To ιδανικο σπιτι (Μερος ΙΙ)

Ένα από τα πιο αγαπημένα queries με το οποίο έρχονται αναγνώστες στο blog μου μέσω μηχανών αναζήτησης είναι οι επόμενες δυο λέξεις:
Ιδανικό σπίτι

Δεν καταλαβαίνω για ποιο λόγο και ποιές συγκαιρίες ξυπνούν στην Ελλάδα αυτή την εποχή τέτοιο ενδιαφέρον για ιδανικά σπίτια, αλλά ίσως το φαινόμενο να μην είναι καινούργιο. Απλά τώρα είχα την δυνατότητα να ενημερωθώ από το netcounter.
Αφού λοιπόν υπάρχουν πραγματικά αρκετοί που το παλεύουν αυτό το θέμα, παραθέτω έτσι στα γρήγορα το post της 15 Σεπτεμβρίου. Όχι μη τι άλλο, για να ξέρουμε όλοι για ποιό θέμα μιλάμε...

Και τώρα έρχεται το update. Τo δεύτερο μέρος. Η συνέχεια τελοσπάντων με βάση της χρονικές εξελίξεις μετά από τόσους μήνες...

Το ιδανικό σπίτι παραμένει κατά την γνώμη μου να είναι δύο σπίτια.
Η φόρμα, τα υλικά και ο τόπος πάλι σχετικά αδιάφορα αρκεί να έχει το ΕΝΑ σημαντικό ιδίωμα. Την περιβόητη για αυτό το post, γεφυρούλα.
Τώρα κάμποσους μήνες αργότερα, μπορώ να πω με βεβαιότητα πως όσο πιο μεγάλο το μήκος της γεφυρούλας, τόσο λιγότερες πιθανότητες και λόγοι τριβής υπάρχουν. Όσο πιο κοντινό το μήκος της σύνδεσης, τόσο πιο αισθητή είναι η επιθυμητή μοναξιά στην οποία τυλίγεται κανείς μερικές φορές προκειμένου να βρει τις ισορροπίες του.
Όσο πιο άμεση η σύνδεση, τόσο πιο μεγάλη η πιθανότητα να μπερδευτεί κανείς και να θεωρήσει το ιδανικό σπίτι, ΕΝΑ σπίτι.

Δεν είναι ένα, δεν μπορεί να είναι ένα. Στο παρελθόν δεν λειτούργησε το ΕΝΑ. Μάλλον δεν έφταιγαν τα άτομα, παρά η φόρμα...

Ποιος θα το πιστευε;

Γερμανία - Αργεντινή
5 : 3
Τον σεβασμό μου στον γερμανικό τερματοφύλακα, Jens Lehmann.
Λές να ισχύσει πάλι το ρητό...;

"To ποδόσφαιρο είναι ένα απλό παιχνίδι, 22 άνθρωποι κυνηγούν την μπάλα για 90 λεπτά και στο τέλος κερδίζουν πάντα οι Γερμανοί"
"Football is a simple game; 22 men chase a ball for 90 minutes and at the end, the Germans always win." Gary Lineker

Private

Και μιλώντας για προσωπικά στοιχεία και πιθανότητες ηλεκτρονικής έρευνας ή παρακολούθησης....
Να ένα κομμάτι των Dire Straits (σε ευχαριστώ Μαύρε Γάτε που μου τους θύμισες και καλό ταξείδι στις διακοπές σου :-) με τον τίτλο:
Private Investigations από τον δίσκο Love over Gold / 1982

Σκεψεις για μια αλλαγη πορειας

Κατά καιρούς έτυχε κάποιοι να σχολιάσουν το γεγονός ότι βάζω φωτογραφίες του παιδιού μου, ή γράφω το πρόγραμμά μας, υπενθυμίζοντάς μου ότι το internet είναι ένας «πονηρός» τόπος όπου κανείς θα πρέπει να προσέχει για το εαν και κατά πόσο παρέχει προσωπικά στοιχεία.

Συμφωνώ θεωρητικά. Στην πράξη με θεωρώ τόσο ασήμαντη και δεν το λέω για να κοκετίσω. Σίγουρα ισχύει άμα κανείς σκεφτεί τον αριθμό των ανθρώπων στην γη (δεν είναι 6,519 δισεκατομμύρια;) που το θεωρώ απίθανο να ασχολείται κανείς με τα προσωπικά μου στοιχεία.

Όμως τελικά άμα συμβεί τίποτε «περίεργο», και κάποιος χρησιμοποιήσει χωρίς την άδειά μου ή παραποιήσει φωτογραφίες του παιδιού δεν θα είναι κρίμα;
Και ποιός μπορεί να ορίσει το μέγεθος των συνεπειών;
Ποιός γονέας θα δεχόταν το ρίσκο;

Αποφάσισα να πάρω στα σοβαρά την ευθύνη που έχω να προσέχω και να μην παρέχω τόσο «απλόχερα» και με αφελή τρόπο προσωπικά δεδομένα του παιδιού.
Το πρόβλημα είναι ότι όταν δυσκολεύουν τα πράγματα, χρειάζομαι την «παρουσία» του στο blog για να νιώθω καλύτερα και να παίρνω κουράγιο...
Δεν είμαι όμως διατεθειμένη προκειμένου να ανεβεί η δικιά μου η διάθεση, να βάλω ένα παιδί σε κίνδυνο.

Κρίμα που ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος, αλλά τώρα που το συνειδητοποίησα ίσως μια αλλαγή πορείας να είναι καλύτερα για όλους μας...

Τέλειωσα...

Τέλειωσα;
Μακάρι! Γιατί δεν αντέχω άλλο...

Πραγματικά δεν είχα ποτέ πιστέψει ότι θα μπορούσαν να πονάνε και τα δάχτυλα. Εντάξει οι μυς των χεριών, εντάξει ίσως η πλάτη, εντάξει οι ρόζοι στα χέρια, εντάξει το δέρμα που καίει από την μπογιά, αλλά τα δάχτυλα;
Έχω την εντύπωση ότι οι πόνοι μου, είναι ανάλογοι των αρθριτικών...
Αν κάποτε αρρωστήσω με αρθριτικά, θα μπορώ να συγκρίνω με καλύτερη σιγουριά.
Για τη στιγμή όμως πονάω... και ελπίζω να μπορέσω να παραδώσω τα κλειδιά χωρίς επιπλοκές μια ώρα νωρίτερα.
Αν μη τι άλλο, θα κάνει καλό στην ψυχή μου και θα το χαρεί αρκετά ο λογαριασμός της τράπεζας βλέποντας ξανά τα λεφτά της εγγύησης.

Καληνύχτα :-)

Χαθηκα;

Όχι εδώ είμαι, απλά μόνο τα καινούργια εργαλεία της δουλειάς με την οποία ασχολούμαι αυτήν την εβδομάδα δεν μου αφήνουν τα βράδια ενέργεια για τίποτε άλλο.

