"Σήμερα το βράδυ στις οχτώ, έχουμε ραντεβού εμείς οι δυο. Στο σπίτι σου, ή στο σπίτι μου;" πληκτρολόγησε στο κινητό.
Πόσο απαιτητικό σκέφτηκε όσο διάβαζε το μήνυμα, δίσταζε να το στείλει.
Δεν του αφήνω περιθώρια να πει ούτε ένα όχι, τα ίδια κάνω λοιπόν και εγώ όπως οι άλλοι; Κοιτούσε το μήνυμα ξανά και ξανά. Δεν ήθελε να το αλλάξει. Απαιτούσε, φυσικά απαιτούσε αλλά ήταν και η αλήθεια. Ήθελε να τον δει και ήθελε να γνωρίζει το πότε θα συνέβαινε η συνάντηση.
Όλα αυτά τα "τα λέμε αργότερα", "ίσως το βράδυ", "θα στείλω μήνυμα όταν ευκαιρήσω", "δυστυχώς αναβάλλονται τα σχέδιά μας αλλά μάλλον αύριο" κτλ κτλ, αυτά που κάποτε της άρεσαν γιατί έδιναν στην σχέση τους την ποιότητα του ανάλαφρου, ελεύθερου και χαλαρού την είχαν κουράσει. Δεν ήταν πως έτσι στα καλά του καθουμένου, έτσι στα ξαφνικά και χωρίς προϊστορία, αποφάσισε να τον πιέσει. Δεν ήταν έτσι και ήταν σίγουρη πως και εκείνος την ήξερε καλά για να μην καταλάβει το κίνητρό της.
Όχι το κείμενο ήταν σωστό όπως ήταν. Δε θα το άλλαζε. Η ερώτηση ήταν απλά αν θα το έστελνε ή όχι.
Θυμήθηκε τι της είχε πει τις προάλλες ο Πέτρος όσο έτρεχαν.
Με τα κινητά, την ευκολία που έχουμε να στέλνουμε μηνύματα σε οποιαδήποτε στιγμή, το ψυχρό του μέσου αυτού, διατρέχουμε τον κίνδυνο να γράφουμε πράγματα που δε θα τα λέγαμε αν βλέπαμε τους ανθρώπους πρόσωπο με πρόσωπο. Στέλνουμε αυθόρμητα μηνύματα υπό τη προστασία της απόστασης, και όποιον πάρει ο χάρος. Μπορεί δεν μπορεί ο άλλος, αναγκάζεται να αντιμετωπίσει αυτά που του γράφουμε. Ευχάριστα νέα, έχει καλώς. Δυσάρεστα; Τα πράγματα δυσκολεύουν. Και όχι μόνον τον κόβουμε από ότι κάνει, αλλά αναμένουμε μια αντίδραση. Δεν έρχεται γρήγορα, στέλνουμε και άλλο μήνυμα, και άλλο, και άλλο μέχρι να πάρουμε μια απάντηση. Τι και αν έχει κλείσει το κινητό λόγω δουλειάς; Τι και αν κοιμάται; Τι και αν δε το έχει μαζί του. Τίποτε... Δεν ησυχάζουμε μέχρι να πάρουμε την απάντησή μας.Είχε δίκαιο ο Πέτρος, αρκετές φορές ήδη είχε πιάσει την εαυτό της να φέρεται παρόμοια. Ήταν τόσο εύκολο να πέσει κανείς στην παγίδα του άμεσου μέσου και να πιστεύει πως όλα πρέπει να συμβαίνουν άμεσα. Το κείμενο ήταν αυθόρμητο, ναι αλλά της ήταν σημαντικό, άλλωστε ήταν πρωί και του έδινε ολόκληρη την ημέρα χρόνο να αντιδράσει.
Του έβαλε ένα
smily. Απαιτούσε, βέβαια απαιτούσε αλλά τουλάχιστον το έκανε με χαμόγελο γιατί όπως και να το κάνεις, αλλιώς αντιμετωπίζεις κάποιον που σου φέρεται άγρια ή υπεροπτικά και αλλιώς κάποιον που σου χαμογελά.
