Πάντα ξυπνούσε με ένα χαμόγελο στα χείλη μετά από ένα τέτοιο όνειρο σαν αυτό της χθεσινής νύχτας. Ήταν το αγαπημένο της. Της ανέβαζε τις ανοχές, της αλάφρωνε την διάθεση, την έκανε να στέκεται διαφορετικά. Πιο καμαρωτά.
Μετά από ένα τέτοιο όνειρο διάλεγε ιδιαίτερα το ρουχισμό της. Ήθελε να δείξει τον εαυτό της, να νιώσει τα βλέμματα των ανδρών, να φλερτάρει, να προκαλέσει την επιθυμία, να εντυπωσιάσει. Να αισθανθεί ότι τους αναστατώνει.
Γενικά δεν ήταν ο τύπος της femme fatal αλλά αυτό το όνειρο την μεταμόρφωνε. Της έδινε φτερά, την έκανε να αιωρείται τουλάχιστον 1 με 2 εκατοστά πάνω από το έδαφος. Της όξυνε τις αισθήσεις, της έδινε ιδιαίτερη λάμψη στα μάτια.
Εκείνη τη μέρα ήταν τυχερός όποιος την ρώταγε το τυπικό "τι κάνεις;" Θα εισέπραττε ένα τεράστιο χαμόγελο και μια λεπτομερή περιγραφή του ονείρου της. Και ανεξάρτητα εάν η ερώτηση ήταν τυπική, η απάντησή της μάγευε με σιγουριά όλους. Ερχόταν από μια ικανοποιημένη, ήρεμη, συνειδητοποιημένη, σίγουρη για τον εαυτό της και όμορφη γυναίκα. Ναι, εκείνη που μια ζωή δυσανασχετούσε με την ιδέα ότι είναι όμορφη, έπρεπε να συμφωνήσει ότι πραγματικά εκείνες τις μέρες ξυπνούσε oμορφότερη, λυγερή και νεότερη.
Διάλεγε τότε απαλές, γλυκιές, καμπύλες, εύκαμπτες, ανάλαφρες λέξεις για να περιγράψει τις εικόνες και ο απέναντί της γινόταν συνταξιδιώτης στο όνειρο. Χαιρόταν, που της δινόταν η ευκαιρία να το ξαναζήσει, φέρνοντας το μέσα στην πραγματικότητά της, στις σκάλες της πολυκατοικίας, στη εξώπορτα του ανθοπωλείου, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο, στη πραγμάτια του μανάβικου, στο πάρκιν, στην δουλειά.
Το όνειρο γινόταν εραστής, που την γοήτευε με την ενέργειά του, την μυρωδιά του, της ψιθύριζε στ' αυτί να τον ακολουθήσει, να του δοθεί.
Δεν ήξερε τι της άρεσε καλύτερα, το όνειρο ή η επίδραση που είχε σε εκείνη και στη ζωή της την επόμενη μέρα. Να κυκλοφορεί έτσι σε μια κατάσταση παρόμοια σεξουαλικής έκστασης. Μια έκσταση με διάρκεια ωρών, ημέρας. Δεν ήταν καλύτερη από την σεξουαλική αλλά ούτε και χειρότερη.
Εκείνη την μέρα, υπήρχαν 2 ήλιοι στον ουρανό. Ένας πορτοκαλής μεσουρανού και ένας κατακόκκινος μικροσκοπικός σε τρελή τροχιά γύρω από ένα στύλο της ΔΕΗ.
Τα σύννεφα πολύχρωμα, σαν το ουράνιο τόξο.
Τα δέντρα χόρευαν στο πέρασμα της.
Τα ποτάμια γινόντουσαν αέρινες μεταξένιες κορδέλες, να ανεμίζουν.
Οι πολυκατοικίες ανεβοκατέβαζαν ρυθμικά στο κελάηδισμα των πουλιών τους ορόφους τους.
Πάντα τις αγαπούσε εκείνες τις μέρες. Τις μέρες που ακολουθούσαν μετά από ένα τέτοιο όνειρο, σαν το όνειρο της χθεσινής νύχτας...
- Συνεχίζεται; -
