Πέμπτη 4.30μμ
Μοναξιά
ο μόνος ήχος στο δωμάτιο
αυτός της τηλεόρασης
ή στο ράδιο
Μοναξιά
ούτε η γειτόνισσα δεν χαιρετά
και η κουζίνα
κρύα και άδεια
Μοναξιά
όλοι οι άλλοι ζευγαρωμένοι
αγκαλιά, σεξ και φιλιά
μόνον εγώ λυπημένη
"Τι κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν μόνοι;" αναρωτιότανε βγαίνοντας από το νηπιαγωγείο στις τεσσερσήμισι το απόγευμα. Όλη την μέρα στη δουλειά υπεύθυνη για 15 μπόμπιρες. Ούτε ένα δευτερόλεπτο χωρίς άλλο άτομο δίπλα της, ούτε στην τουαλέτα δεν θα την αφήνανε μόνη της, αν δεν έκλεινε την πόρτα με κλειδί. Στο σπίτι ατέλειωτα τηλεφωνήματα με τις φίλες της, είτε προκειμένου να κανονίσουνε σε ποια συναυλία θα πάνε, ποια ταινία θα δούνε στο σινεμά, ποιό βιβλίο διαβάζουνε. Είτε απλά για να λένε τα δικά τους, και είχαν πολλά να πουν. Το βράδυ με τις ώρες στο blog της να γράφει ποιήματα και να αφήνει σχόλια σε ξένα blog. Μια φορά την εβδομάδα πήγαινε στους γονείς της, κάθε δεύτερη μέρα τηλεφωνιόταν με τον φίλο της που έμενε σε μια άλλη πόλη 100 χλμ μακριά, κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακα τον έβλεπε. Είχε μια γεμάτη εβδομάδα, γεμάτο χρόνο, σχεδόν ποτέ μόνη, και όμως υπήρχαν κάποιες στιγμές που την έτρωγε η μοναξιά. Λες και ότι έκανε, ότι και να της συνέβαινε δεν είχε κανένα νόημα. Διψούσε να ζήσει, σίγουρα έκρυβε η ζωή περισσότερα για εκείνην, κάπου εκεί έξω, έξω από το σπίτι της. Ιδέα δεν είχε τι της έλειπε, απλά ήξερε πως δεν μπορούσε να συνεχίσει έτσι επ΄άπειρο. Καιρός ήτανε να σταματήσει να νιώθει λυπημένη, να βρει την ευτυχία. Κάθε άνθρωπος είναι καλός σε κάποιο τομέα. Εκεί που ανθίζει, που νιώθει την εκπλήρωση, που βρίσκει την δύναμη να μετακινήσει βουνά, να ξεριζώσει δέντρα. Καιρός ήτανε να βρει τον δικό της τομέα. Αν δεν το έκανε τώρα, πότε θα το έκανε, στα 60;
Σίγουρα ήταν υπέροχα με τους "μπόμπιρες της", όπως τους έλεγε με αγάπη, λες και ήσαν δικά της παιδιά. Όταν τους έβλεπε στο νηπιαγωγείο, έτσι πως αναπτύσσονταν, πως καταφέρνανε όλο και περισσότερα, πως μέρα την ημέρα μεγαλώνανε, περισσότερες ώρες με εκείνη, παρά με τους γονείς τους. Να την αγαπάνε, να την εμπιστεύονται, στην χαρά και στις στεναχώριες τους, σαν μια δεύτερη μητέρα, μια μεγαλύτερη αδελφή, μια καλή φίλη.
Έβαλε μπρος την μηχανή, γύρισε το αυτοκίνητο και έφυγε με τσιριχτά λάστιχα, θα αργούσε στην ώρα της γυμναστικής και θα ήτανε η δεύτερη φορά σε αυτήν την εβδομάδα. Δεν ήθελε να αργήσει, ένιωθε πως της χρειαζόταν ο αθλητισμός για να ξεπεράσει την αίσθηση της μοναξιάς, και την ένταση των περασμένων ημερών, για να βρει τις ισορροπίες της. Η γυμνάστρια της Πέμπτης έκανε μια τόσο κουραστική ώρα που το μυαλό δεν είχε παρά να ηρεμήσει και να ασχοληθεί ολοκληρωτικά και μόνον με την κίνηση του σώματος και τους μυώνες, όσο οι πνεύμονες αγωνιούν να λάβουν το απαραίτητο οξυγόνο.