Άρχισα να παίζω παιχνίδια αναρωτήθηκε;
Χρησιμοποιώ τεχνάσματα για να πάρω αυτό που θέλω; Σίγουρα
. Είναι έλλειψη ειλικρίνειας; Σίγουρα. Προσπαθώ να κατευθύνω την απάντησή του; Ναι. Του κάνει κακό κάτι τέτοιο στην προκειμένη περίπτωση; Όχι. Έχει περιθώρια να απαντήσει πως δεν μπορεί; Φυσικά. Τι θα συνέβαινε άμα δε έστελνε το μήνυμα; Τίποτε. Το βράδυ θα παρέμενε αβέβαιο.
Τι μπορούσε να συμβεί άμα το έστελνε; Ίσως να τον πανικόβαλε. Ίσως να της απαντούσε ότι έχει άλλα σχέδια. Να μην απαντούσε από πείσμα για τον απαιτητικό της τρόπο. Να καταλάβαινε και να χαιρόταν για το ενδιαφέρον της. Να πρότεινε τον κατάλληλο χώρο.
Έλεγξε το κείμενο για τυχόν ορθογραφικά λάθη και το έστειλε. Απενεργοποίησε τον ήχο του κινητού και ετοιμάστηκε να πάει για τρέξιμο. Δεν ήθελε να το έχει έννοια περιμένοντας την αντίδρασή του. Έφυγε, έτρεξε, επέστρεψε, έκανε ένα μπάνιο, ετοίμασε κάτι να φάει, έφαγε. Τεσσεράμισι ώρες αργότερα έλαβε απάντηση...
"Τώρα; "
Χαμογέλασε. "Ναι" απάντησε.
Του έβαλε ένα smily. Απαιτούσε, βέβαια απαιτούσε αλλά τουλάχιστον το έκανε με χαμόγελο γιατί όπως και να το κάνεις, αλλιώς αντιμετωπίζεις κάποιον που σου φέρεται άγρια ή υπεροπτικά και αλλιώς κάποιον που σου χαμογελά.
Για όσους ενδιαφέρει το θέμα Project Management παραθέτω το επόμενο link ενός κειμένου που έγραψα σήμερα νωρίτερα με τον τίτλο "οι σκέψεις ενός jogger"... 
Το καινούργιο αφεντικό πρότεινε να έγραφα μια ιστορία του πως μπαίνω σιγά σιγά στο κόσμο της καινούργια δουλειάς. Ποια βήματα, ποιες φάσεις περνώ όσο προσπαθώ να μάθω το αντικείμενό της. Ποιες κρυφές ή φανερές διαστάσεις ανοίγονται μπροστά μου ολοένα. Ποια προβλήματα αντιμετωπίζω εμβαθύνοντας, ποιες απροσδόκητες επιτυχίες σημειώνω καθοδόν.
Panikstart σήμερα, όπως λένε οι Γερμανοί.
Από καιρό εις καιρό βοηθά να κάνει κανείς κάτι διαφορετικό. Να προσπαθήσει, να δοκιμάσει μάλλον κάτι που δεν είχε κάνει μέχρι πρότινος. Να ασχοληθεί με το μυαλό του, αν μέχρι τώρα γύμναζε μόνον το σώμα, ή να κουραστεί και να πονέσει άμα μέχρι τώρα μόνον καθιστική εργασία έκανε. Από καιρό εις καιρό βοηθά να βγαίνει κανείς από τα καθημερινά, και να βρεθεί σε άγνωστα χωράφια. Δεν είναι εύκολο, η επιτυχία δεν είναι εγγυημένη, δεν ευνοεί η τύχη αυτομάτως τους τολμηρούς, αλλά τελικά δεν είναι πάντα σημαντικό το αποτέλεσμα. Μερικές φορές μετρά απλά αν κανείς επιβλήθηκε στου φόβους, στην άγνοια, και τη σωματική κούραση, είχε συμπαράσταση όταν την χρειάστηκε και ολοκλήρωσε τα σχέδιά του.
