Μα ειναι δυνατον;

Μα είναι δυνατόν να πουλιέται ένα τέτοιο προϊόν, ή έστω να παράγεται...

ενώ μυριάδες άνθρωποι στην Αφρική πεθαίνουν της πείνας, της δίψας ή από αρρώστιες;

Μα πώς είναι δυνατόν;
Πόσο λούσο τελικά χρειάζεται ο «πολιτισμένος» άνθρωπος μέχρι να «χορτάσει»;
Και γιατί το «λούσο», η πολυτέλεια, των ενεργειών προς ανάπτυξη του τρίτου κόσμου δεν παίρνει ποτέ προτεραιότητα;

Τόσο σημαντικότερο για την ζωή μας, είναι να πετάμε τα λεφτά μας για «άχρηστα μπιχλιμπίδια» αντί να βοηθήσουμε κάποιον που έχει την ανάγκη μας;

http://www.worldvision.org.uk/

Μετα συγχωρησεως

Σε πήρα τηλέφωνο. Δεν μου απάντησες "πάρε ένα ποτήρι και ένα κομμάτι χαρτί". Δεν με ρώτησες "ξέρεις τι ώρα είναι"; Δεν μου είπες "μην υπερβάλεις, και τι έγινε"; Ήρθες και έκανες αυτό που έπρεπε. Δεν την τραυμάτισες. Δεν την εξολόθρευσες, την άφησες προσεκτικά έξω από το παράθυρο.
Χίλια ευχαριστώ, υπάρχουν λίγα πράγματα που σιχαίνομαι. Που δεν μπορώ να αντιμετωπίσω.

Χίλια ευχαριστώ.
Μόλις με έσωσες από μια τεράαααααστια αράχνη...

Δαχτυλίδια

«Μαμά δεν θέλω να φοράς δαχτυλίδια;»
«Γιατί παιδί μου;»

«Δεν ξέρω, απλά δεν θέλω.»
«Σε ενοχλεί που ίσως γδέρνουν;»

«Όχι.»
«Γιατί τότε;»

«Δεν ξέρω, δεν θέλω να φοράς, δεν αρκεί;»
«Ναι σίγουρα, απλά θα ήθελα να καταλάβω τον λόγο... Τι σε πειράζει ακριβώς; Τα δαχτυλίδια ή το ότι τα φοράω εγώ;»

«Το ότι τα φοράς εσύ;»
«Γιατί δεν σου αρέσουν;»

«Μου αρέσουν, αλλά δεν τα θέλω στα δικά σου τα δάχτυλα.»
«Γιατί, αφού σου αρέσουν; Δεν είναι ωραίο να τα φοράω και να έχεις όμορφη μαμά;»

«Μα εσύ δεν χρειάζεσαι δαχτυλίδια μαμά, είσαι όμορφη χωρίς αυτά.»
...

ΥΓ. Συνήθως μου αρέσει να φορώ ένα λεπτό δαχτυλιδάκι. Εδώ και κάμποσους μήνες έτυχε όμως να μου σπάσει, οπότε δεν φοράω πλέον τίποτε. Η συζήτηση δεν έχει να κάνει λοιπόν με το τι βλέπει αλλά δεν του αρέσει, παρά με την άποψή του περί δαχτυλιδιών γενικότερα.

Σκια

Τι άλλο είμαι τα βράδια πέρα από σκιά;

Μια σκιά που ψάχνει τρόπο να φανεί...
Που αναζητά τα χρώματά της.
Που με κάθε πηγή φωτός αλλάζει μέγεθος, κατεύθυνση.

Που χάνεται, που επανέρχεται.
Που δεν θέλει να αποδεχτεί την φύση της.
Εκείνη μιας σκιάς, ετερόφωτη, χωρίς δικιά της θέρμη, άψυχη. Που δεν θα ακουστεί ποτέ η φωνή της, αλλά ούτε και θα γοητευτεί ποτέ από μια μελωδία. Που δεν μπορεί να γνωρίσει κάτι ψηλαφίζοντας, μήτε και η ίδια πιάνεται.

Τι άλλο είμαι τα βράδια πέρα από σκιά;
Μια ωραία μαύρη και στρογγυλή σκιά μπροστά στο ψυχρό φως μιας οθόνης, που παλεύει να μην χαθεί.

Ποίημα

Ποίημα
Ποίημα για ποιόν;
Για μένα;
Ναι, για μένα και για σένα

Με τι σκοπό;
Υπάρχει λόγος;
Κανένας
Πέρα από την αγάπη μόνον.

Για ποιά;
Εκείνη τη περαστική,
την ξελογιάστρα;
Που σε κάνει όλα να τα ξεχνάς
πέρα από τ άστρα;

Που μωρό, χωρίς θέληση, χωρίς εγώ
σε αφήνει;
Σε πληγώνει, παρατά μόνον όταν περάσει;
Και άντε εσύ να την ξεχάσεις;

Όχι δεν μπορώ για αυτήν να λέω
Ούτε να γελώ, μήτε να κλαίω
Άλλη με τραβά, με ταρακουνά
Την ζωή μου καθορίζει

Δεν ξέρει όρια
Το γιατί δεν το γνωρίζει
Δεν χρειάζεται διαιτητή
Ο χρόνος δεν την ξεθωριάζει
Χωρίς πιέσεις, επιπλήξεις, εκβιασμούς

Η αγάπη μιας μάνας και ενός παιδιού

Ταξιδι μεσα στον χρονο

Από την αρχή δημιουργίας της γης μέχρι την σημερινή μέρα έχουν περάσει γύρω στα 4,3 δισεκατομμύρια χρόνια.
Εάν κανείς συγκρίνει όλο αυτό το διάστημα με ένα χρόνο, τα μαλάκια και οι τσούχτρες εμφανίστηκαν τον Noέμβρη και το Δεκέμβριο οι δεινόσαυροι, τα Μαμούθ και τα υπόλοιπα θηλαστικά. Ο πρώτος άνθρωπος έφτασε σε αυτόν τον πλανήτη 30 λεπτά πριν την πρωτοχρονιά.
Πόσο αλλιώτικη και ενδιαφέρουσα προσέγγιση του θέματος... όπως αυτή με την οποία παρουσιάστηκαν οι διάφορες εποχές της γης στο μουσείο Zeittunnel του Wülfrath.

Οι εποχές των δεινόσαυρων ήταν η Τριαδική (251/200 εκατομμύρια χρόνια πριν), η Ιουρασική (200/145 εκατομμύρια χρόνια πριν) και η Κρητιδική περίοδος (145/60 εκατομμύρια χρόνια πριν).
O Oδυσσούλης θα χαιρόταν να δει τον αγαπημένο του Βασιλικό Τυραννόσαυρο

όμως και τα ίχνη ενός Αλλοσαύρου καθώς και η τρομερή κραυγή του, δεν ήσαν και λίγο...

