Ο Γιώργος δεν ήταν στο σπίτι του για να απαντήσει στο τηλέφωνο της Μαρίας Ρίζου. Η ψυχρολουσία της απρόσωπης απάντησης του αυτόματου τηλεφωνητή μπορεί να μην της ήρθε βολική αλλά δεν την ξάφνιασε. Και αυτό το βράδυ θα το περνούσε μόνη της.
"Αλλαγή σχεδίων λοιπόν" είπε στον εαυτό της και με τα κλειδιά του διαμερίσματος στο χέρι κατέβηκε τις σκάλες μέχρι τον όροφο της Ειρήνης. Είδε ένα τρεμοπαίζον φως κάτω από την πόρτα. Αφουγκράστηκε τους ήχους που ερχόντουσαν από το διαμέρισμα, αυτοί της τηλεόρασης και ξαφνικά δυνατά γέλια αντίδρασης. Γυναικείο γέλιο. Από ένα μόνον άτομο. Χτύπησε την πόρτα δισταχτικά.
-Ειρήνη, συγνώμη για την ενόχληση, ευτυχώς δεν κοιμάσαι, μήπως μπορώ να δανειστώ το laptop σου; Θέλω να κοιτάξω κάτι στο ίντερνετ, να στο επιστρέψω αύριο το πρωί; ρώτησε η Ρίζου όταν παρουσιάστηκε η σιλουέτα της Ειρήνης στην ανοιχτή πόρτα.
-Κανένα πρόβλημα, βλέπω τηλεόραση και δεν το χρησιμοποιώ αυτήν την στιγμή. Αν δεν έχεις καλή σύνδεση με το ασύρματο δίκτυο στο διαμέρισμά σου, μπορείς να μείνεις εδώ όσο χρειάζεσαι και ανεβαίνω εγώ στην Κατερίνα. Τι προτιμάς;
-Θα δοκιμάσω και αν δεν δουλέψει θα ξανακατέβω, είσαι ένας θησαυρός, είπε και της έδωσε ένα φιλάκι στο μάγουλο.
Πίσω στο διαμέρισμα της πληκτρολόγησε την διεύθυνση του blog της Ζησοπουλου. http://nipiagogos.blogspot.com
"Ώστε έτσι είναι ένα ημερολόγιο..." σκέφτηκε και αφού χρειάστηκε λίγο χρόνο μέχρι να καταλάβει πως κανείς καλεί τα διάφορα κείμενα, τα διάβασε όλα, το ένα μετά το άλλο. Tης άρεσε ο τρόπος που έγραφε η Ζησοπουλου. Της θύμιζαν τις συζητήσεις της στο chat. Ένα από αυτά της τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή. Είχε τον τίτλο Μερικές φορές σε φοβάμαι
Εξατμίζει τις σκέψεις η μυρωδιά σου...
Σβήνουν οι άλλοι στην θωριά σου...
Χορταίνω όταν σε γεύομαι...
Ακούω πραγματικά μόνον ότι μου ψιθυρίζεις....
Σώματα και αισθήσεις είμαστε την στιγμή του έρωτα.
Μάτια, μύτη, αυτιά, στόμα, δέρμα... Τίποτε άλλο.
Απόλυτα σώματα.
Το νιώθεις, το ξέρεις ότι σε επιθυμώ.
Γιατί τότε ζηλεύεις;
Ποιον ακριβώς δεν εμπιστεύεσαι; Εμένα, το ίντερνετ ή τα άτομα που το αποτελούν;
Φοβάσαι πως ψάχνω μόνον την αίσθηση;
Θεωρείς τον εαυτό σου αντικαταστήσιμο;
Μερικές φορές Θ. σε φοβάμαι...
Δεν μου αρέσει να σε φοβάμαι...