Καληνύχτα :-)

ΥΓ. Το σώμα λέει...
"είσαι πτώμα, αύριο είναι και άλλη μια δύσκολη μέρα, πέσε για ύπνο".

Το πνεύμα λέει (υπό την επίρροια δυο καφέδων πριν τέσσερις ώρες)...
"αμ δε, που θα κλείσω για τρίτη φορά τα μάτια μου στις οχτώμισι η ώρα το βράδυ".

Πρόβλημα δηλαδή ;-)

Μπόρα...

Καλοκαιρινή μπόρα
Δρόσισες τα διψασμένα
Υπερέβης την τεχνολογία
Επιδεικνύεις την δύναμή σου
Αν και δεν το χρειάζεσαι
Εσύ η πανίσχυρη
Εμείς έρμαια, φοβισμένοι
Πιόνια ενός μεγαλύτερου παιχνιδιού
Κάποιου που καλύτερα που το αγνοούμε
Άρα δεν μας φοβίζει
Με το μέγεθος και τις συνέπειές του

Καλοκαιρινή μπόρα
Μάλωμα προς συνέτιση
Δεν πρόλαβες να στερέψεις
Σε ξεχάσαμε ήδη

Θεέ μου....
Πόσο ανόητοι ήμαστε αλήθεια !

Επισκεψη στο αστυνομικο τμημα (Ιστορια με την Μαρια Ριζου)

«Κε Επιθεωρητά, μόλις έφτασε ένας κος Αλέξανδρος Λέκας και ζήτησε να σας μιλήσει, σας είναι βολικό να τον δεχθείτε τώρα;» ρώτησε από το ακουστικό του τηλεφώνου η φιλική φωνή του θυρωρού του αστυνομικού τμήματος.

«Μπορείτε να τον συνοδέψετε στο γραφείο μου; Αν δεν είμαι εκεί πέστε του να με περιμένει, δεν θα αργήσω» είπε ο επιθεωρητής Τίμος Κωσταντινίδης και σηκώθηκε βιαστικά από την καρέκλα του. Αμφέβαλε αν είχαν περάσει δυο λεπτά από τότε που είδε μέσα από την γυάλινη τζαμαρία που χώριζε το γραφείο από το διάδρομο την συνάδελφό του να περνά με κατεύθυνση το κυλικείο. Ήλπιζε να είναι ακόμα εκεί και να μην βρισκόταν ήδη στον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι ή το σχολείο της κόρης της. Κοίταξε το ρολόι του βαδίζοντας προς την πόρτα. Έντεκα η ώρα πριν το μεσημέρι. Aν είχε τύχη θα είχε η καλή του νεράιδα χρόνο για εκείνον και τον επισκέπτη του...
«Μαρία;» ρώτησε βλέποντάς την σκυμμένη μπροστά στο μηχάνημα του καφέ να προσπαθεί να βγάλει ένα ποτήρι από την ειδική υποδοχή.
«Ναι;» ρώτησε εκείνη χωρίς να κοιτάξει ποιος την φώναξε. Χρειαζότανε ολόκληρη την προσοχή της προκειμένου να φέρει το πλαστικό και γεμάτο μέχρι πάνω ποτηράκι στα χείλη της αποφεύγοντας να της χυθεί το υγρό περιεχόμενό του.

«O Aλέξανδρος Λέκας περιμένει στο γραφείο μου, μπορείς να έρθεις;.»
Η επιθεωρητής Μαρία Ρίζου ήπιε μια γερή γουλιά από τον καφέ της. Το γεγονός ότι εδώ και μια εβδομάδα κάτι δεν πήγαινε καλά με το μηχάνημα και δεν κατάφερνε να ζεστάνει καλά το νερό της ήρθε βολικό στην προκειμένη περίπτωση. Έριξε μια ματιά στο ποτήρι της προκειμένου να βεβαιωθεί ότι θα μπορούσε να το μεταφέρει χωρίς να λερωθεί, απάντησε με μία ρητορική απάντηση: «Τόσο γρήγορα;» και έκανε την απαραίτητη στροφή 90 μοιρών.
Βλέποντας ζωγραφισμένη την απορία στο πρόσωπο του συναδέλφου της πρόσθεσε επεξηγητικά χαμογελώντας. «Τελικά πιο γρήγορα έρχεται κανείς από Ιταλία Ελλάδα, παρά από το Ψυχικό στη Γλυφάδα...»


Φτάνοντας έξω από την πόρτα του γραφείου είδαν μέσα από την τζαμαρία τον Αλέξανδρο Λέκα, ένα γοητευτικό μελαχρινό σαραντάρη με ελαφρά γκρίζους κροτάφους, το ελληνικό ανάλογο του George Clooney, ντυμένο με ένα άψογο μαύρο κοστούμι και ένα γκρίζο πουκάμισο να κάθεται στην καφέ καρέκλα για τους επισκέπτες με κολλημένο το βλέμμα του στον άδειο τοίχο μπροστά του.

«Kε Λέκα, σας ευχαριστούμε που ήρθατε παρόλο που δεν ήταν απαραίτητο. Αύριο θα ερχόμασταν για να μιλήσουμε. Τα θερμά μου συλλυπητήρια. Πώς είναι ο Αλέξης; Θέλετε ένα καφέ, νερό ή κάτι άλλο; Να σας συστήσω. Η επιθεωρητής Μαρία Ρίζου. Αναλύουμε μαζί τα αίτια του θανάτου των μελών της οικογένειάς σας. Ελπίζω να μην περιμένατε πολύ» τον βομβάρδισε λεκτικά ο Τίμος Κωσταντινίδης μπαίνοντας και προτείνοντας το χέρι του για μια χειραψία.

«Καλός και τούτος» σκέφτηκε ο Αλέξανδρος Λέκας. Από την στιγμή που έλαβε το τηλεφώνημα του επιθεωρητή... Πώς ήταν το όνομά του; Μόλις το άκουσε και ήδη το είχε ξεχάσει. Αδιάφορο. Από τότε που έμαθε ότι η γυναίκα και τα δυο από τα παιδιά του είναι νεκροί δεν σταμάτησε το μυαλό του να δουλεύει και να τρέχει με ταχύτητα φωτός από το ένα στιγμιότυπο στο άλλο και ήλπιζε να ερχόταν σύντομα κάποιος και να διέκοπτε τις σκέψεις του. Ξαναέζησε την στιγμή που συνάντησε για πρώτη φορά εκείνη τη γελαστή και όμορφη κοπέλα στο πάρτι ενός φίλου, την γεύση που άφησε στα χείλη του το πρώτο τους φιλί, ένα φαντασμαγορικό καβγά, που άρχισε με λεκτικές αντιπαραθέσεις, προχώρησε με ιπτάμενα πιάτα και κατέληξε σε παθιασμένο και λυτρωτικό σεξ, την γέννηση του πρώτου παιδιού, την αμηχανία και τον πανικό που ένιωσε όταν η μαία του ζήτησε να κόψει τον ομφάλιο λώρο, την πρώτη φορά που έκλεισε στα χέρια του την κόρη του βρισκόμενη ακόμα μέσα στην θερμοκοιτίδα, τα πρώτα της βήματα, το βραδινό φαγητό στο φως των κεριών με την καλύτερή τους γαλλική σαμπάνια γιορτάζοντας την εκτύπωση του πρώτου βιβλίου της γυναίκας του, τις ατέλειωτες συζητήσεις μαζί της όταν κολλούσε και δεν ήξερε πως να συνεχίσει τα αστυνομικά μυθιστορήματά της, μέρες διακοπών, φιλιά και αγκαλιές, το μυρωδάτο μωρό να κοιμάται εξαντλημένο στην αγκαλιά του μετά από πολύωρο κλάμα χωρίς εμφανή λόγο, εβδομαδιαία ψώνια παρέα με όλη την οικογένεια, βραδιές πυρετού ή άλλες σε καλοκαιρινό κινηματογράφο, χριστουγεννιάτικες γιορτές με τους παππούδες και τις γιαγιάδες, στιγμές σιωπηλής και βαθιάς ευτυχίας...

