Σου δεινω χρονο
τον παιρνεις χωρις σχολιο.
Σου δειχνω ενδιαφερον
το δεχεσαι ως αυτονοητο;
Δε σε πιεζω.
Δε σε στεναχωρω.
Δεν απαιτω.
Ελπιζω, καποτε θα σε δω.
Και αν καποια στιγμη
θελησω, χρειαστω
και ερχομαι απροσμενη,
νοιωθω σαν να σε ξαφνιασα,
σαν να εκβιασα την στιγμή
σαν διαρεικτης που ενοχλεί.
Το προσωπικό χρόνο να διαβαλει.
Το ιδιωτικο χωρο να παραβιαζει.
Εγώ;
Ποια θεση εχω στην ζωη σου;
Απλα να παρατηρώ
και οταν επιθυμεις, η καλή σου;
Και οταν δεν επιθυμεις;
Και οταν δε προσεγγιζεις;
Kαι οταν στον κοσμο σου κλεινεσαι;
Kαι οταν με αποκλειεις;
Αυτο που νοιωθω ειναι αγαπη
δε θελω να σε ελεγχω.
Αυτο που θελεις εσυ
ειναι να σε γυρευω;
Μακαρι να ηξερα
ποιος δρομος ειναι για μενα.
Νομιζα, τα καταφερνα
Νομιζα επιτελους τον βρηκα.
Το διλημμα...
Πως θα λυσω την απορεια;
Χρειαζομαι ενα διαλλειμα;
Ίδια η πορεια;
30 Νοεμβρίου 2005
Καταννοηση
Εαν πρεπει να εχω καταννοηση για ολους,
σε μενα ποιος θα δειξει;
Το κοινο του blog?
Δεν ειναι μεγαλη απαιτηση για μερικα πεταγμενα κειμενακια, ετσι στα προχειρα;
YΓ.
Γιατι η καταννοηση;
για να σε εκτιμανε;
Γιατι με τους αλλους η απασχοληση,
για να σε αγαπανε;
Πρεπει παντα να τρεχεις
τους αλλους να ευχαριστησεις:
Απο ολα αυτα τι εχεις;
Τις επιπληξεις;
Αν τους ρυθμους καποιου,
αναποδα τους εφερες
απο αγαπη το εκανες.
Απο ενδιαφερον
σε μενα ποιος θα δειξει;
Το κοινο του blog?
Δεν ειναι μεγαλη απαιτηση για μερικα πεταγμενα κειμενακια, ετσι στα προχειρα;
YΓ.
Γιατι η καταννοηση;
για να σε εκτιμανε;
Γιατι με τους αλλους η απασχοληση,
για να σε αγαπανε;
Πρεπει παντα να τρεχεις
τους αλλους να ευχαριστησεις:
Απο ολα αυτα τι εχεις;
Τις επιπληξεις;
Αν τους ρυθμους καποιου,
αναποδα τους εφερες
απο αγαπη το εκανες.
Απο ενδιαφερον
Aρχειο
Άδειο αρχείο
δυνητικά μεγάλο
υπομονετικά περιμένεις
δεν κρίνεις, δεν ελέγχεις, τις λέξεις
Αν είναι όμορφες
αν είναι τολμηρές
λίγες ή πολλές
με λάθη ή σωστές
Είσαι εκεί, δε φεύγεις
δε φοβάσαι, δε πληγώνεσαι
ότι και να περιέχεις
όσο και να αλλοιώνεσαι
Έχεις συναίσθηση της ύπαρξής μου;
είσαι φίλος ή εχθρός μου;
με χλευάζεις ή με δέχεσαι;
με ανέχεσαι;
Θα μου συμπαρασταθείς
όταν οι λέξεις μου στερέψουν;
Όταν εγώ ο αμαθής
να τις γοητέψω δε μπορώ και ξενιτεύσουν;
δυνητικά μεγάλο
υπομονετικά περιμένεις
δεν κρίνεις, δεν ελέγχεις, τις λέξεις
Αν είναι όμορφες
αν είναι τολμηρές
λίγες ή πολλές
με λάθη ή σωστές
Είσαι εκεί, δε φεύγεις
δε φοβάσαι, δε πληγώνεσαι
ότι και να περιέχεις
όσο και να αλλοιώνεσαι
Έχεις συναίσθηση της ύπαρξής μου;
είσαι φίλος ή εχθρός μου;
με χλευάζεις ή με δέχεσαι;
με ανέχεσαι;
Θα μου συμπαρασταθείς
όταν οι λέξεις μου στερέψουν;
Όταν εγώ ο αμαθής
να τις γοητέψω δε μπορώ και ξενιτεύσουν;
29 Νοεμβρίου 2005
Eλλειπης πληροφορηση, ελλειπης συνεννοηση;
Ποσο τελικα πρεπει να ενημερωθει κανεις για να ειναι σιγουρος οτι τα ξερει ολα περι ενος συγκεκριμμενου θεματος;
Ποσους διαφορετικους ανθρωπους, υπαλληλους μια εταιρειας, πρεπει να ρωτησει κανεις μεχρι να παρει την σωστη πληροφορια;
Ποσος χρονος ειναι απαραιτητος;
Γιατι ανεξαρτητα ποση προσπαθεια κανω να ενημερωθω πριν παραγγειλω κατι, στο τελος παντα καποιο ελλατωματακι θα εχει;
Ελλατωματακι με την εννοια, ότι καποιος αρνητικος παραγοντας βγαινει. Ή οικονομικος ή στη χρηση του αντικειμενου.
Και αυτο παρολο που καποιος καπου καποτε (ο ενημερωμενος υπαλληλος) διαβεβαιωσε οτι αυτος ο παραγοντας δεν ισχυει.
Δεν ειμαι απο τους ανθρωπους που ψαχνω 3 μηνες για το καινουργιο κινητο, ψηγειο, αυτοκινητο.
Συνηθως μου χρειαζεται ξαφνικα ενα καινουργιο αυτοκινητο, ή βραχυκυκλωνει η καφετιερα, ή με σοκαρει ενας υπερβολικος λογαριασμος (κινητου, τηλεφωνου, ρευματος). Τοτε θετω νοερα μια εβδομαδα ως οριο (μια δυο μερες πανω κατω δεν κανει διαφορα). Στο τελος του χρονικου διαστηματος ή θα εχω λαβει μια αποφαση δρασεως ή θα αφησω το θεμα για μια αλλη στιγμη. Δε θα συνεχισει να με απασχολει, εαν δε το λυσω μεσα σε αυτην την εβδομαδα.
Συνηθως λοιπον εχω ενημερωθει μεσα σε αυτη την εβδομαδα απο διαφορετικες πηγες, ομως στο τελος παντα καποια διαφορα υπαρχει απο τα δεδομενα της ενημερωσης.
Θα ητανε αλλιως αραγε, αν εψαχνα 3 μηνες, αν ρωτουσα και αλλους τοσους υπαλληλους, αν ειχα διαβασει και αλλα τοσα τεστ στο internet, εαν ειχα ρωτησει και αλλους συναδελφους, εαν το ειχα ψαξει ακομα πιο καλα;
Που ειναι το προβλημα;
Στην αδυναμια αυτου που δεινει τις απαντήσεις να τις δωσει σωστα, ή στην αδυναμια αυτου που θετει τις ερωτησεις να καταλαβει την απαντησεις που ελαβε;
Ποσους διαφορετικους ανθρωπους, υπαλληλους μια εταιρειας, πρεπει να ρωτησει κανεις μεχρι να παρει την σωστη πληροφορια;
Ποσος χρονος ειναι απαραιτητος;
Γιατι ανεξαρτητα ποση προσπαθεια κανω να ενημερωθω πριν παραγγειλω κατι, στο τελος παντα καποιο ελλατωματακι θα εχει;
Ελλατωματακι με την εννοια, ότι καποιος αρνητικος παραγοντας βγαινει. Ή οικονομικος ή στη χρηση του αντικειμενου.
Και αυτο παρολο που καποιος καπου καποτε (ο ενημερωμενος υπαλληλος) διαβεβαιωσε οτι αυτος ο παραγοντας δεν ισχυει.
Δεν ειμαι απο τους ανθρωπους που ψαχνω 3 μηνες για το καινουργιο κινητο, ψηγειο, αυτοκινητο.
Συνηθως μου χρειαζεται ξαφνικα ενα καινουργιο αυτοκινητο, ή βραχυκυκλωνει η καφετιερα, ή με σοκαρει ενας υπερβολικος λογαριασμος (κινητου, τηλεφωνου, ρευματος). Τοτε θετω νοερα μια εβδομαδα ως οριο (μια δυο μερες πανω κατω δεν κανει διαφορα). Στο τελος του χρονικου διαστηματος ή θα εχω λαβει μια αποφαση δρασεως ή θα αφησω το θεμα για μια αλλη στιγμη. Δε θα συνεχισει να με απασχολει, εαν δε το λυσω μεσα σε αυτην την εβδομαδα.
Συνηθως λοιπον εχω ενημερωθει μεσα σε αυτη την εβδομαδα απο διαφορετικες πηγες, ομως στο τελος παντα καποια διαφορα υπαρχει απο τα δεδομενα της ενημερωσης.
Θα ητανε αλλιως αραγε, αν εψαχνα 3 μηνες, αν ρωτουσα και αλλους τοσους υπαλληλους, αν ειχα διαβασει και αλλα τοσα τεστ στο internet, εαν ειχα ρωτησει και αλλους συναδελφους, εαν το ειχα ψαξει ακομα πιο καλα;
Που ειναι το προβλημα;
Στην αδυναμια αυτου που δεινει τις απαντήσεις να τις δωσει σωστα, ή στην αδυναμια αυτου που θετει τις ερωτησεις να καταλαβει την απαντησεις που ελαβε;
28 Νοεμβρίου 2005
Yet another blog...
Αποφασισα να ανοιξω και ενα blog στα γερμανικα.
Τι κοστιζει αλλωστε; Μόνον χρόνο και απο αυτο εχουμε τα βραδια με το τουλουμι.
Aσε που θα μπορω ετσι να κανω φιγουρα στους φιλους μου, oπως λενε...
εχω και τριτο blog παμε μια βόλτα;
Θα βαζω εκεί καποια κειμενα που μου αρεσουν ιδιαιτερα, όμως εδω θα παραμεινει ο χωρος στον οποιο θα γραφω τακτικα.
Αν σας αρεσουν τα Γερμανικα, ειστε προσκαλεσμενοι να το επισκευτητε...
Τι κοστιζει αλλωστε; Μόνον χρόνο και απο αυτο εχουμε τα βραδια με το τουλουμι.
Aσε που θα μπορω ετσι να κανω φιγουρα στους φιλους μου, oπως λενε...
εχω και τριτο blog παμε μια βόλτα;
Θα βαζω εκεί καποια κειμενα που μου αρεσουν ιδιαιτερα, όμως εδω θα παραμεινει ο χωρος στον οποιο θα γραφω τακτικα.
Αν σας αρεσουν τα Γερμανικα, ειστε προσκαλεσμενοι να το επισκευτητε...
27 Νοεμβρίου 2005
Βρεχει, χιονιζει...
και ο ποντικος χορευει
και η γατα μαγειρευει!
H γειτονια μου μετα απο δυο μερες χιονιου.ΥΓ. Το ποιος ειναι ο ποντικος και ποια η γατα ειναι μαλλον φανερο και δεν χρειαζεται περισσοτερες εξηγησεις :-)
26 Νοεμβρίου 2005
Τι συμβαινει οταν τελειωνουν τα παραμυθια
Τι απέγινε άραγε η Σταχτοπούτα αφού χώρεσε το πόδι της στο γυάλινο γοβάκι του Πρίγκηπα;
Τι απέγινε η Χιονάτη, αφού την ξύπνησε το φιλί του Πρίγκηπα;
Τι απέγινε ο βάτραχος, το μαγεμένο Πριγκιπόπουλο αφού το φίλησε μια Πριγκιποπούλα;
Τι απέγινε ο παπουτσωμένος Γάτος αφού παντρεύτηκε ο μυλωνάς την κόρη του Βασιλιά;
Γιατί σταματούν όλα τα παραμύθια με το να μας λένε οτι παντρεύτηκαν; Τι πάει να πει ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα; Τι σημαίνει "καλά";
Άραγε ήταν ευτυχής η Σταχτοπούτα στο παλάτι, έτσι όλο με καινούργια και καθαρά ρούχα, χωρίς να χρειάζεται να δουλεύει, χωρίς τα περιστέρια; Μήπως πάχυνε από την απραξία; Ή χόρευαν βραδιά, την βραδιά με τον πρίγκηπα της χοροεσπερίδες μόνον για εκείνους τους δυο; Βολεύουν τα γυάλινα γοβάκια; Ή φορούσε πλέον, αφού είχε κερδίσει πλέον την αγάπη του, άνετες και ζεστές μπότες;
Και ο Πρίγκηπας, τι έκανε αφού την έφερε στο παλάτι του; άρχισε τις προετοιμασίες για καινούργιους πολέμους, για νέες σταυροφορίες;
Πόσες μετρέσες παράλληλα συντηρούσε;
Πόσους άλλους Πρίγκηπες έβγαλε από την μέση, προκειμένου να σιγουρέψει το δικαίωμα του για τον θρόνο;
Πόσο διαφορετική είναι η ιστορία της από αυτή της Χιονάτης; Μήπως εκείνη επέστρεψε μετά από 7 χρόνια βαρεμάρας με τον Πρίγκηπα και τα στρογγυλά τραπέζια στους 7 νάνους; Ο καθένας να της εκπληρώνει διαφορετικές ανάγκες. Ο ένας για φιλοσοφικές συζητήσεις. Ο δεύτερος για ερωτικές συναντήσεις. Ο τρίτος για τα πολιτικά. Ο τέταρτος για τα οικονομικά. Ο πέμπτος για χοροεσπερίδες. Ο έκτος για αστεία και ο έβδομος για την ρομάντσα.
Ρομάντσο ήταν και η ιστορία του βατράχου, αλλά πως προχώρησε από την στιγμή που τα μάγια του ελύθησαν; Περπατούσε ξανά όρθιος καμαρωτός; Μπορούσε, δεν είχαν κολλήσει οι κλειδωσεις του; έπαθε αρθριτικά από την πολλή την υγρασία στο πηγάδι; Ή αναπολεί τις εποχές που ζούσε ελεύθερα, χωρίς κοινωνικούς κανόνες, μόνον αυτούς της φύσης;
Και ο παπουτσωμένος Γάτος; Θα μπορούσε ποτέ να βρει μια αντάξια σύντροφο; Για αυτές ήταν ή μισός άνθρωπος, ή μισός γάτος. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο άξιζε να αγαπηθεί. Θα έβρισκε ποτέ έναν παπουτσή να του φτιάχνει τις μπότες του στα μέτρα του; Ή θα είχε συνέχεια πληγωμένες φτέρνες από τα στενά παπούτσια;
Ερωτήσεις για τις οποίες δε θα μάθουμε ποτέ τις απαντήσεις.
Κρίμα, γιατί εμένα θα με ενδιέφεραν
Ίσως γιατί θα διέλυαν το όνειρο του παραμυθιού. Ίσως γιατί θα το έκαναν πιο πραγματοποιήσιμο.
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά.
Τι απέγινε η Χιονάτη, αφού την ξύπνησε το φιλί του Πρίγκηπα;
Τι απέγινε ο βάτραχος, το μαγεμένο Πριγκιπόπουλο αφού το φίλησε μια Πριγκιποπούλα;
Τι απέγινε ο παπουτσωμένος Γάτος αφού παντρεύτηκε ο μυλωνάς την κόρη του Βασιλιά;
Γιατί σταματούν όλα τα παραμύθια με το να μας λένε οτι παντρεύτηκαν; Τι πάει να πει ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα; Τι σημαίνει "καλά";
Άραγε ήταν ευτυχής η Σταχτοπούτα στο παλάτι, έτσι όλο με καινούργια και καθαρά ρούχα, χωρίς να χρειάζεται να δουλεύει, χωρίς τα περιστέρια; Μήπως πάχυνε από την απραξία; Ή χόρευαν βραδιά, την βραδιά με τον πρίγκηπα της χοροεσπερίδες μόνον για εκείνους τους δυο; Βολεύουν τα γυάλινα γοβάκια; Ή φορούσε πλέον, αφού είχε κερδίσει πλέον την αγάπη του, άνετες και ζεστές μπότες;
Και ο Πρίγκηπας, τι έκανε αφού την έφερε στο παλάτι του; άρχισε τις προετοιμασίες για καινούργιους πολέμους, για νέες σταυροφορίες;
Πόσες μετρέσες παράλληλα συντηρούσε;
Πόσους άλλους Πρίγκηπες έβγαλε από την μέση, προκειμένου να σιγουρέψει το δικαίωμα του για τον θρόνο;
Πόσο διαφορετική είναι η ιστορία της από αυτή της Χιονάτης; Μήπως εκείνη επέστρεψε μετά από 7 χρόνια βαρεμάρας με τον Πρίγκηπα και τα στρογγυλά τραπέζια στους 7 νάνους; Ο καθένας να της εκπληρώνει διαφορετικές ανάγκες. Ο ένας για φιλοσοφικές συζητήσεις. Ο δεύτερος για ερωτικές συναντήσεις. Ο τρίτος για τα πολιτικά. Ο τέταρτος για τα οικονομικά. Ο πέμπτος για χοροεσπερίδες. Ο έκτος για αστεία και ο έβδομος για την ρομάντσα.
Ρομάντσο ήταν και η ιστορία του βατράχου, αλλά πως προχώρησε από την στιγμή που τα μάγια του ελύθησαν; Περπατούσε ξανά όρθιος καμαρωτός; Μπορούσε, δεν είχαν κολλήσει οι κλειδωσεις του; έπαθε αρθριτικά από την πολλή την υγρασία στο πηγάδι; Ή αναπολεί τις εποχές που ζούσε ελεύθερα, χωρίς κοινωνικούς κανόνες, μόνον αυτούς της φύσης;
Και ο παπουτσωμένος Γάτος; Θα μπορούσε ποτέ να βρει μια αντάξια σύντροφο; Για αυτές ήταν ή μισός άνθρωπος, ή μισός γάτος. Ούτε το ένα, ούτε το άλλο άξιζε να αγαπηθεί. Θα έβρισκε ποτέ έναν παπουτσή να του φτιάχνει τις μπότες του στα μέτρα του; Ή θα είχε συνέχεια πληγωμένες φτέρνες από τα στενά παπούτσια;
Ερωτήσεις για τις οποίες δε θα μάθουμε ποτέ τις απαντήσεις.
Κρίμα, γιατί εμένα θα με ενδιέφεραν
Ίσως γιατί θα διέλυαν το όνειρο του παραμυθιού. Ίσως γιατί θα το έκαναν πιο πραγματοποιήσιμο.
Καληνύχτα και όνειρα γλυκά.
Great expectations
Οταν σου λεω πήδα,
να ρωτας ποσο ψηλά.
Οταν σου λεω κρυώνω,
να ρωτας αν αρκει μια αγκαλια και δυο φιλιά.
Οταν σου λεω ειμαι άρρωστη,
να ρωτας πως ειμαι καθε μέρα
Οταν σου λεω οτι ειμαι λυπημένη,
να ρωτας αν ξερω το αστειο με την ζουρλοπαντιέρα.
Οταν σου λεω οτι σε'πιθυμησα,
ποτε θα συναντηθουμε να ρωτάς.
Οταν σου λεω το σ'αγαπω,
να μην σιωπας.
Ειναι πολλά, αδύνατα;
Iσως όλα ακατόρθωτα.
Σε παρακαλώ ειλικρινά
Αξιζουμε την προσπάθεια, ξανά και ξανά.
να ρωτας ποσο ψηλά.
Οταν σου λεω κρυώνω,
να ρωτας αν αρκει μια αγκαλια και δυο φιλιά.
Οταν σου λεω ειμαι άρρωστη,
να ρωτας πως ειμαι καθε μέρα
Οταν σου λεω οτι ειμαι λυπημένη,
να ρωτας αν ξερω το αστειο με την ζουρλοπαντιέρα.
Οταν σου λεω οτι σε'πιθυμησα,
ποτε θα συναντηθουμε να ρωτάς.
Οταν σου λεω το σ'αγαπω,
να μην σιωπας.
Ειναι πολλά, αδύνατα;
Iσως όλα ακατόρθωτα.
Σε παρακαλώ ειλικρινά
Αξιζουμε την προσπάθεια, ξανά και ξανά.
25 Νοεμβρίου 2005
Το Μαριω το συννεφακι
Mια φορα και ενα καιρο
ηταν ενα συννεφακι
το λεγανε Μαριώ
και ητανε ασπρακι
Γεννηθηκε πανω απο μια λιμνουλα
ηταν αναλαφρο μικρο
εκανε με τον ανεμο βολτουλα
με τα πουλια χoρο
Ετσι τραβαγε για πολυ καιρο
μια εδω μια περα
μεχρι που αναρωτηθηκε, "απορώ
πως να ειναι εκει ψηλα στα αστερια...
