. τι θα κάναμε χωρίς εσάς;
Ξέρετε αλήθεια την συμβολή σας στην ψυχική μας ισορροπία;
Γνωρίζετε πόσο κακό κάνετε στους ψυχολόγους κόβοντάς του τις δουλειές;
Έχετε σκεφτεί πόσο ευνοϊκός είστε για τον κλάδο των οδοντιάτρων, των παραγωγών σαπουνιού πλυντηρίου, των διαιτολόγων, των φαρμακοποιών;

Αγαπητέ κε Ferrero τι θα κάναμε χωρίς εσάς; ;-)

Παλιο προβλημα, καινουργια αρχη. Ζητηται συνεπεια

Εδώ και λίγες μέρες έχω αρχίσει (για πολλοστή φορά) να μιλάω στο παιδί συστηματικά στα Ελληνικά και το μόνον που δεν μπορώ να πω για αυτήν την προσπάθεια είναι ότι είναι εύκολη.

Το παιδί αντιδρά με λόγια, «μίλα μου Γερμανικά», κλαίει, τσιμπά ή με χτυπά, γιατί δεν θέλει.
Είναι λογικό και τον καταλαβαίνω. Το χειρότερο από όλα είναι να βλέπω πως βασανίζεται και να ξέρω ότι αν είχα συμπεριφερθεί από την πρώτη στιγμή αλλιώς δεν θα είχε λόγο τώρα να στεναχωριέται. Είναι δικό μου λάθος και το αναγνωρίζω, γιατί δεν τα κατάφερα μέχρι τώρα να κρατήσω μια σταθερή πορεία στο θέμα της γλώσσας. Η μάλλον που η πορεία αυτή συνέβαινε 99% στα Γερμανικά.

Χίλιοι και ένας λόγος με έκαναν να προτιμήσω αυτή την γλώσσα μέχρι τώρα. Την γλώσσα αυτού εδώ του τόπου όπου μεγαλώνει και ζούμε.
Άλλοι τόσοι συνετέλεσαν και διέκοψα το εγχείρημα της ομιλίας των Ελληνικών στην καθημερινή μας ζωή ξανά και ξανά κατά το παρελθόν.

Μακάρι ο ένας και σημαντικός λόγος να αρκέσει για να μπορέσω να συνεχίσω αυτήν την καινούργια προσπάθεια.
Η στάση μου ίσως μέχρι τώρα να μην έβλαψε την ανάπτυξη και το επίπεδο γνώσεων των Γερμανικών του, αλλά θα τον φρενάρει με σιγουριά στο μέλλον. Εάν η αγάπη που νιώθω δεν είναι μόνον λέξεις αλλά και πράξεις, θα μπορέσω να ξεπεράσω αυτή την δύσκολη στιγμή της άρνησης και θα βοηθήσω μακροπρόθεσμα το παιδί μου μαθαίνοντάς του τουλάχιστον μια γλώσσα καλά, την μητρική του, αφήνοντας στο νηπιαγωγείο και στο σχολείο την ευθύνη για την άλλη.

... Καληνύχτα ...

Πώς μετριέται;

Πώς μετριέται μια επιτυχημένη μέρα;
Στον αριθμό όλως αυτών των εκκρεμοτήτων που βρίσκουν ένα τέλος;
Σε βαθμούς Κελσίου και σε ώρες ηλιοφάνειας;
Σε χαμόγελα που έδωσες και σου ανταποδόθηκαν;
Στις στιγμές ηρεμίας που εντελώς ξαφνικά επανήρθαν;
Στο μέγεθος του εκνευρισμού και της επιθετικότητας που κατάφερες να ανατρέψεις;
Σε αγκαλιές με το παιδί σου;
Σε λεπτά σιωπής όταν τα βλέμματα ανταλλάσσουν ερωτικά χάδια;

Ε τότε ναι, μια επιτυχημένη μέρα βρίσκει σιγά σιγά το τέλος της...