«Kε Λέκα... Όλα εντάξει;» ρώτησε η Μαρία Ρίζου όταν κατάλαβε πως από τις πολλές ερωτήσεις του συναδέλφου της, μάλλον τίποτε δεν μπόρεσε να ξεπεράσει τα εξωτερικά όρια των αυτιών του.
«Πώς; Ναι... έρχομαι κατευθείαν από το αεροδρόμιο. Τι με ρωτήσατε;» είπε παρακολουθώντας με το βλέμμα του την επιθεωρητή όπως εκείνη έψαχνε μια θέση στα δεξιά του.

Η γεμάτη νόημα ματιά του συναδέλφου την διαβεβαίωσε πως είχε την συγκατάθεσή του να προχωρήσει.
«Μιλήσατε με τον Αλέξη;» διάλεξε από τις ερωτήσεις εκείνη που την ενδιέφερε προσωπικά περισσότερο.
«Όχι, οι γιατροί του νοσοκομείου μου είπανε ότι του έδωσαν κάτι για να μπορέσει να ηρεμήσει και κοιμόταν.»

«Mήπως χρειάζεστε κάτι κε Λέκα;»
«Τίποτε ευχαριστώ, ξέρετε τι ακριβώς συνέβη ή ποιός το έκανε;»

«Είναι ακόμα νωρίς, λυπάμαι.
Mήπως μπορείτε να φαντασθείτε όμως ποιός θα είχε κίνητρο να εξαφανιστεί η οικογένειά σας; Έχετε εσείς ή είχε η γυναίκα σας εχθρούς;»
«Υπήρχε κάποιος που ενοχλούσε με τον τρόπο του την γυναίκα μου. Της έγραφε γράμματα, την έπαιρνε στο τηλέφωνο. Του άρεσαν έλεγε τόσο πολύ τα αστυνομικά μυθιστορήματά της και ήθελε να γνωρίσει την συγγραφέα για να την συγχαρεί προσωπικά. Εκείνη παρόλο που κολακευόταν από το ενδιαφέρον του, έπρεπε να αρνηθεί τυχόν συναντήσεις για καθαρά και μόνον οργανωτικούς λόγους. Πού να προλάβαινε να βρει και για εκείνον χρόνο στο γεμάτο πρόγραμμά της;
Από τότε που άρχισε να γράφει τα βιβλία της, με τις σχετικές ασχολίες έρευνας υλικού, διορθώσεις, παρουσιάσεις ή προώθησης ήταν σχεδόν πάντα υπ’ ατμόν. Άμα ξέκλεβε κάποια ελεύθερα λεπτά προτιμούσε να ασχοληθεί περισσότερο με τα παιδιά ή με εμένα, όμως αυτό δεν ήταν συχνά εφικτό. Για τα βασικά και τα καθημερινά ‘προβληματάκια’ των παιδιών έχουμε την Elena. Τα υπόλοιπα ήταν θέμα συγκαιριών. »

«Ξέρετε το όνομα του θαυμαστή της γυναίκας σας;» ρώτησε ο επιθεωρητής Κωσταντινίδης ελπίζοντας με την παρέμβασή του να επιταχύνει τον ρυθμό με τον οποίο προχωρούσε η έρευνα της υπόθεσης.
«Η Βασιλική τον έλεγε ‘ο κος Πορφυρός’, δεν ξέρω όμως αν είναι το πραγματικό του όνομα. Νούμερο τηλεφώνου δεν έχουμε. Δεν μας το άφησε ποτέ. Ούτε και την διεύθυνσή του. Από ότι ξέρω τα γράμματα τα υπέγραφε μόνο με το όνομά του.»

...

Hardware upgrade

Λοιπόοοοοον, τώρα έχουμε ένα μιάμισι φορά γρηγορότερο υπολογιστή,
διπλάσια μνήμη,
φωτιζόμενο πληκτρολόγιο
σε ένα, όπως πάντα, φιλικότατο λειτουργικό σύστημα,
με όλα μας τα προηγούμενα αρχεία και προγράμματα περασμένα στο καινούργιο σύστημα.

Ένα επιτυχημένο hardware upgrade...

Τώρα λοιπόν μας λείπει μόνον ένα upgrade, μια αναβάθμιση, του μυαλού.
Δύσκολο μου φαίνεται...
Δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο.

Καληνύχτα :-)

Aν ηταν ολα τοσο ευκολα οσο οι scripting γλωσσες...

#!/usr/bin/php

//initialize variables
$theHours = 24;
$theTasks = array('διαπαιδαγώγιση', 'δουλειά', 'δουλειές του σπιτιού', 'αθλητισμός', 'επικοινωνία με την οικογένεια', 'φιλίες', 'διάβασμα βιβλίων', 'blogging', 'γράψιμο', 'κινηματογράφος', 'άλλες δουλειές' );
$startingTime = $_SERVER['REQUEST_TIME'];
$startingTime = date("H:i:s");
$The_Day_Is_Over = 0;
//////

$query = GetYourTasksDone ($theTasks);
while ((count ($query) > 0) AND ($The_Day_Is_Over == 0)) {
$query = GetYourTasksDone ($query);
}
print 'Yuhu, για πρώτη φορά καταφέραμε να τελειώσουμε τις δουλειές μέσα στα όρια του εικοσιτετραώρου';

////////// functions
function GetYourTasksDone ($anyTasks) {
global $The_Day_Is_Over;
$OpenTasks =array('');

foreach ($anyTasks as $one_of_them) {
$current_Time = date("H:i:s");
$current_Time = explode(":", $current_Time);
if ($current_Time[0] < $theHours) {
$query = deligate ($one_of_them);
if (!($query)) {
$query = WorkOnIt (one_of_them);
if ($query) {
$query = resolve ($one_of_them);
}
} else {
print_r($OpenTasks);
array_push($OpenTasks,$one_of_them);
}

} else {
print_r($OpenTasks);
array_push($OpenTasks,$one_of_them);
$The_Day_Is_Over = 1;
}
}
return ($OpenTasks);

}

function deligate ($aTask) {
global $Helpers;
$theResult = 0;
// ask someone else to do the job
// theResult may or may not be 1
foreach ($Helpers as $person) {
if (eval($aTask)) {
$theResult = 1;
break;
}
}
result ($theResult);
}

function WorkOnIt ($aTask) {
$theResult = 0;
// in case nobody else can or wants to do it,
// do it yourself
// theResult may or may not be 1
if (eval($aTask)) {
$theResult = 1;
}
result ($theResult);
}

function resolve ($aTask) {
$theResult = 0;
// finish up
// theResult may or may not be 1
if (eval($aTask)) {
$theResult = 1;
}
result ($theResult);
}

function close ($aTask) {
$theResult = 0;
// close this task
// theResult may or may not be 1
if (eval($aTask)) {
$theResult = 1;
}
result ($theResult);
}
?>

ΥΓ. Για syntax coloring και σωστά tab δεν είχα εχθές διάθεση, εαν υπάρχει σήμερα θα τα προσθέσω...