θα ειναι ζεστα;
θα ειναι ωραία;
στεγνα ή ψιχαλιστα;
θα ειμαι μονο, ή με παρέα;"
Aποφασισε να παει εκει
αλλο να μη το σκεφτεται
να δει αν μπορει
εκει να στεκεται
Και θελησε να αδυνατησει
πιο αναλαφρο να γινει
ο αερας να το προωθησει
ψηλα στου ουρανου την κλινη
Ομως οσο μικροτερο γινοτανε
οσο εχανε υγρασια
τοσο λιγοτερο φαινοτανε
τοσο εχανε σε ουσια
Ξαφνικα ειχε συνειδητοποιησει
η ιδεα ειχε νοημα, αλλα γι' άλλους
αν θελει να την πραγματοποιησει
θα πρεπει να ψαξει για πυραυλους
Και ετσι εφτασε τελικα
στα αστερια οπως επιθυμουσε
στην πλατη μιας ρουκετας
ηξερε, θα παραληρουσε
Ηταν πανεμορφα εκει
ησυχα και αναλαφρα
τα αστερια, ολων οι οδηγοι,
το αγαπησαν παραφορα.
Πισω δεν θα γυρνουσε πια ποτε
καθολου δεν στεναχωριοταν
ηταν εκει που ηθελε
και που παντα ονειρευοταν
ΥΓ. Εξαιρετικα αφιερωμενο στην Μ., την αδερφή μου.
ηταν ενα συννεφακι
το λεγανε Μαριώ
και ητανε ασπρακι
Γεννηθηκε πανω απο μια λιμνουλα
ηταν αναλαφρο μικρο
εκανε με τον ανεμο βολτουλα
με τα πουλια χoρο
Ετσι τραβαγε για πολυ καιρο
μια εδω μια περα
μεχρι που αναρωτηθηκε, "απορώ
πως να ειναι εκει ψηλα στα αστερια...
θα ειναι ζεστα;
θα ειναι ωραία;
στεγνα ή ψιχαλιστα;
θα ειμαι μονο, ή με παρέα;"
Aποφασισε να παει εκει
αλλο να μη το σκεφτεται
να δει αν μπορει
εκει να στεκεται
Και θελησε να αδυνατησει
πιο αναλαφρο να γινει
ο αερας να το προωθησει
ψηλα στου ουρανου την κλινη
Ομως οσο μικροτερο γινοτανε
οσο εχανε υγρασια
τοσο λιγοτερο φαινοτανε
τοσο εχανε σε ουσια
Ξαφνικα ειχε συνειδητοποιησει
η ιδεα ειχε νοημα, αλλα γι' άλλους
αν θελει να την πραγματοποιησει
θα πρεπει να ψαξει για πυραυλους
Και ετσι εφτασε τελικα
στα αστερια οπως επιθυμουσε
στην πλατη μιας ρουκετας
ηξερε, θα παραληρουσε
Ηταν πανεμορφα εκει
ησυχα και αναλαφρα
τα αστερια, ολων οι οδηγοι,
το αγαπησαν παραφορα.
Πισω δεν θα γυρνουσε πια ποτε
καθολου δεν στεναχωριοταν
ηταν εκει που ηθελε
και που παντα ονειρευοταν
ΥΓ. Εξαιρετικα αφιερωμενο στην Μ., την αδερφή μου.
Aλυσιδωτες αντιδρασεις
Eχθες ελαβα ενα email απο ενα πρωην συναδελφο. Χαρηκα οταν διαβασα τον αποστολεα, ειχε καιρο να στηλει μηνυμα και να πω την αληθεια, δε περιμενα οτι θα ξανακουγα νεα του. Μενουν με την οικογενεια τους μακρια και δεν ειχε απαντησει στο τελευταιο μου μηνυμα. Δεν πειραζει, συμβαινουν αυτα, να δημιουργηθουν φιλιες μεταξυ συναδελφων, αλλα οταν αλλαξουν εταιριες, να εξαφανιστουν σιγα σιγα τα κοινα ενδιαφεροντα.
Χαρηκα λοιπον αλλα και ξαφνιαστηκα. Αναρωτιωμουνα για το περιεχομενο του μηνυματος.
Ηταν μια παρουσιαση σε PowerPoint μεταφρασμενη απο τα Oλλανδικα στα Γερμανικα με θεμα την τυχη. Η παρουσιαση εμφανισε αρκετα εξυπνα περι τυχης αλλα και την προτροπη να στηλω το μηνυμα σε ολους οσους ξερω και νομιζω οτι χρειαζονται τυχη.
Μεχρι εδω χαμογελουσα, και σκεφτομουνα, αλλη μια ιστορια με αλυσιδωτα μηνυματα, γραμματα, μπλα, μπλα...
Ωσπου ηρθε η επομενη πληροφορια...
Να μην το κρατησω περισσοτερο απο 4 μερες γιατι τοτε θα μου φερει ατυχια, και να τα παραδειγματα αυτων που το στηλαν εγκαιρα, και να τα παραδειγματα αυτων που δε τα καταφερανε, και ειχαν ατυχια, απωλειες, θανατο ως αποτελεσμα.
Δεν αντεξα, αηδιασα και εκλησα το προγραμμα χωρις να τελειωσει η παρουσιαση.
Τι ηλιθιωτητες; Τι παιχνιδια με τον υστατο φοβο και τις ελπιδες των ανθρωπων κανουν μερικοι; Με ποια διαθεση και για ποιο λογο αρχιζει κανεις μια τετοια βλακεια;
Γιατι ειναι βλακεια να στελνει κανεις ενα email και να ελπιζει ότι μπορει να φερει την τυχη αυτο φτανοντας.
Τι εχουν να κανουν bits και bytes, σε litte-endian ή big-endian, κωδικοποιημενα με MIME, ή ως binhex, κλειδωμενα με PGP ή αλλιως και η παρουσιαση τους σε ενα Microsoft προγραμμα, με την τυχη και την ζωη των ανθρωπων;
Γιατι ειναι βλακεια να στελνει κανεις ενα email σε ενα χρονικο διαστημα επειδη φοβαται πως θα ατυχησει. Εκτως και αν το μηνυματακι εχει ιο και ενεργοποιηται μετα απο 4 μερες αφου ανοιχτει. Σε αυτην την περιπτωση χρησιμευει ενα anti-virus και ενα MacOS. Συνηθως.
Ξαφνιαζομαι. Ξαφνιαζομαι πραγματικα, πως ο φοβος (ή ειναι naivιty) παρακινει μερικους ανθρωπους να στελνουν τετοια email στους γνωστους τους. Aνθρωποι που ειναι μελη παγκοσμιων οικολογικων οργανωσεων, που εχουν αναλαβει τα οικονομικα εξοδα παιδιων απο την Αφρικη, που εχουν παιδια, που ειναι μορφωμενοι και τεχνικοι να ασχολουνται με τετοια voudou.
Αρνουμαι να συνεχισω το παιχνιδι, να προσθεσω και αλλους κρικους στην αλυσιδα που παιζει με τις ψυχες των συνανθρωπων μου.
Καληνυχτα.
Χαρηκα λοιπον αλλα και ξαφνιαστηκα. Αναρωτιωμουνα για το περιεχομενο του μηνυματος.
Ηταν μια παρουσιαση σε PowerPoint μεταφρασμενη απο τα Oλλανδικα στα Γερμανικα με θεμα την τυχη. Η παρουσιαση εμφανισε αρκετα εξυπνα περι τυχης αλλα και την προτροπη να στηλω το μηνυμα σε ολους οσους ξερω και νομιζω οτι χρειαζονται τυχη.
Μεχρι εδω χαμογελουσα, και σκεφτομουνα, αλλη μια ιστορια με αλυσιδωτα μηνυματα, γραμματα, μπλα, μπλα...
Ωσπου ηρθε η επομενη πληροφορια...
Να μην το κρατησω περισσοτερο απο 4 μερες γιατι τοτε θα μου φερει ατυχια, και να τα παραδειγματα αυτων που το στηλαν εγκαιρα, και να τα παραδειγματα αυτων που δε τα καταφερανε, και ειχαν ατυχια, απωλειες, θανατο ως αποτελεσμα.
Δεν αντεξα, αηδιασα και εκλησα το προγραμμα χωρις να τελειωσει η παρουσιαση.
Τι ηλιθιωτητες; Τι παιχνιδια με τον υστατο φοβο και τις ελπιδες των ανθρωπων κανουν μερικοι; Με ποια διαθεση και για ποιο λογο αρχιζει κανεις μια τετοια βλακεια;
Γιατι ειναι βλακεια να στελνει κανεις ενα email και να ελπιζει ότι μπορει να φερει την τυχη αυτο φτανοντας.
Τι εχουν να κανουν bits και bytes, σε litte-endian ή big-endian, κωδικοποιημενα με MIME, ή ως binhex, κλειδωμενα με PGP ή αλλιως και η παρουσιαση τους σε ενα Microsoft προγραμμα, με την τυχη και την ζωη των ανθρωπων;
Γιατι ειναι βλακεια να στελνει κανεις ενα email σε ενα χρονικο διαστημα επειδη φοβαται πως θα ατυχησει. Εκτως και αν το μηνυματακι εχει ιο και ενεργοποιηται μετα απο 4 μερες αφου ανοιχτει. Σε αυτην την περιπτωση χρησιμευει ενα anti-virus και ενα MacOS. Συνηθως.
Ξαφνιαζομαι. Ξαφνιαζομαι πραγματικα, πως ο φοβος (ή ειναι naivιty) παρακινει μερικους ανθρωπους να στελνουν τετοια email στους γνωστους τους. Aνθρωποι που ειναι μελη παγκοσμιων οικολογικων οργανωσεων, που εχουν αναλαβει τα οικονομικα εξοδα παιδιων απο την Αφρικη, που εχουν παιδια, που ειναι μορφωμενοι και τεχνικοι να ασχολουνται με τετοια voudou.
Αρνουμαι να συνεχισω το παιχνιδι, να προσθεσω και αλλους κρικους στην αλυσιδα που παιζει με τις ψυχες των συνανθρωπων μου.
Καληνυχτα.
24 Νοεμβρίου 2005
:-(
Aπο εχθες τρεχει ο Οδυσσεας καθε λιγο και λιγακι στην τουαλετα...Θα μεινουμε τις επομενες μερες στο σπιτι μεχρι να του περασει. :-(
22 Νοεμβρίου 2005
H κα Καγκελαριος...
Eπιτελους τα καταφερε...
Εγινε η πρωτη καγκελάριος.
Λεγεται τωρα δηλαδη καγκελάρια;
Η Angela Merkel;
Της CDU, των χριστιανοδημoκρατών.
Γυναικα, προτασταντης και απο την πρωην ανατολική Γερμανια.
3 κοινωνικες ομαδες πανηγυριζουν.
Ενα ατομο τους καλυπτει ολους.
Και τι θα γινει αμα δε τα καταφερει;
Αφου εχει δυσκολη αποστολή. Μαζι με την CSU, την χριστιανικη ενωση της Βαβαριας, και την SPD, τους σοσιαλοδημοκρατες, σε συνασπισμο των μεγαλων κομματων.
Σε σπαγκατο πολιτικων αποψεων.
Σε δυσκολες εποχες, με απαραιτητες αναπροσαρμογες του συστηματος υγειας, του φορολογικου, των κοινωνικων βοηθηματων, της παιδειας, την ανεργεια, στους νομους προστασιας των υπαλληλων απο απολυσεις, με διασυνδεσεις στην παγκοσμια οικονομια, κτλ κτλ κτλ
Αφου η αποστολη της γινεται πιο δυσκολη, γιατι ο κοσμος δεν κρινει μονον τις προθεσεις, τα λογια και τις πραξεις της, αλλα και το αν φορα make up, τα χαρακτηριστικα του προσωπου της, τα μαλλια της.
Και ακομα πιο δυσκολα γινονται ολα, οταν καποιοι κομπλεξικοι τρομαζουν με την ιδεα, να εχουν γυναικα ως αφεντικό.
Δεν ειμαι CDU, δεν συμφωνω ουτε με την SPD, αν ψηφιζα στις γερμανικες εκλογες θα εδινα την ψηφο μου στους Πρασινους, στους οικολογους, αλλα...
θα με συνεφερε να τα καταφερει η κοπελιά και να ανατρεψει τις δυσκολες καταστασεις.
Θα με συνεφερε μακροπροθεσμα οικονομικα, θα βοηθουσε στην παιδεια του Οδυσσεα, θα εδεινε μια ωθηση στις γυναικες να επιδιωκουν να βρησκονται σε υψηλες θεσεις.
Αμα τα καταφερει, θα ειναι για το καλο μας.
Μακαρι.
21 Νοεμβρίου 2005
Σημερα...
Σημερα το πρωι...
οπως καθε Δευτερα καθηστερημενοι στο νηπιαγωγιο.
Βροχη στο δρομο για την δουλεια.
Κρυωσε ο καιρος για τα καλα. Ξαφνικα αλλα οχι απροβλεπτα.
Παχνιασμενο το παρμπριζ να περιοριζει την οραση.
Οι εξωτερικοι καθρεπτες αχρηστοι. Μακαρι αχρειαστοι.
Πρωινη κινηση, κοκκινα φαναρια. Αναμμενα τα φωτα των αυτοκινητων, κοκκινα, μπροστα στη λωριδα...
Το αυτοκινητο σου εξω απο την πορτα του σπιτιου σου. Φωτεινο το παραθυρο σου, το βλεπω απο το δρομο. Καλημερα αγαπη μου, συλλαβιζω νοερα...
Το απογευμα...
επιστροφη, o δρομος προς το νηπιαγωγιο.
Ενα παιδι ισορροπει το ποδηλατο του χωρις να κρατα το τιμονι. Γρηγορα, χωρις φοβο, στην κατηφορα.
Το τηλεφωνημα σου την στιγμη που εγινε το φαναρι πρασινο...
Mουγκριζει η μηχανη του αυτοκινητου γιατι δεν αλλαξα εγκαιρα ταχυτητα...
Τα νεα σου, τα γελια μας, οι σκεψεις μας για ελλαχιστα λεπτα συγκεντρωμενες σε εμας, σε επαφη, αν και εξ αποστασεως, μεσω τηλεφωνου...
Το βραδυ...
ο νους μου σε εσενα. Χαμογελαστα χειλη. Γλυκια διαθεση.
Καληνυχτα.
οπως καθε Δευτερα καθηστερημενοι στο νηπιαγωγιο.
Βροχη στο δρομο για την δουλεια.
Κρυωσε ο καιρος για τα καλα. Ξαφνικα αλλα οχι απροβλεπτα.
Παχνιασμενο το παρμπριζ να περιοριζει την οραση.
Οι εξωτερικοι καθρεπτες αχρηστοι. Μακαρι αχρειαστοι.
Πρωινη κινηση, κοκκινα φαναρια. Αναμμενα τα φωτα των αυτοκινητων, κοκκινα, μπροστα στη λωριδα...
Το αυτοκινητο σου εξω απο την πορτα του σπιτιου σου. Φωτεινο το παραθυρο σου, το βλεπω απο το δρομο. Καλημερα αγαπη μου, συλλαβιζω νοερα...
Το απογευμα...
επιστροφη, o δρομος προς το νηπιαγωγιο.
Ενα παιδι ισορροπει το ποδηλατο του χωρις να κρατα το τιμονι. Γρηγορα, χωρις φοβο, στην κατηφορα.
Το τηλεφωνημα σου την στιγμη που εγινε το φαναρι πρασινο...
Mουγκριζει η μηχανη του αυτοκινητου γιατι δεν αλλαξα εγκαιρα ταχυτητα...
Τα νεα σου, τα γελια μας, οι σκεψεις μας για ελλαχιστα λεπτα συγκεντρωμενες σε εμας, σε επαφη, αν και εξ αποστασεως, μεσω τηλεφωνου...
Το βραδυ...
ο νους μου σε εσενα. Χαμογελαστα χειλη. Γλυκια διαθεση.
Καληνυχτα.
Υπαρχουν και καλες Δευτερες...
Και αλλο ενα δωρο...Το τριτο CD των Αdiemus.
Dances of Time.
Απο εναν συναδελφο που επεστρεψε σημερα απο τις διακοπες του και δεν ηταν εδω την ημερα των γενεθλιων μου.
Τι καλα που αρχιζει η εβδομαδα; :-)
20 Νοεμβρίου 2005
Πειραζει;
Νοιωθω καλα σημερα.
Ολα τα σχεδια μας για το σαββατοκυριακο πραγματοποιηθηκαν ομορφα,
διόρθωσα και κανα δυο πραγματα που βγηκαν ξαφνικα,
ο Οδυσσουλης χαρουμενος και συνεργασιμος.
Νοιωθω σαν να επρεπε να με επαινησω.
Νοιωθω σαν να μην πρεπει να το σκεφτομαι, για να μη προκαλεσω καμια γρουσουζια.
Ομως τι παει να πει γρουσουζια; Λες και ειμαι σε θεση να κανω μαγικα και να προδιαθεσω το μελλον.
Λες και να εχω αυτην την δυναμη.
Αρα;
Αρα νοιωθω απλα καλα, για οτι συνεβει χωρις την συμβολή μου, αλλα και για αυτα που εγω τα εκανα εφικτα και τρωω το τελευταιο κομματι της tiramisu.
Μμ νοστιμο....
Πειραζει;
Ολα τα σχεδια μας για το σαββατοκυριακο πραγματοποιηθηκαν ομορφα,
διόρθωσα και κανα δυο πραγματα που βγηκαν ξαφνικα,
ο Οδυσσουλης χαρουμενος και συνεργασιμος.
Νοιωθω σαν να επρεπε να με επαινησω.
Νοιωθω σαν να μην πρεπει να το σκεφτομαι, για να μη προκαλεσω καμια γρουσουζια.
Ομως τι παει να πει γρουσουζια; Λες και ειμαι σε θεση να κανω μαγικα και να προδιαθεσω το μελλον.
Λες και να εχω αυτην την δυναμη.
Αρα;
Αρα νοιωθω απλα καλα, για οτι συνεβει χωρις την συμβολή μου, αλλα και για αυτα που εγω τα εκανα εφικτα και τρωω το τελευταιο κομματι της tiramisu.
Μμ νοστιμο....
Πειραζει;
19 Νοεμβρίου 2005
Mε εσενα παντα λαμπει ο ηλιος
Αγαπητό ημερολόγιο...
ξυπνησα και σημερα, οπως ολες τις αλλες μερες,
ηπια τον καφε μου (να μου θυμησεις να αφαιρεσω τα αλατα απο το σωληνακι του ατμου, για να γινεται πικνη η κρεμα του cappuccino),
ντυθηκα, εφτιαξα την τσαντα μου με τα αθλητικά, ακουσα στο αυτοκινητο το CD της Chloe, δακρισα απο την ομορφια της μουσικής, των τραγουδιων, ξαπαγιασα στον δρομο για το γυμναστηριο και αναρωτηθηκα που να εχω χωσει τα γαντια μου, ιδρωσα στο basket, ζαλιστικα απο την απραξια των προηγουμενων ημερων, φλερτασισα, μου το ανταπωδωσαν, εσκασα στα γελια απο καπιο σχολιο στο ραδιοφωνο, αναρωρωτηθηκα αν αναζητω τους εικονικους φίλους, γιατι δεν τα βγαζω περα με τους πραγματικους, ενα sms μου εδωσε την αρνητικη απαντηση, ελαβα ενα χαρουμενο email με το κειμενο "με εσενα παντα λαμπει ο ηλιος"!
Δεν ειναι ασχημα για τα μισα της μερας... :-)
ξυπνησα και σημερα, οπως ολες τις αλλες μερες,
ηπια τον καφε μου (να μου θυμησεις να αφαιρεσω τα αλατα απο το σωληνακι του ατμου, για να γινεται πικνη η κρεμα του cappuccino),
ντυθηκα, εφτιαξα την τσαντα μου με τα αθλητικά, ακουσα στο αυτοκινητο το CD της Chloe, δακρισα απο την ομορφια της μουσικής, των τραγουδιων, ξαπαγιασα στον δρομο για το γυμναστηριο και αναρωτηθηκα που να εχω χωσει τα γαντια μου, ιδρωσα στο basket, ζαλιστικα απο την απραξια των προηγουμενων ημερων, φλερτασισα, μου το ανταπωδωσαν, εσκασα στα γελια απο καπιο σχολιο στο ραδιοφωνο, αναρωρωτηθηκα αν αναζητω τους εικονικους φίλους, γιατι δεν τα βγαζω περα με τους πραγματικους, ενα sms μου εδωσε την αρνητικη απαντηση, ελαβα ενα χαρουμενο email με το κειμενο "με εσενα παντα λαμπει ο ηλιος"!
Δεν ειναι ασχημα για τα μισα της μερας... :-)
18 Νοεμβρίου 2005
Προετοιμασια για σινεμα
Σημερα θα παμε με μια φιλη να δουμε την ταινια Harry Potter and the Goblet of Fire.