Δεν ξέρω τον ακριβή λόγο, αλλά είμαστε κακοδιάθετοι. Όσα όμορφα και να κάνουμε, όσο και να χαρούμε, υπάρχει κάπου κάπως μια πικρή γεύση. Είμαστε κουρασμένοι; Έχουμε φορτώσει το πρόγραμμά μας; Δεν ξέρω... Είναι ακόμα νωρίς μετά την μετακόμιση, μετά τις διακοπές, στο καινούργιο νηπιαγωγείο και πολλές οι καινούργιες εντυπώσεις;

Σήμερα συζητήσαμε με τον μικρό ότι χρειαζόμαστε ένα καινούργιο σύστημα. Το καινούργιο σύστημα λέγεται Κίτρινη και Κόκκινη Κάρτα. Υπάρχουν πράξεις και συμπεριφορές που είναι άξιες Κίτρινης Κάρτας και άλλες για Κόκκινη Κάρτα.
Η επανάληψη κάποιας που ήδη προκάλεσε Κίτρινη, φέρνει την Κόκκινη. Η Κόκκινη κάρτα σημαίνει 5 λεπτά διάλειμμα. Αυτά τα πέντε λεπτά μπορεί να είναι 5 λεπτά στο δωμάτιό του, ή 5 λεπτά σιωπής (που πρέπει να κρατηθεί από αυτόν που έχει δει την Κόκκινη Κάρτα), ή 5 λεπτά εκτός παιχνιδιού (αν βρισκόμαστε σε παρέα με άλλους).
Η Κίτρινη ή η Κόκκινη Κάρτα δεν δείχνεται μόνον στο παιδί, και εκείνο μπορεί να την δείξει στην Μαμά του, εάν εντοπίσει ανάλογες συμπεριφορές.
Κίτρινη κάρτα παίρνει η κλαψιάρικη φωνή, η γκρίνια, αλλά και η επιθετικότητα στην φωνή.
Κόκκινη κάρτα το χτύπημα.

Το ξέρω δεν είναι όλα μέσα καλυμμένα. Το ξέρω, η φάση του "κλείνω τα μάτια μου και σε χτυπάω" όπως ήρθε έτσι απότομα, τόσο γρήγορα θα ξαναπεράσει, αλλά πραγματικά με αποδιοργανώνει το να επαναλαμβάνονται οι αγώνες των οποίων τις μάχες θεωρούσα προ πολλού νικημένες...

Mια μερα ανεμοστροβηλος

8 χιλιόμετρα
20 γύροι
1,5 κομμάτι κέικ, αντί για μεσημεριανό
Ήλιος
Τυχαίες συναντήσεις
Χαρούμενα λόγια

Πονοκέφαλος
Νεύρα, γκρίνια
Μοναχικά δάκρυα
Γνωστό το παιχνίδι
Βαρέθηκα με ακούς;
ΒΑΡΕΘΗΚΑ!!!!

Γύρω μου χαρά
Γύρω μου πένθος
Γύρω μου κανείς
Τι είμαι πια που δεν αξίζω την συντροφιά σου;
Πόσο ηλίθια είμαι που δεν αξίζω την παρέα;
Γιατί τα θέλω όλα;
Γιατί δεν αρκούμαι με τα αρκετά;
Γιατί έχω ακόμα δάκρυα;
ΓΙΑΤΙ;

Γιατί άλλοι καταφέρνουν να ξεπεράσουν την εφηβεία, και εγώ δεν λέω να ξεκολλήσω από τα «παιδικά» και να βρω επιτέλους την ηρεμία μου;

Βαρέθηκα με ακούς;
Βαρέθηκα...

AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

... :-( :-X :-/

Τυχαιες συναντησεις

Τι ωραία να συναντάς τυχαία γνωστούς μετά από καιρό;
Τι ωραίο ταξίδι στον χρόνο κάνεις τότε;
Πόσο καλό κάνει στην ψυχή σου να ξέρεις πως τώρα που σε βλέπουν σε βλέπουνε στα καλύτερά σου;
Όχι ιδιαίτερα από θέμα οικονομικής και κοινωνικής θέσης, αλλά από ζωτικότητα, ενέργεια και διάθεση.
Σίγουρα όλοι μεγαλώνουμε. Σίγουρα τα χρόνια δεν κρύβονται, όμως δεν περνούν τα χρόνια μόνον για σένα, και οι άλλοι με το ίδιο «θεριό» παλεύουν, όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουν, γιατί άραγε χρειάστηκες τόσο καιρό μέχρι να το συνειδητοποιήσεις;

Τι ωραία να συναντάς μπροστά σου το παρελθόν σου;
Τι ωραία να μην σε λυπεί. Δεν ήταν όλα καλύτερα όταν ήσουνα νεότερη, απλά μπορούσες να είσαι πιο ανέμελη...

Τι ωραία να είσαι τώρα παρόλα αυτά ανέμελη;
Δεν έχει πιο μεγάλη αξία άμα την ανεμελιά την έχεις κερδίσει και δεν σου έχει απλά χαρισθεί;

Πώς λέγανε οι Ρωμαίοι ave Cesare, i morituri ti salutano;
Εδώ θα παραφράσω λέγοντας
Γειά σου όμορφη και ηλιόλουστη μέρα, μια ζωντανή και χαρούμενη ViSta σε χαιρετά...

Mια λεξη

Το έχω δει κάπου αλλού, νομίζω στην Chloe... Σήμερα έψαξα την βιβλιοθήκη των iTunes στον υπολογιστή μου για τραγούδια με μια συγκεκριμένη λέξη στον τίτλο. Βρήκα 8 διαφορετικά. Κατά την γνώμη μου είναι λίγα, θα πρέπει να ασχοληθώ για να μεγαλώσει ο αριθμός τους... Γιατί ποτέ, όσα και να έχει κανείς, δεν υπάρχει σε αυτά ένα «αρκετά». Πάντα μπορεί κανείς να βρει και καινούργια. Πάντα θα πρέπει κανείς να τα ψάχνει, να μην τα ξεπερνά, να μην τα αποπαίζει... Γιατί αν δεν τα θεωρεί αξιοπρόσεχτα και επιθυμητά, τι άλλο μένει για να γεμίσει το κενό; Η άρνησή τους; Τι κρίμα που θα ήταν τότε. Πόσο λίγη χαρά θα έδινε τότε η ζωή... Θα έχανε σίγουρα την σπουδαιότητά της. Θα έχανε για μένα κάθε ενδιαφέρον...

Την λέξη που έψαξα στους τίτλους την λένε στα αγγλικά «Beautiful».
Στα ελληνικά... «όμορφo».

Beautiful, Mandalay

Beautiful brother of mine, Curtis Mayfield

Beautiful Girl, Inxs

The most beautiful girl in the world, Prince

It Was So Beautiful, Stephane Grappelli

Beautiful Sky, Reamonn

You Are So Beautiful, Joe Cocker

Du bist so wundervoll (You Are So Beautiful), Stefan Gwildis

Πεντε

5 πράγματα για μένα που ποτέ κανένας δεν ρώτησε γιατί δεν τον ενδιαφέρουν ;-)

- Είμαι τεμπέλα, για αυτό και δεν αντέχω να κάνω κάτι 2 φορές, μια και κάτω και ας μην είναι τέλειo στην πραγματοποίηση.
- Είμαι εγωκεντρική, ολόκληρο το σύμπαν κρίνεται με δικά μου κριτήρια και γυρνά γύρω από το άτομό μου.
- Ένας απαίσιος εφιάλτης είναι να δω ότι χάνω τα δόντια μου, ένας άλλος ότι χάνω την δουλειά μου.
- Κάνω τα μισά ψώνια στο Aldi. Aldi Süd συνήθως.
- Μπορώ να είμαι κρυουλιάρα το καλοκαίρι και να ντύνομαι ελαφρά (χωρίς να κρυώνω) την Άνοιξη, απλά και μόνον επειδή θέλω να ελέγξω το κλίμα και να το δω να φέρνει τον καιρό που ταιριάζει καλύτερα στην διάθεσή μου.

Δεν είχα δίκαιο; Δεν ενδιαφέρουν κανένα, αλλά μια που τα έγραψα ας μην πάνε χαμένα, θα πατήσω το κουμπί του post και όποιον τον παρει ο ύπνος από την βαριεστημάρα ας προσέχει μην χτυπήσει το κεφάλι κουτουλώντας στο γραφείο.