Θα είναι σήμερα δύσκολα σκέφτηκε και φρενάρισε από συνήθεια στην δεξιά στροφή του δρόμου. Όμως τα φρένα δεν έπιασαν, το αυτοκίνητο δεν υπάκουσε και τα επόμενα περάσανε μπροστά της σαν σε φιλμ, σε αργό ρυθμό, λες και συνέβαιναν σε άλλον. Η καμπύλη του δρόμου, η γλιστερή επιφάνειά του, η μεγάλη ταχύτητα, τα φρένα που δεν λειτούργησαν, το αυτοκίνητο της απέναντι λωρίδας, ο γδούπος της σύγκρουσης, το αυτοκίνητο που στριφογυρίζει τώρα προς την άλλη μέρα, προς τα αριστερά, μέχρι να βρεθεί εκείνο το δέντρο μπροστά του, να το σταματήσει, απότομα και βίαια, την απόλυτη σιωπή αμέσως μετά, ο θάνατος.
Στο χώρο του δυστυχήματος έφτασαν σχεδόν ταυτόχρονα η τροχαία και το ασθενοφόρο με τον γιατρό, ο οποίος διαπίστωσε το θάνατο της οδηγού του μπλε fiesta. Στην τσάντα που βρέθηκε δίπλα της και με βάση της πινακίδας ήταν γρήγορα γνωστή η ταυτότητα της γυναίκας. Ο οδηγός του άλλου αυτoκινήτου μεταφέρθηκε με σοκ αλλά κατά τ΄άλλα σε καλή κατάσταση για έλεγχο στο νοσοκομείο. O αερόσακος και το γεγονός ότι είχε δεμένη την ζώνη τον έσωσε. Περίεργο αλήθεια, γιατί επαναλάμβανε σαν σε όνειρο, ότι σχεδόν ποτέ δεν την βάζει, του χαλάει την αίσθηση της ελευθερίας που του δίνει η οδήγηση.
-Περάστε, είπε ο Νίκος Ματθαίου μηχανικά ακούγοντας να του χτυπάνε την πόρτα του γραφείου του.
-Χαίρεται, με ζητήσατε; ρώτησε η επιθεωρητής Μαρία Ρίζου αφού μπήκε.
-Ναι, καθίστε... Μόλις με πήρε τηλέφωνο η διεύθυνση της τροχαίας, είχανε ένα δυστύχημα με ένα νεκρό. Κάποιος έκοψε το σωληνάκι του υγρού των φρένων του αυτοκινήτου, έτσι η υπόθεση δεν ανήκει πλέον στην υπευθυνότητά τους. Θέλω να ερευνήσετε ποιος και για ποιό λόγο πείραξε τα φρένα και αν αποσκοπούσε τον θάνατο. Πρόκειται για μια γυναίκα 26 χρόνων, το όνομά της είναι Δήμητρα Ζησοπούλου και είναι νηπιαγωγός. Τα υπόλοιπα στοιχεία της θα μας τα στείλει η τροχαία σε ένα φαξ. Το πτώμα βρίσκεται στο νεκροτομείο. Αν έχετε ερωτήσεις να αποτανθείτε στον παθολόγο Πέτρο Αποστόλου. Και τώρα θα σας παρακαλέσω να με αφήσετε μόνον. Πρέπει να προετοιμαστώ. Η σχολή αξιωματικών της αστυνομικής ακαδημίας μου ζήτησε να δώσω ένα σεμινάριο με θέμα Σύγχρονοι μέθοδοι έρευνας και αποφυγής εγκλήματος.
-Συνεχίζεται-
ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.
