Σου δεινω χρονο
τον παιρνεις χωρις σχολιο.
Σου δειχνω ενδιαφερον
το δεχεσαι ως αυτονοητο;
Δε σε πιεζω.
Δε σε στεναχωρω.
Δεν απαιτω.
Ελπιζω, καποτε θα σε δω.
Και αν καποια στιγμη
θελησω, χρειαστω
και ερχομαι απροσμενη,
νοιωθω σαν να σε ξαφνιασα,
σαν να εκβιασα την στιγμή
σαν διαρεικτης που ενοχλεί.
Το προσωπικό χρόνο να διαβαλει.
Το ιδιωτικο χωρο να παραβιαζει.
Εγώ;
Ποια θεση εχω στην ζωη σου;
Απλα να παρατηρώ
και οταν επιθυμεις, η καλή σου;
Και οταν δεν επιθυμεις;
Και οταν δε προσεγγιζεις;
Kαι οταν στον κοσμο σου κλεινεσαι;
Kαι οταν με αποκλειεις;
Αυτο που νοιωθω ειναι αγαπη
δε θελω να σε ελεγχω.
Αυτο που θελεις εσυ
ειναι να σε γυρευω;
Μακαρι να ηξερα
ποιος δρομος ειναι για μενα.
Νομιζα, τα καταφερνα
Νομιζα επιτελους τον βρηκα.
Το διλημμα...
Πως θα λυσω την απορεια;
Χρειαζομαι ενα διαλλειμα;
Ίδια η πορεια;