Η λέξη

Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ.
Πάλι με κρατά παγιδευμένη αυτή η λέξη.
Και δεν λέει να βγει από το μυαλό μου από τότε που την άκουσα ξανά πριν πέντε λεπτά.
Πόσο είναι σε θέση να φέρνει τα πάνω κάτω.
Να με επηρεάζει, να την νιώθω, να με συνεπαίρνει.
Να με σηκώνει να αιωρούμαι εκατοστά ψηλότερα από το πάτωμα.
Να με κουβαλά απαλά εκεί που εκείνη θέλει, να με χαϊδεύει, να την χαϊδεύω, να μου χαμογελά με νόημα, να γεμίζει την ανάμνησή μου με μυρωδιές, να απαιτεί και να κυριεύει όλες τις αισθήσεις μου.

Πάλι με κρατά μαγεμένη αυτή η λέξη. Αυτή και τα αδερφάκια της που πάντα την συνοδεύουν στον δρόμο προς τα αυτιά μου. Μια μαγεία που αν μπορούσε θα ήθελα να ήταν όλη η ζωή μου. Μια τέτοια γλυκιά μαγεία...

Καληνύχτα όνειρο, καληνύχτα μαγεία...

Μετεμψύχωση

Πιστεύετε στην μετεμψύχωση; Εάν ναι, ως τι θα θέλατε να επανέρθετε σε μια επόμενη ζωή;
Ελικοπτεράκι της Παναγιάς, δελφίνι, τίγρης, ελέφαντας, ξανά άνθρωπος;

Εγώ θα ήθελα να επιστρέψω ως γυμνοσάλιαγκος.
Ένα γυμνοσάλιαγκο ενδιαφέρουν μόνον όσα συμβαίνουν 30 εκατοστά πάνω από το κεφάλι του, τίποτε παρά πάνω. Όταν πληγωθεί ένα άκρο του, καλά θα κάνει να το κόψει, πάλι καινούργιο θα ξαναμεγαλώσει. Δεν έχει σπίτι να τον στενεύει, να το κουβαλά ή να ασχολείται μαζί του. Δεν ξέρει να μιλά, δεν προσπαθεί να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του. Ζει ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, έχει πάντα αρκετή τροφή, τον ρυθμό που του χρειάζεται. Δεν έχει τσέπες, να τις γεμίζει με χρήματα. Δεν χρειάζεται ένα ταίρι, μπορεί και από μόνο του να φέρει απογόνους άμα το θελήσει.
Και όταν κάποιος απρόσεκτα μετά την νεροποντή τον ζουλήξει στο διάβα του, δεν ενοχλεί η απώλεια παρά μόνον ο χαρακτηριστικός αηδιαστικός ήχος και τα υπόλοιπά του στην κάτω πλευρά του παπουτσιού.

ΥΓ. Σήμερα κάποιος που αγαπώ αγωνιά για την υγεία κάποιας που κάποτε αγάπησε τόσο, ώστε να αποκτήσει μαζί της παιδί. Καλή δύναμη αγαπημένε μου, καλή τύχη και εκείνης. Τα κατάφεραν τελικά; Να μας τρομοκρατήσουν;

"Ποσο με αγαπας;"

Τι όμορφο... μια ωραία ταινία, ένα φωτεινό φεγγάρι, κρύος αέρας, χαλαρωτική μουσική τζάζ στο ραδιόφωνο, άδειοι αυτοκινητόδρομοι, υψηλές ταχύτητες...


Combien tu m' aimes?
Γαλλική ταινία, © 2006
με την Μonica Bellucci
τον Bernard Campan
τον Gérard Depardieu κ.α.

Νιώθω την ζωή, καληνύχτα...

Και αλλη μια αποτυχημενη επιλογη λεξεων...

Δεν θέλω πια λέξεις
Δεν μπορώ έτσι και αλλιώς να το εξηγήσω.
Κάτι περίεργο συμβαίνει...
Ότι και αν πω, διαφορετικά καταλαβαίνεται. Δεν φταίνε οι άλλοι που δεν με καταλαβαίνουν, μάλλον εγώ δεν τα καταφέρνω να το οριοθετήσω σε προτάσεις.
Δεν θέλω άλλες λέξεις, βαρέθηκα...