Και απο τοτε που το κανονισαμε ψυθιριζω στον εαυτο μου την μελωδια των προηγουμενων ταινιων...
Νανά νανάαα νανά νανάαα, νανάαα, νανανά νανάαααααα...
Πόσο χαίρομαι!
17 Νοεμβρίου 2005
Postbirthday
Η μερα των γενεθλειων περασε, στο ψυγειο ακομα τιραμισου και soave classico, το παιδί στο κρεβατι του, τα email και sms με τις ευχες απαντημενα, το Σαββατοκυριακο προγραμματισμενο και τοσες πολλες ωρες εχει ακομα η βραδια...
Ειμαι κουρασμενη. Τοσο που στις 5 το απογευμα στο τσακ ημουν και θα με επαιρνε ο υπνος στη καρεκλα της κουζινας. Τα δαχτυλα μου ειναι μουδιασμενα, ενδειξη οτι το κυκλοφορικό τα εχει παιξει απο το κρυωμα. Ο κοσμος γυριζει όταν κανω αποτομες κινησεις. Ποσο θα ηθελα να βρησκόμουνα στον ανεμοστροβηλο της ιστοριας; Παρεα με το όνειρό μου. Στην ηρεμια και την απολυτη γνωση.
Μαλλον πρεπει να πεσω για υπνο, τις τελευταιες νυχτες κοιμωμουνα 4 ωρες το πολυ...
Σχεδον καθε μερα 2 ασπιρινες για τον πονοκεφαλο...
Νοιωθω την δραση του ποτηριου κρασι...
Τα δαχτυλα βαραινουν, μουδιασμενα, ακουμπουν τα κρυα μαγουλα μου, η αισθηση της αφης διαφορετική απο το κανονικό.
Μια φιλη πινει και δε μεθα, χαλαρωνει η γλώσσα της.
Εγω πινω ενα ποτηρι και νοιωθω εκτος εαυτου, εκτος σωματος, σαν να περπαταω στο φεγγαρι, οι κινησεις με δευτερολεπτα καθηστερησης, σαν σε replay σκηνης ποδοσφαιρικου παιχνιδιου...
Δεν συναντηθηκαμε εχθες. Δεν υπηρχε δυνατοτητα για σημερα το μεσημερι. Δε ακουγεσαι αυτο το βραδυ. Που βρησκεσαι αγαπη μου; Τα καταφερνεις; Νοιωθεις δυνατος; Νοιωθεις κουρασμενος και χρειαζεσαι να εισαι μονος, για να ξαναβρεις την δυναμη σου;
Μακαρι να εισαι καλα αγαπη μου. Να το νοιωθεις οτι σε σκεφτομαι, να σε στηριζει στις δυσκολες στιγμες, να σε ζεσταινει, να σε δυναμωνει.
Εγω εδω ειμαι. Δε φευγω, δε θα σε αφησω οταν με χρειαστεις.
Καληνυχτα αγαπη μου, ομορφε μου ανδρα καληνυχτα.
Ειμαι κουρασμενη. Τοσο που στις 5 το απογευμα στο τσακ ημουν και θα με επαιρνε ο υπνος στη καρεκλα της κουζινας. Τα δαχτυλα μου ειναι μουδιασμενα, ενδειξη οτι το κυκλοφορικό τα εχει παιξει απο το κρυωμα. Ο κοσμος γυριζει όταν κανω αποτομες κινησεις. Ποσο θα ηθελα να βρησκόμουνα στον ανεμοστροβηλο της ιστοριας; Παρεα με το όνειρό μου. Στην ηρεμια και την απολυτη γνωση.
Μαλλον πρεπει να πεσω για υπνο, τις τελευταιες νυχτες κοιμωμουνα 4 ωρες το πολυ...
Σχεδον καθε μερα 2 ασπιρινες για τον πονοκεφαλο...
Νοιωθω την δραση του ποτηριου κρασι...
Τα δαχτυλα βαραινουν, μουδιασμενα, ακουμπουν τα κρυα μαγουλα μου, η αισθηση της αφης διαφορετική απο το κανονικό.
Μια φιλη πινει και δε μεθα, χαλαρωνει η γλώσσα της.
Εγω πινω ενα ποτηρι και νοιωθω εκτος εαυτου, εκτος σωματος, σαν να περπαταω στο φεγγαρι, οι κινησεις με δευτερολεπτα καθηστερησης, σαν σε replay σκηνης ποδοσφαιρικου παιχνιδιου...
Δεν συναντηθηκαμε εχθες. Δεν υπηρχε δυνατοτητα για σημερα το μεσημερι. Δε ακουγεσαι αυτο το βραδυ. Που βρησκεσαι αγαπη μου; Τα καταφερνεις; Νοιωθεις δυνατος; Νοιωθεις κουρασμενος και χρειαζεσαι να εισαι μονος, για να ξαναβρεις την δυναμη σου;
Μακαρι να εισαι καλα αγαπη μου. Να το νοιωθεις οτι σε σκεφτομαι, να σε στηριζει στις δυσκολες στιγμες, να σε ζεσταινει, να σε δυναμωνει.
Εγω εδω ειμαι. Δε φευγω, δε θα σε αφησω οταν με χρειαστεις.
Καληνυχτα αγαπη μου, ομορφε μου ανδρα καληνυχτα.
Λιγο μετα
Kαι ο Θεος που ακουει τις προσευχες των ανθρώπων ακουσε και την προσευχή της...
Και εγινε κατι, αλλα τί;
Εκεινη την στιγμή ηρθε η νοσοκόμα και τους λέει..
"Να σας ζησει η κορουλα" και γυρισε στο πατερα της.
"Να σας ζησει η αδερφουλα" ειπε κοιτώντας το κορίτσι.
"Μπορειτε να επισκεφτητε το δωματιο της μητερας σας και να δειτε την καινουργια σας αδελφουλα εκει" ειπε γλυκα η νοσοκόμα και τους πηρε ολους στο ασανσέρ για να τους οδηγησει στο δωματιο οπου βρισκόταν η μητερα τους με την καινουργια αδελφουλα τους.
Πατησαν το κουμπι του ασανσερ για να κατεβει και μολις εκανε το βημα της η δευτερη κόρη προς το ασανσερ δεν μπορεσε να κρατηθει αλλο. Οι προσευχες δεν την βοηθησαν και πολύ για να ανακουφιστει και αυτο που απο το πρωι φοβοτανε οτι θα συνεβαινε, ΣΥΝΕΒΕΙ...
ΚΑΤΟΥΡΗΘΗΚΕ επανω της μετατρέποντας το πατωμα του ασανσερ σε μια κιτρινωπη λιμνη. Εκεινη κοκκινισε και ηταν ομοια με το κοκκινο φουστανι που φορουσε εκεινη την μερα. Η νοσοκομα καταλαβε την αγωνια της μικρης και δεν εβαλε τις φωνες που λερωθηκε το ασανσερ αλλα ο πετερας της εννοιωσε πολύ αμηχανος. Κατι της ειπε, την ρωτησε γιατι δεν ελεγε πιο πριν οτι ηθελε να παει τουαλετα, την μαλλωσε λιγάκι αλλα η χαρα του ερχομου του καινουργιου μωρου ηταν τοσο μεγαλη που επισκειασε το ατυχο γεγονος.
Ο Θεος ακουσε τις προσευχες της (να συμβει κατι δηλαδη) αλλα ηταν τοσο αοριστο αυτο που ζητουσε η μικρη εκεινο το πρωι που ο Θεος αντι να της δωσει την δυναμη να παει τουαλετα της χαρισε μια γλυκεια, όμορφη, χαριτωμενη, εξυπνη, sexy, πολυταλαντη αδελφουλα!!!!!
Δε θα επρεπε να παραπονιεται, ο Θεος εκανε το καλυτερο για εκεινη την ημερα και για την μετεπειτα ζωή της.
Το κοριτσακι που γεννηθηκε εκεινο το πρωι της 16ης Νοεμβρη το ειχαν προσωρινα ονομασει Mathiew (απο μια τηλεοπτικη σειρα είχε παρει η μητερα της το όνομα αυτο) αν και γεννηθηκε την ημερα του Αγιου Ματθαιου, αργοτερα την ονομασαν Βίκυ, αργότερα Eυαγγελια, αλλες φορες την ονομαζαν Βικυ Μοσχολιου ενω τώρα αυτοαποκαλειται ViSta...
Την ξερεις την ViSta;
ΥΓ. Το δευτερο και τελευταιο κομματι της ιστοριας που μου εστειλε η αδερφη μου ως δώρο για τα γενεθλεια μου.
Και εγινε κατι, αλλα τί;
Εκεινη την στιγμή ηρθε η νοσοκόμα και τους λέει..
"Να σας ζησει η κορουλα" και γυρισε στο πατερα της.
"Να σας ζησει η αδερφουλα" ειπε κοιτώντας το κορίτσι.
"Μπορειτε να επισκεφτητε το δωματιο της μητερας σας και να δειτε την καινουργια σας αδελφουλα εκει" ειπε γλυκα η νοσοκόμα και τους πηρε ολους στο ασανσέρ για να τους οδηγησει στο δωματιο οπου βρισκόταν η μητερα τους με την καινουργια αδελφουλα τους.
Πατησαν το κουμπι του ασανσερ για να κατεβει και μολις εκανε το βημα της η δευτερη κόρη προς το ασανσερ δεν μπορεσε να κρατηθει αλλο. Οι προσευχες δεν την βοηθησαν και πολύ για να ανακουφιστει και αυτο που απο το πρωι φοβοτανε οτι θα συνεβαινε, ΣΥΝΕΒΕΙ...
ΚΑΤΟΥΡΗΘΗΚΕ επανω της μετατρέποντας το πατωμα του ασανσερ σε μια κιτρινωπη λιμνη. Εκεινη κοκκινισε και ηταν ομοια με το κοκκινο φουστανι που φορουσε εκεινη την μερα. Η νοσοκομα καταλαβε την αγωνια της μικρης και δεν εβαλε τις φωνες που λερωθηκε το ασανσερ αλλα ο πετερας της εννοιωσε πολύ αμηχανος. Κατι της ειπε, την ρωτησε γιατι δεν ελεγε πιο πριν οτι ηθελε να παει τουαλετα, την μαλλωσε λιγάκι αλλα η χαρα του ερχομου του καινουργιου μωρου ηταν τοσο μεγαλη που επισκειασε το ατυχο γεγονος.
Ο Θεος ακουσε τις προσευχες της (να συμβει κατι δηλαδη) αλλα ηταν τοσο αοριστο αυτο που ζητουσε η μικρη εκεινο το πρωι που ο Θεος αντι να της δωσει την δυναμη να παει τουαλετα της χαρισε μια γλυκεια, όμορφη, χαριτωμενη, εξυπνη, sexy, πολυταλαντη αδελφουλα!!!!!
Δε θα επρεπε να παραπονιεται, ο Θεος εκανε το καλυτερο για εκεινη την ημερα και για την μετεπειτα ζωή της.
Το κοριτσακι που γεννηθηκε εκεινο το πρωι της 16ης Νοεμβρη το ειχαν προσωρινα ονομασει Mathiew (απο μια τηλεοπτικη σειρα είχε παρει η μητερα της το όνομα αυτο) αν και γεννηθηκε την ημερα του Αγιου Ματθαιου, αργοτερα την ονομασαν Βίκυ, αργότερα Eυαγγελια, αλλες φορες την ονομαζαν Βικυ Μοσχολιου ενω τώρα αυτοαποκαλειται ViSta...
Την ξερεις την ViSta;
ΥΓ. Το δευτερο και τελευταιο κομματι της ιστοριας που μου εστειλε η αδερφη μου ως δώρο για τα γενεθλεια μου.
Λιγο πριν...
Eκεινο το πρωινο της 16ης Νοεμβριου την πιασανε οι πονοι της γεννας... Σηκωθηκε απο το κρεβατι της λιγο πανικοβλητη αφου ηξερε τι ηταν αυτοι οι πονοι...
Επρεπε να ξυπνησει και τα δυο της παιδια και τον ανδρα της για να ετοιμαστουμε πολύ γρηγορα και να φυγουν για την κλινική...
Ηταν τυχερη που ηταν ο ανδρας της εκει (ισως να το ειχαν προγραμματησει κι όλας, ποιος ξέρει). Τα δυο κορίτσια σηκωθηκαν χωρις δευτερη κουβεντα (δε θα μπορουσαν εξαλλου να πουν και τιποτε διαφορετικό) και γρήγορα γρήγορα ντυθηκαν (χωρις να πολυ καταλαβαινουν και χωρις να εχουν το θαρρος να ρωτησουν για να καταλαβουν) που χρόνος για εξηγησεις τετοιες ωρες...
Μπαινουν ολοι στο αυτοκινητο και ντουγρου για την κλινική Αθηνών, εκει οπου ο μιευτηρας θα την βοηθουσε να ξεγεννησει...
Την πηραν αμεσως μολις φτασανε εκει, στα παιδια ειπαν να περιμενουνε και οτι πολύ συντομα θα βλεπανε το καινουργιο αδελφακι τους...
Η δευτερη κορη περιμενε, περιμενε και ξανα περιμενε ολη αυτην την ωρα κατουριώταν αλλα αισθανοταν οτι θα ενοχλουσε μια τετοια κρισιμη στιγμη και ετσι κρατιώταν μεχρι να ερθουν οι περιστασεις ετσι ωστε να μπορει να κανει τα πιπί της... (σκεφτοτανε, που χρονος για πιπί τωρα).
Εκεινη κρατιώταν και κρατιώταν και εκανε προσευχες απο μεσα της να μην κατουρηθει πανω της γιατι φοβοταν να πει στο μπαμπα της οτι θελει να παει να κανει πιπί της και ετσι προσευχότανε στο Θεο να γίνει κατι...
- Συνεχιζεται -
ΥΓ. Το κειμενο μου το εστειλε εχθες η αδερφη μου ως δώρο για τα γενεθλεια μου. Σε ευχαριστώ Ρ... :-)
Επρεπε να ξυπνησει και τα δυο της παιδια και τον ανδρα της για να ετοιμαστουμε πολύ γρηγορα και να φυγουν για την κλινική...
Ηταν τυχερη που ηταν ο ανδρας της εκει (ισως να το ειχαν προγραμματησει κι όλας, ποιος ξέρει). Τα δυο κορίτσια σηκωθηκαν χωρις δευτερη κουβεντα (δε θα μπορουσαν εξαλλου να πουν και τιποτε διαφορετικό) και γρήγορα γρήγορα ντυθηκαν (χωρις να πολυ καταλαβαινουν και χωρις να εχουν το θαρρος να ρωτησουν για να καταλαβουν) που χρόνος για εξηγησεις τετοιες ωρες...
Μπαινουν ολοι στο αυτοκινητο και ντουγρου για την κλινική Αθηνών, εκει οπου ο μιευτηρας θα την βοηθουσε να ξεγεννησει...
Την πηραν αμεσως μολις φτασανε εκει, στα παιδια ειπαν να περιμενουνε και οτι πολύ συντομα θα βλεπανε το καινουργιο αδελφακι τους...
Η δευτερη κορη περιμενε, περιμενε και ξανα περιμενε ολη αυτην την ωρα κατουριώταν αλλα αισθανοταν οτι θα ενοχλουσε μια τετοια κρισιμη στιγμη και ετσι κρατιώταν μεχρι να ερθουν οι περιστασεις ετσι ωστε να μπορει να κανει τα πιπί της... (σκεφτοτανε, που χρονος για πιπί τωρα).
Εκεινη κρατιώταν και κρατιώταν και εκανε προσευχες απο μεσα της να μην κατουρηθει πανω της γιατι φοβοταν να πει στο μπαμπα της οτι θελει να παει να κανει πιπί της και ετσι προσευχότανε στο Θεο να γίνει κατι...
- Συνεχιζεται -
ΥΓ. Το κειμενο μου το εστειλε εχθες η αδερφη μου ως δώρο για τα γενεθλεια μου. Σε ευχαριστώ Ρ... :-)
Ελλειψη φαντασιας
Απο ολα τα καλα που υπαρχουν και μπορει να αγορασει κανεις, δε με ενδιαφερει το ωραιο και ακριβο αυτοκινητο του διπλανου.
Ουτε τα ρουχα απο διασημες μαρκες.
Ουτε το πιο ακριβο και υπερσυγχρονο κινητό...
Ουτε χρυσαφικα ή πετραδια... (Τα διαμαντια λεει ενα τραγουδι ειναι ο καλυτερος φιλος ενος κοριτσιου. Καθολου δεν με ενδιαφερουν. Μηπως φταιει το γεγονός οτι δεν ειμαι πλεον κοριτσάκι;)
Ουτε τα κοτερα (εχω και κοτερο, παμε μια βολτα...)
Ουτε οικιακες συσκευες (παρολο που παντα θαυμαζα το τεραστιο αμερικανικο ψυγειο της θειας μου).
Ουτε ταξιδια σε εξωτικες περιοχες.
Ουτε αλογα και αλλα ακριβα οικιακα ζωα...
Αυτο που με κανει να ζηλευω ειναι ομορφα ιδιοκτητα διαμερισματα.
Οχι σπιτια, διαμερισματα. Ομορφα, ιδιοκτητα και υπεροχα διαρυθμισμένα διαμερίσματα.
Τι κρίμα, που κανενoς δεν του ερχεται η ιδεα...
να μου χαρισει ενα τελειως ανακαινισμενο και διακοσμημενο διαμερισμα με ολες τις ανεσεις και σε καλη περιοχή της πόλης. Κοντα σε πάρκο, κοντα στο κεντρο της πολης, κοντα στο νηπιαγωγιο, απεναντι απο το σπίτι του J, κοντα στον μπαμπα του Οδυσσεα, αριστερα απο το super market, δεξια απο το γυμναστηριο, διπλα στην δουλεια και στο αγαπημενο μου σινεμα και σε ενα βιβλιοπωλειο.
Τι κριμα...
Tι κριμα που ο κοσμος δεν εχει φαντασια...
Ουτε τα ρουχα απο διασημες μαρκες.
Ουτε το πιο ακριβο και υπερσυγχρονο κινητό...
Ουτε χρυσαφικα ή πετραδια... (Τα διαμαντια λεει ενα τραγουδι ειναι ο καλυτερος φιλος ενος κοριτσιου. Καθολου δεν με ενδιαφερουν. Μηπως φταιει το γεγονός οτι δεν ειμαι πλεον κοριτσάκι;)
Ουτε τα κοτερα (εχω και κοτερο, παμε μια βολτα...)
Ουτε οικιακες συσκευες (παρολο που παντα θαυμαζα το τεραστιο αμερικανικο ψυγειο της θειας μου).
Ουτε ταξιδια σε εξωτικες περιοχες.
Ουτε αλογα και αλλα ακριβα οικιακα ζωα...
Αυτο που με κανει να ζηλευω ειναι ομορφα ιδιοκτητα διαμερισματα.
Οχι σπιτια, διαμερισματα. Ομορφα, ιδιοκτητα και υπεροχα διαρυθμισμένα διαμερίσματα.
Τι κρίμα, που κανενoς δεν του ερχεται η ιδεα...
να μου χαρισει ενα τελειως ανακαινισμενο και διακοσμημενο διαμερισμα με ολες τις ανεσεις και σε καλη περιοχή της πόλης. Κοντα σε πάρκο, κοντα στο κεντρο της πολης, κοντα στο νηπιαγωγιο, απεναντι απο το σπίτι του J, κοντα στον μπαμπα του Οδυσσεα, αριστερα απο το super market, δεξια απο το γυμναστηριο, διπλα στην δουλεια και στο αγαπημενο μου σινεμα και σε ενα βιβλιοπωλειο.
Τι κριμα...
Tι κριμα που ο κοσμος δεν εχει φαντασια...
16 Νοεμβρίου 2005
Προτροπες...
Μη τους αφηνεις να σε στεναχωρουνε...
Σβησε τον υπολογιστη...
Ζησε την στιγμη...
Εχεις γενεθλεια!
ΥΓ. Σε ευχαριστώ Chloe για την καρτα σου. Να εισαι παντα καλα.