Στιγμες αγαπης, στιγμες σιγουριας

Όταν οι γονείς είναι πιο αναστατωμένοι από τα βλαστάρια τους...
Όταν εκείνοι εξασκούνται στην τέχνη της αγάπης και μαθαίνουν να τα "αποχωρίζονται"...
Όταν παραδίδουν για λίγες ώρες τον έλεγχο και τα εναποθέτουν στην υπευθυνότητα άλλων...
Όταν τα βλέπουν να μεγαλώνουν και τα θαυμάζουνε για αυτό...

Όταν συμβαίνουν όλα αυτά, αλλά όχι μόνον τότε, είναι οι στιγμές που τα παιδιά νιώθουν την αγάπη και αντιμετωπίζουν με περιέργεια, χαρά και αίσθηση σιγουριάς άγνωστες καταστάσεις.


Mητέρες, όπως παρακολουθούν από το παραθυράκι
της πόρτας τα παιδιά τους, όταν αυτά παίζουν
σε μια αίθουσα του νηπιαγωγείου.

Σκηνες απο την ταινια

Χωρίς λόγια :-)

Eυχαριστώ, ευχαριστώ :-)

Γλυκιά μου Mindstripper πραγματικά πολύ όμορφη η κίνησή σου. Ιδιαίτερα σε αυτή την κουραστική για μένα εποχή...
Σε υπέρ ευχαριστώ.

Λοιπόν σήμερα όποιος με ψάχνει, θα με βρει στο σπίτι, παρέα με την ταινία "Το απέραντο Γαλάζιο", όμως μην ξαφνιαστεί αν την στιγμή της σκηνής με την επόμενη στιχομυθία δεν απαντήσω στο ακουστικό...;-)

Enzo: "What exactly do you want to know?"
Jack Mayor: "Everything"
Enzo: "Everything about what?"
Jack Mayor: "... about everything"
Enzo: "... Mama mia!"

... Τελευταία πρόταση της ταινίας...
Johana: Go, go and see my love

Πρόγραμμα της ημέρας

Ξύπνα
Πλύνε το πρόσωπό σου
Ετοίμασε και πάρε το πρωινό
Φτιάξε το κρεβάτι σου
Πήγαινε έγκαιρα στην δουλειά σου (με τα πόδια, είναι τόσο καλός ο καιρός)
Να είσαι παραγωγική εκεί
Πάρε τον Οδυσσέα από το παλιό νηπιαγωγείο (D-Dorf)
Πήγαινέ τον στο καινούργιο (Hilden)
Πάρε τον και ξαναπήγαινε μαζί του στο ραντεβού με τον ιδιοκτήτη του παλιού διαμερίσματος στο D-Dorf
Να εύχεσαι να μην σε καθυστερήσει κάτι.
Να εύχεσαι να αντέξει το αυτοκίνητο.
Να εύχεσαι να αντέχει τα πήγαινε έλα το παιδί.

ΝΑ ΕΥΧΕΣΑΙ ΝΑ ΤΕΛΕΙΩΣΕΙ με την σημερινή συνάντηση και εκείνη την στιγμή αυτό το θέμα.
Να θυμάσαι τι σου δίνει δύναμη και χαρά.


Καλημέρα...

Θελω...

Θέλω τόσα πολλά
Μπορώ σίγουρα λιγότερα
Προσπαθώ αρκετά
Αγνοώ ακόμα περισσότερα

Αν τώρα σε λήθαργο βρίσκομαι
Μη σε φοβίζει, δεν παραδίδομαι
Αύριο τον αγώνα θα ξαναρχίσω
Για σε πάλι θα ξαναπροσπαθήσω

Να ΄μαι στα δύσκολα στήριγμα
Θαρραλέα προτροπή στα νέα
Στο όνειρο γλυκιά παρέα
Στοργής απαλό άγγιγμα

Θέλω τόσα πολλά
Για σένα και άλλα θαυμαστά
Και αν σε μένα αρκούν και τα μισά
Να το ξέρεις, για εσένα αξίζουν όλα

Προς τον Οδυσσέα

Γκρίζα μέρα

Πυκνά σύννεφα
Ο ήλιος εκτός οπτικού πεδίου
Μέρα αργίας
Ησυχία
Πως να ξυπνήσει κανείς;
Το κινητό θυμίζει αυτά που αύριο θα συμβούν.
Η ώρα 9 το πρωί,
Να σηκωθεί κανείς;
Γιατί άραγε;
Πάει 10, πάει 11.30
Πάρε το απόφαση,
άμα δεν βγεις τώρα από το κρεβάτι, έχασες την ημέρα.
Παίρνεις το αυτοκίνητο
Εργαλεία και ρούχα για δουλειά
Εκεί αλλάζεις γνώμη
Ξεχνάς τα ρούχα στο αυτοκίνητο
Δουλεύεις και δεν ασχολείσαι όταν λερώνεσαι
Μια ώρα αργότερα θέλεις απλά και μόνον να φύγεις

Δεν έκανες αυτά που είχες σκοπό
Δεν σε ενδιαφέρει
Ελπίζεις να αρκούν τα άλλα που έγιναν
Επιστρέφεις
Στο ήσυχο σπίτι
Χρειάζεσαι ένα τέλος
Αλλά δεν έχεις διάθεση και δύναμη να το προετοιμάσεις.

Έχεις τον έλεγχο της ζωής σου;
Ή κάνεις μόνον σπασμωδικές κινήσεις;

Η εκδοχη της Εlenas (Ιστορια με την Μαρια Ριζου)

«Τίμο την πιστεύεις;» ρώτησε η Μαρία Ρίζου τον συνάδελφο στα δεξιά της, κατεβαίνοντας τα σκαλιά της μονοκατοικίας.
«Μα που πήγε πάλι;»
«Ποιός;»
«Όχι ποιός, τι»
«Tι;» απόρησε εκείνη σίγουρη πως δεν καταλάβαινε πλέον τίποτε.
«To χαμόγελο... Που πήγε πάλι το χαμόγελο από το πρόσωπό σου θα ήθελα να μάθω»
«Αχ Tίμο...» άρχισε η Ρίζου μαλώνοντας στα αστεία τον καλό της άγγελο. «Tι λές, μας είπε η Elena την αλήθεια;»
«Τι να σου πω; Εγώ πάντως την πιστεύω και νομίζω πως δεν θα δυσκολευτούμε να βρούμε αποδείξεις που να στηρίζουν την ιστορία της.» απάντησε χαμογελώντας ο Τίμος Κωσταντινίδης.