Kαλημέρα :-)

Data

Μερικές φορές νιώθω σαν τον Mr. Data του διαστημόπλοιου Enterprise...
«Μore data, more data» όπως κοιτούσε στο monitor του την ψηφιακή μορφή της εγκυκλοπαίδειας Bretanica στην προσπάθεια του ενημερωθεί για την ιστορία του άγνωστου για εκείνον πλανήτη Γη.

«Μore data, more data» και περνούν μπροστά από τα μάτια μου με μεγάλη ταχύτητα εντυπώσεις, άνθρωποι, ιστορίες, ιστορικά δεδομένα ακούγοντας ραδιόφωνο, συμβουλές υγιεινής διατροφής, αθλητικά νέα, συζητήσεις περί παγκόσμιας και εθνικής πολιτικής, προβλήματα πελατών, προσωπικές αγωνίες φίλων, σημαντικές ημερομηνίες, αναμνήσεις.

Mερικές φορές λυπάμαι που στα χρονικά πλαίσια μιας ζωής δεν θα μπορέσω να τα «γνωρίσω» όλα.
Άλλες φορές αγωνίζομαι να κερδίσω ένα κλάσμα δευτερολέπτου και να χαλινώσω έτσι λίγο τους εκπληκτικούς ρυθμούς.
Το ξέρω, δεν είμαι η μόνη που προσπαθεί να βρει μια ισορροπία σε αυτό το απίθανο σπαγκάτ μεταξύ του «θέλω» και «μπορώ».

Ούτε είμαι η μόνη που τρομάζει με αυτές τις ταχύτητες...
Και όμως, σε τι μπορεί να χρησιμεύσει ο τρόμος πέρα από το να δυσκολεψει άσκοπα τις προσπάθειες να βρεθεί ένας τρόπος για να αντιμετωπιστεί η ζωή;

«Μore data, more data...»

Χημεια

Χημικές αντιδράσεις
Αστραπές, βροντές το μυαλό
Εκρήξεις ηφαιστείων το σώμα
Άμπωτη και πλημμυρίδα η διάθεση
Στεφάνι που ολοένα στενεύει το στέρνο
Διαβρώσεις, οξειδώσεις το δέρμα
Καινούργια ζωή, από το τίποτα ξεπετά

Χημικές αντιδράσεις
Ηδονή χωρίς ανάμνηση
Μελαγχολία χωρίς προηγούμενο
Απειλή αρρώστιας
φιμωμένες κινήσεις και αισθήσεις
γλυκιά ικανοποίηση
κρυστάλλινη διαύγεια

Χημικές αντιδράσεις
Όλη η ζωή και ο θάνατος μαζί

Ξεχασμενα Γενεθλεια...

Πριν ένα χρόνο στις 12. Αυγούστου έκανα το πρώτο post...
Xρόνια του πολλά λοιπόν αυτού του blog και εμένα ακόμα περισότερα... Όχι δηλαδή ότι δεν τα έχω ήδη ;-)

Update: Mόλις υπολόγισα τα προβλεπόμενα δικά μου χρόνια με ένα τεστ. Kαθόλου άσχημα, άλλα 49 χρονάκια, καθόλου άσχημα...

Θα το κολλήσουμε

«Θα το κολλήσουμε» έλεγα όταν ήμουν μικρή στην μαμά μου, κάθε φορά που τύχαινε να έσπαγα κάτι παίζοντας. «Θα το κολλήσουμε» εγώ, και η μαμά μου αναρωτιόταν πως αλήθεια θα μπορούσε να κολλήσει το φωτιστικό, το ακριβό κρυστάλλινο μπολ, ένα μπιμπελό ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο είχα διαλύσει σε χίλια δυο κομμάτια.
Τώρα που είμαι εγώ η μαμά, ξέρω πως σίγουρα μετά βίας συγκρατούσε την αντίδρασή της. Τώρα που εγώ είμαι αυτή που πληρώνει για ότι μας ανήκει, τώρα που εγώ ξέρω πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να αντικατασταθεί κάτι, τώρα που εγώ είμαι εκείνη που θα πρέπει να τα «κολλήσει» όλα, τώρα αναγνωρίζω σε τι δύσκολη θέση έβαζα τότε την μητέρα μου με εκείνο το «θα το κολλήσουμε».
Δεν ξέρω που το άκουσα για πρώτη φορά και από ποιόν ακριβώς το αντέγραψα. Αν το είπε ο μπαμπάς μου, που πραγματικά για εκείνον τίποτε δεν χαλάει πραγματικά, αφού πάντα υπάρχει ένας τρόπος να το διορθώσει. Όχι βέβαια έτσι ώστε να μην φαίνεται ότι είναι διορθωμένο, αλλά ποιόν ενδιαφέρει εάν έγινε πατέντα; Αρκεί να λειτουργεί ξανά κάτι που πριν δεν το έκανε.
Και έτσι μαζεύονται σωρός τα περίεργα πράγματα, τα «κολλημένα», τα διορθωμένα και δεν πετιέται τίποτε. Στην αρχή μπορεί να ξενίζει το τραυμαπλάστ που χρησιμοποιήθηκε για να κρατήσει ένα κομματάκι που έσπασε από ένα κεραμικό, ένα κρυστάλλινο μπώλ παγωτού που στηρίζεται σε ένα πλυμένο βαζάκι μαρμελάδας – αφού δεν έχει πλέον βάση για να το κρατήσει μόνο του -, τα τρία κλειδιά που χρειάζονται για ένα αυτοκίνητο, ένας διακόπτης ρεύματος που χρησιμεύει ως συναγερμός και πολλά και διάφορα θαυμαστά και περίεργα. Μέρα με την μέρα βλέποντάς τα, συνηθίζεις και σε λίγους μήνες χρόνους ούτε που προσέχεις όλα αυτά τα παράτερα και τα μεταλαγμένα.

Τις προάλλες καθαρίζοντας την κουζίνα μου αφού είχα πλύνει τα πιάτα, μου έπεσε ένα κεραμικό της αδερφής μου στο πάτωμα και χωρίστηκε σε 5 μεγάλα κομμάτια. Η στεναχώρια μου δεν περιγράφεται, όπως δεν περιγράφεται το αυθόρμητο βρισίδι που μου ξέφυγε για την απροσεξία μου. Στο μυαλό μου επέστρεψε το θρυλικό πλέον «θα το κολλήσουμε» και για κλάσματα του δευτερόλεπτου έπαιξα με την ιδέα να το πραγματοποιήσω... Δεν το έκανα φυσικά.

Τα κεραμικά της αδερφής μου είναι τα πιο πολύτιμα αντικείμενα του σπιτικού μου. Και αυτό όχι μόνον γιατί είναι του γούστου μου, ούτε γιατί είναι δώρα, αλλά και γιατί προέρχονται από το χέρια της, γιατί είναι δημιουργίες της.
Όμως... ότι έσπασε, έσπασε. Δεν θα μαζεύω σπασμένα και χαλασμένα, πράγματα που σχεδόν λειτουργούν, που πρέπει να ξέρεις την πατέντα τους για να τα χρησιμοποιήσεις.
Δεν έχω πολλά πράγματα, τα λίγα που έχω τα προσέχω. Τα χαλασμένα, τα πετώ.