15 Νοεμβρίου 2005
H χηνα και ο γλαρος
Μια χηνα και ενας γλαρος
συναντηθηκαν μια μερα
στα παραλια της Παρος
και δωσανε τα χερια
Ασπρη ητανε η χηνα
ο γλαρος μαυρος απο κατω
τρεξανε σε μια αλάνα
για παιχινιδι βαρβάτο
Η χηνα πεταγε την μπαλα
την αποκρουσε ο γλαρος
κανανε και τραμπαλα
απο ψηλα πηδαγανε με θαρρος
Η χηνα ξεχασε πως ειναι παχια
και οχι σαν το γλαρο ελαφριά
ο γλαρος που εχει μυτη στραβια
και ουτε της χηνας τα παχια φτερα
Η χηνα παντα του σπιτιου
ο γλαρος για ταξιδια
του ελεγε για γλυκα του ταψιου
και εκεινος για σαμιαμιδια
Ησαν περιεργο ζευγάρι
δεν εμοιαζαν με άλλους
ομως εκεινος θα ερχοταν να την παρει
να φυγουν μακρια για τους υφάλους
Εκει η αγαπη τους δεν ηταν εφικτη
ολοι τους κακολογουσαν
δεν γνωριζαν πως ειναι δυνατη
ή το αγνοουσαν
Όμως η χηνα δεν ηθελε
μακρια να φυγει
στο σπιτι της θα εμενε
και οτι θελει ας γινει
Και εκεινοι τελικα το δεχτηκαν
οτι ενας Γλαρος και μια Χηνα
αμα αγαπιουνται και στευθηκαν
θα αντεξουν τα δυσκολα του μηνα
Και θα βοηθα ο ενας τον αλλο
οτι μπορουσαν μερα την μερα
αυτα που δεν μπορει η Χηνα τα κανει ο Γλαρος
έτσι απλά, χωρις χουνερια.
συναντηθηκαν μια μερα
στα παραλια της Παρος
και δωσανε τα χερια
Ασπρη ητανε η χηνα
ο γλαρος μαυρος απο κατω
τρεξανε σε μια αλάνα
για παιχινιδι βαρβάτο
Η χηνα πεταγε την μπαλα
την αποκρουσε ο γλαρος
κανανε και τραμπαλα
απο ψηλα πηδαγανε με θαρρος
Η χηνα ξεχασε πως ειναι παχια
και οχι σαν το γλαρο ελαφριά
ο γλαρος που εχει μυτη στραβια
και ουτε της χηνας τα παχια φτερα
Η χηνα παντα του σπιτιου
ο γλαρος για ταξιδια
του ελεγε για γλυκα του ταψιου
και εκεινος για σαμιαμιδια
Ησαν περιεργο ζευγάρι
δεν εμοιαζαν με άλλους
ομως εκεινος θα ερχοταν να την παρει
να φυγουν μακρια για τους υφάλους
Εκει η αγαπη τους δεν ηταν εφικτη
ολοι τους κακολογουσαν
δεν γνωριζαν πως ειναι δυνατη
ή το αγνοουσαν
Όμως η χηνα δεν ηθελε
μακρια να φυγει
στο σπιτι της θα εμενε
και οτι θελει ας γινει
Και εκεινοι τελικα το δεχτηκαν
οτι ενας Γλαρος και μια Χηνα
αμα αγαπιουνται και στευθηκαν
θα αντεξουν τα δυσκολα του μηνα
Και θα βοηθα ο ενας τον αλλο
οτι μπορουσαν μερα την μερα
αυτα που δεν μπορει η Χηνα τα κανει ο Γλαρος
έτσι απλά, χωρις χουνερια.
14 Νοεμβρίου 2005
Νοημα
Τι νοημα εχουν οι σκεψεις,
αν κανεις δε θελει να τις σκεφτει;
Τι νοημα εχουν οι λεξεις
αν κανεις δε θελει να τις πει;
Τι νοημα εχει ενα παραμυθι
αν κανεις δε θελει να το διαβασει;
Τι νοημα ειχε η λυθη
αν κανεις δεν θε να ξεχασει;
Τι νοημα εχει το φως
αν κανεις δεν θελει να δει;
Τι νοημα εχει το πως
αν κανεις δε θε να ασχοληθει;
Τι νοημα εχει το διαβασμα
αν κανεις δε το εμβαθυνει;
Τι νοημα εχει το νοημα
αν κανεις δεν το ξεδιαλυνει;
αν κανεις δε θελει να τις σκεφτει;
Τι νοημα εχουν οι λεξεις
αν κανεις δε θελει να τις πει;
Τι νοημα εχει ενα παραμυθι
αν κανεις δε θελει να το διαβασει;
Τι νοημα ειχε η λυθη
αν κανεις δεν θε να ξεχασει;
Τι νοημα εχει το φως
αν κανεις δεν θελει να δει;
Τι νοημα εχει το πως
αν κανεις δε θε να ασχοληθει;
Τι νοημα εχει το διαβασμα
αν κανεις δε το εμβαθυνει;
Τι νοημα εχει το νοημα
αν κανεις δεν το ξεδιαλυνει;
12 Νοεμβρίου 2005
Χρονος για εξηγησεις
Στο μάτι του ανεμοστρόβιλου που τράβηξε εκείνη και το όνειρό της, είχαν την ησυχία να μιλήσουν.
Ήταν τόσα πολλά που ήθελε να καταλάβει. Όλες αυτές τις ερωτήσεις που είχε από την στιγμή του τηλεφώνου. Ήλπιζε ο ανεμοστρόβιλος να της δώσει αρκετό χρόνο.
Τώρα ήταν η σειρά του για εξηγήσεις.
-Είμαι το όνειρό σου της είπε. Με χρειάστηκες τότε στο τρένο. Με τα 14 σου χρόνια. Με την εφηβική σου καρδιά. Δίψαγες να περάσεις στον κόσμο των απολαύσεων, των μεγαλύτερων, της αισθησιακής ζωής, της σεξουαλικότητας. Ένιωθες φυλακισμένη σε ένα παιδικό σώμα, στις παιδικές συναναστροφές. Ένιωθες την αλλαγή μέσα σου, έβλεπες την άρνηση αυτών των αλλαγών από το περιβάλλον σου. Και έψαχνες την ζωή, έψαχνες την θέση της σεξουαλικότητας στη ζωή σου.
Έψαχνες την φλόγα της ψυχής, τις απολαύσεις του κορμιού.
Εσύ με δημιούργησες. Τότε σε εκείνο το κουπέ του τρένου, με είδες για πρώτη φορά. Με ήθελες με όλη σου τη ψυχή, που με έκανες πραγματικότητα. Θα ήμουν το γλυκό μυστικό σου. Μια συνάντηση με έναν άγνωστο. Με έναν άγνωστο δε χρειαζόταν να ντρέπεσαι, μπορούσες να είσαι όπως θέλεις, δε θα σε ξαναδεί. Ούτε το πρόσωπο του δεν ήθελες να έχεις δει. Μόνον την μυρωδιά του ήθελες να θυμάσαι, το άγγιγμά του, την επιθυμία του, αυτήν που εσύ του ξυπνάς μέσα του. Την φωνή του ναι, αλλά όχι το όνομά του. Τι είναι τα ονόματα έτσι και αλλιώς; Απλές λέξεις. Δεν ήθελες πλέον λέξεις, παρά πράξεις, αισθήματα, συναισθήματα.
Με τον καιρό με ξέχασες. Άλλα πράγματα θεώρησες σημαντικότερα. Άλλα σε απασχολήσανε. Άλλα ονειρεύτηκες. Μη νομίζεις, δεν ζηλεύω, αλλά όλα αυτά τα χρόνια περιμένοντας πότε θα με ξανακαλέσεις, αναρωτιόμουνα, τι έχουν τα άλλα που εγώ δεν μπορώ πλέον να σου δώσω... Και να που εντελώς ξαφνικά με αποζητούσες, εντελώς σποραδικά, αλλά εξίσου απελπισμένα. Και εγώ πάντα ακολουθούσα, ερχόμουνα να σου ξαναθυμίσω αυτές τις παιδικές ανησυχίες, τις βασικές ανάγκες σου, αυτές που σου είναι τόσο μα τόσο σημαντικές, που τις έβαζες σε τελευταία μοίρα, που δεν ήθελες να σε απασχολούν, είσαι διανοούμενη, άλλα είναι σημαντικά για σένα, σου είχαν πει κάπου κάποτε.
Δεν ήθελες να είμαι έτσι όπως στο τρένο, ήθελες να με νομίζεις τότε πραγματικό, άρα με άλλαξες ήδη από την δεύτερη φορά που σου παρουσιάστηκα. Με άλλαξες τόσο που ούτε και εγώ με αναγνώρισα, αλλά το συνήθισα τελικά. Έτσι μου αφαίρεσες την μυρωδιά, μου αφαίρεσες το άγγιγμα, την ανθρώπινη φόρμα. Με έκανες αέρινο, έκανες τον εαυτό σου αέρινο. Στο όνειρό σου πετούσες. Πετούσες μακριά από πολυκατοικίες, πάνω από τους δρόμους, πιο ψηλά και από τα πιο ψηλά δέντρα, πάνω από τους μαιάνδρους των ποταμών. Πετούσες όμοια μεταξύ ομοίων με τους γλάρους. Κυκλικά, ανάλαφρα, η ζεστή αύρα σε βοηθούσε. Όλο και πιο πέρα, όλο και πιο ψηλά, μακριά από αυτά που σε φοβίζουν, πιο κοντά σε αυτά που σε γεμίζουν.
Είμαι το όνειρό σου. Το πιο αγαπημένο σου.
Μέσα σε αυτά χρόνια ήμουν πάντα εδώ για σένα. Στην αρχή ήταν η δουλειά μου να έρχομαι όταν με καλείς. Όμως με τον καιρό, όπως έβλεπα την αντίδρασή σου, την επίδραση που είχα σε σένα, τον τρόπο με τον οποίο με δεχόσουνα, την δίψα σου για μένα, άρχισα να σε συμπαθώ. Κάθε βραδιά και περισσότερο. Δεν ήσουν πλέον ο αφέντης μου, και εγώ το τζίνι, απλά στις υπηρεσίες του, αλλά κάποιος για τον οποίον μπορούσα να δώσω χαρά. Κάποιος που απολάμβανε τα έργα μου. Όπως εγώ απολάμβανα να σε κάνω να χαίρεσαι, να απολαμβάνεις.
Είμαι το όνειρό σου. Το πιο αγαπημένο σου, αλλά πλέον είσαι και εσύ το δικό μου όνειρο. Αυτό που επιθυμώ με όλο μου το είναι. Με όλη τη ψυχή που μπορεί ποτέ να έχει ένα όνειρο. Και πίστεψέ με, έχουμε ψυχές τα όνειρα. Δεν το ήξερες; Υπάρχουν πολλά που δεν ξέρεις, αλλά για αυτό είμαι εδώ. Για να σου τα εξηγήσω όλα. Αυτό δεν ήθελες πάντα; Να καταλάβεις τα πράγματα από μέσα; Όχι μόνον κοιτώντας τα επιφανειακά. Θα σου τα εξηγήσω όλα.
-Είμαι το όνειρό σου. Το πιο αγαπημένο... του απάντησε. Θέλω να μου τα πεις όλα και τον φίλησε απαλά στα χείλη.
Και ο ανεμοστρόβιλος αποφάσισε να μη σταματήσει πλέον. Επίτηδες για να δώσει αρκετό χρόνο, για όλες τις συζητήσεις και τα φιλιά τους.
ΤΕΛΟΣ
Ήταν τόσα πολλά που ήθελε να καταλάβει. Όλες αυτές τις ερωτήσεις που είχε από την στιγμή του τηλεφώνου. Ήλπιζε ο ανεμοστρόβιλος να της δώσει αρκετό χρόνο.
Τώρα ήταν η σειρά του για εξηγήσεις.
-Είμαι το όνειρό σου της είπε. Με χρειάστηκες τότε στο τρένο. Με τα 14 σου χρόνια. Με την εφηβική σου καρδιά. Δίψαγες να περάσεις στον κόσμο των απολαύσεων, των μεγαλύτερων, της αισθησιακής ζωής, της σεξουαλικότητας. Ένιωθες φυλακισμένη σε ένα παιδικό σώμα, στις παιδικές συναναστροφές. Ένιωθες την αλλαγή μέσα σου, έβλεπες την άρνηση αυτών των αλλαγών από το περιβάλλον σου. Και έψαχνες την ζωή, έψαχνες την θέση της σεξουαλικότητας στη ζωή σου.
Έψαχνες την φλόγα της ψυχής, τις απολαύσεις του κορμιού.
Εσύ με δημιούργησες. Τότε σε εκείνο το κουπέ του τρένου, με είδες για πρώτη φορά. Με ήθελες με όλη σου τη ψυχή, που με έκανες πραγματικότητα. Θα ήμουν το γλυκό μυστικό σου. Μια συνάντηση με έναν άγνωστο. Με έναν άγνωστο δε χρειαζόταν να ντρέπεσαι, μπορούσες να είσαι όπως θέλεις, δε θα σε ξαναδεί. Ούτε το πρόσωπο του δεν ήθελες να έχεις δει. Μόνον την μυρωδιά του ήθελες να θυμάσαι, το άγγιγμά του, την επιθυμία του, αυτήν που εσύ του ξυπνάς μέσα του. Την φωνή του ναι, αλλά όχι το όνομά του. Τι είναι τα ονόματα έτσι και αλλιώς; Απλές λέξεις. Δεν ήθελες πλέον λέξεις, παρά πράξεις, αισθήματα, συναισθήματα.
Με τον καιρό με ξέχασες. Άλλα πράγματα θεώρησες σημαντικότερα. Άλλα σε απασχολήσανε. Άλλα ονειρεύτηκες. Μη νομίζεις, δεν ζηλεύω, αλλά όλα αυτά τα χρόνια περιμένοντας πότε θα με ξανακαλέσεις, αναρωτιόμουνα, τι έχουν τα άλλα που εγώ δεν μπορώ πλέον να σου δώσω... Και να που εντελώς ξαφνικά με αποζητούσες, εντελώς σποραδικά, αλλά εξίσου απελπισμένα. Και εγώ πάντα ακολουθούσα, ερχόμουνα να σου ξαναθυμίσω αυτές τις παιδικές ανησυχίες, τις βασικές ανάγκες σου, αυτές που σου είναι τόσο μα τόσο σημαντικές, που τις έβαζες σε τελευταία μοίρα, που δεν ήθελες να σε απασχολούν, είσαι διανοούμενη, άλλα είναι σημαντικά για σένα, σου είχαν πει κάπου κάποτε.
Δεν ήθελες να είμαι έτσι όπως στο τρένο, ήθελες να με νομίζεις τότε πραγματικό, άρα με άλλαξες ήδη από την δεύτερη φορά που σου παρουσιάστηκα. Με άλλαξες τόσο που ούτε και εγώ με αναγνώρισα, αλλά το συνήθισα τελικά. Έτσι μου αφαίρεσες την μυρωδιά, μου αφαίρεσες το άγγιγμα, την ανθρώπινη φόρμα. Με έκανες αέρινο, έκανες τον εαυτό σου αέρινο. Στο όνειρό σου πετούσες. Πετούσες μακριά από πολυκατοικίες, πάνω από τους δρόμους, πιο ψηλά και από τα πιο ψηλά δέντρα, πάνω από τους μαιάνδρους των ποταμών. Πετούσες όμοια μεταξύ ομοίων με τους γλάρους. Κυκλικά, ανάλαφρα, η ζεστή αύρα σε βοηθούσε. Όλο και πιο πέρα, όλο και πιο ψηλά, μακριά από αυτά που σε φοβίζουν, πιο κοντά σε αυτά που σε γεμίζουν.
Είμαι το όνειρό σου. Το πιο αγαπημένο σου.
Μέσα σε αυτά χρόνια ήμουν πάντα εδώ για σένα. Στην αρχή ήταν η δουλειά μου να έρχομαι όταν με καλείς. Όμως με τον καιρό, όπως έβλεπα την αντίδρασή σου, την επίδραση που είχα σε σένα, τον τρόπο με τον οποίο με δεχόσουνα, την δίψα σου για μένα, άρχισα να σε συμπαθώ. Κάθε βραδιά και περισσότερο. Δεν ήσουν πλέον ο αφέντης μου, και εγώ το τζίνι, απλά στις υπηρεσίες του, αλλά κάποιος για τον οποίον μπορούσα να δώσω χαρά. Κάποιος που απολάμβανε τα έργα μου. Όπως εγώ απολάμβανα να σε κάνω να χαίρεσαι, να απολαμβάνεις.
Είμαι το όνειρό σου. Το πιο αγαπημένο σου, αλλά πλέον είσαι και εσύ το δικό μου όνειρο. Αυτό που επιθυμώ με όλο μου το είναι. Με όλη τη ψυχή που μπορεί ποτέ να έχει ένα όνειρο. Και πίστεψέ με, έχουμε ψυχές τα όνειρα. Δεν το ήξερες; Υπάρχουν πολλά που δεν ξέρεις, αλλά για αυτό είμαι εδώ. Για να σου τα εξηγήσω όλα. Αυτό δεν ήθελες πάντα; Να καταλάβεις τα πράγματα από μέσα; Όχι μόνον κοιτώντας τα επιφανειακά. Θα σου τα εξηγήσω όλα.
-Είμαι το όνειρό σου. Το πιο αγαπημένο... του απάντησε. Θέλω να μου τα πεις όλα και τον φίλησε απαλά στα χείλη.
Και ο ανεμοστρόβιλος αποφάσισε να μη σταματήσει πλέον. Επίτηδες για να δώσει αρκετό χρόνο, για όλες τις συζητήσεις και τα φιλιά τους.
ΤΕΛΟΣ
11 Νοεμβρίου 2005
Συναντηση με ενα ονειρο
-Ποιος είσαι; ρώτησε αναστατωμένη από την γλυκιά μυρωδιά που ερχόταν από την κατεύθυνσή του.
-Είσαι σίγουρη ότι δεν ξέρεις ποιος είμαι; της είπε παιχνιδιάρικα. Για δες με, δεν με αναγνωρίζεις;
Την περνούσε ένα κεφάλι, ήταν γεροδεμένος, ντυμένος στα μαύρα, μελαχρινός, με πράσινα χαμογελαστά μάτια. Υπέθεσε να ήταν μέσα 30 ή το πολύ 40 χρόνων, αλλά πάντα δυσκολευόταν να προσδιορίσει ηλικίες, άρα αυτό δεν σήμαινε τίποτα.
Ήταν σίγουρη, δεν τον είχε ξαναδεί, όμως αυτή τη γλυκιά μυρωδιά, τη γοητευτική φωνή, αυτά τα χέρια τα ήξερε πάρα πολύ καλά.
Δεν είπε όμως τίποτε. Τον κοιτούσε απλά, προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει.
Τι θα έκανε αν πραγματικά ήταν εκείνος; Είναι επικίνδυνος αφού τα κατάφερε να την βρει μετά από τόσα χρόνια, χωρίς να ξέρει το όνομά της;
Προσπαθούσε να ψυχολογήσει τα μάτια του. Πόσο ειλικρινές ήταν το χαμόγελό του; Τι ήθελε, γιατί ήρθε, γιατί τώρα;
-Εχθές το βράδυ δε με ονειρεύτηκες; άρχισε όταν κατάλαβε ότι εκείνη δε θα τολμούσε να πει πλέον τίποτε.
Ή ήταν ήδη πρωί; Δεν έχει σημασία. Το ξέρεις ό,τι δεν ήταν η πρώτη φορά. Πέρασαν χρόνια, πολλά συνέβησαν μεγάλωσες, ομόρφυνες, παρεμπιπτόντως αυτές οι ρυτιδούλες στα μάτια σε κολακεύουν πάρα πολύ, αλλά το όνειρο δε το έδιωξες. Το ονειρεύεσαι ίδιο και απαράλλαχτο όλα αυτά τα χρόνια.
-Μα πως είναι δυνατόν... Τι εννοείς; είπε εκείνη και πραγματικά πλέον δεν καταλάβαινε τίποτε.
Εσύ... το όνειρο... εσύ είσαι το όνειρο; Και αν είσαι το όνειρο, πως βρίσκεσαι τώρα εδώ μπροστά μου;
Τι συμβαίνει; Πού βρίσκομαι;
Ένας μικροσκοπικός ανεμοστρόβιλος εμφανίστηκε τριγύρω της. Αρκετά μεγάλος να ρουφήξει και τους δυο στην δίνη του, τόσο μικρός ώστε να μην τον προσέξει κανένας από τους περαστικούς που έκαναν βόλτα στο πάρκο εκείνη την ηλιόλουστη και συνάμα κρύα μέρα...
- Συνεχίζεται -
-Είσαι σίγουρη ότι δεν ξέρεις ποιος είμαι; της είπε παιχνιδιάρικα. Για δες με, δεν με αναγνωρίζεις;
Την περνούσε ένα κεφάλι, ήταν γεροδεμένος, ντυμένος στα μαύρα, μελαχρινός, με πράσινα χαμογελαστά μάτια. Υπέθεσε να ήταν μέσα 30 ή το πολύ 40 χρόνων, αλλά πάντα δυσκολευόταν να προσδιορίσει ηλικίες, άρα αυτό δεν σήμαινε τίποτα.
Ήταν σίγουρη, δεν τον είχε ξαναδεί, όμως αυτή τη γλυκιά μυρωδιά, τη γοητευτική φωνή, αυτά τα χέρια τα ήξερε πάρα πολύ καλά.
Δεν είπε όμως τίποτε. Τον κοιτούσε απλά, προσπαθώντας να καταλάβει τι συμβαίνει.
