-"Κε Μάρκου, το χόμπι σας έμαθα είναι Rallye αυτοκινήτων, οδηγείτε ή είστε ο συνοδηγός;" ρώτησε η Μαρία Ρίζου τον εξάδερφο της Δήμητρας Ζησοπουλου.
-"Είμαι ο οδηγός, αλλά και το παιδί για όλες τις δουλειές. Φυσικά δεν έχω τα λεφτά να μπορώ να απασχολώ μόνιμα ένα μηχανικό για το αυτοκίνητο. Έτσι κάνω εγώ τις μικρές επισκευές που χρειάζονται και για μεγαλύτερα tuning, το δίνω στο συνεργείο, δεν θέλω το αμάξι να εκραγεί στα χέρια μου μετά από 50 χιλιόμετρα αγώνα, άμα συναρμολογήσω στραβά κάτι σημαντικό."
-"Ενδιαφέρον..."
-"Τι είναι ενδιαφέρον;"
-"Το δυστύχημα προκλήθηκε από ένα κομμένο σωληνάκι των υγρών των φρένων. Που ήσασταν το πρωινό της Πέμπτης;"
-"Τώρα καταλαβαίνω... Αλήθεια σκέφτεστε, πως μόνον και μόνον επειδή ξέρω να μαστορεύω το αγωνιστικό μου, βάζω χέρι και στα αυτοκίνητα του κόσμου, για να βγάλω από την μέση όσες ηλίθιες έχουν με εμένα εξ αδιαιρέτου οικόπεδα στην Πάτρα; Καλά τέτοια σας μαθαίνουν στην αστυνομική ακαδημία;"
-"Σας παρακαλώ να απαντήσετε την ερώτησή μου."
-"Στην δουλειά μου φυσικά, που αλλού;"
-"Kε Μάρκου, θα σας στείλω έναν συνάδελφο και θέλω να του εξηγήσετε με κάθε λεπτομέρεια που βρήκατε τα ανταλλακτικά με τα οποία πληρώσατε τις εργασίες που έκανε στο αυτοκίνητό σας ο Αριστοτέλης Μαύρος. Εάν είστε έξυπνος συνιστάται να του δώσετε ότι στοιχεία σας ζητηθούν καθώς και το όνομα και την διεύθυνση, αυτού που σας έδωσε τα ανταλλακτικά. Δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα αποφύγετε την μήνυση του εισαγγελέα για κλεπταποδοχή, σίγουρα όμως με αυτόν τον τρόπο όταν θα φτάσει η ιστορία στο δικαστήριο θα μπορείτε τουλάχιστον να ελπίζετε σε μια ήπια ποινή" είπε και τον άφησε πίσω στο γραφείο της να αναρωτιέται πως η τύχη του τον έκανε να περιβάλλεται από ηλίθιους. Η Ζησοπουλου με τα χαζονάζια της που καθυστέρησε την πώληση του οικοπέδου, μια αστυνομικός που το έχει δει Philip Marlow και προσπαθεί να του φορτώσει συν της άλλης τον θάνατο της ξαδέλφης του και ένας μηχανικός αυτοκινήτου που δεν ήξερε πότε έπρεπε κανείς να κρατάει το στόμα του κλειστό.
-"Επιθεώρητα;" φώναξε o ψηλός αστυνομικός με την στολή από το βάθος του διαδρόμου. "Ο θυρωρός είναι στο τηλέφωνο και ρωτά που να στείλουν οι συνάδελφοι τον Παπαγιάννη. Έχετε τελειώσει με τον επισκέπτη σας;" ρώτησε κυνικά, διότι δεν συμφωνούσε με τον ευγενικό τρόπο της επιθεωρητού Ρίζου.
Δεν την ενοχλούσε ο τόνος της φωνής του, ήξερε την άποψή του. Της ήταν πολύ σημαντικό ανεξάρτητα όποιας υπόνοιας και να τιθοταν να κράτα πάντα και για όλους ένα απαραίτητο επίπεδο ευγένειας. Δεν θα έσπαγε κανένα στο ξύλο για να αποσπάσει μια απάντηση, oύτε θα έβαζε ποτέ κάποιον συνάδελφο να κάνει την βρόμικη δουλειά για εκείνη. Ήταν σε θέση να εξουδετερώσει κάποια σωματική επίθεση και ήξερε καλά που έπρεπε να χτυπήσει προκείμενου να πονέσει κάποιον, αλλά πίστευε ότι η αλήθεια δεν μπορούσε να βρεθεί ούτε η αποκατάσταση των θυμάτων θα μπορούσε να συμβεί χρησιμοποιώντας το όπλο των θυτών. Την βια.
Δεν θα έδινε σε κανένα την ικανοποίηση να την αποτρέψει από αυτήν της την αρχή. Μια νίκη που δεν είχε παλευτεί δίκαια, της φάνταζε χειρότερη από μια ήττα. Πάντα ήταν ιδεαλίστρια αλλά από τότε που ήρθε στην ζωή της εκείνο το απροστάτευτο μικρό ματωμένο και τσαλακωμένο κάτι, που όπως της είπε η μαία ήταν η κόρη της, είχε ενισχυθεί εις το έπακρο η ανάγκη της για την ύπαρξη ενός κόσμου με αξίες, όπου επικρατούσε η ευγένεια, η προστασία των αδυνάτων, η έλλειψη βίας, η ελευθερία ανάπτυξης της προσωπικότητας, η αγάπη, τα συναισθήματα, το ωραίο.
Το ήξερε ότι ένας τέτοιος κόσμος δεν υπήρχε στην πραγματικότητα. Το γνώρισε πολύ καλά. Κάθε υπόθεση που αναλάμβανε την έπειθε ότι απείχε πολύ από αυτήν την τελειότητα που ονειρευόταν, όμως αυτό δεν θα την εμπόδιζε να παραμένει σταθερή στην ελπίδα της και να προσπαθεί να συνεισφέρει ότι μπορούσε, και ας ήταν ελάχιστο σε σχέση με το όλο. Ήξερε παρόλα τ΄αυτα ότι αυτήν την φορά θα δυσκολευόταν πολύ να διατηρήσει την ψυχραιμία και τους καλούς της τρόπους κατά την διάρκεια της ανάκρισης του Γαβρίλη Παπαγιάννη. Αναρωτιόταν αν μπορούσε να κάνει για μια φορά μια εξαίρεση. Οι εξαιρέσεις βεβαιώνουν τον κανόνα είχε μάθει στο σχολείο. Μήπως ίσχυε αυτή η πρόταση και στην ζωή; Θα έκανε για τον Παπαγιάννη μια τέτοια εξαίρεση;
-"Nα τον φέρουν σε όποιο δωμάτιο ανάκρισης είναι ελεύθερο και να μην φύγουν πριν έρθω" απάντησε κατευθυνόμενη στο μηχάνημα με τα ροφήματα.
Χρειαζόταν οπωσδήποτε προηγουμένως κάτι να πιει. Ένα ποτήρι νερό, ένα καφέ, ένα κακάο, αδιάφορο, ότι έβρισκε. Ίσως να βοηθούσε να καταλάγιαζε η οργή που ένιωθε απέναντι σε κάποιον που ήταν σε θέση να φερθεί τόσο δειλά και χρειάστηκε ένα κοριτσάκι 3 χρόνων για να αποδείξει τον ανδρισμό του.
-Συνεχιζεται-
ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.
