Υπάρχουν εποχές που συμβαίνουν τόσα πολλά, θετικά ή αρνητικά, σε τέτοιο γρήγορο ρυθμό που δεν προλαβαίνει κανείς να συνειδητοποιήσει το πραγματικό τους "ειδικό βάρος". Έτσι χωρίς να ξέρουμε αν κάτι είναι σημαντικό ή όχι, το παλεύουμε με επιμονή και ασχολούμαστε με όσες δυνάμεις έχουμε και απαιτούνται μέχρι να το διεκπεραιώσουμε.
Και βρισκόμαστε μια εδώ, και βρισκόμαστε μια εκεί, πάντα με την αγωνία ό,τι δεν επαρκούμε, και τρέχουμε συνέχεια πίσω από τα γεγονότα αντί να προσπαθούμε να τους δώσουμε εμείς μια κατεύθυνση.
Σε μια τέτοια εποχή καταφέρνει κανείς πολλά. Βρίσκει λύσεις που δεν θα έψαχνε, μαθαίνει πράγματα με τα οποία αλλιώς δε θα ασχολείτο, ωριμάζει, προχωρά.
Προχωρά; Ναι προχωρά παρόλο που δεν το νοιώθει έτσι, προχωρά αλλά και κουράζεται.
Κουράζεται στιγμή τη στιγμή, ενασχόληση την ενασχόληση, λύση την λύση.
Κουράζεται αλλά υπομένει, γιατί πιστεύει, ξέρει, πως μια τέτοια εποχή δεν κρατά, δεν μπορεί να κρατήσει επ άπειρο.
Θα μου πεις πως το ξέρει; Το ξέρει, γιατί ξέρει το παρελθόν. Το ξέρει γιατί ξέρει τις δυνάμεις του. Το ξέρει γιατί ξέρει πως θέλει δε θέλει, κάτι θα συμβεί και θα σπάσει.
Και αν δεν σπάσει εκείνος, θα σπάσει η εποχή.
Έτσι είναι. Θέλεις δε θέλεις, για όλα υπάρχει μια λύση. Μπορεί να μην είναι αυτή που σου αρέσει, μπορεί να μην σε βολεύει, μπορεί να μη σου κάνει, αλλά υπάρχει και θα εφαρμοστεί.
Θες δε θες. Για όλα υπάρχει μια λύση, ακόμα και για κάτι τέτοιες εποχές σαν αυτές.
--
Καλησπέρα