Ήταν δυνατόν να μην την πιστέψει ο Τίμος; Η Elena Stefanova, μέλλουσα φοιτήτρια Γερμανικής και αρχαίας Ελληνικής φιλολογίας ήταν ένα όμορφο ξανθό κορίτσι από την Ουκρανία και είχε τα πιο απίθανα μάτια που είχε δει ποτέ η επιθεωρητής στην ζωή της. Από το κέντρο κάθε μπλε σκούρας ίριδας ξεκινούσαν ακτινωτά προς τα έξω κάτασπρες γραμμώσεις δίνοντας την αίσθηση μιας λεπτής ραγισμένης επιφάνειας πάγου που επιπλέει στο νερό μιας λίμνης το χειμώνα. Ήταν φανερό ότι ήξερε ποια αντίδραση προκαλούσε στους άλλους αυτή η ασυνήθιστη χρωματική συγκαιρία και δεν δίσταζε να την χρησιμοποιήσει προκειμένου να επιτύχει τον σκοπό της. Αντίθετα από την πλειονότητα του κόσμου που αποφεύγει ενστικτωδώς την σταθερή ματιά ξένων, δεν επιχείρησε ούτε για κλάσματα δευτερολέπτου να στρέψει το βλέμμα της προς κάποια άλλη κατεύθυνση.

Η Μαρία Ρίζου ήταν σίγουρη πως ο συνδυασμός αυτών των πανέμορφων ματιών, με τα ανοιχτόχρωμα μαλλιά, το αρμονικό και χωρίς το μηδαμινό ελάττωμα δέρμα, τα αχνά ροζ γεμάτα χείλη στην βάση μιας μικρής και ελάχιστα καμπύλης μύτης ασκούσαν σε όλους τους άνδρες, και όχι μόνον αυτούς από την χώρα της καταγωγής της, έντονη έλξη.
«Και ένας άνδρας που είναι διεγερμένος σεξουαλικά, είχε προσωρινά μειωμένη ικανότητα να βγάλει συμπεράσματα βασιζόμενος μόνον στην λογική.» σκέφτηκε και θυμήθηκε ο,τι είχε ακούσει κάποτε σε μια επιστημονική εκπομπή στο ραδιόφωνο.

«Γιατί εσύ Μαρία δεν νομίζεις ότι είναι πιθανό;» ρώτησε εκείνος βλέποντας τον μοφθασμό διαφωνίας στο πρόσωπό της.
«Τι να σου πω; Το φαινόμενο του Stalking, παρόλο που δεν ξέρω παραδείγματά του στην ελληνική πραγματικότητα, δεν μου είναι άγνωστο. Το να ενοχλεί κάποιος, για τον άλφα ή βήτα λόγο κάποιον άλλο με την παρουσία του, με απανωτά τηλεφωνήματα, συνεχή επαφή με μέλη της οικογένειας είναι ίσως υπερβολικό, αλλά δεν διώκεται. Όμως εάν αυτό γίνεται από κάποιον ξένον που παρακολουθεί και προσβάλει με εμμονή την ιδιωτική σφαίρα εκείνου που αποτελεί αντικείμενο του ενδιαφέροντός του τότε είναι μια πολύ επικίνδυνη κατάσταση. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ένας Stalker επιχείρησε τον τραυματισμό ή και την δολοφονία. Το πιο γνωστό θύμα ήταν ο τραγουδιστής και συνθέτης John Lennon των Beatles.»

«Nαι ξέρω και το θεωρείς απίθανο να είχε κάποιος εμμονή με την Βασιλική Λέκα; Από ότι μας είπε η Elena η Λέκα ήταν συγγραφέας αστυνομικών μυθιστορημάτων. Αποκλείεις να ενόχλησε κάποιον η επιτυχία της ή να την ερωτεύτηκε και να το έβαλε αυτοσκοπό να την γνωρίσει; Γίνονται θύματα του stalking άραγε μόνον άτομα που στέκονται στην δημοσιότητα;»
«Δεν ξέρω με σιγουριά αλλά υποθέτω πως δεν είναι απαραίτητο να είναι κανείς γνωστός. Δηλαδή, εάν πιστέψουμε αυτά που μας είπε η Elena, κάποιος ενοχλούσε εδώ και 4 μήνες την Βασιλική Λέκα με τηλεφωνήματα, με το να της στέλνει γράμματα και δώρα. Πέρασαν 2 με τις 3 μήνες μέχρι να καταλάβει πως είχε γίνει στόχος κάποιου. Στην αρχή την κολάκευε το ενδιαφέρον του αναγνωστικού της κοινού, αλλά όταν άρχισε κάποιος να παρακολουθεί τα παιδιά της στο δρόμο για το σχολείο και το νηπιαγωγείο κατάλαβε πως η κατάσταση είχε πλέον υπερβεί κάθε όριο. Άρχισε λοιπόν να αποφεύγει τις εξόδους από το σπίτι. Όταν δεν κατάφερνε να αποτρέψει κάποιο ραντεβού, π.χ. με ένα γιατρό ή τον εκδότη της, ήταν τόσο ανήσυχη που κάθε πέντε λεπτά τηλεφωνούσε για να ρωτήσει εάν συνέβη τίποτε στα παιδιά και προσπαθούσε βεβαίως να επιστρέψει το συντομότερο δυνατό. Αυτό θα μπορούσε να εξηγήσει την αντίδρασή της την στιγμή του ατυχήματος με το αυτοκίνητό μου στο φανάρι. Από την άλλη την πλευρά δεν το θεωρείς πιθανό να επιδιώκει η...»

«Η ωραία Elena ;» πρόσθεσε ο Τίμος Κωσταντινίδης παιχνιδιάρικα αποφασισμένος να την κάνει να ξαναχαμογελάσει.
«Ναι, η ωραία Εlena Stefanova» είπε και εκείνη καλοδιάθετα «Αποκλείεις να προσπαθεί η ωραία Εlena να στρέψει την προσοχή μας μακριά της; Δεν αμφιβάλω ότι μια τόσο όμορφη κοπέλα είναι σε θέση να χρησιμοποιήσει την εξίσου όμορφη και πλούσια φαντασία της» κατέληξε η Ρίζου, σχεδόν ταυτόχρονα μόλις αναγνώρισε τις σιλουέτες των παρκαρισμένων αυτοκινήτων τους στο πεζοδρόμιο της απέναντι πλευράς του δρόμου.