Θέλω μια ζεστή αγγαλιά να κλάψω μέσα της
Τίποτε άλλο...τίποτε άλλο... τίποτε...άλλο

Σε χρειαζόμαστε

Είναι αλήθεια ότι όσο περισσότερο καιρό μένεις σε μια δουλειά, τόσο λιγότερο παραγωγικός γίνεσαι;
Δεν ξέρω αλλά μερικές φορές αναρωτιέμαι...
Φυσικά όταν είσαι καινούργιος, όσο δεν ξέρεις τα κατατόπια προσπαθείς και δίνεις τα 250% των δυνατοτήτων σου. Το ξερω ότι η σκάλα δεν μπορεί λογικά και με βάση των μαθηματικών να ξεπεράσει το 100, αλλά έτσι τουλάχιστον βιώνεις την παρουσία σου και το επαγγελματικό σου ενδιαφέρον στην αρχή...
Σιγά σιγά σε μαθαίνουνε, σιγά σιγά μαθαίνεις, τις διαδικασίες, τα μέσα, τους ανθρώπους, τους ρυθμούς και λειτουργείς ανάλογα. Από καιρό εις καιρό αλλάζουν κάποια πράγματα, αλλά μαθαίνεις και συνηθίζεις πάλι γρήγορα πλέον.
Όμως... κάποτε φτάνει ένα σημείο από το οποίο αρχίζεις  (καλή ώρα εγώ τώρα) και διεκπεραιώνεις προσωπικά θέματα εν ώρα εργασίας. Αρχικά δεν είναι και τίποτε, ένα τηλεφωνηματάκι για να ελέγξεις ένα ραντεβού, λίγο online banking, ένα email με βαρύ attachment, ένα αρχείο πολλών σελίδων, δεν έχεις και τόσες λευκές σελίδες στο σπίτι...
Ε και τι έγινε σκέφτεσαι, σε σχέση με όλη αυτήν την δουλειά που κάνω, τι είναι και δυο/τρεία λεπτά που ασχολούμαι με κάτι άλλο, πες πως πήγαινα για ένα τσιγάρο, πες πως βρισκόμουνα στην τουαλέτα...

Αλλά χωρίς να το καταλάβεις φτάνεις στο σημείο να επιβαρύνεις μόνιμα τον υπολογιστή σου με "περίεργα" προγράμματα για να κατεβάζει αρχεία από το internet, χρησιμοποιείς αναλώσιμα της εταιρίας, παρατάς την δουλειά να συσσωρεύεται και προτιμάς μια μακριά συζήτηση κουτσομπολιού με ένα άλλο συνάδελφο, κτλ κτλ κτλ.

Τι μπορεί αλήθεια να σου ανοίξει τα μάτια πριν είναι πολύ αργά;
Πώς θα αντιδράσεις πριν πνιγείς όχι μόνον εσύ αλλά και ολόκληρη η ομάδα γιατί δεν συμβάλεις;
Γιατί ότι κάνεις δεν επιρρεάζει μόνον εσένα και το ξέρεις.
Ακόμα και αν τώρα επιλέγεις να το αγνοείς.

Κάπου διάβασα ότι η παραγωγικότητα επιρρεάζεται διαφορετικά από φύλλο σε φύλλο όταν κάποιος πρέπει να δουλέψει σε μια ομάδα.
Η παραγωγικότητα μιας γυναίκας αυξάνει κατά 19% στην ομάδα, ενός άνδρα μειώνεται κατά 20%.
Βλέπεις λοιπόν το πρόβλημά μου;
Όσο και να προσπαθήσω στην καλύτερη περίπτωση έχουμε 1% υπόλοιπο, πόσο μάλλον τώρα...

Τι λές υπάρχει ακόμα ελπίδα να συνέλθεις; Σε χρειαζόμαστε.

Αλλαξα γνωμη

Ok, είπα δεν θα «μαγειρέψω» σήμερα, αλλά η μέρα με έκανε να αλλάξω γνώμη.