Τι θα έκανε αν πραγματικά ήταν εκείνος; Είναι επικίνδυνος αφού τα κατάφερε να την βρει μετά από τόσα χρόνια, χωρίς να ξέρει το όνομά της;
Προσπαθούσε να ψυχολογήσει τα μάτια του. Πόσο ειλικρινές ήταν το χαμόγελό του; Τι ήθελε, γιατί ήρθε, γιατί τώρα;
-Εχθές το βράδυ δε με ονειρεύτηκες; άρχισε όταν κατάλαβε ότι εκείνη δε θα τολμούσε να πει πλέον τίποτε.
Ή ήταν ήδη πρωί; Δεν έχει σημασία. Το ξέρεις ό,τι δεν ήταν η πρώτη φορά. Πέρασαν χρόνια, πολλά συνέβησαν μεγάλωσες, ομόρφυνες, παρεμπιπτόντως αυτές οι ρυτιδούλες στα μάτια σε κολακεύουν πάρα πολύ, αλλά το όνειρο δε το έδιωξες. Το ονειρεύεσαι ίδιο και απαράλλαχτο όλα αυτά τα χρόνια.
-Μα πως είναι δυνατόν... Τι εννοείς; είπε εκείνη και πραγματικά πλέον δεν καταλάβαινε τίποτε.
Εσύ... το όνειρο... εσύ είσαι το όνειρο; Και αν είσαι το όνειρο, πως βρίσκεσαι τώρα εδώ μπροστά μου;
Τι συμβαίνει; Πού βρίσκομαι;
Ένας μικροσκοπικός ανεμοστρόβιλος εμφανίστηκε τριγύρω της. Αρκετά μεγάλος να ρουφήξει και τους δυο στην δίνη του, τόσο μικρός ώστε να μην τον προσέξει κανένας από τους περαστικούς που έκαναν βόλτα στο πάρκο εκείνη την ηλιόλουστη και συνάμα κρύα μέρα...
- Συνεχίζεται -
Γλυκια μυρωδια
Πώς ήταν δυνατόν να είναι εκείνος; αναρωτιόταν επιστρέφοντας.
Να την πάρει έτσι απλά ένα τηλέφωνο, μετά από τόσα χρόνια...
Ήταν πολύ μπερδεμένη. Προσπαθούσε να ανακαλέσει τις αναμνήσεις της από εκείνο το ταξίδι. Θυμόταν την μουσική που άκουγε στο τρένο, είχε μια κασέτα των Simple Minds στο Walkman, τη φίλη της από την Πενσυλβένια, την καθυστέρηση του δρομολογίου, το ό,τι ταξιδεύανε νύχτα, την ευχάριστη αίσθηση της μυρωδιάς του. Ένα μείγμα σαπουνιού και κολόνιας, όπως ευωδιάζει όταν αναμειχτεί με την προσωπική ανθρώπινη μυρωδιά.
Ήταν 6 άτομα στο κουπέ. Εκείνος καθόταν δίπλα της. Η μητέρα και η φίλη απέναντι τους. Όλοι ζαβλακωμένοι από το κούνημα και το ρυθμικό βουητό των τροχών στις γραμμές, κοιμόντουσαν στο χαμηλωμένο φως του κουπέ.
Η επόμενη ανάμνηση την έκανε να χαμογελάσει. Ένιωσε μια έντονη αναστάτωση. Ακόμα τώρα, μετά τόσα χρόνια, προκαλούσε αυτή η ανάμνηση μέσα της μια έντονη αντίδραση. Μια γλυκιά ανατριχίλα.
"Αυτή η μυρωδιά θα μου μείνει αξέχαστη" είπε στον εαυτό της. Βυθισμένη στις σκέψεις της δεν είδε τον περαστικό που κατευθυνόταν προς το μέρος.
-Με συγχωρείτε... είπε ξαφνιασμένη όταν συνειδητοποίησε ό,τι είχε σκοντάψει πάνω σε έναν περαστικό.
-Δε συνέβη τίποτε, μην στεναχωριέσαι. Γεια σου, σε περίμενα... της απάντησε και με μιας πλημμύρισε η ατμόσφαιρα με εκείνη την αξέχαστη γλυκιά μυρωδιά.
- Συνεχίζεται -
Να την πάρει έτσι απλά ένα τηλέφωνο, μετά από τόσα χρόνια...
Ήταν πολύ μπερδεμένη. Προσπαθούσε να ανακαλέσει τις αναμνήσεις της από εκείνο το ταξίδι. Θυμόταν την μουσική που άκουγε στο τρένο, είχε μια κασέτα των Simple Minds στο Walkman, τη φίλη της από την Πενσυλβένια, την καθυστέρηση του δρομολογίου, το ό,τι ταξιδεύανε νύχτα, την ευχάριστη αίσθηση της μυρωδιάς του. Ένα μείγμα σαπουνιού και κολόνιας, όπως ευωδιάζει όταν αναμειχτεί με την προσωπική ανθρώπινη μυρωδιά.
Ήταν 6 άτομα στο κουπέ. Εκείνος καθόταν δίπλα της. Η μητέρα και η φίλη απέναντι τους. Όλοι ζαβλακωμένοι από το κούνημα και το ρυθμικό βουητό των τροχών στις γραμμές, κοιμόντουσαν στο χαμηλωμένο φως του κουπέ.
Η επόμενη ανάμνηση την έκανε να χαμογελάσει. Ένιωσε μια έντονη αναστάτωση. Ακόμα τώρα, μετά τόσα χρόνια, προκαλούσε αυτή η ανάμνηση μέσα της μια έντονη αντίδραση. Μια γλυκιά ανατριχίλα.
"Αυτή η μυρωδιά θα μου μείνει αξέχαστη" είπε στον εαυτό της. Βυθισμένη στις σκέψεις της δεν είδε τον περαστικό που κατευθυνόταν προς το μέρος.
-Με συγχωρείτε... είπε ξαφνιασμένη όταν συνειδητοποίησε ό,τι είχε σκοντάψει πάνω σε έναν περαστικό.
-Δε συνέβη τίποτε, μην στεναχωριέσαι. Γεια σου, σε περίμενα... της απάντησε και με μιας πλημμύρισε η ατμόσφαιρα με εκείνη την αξέχαστη γλυκιά μυρωδιά.
- Συνεχίζεται -
To τηλεφωνημα
Σε αυτήν την ονειρική κατάσταση βρισκόταν λοιπόν εκείνη ήδη όλο το πρωινό, όταν στην 1 το μεσημέρι, όπως πάντα, ήρθε ο συνάδελφος για να την πάρει για το μεσημεριανό διάλειμμα. Κοίταξε το ρολόι του υπολογιστή και βιάστηκε να τελειώσει την πρόταση στο email που έγραφε.
-Μήπως μπορείς να με περιμένεις 2 λεπτά; ρώτησε. Θέλω μόνον να το ξαναδιαβάσω και το στέλνω.
-ΟΚ, τότε πάω να ρωτήσω πρώτα τους άλλους και σε περιμένουμε στην είσοδο.
Ωραίο της φάνηκε διαβάζοντάς το για δεύτερη φορά. Ούτε πιεστικό, ούτε πολύ μελό, απλά σαν ένα χάιδεμα στο μάγουλο. Ένα σύντομο email, για να επικοινωνήσει μαζί του. Χωρίς να τον βαραίνει, να του φάει χρόνο, ή να τον αναγκάσει να απαντήσει.
Ένα μικρό μήνυμα για να του δείξει πως τον σκέφτεται, πως θα ήθελε να είναι μαζί του, εάν και εκείνος είχε τον χρόνο και μπορούσε.
Καλό ταξίδι ψιθύρισε στον υπολογιστή, πατώντας το κουμπί για να σταλθεί το μήνυμα και το χαμόγελο που εκείνη την ημέρα δεν είχε χαθεί από τα χείλη της, μεγάλωσε ελάχιστα άλλο λίγο.
Πήρε κλειδιά, κινητό, μπουφάν και βιάστηκε προς την έξοδο του κτιρίου, όπου οι συνάδελφοι την περίμεναν.
-Άργησα; Δεν άργησα; τους είπε χαρούμενα, με πεθυμήσατε;
Εισέπραξε κάποια χαμόγελα αντί για απάντηση. Άλλοι βυθισμένοι στα δικά τους ούτε που την άκουσαν και συνέχισαν να στέκονται, σαν να μην είχαν συνειδητοποιήσει ότι είχε έρθει και ότι μπορούσαν πλέον να φύγουν.
-Πού θα πάμε σήμερα; ρώτησε.
Κανείς δεν απάντησε αλλά υπήρχε χρόνος μέχρι να φτάσουν στο πεζόδρομο και να πρέπει να αποφασίσουν.
Mπζζζζζ μπζζζζζζζ μπζζζζζζζ ένιωσε να σπαρταρά κάτι από μέσα από της τσάντα της και ήταν μεγάλο θέμα τύχης που συνειδητοποίησε παρόλη την κίνηση του περπατήματος τον άηχο δονητή του κινητού της.
Κοίταξε τον αριθμό της κλήσης, αλλά δεν φαινόταν το νούμερο. Ο ρυθμός της καρδιά της επιταχύνθηκε ξαφνικά... Έφτασε το email σκέφτηκε...
-Λέγετε; είπε με μια χαρούμενη φωνή και με ένα ακόμα πιο μεγάλο χαμόγελο...
-... Γεια σου απάντησε μια άγνωστη φωνή. Με θυμάσαι; Είμαι κάποιος που με είχες γνωρίσει πριν 21 χρόνια... Σε ένα τρένο. Ήσουν με την μητέρα σου και μια άλλη κοπέλα. Εκείνη ήταν 4 χρόνια μεγαλύτερή σου και μάλλον Αμερικανίδα. Θυμάσαι το ταξίδι;
Το χαμόγελο έδωσε θέση σε ένα ερωτηματικό. Πού την βρήκε; Μετά από 21 χρόνια; Πώς την βρήκε, σε αυτή την χώρα που βρισκόταν;
-Ναι... νομίζω πως ναι... είπε επιφυλακτικά. Γιατί τηλεφωνείς και πού βρήκες το τηλέφωνό μου; ρώτησε με εμφανή ανησυχία στη φωνή της.
-Δεν μπορώ να σου πω από το τηλέφωνο. Είναι μεγάλη ιστορία, θα σε ξαναπάρω αργότερα, δεν μπορώ τώρα... πρόσθεσε και διέκοψε της σύνδεση.
Με μια στιγμή βγήκε απότομα από το βραδινό όνειρο , το στομάχι της έσφιξε, ένιωσε να κρυώνει. Συννέφιασε το πρόσωπό της...
-Τι λέτε για πατάτες στα όρθια; ρώτησε ο νέος συνάδελφος. Του κόστισε προσπάθεια να μιλήσει, με τις ανασφάλειες της καινούργιας θέσης, βρισκόμενος ακόμα στη δοκιμαστική περίοδο.
-Καλή ιδέα απάντησε ένας άλλος, Εσύ τι λες, έρχεσαι μαζί; την ρώτησε.
-Παιδιά... μόλις θυμήθηκα ότι πρέπει να κανονίσω κάτι οπωσδήποτε πριν φύγω για το σπίτι, τα λέμε τους απάντησε και πήρε τον δρόμο της επιστροφής.
Η μαγεία του όνειρου είχε διαλυθεί. Ακόμα δεν μπορούσε να πιστέψει με ποιόν μίλησε στο τηλέφωνο. Ήταν δυνατόν; Μετά από 21 χρόνια;
- Συνεχίζεται-
-Μήπως μπορείς να με περιμένεις 2 λεπτά; ρώτησε. Θέλω μόνον να το ξαναδιαβάσω και το στέλνω.
-ΟΚ, τότε πάω να ρωτήσω πρώτα τους άλλους και σε περιμένουμε στην είσοδο.
Ωραίο της φάνηκε διαβάζοντάς το για δεύτερη φορά. Ούτε πιεστικό, ούτε πολύ μελό, απλά σαν ένα χάιδεμα στο μάγουλο. Ένα σύντομο email, για να επικοινωνήσει μαζί του. Χωρίς να τον βαραίνει, να του φάει χρόνο, ή να τον αναγκάσει να απαντήσει.
Ένα μικρό μήνυμα για να του δείξει πως τον σκέφτεται, πως θα ήθελε να είναι μαζί του, εάν και εκείνος είχε τον χρόνο και μπορούσε.
Καλό ταξίδι ψιθύρισε στον υπολογιστή, πατώντας το κουμπί για να σταλθεί το μήνυμα και το χαμόγελο που εκείνη την ημέρα δεν είχε χαθεί από τα χείλη της, μεγάλωσε ελάχιστα άλλο λίγο.
Πήρε κλειδιά, κινητό, μπουφάν και βιάστηκε προς την έξοδο του κτιρίου, όπου οι συνάδελφοι την περίμεναν.
-Άργησα; Δεν άργησα; τους είπε χαρούμενα, με πεθυμήσατε;
Εισέπραξε κάποια χαμόγελα αντί για απάντηση. Άλλοι βυθισμένοι στα δικά τους ούτε που την άκουσαν και συνέχισαν να στέκονται, σαν να μην είχαν συνειδητοποιήσει ότι είχε έρθει και ότι μπορούσαν πλέον να φύγουν.
-Πού θα πάμε σήμερα; ρώτησε.
Κανείς δεν απάντησε αλλά υπήρχε χρόνος μέχρι να φτάσουν στο πεζόδρομο και να πρέπει να αποφασίσουν.
Mπζζζζζ μπζζζζζζζ μπζζζζζζζ ένιωσε να σπαρταρά κάτι από μέσα από της τσάντα της και ήταν μεγάλο θέμα τύχης που συνειδητοποίησε παρόλη την κίνηση του περπατήματος τον άηχο δονητή του κινητού της.
Κοίταξε τον αριθμό της κλήσης, αλλά δεν φαινόταν το νούμερο. Ο ρυθμός της καρδιά της επιταχύνθηκε ξαφνικά... Έφτασε το email σκέφτηκε...
-Λέγετε; είπε με μια χαρούμενη φωνή και με ένα ακόμα πιο μεγάλο χαμόγελο...
-... Γεια σου απάντησε μια άγνωστη φωνή. Με θυμάσαι; Είμαι κάποιος που με είχες γνωρίσει πριν 21 χρόνια... Σε ένα τρένο. Ήσουν με την μητέρα σου και μια άλλη κοπέλα. Εκείνη ήταν 4 χρόνια μεγαλύτερή σου και μάλλον Αμερικανίδα. Θυμάσαι το ταξίδι;
Το χαμόγελο έδωσε θέση σε ένα ερωτηματικό. Πού την βρήκε; Μετά από 21 χρόνια; Πώς την βρήκε, σε αυτή την χώρα που βρισκόταν;
-Ναι... νομίζω πως ναι... είπε επιφυλακτικά. Γιατί τηλεφωνείς και πού βρήκες το τηλέφωνό μου; ρώτησε με εμφανή ανησυχία στη φωνή της.
-Δεν μπορώ να σου πω από το τηλέφωνο. Είναι μεγάλη ιστορία, θα σε ξαναπάρω αργότερα, δεν μπορώ τώρα... πρόσθεσε και διέκοψε της σύνδεση.
Με μια στιγμή βγήκε απότομα από το βραδινό όνειρο , το στομάχι της έσφιξε, ένιωσε να κρυώνει. Συννέφιασε το πρόσωπό της...
-Τι λέτε για πατάτες στα όρθια; ρώτησε ο νέος συνάδελφος. Του κόστισε προσπάθεια να μιλήσει, με τις ανασφάλειες της καινούργιας θέσης, βρισκόμενος ακόμα στη δοκιμαστική περίοδο.
-Καλή ιδέα απάντησε ένας άλλος, Εσύ τι λες, έρχεσαι μαζί; την ρώτησε.
-Παιδιά... μόλις θυμήθηκα ότι πρέπει να κανονίσω κάτι οπωσδήποτε πριν φύγω για το σπίτι, τα λέμε τους απάντησε και πήρε τον δρόμο της επιστροφής.
Η μαγεία του όνειρου είχε διαλυθεί. Ακόμα δεν μπορούσε να πιστέψει με ποιόν μίλησε στο τηλέφωνο. Ήταν δυνατόν; Μετά από 21 χρόνια;
- Συνεχίζεται-
10 Νοεμβρίου 2005
Oνειρικες καταστασεις
Πάντα ξυπνούσε με ένα χαμόγελο στα χείλη μετά από ένα τέτοιο όνειρο σαν αυτό της χθεσινής νύχτας. Ήταν το αγαπημένο της. Της ανέβαζε τις ανοχές, της αλάφρωνε την διάθεση, την έκανε να στέκεται διαφορετικά. Πιο καμαρωτά.
Μετά από ένα τέτοιο όνειρο διάλεγε ιδιαίτερα το ρουχισμό της. Ήθελε να δείξει τον εαυτό της, να νιώσει τα βλέμματα των ανδρών, να φλερτάρει, να προκαλέσει την επιθυμία, να εντυπωσιάσει. Να αισθανθεί ότι τους αναστατώνει.
Γενικά δεν ήταν ο τύπος της femme fatal αλλά αυτό το όνειρο την μεταμόρφωνε. Της έδινε φτερά, την έκανε να αιωρείται τουλάχιστον 1 με 2 εκατοστά πάνω από το έδαφος. Της όξυνε τις αισθήσεις, της έδινε ιδιαίτερη λάμψη στα μάτια.
Εκείνη τη μέρα ήταν τυχερός όποιος την ρώταγε το τυπικό "τι κάνεις;" Θα εισέπραττε ένα τεράστιο χαμόγελο και μια λεπτομερή περιγραφή του ονείρου της. Και ανεξάρτητα εάν η ερώτηση ήταν τυπική, η απάντησή της μάγευε με σιγουριά όλους. Ερχόταν από μια ικανοποιημένη, ήρεμη, συνειδητοποιημένη, σίγουρη για τον εαυτό της και όμορφη γυναίκα. Ναι, εκείνη που μια ζωή δυσανασχετούσε με την ιδέα ότι είναι όμορφη, έπρεπε να συμφωνήσει ότι πραγματικά εκείνες τις μέρες ξυπνούσε oμορφότερη, λυγερή και νεότερη.
Διάλεγε τότε απαλές, γλυκιές, καμπύλες, εύκαμπτες, ανάλαφρες λέξεις για να περιγράψει τις εικόνες και ο απέναντί της γινόταν συνταξιδιώτης στο όνειρο. Χαιρόταν, που της δινόταν η ευκαιρία να το ξαναζήσει, φέρνοντας το μέσα στην πραγματικότητά της, στις σκάλες της πολυκατοικίας, στη εξώπορτα του ανθοπωλείου, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο, στη πραγμάτια του μανάβικου, στο πάρκιν, στην δουλειά.
Το όνειρο γινόταν εραστής, που την γοήτευε με την ενέργειά του, την μυρωδιά του, της ψιθύριζε στ' αυτί να τον ακολουθήσει, να του δοθεί.
Δεν ήξερε τι της άρεσε καλύτερα, το όνειρο ή η επίδραση που είχε σε εκείνη και στη ζωή της την επόμενη μέρα. Να κυκλοφορεί έτσι σε μια κατάσταση παρόμοια σεξουαλικής έκστασης. Μια έκσταση με διάρκεια ωρών, ημέρας. Δεν ήταν καλύτερη από την σεξουαλική αλλά ούτε και χειρότερη.
Εκείνη την μέρα, υπήρχαν 2 ήλιοι στον ουρανό. Ένας πορτοκαλής μεσουρανού και ένας κατακόκκινος μικροσκοπικός σε τρελή τροχιά γύρω από ένα στύλο της ΔΕΗ.
Τα σύννεφα πολύχρωμα, σαν το ουράνιο τόξο.
Τα δέντρα χόρευαν στο πέρασμα της.
Τα ποτάμια γινόντουσαν αέρινες μεταξένιες κορδέλες, να ανεμίζουν.
Οι πολυκατοικίες ανεβοκατέβαζαν ρυθμικά στο κελάηδισμα των πουλιών τους ορόφους τους.
Πάντα τις αγαπούσε εκείνες τις μέρες. Τις μέρες που ακολουθούσαν μετά από ένα τέτοιο όνειρο, σαν το όνειρο της χθεσινής νύχτας...
- Συνεχίζεται; -
Μετά από ένα τέτοιο όνειρο διάλεγε ιδιαίτερα το ρουχισμό της. Ήθελε να δείξει τον εαυτό της, να νιώσει τα βλέμματα των ανδρών, να φλερτάρει, να προκαλέσει την επιθυμία, να εντυπωσιάσει. Να αισθανθεί ότι τους αναστατώνει.
Γενικά δεν ήταν ο τύπος της femme fatal αλλά αυτό το όνειρο την μεταμόρφωνε. Της έδινε φτερά, την έκανε να αιωρείται τουλάχιστον 1 με 2 εκατοστά πάνω από το έδαφος. Της όξυνε τις αισθήσεις, της έδινε ιδιαίτερη λάμψη στα μάτια.
