Ειμαι σαν την θάλασσα τελικά...
τη μια φουρτουνιασμένη
σκουραινω και αναβράζω
το κυμα να μανευει
καραβια ρουφαω έξω απο το μουράγιο
χωρίς έλεος, για κανενα
ουτε και για εμένα.
Ειμαι σαν την θάλασσα τελικά...
την αλλη ήρεμη και πράα
τα βαθη μου φωτιζω εγώ
σε όλους και χωρις νάζια
τρεφω γαριδες, δελφίνια, αστακό
τα φιλώ, τα προστατευω
και εμένα με χαιδευω.