Μια απρόσμενα φωτεινή και καλοκαιρινή μέρα, μέσα στο φθινόπωρο.
Τα ξυπόλυτα πόδια όλων στο νηπιαγωγείο.
Η επιβεβαίωση του ό,τι ένα μαύρο T-Shirt έλκει ιδιαίτερα τον ήλιο και την ζέστη.
Όπου ξανά ανοίχτηκε η συρόμενη οροφή του αυτοκινήτου και η χαρούμενη καλοκαιρινή μουσική του ραδιοφωνικού σταθμού πλημμύρισε αυτονόητα τον χώρο.
Μια γνωστή μελωδία που τραγούδησα δυνατά.
Ο καφές και η συνάντηση μετά από καιρό με μια πολύτιμη φίλη.
Τα χαμόγελα ενδιαφέροντος.
Η ειλικρινής της προσμονή μιας αφιέρωσης στο βιβλίο μου.
Η κίνησή της να το βάλει σε θέση περιωπής στην βιβλιοθήκη.
Και ας μην ξέρει Ελληνικά, μην μπορώντας ποτέ να το διαβάσει.
Τηλεφωνήματα από ανθρώπους που με νοιάζονται.
Και άλλα γιορτινά τηλεφωνήματα...


Σε ευχαριστώ Θεέ μου, που βρίσκεις τρόπο ξανά και ξανά και μου παρουσιάζεσαι.
Πάντα χρειάζομαι την Παρουσία σου.
Μερικές φορές, σαν και σήμερα, την νιώθω...

Koνσερβα σημερα

Σήμερα δε θα μαγειρέψω...
Παραδίδω όμως μια κονσέρβα που λέει ίσως όλα όσα δεν έχω διάθεση να ξαναγράψω...

Aστέρι, αστεράκι μου

Aστέρι, αστεράκι μου
πες μου αν μπορείς
πόση δύναμη έχω;
πόσο θάρρος μέσα μου κρύβεται;
πόσα μπορώ να μάθω;
και πόσα άλλα θα καταλάβω;

Αστέρι, αστεράκι μου
Εσύ το κόκκινο μικρό
Έχεις δει δεινόσαυρους, αστροναύτες, πυροσβέστες;
Ξέρεις να παίζεις με τη δερμάτινη τη μπάλα;
Φτιάχνεις αεροπλανάκια από χαρτί;
Ζωγραφίζεις με χρωματιστά κραγιόνια;

Αστέρι, αστεράκι μου
Θέλεις γλυκιά παρέα να μου κάνεις;
Τώρα που προσπαθώ;
Αλλά και τα βράδια στο ζεστό μου κρεβατάκι;
Θα σου αρέσει
Στην αγκαλιά μου δεν θα κρυώσεις,
Θες; στο όνειρο ο σύντροφός μου;

Αστέρι, αστεράκι μου
Καληνύχτα

Μόνον τότε

Είναι παγίδα τελικά
Είναι να μην βρει διέξοδο
Το δάκρυ
Ρέει
Kαι φέρνει το ένα το άλλο
Λες και περίμενε εκεί
- ανυπόμονο, αχαλίνωτο, επιθετικό, υπερδιογκωμένο, ασυγκράτητο -
ώρες, μέρες, εβδομάδες, αιώνες
Λες και δεν είχε ήδη εχθές κυλήσει
Λες και δεν είχε στερέψει τότε
Λες και δεν το είχες πάρει απόφαση
Ό,τι θα έβρισκες την δύναμη να το σταματήσεις
Να το κάνεις να στεγνώσει
Να το αφήσεις μόνον όταν είναι εκείνο χαράς
«Μόνον τότε»
«Μόνον τότε» αποφάσισες εχθές
Εχθές που έκλαψες και δεν ήσουν μόνη

«Μόνον τότε» αποφάσισες ξανά τώρα
Που πάλι έκλαψες,
Που πάλι είχες κάποιον να νιώσει το παράπονό σου
Εσύ η τυχερή

«Μόνον τότε» αποφάσισες ξανά τώρα
«Μόνον τότε όταν είναι τα δάκρυα, δάκρυα χαράς...»