"Τί φόβιζε ακριβώς τη Ζησοπουλου στην συμπεριφορά του Θοδωρή Νικολόπουλου;" αναρωτήθηκε η επιθεωρητής. "Είχε αυτοκαταστροφικές τάσεις ο φίλος της ή νόμιζε ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι κακό σε εκείνη; Ήταν τόσο ισχυρή η ζήλια του ώστε να στέκει ως κίνητρο απόπειρας δολοφονίας; Είχε μάθει ότι η φίλη του έκανε chat και με άλλους; Του το είχε μήπως κρύψει; Πόσο να είναι χρονικά η απόσταση των 100 χλμ. Χαλκίδα/Αθήνα; Λογικά θα μπορούσε κάλλιστα να πείραξε το σωληνάκι των φρένων του αυτοκινήτου κάποια στιγμή το βράδυ της Τετάρτης ή την Πέμπτη πρωί εκεί που ήταν παρκαρισμένο. Το βράδυ, όταν όλοι κοιμούνται είχε λιγότερες πιθανότητες να τον δούνε. Το πρωί όμως θα ξάφνιαζε λιγότερο η θέα κάποιου που μαστορεύει τάχα το αυτοκίνητό του γιατί δεν παίρνει μπρος λόγω του κρύου."
Μπήκε στις ειδικές σελίδες της τροχαίας στο ίντερνετ, στο τμήμα αδειών κυκλοφορίας.
έδωσε το όνομα και τον κωδικό της και πληκτρολόγησε τον όνομα του Θεόδωρου Νικολόπουλου μόλις το σύστημα της έδωσε πρόσβαση στα κλειδωμένα για το κοινό αρχεία της αστυνομίας. Ήταν περίεργη να μάθει αν ο Νικολοπουλος είχε δηλωμένο αυτοκίνητο στο όνομά του. Δεν είχε, αλλά αυτό δεν σήμαινε τίποτε. Το σύστημα επιβεβαίωσε την εικασία της, ότι είχε δηλαδή άδεια οδήγησης. Με άδεια και αστυνομική ταυτότητα θα μπορούσε να νοικιάσει ένα αυτοκίνητο, να κατεβεί Γλυφάδα, να πειράξει το αυτοκίνητο της Ζησοπούλου και να ξαναφύγει χωρίς να πάρει είδηση κάνεις την παρουσία του στην Αθήνα.
Χρησιμοποίησε μια άλλη μηχανή έρευσες για να δει ποιές άλλες καταγραφές υπήρχαν στο σύστημα της τροχαίας στο όνομά του.
Καμιά.
Βγήκε από την τράπεζα δεδομένων της τροχαίας και μπήκε σε αυτή της αστυνομίας, δίωξης εγκλημάτων. Bingo!
Μια συμφοιτήτρια του Νικολόπουλου είχε καταθέσει πριν 5 χρόνια μήνυση εναντίον του για σωματική παρενόχληση. Η υπόθεση δεν έφτασε στα δικαστήρια γιατί η κοπέλα αναίρεσε την κατάθεση της αργότερα, παρεξήγησε τάχα τις προθέσεις του γιατί ήταν πιωμένη την στιγμή του συμβάντος.
"Δεν είναι πολύ" σκέφτηκε, "αλλά ίσως αρκεί".
Μια που είχε πρόσβαση στο σύστημα έδωσε το όνομα του μηχανικού αυτοκινήτων: Αριστοτέλης Μαύρου. Δεν μπορούσε να εξηγήσει τον λόγο αλλά κάτι στην αντιδρασή του την έβαζε σε υπόνοιες. Τίποτε.
Κοίταξε το ρολόι της. "Καιρός για ύπνο" σκέφτηκε όταν είδε ότι είχε φτάσει μεσάνυχτα... όμως η περιέργεια την παρακίνησε να πληκτρολογήσει άλλο ένα όνομα. Γαβρίλης Παπαγιάννης...
Δεν πρόλαβε να δει την απάντηση της έρευνας, γιατί με ένα πιιιιιιιν έσβησε προηγουμένως ξαφνικά ο υπολογιστής. Η Μαρία Ρίζου είχε θυμηθεί μεν να συνδέσει το τροφοδοτικό στον υπολογιστή, αλλά ξέχασε να βάλει την άλλη πλευρά του στην μπρίζα.
-Συνεχιζεται-
ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.
