Σκεφτόμουν να γράψω το ημερολόγιο ενός [σχεδόν] άνεργου, ήμουν σίγουρη πως ότι και αν έχει γραφεί προηγουμένως με παρόμοιο θέμα, όπως και να έχει γίνει αυτό, η δικιά μου ιστορία θα είναι διαφορετική. Θα έχει ενδιαφέρον. Ο κόσμος θα θέλει να τη διαβάσει, θα διασκεδάζει με τις τραγελαφικές καταστάσεις της, θα περιμένει με ανυπομονησία την έκβασή της και θα ταυτιστεί ευχαρίστως με τον ήρωα, επί τω προκειμένω με την ηρωίδα του.
Ήμουν σίγουρη πως μια τέτοια ιστορία, θα είναι συναρπαστική. Θα είναι ιδιαίτερη, όπως ιδιαίτερα είναι και τα πρόσωπα που την πλαισιώνουν, όπως ιδιαίτερες είναι και εποχές που ζούμε, οι δύσκολες εποχές που μας απειλούν. Μια τέτοια ιστορία θα την καταλάβαινε κανείς ακόμα και χωρίς πολλές εξηγήσεις, γιατί όλοι με τις ίδιες σκέψεις παίζουν. Όλους οι ίδιες ανησυχίες παιδεύουν ανεξάρτητα ηλικίας, τόπου κατοικίας ή επίπεδου σπουδών και επαγγελματικής θέσης.
Έβρισκα πειστική την ιδέα πως ένα τέτοιο ημερολόγιο λείπει και χρειάζεται από τα ελληνικά blogs ή και γενικότερα. Θα εμπλούτιζε την άποψη που έχουμε για τους άλλους και για τον εαυτό μας. Θα δημιουργούσε μια γέφυρα μεταξύ αυτού που ένας [σχεδόν] άνεργος νοιώθει, επιζητεί ή χρειάζεται και αυτού που έναν εργαζόμενο ενδιαφέρει όσο δε ξέρει πότε ή αν και εκείνος θα βρεθεί σε ανάλογη κατάσταση.
Θεωρούσα αυτονόητο πως κάποιος που κάθε πρωί αφήνει το σπίτι του για να επιστρέψει κουρασμένος και εξαντλημένος το απόγευμα από την καθημερινή επαγγελματική ρουτίνα θα θέλει να μάθει πως ένας [σχεδόν] άνεργος προσπαθεί να λύσει το πρόβλημά του. Να κάνει τα αδύνατα δυνατά να βρει μια καινούργια απασχόληση. Να μην το βάζει κάτω, όταν δε ξέρει πως το μέλλον του θα συνεχιστεί. Να μην τον παίρνει η κάτω βόλτα, όταν λαβαίνει απορρίψεις. Να μην "βαραίνει" όσο δεν υπάρχουν προτάσεις. Να θέτει μόνος του "κανόνες" για να προστατεύσει τον εαυτό του και να μην πέσει σε κακές συνήθειες, σε φτηνά υποκατάστατα που ομορφαίνουν την στιγμή αλλά ναρκοθετούν το μέλλον.
Ήμουν σίγουρη πως κάτι τέτοιο θα βοηθούσε, θα έδινε δύναμη σε άλλους [σχεδόν] άνεργους να αγωνιστούν και εκείνοι. Θα συμφιλίωνε με τους εργαζόμενους, γιατί θα τους έδειχνε πως δεν ήταν θέμα επιλογής η ανεργία. Δεν ήταν γιατί κάποιος προτιμούσε την τεμπελιά από το καθημερινό άγχος. Δεν ήταν η φυσική τιμωρία, για την έλλειψη συνέπειας ή ικανοτήτων. Γιατί όταν έρχεται, έρχεται συχνά απλά και μόνον γιατί κάποιοι υπολογίζοντας τα έσοδα και έξοδα μια εταιρίας προτείνουν πως πρέπει να γίνει οικονομία ας πούμε 30%, και κάποιοι άλλοι σε υψηλότερες θέσεις μη ξέροντας ποιον να διώξουν και ποιον να κρατήσουν, αρχίζουν να κοιτούν ποια συμβόλαια λήγουν, ποιοι βρίσκονται κοντά στην σύνταξη ή ποιοι είναι στην δοκιμαστική περίοδο. Είναι εύκολο να λύσεις τέτοια συμβόλαια, ποιος θα σου πει τίποτε; Προσπαθείς να σώσεις τόσες άλλες δουλειές, τι θαρραλέα στρατηγική η απόφασή σου... Θα σε θαυμάσουν οι μόνιμοι. Και αν είσαι έξυπνος, και υποσχεθείς σε αυτούς που διώχνεις ότι θα τους καλέσεις πίσω όταν φτιάξουν τα πράγματα, ούτε και από αυτούς έχεις να φοβάσαι τίποτε. Είσαι σωστός, σκληρή η απόφασή σου, αλλά ρεαλιστική. Κανείς δε μπορεί ισχυριστεί το αντίθετο...
Μια τέτοια ιστορία θα ήταν πραγματικά απαραίτητη, μια ιστορία ενός [σχεδόν] άνεργου ήταν αυτό που έπρεπε να κάνω. Να την γράψω, όπως τη ζω. Όπως πραγματικά συμβαίνει τις τελευταίες μέρες. Όπως αγωνίζομαι γρήγορα να περάσει. Όπως αγωνιώ όσο δεν γνωρίζω την συνολική διάρκειά της. Όπως ελπίζω ότι τελικά σε καλό θα βγει. Μια ιστορία δική μου, ξεχωριστή, μοναδική αλλά και όμοια χιλιάδων άλλων. Μια ιστορία ενός [σχεδόν] άνεργου...
---
Πριν 3 χρόνια αυτό με απασχόλησε