«Δεν το αποκλείω αλλά μπορούμε να το ελέγξουμε. Τυχόν δώρα ή και γράμματα μπορεί και να μην τα κράτησε η Βασιλική Λέκα, αλλά αν κάποια νούμερα ανάμεσα στα στοιχεία σύνδεσης του τηλεφώνου επαναλαμβάνονται συχνά χωρίς να ανήκουν σε γνωστούς ή φίλους, τότε έχουμε κάτι με το οποίο μπορούμε να αρχίσουμε την έρευνά μας. Ξέρεις πόσο εύκολο είναι να βρούμε σε ποιον ανήκει ένα συγκεκριμένο τηλεφωνικό νούμερο. Αρκεί μόνον να έχουμε στα χέρια μας μια δικαστική εντολή που να αναιρεί το απόρρητο του ταχυδρομείου»

«Από πότε αφήνεις τέτοια μικροπράγματα να σου δυσκολεύουν την ζωή;» ρώτησε η επιθεωρητής ανταποδίδοντας το παιχνιδιάρικο ύφος του συναδέλφου της, Τίμου Κωσταντινίδη.

«Μικροπράγματα; Πρόσεξε να μην σε ακούσει ο φίλτατος κος Νίκος Ματθαίος» είπε εκείνος και της έκλεισε το μάτι.
...

Αρνούμαι

Μετά το άρθρο της Κυριακής από ότι φαίνεται υπάρχει περισσότερη κίνηση στο blog μου.
Σίγουρα έχει να κάνει και με την αναφορά σε posts των άλλων συν-γραφέων (από ότι είδα υπήρχαν στο χημείο και στα μυστικά του κόλπου links προς εμένα).
Aναμφίβολα και λόγω της αναφοράς στο diavazo.blogspot.com.
Oι συζητήσεις περί "χωματερής" καθώς και οι αναφορές κάνουν τον καθένα να αναρωτιέται, κατά πόσο αλήθεια ισχύει μια τέτοια κρίση και βέβαια να προσπαθεί να ελέγξει το περιεχόμενο και επίπεδο των δικών του κειμένων. Ίσως ίσως να αναρωτηθεί ποια άποψη θα δημιουργήσει εκείνος που έρχεται από ένα link.

Αλλά ακριβώς εκεί ΑΡΝΟΥΜΑΙ.

Δεν θα επιχειρήσω να γράψω τώρα τα "αριστουργήματα". Εαν ένα κλικ φέρει κάποιον στο blog, ξέρω πως ακριβώς ένα δεύτερο μπορεί να τον ξαναφέρει πίσω στην προηγούμενη σελίδα, αλλά δεν θα προσπαθήσω να τον κρατήσω.

Να με συγχωρούν όσοι με διαβάζουν αν ακούγεται υπεροπτικό, αλλά πιστεύω και εκείνοι έτσι πράττουν. Δεν γράφω το blog για τον αριθμό των hits, ούτε για να ανταγωνίζομαι κάποιους άλλους στον αριθμό των σχολίων. Χαίρομαι όμως όπως είναι φυσικό όταν μέσω αυτών τίθεται μια βάση επικοινωνίας. Το blog μου το γράφω όποτε κάτι από μέσα μου χρειάζεται να βρει εκτόνωση. Εάν κάποιος κρίνοντας τα κείμενα καταχωρήσει και το δικό μου blog στην χωματερή ας το κάνει.

Εάν κάποιος ξαφνιάζεται γιατί αναγνωρίζει γνωστές πτυχές και από τον δικό του τον εαυτό, ακόμα καλύτερα.

Πάντα χαίρομαι όταν εγώ ξαφνιάζομαι για τον ίδιο λόγο διαβάζοντας blogs άλλων. Η συνέχεια του αστυνομικού έρχεται λοιπόν όταν εκείνη το θελήσει. Αυτήν την στιγμή δεν λέει να με μυήσει στα μυστικά της και σε εμένα δεν παραμένει τίποτε άλλο παρά να της ευχηθώ καληνύχτα.

Καληνύχτα John-Βoy
Kαληνύχτα blog :-)


Λεπτομέρεια από ένα Biergarten που είδαμε τις προάλλες σε ένα περίπατο με τον Οδυσσούλη

Ποσο το μισω, το μισω, το μισωωωωωωωω....

Αυτό το απαίσιο αίσθημα της ζήλιας.
Δεν ξέρω πως, αλλά μέχρι τώρα δεν το είχα νιώσει σε αυτή την σχέση.
Και να που σήμερα ήρθε να με "κυριέψει", να με σπάσει και να μου δηλητηριάσει το μυαλό.

ΔΕΝ ΘΕΛΩ, ΔΕΕΕΕΕΕΕΝ ΘΕΛΩ, ΣΤΟΠ, ΣΤΑΜΑΤΑ, ΚΑΛΑ ΗΜΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΕΣΕΝΑ. ΣΤΟΠ!!!!
Στοπ...:-(

"Αγαπημένο μου ψηφιακό ημερολόγιο"

Η ViSta ευχαριστεί την Μαρίνα για την επενθύμιση... :-)
Tα "κατάφερε" και έφτασε το όνομά της να αναφέρεται για δεύτερη φορά και σε ελληνική εφημερίδα.
Την πρώτη ήταν η ανακοίνωση του γάμου της.
Την δεύτερη (από ότι ακούει, γιατί δεν είδε το τυπωμένο άρθρο ακόμα) εμφανίζεται με τον γιό της αγκαλιά.
Τι ωραία παρέα;

Μια χαμογελαστή καλημέρα :-)

---------
Δημοσίευση στο ένθετο της Ελευθεροτυπίας της Κυριακής, 11-06-2006
http://www.enet.gr/online/online_text/c=133,id=22009652
---------

Χαδι

Πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί κάποιος που να θέλει το χάδι σου...
Πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί κάποιος που να θέλεις το χάδι του...
Πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί κάποιος που να θέλει να σου το δώσει...
Πόσο δύσκολο είναι να βρεθεί κάποιος που να είναι σε θέση να δεχτεί το δικό σου...

Πόσο δύσκολο!

Άμπωτη ή "Όλα είναι ένα παιχνίδι"

Ξέρω υπάρχουν και χειρότερα.
Ξέρω το έχουν πει και άλλοι...
Όμως να που ήρθε και η δικιά μου η σειρά να «φοβάμαι» να ανοίξω online την κίνηση του τραπεζιτικού λογαριασμού, ξέροντας πως είναι ελάχιστα στα συν και πως έχει σοβαρή τάση για μείον...

Τι άσχημο που είναι τα λεφτά να σώνονται ήδη στις αρχές του μήνα...
Οκ, ακόμα πληρώνω δυο διαμερίσματα.
Κοστίζουν περισσότερο οι βενζίνες με το πρωινό και απογευματινό πήγαινε-έλα.
Ακόμα δεν έχω πάρει πίσω την εγγύηση για το σπίτι που παραδίδω.
Το καινούργιο χρειαζόταν και αυτό άλλη εγγύηση.
Και από το διαμέρισμα με τον πρώην, και εκεί έχω δεσμευμένα λεφτά.
Έχω δανείσει σε κάποιους.
Έχω δόξα τον Θεό δουλειά και μηνιαίο εισόδημα.
Δεν είναι θέμα λοιπόν να στεναχωριέται κανείς...
Θα επιστρέψουν ξανά οι παλίρροιες...