- Αφιερωμένο στον «φίλο» μου τον Pari Apostolopoulo για την υπομονή του και την ανοιχτή του καρδιά -

Πολεμικες ιστοριες

Δεν μου αρέσουν οι πολεμικές ιστορίες. Πραγματικές ή φανταστικές... Αλλά το βιβλίο που μόλις τέλειωσα του Ken Fοllett, The Eye of a Needle ήταν πραγματικά πολύ καλό.
Το άρχισα το προηγούμενο Σάββατο, ακούγοντάς το στο iPod όσο έκανα jogging, συνέχισα εχθές, πάλι τρέχοντας και σήμερα όλη τη μέρα στο σπίτι.
Το βιβλίο είναι μεταφερμένο σε 6 Audio CD. Mια ανδρική φωνή το διαβάζει κεφάλαιο προς κεφάλαιο. Χωρίς ηχητικά εφέ, μια φωνή μόνον, αλλά από κάποιον, σίγουρα ηθοποιό, που ξέρει να διαβάζει και να τονίζει τις λέξεις ανάλογα.

Το θέμα του βιβλίου ήταν ένας κατάσκοπος στην Αγγλία, με το ψευδώνυμο η Βελόνα, ο οποίος ανακαλύπτει τα πραγματικά σχέδια εισβολής των συμμάχων στην Νορμανδία και προσπαθεί να επιστρέψει στην Γερμανία για να ενημερώσει με φωτογραφίες και αυτοπροσώπως τον Χίτλερ.
Η αποστολή του είναι πολύ σημαντική για την συνέχεια του Β. παγκ. πολέμου. Οι Άγγλοι προετοιμάζονται για την απόβασή τους στην Γαλλία, και φυσικά έχουν μόνον τότε ελπίδες, εάν καταφέρουν να ξαφνιάσουν με τον τόπο απόβασης τους Γερμανούς. Έτσι προσπαθούν να τους κάνουν να πιστεύουν ότι η Νορμανδία είναι απλός αντιπερισπασμός, ενώ ο πραγματικός στόχος είναι το Calais.

O κατάσκοπος, η Βελόνα, είναι 100% επαγγελματίας και ως γερμανικός αξιωματικός αφάνταστα άψογος, ψύχραιμος και αποτελεσματικός. Οι βρετανικές μυστικές υπηρεσίες τον κυνηγούν χρόνια, συμβαίνουν πολλά φανταστά και διάφορα, "ερασιτέχνες" αντικατάσκοποι δολοφονούνται, η Βελόνα αλλάζει ταυτότητες σαν τα πουκάμισα, μετακινείται με βάρκα, τρένο και αυτοκίνητο... μέχρι που φτάνει στο "νησί των καταιγίδων" όπου τελικά καταφέρνει μια γυναίκα (!!!!) να ματαιώσει την μετάβασή του στο γερμανικό υποβρύχιο.


... Ελπίζω κάποτε και εγώ να μπορέσω να καταφέρω να φτιάξω μια τόσο υπέροχη και ολοκληρωμένη ιστορία.
Σηκώνω συμβολικά το καπέλο μου (αν είχα ένα, θα το έκανα και στην πράξη) για την δουλειά και την διάνοια αυτού του ανθρώπου.
Συγχαρητήρια κε Ken Follett και σας ευχαριστώ για τις ενδιαφέρουσες ώρες που πέρασα μαζί με το βιβλίο σας.

Έτσι

Χωρίς λόγο και χωρίς λόγια

Knock out :-(

Tώρα αυτό ναι. Αυτό ήρθε και μου έστειλε μια γροθιά στο στομάχι για να με βγάλει knock out. Nα μου πεις, τι είχες, τι έχασες; Έτσι και αλλιώς η ημέρα στραβά άρχισε, ανούσια προχώρησε. Ήταν δυνατόν μετά την αναλαμπή να μην ερχόταν κάτι που να ανέτρεπε με τυμπανοκρουσίες την εύθραυστη γαλήνη της στιγμής;