Πόνεσε η καρδιά μου όταν άφηνα τα κομμάτια του κεραμικού, ένα ένα στο καλάθι των σκουπιδιών, όμως γλυκιά μου αδερφή, πες μου την αλήθεια... Δεν είναι καλύτερα να σου ζητήσω να μου φτιάξεις άλλα, από το να δεις να συγκρατά τον «κόπο» σου μια λωρίδα σελοτέιπ;

7 μερες

Κυριακή αργείας ημέρα
Νηπιαγωγείο την Δευτέρα

Τρίτη, μέρα του Μπαμπά,
Τετάρτη σπορ μαζί με την Νοά

Πέμπτη χωρίς ιδιαίτερο σκοπό
Παρασκευή μιά μέρα πριν το Σαββατοκύριακό

Σάββατο, ψώνια και αθλητισμός
Και την Κυριακή εκκλησιασμός

Δευτέρα...

12 γυροι; (Iστορια)

Ήταν εφτά λεπτά μετά τις δέκα η ώρα το πρωί όταν η κατέβηκε η Δάφνη τα λιγοστά σκαλιά της κερκίδας και βρέθηκε στο γήπεδο του στίβου προκειμένου να ασχοληθεί με το καθημερινό της πρόγραμμα. Φτάνοντας, έριξε μια τελευταία ματιά προς την κατεύθυνση της πύλης του σταδίου, έλεγξε αν τα κορδόνια των παπουτσιών της ήσαν σφιχτοδεμένα, διάλεξε το σωστό κομμάτι στον mpg-player, πίεσε το κουμπί για να αρχίσει σιγά σιγά να παίζει, βεβαιώθηκε ότι τα ακουστικά είχαν καλό κράτημα στα αυτιά της και ξεκίνησε με χαλαρές κινήσεις την προπόνησή της.

Αν ο κύριος Πέτρος, ο φύλακας του γηπέδου, δεν βρισκόταν εκείνη την στιγμή στην αποθήκη ψάχνοντας μια τρόμπα που του ζητήθηκε από κάποιον νεαρό, θα απορούσε άμα την έβλεπε να τρέχει σαββατιάτικα μόνη της.

Από τότε που έγινε μέλος σε εκείνον τον αθλητικό όμιλο, πριν 5 χρόνια περίπου, δεν είχε περάσει μέρα, αν εξαιρέσει κανείς τις Κυριακές, που να μην έχει πάει για προπόνηση στο γήπεδο. Συνήθως έβρισκε χρόνο αργά το βράδυ, μετά την δουλειά, και έτρεχε όσο της έπαιρνε να συμπληρώσει τους δώδεκα γύρους, μια 35 λεπτά, άλλοτε λίγο παραπάνω. Δεν τα κατάφερνε και άσχημα, για τα σαρανταπέντε της χρόνια, αν σκεφτεί κανείς ότι πάντα σιχαινόταν το jogging γιατί απόφευγε τα ατομικά αθλήματα και ιδιαίτερα εκείνα που χρειάζονταν αντοχή και υπομονή. Από μικρή προτιμούσε το μπάσκετ και ας μην ήταν γίγαντας, να φιλά τέρμα στο πόλο και ας μην έφτανε όλες τις ψηλές μπαλιές, να χοροπηδά παρέα με πολλούς άλλους στο aerobic και ας μην την έβρισκε σύμφωνη η μουσική επιλογή της προπονήτριας, να σηκώνει βάρη στα μηχανήματα παρόλες τις συνήθεις έντονες και δυσάρεστες ανδρικές μυρωδιές που γέμιζαν τον κλειστό εκείνο χώρο του γυμναστηρίου.

Τι συνέβη λοιπόν πριν 5 χρόνια και άλλαξε γούστα ή τέλος πάντων απόψεις; Ο φύλακας του γηπέδου δεν μπορούσε να ξέρει φυσικά τον λόγο, αλλά υπέθετε ότι είχε να κάνει με τον κύριο με τον οποίο ερχόταν κάθε Σάββατο και έκαναν προπόνηση παρέα.
Είχε παρατηρήσει ότι εκείνη την μέρα της εβδομάδας η Δάφνη δεν αρκούντο στους 12 γύρους μόνον. Ήταν ο ανταγωνισμός που την παρακινούσε σε 15, 20 ή και 25 γύρους; Ήταν η συζήτηση στην οποία - όπως φαινόταν από μακριά - σχεδόν πάντα συμπλέκονταν; Ή απλά η διάθεσή της να επιμηκύνει τον κοινό τους χρόνο;
Ο κος Πέτρος δεν ήξερε,. Αυτό το οποίο μπορούσε να πει με σιγουριά ήταν ότι εκείνες τις μέρες που δεν έτρεχε μόνη της ήταν οι πιο χαμογελαστές της. Του άρεσε να την βλέπει να χαμογελάει. Βρισκόμενος σε μια ηλικία λίγα χρόνια πριν την σύνταξη, όπου η Δάφνη θα μπορούσε να ήταν κάλλιστα κόρη του, δεν είχε ίχνος πονηρών σκέψεων για την αθλήτρια, αλλά δεν μπορούσε να αρνηθεί και το γεγονός ότι την νοιαζόταν. Ήταν καλοσυνάτος άνθρωπος, όλοι τον αγαπούσαν στον όμιλο, πάντα έτοιμος να βοηθήσει, ήξερε πότε να πει ένα καλό λόγο, αλλά και πότε θα ήταν καλύτερα να σιωπήσει. Όλα αυτά τα χρόνια δεν του δόθηκε καμιά ευκαιρία να αλλάξει δυο λόγια με τον παρτεναίρ της Δάφνης. Πάντα κάτι έκανε όταν ερχόταν, πάντα ήταν απασχολημένος τις στιγμές που έφευγε. Τον έβλεπε βέβαια στην τέταρτη λωρίδα του στίβου να τρέχει δίπλα στην Δάφνη. Εκείνη διάλεγε πάντα την τρίτη λωρίδα. Την άφηνε μόνον στον τελευταίο γύρο όταν άρχιζε να τρέχει με όλα τα υπόλοιπα των δυνάμεών της στην τελική ευθεία. Φάνταζαν ένα ταιριαστό ζευγάρι στο τρέξιμο, μπορούσαν να κρατήσουν ένα κοινό ρυθμό και δεν φαινόταν να έχει κάποιος από τους δυο τους δυσκολία με την ταχύτητα που είχαν επιλέξει. Ο κος Πέτρος δεν ήταν σίγουρος αν η Δάφνη και ο παρτεναίρ της συναντιόνταν και εκτός γηπέδου αλλά της το ευχόταν με όλη του την ψυχή, όταν την έβλεπε τις άλλες ημέρες της εβδομάδας σοβαρή και μάλλον στεναχωρημένη να τρέχει μόνη της. Μάτωνε η καρδιά του, «κρίμα το κορίτσι» σκεφτόταν. Ναι για εκείνον η Δάφνη ήταν ακόμα ένα κορίτσι. Δεν έβλεπε τα 45 της χρόνια, δεν έμενε στις ρυτίδες της, ούτε και στα γκρίζα μαλλιά, την βαφή των οποίων κάποτε κάποτε ξεχνούσε εκείνη να ανανεώσει έγκαιρα.

