Τις μισώ, τις μισώ, τις μισώ...
αυτες τις απαισιες σκοτεινες, ανησυχες βραδιες.
Που εντελως στα ξαφνικα ξεφυτρώνει απο το πουθενά μια αοριστη ανάγκη να πάρω μια επιβραβευση για αυτα που κανω.
Και που αφου ο Οδυσσεας κοιμαται, όταν κανεις δε περνει τηλέφωνο, όταν δεν ερχονται τα email με την συχνότητα που θα ηθελα, όταν δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τον J. κατευθύνομαι προς την κουζίνα, και αναρωτιέμαι πια λιχουδιά θα μου δώσει αυτη την αισθηση της επιβραβευσης του "μπραβο που τα καταφερνεις".
Και το ενα ειναι πολυ, το αλλο ειναι λιγο, και αρχίζω με ενα μπισκότο, και συνεχίζω με μια μπανάνα, προχωρώντας στα δημητριακά, και δευτερο μπολάκι, και μακαρι να μην υπαρχει σοκολάτα στο σπιτι, αλλιώς...
Και ολη την ωρα ξερω ότι ειναι ηλιθιο, να ψαχνω την επιβεβαιωση στις λιχουδιες, και οσο περισσότερο δεν αντιδρώ και συνεχίζω το παιχιδι (που βεβαια δε θα το κερδισω, γιατι δεν κερδιζεται) τοσο περισσότερο εκνευριζομαι, τοσο περισσοτερο μεγαλώνει η ανησυχια...
Και η επομενη μερα αρχιζει με φούσκωμα και ενοχες, γιατι για αλλη μια φορά αφησα την ηλιθιότητα να με ελέγξει.
Τις μισώ, τις μισώ, τις μισώ...
