Δευτέρα 11.20 πμ
Μόνη πλέον στο γραφείο της η επιθεωρητής Μαρία Ρίζου πληκτρολογούσε στον υπολογιστή το πρωτόκολλο των ανακρίσεων του μηχανικού αυτοκινήτων και του ανιψιού του αλλά το μυαλό της ήταν αλλού. Η ψυχολόγος δεν είχε επιστρέψει ακόμα από το νηπιαγωγείο. Ήταν περίεργη για την έκβαση των πραγμάτων, μπόρεσε άραγε να βρεθεί μια πρόσβαση επικοινωνίας με την μικρή Τριανταφυλλίδου; Σκεφτόντανε πως ήταν καλύτερα που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στο ραντεβού με τους γονείς αυτοπροσώπως. Ποιος ξέρει αν θα μπορούσε να συγκρατήσει την αγανάκτησή της αν ανακάλυπταν πως επρόκειτο για κακοποίηση ανήλικου με θύτες τους γονείς. Το μάτι της έπεσε στην ένδειξη της ώρας στον υπολογιστή. Σε μια ώρα περίπου θα ερχόταν ο Μιχαηλίδης, ο lover24 από το chat αλλά στο μυαλό της επικρατούσε ακόμα χάος. Προτίμησε να πάει μια βόλτα. Να κάνει δυο τρία βήματα γύρω από το τετράγωνο για να βάλει τις σκέψεις της σε μια σειρά. Ήταν κάτι σαν διαλογισμός αυτές οι βόλτες, βοηθούσαν το μυαλό και η κίνηση αλάφρωνε την διάθεση. Ιδιαίτερα σε μια τέτοια ωραία μέρα όπως εκείνης την Δευτέρας. Ο καιρός ήταν κρύος αλλά στεγνός, ο ουρανός γαλανός, που και που κανένα αραιό συννεφάκι και ο ήλιος πλημμύριζε όλα στο φως του. Φως όχι θέρμη. Θέρμη θα παρείχε σε καναδυό μήνες ξανά. Μέχρι τότε όμως δεν τσιγκουνευόταν με το φως του. Στην περιοδική κίνηση του χαλαρού περπατήματος όταν άρχιζε να αναλύει τα δεδομένα της υπόθεσης νοερά, ξεχνούσε την φασαρία του δρόμου, την πολυκοσμία, τα απαράδεκτα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Τα πόδια ήξεραν τον δρόμο, το μυαλό έψαχνε την άκρη και τα μάτια μισάνοιχτα νωχελικά απολαμβάνανε τα χειμωνιάτικα χρώματα της πόλης και το ζωτικό για όλους φως.
...
Έφερε στο μυαλό της την ανάκριση του μηχανικού αυτοκινήτων και την αναφορά στο όνομα του Αντώνη Μάρκου. Αναρωτήθηκε γιατί άραγε ακόμα δεν είχε πάρει σειρά μια συνάντηση με εκείνον; Ήταν παράνομη η πράξη του; Να πληρώσει σε είδος με ανταλλακτικά; Δεν τα πούλησε. Τα έδωσε. Όσο το σκεφτόταν τόσο σιγουρευόταν για την παρανομία. Δεν τα έδωσε ως δώρο, παρά αντί χρημάτων, άρα ήταν κάτι σαν εμπορική συναλλαγή. Σε αυτήν την περίπτωση θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει αποδείξεις αγοράς, αλλιώς η διακίνηση των εξαρτημάτων ήταν παράνομη. Άσε που πλάνισε τον μηχανικό με το να ισχυρίζεται ότι ήσαν γνήσια. Λόγω έλλειψης χρόνου θα έβαζε να τον φέρουν με το περιπολικό. Το αποφάσισε, τι και αν ήταν υπερβολικό, ίσως και να τον εντυπωσίαζε το γεγονός και να τον παρακινούσε να μιλήσει περισσότερο προκειμένου να αλαφρύνει την θέση του. Τι ήξερε μέχρι τώρα για τον ξάδερφο της Ζησοπούλου;
Ή μήπως θα έπρεπε να ασχοληθεί με τον Μιχαηλίδη, μια που θα ήταν το επόμενο ραντεβού της;
"Οκ, chat" είπε στον εαυτό της δυνατά για να υπογραμμίσει την αλλαγή θέματος. Στο chat τα είπανε, ή μάλλον τα γράψανε τι άλλο μπορεί να της έλεγε ο Μιχαηλίδης που δεν το ήξερε ήδη; Το blog της Ζησοπουλου το είχε διαβάσει. Τα κείμενα των chat τα ήξερε, το τηλεφώνημα του το άκουσε. Τι άλλο υπήρχε; "Βλέποντας και κάνοντας" της ξέφυγε περιμένοντας μηχανικά στο κόκκινο φανάρι των πεζών. Όταν έγινε πράσινο συνέχισε τον περίπατο και τις σκέψεις της.