Το «κορίτσι» κοίταξε το ρολόι της. Εντωμεταξύ είχε φτάσει η ώρα 10 και 19. «Τι να είχε συμβεί στον Νίκο;» αναρωτήθηκε. Ήλπιζε ότι και να ήταν αυτό που τον κρατούσε μακριά της, να μην ήταν κακό. Στο μυαλό της αράδιασε χίλιους και ένα λόγους για τους οποίους όχι μόνον κάποιος δεν τα καταφέρνει να πάει στο ραντεβού του αλλά κωλύεται συνάμα να στείλει ένα ανάλογο μήνυμα σε αυτούς που τον περιμένουν. Το κινητό χάθηκε, το αυτοκίνητο κλάπηκε και το κινητό ήταν στο ντουλαπάκι, το τρένο σταμάτησε από διακοπή ρεύματος μέσα στο τούνελ, αιφνιδιαστική επίσκεψη της πρώην, το τετράγωνο έχει κλειστεί σε καραντίνα λόγω κολλητικής αρρώστιας...

Όλες οι πιθανότητες πέρασαν από το μυαλό της, όλες εκτός από τον πραγματικό λόγο. Πού θα μπορούσε ποτέ να διανοηθεί πως ο φίλος της ο Νίκος δεν έλειπε για πρώτη φορά από την κοινή προπόνησή τους αλλά στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ λάβει μέρος ούτε μια φορά όλα αυτά τα τελευταία 5 χρόνια; Πως καμιά από όλες αυτές τις όμορφες συζητήσεις τους, εκείνες που της έδιναν δύναμη, κουράγιο αλλά και της αφαιρούσαν την μελαγχολία δεν είχαν λάβει χώρα. Πως η «παρουσία» του, η παρέα που της έκανε στο τρέξιμο ήταν απλά και μόνον δημιούργημα της φαντασία της. Πως η δύναμη εκείνη με την οποία τον χρειαζόταν και τον επιθυμούσε δίπλα της ήταν τόσο μεγάλη, ώστε τον έκανε ορατό ακόμα και σε εκείνους που την αγαπούσαν και την νοιάζονταν. Πως ήταν ένα φάντασμα αγάπης, συντροφικότητας, φιλίας, τρυφερότητας. Και της παρουσιάστηκε όσο το χρειάστηκε. Πως ήταν πλέον δυνατή και ικανή να συνεχίσει μόνη της. Χωρίς φαντάσματα. Χωρίς υποκατάστατα. Και να κοιτάξει κατάματα την ζωή της έτσι όπως πραγματικά ήταν.
Όμορφη, πολύπλοκη, γεμάτη εμπειρίες, με προκλήσεις, με αντιξοότητες αλλά και με όπλα και τεχνικές για να την αντιμετωπίσει.

Κοίταξε για μια τελευταία φορά την τέταρτη λωρίδα, χαμογέλασε γιατί συνειδητοποίησε τον αληθινό ρόλο που έπαιξε στην ζωή της ο Νίκος, πέταξε ένα φιλί προς την κατεύθυνση του φανταστικού της φίλου και συνέχισε τον τέταρτο γύρο του γηπέδου. Αυτό το Σάββατο έβαλε σκοπό να φτάσει τους τριάντα.

Hi I am...

Hi I am a Mac
Hi I am happy
Hi I am sad
Hi I am tired
Hi I am beatiful
Hi I am restless
Hi I am old
Hi I am complicated
Hi I am repeating myself
Hi I am easy
Hi I am... ViSta

Προς στιγμη...

Δεν έχω δυνάμεις για τίποτε
Μια παρέα θα μου έδινε κίνητρο
Και όμως όλοι κάπου αλλού βρίσκονται
Σε κανένα δεν τηλεφωνώ
Είμαι κουρασμένη

To ξερατε;

Το μεσημέρι έπεσε το παιδί στο νηπιαγωγείο. Μια ώρα αργότερα έκλεισε ο γιατρός την πληγή με μια κολλητική ουσία και ένα ιδιαίτερο τραυμαπλάστ, αντι για ραφές.
Τώρα αφού επιστρέψαμε, ψάχνουμε στο ιντερνετ τις σελίδες παιδικών εκπομπών και βρήκαμε εντελώς τυχαία τα podcasting της Bärenbude (ραδιοφωνική εκπομπή του WDR5) και τα video podcast του Käpt'n Blaubär.

Για όποιον ενδιαφέρεται:
http://podcast.wdr.de/blaubaer.xml (video podcast)
http://www.wdr5.de/podcast/kinderradio_im_wdr_5_radio_zum_mitnehmen_xml.phtml (audio podcast)

Kενο

Hi I am a Mac...
και όμως η τεχνολογία απλά και μόνον
δεν αρκεί για να γεμίσει η σελίδα
το μυαλό
η καρδιά
με καινούργιες ιστορίες...
Αλλά δεν παύω να ελπίζω...

Bροχερη μερα

Βροχή, βροχή και ξανά βροχή...
Το δέρμα ηλιοκαμένο ακόμα
διψά
Τα μάτια συνηθισμένα ακόμα στον ήλιο
αρνούνται.
Το πουλόβερ πεταμένο στο αυτοκίνητο.
Χρειάζεται αλλά η ψυχή το αγνοεί.

Βροχή, βροχή και ξανά βροχή...
Δεν υπάρχει επιλογή
Δεν υπάρχει αποφυγή
Υπομονή, προσοχή
και αισιοδοξία ό,τι όλα σιγά σιγά ξεπερνιούνται.

Καλημέρα :-)

Ένα ασύγκριτο τρίο

Σχέδια, οργάνωση
Συναισθήματα, απόλαυση

Ιστορία, μουσεία
Μουσική, φωτογραφίες

Ψώνια, μαγείρεμα, εκδρομές
Τίποτε από όλα αυτά

Αδελφικότητα
Αισθησιασμός

Σε ήθελα πολύ, δεν με ήθελες, σε κέρδισα, σου ήμουν πολλή
Σε θέλω πολύ, με θέλεις, με κέρδισες, σου είμαι πολλή;

Δεν αλλάζεις
Δεν αλλάζεις
Ούτε και εγώ μπορώ

Δεν με άντεξες
Ας μην σταματήσουμε να προσπαθούμε

Kαινουργια μερα...

Η φωτογραφία έχει αλλάξει - ενδιάμεσα έχουμε μετακομίσει σε άλλη πόλη - όμως το περιεχόμενο εκείνου του παλιού post παραμένει πάντα επίκαιρο...

Neues Spiel, neues Glück...

Kαλημέρα :-)

Καμια διαθεση

Δεν έχω διάθεση για τίποτε. Δεν θέλω ούτε και να γράψω, ούτε και να ανάψω το καλοριφέρ γιατί κρυώνω, ούτε να ξεπλύνω πιάτα από το βραδυνό, ούτε να κάνω τα λίγα βήματα που με χωρίζουν από το κρεβάτι μου, ούτε να ανάψω το κουμπί της τηλεόρασης, ούτε να σηκώσω το τηλέφωνο, ούτε, ούτε, ούτε.

Ποιός ο λόγος να μην το παραδεχτώ; Για ποιόν να υποκρίνομαι; Αύριο είναι μια καινούργια μέρα, μάλλον πάλι θα δουλέψει το μηχανάκι στις επιθυμητές ταχύτητές του. Σήμερα, τώρα, αυτό το βράδυ,
αρκεί
basta
es reicht.
Άδειες οι μπαταρίες. Game over (για την ώρα)...

Πιεση, αντιδραση, επιλογη

Ποιά επιλογή έχει κανείς όταν κάποιος τον πιέζει να ενεργήσει;
Αντιδρά ανάλογα με την προτροπή.