Εκείνη τη μέρα ήταν τυχερός όποιος την ρώταγε το τυπικό "τι κάνεις;" Θα εισέπραττε ένα τεράστιο χαμόγελο και μια λεπτομερή περιγραφή του ονείρου της. Και ανεξάρτητα εάν η ερώτηση ήταν τυπική, η απάντησή της μάγευε με σιγουριά όλους. Ερχόταν από μια ικανοποιημένη, ήρεμη, συνειδητοποιημένη, σίγουρη για τον εαυτό της και όμορφη γυναίκα. Ναι, εκείνη που μια ζωή δυσανασχετούσε με την ιδέα ότι είναι όμορφη, έπρεπε να συμφωνήσει ότι πραγματικά εκείνες τις μέρες ξυπνούσε oμορφότερη, λυγερή και νεότερη.
Διάλεγε τότε απαλές, γλυκιές, καμπύλες, εύκαμπτες, ανάλαφρες λέξεις για να περιγράψει τις εικόνες και ο απέναντί της γινόταν συνταξιδιώτης στο όνειρο. Χαιρόταν, που της δινόταν η ευκαιρία να το ξαναζήσει, φέρνοντας το μέσα στην πραγματικότητά της, στις σκάλες της πολυκατοικίας, στη εξώπορτα του ανθοπωλείου, στο αυτοκίνητο, στο δρόμο, στη πραγμάτια του μανάβικου, στο πάρκιν, στην δουλειά.
Το όνειρο γινόταν εραστής, που την γοήτευε με την ενέργειά του, την μυρωδιά του, της ψιθύριζε στ' αυτί να τον ακολουθήσει, να του δοθεί.
Δεν ήξερε τι της άρεσε καλύτερα, το όνειρο ή η επίδραση που είχε σε εκείνη και στη ζωή της την επόμενη μέρα. Να κυκλοφορεί έτσι σε μια κατάσταση παρόμοια σεξουαλικής έκστασης. Μια έκσταση με διάρκεια ωρών, ημέρας. Δεν ήταν καλύτερη από την σεξουαλική αλλά ούτε και χειρότερη.
Εκείνη την μέρα, υπήρχαν 2 ήλιοι στον ουρανό. Ένας πορτοκαλής μεσουρανού και ένας κατακόκκινος μικροσκοπικός σε τρελή τροχιά γύρω από ένα στύλο της ΔΕΗ.
Τα σύννεφα πολύχρωμα, σαν το ουράνιο τόξο.
Τα δέντρα χόρευαν στο πέρασμα της.
Τα ποτάμια γινόντουσαν αέρινες μεταξένιες κορδέλες, να ανεμίζουν.
Οι πολυκατοικίες ανεβοκατέβαζαν ρυθμικά στο κελάηδισμα των πουλιών τους ορόφους τους.
Πάντα τις αγαπούσε εκείνες τις μέρες. Τις μέρες που ακολουθούσαν μετά από ένα τέτοιο όνειρο, σαν το όνειρο της χθεσινής νύχτας...
- Συνεχίζεται; -
9 Νοεμβρίου 2005
Απο τα αστερια πιο λαμπερος
Ich gehe mit meiner Laterne
und meine Laterne mit mir
da ober leuchten die Sterne
und hier leuchten wir
Laterne, Laterne,
Sonne, Mond und Sterne!
--
Προχωρω με το φανάρι μου
και το φαναράκι με εμένα μαζί
εκει πανω λαμπουν τα αστέρια
και εδω λαμπουμε εμεις
Φανάρια, φανάρια,
ηλιος, φεγγαρι κι αστέρια!
--
YΓ. Αυτο το τραγουδακι το τραγουδησε σημερα ο Οδυσσεας μαζι με τα αλλα παιδια του νηπιαγωγιου στην περιφορά με τα φαναρια τους στα χερια για τον Άγιο Μάρτιν.
8 Νοεμβρίου 2005
Αν με αγαπάς να μου το λές
Γιατι νοιώθω ότι με εγκατελειψες;
Και με αγκιζουν οι εκπομπες πάλι στην τηλεόραση.
Τα χιλιοειπομένα.
Τα χιλιοειδομενα.
Τα κλισσέ.
Παρα ημουν ηλικρινής;
Παρα ανοιχτηκα;
Και νομιζεις οτι με ξερεις πλεον;
Ξερεις πως θα σε περιμενω και έχασες το ενδιαφερον σου;
Παλιωσα στα μάτια σου; Εγινα συνηθισμενη;
Ή έχω τυπικά θηλυκο μυαλό και μολις βρω ελευθερη στιγμή, μόλις δυσκολευτώ, αρχιζω και αμφισβητώ τους παντες και τα πάντα;
Αποδειξέ μου σε παρακαλώ ότι κανω λάθος. Δειξε μου το ενδιαφέρον σου. Την επιθυμία σου να εισαι μαζί μου.
Αν με αγαπάς να μου το λές.
Xρειάζομαι να το ακουω, να νοιωθω την αγάπη, να τη βλέπω στα μάτια σου. Ξανά και ξανά.
Και με αγκιζουν οι εκπομπες πάλι στην τηλεόραση.
Τα χιλιοειπομένα.
Τα χιλιοειδομενα.
Τα κλισσέ.
Παρα ημουν ηλικρινής;
Παρα ανοιχτηκα;
Και νομιζεις οτι με ξερεις πλεον;
Ξερεις πως θα σε περιμενω και έχασες το ενδιαφερον σου;
Παλιωσα στα μάτια σου; Εγινα συνηθισμενη;
Ή έχω τυπικά θηλυκο μυαλό και μολις βρω ελευθερη στιγμή, μόλις δυσκολευτώ, αρχιζω και αμφισβητώ τους παντες και τα πάντα;
Αποδειξέ μου σε παρακαλώ ότι κανω λάθος. Δειξε μου το ενδιαφέρον σου. Την επιθυμία σου να εισαι μαζί μου.
Αν με αγαπάς να μου το λές.
Xρειάζομαι να το ακουω, να νοιωθω την αγάπη, να τη βλέπω στα μάτια σου. Ξανά και ξανά.
Τί ειναι...
Τί ειναι ενα δεντρο χωρις κορμό;
Ο ηλιος χωρις ενέργεια;
Μια θάλασσα χωρίς νερό;
Λιοντάρια χωρίς μεγαλοπρέπεια;
Τί ειναι ενα παιδί χωρις περιέργεια;
Μια καμήλα χωρίς καμπουρα;
Η ζωή χωρις περιπέτεια;
Και διάνια χωρις κουλτούρα;
Το ολοκληρο ειναι υγειές
στο καθόλου μην επιμένεις
ήταν παράλογο εχθες
σκεψου το παρακαλώ,
σ'αγαπώ, σε νοιάζομαι και να το ξερεις.
Ο ηλιος χωρις ενέργεια;
Μια θάλασσα χωρίς νερό;
Λιοντάρια χωρίς μεγαλοπρέπεια;
Τί ειναι ενα παιδί χωρις περιέργεια;
Μια καμήλα χωρίς καμπουρα;
Η ζωή χωρις περιπέτεια;
Και διάνια χωρις κουλτούρα;
Το ολοκληρο ειναι υγειές
στο καθόλου μην επιμένεις
ήταν παράλογο εχθες
σκεψου το παρακαλώ,
σ'αγαπώ, σε νοιάζομαι και να το ξερεις.
Aισιοδοξια
Τι ειναι η αισιοδοξια;
Κατι που το τρώμε στο πρωινό;
Που το μυρίζουμε στον αέρα;
Ενα ευαισθητο λουλουδάκι;
Κατι που μας το δείνει η μαμά μας; Δανεικό, εκεινη το ειχε απο την μαμά της και εμεις πρεπει να δωσουμε στα παιδιά μας...
Κατι γαλάζιο;
Κατι ανάλαφρο;
Μας το μαθαινουν στο σχολειο; Το βρισκουμε στα βιβλια;
Εχει γλώσσα; Προφορά;
Εχει μορφή; Αυτην που της δινεις εσύ πλάθοντας τον πηλό;
Πως να σου την δωσω; Εγώ που δε μπορώ να απαντησω ουτε μια απο αυτες τις ερωτησεις;
Πως γλυκιά μου; Πώς;
Κατι που το τρώμε στο πρωινό;
Που το μυρίζουμε στον αέρα;
Ενα ευαισθητο λουλουδάκι;
Κατι που μας το δείνει η μαμά μας; Δανεικό, εκεινη το ειχε απο την μαμά της και εμεις πρεπει να δωσουμε στα παιδιά μας...
Κατι γαλάζιο;
Κατι ανάλαφρο;
Μας το μαθαινουν στο σχολειο; Το βρισκουμε στα βιβλια;
Εχει γλώσσα; Προφορά;
Εχει μορφή; Αυτην που της δινεις εσύ πλάθοντας τον πηλό;
Πως να σου την δωσω; Εγώ που δε μπορώ να απαντησω ουτε μια απο αυτες τις ερωτησεις;
Πως γλυκιά μου; Πώς;
7 Νοεμβρίου 2005
Ψυχολογικό Τhriller
σε 3 μερη
1. Τρέλα ή Κόλαση;
2. Εδω τρελα....
3. Εκει η κολαση
Copyright Information: ViSta / Nοεμβριος 2005 - http://vistam.blogspot.com
1. Τρέλα ή Κόλαση;
2. Εδω τρελα....
3. Εκει η κολαση
Copyright Information: ViSta / Nοεμβριος 2005 - http://vistam.blogspot.com
Σουρεαλιστικη ιστορια
σε 5 μερη
1. Ονειρικες καταστασεις
2. Το τηλεφωνημα
3. Γλυκια μυρωδια
4. Συναντηση με ενα ονειρο
5. Χρονος για εξηγησεις
Copyright Information: ViSta / Nοεμβριος 2005 - http://vistam.blogspot.com
1. Ονειρικες καταστασεις
2. Το τηλεφωνημα
3. Γλυκια μυρωδια
4. Συναντηση με ενα ονειρο
5. Χρονος για εξηγησεις
Copyright Information: ViSta / Nοεμβριος 2005 - http://vistam.blogspot.com
Εκει η κολαση
Σύνδεση με τα προηγούμενα:
Ο χρόνος πέρασε αργά εκείνη την εβδομάδα. Λες και κάποιος κρατούσε την γη σφιχτά στα δυο του χέρια και την εμπόδιζε να περιστραφεί γύρω από τον άξονά της.
Όταν ξαναείδε το παιδί της για πρώτη φορά 3 μέρες αργότερα, της φάνηκε τόσο διαφορετικό. Τα μαλλιά του χτενισμένα στο πλάι, τα ρούχα του άγνωστα, καινούργια πιπίλα, το προσωπάκι του μπερδεμένο. Δεν καταλάβαινε γιατί βρισκότανε μακριά από την μαμά του εδώ και τόσες μέρες. Γιατί όταν έκλαιγε επειδή πείναγε ή δίψαγε, ερχόταν τώρα μόνον η γιαγιά; Ποια ήταν αλήθεια αυτή η γιαγιά; Η μυρωδιά της ήταν εντελώς διαφορετική από της μαμάς του, θύμιζε όμως λίγο και τον μπαμπά.
Ο χρόνος περνούσε αργά εκείνη την εβδομάδα, όμως αυτά τα 20 λεπτά κρατώντας το μωρό σφιχτά στην αγκαλιά της πέρασαν σαν αστραπή.
Το βράδυ ήταν η κόλαση, το χειρότερο κομμάτι του εικοσιτετραώρου. Την μισή νύχτα ο Martin ανεβοκατέβαινε στον διάδρομο, με βαριά και αποχαυνωμένα βήματα, να χτυπά τις πόρτες, να ρωτά τους νοσοκόμους "Μήπως έχεις ένα τσιγάρο;"
Οι νοσοκόμοι αρνιούνταν, χωρίς πλέον υπομονή και με απειλές, ότι εάν δεν σταματήσει τη φασαρία θα του δώσουν ηρεμιστικό και θα ενημερώσουν τον γιατρό.
Άλλαζε το πρόσωπο των νοσοκόμων την νύχτα. Το χαμόγελο της ημέρας ήταν εξαφανισμένο. Θέλανε τουλάχιστον τότε την ησυχία τους, και οι ασθενείς καλό θα κάνουν να μην ενοχλούν.
- Όλα έχουν και τα όριά τους, χαρά τα λεφτά στην αρχή του μήνα, μην υπερβάλουμε, με αυτού τους τρελούς που μπλέξαμε, δεν θα τρελαθούμε και εμείς κι όλας... είπε ο ξανθός νοσοκόμος κλείνοντας για πολλοστή φορά την πόρτα του δωματίου τους, κρατώντας τον Μartin έξω από τον χώρο που περνούσαν την νύχτα, στην βραδινή βάρδια.
Τους ανά τις ώρες ελέγχους από δωμάτιο σε δωμάτιο, αν λείπει κανένας ασθενής, δεν τους έκανε ο νοσοκόμος από ενδιαφέρον, παρά επειδή το λέει ο κανονισμός. Για να είναι σίγουρος ότι όλοι είναι στα κρεβάτια τους και δεν κάνουν χαζομάρες. Είναι η νύχτα για όλους δύσκολη και καταλύτης. Και αυτό το καταλάβαινε πολύ καλά, δούλευε για να συντηρήσει τις σπουδές της ιατρικής.
Η κοπελιά στο δωμάτιο με τα παράθυρα κοιμόταν ανήσυχα δεμένη στο κρεβάτι.
H ηλικιωμένη κυρία ροχάλιζε δυνατά και χωρίς σταματημό στο διπλανό κρεβάτι, στο δωμάτιό της.
Εκείνες τις ώρες, όταν έξω ερχόταν το σκοτάδι ερχόντουσαν σε εκείνην οι ίδιες σκέψεις ξανά και ξανά.
Το ήξερε πως ότι έγινε ήταν αντίδραση της στιγμής, ότι δε θα το επανέλαβε, ότι όπως και να το κάνει έχει χρέος στο παιδί της να του συμπαρασταθεί. Όχι μόνον τώρα που είναι μωρό, αλλά και αργότερα στα 2, 6, 13, 17 και πάντα στην ζωή του. Πως από όλα τα άσχημα στην ζωή της, αυτός εδώ ο χώρος είναι ο χειρότερος. Αλλά δεν άντεχε εδώ πλέον άλλο. Της έλειπε ο αέρας να αναπνέει από τότε που έκλεισε πίσω της η μεταλλική ενισχυμένη πόρτα της εισόδου του σταθμού. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει πίσω από τα σφραγισμένα παράθυρα.
Την βράδια πριν να πάρει εξιτήριο αναρωτιόταν πως θα είναι το μέλλον της έξω από αυτό το κτίριο; Θα συνεχίζανε την προσπάθεια οι τρεις τους; Ήταν δυνατόν να επιτύχει μια τέτοια προσπάθεια; Μετά από τις εμπειρίες των τελευταίων ημερών;
Εκείνος ερχότανε όλες αυτές τις μέρες καθημερινά να την δει για λίγα λεπτά. Ήταν λυπημένος όταν την επισκεφτότανε. Στο μέτωπο βαθιές ρυτίδες, καινούργιες... Ήταν η κούραση, η δουλειά, το μωρό, η κλινική; Ήταν αγάπη αυτό που τον έφερνε στον σταθμό; Είχε τύψεις για την στάση του; Μπορούσε να κάνει όνειρα ότι εκείνος ακόμα την αγαπούσε;
Όχι δεν μπορούσε πλέον να βασίζει την ζωή της στη ελπίδα ότι θα τα καταφέρουν. Θα προσπαθήσει να βρει την άκρη, αλλά όχι για εκείνον, παρά για εκείνη. Για αυτήν και το παιδί. Και αν εκείνος θελήσει να τους κάνει παρέα, ευπρόσδεκτος, δεν θα τον διώξει, αλλά δε θα τον κυνηγά πλέον.
- Ποτέ πια. Ποτέ πια κανένα! ψιθύρισε στον εαυτό της ξαπλωμένη στο σκοτεινό δωμάτιο.
Ήταν οι τελευταίες λέξεις της.
Πριν προλάβει να τελειώσει τη πρόταση, μια έκρηξη τίναξε το κτίριο και μια εκτυφλωτική λάμψη τους τύλιξε.
Ο νεαρός του δωματίου Η27 έκανε τελικά το όνειρό του πραγματικότητα. Άφησε αυτήν την κόλαση και πήρε μαζί του στην επόμενη 82 άλλα άτομα συνολικά.
Η φωτιά δεν έκανε διαφορά ανάμεσα στους ασθενείς ή στο προσωπικό της κλινικής.
Στην πυροσβεστική παρέμεινε μόνον να ψάξει την αιτία της εκρήξεως στα ζεστά αχνίζοντα συντρίμμια του κτιρίου.
ΤΕΛΟΣ
Ο χρόνος πέρασε αργά εκείνη την εβδομάδα. Λες και κάποιος κρατούσε την γη σφιχτά στα δυο του χέρια και την εμπόδιζε να περιστραφεί γύρω από τον άξονά της.
Όταν ξαναείδε το παιδί της για πρώτη φορά 3 μέρες αργότερα, της φάνηκε τόσο διαφορετικό. Τα μαλλιά του χτενισμένα στο πλάι, τα ρούχα του άγνωστα, καινούργια πιπίλα, το προσωπάκι του μπερδεμένο. Δεν καταλάβαινε γιατί βρισκότανε μακριά από την μαμά του εδώ και τόσες μέρες. Γιατί όταν έκλαιγε επειδή πείναγε ή δίψαγε, ερχόταν τώρα μόνον η γιαγιά; Ποια ήταν αλήθεια αυτή η γιαγιά; Η μυρωδιά της ήταν εντελώς διαφορετική από της μαμάς του, θύμιζε όμως λίγο και τον μπαμπά.
Ο χρόνος περνούσε αργά εκείνη την εβδομάδα, όμως αυτά τα 20 λεπτά κρατώντας το μωρό σφιχτά στην αγκαλιά της πέρασαν σαν αστραπή.
Το βράδυ ήταν η κόλαση, το χειρότερο κομμάτι του εικοσιτετραώρου. Την μισή νύχτα ο Martin ανεβοκατέβαινε στον διάδρομο, με βαριά και αποχαυνωμένα βήματα, να χτυπά τις πόρτες, να ρωτά τους νοσοκόμους "Μήπως έχεις ένα τσιγάρο;"
Οι νοσοκόμοι αρνιούνταν, χωρίς πλέον υπομονή και με απειλές, ότι εάν δεν σταματήσει τη φασαρία θα του δώσουν ηρεμιστικό και θα ενημερώσουν τον γιατρό.
Άλλαζε το πρόσωπο των νοσοκόμων την νύχτα. Το χαμόγελο της ημέρας ήταν εξαφανισμένο. Θέλανε τουλάχιστον τότε την ησυχία τους, και οι ασθενείς καλό θα κάνουν να μην ενοχλούν.
- Όλα έχουν και τα όριά τους, χαρά τα λεφτά στην αρχή του μήνα, μην υπερβάλουμε, με αυτού τους τρελούς που μπλέξαμε, δεν θα τρελαθούμε και εμείς κι όλας... είπε ο ξανθός νοσοκόμος κλείνοντας για πολλοστή φορά την πόρτα του δωματίου τους, κρατώντας τον Μartin έξω από τον χώρο που περνούσαν την νύχτα, στην βραδινή βάρδια.
Τους ανά τις ώρες ελέγχους από δωμάτιο σε δωμάτιο, αν λείπει κανένας ασθενής, δεν τους έκανε ο νοσοκόμος από ενδιαφέρον, παρά επειδή το λέει ο κανονισμός. Για να είναι σίγουρος ότι όλοι είναι στα κρεβάτια τους και δεν κάνουν χαζομάρες. Είναι η νύχτα για όλους δύσκολη και καταλύτης. Και αυτό το καταλάβαινε πολύ καλά, δούλευε για να συντηρήσει τις σπουδές της ιατρικής.
Η κοπελιά στο δωμάτιο με τα παράθυρα κοιμόταν ανήσυχα δεμένη στο κρεβάτι.
H ηλικιωμένη κυρία ροχάλιζε δυνατά και χωρίς σταματημό στο διπλανό κρεβάτι, στο δωμάτιό της.
Εκείνες τις ώρες, όταν έξω ερχόταν το σκοτάδι ερχόντουσαν σε εκείνην οι ίδιες σκέψεις ξανά και ξανά.
Το ήξερε πως ότι έγινε ήταν αντίδραση της στιγμής, ότι δε θα το επανέλαβε, ότι όπως και να το κάνει έχει χρέος στο παιδί της να του συμπαρασταθεί. Όχι μόνον τώρα που είναι μωρό, αλλά και αργότερα στα 2, 6, 13, 17 και πάντα στην ζωή του. Πως από όλα τα άσχημα στην ζωή της, αυτός εδώ ο χώρος είναι ο χειρότερος. Αλλά δεν άντεχε εδώ πλέον άλλο. Της έλειπε ο αέρας να αναπνέει από τότε που έκλεισε πίσω της η μεταλλική ενισχυμένη πόρτα της εισόδου του σταθμού. Δεν μπορούσε να αναπνεύσει πίσω από τα σφραγισμένα παράθυρα.
