Η πρώτη, να προσπαθήσεις να βρεις ένα νόημα στο χάος αναγνωρίζοντας πως είναι προσωρινό. Πως είναι αναπόφευκτο και πως σε βοηθά να αναπτυχθείς ως χαρακτήρας και προσωπικότητα. Πως θα σου δώσει δύναμη στις επόμενες δυσκολίες, πως θα ξέρεις τότε, όπως ελπίζεις και τώρα, ότι όλα ξεπερνιούνται όσο έχουμε την υγία μας και δε σταματάμε να αγωνιζόμαστε. Πως ούτε το μέλλον, όπως ούτε και εσύ, δεν χρειάζεται την ταραχή ή τον θυμό που νοιώθεις αυτήν την στιγμή. Πως και αυτός σιγά σιγά θα καταλαγιάσει και ας μη θεωρείς αυτή την πιθανότητα τώρα εφικτή.
Η δεύτερη, να προσπαθήσεις για πολλοστή φορά να ακολουθήσεις μεθόδους και οδούς που μέχρι τώρα ακριβώς σε αυτό το αδιέξοδο σε έφεραν που βρίσκεσαι τώρα, ξέροντας πως δεν είναι η λύση για τα προβλήματά σου, πως απλά απαλύνουν τον προσωρινό πόνο. Αντί για το απόλυτο "αλλάζω πορεία" δηλαδή, ένα "μήπως αν ξαναπροσπαθούσαμε;".
Ναι φυσικά, βέβαια, αυτές και άλλες πιθανότητες υπάρχουν. Το θέμα είναι τελικά τι ζητά κανείς:
Zen ή ξαναzenσταμένα κρύα και άνοστα φαγητά;