Και τι συμβαίνει αν η προτινόμενη ενέργεια αποδειχτεί άτοπη και υπερβολική για το συγκεκριμένο πρόβλημα;
Θα πρέπει να επιλέξει ή να επιμείνει σε κάτι που δεν πιστεύει προκειμένου να ηρεμήσει αυτός που ασκεί την πίεση,
ή να εξηγήσει στον πιέζοντα ότι δεν υπάρχει λόγος να ανησυχεί εκείνος αφού τα πράγματα θα βρουν από μόνα τους την λύση
ή να στείλει τον πιέζοντα στον ειδικό για να πάρει ΚΑΙ εκείνος την ίδια πληροφορία την οποία αρνείται να δεχτεί από αυτόν που πιέζει....

Ή με δυο τρεις λέξεις...
Αν ο τάδε υποστηρίζει ότι το παιδί πρέπει να πάει στον γιατρό, ο γιατρός εξηγεί ότι δεν είναι θέμα θεραπείας, ας πάει ο τάδε να κάνει την θεραπεία. Το παιδί δεν την χρειάζεται...

Την καλημέρα μου και χρόνια πολλά στις Μαρίες, στους Μάριους, Παναγιώτες και στην αδερφή μου που γιορτάζει σήμερα :-)

Eyes wide open...

Διαβάζω πίκρα στα blog.
Νοιώθω την απελπισία στα κείμενα.
Αναγνωρίζω την παγίδα στα blog.
Eκείνη της ηδονής του πόνου.

Δεν ξέρω πόση είναι τελικά στην πραγματικότητα.
Ευτυχώς ή δυστυχώς μόνον τα κείμενά μας φαίνονται.

Τα δάκρυα, οι λιγμοί ή και τα ξερά γέλια της ικανοποίησης ότι κάποιοι πίστεψαν κάτι που δεν ίσχυε, δεν θα τα δούμε, ούτε θα τα ακούσουμε μάλλον ποτέ...

Και όμως φίλε μου και όμως φίλη μου,
η κατάθλιψή σου, το πένθος σου δεν με αφήνουν αδιάφορη.
Δεν μπορώ να σε βοηθήσω απτά το ξέρω, αλλά ίσως βοηθούν αυτές οι σκέψεις μου σε εσένα;
Δεν είσαι μόνη, δεν είσαι μόνος... το ξέρω έτσι νοιώθεις τώρα, το ξέρω και εγώ το πέρασα και το περνώ κατά καιρούς...
Όμως όπως όλα, χρειάζεται και αυτό αγώνα, και όπως σε βλέπω, αυτό που σου λείπει δεν είναι η δύναμη...
Μάλλον χρόνος και η αισιοδοξία ότι θα ξεπεραστούν οι λύπες της στιγμής, των εβδομάδων, των μηνών...
Πίστεψέ με, δεν ανήκει μόνον ο πόνος στην ζωή...
Πόσο θα χαιρόμουνα αν θα μπορούσες να ανοίξεις ξανά τις αισθήσεις σου για την χαρά...

Aλλαξε ο Μανωλιος...

και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς...
Για να δούμε για πόσο καιρό θα με κρατήσει ικανοποιημένη το καινούργιο template... :-)

Αν κάποιος ενδιαφέρεται το βρήκα εδώ...

Έχετε την ηρεμία και την διάθεση να ψάξουμε το θέμα του προηγούμενου post λίγο παραπάνω;

Τι είναι ο ερωτισμός, όμως;

Το ερώτημα τέθηκε από τον Epicurο σε ένα σχόλιο προηγουμένου post...
Tην δικιά μου απάντηση την ξέρω (και μάλλον την υποπτεύεστε), έχει κανείς διάθεση να παραθέσει εδώ την δικιά του;
Όταν καταλαγιάσουν τα σχόλια θα γράψω και τις δικές μου σκέψεις.

Καλημέρα και καλή Κυριακή σε όλους μας :-)

Και το όνομα αυτης...

Diana!

"Και πώς νιώθεις βρε ViSta τώρα που το ξέρεις;"
Πώς νιώθω; Έλα ντε, ξέρω και εγώ, περίεργα... Ήταν σίγουρο πως κάποτε θα γινόταν και αυτό, ούτε και εγώ έμεινα μόνη μου... αλλά να, κάπου κάπως τσιμπά αυτό το νέο.
Δεν βαριέσαι...
Καλύτερα που συνέβη, ότι δεν μας σκοτώνει μας κάνει δυνατότερους δεν λένε κάποιοι; Ε και με αυτό κάπως έτσι θα γίνει. Να την πω την κακία μου όμως ή να μην την πω;
Χαίρομαι που θα φύγει και δεν θα ειδωθούν για 2 εβδομάδες...

Σάββατο

Το Σάββατο είναι η μέρα του σπόρ, των εβδομαδιαίων ψώνιων, του καθαρισμού του σπιτιού, και ίσως ίσως του πλύσιματος το αυτοκινήτου.
Το Σάββατο είναι η μέρα που ξυπνάμε λίγο πιο αργά από ότι συνήθως. Η μέρα που ίσως κάποιος από την οικογένεια θα την περάσει με τον μπαμπά του. Η μέρα που θα γελάσω και θα αγκαλιαστώ με τον φίλο μου τον Νίκο.
Η μέρα που θα ήθελα να διαρκεί κανά δυο ωρίτσες παραπάνω. Που θα δω τα καλοκαίρια καμιά πεταλουδίτσα.
Ίσως και ένα ελικοπτεράκι της παναγιάς;
Που δεν θα πειράξει άμα ανοίξουμε την τηλεόραση και δούμε την παιδική εκπομπή Tigerenten :-)

Η μέρα που πάντα ελπίζω περισσότερα από αυτά που μπορώ να λάβω από εσένα...
Το Σάββατο είναι δηλαδή, μια μέρα σαν όλες τις άλλες ημέρες της εβδομάδας...

Αγαπητε κε Τ.

Πόσο σέξι είναι ένας άνθρωπος που εκπνέει γκρίζο καπνό και βήχει;
Πόσο ελκυστικός είναι ένας άνθρωπος που από το πιοτό μετά βίας κρατιέται πάνω στο σκαμπό του μπάρ;
Πόσο καλή παρέα κάνει κάποιος με ορθάνοιχτες από τα ναρκωτικά κόρες ματιών;
Πόσο θελκτικός είναι αυτός που είναι μόνιμα ταπί από τα χαρτιά και τα στοιχήματα;
Και όμως μόνον και μόνον επειδή έτυχε να μην έχεις πέσει «εσύ» σε κάποια τέτοια εξάρτηση, δεν σε κάνει καλύτερο άνθρωπο...
Μπορεί να μην είσαι παίγνιο μιας κακής συνήθειας και όμως να είσαι σκάρτος.
Δεν είναι μόνον εκεί που το υποπτεύεσαι το κακό, ακριβώς όπως αντίστροφα δεν είναι «εκεί έξω» όλα σάπια.
Αλλά τι να σου χρησιμεύσει μια τέτοια συμβουλή αφού η ίδια η καχυποψία σου σε τραβά μακριά από όλα...
Θα το συνειδητοποιήσεις άραγε πριν να είναι αργά και έχει πάει έτσι χαράμι η ζωή σου;

Αισθησεις και αποριες...

Πώς αντιλαμβάνεται μια πεταλούδα την βροχή;
Πώς ένα μυρμήγκι το παιδικό πόδι στην παραλία;
Πώς ένας γλάρος τον πίδακα νερού μιας φάλαινας;
Ένα ψάρι καλώδια απλωμένα στον βυθό;

Πώς νιώθει ένα λουλούδι τον άνεμο;
Ο άνεμος τον ποταμό;
Ο ποταμός τις κοίτες του;
Οι κοίτες τις γέφυρες που τις ενώνουν;
Οι γέφυρες τις αμαξοστοιχίες;
Οι ράγες τους την σκουριά που τυχόν τις περιβάλει;

Και πώς πάλι αισθάνεται η σκουριά
όταν κανείς πάει να την εξύσει;
Και αντί όπως είναι η φύση της εκείνη το σίδερο να κυριεύσει
ο υπάλληλος με το σφυρί του την χτυπά
και τις φωνές της, τα βογγητά, τις κραυγές βοήθειας δεν ακούει
Παρά απλά και μόνον σαν δουλειά,
ανήλεα, απαθώς,
χωρίς δεύτερη σκέψη την αποτελειώνει.