Ναι, αλλά μέχρι τότε σχεδόν κάθε υπηρεσία που έμαθε την μετακόμιση ζητά ρήτρα για την αλλαγή των συνδέσεων. Το τηλέφωνο, το κινητό, το DSL, το ταχυδρομείο...

Όλα μα όλα κοστίζουν παραπάνω από ότι νομίζω.
Όλα είναι ένα παιχνίδι μου είπε κάποιος κάποτε. Μάθε τους κανόνες του και παίξε το. Αλλά μην το παίρνεις στα σοβαρά. Δεν έχεις τώρα, και τι έγινε, αργότερα θα βρεις, πάντα θα υπάρχει ένας τρόπος να επανέρθεις στα πόδια σου.

Εύκολα λέγεται κάτι τέτοιο...
Πόσο θα ήθελα να μπορούσα να βλέπω και εγώ έτσι τα πράγματα.

Καληνύχτα.

Εικόνες τις εβδομαδας

Στο κολυμβητήριο...

Η απίθανη και μοναδική Ν....

Ίσως το πιο υγιεινό πρωινό που είδα ποτέ στην ζωή μου...
To Müsli μιας νηπιαγωγού.

Γερμανία-Κόστα Ρίκα 4:2

Αποσταση μεταξυ θεωριας και πραξης (Ιστορια με την Μαρια Ριζου)

«Θεωρητικά τίποτε δεν αποκλείεται, έτσι δεν είναι; Γιατί ποτέ δεν ξέρει κανείς τι μπορεί να συμβεί εν βρασμό ψυχής ή πως αντιδρά ένας άνθρωπος σε στιγμές απόγνωσης. Πόσο μάλλον μια υπερβολικά κουρασμένη μητέρα 2 μικρών παιδιών και ενός μωρού μερικών μηνών υπό συνθήκες έλλειψης ύπνου» αντέταξε ο Τίμος Κωνσταντίδης.
«Ποιός μίλησε για κούραση, οι γείτονες; Πως μπορούν να έχουν άποψη εκείνοι για το τι συνέβαινε πίσω από τις κλειστές πόρτες και παράθυρα του σπιτιού;»

Η παιδική της αντίδραση και η επιμονή της να απορρίπτει την πιθανότητα μιας παιδοκτόνου μητέρας ξάφνιασε όχι μόνον το συνάδελφο αλλά και την ίδια την Mαρία Ρίζου. Στην θεωρία ναι, στην θεωρία μπορούσε και ένας γονιός να χάσει τον έλεγχο, σκεφτόταν, αλλά μπορούσε να ίσχυε αυτό και για μια μητέρα; Στο μυαλό της επέστρεψαν σε flash back οι πρώτες ημέρες μετά την γέννηση της Κατερίνας. Δεν ήταν αυτόματη και αυτονόητη η αγάπη που τις συνέδεε, ήταν κάτι που ήρθε με τον καιρό, χρειάστηκαν κάποιο χρόνο «γνωριμίας». Και στην αρχή πραγματικά έτυχε στην Ρίζου να πιάνει τον εαυτό της να αναρωτιέται, τι αλήθεια ζητά από εκείνη με τα ενοχλητικά του κλάματα αυτό το ζαρωμένο «κάτι» που της είπαν οι γιατροί ότι ήταν το παιδί της. Και γιατί δεν ηρεμεί όταν κατά την γνώμη της μητέρας δεν είχε λόγο να δυσανασχετεί; Όμως γνωρίστηκαν μητέρα και κόρη και δέθηκαν και αγαπηθήκανε. Όταν χώρισε από τον Δημήτρη ούτε που της πέρασε από το μυαλό ότι η Κατερίνα δεν θα έμενε πλέον μαζί της. Ήταν αυτονόητο ότι πλέον αποτελούσαν ένα duo και ότι για τίποτε και για κανέναν στο κόσμο δεν θα άφηνε η μια να συμβεί κάτι κακό στην άλλη. Βεβαίως ήξερε και άλλα παραδείγματα. Μητέρες που για το άλφα ή βήτα λόγο προτιμούσαν να κρατούν μια απόσταση από τα παιδιά τους και να την εκφράζουν με την αδιαφορία τους, με κρύα αντιμετώπιση, με κατηγορίες του τύπου αν δεν ήσουν εσύ θα είχα προχωρήσει στην καριέρα μου ή ακόμα και με εκρήξεις βίας.
«Χρειαζόμαστε κάποιον που έζησε την Λέκα από κοντά. Κάποιον σαν το σύζυγο ή την γκουβερνάντα. Έχεις μάθει αλήθεια πως λέγεται η κοπέλα και πού μπορούμε να την συναντήσουμε;» πρόσθεσε επιχειρώντας να βάλει ένα τέλος στις προσωπικές της σκέψεις και να επανακτήσει την απαραίτητη για την δουλειά της αντικειμενικότητα.

«Η κοπέλα είναι ένα au pair κορίτσι από κάποιο κρατίδιο της πρώην σοβιετικής ένωσης. Λιθουανή, Ουκρανή, από το Ουζμπεκιστάν, μέσα στην στεναχώρια του ο Λέκας δεν μπορούσε να μου πει με σιγουριά από που κατάγεται. Eίναι 18 χρόνων και λέγεται Εlena. Άρα μάλλον αποκλείεται το Ουζμπεκιστάν».

«Με ξαφνιάζεις...! Γιατί δηλαδή γνωρίζεις πολλά ονόματα από το Oυζμπεκιστάν για να μπορείς να βγάλεις τέτοια συμπεράσματα;» ρώτησε χωρίς να περιμένει να πάρει μια σοβαρή απάντηση.
«Όχι πολλά, αλλά όσα έχω ακούσει θυμίζουν αραβικά ή τούρκικα ονόματα. Aντίθετα αυτά της Ουκρανίας έχουν μάλλον ρίζες από την Ρωσία, ενώ αυτά από την Λιθουανία είναι συνήθως επηρεασμένα από δυτικά ονόματα.»

«Μα καλά πού τα ξέρεις όλα αυτά;» αναγκάστηκε να ρωτήσει η Μαρία Ρίζου και τα μάτια της σπινθηρίζαν όλο θαυμασμό για τις ικανότητες του συναδέλφου της.
«Mια ματιά καλή μου στο internet αρκεί και όχι μόνον ονόματα από την Λιθουανία βρίσκεις, αλλά και πληροφορίες για το που και με πιο κόστος έρχεται κανείς σε επαφή με το κύκλωμα σωματεμπορίας με λαθραίες κοπέλες που είναι σε θέση εκούσια ή ακούσια να ικανοποιήσουν κάποιες βασικές σωματικές ανάγκες ενός άνδρα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ...ή μήπως πρέπει να γίνω πιο σαφής;» ρώτησε ο Τίμος Κωσταντινίδης και η Ρίζου ήξερε πολύ καλά τι προσπαθούσε να πει. Δεν χρειαζόταν περισσότερες επεξηγήσεις.