Την βράδια πριν να πάρει εξιτήριο αναρωτιόταν πως θα είναι το μέλλον της έξω από αυτό το κτίριο; Θα συνεχίζανε την προσπάθεια οι τρεις τους; Ήταν δυνατόν να επιτύχει μια τέτοια προσπάθεια; Μετά από τις εμπειρίες των τελευταίων ημερών;
Εκείνος ερχότανε όλες αυτές τις μέρες καθημερινά να την δει για λίγα λεπτά. Ήταν λυπημένος όταν την επισκεφτότανε. Στο μέτωπο βαθιές ρυτίδες, καινούργιες... Ήταν η κούραση, η δουλειά, το μωρό, η κλινική; Ήταν αγάπη αυτό που τον έφερνε στον σταθμό; Είχε τύψεις για την στάση του; Μπορούσε να κάνει όνειρα ότι εκείνος ακόμα την αγαπούσε;
Όχι δεν μπορούσε πλέον να βασίζει την ζωή της στη ελπίδα ότι θα τα καταφέρουν. Θα προσπαθήσει να βρει την άκρη, αλλά όχι για εκείνον, παρά για εκείνη. Για αυτήν και το παιδί. Και αν εκείνος θελήσει να τους κάνει παρέα, ευπρόσδεκτος, δεν θα τον διώξει, αλλά δε θα τον κυνηγά πλέον.
- Ποτέ πια. Ποτέ πια κανένα! ψιθύρισε στον εαυτό της ξαπλωμένη στο σκοτεινό δωμάτιο.
Ήταν οι τελευταίες λέξεις της.
Πριν προλάβει να τελειώσει τη πρόταση, μια έκρηξη τίναξε το κτίριο και μια εκτυφλωτική λάμψη τους τύλιξε.
Ο νεαρός του δωματίου Η27 έκανε τελικά το όνειρό του πραγματικότητα. Άφησε αυτήν την κόλαση και πήρε μαζί του στην επόμενη 82 άλλα άτομα συνολικά.
Η φωτιά δεν έκανε διαφορά ανάμεσα στους ασθενείς ή στο προσωπικό της κλινικής.
Στην πυροσβεστική παρέμεινε μόνον να ψάξει την αιτία της εκρήξεως στα ζεστά αχνίζοντα συντρίμμια του κτιρίου.
ΤΕΛΟΣ
6 Νοεμβρίου 2005
Εδω τρελλα...
Σύνδεση με τα προηγούμενα: Τρέλα ή Κόλαση;
Μετά το πρωινό πήραν όλοι τα χάπια τους, έδωσαν αίμα, έπλυναν τα δόντια τους και περίμεναν να τους φωνάξει η νοσοκόμα στο γραφείο του γιατρού.
Μερικοί κάνανε ποδήλατο γυμναστικής. Άλλοι αφού πήραν άδεια, βγήκαν δυο δυο στον εσωτερικό κλειστό κήπο του σταθμού.
Μια κοπέλα έμεινε στο δωμάτιό της. Στο δωμάτιο με τα παράθυρα στον διάδρομο και με κάμερα, για να παρακολουθείται εύκολα από το δωμάτιο των νοσοκόμων.
Ο Martin όλο το πρωινό το έβγαλε στον διάδρομο ρωτώντας τους πάντες εάν έχουν ένα τσιγάρο για να του δώσουν. Αδιάκοπα και ανεξάρτητα αν ήδη κάπνιζε ή είχε δυο στα χέρια του.
Στην τραπεζαρία κάποιοι καθάριζαν τα τραπέζια, άλλοι έβλεπαν τηλεόραση και δυο άτομα παίζανε Πινγκ-πονγκ.
Κάποιος πότιζε τα φυτά και κατάφερνε να αγνοεί το γεγονός πως μερικά κολυμπούσανε στο νερό ενώ άλλα είχαν ξεχαστεί μέρες και ήταν ξεραμένα από καιρό.
"Πού έμπλεξα..." σκεφτόταν όσο έκανε ποδήλατο. Προτιμούσε να κάνει γυμναστική από το να κάνει παρέα μου τους άλλους. Της έκανε καλό να κουράζεται, να νιώθει νορμάλ, σε αντίθεση με εκείνους, τους άλλους, που είτε από τα φάρμακα, είτε από τα προβλήματά τους καθόντουσαν όλη την ώρα άπραγοι και αποχαυνωμένοι. Δεν ήθελε να τους κακίσει, δεν ήξερε τις ιστορίες τους, δεν είχε τη δυνατότητα να τους βοηθήσει, αλλά φοβόταν και τις πολλές επαφές. Φοβόταν μη ξεφύγει, ξεγλιστρήσει από την πραγματικότητα, μη της δοθεί λάθος ετικέτα και την ρουφήξει το χάος.
Πάντα πίστευε ότι αν κάποιος την γνώριζε πραγματικά, κατά βάθος, θα την έβγαζε για τρελή. Της άρεσε αυτή τη ιδέα. Κοκετάριζε με την σκέψη πως κρατά κρυμμένο από τους άλλους ένα κομμάτι του εαυτού της. Ένα κομμάτι εαυτού με σκέψεις πέρα από τις συμβατικές, ένα κομμάτι όλο επανάσταση, που δεν σέβεται καμιά λογική, που τα αμφισβητά όλα. Όμως τώρα; Τώρα είναι εδώ και αγωνιά μη την θεωρήσουν άρρωστη, μη νομίσουν ότι το προμελέτησε, ότι θα το επαναλάβει. Ότι θα μπορούσε ποτέ να κάνει κακό στο παιδί της, ότι θα της το πάρουν. Όπως τώρα που εκείνη εδώ βρίσκεται χωρίς το μωρό της, που αυτό απότομα από την μια μέρα στην άλλη βρέθηκε μακριά της, να δεχτεί τον αποθηλασμό μέσα σε μια μέρα, γιατί εκείνης της δώσανε φάρμακα, γιατί αυτό είναι με τον μπαμπά του και την βλέπει μια φορά κάθε 3 μέρες.
"Αγαπημένο μου μωρό", σκέφτηκε, "τι σου έκανα, τι σε έβαλα να νιώσεις, πώς σε εγκατέλειψα; Θα με συγχωρέσεις ποτέ; Θα με συγχωρέσω ποτέ για αυτό που πήγα να σου κάνω, για ότι σου έκανα;"
Βαρέθηκε το ποδήλατο και άρχισε το σκοινάκι. Της έκανε καλό να νιώθει την κούραση, τον ιδρώτα, την κίνηση.
Η πόρτα ανοίγει και το κεφάλι του νοσοκόμου εμφανίζεται στην πόρτα...
- Γιατί κλείσατε την πόρτα; Το δωμάτιο αυτό πρέπει πάντα να παραμένει ανοικτό.
- Ω, ... δεν το ήξερα, συγνώμη... είπε και σταμάτησε αυτομάτως το σκοινάκι. Δεν ήθελε πλέον να είναι εκεί μέσα. Δεν ήταν απλά μια αίθουσα γυμναστικής για να αθληθεί κανείς για το κέφι του. Για άλλη μια φορά συνειδητοποίησε την επικινδυνότητα της κατάστασης. Έπρεπε να κάνει τα αδύνατα δυνατά, να τους πείσει πως είναι υγιής, πως ήταν απλά όλα μια πράξη της στιγμής, πως δε θα επαναληφθεί, πως δεν ανήκει εδώ, ανάμεσα σε αυτούς, αλλά στο σπίτι της, δίπλα στο μωρό της.
Θυμήθηκε ότι πρέπει να πάρει άδεια πριν πάει για μπάνιο και αποφάσισε και κάνει καλύτερα ένα ντουζ, αφού αυτά είναι ελεύθερα για όλους.
Άφησε το καυτό νερό να τρέχει πάνω στα κεφάλι και ήλπιζε να κρύβει τα δάκρυα που κύλαγαν σιωπηλά στα μάγουλά της. Έκλεγε από την αγωνία της επειδή δεν ήξερε αν αυτά που θα προσπαθούσε να τους πείσει είναι η αλήθεια ή όχι...
-Συνεχιζεται-
Μετά το πρωινό πήραν όλοι τα χάπια τους, έδωσαν αίμα, έπλυναν τα δόντια τους και περίμεναν να τους φωνάξει η νοσοκόμα στο γραφείο του γιατρού.
Μερικοί κάνανε ποδήλατο γυμναστικής. Άλλοι αφού πήραν άδεια, βγήκαν δυο δυο στον εσωτερικό κλειστό κήπο του σταθμού.
Μια κοπέλα έμεινε στο δωμάτιό της. Στο δωμάτιο με τα παράθυρα στον διάδρομο και με κάμερα, για να παρακολουθείται εύκολα από το δωμάτιο των νοσοκόμων.
Ο Martin όλο το πρωινό το έβγαλε στον διάδρομο ρωτώντας τους πάντες εάν έχουν ένα τσιγάρο για να του δώσουν. Αδιάκοπα και ανεξάρτητα αν ήδη κάπνιζε ή είχε δυο στα χέρια του.
Στην τραπεζαρία κάποιοι καθάριζαν τα τραπέζια, άλλοι έβλεπαν τηλεόραση και δυο άτομα παίζανε Πινγκ-πονγκ.
Κάποιος πότιζε τα φυτά και κατάφερνε να αγνοεί το γεγονός πως μερικά κολυμπούσανε στο νερό ενώ άλλα είχαν ξεχαστεί μέρες και ήταν ξεραμένα από καιρό.
"Πού έμπλεξα..." σκεφτόταν όσο έκανε ποδήλατο. Προτιμούσε να κάνει γυμναστική από το να κάνει παρέα μου τους άλλους. Της έκανε καλό να κουράζεται, να νιώθει νορμάλ, σε αντίθεση με εκείνους, τους άλλους, που είτε από τα φάρμακα, είτε από τα προβλήματά τους καθόντουσαν όλη την ώρα άπραγοι και αποχαυνωμένοι. Δεν ήθελε να τους κακίσει, δεν ήξερε τις ιστορίες τους, δεν είχε τη δυνατότητα να τους βοηθήσει, αλλά φοβόταν και τις πολλές επαφές. Φοβόταν μη ξεφύγει, ξεγλιστρήσει από την πραγματικότητα, μη της δοθεί λάθος ετικέτα και την ρουφήξει το χάος.
Πάντα πίστευε ότι αν κάποιος την γνώριζε πραγματικά, κατά βάθος, θα την έβγαζε για τρελή. Της άρεσε αυτή τη ιδέα. Κοκετάριζε με την σκέψη πως κρατά κρυμμένο από τους άλλους ένα κομμάτι του εαυτού της. Ένα κομμάτι εαυτού με σκέψεις πέρα από τις συμβατικές, ένα κομμάτι όλο επανάσταση, που δεν σέβεται καμιά λογική, που τα αμφισβητά όλα. Όμως τώρα; Τώρα είναι εδώ και αγωνιά μη την θεωρήσουν άρρωστη, μη νομίσουν ότι το προμελέτησε, ότι θα το επαναλάβει. Ότι θα μπορούσε ποτέ να κάνει κακό στο παιδί της, ότι θα της το πάρουν. Όπως τώρα που εκείνη εδώ βρίσκεται χωρίς το μωρό της, που αυτό απότομα από την μια μέρα στην άλλη βρέθηκε μακριά της, να δεχτεί τον αποθηλασμό μέσα σε μια μέρα, γιατί εκείνης της δώσανε φάρμακα, γιατί αυτό είναι με τον μπαμπά του και την βλέπει μια φορά κάθε 3 μέρες.
"Αγαπημένο μου μωρό", σκέφτηκε, "τι σου έκανα, τι σε έβαλα να νιώσεις, πώς σε εγκατέλειψα; Θα με συγχωρέσεις ποτέ; Θα με συγχωρέσω ποτέ για αυτό που πήγα να σου κάνω, για ότι σου έκανα;"
Βαρέθηκε το ποδήλατο και άρχισε το σκοινάκι. Της έκανε καλό να νιώθει την κούραση, τον ιδρώτα, την κίνηση.
Η πόρτα ανοίγει και το κεφάλι του νοσοκόμου εμφανίζεται στην πόρτα...
- Γιατί κλείσατε την πόρτα; Το δωμάτιο αυτό πρέπει πάντα να παραμένει ανοικτό.
- Ω, ... δεν το ήξερα, συγνώμη... είπε και σταμάτησε αυτομάτως το σκοινάκι. Δεν ήθελε πλέον να είναι εκεί μέσα. Δεν ήταν απλά μια αίθουσα γυμναστικής για να αθληθεί κανείς για το κέφι του. Για άλλη μια φορά συνειδητοποίησε την επικινδυνότητα της κατάστασης. Έπρεπε να κάνει τα αδύνατα δυνατά, να τους πείσει πως είναι υγιής, πως ήταν απλά όλα μια πράξη της στιγμής, πως δε θα επαναληφθεί, πως δεν ανήκει εδώ, ανάμεσα σε αυτούς, αλλά στο σπίτι της, δίπλα στο μωρό της.
Θυμήθηκε ότι πρέπει να πάρει άδεια πριν πάει για μπάνιο και αποφάσισε και κάνει καλύτερα ένα ντουζ, αφού αυτά είναι ελεύθερα για όλους.
Άφησε το καυτό νερό να τρέχει πάνω στα κεφάλι και ήλπιζε να κρύβει τα δάκρυα που κύλαγαν σιωπηλά στα μάγουλά της. Έκλεγε από την αγωνία της επειδή δεν ήξερε αν αυτά που θα προσπαθούσε να τους πείσει είναι η αλήθεια ή όχι...
-Συνεχιζεται-
5 Νοεμβρίου 2005
Τρέλα ή Κόλαση;
- Μήπως υπάρχει ρε παιδιά κανένα κοφτερό μαχαίρι; ρώτησε προσπαθώντας να κόψει ροδέλες μια ντομάτα για να τις βάλει πάνω στο ψωμί.
- Εδώ και κοφτερά μαχαίρια; απάντησε μια φωνή από το βάθος της τραπεζαρίας ειρωνικά...
Δίκιο έχει σκέφτηκε και θυμήθηκε πως το παντελόνι παίζει στην μέση της, έτσι χωρίς ζώνη.
- Πώς τα κατάφερες να κόψεις τόσο λεπτές ροδέλες ντομάτας; Γεια στην ησυχία σου, μου κόβεις και μένα μία; την ρώτησα η όμορφη κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά, το σκουρόχρωμο δέρμα, το λυπημένο πρόσωπο και τα λεπτά χαρακτηριστικά από το διπλανό κάθισμα.
- Πάρε, κανένα πρόβλημα, δεν ήταν δύσκολο...
- Γιατί βρίσκεσαι εδώ;
- Πήρα μερικές ταμπλέτες παραπάνω από το κανονικό.
Απάντησε με ευφημισμούς, γιατί δεν ήξερε πώς αλλιώς να εξηγήσει τι συνέβη. Πως από την μια στιγμή στην άλλη, ο πόνος, η απελπισία, η αίσθηση του να είσαι ανήμπορος, η εξάντληση, η στέρηση της αγάπης θα της έφερνε στο μυαλό την ιδέα να πέσει για ύπνο και να μην ξαναξυπνήσει. Να βρει επιτέλους το χάος ένα τέλος, Ναι δε θα ήταν happy end όπως αυτά που έβλεπε στις ταινίες, αλλά θα ήταν ένα ΤΕΛΟΣ.
Και έτσι έψαξε στα φάρμακα που υπήρχαν στον σπίτι, διάβασε τις οδηγίες χρήσεως και διάλεξε αυτά που νόμιζε ότι θα ήταν αποτελεσματικά. Πήρε και μερικά χωρίς οδηγίες, όλο και κάποια ενέργεια θα έχουν, δε μπορεί, σκέφτηκε.
Ξάπλωσε στο κρεβάτι, έγραψε στο εξώφυλλο ενός περιοδικού... "σας αγαπώ πολύ, λυπάμαι απερίγραπτα".
Με δάκρυα στα μάτια έβγαλε τις ταμπλέτες από τις συσκευασίες, πήρε μια φούχτα στην παλάμη της, με μια κίνηση στο στόμα, νερό. Επανέλαβε την διαδικασία για τις υπόλοιπες και ξάπλωσε περιμένοντας να την πάρει ο ύπνος. Πως τον ήθελε αυτόν τον ύπνο. Αυτόν που θα ήταν ο τελευταίος της. Όμως ο ύπνος δεν ήρθε...
- Ταμπλέτες;
Η φωνή της όμορφης μαυρομαλλούσας την γύρισε ξαφνικά στην πραγματικότητα, στη τραπεζαρία, μπροστά της η φέτα ψωμί με το βούτυρο και την ντομάτα.
- Eεεε, ναι ... εσύ;
- Είμαι για δεύτερη φορά εδώ, την πρώτη φορά, είχα κόψει τις φλέβες μου. Τώρα με έστειλε ο ψυχίατρος που με παρακολουθεί, γιατί νομίζει ότι επανήλθαν οι τάσεις αυτοκτονίας.
- Eεεε, αλήθεια, μπορεί να το κάνει, έχει το δικαίωμα; Εγώ είμαι με την συγκατάθεσή μου εδώ, μπορεί ο γιατρός να σε κρατήσει και χωρίς την θέλησή σου;
- Nαι, δυστυχώς...
- Έχεις πρόβλημα τώρα, ...εμμ... με συγχωρείς αν σε πειράζει η ερώτηση... έχει δίκιο o γιατρός;
- Aχ ναι, τι να κάνω; Έχω κάνει αίτηση για άσυλο, είμαι Περσίδα, αλλά απορρίφθηκε. Μόλις βγω από την κλινική, θα με στείλουν πίσω, δεν ξέρω τι να κάνω. Εδώ τρέλα και εκεί κόλαση.
-Eδώ τρέλα...
επανέλαβε εκείνη και συνειδητοποίησε το μέγεθος των επιπτώσεων. Δεν το είχε σκεφτεί έτσι, θα έπεφτε για ύπνο και δε θα ξαναξυπνούσε, αυτό εδώ δεν ήταν μέσα στο πρόγραμμα.
Eδώ τρέλα...
επανέλαβε για άλλη μια φορά και άρχισε να τρώει το ψωμί της.
-Συνεχιζεται-
- Εδώ και κοφτερά μαχαίρια; απάντησε μια φωνή από το βάθος της τραπεζαρίας ειρωνικά...
Δίκιο έχει σκέφτηκε και θυμήθηκε πως το παντελόνι παίζει στην μέση της, έτσι χωρίς ζώνη.
- Πώς τα κατάφερες να κόψεις τόσο λεπτές ροδέλες ντομάτας; Γεια στην ησυχία σου, μου κόβεις και μένα μία; την ρώτησα η όμορφη κοπέλα με τα μαύρα μαλλιά, το σκουρόχρωμο δέρμα, το λυπημένο πρόσωπο και τα λεπτά χαρακτηριστικά από το διπλανό κάθισμα.
- Πάρε, κανένα πρόβλημα, δεν ήταν δύσκολο...
- Γιατί βρίσκεσαι εδώ;
- Πήρα μερικές ταμπλέτες παραπάνω από το κανονικό.
Απάντησε με ευφημισμούς, γιατί δεν ήξερε πώς αλλιώς να εξηγήσει τι συνέβη. Πως από την μια στιγμή στην άλλη, ο πόνος, η απελπισία, η αίσθηση του να είσαι ανήμπορος, η εξάντληση, η στέρηση της αγάπης θα της έφερνε στο μυαλό την ιδέα να πέσει για ύπνο και να μην ξαναξυπνήσει. Να βρει επιτέλους το χάος ένα τέλος, Ναι δε θα ήταν happy end όπως αυτά που έβλεπε στις ταινίες, αλλά θα ήταν ένα ΤΕΛΟΣ.
Και έτσι έψαξε στα φάρμακα που υπήρχαν στον σπίτι, διάβασε τις οδηγίες χρήσεως και διάλεξε αυτά που νόμιζε ότι θα ήταν αποτελεσματικά. Πήρε και μερικά χωρίς οδηγίες, όλο και κάποια ενέργεια θα έχουν, δε μπορεί, σκέφτηκε.
Ξάπλωσε στο κρεβάτι, έγραψε στο εξώφυλλο ενός περιοδικού... "σας αγαπώ πολύ, λυπάμαι απερίγραπτα".
Με δάκρυα στα μάτια έβγαλε τις ταμπλέτες από τις συσκευασίες, πήρε μια φούχτα στην παλάμη της, με μια κίνηση στο στόμα, νερό. Επανέλαβε την διαδικασία για τις υπόλοιπες και ξάπλωσε περιμένοντας να την πάρει ο ύπνος. Πως τον ήθελε αυτόν τον ύπνο. Αυτόν που θα ήταν ο τελευταίος της. Όμως ο ύπνος δεν ήρθε...