Πώς αισθάνεται άραγε μια τιναγμένη σκουριά
σκορπισμένη στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα;

Γνώση ή ελπίδα;

Μαλακή σάρκα
Υγρή μυρωδιά
Πρώιμη διάνοια
Άστατα συναισθήματα
Άυλο δέρμα
χωρίς στίγματα από τις εμπειρίες δέρμα
Κλειστά μάτια
Γλυκιά ζάλη
Ζεστή αγκαλιά
σε αναμονή μητέρας

Ποιό μέλλον σου επιφυλάσσει άραγε η ζωή;
Ποιός ξέρει αν πολλά χρόνια θα ζήσεις;
Άρρωστα ή υγιή;
Σε κακουχίες ή τυχερή;
Με σύντροφο ή μοναχή;
Ποιός ξέρει πόσο συχνά θα απελπιστείς;
Αν συχνά θα γελάσεις;

Ποιός γνωρίζει αν την επόμενη από ετούτη την στιγμή
θα αναπνέεις ή θα σταλάξει
τελευταία πνοή από πάνω σου;
Και άδοξα ανεκπλήρωτα το τέλος σου
θα ερθεί;

Και αν κάποιος το ξέρει
Γιατί να σου το πει;
Καλύτερα να μην ξέρεις από πριν
ό,τι θα σε πικράνει
Και αυτό που χαρούμενη θε να σε κάνει
αν είναι από πριν γνωστό τον στόχο του θα χάσει

Καλύτερα λοιπόν
Καλύτερα τίποτε να μην γνωρίζεις
Ακόμα και αν όλα στραβά σου έρθουνε
Στο ομορφότερο της επόμενης μέρας να μπορείς
αένναα να ελπίζεις.

Shanghai mon amour (Ιστορία)

«Την επόμενη Κυριακή φεύγω για δυο εβδομάδες διακοπές.»
«Για που το έβαλες;»

«Shanghai, είναι ταξίδι δουλειάς αλλά το συνδυάζω με τις διακοπές μου»
«Πώς και έτσι; Τι δουλειά;»

«Kαταλαβαίνω..» είπε εκείνη αφού άκουσε την εξήγησή του. «Πολύ ενδιαφέροντα τα νέα σου. Πόσο χαίρομαι! Τα διαδικαστικά, Visa, εμβόλια, και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, τα κανόνισες;»

«Nαι, κανένα πρόβλημα»
«Χρειάζεσαι να σου αδειάζω το γραμματοκιβώτιο ή να σου ποτίζω τα λουλούδια;»

«Όχι θα τα κανονίσει η γειτόνισσα, δεν χρειάζεται να ανησυχείς.»
«Ok, πραγματικά πολύ ενδιαφέροντα τα νέα σου, καλή προετοιμασία λοιπόν. Τα λέμε την Πέμπτη.»

«Τι περίεργο» σκέφτηκε κλείνοντας το τηλέφωνο. Όλο εκπλήξεις ήταν αυτός ο άνθρωπος και δυστυχώς ακόμα την ενδιέφερε και έκανε την καρδιά της να ανασκιρτήσει. Χαιρόταν για τις προόδους του, για τις επιτυχίες του, αλλά πάντα φοβόταν πώς κάποιες από αυτές θα τον αποσπούσαν κάποτε μια και καλή μακριά από την ζωή της.
Πόσο μακριά άλλο από την ζωή της θα έφευγε; Ήδη μένανε σε διαφορετικές πόλεις, ήδη είχανε χωρίσει και πάρει διαζύγιο, ήδη δεν ασχολείτο ο ένας με τον άλλον παραπάνω από το απαραίτητο για τις συνεννοήσεις που είχαν να κάνουν με θέματα των παιδιών, ήδη, ήδη, ήδη. Και όμως... υπήρχε ακόμα μια σύνδεση. Μια έστω και εικονική, έστω και μια αδρά οικονομική, ή θεωρητικά φιλική. Τι θα συνέβαινε αν μια καινούργια δουλειά τον «έπαιρνε» μακριά; Σε μια άλλη μακρινή πόλη, σε μια άλλη χώρα;
Πάντα ένιωθε εκείνος ελεύθερος να ψάχνει μια απασχόληση σε μεγαλύτερο και ευρύτερο χωρικό πεδίο. Κάποτε είχε κάνει σκέψεις να πάει στην Αγγλία, άλλοτε στην ανατολική Γερμανία, για ένα σύντομο διάστημα αλληθώριζε προς Ρώμη. Και εκείνη;
Εκείνη τότε σκεφτόταν πως δεν θα έπρεπε να του σταθεί εμπόδιο στην καριέρα του, άμα έβρισκε δουλειά κάπου αλλού εκείνος, θα τον ακολουθούσε ακόμα και αν αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να μάθει μια καινούργια γλώσσα, να μεταναστεύσει σε ένα ξένο κράτος. Η αγάπη που ένιωθε για εκείνον της έδινε την σιγουριά πως και πάλι θα τα κατάφερνε μόνη μεταξύ αγνώστων να επιβιώσει, αρκούσε μόνον να έχει εκείνον στο πλάι της.

Εκείνος στο πλάι της... τι περίεργη πρόταση, αλήθεια τον είχε στο πλάι της, ή εκείνος έτρεχε μπροστά της και εκείνη αγκομαχούσε πίσω του να κρατήσει βήμα; Ήσαν ποτέ ένα ισόβαρο ζευγάρι, είχαν ποτέ μια ισορροπημένη σχέση; Εκείνη πάντα τον θαύμαζε, εκείνος συνήθως σιωπούσε μαζί της και άνθιζε στις παρέες, όπου εκείνη σιωπούσε για να λάμπει και να μιλά εκείνος. Τόσο της άρεσε να τον ακούει να μιλά, που δεν ήθελε να τον εμποδίσει στην «παράστασή» του μπροστά στο κοινό. Ήταν ο αστραφτερός, ο χαρούμενος, ο μορφωμένος, ο πολιτικοποιημένος άνθρωπος, εκείνος που έχει μια ενδιαφέρουσα άποψη για όλα όσα είναι σημαντικά. Εκείνος, εκείνος, εκείνος, εκείνη;
Εκείνη ήταν μικρή, δεν είχε άποψη, ξεχνούσε ονόματα, μπέρδευε τσιτάτα, μπέρδευε τον ρωμαϊκό αυτοκράτορα Καρακάλα με ένα αξιοθέατο στην Τουρκία. Εκείνη δεν είχε ψυχραιμία βρισκόμενη σε παρέα, δεν είχε το χάρισμά του, ήταν συναισθηματική.. Και ήταν ελάττωμα... Εκείνη απλά και μόνον τον αγαπούσε και ζούσε για ένα καλό του λόγο....