«Ο Αλέξανδρος Λέκας» συνέχισε ο καλός της άγγελος, «μας είπε πως μάλλον θα την βρούμε σε μια συμπατριώτισσα φίλη της, που δουλεύει και εκείνη ως au pair δυο τετράγωνα από εδώ. Την πήραμε τηλέφωνο και της είπαμε να μας περιμένει εκεί, έρχεσαι;» είπε και την κοίταξε με προσμονή τελειώνοντας. Βεβαίως και θα ερχότανε. Αναρωτηθήκαν για λίγο με ποιο αυτοκίνητο να πηγαίναν. Με αυτό του Κωσταντινίδη, ή με το υπηρεσιακό της Ρίζου και συνειδητοποίησαν γρήγορα πως για δύο τετράγωνα απόσταση θα ήταν πραγματικά γελοία απόφαση να χρησιμοποιήσουν αυτοκίνητα οπότε συνδέοντας το τερπνό μετά του οφελίμου ξεκίνησαν για ένα περίπατο στην φθινοπωρινή Αθήνα.

Τι περίεργο πράγμα αλήθεια που είχαν σκοπό να κάνουν. Να ρωτήσουν μια ύποπτο, γιατί η γκουβερνάντα ήταν ένας από τους τελευταίους ανθρώπους που είδαν την οικογένεια ζωντανή και το άλλοθί της δεν είχε ακόμα διαλευκανθεί, αν θεωρεί πιθανό να είναι μια πεθαμένη ο θύτης. Γιατί να μην συμφωνούσε; Τι είχε να χάσει; Θα αφαιρούσε από πάνω της τυχόν υποψίες και δεν θα είχε ποτέ φόβο να έρθει κάποιος και να υποστηρίξει το αντίθετο.
Η βροχή είχε σταματήσει, οι δρόμοι είχαν ξεπλυθεί από το νερό, τα δέντρα φάνταζαν αναζωογονημένα, τα σπίτια και οι κήποι που έβρισκαν στο διάβα τους, αριστερά και δεξιά ήταν το ένα πιο όμορφο από το άλλο. Μέχρι και μερικά τιτιβίσματα πουλιών ερχόντουσαν να γεμίσουν με ήχους τα αυτιά τους.
«Ήξεραν άραγε πόσο τυχεροί ήσαν οι κάτοικοι της περιοχής που έμεναν σε ένα τέτοιο παράδεισο; Μια εξαίρεση στον κανόνα που αποτελεί το οικοδομικό χάος στο λεκανοπέδιο της Αττικής...» αναρωτήθηκε η επιθεωρητής Ρίζου αλλά επέλεξε να κρατήσει αυτήν την απορία για τον εαυτό της. Είχαν μια υπόθεση να λύσουν και έπρεπε σιγά σιγά να επανερχόταν το μυαλό της στην συλλογή και αξιολόγηση στοιχείων. Δεν είχε νόημα να ασχολείται με κοινωνικές αδικίες ή άλλες σκέψεις προσωπικού ενδιαφέροντος.

...

Λυπαμαι αλλα...

Λυπάμαι αλλά τα πτώματα της Μαρίας Ρίζου θα πρέπει να με συγχωρήσουν για άλλη μια βραδιά.
Μετά από μια γεμάτη μέρα με τον Οδυσσούλη, η ViSta δηλώνει πιο πτώμα και από τα πτώματα των αστυνομικών ιστοριών...

Καληνύχτα :-)

Λουλουδακια

Εχθές είδα κάποια λουλουδάκια...


...και σήμερα το πιο όμορφο από όλα!

Oι φωτογραφίες είναι όπως πάντα πλέον από το κινητό και δυστυχώς, για ευνόητους λόγους, δεν κατάφερα να κρατήσω σταθερό το χέρι μου σε αυτή από το αεροδρόμιο :-)

Σημερα; Σημερα!!!

Σήμερα έρχεσαι
Καλό ταξίδι

Σήμερα θα σε ξαναδώ
και θα ξαναγυρίσει

η ξενοιασιά στην ατμόσφαιρα
που απλόχερα σκορπάς

Αυτή που μέσα από την καρδιά σου ξεπηδά
αυθόρμητα, χωρίς κόπο

Και δίπλα σου γίνομαι όμορφη
δίπλα σου λάμπω και θαυμάζω

Μεγάλη μου αγάπη, γλυκό παιδί μου
κόσμε ολάκερέ μου :-)

Πότε ή ποτέ;

Πότε θα σταματήσει να πονά αυτή η παλιά πληγή;
Θα σταματήσει άραγε ποτέ;
Ή θα έρχεται ξανά και ξανά σε ανύποπτο χρόνο να σου θυμίσει τα λάθη του παρελθόντος;
Χωρίς έλεος, χωρίς οίκτο.
Έτσι ξαφνικά, εκεί που νόμισες πως δεν υφίστατο πλέον.
Πως είχε εξαφανιστεί...
....
Αν έχει εξαφανιστεί τότε για την νιώθω έτσι βαθιά και απελπισμένα μέσα μου;
Αυτή την τεράστια πληγή...

Δεν θέλω να είμαι πληγωμένη.
Δεν θέλω να λυπάμαι.
Δεν θέλω την αίσθηση της αποτυχίας.
Την αίσθηση της απόρριψης.
...
Δεν την θέλω
αλλά να που δεν την ελέγχω.
Όπως δεν ελέγχω πολλά στην ζωή.

Δεν την θέλω, αλλά την νιώθω!

Eικονες τις ημερας (Ηilden->Düsseldorf->Hilden)

Hilden


Düsseldorf


Ηilden
Koπιάστε :-)

Eιχα προθεση

Είχα πρόθεση να γράψω σήμερα την συνέχεια της ιστορίας.
Το ήθελα αλλά έκανα ένα μοιραίο λάθος.
Ήπια τρώγοντας το βραδινό ένα ποτήριο κόκκινο κρασί και τα βλέπω τώρα όλα διπλά.
Για να δούμε, μήπως το μυαλό αρκεί... για ένα ποιηματάκι;
Ας δοκιμάσω λοιπόν....

Νιώθω σαν την Μαρία Παναγιωταρά
τρέχω παντού,
συνέχεια τρέχω
αλλά πολλά δεν προλαβαίνω

Νιώθω συχνά πως δεν αρκώ
στο σπίτι
στην δουλειά
και άλλοτε πάλι πως τα καταφέρνω

Δεν θέλω την λύση από τους άλλους
έτοιμη,
χωρίς την άποψή μου,
πρόταση βοήθειας θα ήθελα και παρέα

Ζω όμως
ζω όπως εμένα μου αρέσει
και έχω εγώ η τυχερή
τον πιο όμορφο άνθρωπο στο πλάι μου

Τον Οδυσσέα :-)