- Ταμπλέτες;
Η φωνή της όμορφης μαυρομαλλούσας την γύρισε ξαφνικά στην πραγματικότητα, στη τραπεζαρία, μπροστά της η φέτα ψωμί με το βούτυρο και την ντομάτα.
- Eεεε, ναι ... εσύ;
- Είμαι για δεύτερη φορά εδώ, την πρώτη φορά, είχα κόψει τις φλέβες μου. Τώρα με έστειλε ο ψυχίατρος που με παρακολουθεί, γιατί νομίζει ότι επανήλθαν οι τάσεις αυτοκτονίας.
- Eεεε, αλήθεια, μπορεί να το κάνει, έχει το δικαίωμα; Εγώ είμαι με την συγκατάθεσή μου εδώ, μπορεί ο γιατρός να σε κρατήσει και χωρίς την θέλησή σου;
- Nαι, δυστυχώς...
- Έχεις πρόβλημα τώρα, ...εμμ... με συγχωρείς αν σε πειράζει η ερώτηση... έχει δίκιο o γιατρός;
- Aχ ναι, τι να κάνω; Έχω κάνει αίτηση για άσυλο, είμαι Περσίδα, αλλά απορρίφθηκε. Μόλις βγω από την κλινική, θα με στείλουν πίσω, δεν ξέρω τι να κάνω. Εδώ τρέλα και εκεί κόλαση.
-Eδώ τρέλα...
επανέλαβε εκείνη και συνειδητοποίησε το μέγεθος των επιπτώσεων. Δεν το είχε σκεφτεί έτσι, θα έπεφτε για ύπνο και δε θα ξαναξυπνούσε, αυτό εδώ δεν ήταν μέσα στο πρόγραμμα.
Eδώ τρέλα...
επανέλαβε για άλλη μια φορά και άρχισε να τρώει το ψωμί της.
-Συνεχιζεται-
Γαλαζιες συμπτωσεις
Ο Πινόκιο με τον γερο Τζεππέτο στην απόδραση απο τον Φαλαινοκαρχαρία που τους ειχε καταπιει ζωντανους.
Και ο Οδυσσεας όπως τον έχει "καταπιει" η ιστορια του Πινόκιο.
Του ξυλινου κουκλου στην αναζήτηση περιπετειών, των οριων του, της εξελιξης.
Στην αναζήτηση της γαλάζιας νεραιδας, για να του πραγματοποιησει την μέγιστή του επιθυμια.
Να γίνει ένα πραγματικό αγοράκι.
Πόσοι και πόσοι ψάχνουμε απελπισμένα την νεραιδα, να μας πραγματοποιήσει τις επιθυμιες μας; Εκείνη, γιατι εμείς νοιωθουμε μικροι, ασημαντοι να τα καταφέρουμε μόνοι μας. Χωρις μαγεια, χωρις κολπα.
Εκείνη μπορεί, έτσι απο την μια στιγμή στην άλλη. Να αλλαξει τη ζωή μας, να την φέρει επιτέλους εκει που την ευχόμαστε, γιατι δεν τολμουμε να την αλλάξουμε εμεις.
...
Και τα συννεφα ασπρα και παχια, αιωρουνται πισω απο την εκκλησία, σε μια συνεχή κίνηση, στον γαλανο ουρανό.
Γαλάζια νεράιδα, γαλάζιος ουρανός, γαλάζια θάλασσα...
Συμπτωση που σε όλα οσα με κάνουν να ονειρευομαι κατι το γαλαζιο βρισκεται;
Ωραια μερα
- Σημερα ειναι μια ωραια μέρα. Δεν ειναι μια μέρα για να πεθάνει κανεις...
Λεει ο χειρουργος καθως ενεργοποιει το ηλεκτροσοκ στο στηθος του ασθενή.
Τσικ, τσίιιιιιικ, τσικ, τσίιιιιικ, τσικ, τσίιιιικ, τσικ, τσίιιικ, τσικ, τσίιικ, τσίκ ...
Και η καρδιά του ασθενή χτυπά, ξανά, επαναλειπτικά, ρυθμικά...
Επέστρεψε στη ζωή, αυτην την όμορφη ημέρα.
Λεει ο χειρουργος καθως ενεργοποιει το ηλεκτροσοκ στο στηθος του ασθενή.
Τσικ, τσίιιιιιικ, τσικ, τσίιιιιικ, τσικ, τσίιιιικ, τσικ, τσίιιικ, τσικ, τσίιικ, τσίκ ...
Και η καρδιά του ασθενή χτυπά, ξανά, επαναλειπτικά, ρυθμικά...
Επέστρεψε στη ζωή, αυτην την όμορφη ημέρα.
4 Νοεμβρίου 2005
Μισω, απεχθανομαι, αγαπω, τρελλενομαι
Οταν οι αδερφες μου γινανε 18 χρονων, πηγαν η καθεμια ξεχωριστά για ενα χρόνο στην Αμερική.
Μηνανε σε αμερικάνικες οικογενειες. Ενα παιδί ανάμεσα στα άλλα, ως ενα πρόσθετο μέλος της οικογενείας.
Εκει παρακολουθήσανε την τελευταια χρονιά του high school, και την επαναλάβανε δηλαδή αφου την ειχαν ήδη κάνει στο λύκειο στην Ελλάδα.
Τότε λοιπόν, στα 13 και 14ά μου, φιλοξενησαμε και εμεις με την σειρά μας αγγλόφωνες μαθητες ηλικίας 17 μεχρι 19 χρόνων.
Στα μάτια μου ηταν τα παιδιά τόσο cool, όσο ποτέ στην ζωή μου δε θα γινόμουνα.
Με τα διαφορετικά τους ρουχα, με τις αμερικάνικες σημαίες στα κορδόνια των παπουτσιών, με τα χαπάκια για τις βιταμίνες, με την τεράστια όρεξη για πίτσα και brownies, με την αγγλική προφορά μιλώντας ελληνικά, με τα 3 χιλιάδες νεσεσέρ, με το I love it, και το I hate it.
Δεν υπήρχε ενδιάμεσα, ή I love it εδώ ή Ι hate it εκεί.
Και σκεφτόμουνα, για να εχει κανεις τοσο απολυτη αποψη περί των πραγμάτων, τα ξερει σε βαθος, τα εχει αναλυσει, έχει άποψη, και ειναι σιγουρος για αυτήν. Αξιοπερίεργο, αξιο θαυμασμού...
Μέχρι που έπιασα τον εαυτό μου (μόλις προχτές ήταν) να λέει το μισώ. Και ναι, ειχε βαρος η λέξη, είχε βαθος, αλλα ηταν και τόσο ευκολο να ειπωθεί. Πιο ευκολο από το να κάνω κάτι εναντιων του αισθήματος.
Στο δρόμο της ζωής έπιασα και άλλες ενδιαφέρουσες λεξεις, προτάσεις.
Αδιαφορώ. Δεν γνωρίζω. Δεν μπορώ.
Τρελλενομαι. Βαρεθηκα την προσπαθεια.
Νοιώθω. Αδυνατώ. Επιθυμω.
Ειμαι εξαντλημένη.
Σκάω στα γέλεια. Χαμογελώ.
Ειμαι ευτυχισμένη.
...
Ειμαι ικανοποιημένη...
τουλάχιστον αυτην τη στιγμη.
Μηνανε σε αμερικάνικες οικογενειες. Ενα παιδί ανάμεσα στα άλλα, ως ενα πρόσθετο μέλος της οικογενείας.
Εκει παρακολουθήσανε την τελευταια χρονιά του high school, και την επαναλάβανε δηλαδή αφου την ειχαν ήδη κάνει στο λύκειο στην Ελλάδα.
Τότε λοιπόν, στα 13 και 14ά μου, φιλοξενησαμε και εμεις με την σειρά μας αγγλόφωνες μαθητες ηλικίας 17 μεχρι 19 χρόνων.
Στα μάτια μου ηταν τα παιδιά τόσο cool, όσο ποτέ στην ζωή μου δε θα γινόμουνα.
Με τα διαφορετικά τους ρουχα, με τις αμερικάνικες σημαίες στα κορδόνια των παπουτσιών, με τα χαπάκια για τις βιταμίνες, με την τεράστια όρεξη για πίτσα και brownies, με την αγγλική προφορά μιλώντας ελληνικά, με τα 3 χιλιάδες νεσεσέρ, με το I love it, και το I hate it.
Δεν υπήρχε ενδιάμεσα, ή I love it εδώ ή Ι hate it εκεί.
Και σκεφτόμουνα, για να εχει κανεις τοσο απολυτη αποψη περί των πραγμάτων, τα ξερει σε βαθος, τα εχει αναλυσει, έχει άποψη, και ειναι σιγουρος για αυτήν. Αξιοπερίεργο, αξιο θαυμασμού...
Μέχρι που έπιασα τον εαυτό μου (μόλις προχτές ήταν) να λέει το μισώ. Και ναι, ειχε βαρος η λέξη, είχε βαθος, αλλα ηταν και τόσο ευκολο να ειπωθεί. Πιο ευκολο από το να κάνω κάτι εναντιων του αισθήματος.
Στο δρόμο της ζωής έπιασα και άλλες ενδιαφέρουσες λεξεις, προτάσεις.
Αδιαφορώ. Δεν γνωρίζω. Δεν μπορώ.
Τρελλενομαι. Βαρεθηκα την προσπαθεια.
Νοιώθω. Αδυνατώ. Επιθυμω.
Ειμαι εξαντλημένη.
Σκάω στα γέλεια. Χαμογελώ.
Ειμαι ευτυχισμένη.
...
Ειμαι ικανοποιημένη...
τουλάχιστον αυτην τη στιγμη.
3 Νοεμβρίου 2005
Σαν τη θαλασσα...
Ειμαι σαν την θάλασσα τελικά...
τη μια φουρτουνιασμένη
σκουραινω και αναβράζω
το κυμα να μανευει
καραβια ρουφαω έξω απο το μουράγιο
χωρίς έλεος, για κανενα
ουτε και για εμένα.
Ειμαι σαν την θάλασσα τελικά...
την αλλη ήρεμη και πράα
τα βαθη μου φωτιζω εγώ
σε όλους και χωρις νάζια
τρεφω γαριδες, δελφίνια, αστακό
τα φιλώ, τα προστατευω
και εμένα με χαιδευω.
τη μια φουρτουνιασμένη
σκουραινω και αναβράζω
το κυμα να μανευει
καραβια ρουφαω έξω απο το μουράγιο
χωρίς έλεος, για κανενα
ουτε και για εμένα.
Ειμαι σαν την θάλασσα τελικά...
την αλλη ήρεμη και πράα
τα βαθη μου φωτιζω εγώ
σε όλους και χωρις νάζια
τρεφω γαριδες, δελφίνια, αστακό
τα φιλώ, τα προστατευω
και εμένα με χαιδευω.
Τις μισω..
Τις μισώ, τις μισώ, τις μισώ...
αυτες τις απαισιες σκοτεινες, ανησυχες βραδιες.
Που εντελως στα ξαφνικα ξεφυτρώνει απο το πουθενά μια αοριστη ανάγκη να πάρω μια επιβραβευση για αυτα που κανω.
Και που αφου ο Οδυσσεας κοιμαται, όταν κανεις δε περνει τηλέφωνο, όταν δεν ερχονται τα email με την συχνότητα που θα ηθελα, όταν δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τον J. κατευθύνομαι προς την κουζίνα, και αναρωτιέμαι πια λιχουδιά θα μου δώσει αυτη την αισθηση της επιβραβευσης του "μπραβο που τα καταφερνεις".
Και το ενα ειναι πολυ, το αλλο ειναι λιγο, και αρχίζω με ενα μπισκότο, και συνεχίζω με μια μπανάνα, προχωρώντας στα δημητριακά, και δευτερο μπολάκι, και μακαρι να μην υπαρχει σοκολάτα στο σπιτι, αλλιώς...
Και ολη την ωρα ξερω ότι ειναι ηλιθιο, να ψαχνω την επιβεβαιωση στις λιχουδιες, και οσο περισσότερο δεν αντιδρώ και συνεχίζω το παιχιδι (που βεβαια δε θα το κερδισω, γιατι δεν κερδιζεται) τοσο περισσότερο εκνευριζομαι, τοσο περισσοτερο μεγαλώνει η ανησυχια...
Και η επομενη μερα αρχιζει με φούσκωμα και ενοχες, γιατι για αλλη μια φορά αφησα την ηλιθιότητα να με ελέγξει.
Τις μισώ, τις μισώ, τις μισώ...
αυτες τις απαισιες σκοτεινες, ανησυχες βραδιες.
Που εντελως στα ξαφνικα ξεφυτρώνει απο το πουθενά μια αοριστη ανάγκη να πάρω μια επιβραβευση για αυτα που κανω.
Και που αφου ο Οδυσσεας κοιμαται, όταν κανεις δε περνει τηλέφωνο, όταν δεν ερχονται τα email με την συχνότητα που θα ηθελα, όταν δεν μπορώ να επικοινωνήσω με τον J. κατευθύνομαι προς την κουζίνα, και αναρωτιέμαι πια λιχουδιά θα μου δώσει αυτη την αισθηση της επιβραβευσης του "μπραβο που τα καταφερνεις".
Και το ενα ειναι πολυ, το αλλο ειναι λιγο, και αρχίζω με ενα μπισκότο, και συνεχίζω με μια μπανάνα, προχωρώντας στα δημητριακά, και δευτερο μπολάκι, και μακαρι να μην υπαρχει σοκολάτα στο σπιτι, αλλιώς...
Και ολη την ωρα ξερω ότι ειναι ηλιθιο, να ψαχνω την επιβεβαιωση στις λιχουδιες, και οσο περισσότερο δεν αντιδρώ και συνεχίζω το παιχιδι (που βεβαια δε θα το κερδισω, γιατι δεν κερδιζεται) τοσο περισσότερο εκνευριζομαι, τοσο περισσοτερο μεγαλώνει η ανησυχια...
Και η επομενη μερα αρχιζει με φούσκωμα και ενοχες, γιατι για αλλη μια φορά αφησα την ηλιθιότητα να με ελέγξει.
Τις μισώ, τις μισώ, τις μισώ...
2 Νοεμβρίου 2005
Happy end ?!
Τις προαλλες είδαμε με μια φίλη την ταινια Flightplan με την Jodie Foster.
H Foster επαιζε μια μηχανικό αεροπλάνων η όποια επέστρεφε με την κόρη της (6 χρονων) και το φερετρο του πεθαμένου άνδρα της για την κηδεια του στην Αμερική από το Βερολίνο όπου έμεναν.
Κατα την διαρκεια της πτησης εξαφανιζεται η μικρη και η μητερα κανει τα πανω κατω να την βρει. Ομως υπαρχει ενα πρόβλημα, κανεις απο το πληρωμα ή απο τους συνεπιβατες δεν θυμαται να την ειδε. Στο checkin δεν αναφερεται το ονομά της και το νοσοκομειο του Βερολινου στελνει βεβαιωση, οτι η μικρη πεθανε στο ιδιο ατυχημα στο οποιο πεθανε και ο πατερας.
Όμως η Foster ως μηχανικός αεροπλάνων ξερει το αεροπλανο απ'εξω και ανακατωτα και ξερει που να ψαξει, πως να κατεβασει τις μασκες οξυγωνου, πως να σβησει ολα τα φωτα, μπλα, μπλα...
Και αφου γινεται αυτο, και αφου γινεται το άλλο ερχεται στο τελος το Happy End.
Τότε εγώ δεν αντεξα πλέον, έσκασα στα γελια, και αποφασισα η επομενη ταινια θα ειναι μια σιγυρισμενη γαλλική ταινία. Οπου ο σκηνοθετης και ο συγγραφεας δεν φοβαται να δωσει στην ιστορια το τελος που της χρειαζεται και δεν ψαχνει απεγνωσμενα το happy end.
Ουτε προσπαθει να δωσει political correctness μυνηματα.
Και δεν μας παρουσιαζει τους σουπερ επαγκελματιες, με το σουπερ σωμα, στο σουπερ μιαλο, στην σουπερ μητερα, στην σουπερ ομορφιά, στην σουπερ στεναχωρια για το θανατο του ανδρα.
Η αδερφή μου μου χαρησε ενα βιβλιο οταν συναντηθηκαμε στην Πατμο.
Ειναι γραμμένο στα αγγλικα και εχει τον τιτλο....
How Not To Be a Perfect Mother της Libby Purves
Δε θελω και δεν μπορώ να ειμαι σουπερ μητερα,
δε θελω και δεν μπορώ να ειμαι σουπερ γυναικα,
ουτε σουπερ μιαλο, ουτε σουπερ σωμα, ουτε σουπερ επαγκελματιας.
Και οταν μου σερβιρουν σουπερ τελος, λυπαμαι αλλα δε μπορώ να το δεχτώ.
Αφου δεν υπαρχει σουπερ ζωή, τι νοημα έχει ένα σουπερ τελος;
Προκειμενου να χαμογελασουμε για ελαχιστα δευτερολεπτα;
Και τον υπολοιπο καιρό, θα χρειαστουμε αλλες ταινιες;
Ονειρο φθινοπωρινης νυχτος
Εχθες ονειρευτικα ότι ήμουν σε μια φοιτητική εστια ενός πανεπιστημίου μιας άγνωστης πολης ή και ενος ξένου κρατους.
Όπως και να εχει βγηκα απο το δωματιο για καποιο λόγο, πηγα ενα διαδρομο προς τα δεξια, εναν αλλο προς τα αριστερα και μετα δεν ηξερα πως να επιστρεψω. Ηξερα υποτειθεται το νουμερο του δωματιου αλλα δεν ηξερα το νουμερο του κτηριου, και όπως εψαχνα τον δρομο της επιστροφής, τοσο περισσοτερο μπερδευομουνα και βρισκομουνα σε αλλο κτηριο, και σε αλλο και σε αλλο. Τα κτηρια ηταν ολα συνδεδεμενα μεταξύ τους με εσωτερικους διαδρομους, και ανεβαινα επιπεδα, κατεβαινα σκαλες... αλλα το δωματιο δεν το εβρισκα.
Καποια στιγμη συναντησα μια φιλη (παλια συναδερφο) και χαρηκα, γιατι σκεφτηκα πως τωρα θα ξαναβρω το δρομο μου. Αλλα μόλις εφυγε, παλι εγώ καινουργιους κύκλους εκανα...
Τι μπερδεμενο ονειρο;
Με κούρασε περισσότερο από το να μην είχα πέσει για ύπνο και ακομα ψαχνω (νοερά) το δρόμο της επιστροφής...
Όπως και να εχει βγηκα απο το δωματιο για καποιο λόγο, πηγα ενα διαδρομο προς τα δεξια, εναν αλλο προς τα αριστερα και μετα δεν ηξερα πως να επιστρεψω. Ηξερα υποτειθεται το νουμερο του δωματιου αλλα δεν ηξερα το νουμερο του κτηριου, και όπως εψαχνα τον δρομο της επιστροφής, τοσο περισσοτερο μπερδευομουνα και βρισκομουνα σε αλλο κτηριο, και σε αλλο και σε αλλο. Τα κτηρια ηταν ολα συνδεδεμενα μεταξύ τους με εσωτερικους διαδρομους, και ανεβαινα επιπεδα, κατεβαινα σκαλες... αλλα το δωματιο δεν το εβρισκα.
Καποια στιγμη συναντησα μια φιλη (παλια συναδερφο) και χαρηκα, γιατι σκεφτηκα πως τωρα θα ξαναβρω το δρομο μου. Αλλα μόλις εφυγε, παλι εγώ καινουργιους κύκλους εκανα...
Τι μπερδεμενο ονειρο;
Με κούρασε περισσότερο από το να μην είχα πέσει για ύπνο και ακομα ψαχνω (νοερά) το δρόμο της επιστροφής...
1 Νοεμβρίου 2005
Aργια μητερα καλων...
Αργία σήμερα
των αγίων πάντων
ξάπλες και φούμαρα
παιχνίδια και άλλα αντ' άλλων
Παιδική τηλεόραση
αστυνομικά βιβλια εκείνη
χαρτοκοπτική με τις ώρες εσύ
μπογιές, κόλλες και πλαστελίνη
των αγίων πάντων
ξάπλες και φούμαρα
παιχνίδια και άλλα αντ' άλλων
Παιδική τηλεόραση
αστυνομικά βιβλια εκείνη
χαρτοκοπτική με τις ώρες εσύ
μπογιές, κόλλες και πλαστελίνη
Μακάρι αγάπη μου γλυκιά
πάντοτε στη ζωή σου
φως, χρώμα και ομορφιά
να είναι οι οδηγοί σου
Και αν κάποτε μπερδευτείς
και τον δρόμο σου τον χάσεις
στους φίλους και σε μένα μπορείς να βασιστείς
μη φοβασαι, να συνεχίσεις...
την χαρά και το καλό μες στη ζωή να ψάχνεις!
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)