Απο τοτε που γραφω τις αστυνομικες ιστοριες καθε εικονα, καθε συζητηση, καθε συναντηση με φιλους, καθε προταση που ακουω απο περαστικους την αξιολογω με το κριτηριο αν μπορω να τη χρησιμοποιησω σε καποια ιστορια ή οχι. Αν τη θεωρω αξιολογη τη ρουφαω με διψα βρυκολακα και προσπαθω να την κρατησω φρεσκια και ζουμερη μεσα στην μνημη μου.
Πλεον δεν υπαρχουν φιλοι και προβληματα ή χαρες τους μονον, αλλα και ιδεες για σκηνες, λογοι ή ενδιασμοι για πλασματικους φονους.
Υπερβαλω ή ειναι απαραιτητη η αλλαγη σκοπιας και σκεψης προκειμενου να γινουν καλες οι ιστοριες μου;
Ειναι τελικα αυτο που μου ελλειπε παντα και βρησκομαι στον δρομο της εκπληρωσης;
Ειναι κατι για το οποιο θα επρεπε να ανησυχω;
Ή μηπως δεν ειναι πραξη βρυκολακα, αφου οι συζητησεις δεν παυουν αφου υποθουν, παρα υπαρχουν στην μνημη μου, μεχρι μερικες απο αυτες να αποτελεσουν καπως καπου καποτε ενα κομματι ενος καινουργιου ολου;
