Eκεινο το πρωινο της 16ης Νοεμβριου την πιασανε οι πονοι της γεννας... Σηκωθηκε απο το κρεβατι της λιγο πανικοβλητη αφου ηξερε τι ηταν αυτοι οι πονοι...
Επρεπε να ξυπνησει και τα δυο της παιδια και τον ανδρα της για να ετοιμαστουμε πολύ γρηγορα και να φυγουν για την κλινική...
Ηταν τυχερη που ηταν ο ανδρας της εκει (ισως να το ειχαν προγραμματησει κι όλας, ποιος ξέρει). Τα δυο κορίτσια σηκωθηκαν χωρις δευτερη κουβεντα (δε θα μπορουσαν εξαλλου να πουν και τιποτε διαφορετικό) και γρήγορα γρήγορα ντυθηκαν (χωρις να πολυ καταλαβαινουν και χωρις να εχουν το θαρρος να ρωτησουν για να καταλαβουν) που χρόνος για εξηγησεις τετοιες ωρες...
Μπαινουν ολοι στο αυτοκινητο και ντουγρου για την κλινική Αθηνών, εκει οπου ο μιευτηρας θα την βοηθουσε να ξεγεννησει...
Την πηραν αμεσως μολις φτασανε εκει, στα παιδια ειπαν να περιμενουνε και οτι πολύ συντομα θα βλεπανε το καινουργιο αδελφακι τους...
Η δευτερη κορη περιμενε, περιμενε και ξανα περιμενε ολη αυτην την ωρα κατουριώταν αλλα αισθανοταν οτι θα ενοχλουσε μια τετοια κρισιμη στιγμη και ετσι κρατιώταν μεχρι να ερθουν οι περιστασεις ετσι ωστε να μπορει να κανει τα πιπί της... (σκεφτοτανε, που χρονος για πιπί τωρα).
Εκεινη κρατιώταν και κρατιώταν και εκανε προσευχες απο μεσα της να μην κατουρηθει πανω της γιατι φοβοταν να πει στο μπαμπα της οτι θελει να παει να κανει πιπί της και ετσι προσευχότανε στο Θεο να γίνει κατι...
- Συνεχιζεται -
ΥΓ. Το κειμενο μου το εστειλε εχθες η αδερφη μου ως δώρο για τα γενεθλεια μου. Σε ευχαριστώ Ρ... :-)
