Σημερα το πρωι...
οπως καθε Δευτερα καθηστερημενοι στο νηπιαγωγιο.
Βροχη στο δρομο για την δουλεια.
Κρυωσε ο καιρος για τα καλα. Ξαφνικα αλλα οχι απροβλεπτα.
Παχνιασμενο το παρμπριζ να περιοριζει την οραση.
Οι εξωτερικοι καθρεπτες αχρηστοι. Μακαρι αχρειαστοι.
Πρωινη κινηση, κοκκινα φαναρια. Αναμμενα τα φωτα των αυτοκινητων, κοκκινα, μπροστα στη λωριδα...
Το αυτοκινητο σου εξω απο την πορτα του σπιτιου σου. Φωτεινο το παραθυρο σου, το βλεπω απο το δρομο. Καλημερα αγαπη μου, συλλαβιζω νοερα...
Το απογευμα...
επιστροφη, o δρομος προς το νηπιαγωγιο.
Ενα παιδι ισορροπει το ποδηλατο του χωρις να κρατα το τιμονι. Γρηγορα, χωρις φοβο, στην κατηφορα.
Το τηλεφωνημα σου την στιγμη που εγινε το φαναρι πρασινο...
Mουγκριζει η μηχανη του αυτοκινητου γιατι δεν αλλαξα εγκαιρα ταχυτητα...
Τα νεα σου, τα γελια μας, οι σκεψεις μας για ελλαχιστα λεπτα συγκεντρωμενες σε εμας, σε επαφη, αν και εξ αποστασεως, μεσω τηλεφωνου...
Το βραδυ...
ο νους μου σε εσενα. Χαμογελαστα χειλη. Γλυκια διαθεση.
Καληνυχτα.