Τώρα λοιπόν θα πήγαινε για δουλειά στην Ασία, γιατί όχι.; Καλή προετοιμασία του ευχήθηκε, καλό ταξίδι θα του έλεγε πριν φύγει. Έτσι και αλλιώς από καιρό είχαν χωρίσει πλέον οι δρόμοι τους, πιο το νόημα να συνεχίζει να φοβάται; Ήλπιζε μόνον πως αν μεγάλωνε και άλλο η χιλιομετρική απόσταση μεταξύ τους, να σταματούσε κάποτε να την ενοχλεί η απόσταση που είχαν πάρει οι ζωές τους

Shanghai λοιπόν, Shanghai γιατί όχι; Σινικό τοίχος, Σικελία, Σλοβενία, Σενεγάλη, Στουτγκάρδη, Σριλάνκα, Σκύρος, Σουηδία, Συρία, Σκωτία, Σαουδική Αραβία, Στρατόσφαιρα, Σείριος... Καλή του τύχη και ούριο άνεμο στα πανιά του, δεν χρειαζόταν πλέον να προσπαθεί να φύγει μακριά από την αποπνικτική αγάπη της.
Εκείνη μπορεί να μην σταματούσε ποτέ να τον αγαπά, αλλά έχοντας συνειδητοποιήσει πόσο αβάσταχτα ήταν για εκείνον τα αισθήματά της, είχε πλέον μάθει τα μάθημα της και δεν θα του τα έδειχνε πλέον ποτέ ξανά.

Είχε συνειδητοποιήσει άλλωστε πως η καρδιά της δεν ήταν ένα στενό και σκοτεινό σακούλι με χοντρές τρύπες για να κρατά μόνον δυσάρεστες αναμνήσεις απόρριψης, αλλά μεγάλωνε ατέλειωτα για να χωρέσει όλα όσα μπορεί να νιώσει κανείς στην διάρκεια μιας ζωής και πέρα από τα μαραμένα συναισθήματά της για εκείνον ξεχείλιζε από φως, καινούργιες μυρωδιές και γεύσεις, περιέργεια αλλά και πολλές πολλές διαφορετικές και χαρούμενες εικόνες.

We are young, we are free...

Είμαστε νέοι, είμαστε ελεύθεροι, είμαστε ξένοιαστοι, είμαστε όμορφοι. Είμαστε χαρούμενοι;
Είμαστε αδέκαροι, είμαστε ερωτευμένοι, είμαστε φοιτητές, είμαστε ατίθασοι, είμαστε επαναστάτες. Είμαστε χαρούμενοι;

Είμαστε σοβαροί, είμαστε προσεκτικοί, είμαστε προνοητικοί, είμαστε επιφυλακτικοί, είμαστε ασφαλισμένοι, είμαστε μόνιμοι υπάλληλοι, είμαστε φορολογούμενοι, είμαστε καταναλωτές, είμαστε παντρεμένοι, είμαστε γονείς, είμαστε πεθεροί, είμαστε γιαγιάδες, είμαστε συνταξιούχοι. Είμαστε ευχαριστημένοι;

Είμαστε πεθαμένοι. Ήμασταν ζωντανοί;

Σκεψεις υπο την επιρρεια των διακοπων

Νιώθω άσχημα γιατί σήμερα, παρόλο που είναι η τελευταία μέρα πριν να ξαναρχίσει το νηπιαγωγείο, δεν βγήκαμε με τον Οδυσσούλη ούτε μια στιγμή έξω από την πόρτα μας.
Το παιδί έτσι κατά βάση χαρούμενο όπως είναι δεν στεναχωρέθηκε. Έπαιξε απλά με τα παιχνίδια του, διάβασε τα βιβλία του, κυνήγησε τα αυτοκινητάκια του, πάλεψε τις κονταρομαχίες του με φανταστικούς αντιπάλους, χόρεψε στην μουσική μου, έστησε αυτί στην παιδική ραδιοφωνική εκπομπή και έκανε άλλα πολλά και διάφορα.
Όταν κάποτε «εδέησα» να σκεφτώ να πάμε για λίγη μπάλα στο πάρκο, πρόσεξα ξαφνικά ότι ο καιρός είχε πλέον μουντώσει και το φέρνει για βροχή...

Τα τηλεφωνήματά μας στους φίλους και φίλες του δυστυχώς δεν τους βρήκαν.
Στις διακοπές βγαίναμε κάθε πρωί και απόγευμα.
Αύριο αρχίζει το καινούργιο νηπιαγωγείο.
Σήμερα είναι για μένα ακόμα διακοπές, άρα λόγος για να περνά χαλαρά ο καιρός μας...
Άρα... μήπως δεν πειράζει;

Άσχετο... αλλά άλλος ένας λόγος για τον οποίο χαίρομαι που επιστρέψαμε, είναι το γεγονός ότι είχα προσέξει πως όσο ήμουν στην Αθήνα είχα επί το πλείστον ένα πολύ σοβαρό «βλέμμα» στο πρόσωπό μου.
Τι απαίσιο... Να φανταστεί κανείς πως όταν κάποιος περαστικός μου χαμογέλασε, εγώ αντί να του το ανταποδώσω του έριξα μια από τις πιο σοβαρές και αυστηρές ματιές που μπορούσα να δώσω...
Γενικά νιώθω εδώ νεότερη και θελκτικότερη από όσο στην Ελλάδα.
Γενικά νιώθω εκεί σε υπερένταση και ανασφαλής από ότι εδώ.

Τελικά είναι εδώ η «πατρίδα» μου και εκεί το σπίτι των γονιών μου.
Τελικά είναι στην Πάτμο η οικογένειά μου, στο Hilden όμως η ζωή και η καρδιά μου:-)

Update: Βγήκαμε τελικά, παίξαμε, ιδρώσαμε, κουραστήκαμε και ξαναγυρίσαμε έγκαιρα για την παιδική εκπομπή που βλέπουμε κάθε βράδυ πριν το φαγητό, χωρίς να μας πιάσει η βροχή και να αφήσουμε τις «τύψεις» να μας χαλάσουν την ημέρα :-)

Οπτικες εντυπωσεις (Αθηνα 2006)

Καταχωρημένες αλφαβητικά...
Αθήνα




Βούλα


Γλυφάδα








Καλαμάκι

To oμορφοτερο...

To oμορφότερο κομμάτι ενός ταξιδιού είναι η επιστροφή...
Και πόσο μάλλον όταν συνοδεύεται με ωραίες αναμνήσεις, δροσερή ατμόσφαιρα στον προορισμό, χαρούμενα καλωσόρισες μαζί με τα καλώς να περάσεις από το blog και πολλά μα πολλά ελληνικά βιβλία στην βαλίτσα...

Να με συγχωρούν οι υπάλληλοι των αεροδρομίων για την βαριά βαλίτσα,
αλλά για πρώτη φορά όμως τα βιβλία είχαν την υπογραφή μου :-)


Καλή καλή και χαρούμενη καλημέρα :-)

ΥΓ. Eπιτέλους βρήκα χρόνο στις διακοπές και διάβασα το βιβλίο της Κουρούνας, το οποίο πραγματικά βρίσκω πολύ αξιόλογο και ελπίζω να έχει την ανάλογη επιτυχία. Toν Πιτσιρίκο τον είχα ρουφήξει κυριολεκτικά μόλις έπεσε στα χέρια μου...
Αυτήν την στιγμή βρίσκομαι στα "Mυστικά του Κόλπου", αφού προηγουμένως τέλειωσα "το Χημείο του Παρακράτους". Μετά έχει σειρά το βιβλίο της Lily... Nα ευχηθώ και εγώ στα παιδιά καλή επιτυχία για τα βιβλία τους και να ευχαριστήσω με την σειρά μου τον Εκδότη, Διονύση Μαραθιά για την εμπιστοσύνη και το θάρρος του. :-)