Το θύμα ήταν έγκυος λοιπόν. Το ήξερε; Μάλλον απίθανο αφού ήταν μόνον 3 εβδομάδων. Ποιος ήταν ο πατέρας; Ο Νικολόπουλος; Άμα είχαν μια σταθερή σχέση εδώ και τόσους μήνες δεν θα έπρεπε λογικά να είχε πάρει τα μέτρα της όσων αφορά την αντισύλληψη; Και τι ήταν αυτά περί έντονων σεξουαλικών επαφών; Τι συνέβη πριν 3 εβδομάδες; Πότε ήταν η συνάντηση των blogger;
Είχε την αίσθηση πως κάτι είχε ξεχάσει, αλλά δεν μπορούσε να το συγκεκριμενοποιήσει. Εκτός από τον Μιχαηλίδη και τον Μάρκου είχε μιλήσει με όλους όσους είχαν αναφερθεί στις τηλεφωνικές κλήσεις.
"Έτσι δεν είναι;" ρώτησε δυνατά τον εαυτό της.
-"Πιο δυνατά παιδί μου γιατί δεν ακούω καλά..." απάντησε μια ηλικιωμένη κυρία που περνούσε συμπτωματικά δίπλα της φορτωμένη με δυο πλαστικές σακούλες γεμάτες ψώνια κοιτώντας την με απορία.
...
-"Κε Μιχαηλίδη σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε, καθίστε. Τι να σας προσφέρω;" ρώτησε η Μαρία Ρίζου τον νεαρό που μπήκε στο δωμάτιο που ήταν το γραφείο της λίγα λεπτά μετά τις δωδεκάμιση. Του έδειξε ένα από τα καφέ καθίσματα για τους επισκέπτες. Εκείνη κάθισε στην μπλε καρέκλα της. Ενδιάμεσα τους το γραφείο της σε μαύρη φορμάικα, με το μπεζ μόνιτορ, το πληκτρολόγιο και την καδραρισμένη φωτογραφία της κόρης της επιθεωρητού στραμμένη προς την κατεύθυνσή της. Στα πόδια της κάτω από το γραφείο ο υπολογιστής εμπόδιζε να σύρει την καρέκλα της πιο κοντά.
-"Ευχαριστώ δεν χρειάζομαι τίποτε. Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω;"
-"Όπως σας είπα στο τηλέφωνο", άρχισε η Ρίζου, "με ενδιαφέρουν τα ηλεκτρονικά ημερολόγια στο ίντερνετ. Τι μπορείτε να μου πείτε για τα blog;"
-"Το βρίσκω αξιοπερίεργο που ρωτάτε την άποψή μου. Είμαι σχετικά νέος στο χώρο, άρχισα πριν 3 μήνες... Τι μπορώ να σας πω για τα blog; Το ότι είναι κάτι σαν ένα ημερολόγιο με την διαφορά ότι είναι δημόσιο, σας είναι μάλλον ήδη γνωστό. Ο καθένας γράφει ότι θέλει, δεν υπάρχει λογοκρισία, εκτός από αυτήν που θέτει κανείς στον εαυτό του. Ένας blogger μπορεί να γράφει για όλα και για τίποτε, μπορεί να συζητάει περί κουλτούρας, να βάζει φωτογραφίες από τα οικιακά του ζώα, να συντάσσει ποιήματα για άτυχες αγάπες, να βρίζει όλους και όλα, να γράφει για τις συνήθειες του και το τρόπο που σιδερώνει ή που συμμαζεύει το σπίτι του, να βάζει συνταγές για βάφλες, να οργίζεται για την θρησκευτική ηγεσία της εκκλησίας. Τα blog είναι ότι πιο δημοκρατικό έχω δει ποτέ, όλα επιτρέπονται, όλοι και όλα."
-"Το blog της Δήμητρας Ζ. το ξέρετε;"
-"Ναι, είναι ένα από αυτά που διαβάζω τακτικά. Όμως έχει να κάνει καινούργιο post εδώ και 5 μέρες, αναρωτιέμαι που να έχει πάει, αλλά μάλλον θα το διαβάσουμε στο επόμενο post της. Συνηθίζεται να γράφει κανείς στο blog ένα φεύγω και ένα γύρισα όταν είναι να λείψει για τον άλφα ή βήτα λόγο. Είμαστε σαν μια παρέα. Αν κάποιος δεν εμφανίζεται με τα κείμενά του, ανησυχούμε και αναρωτιόμαστε αν του συνέβη κάτι και σκεφτόμαστε που άραγε χάθηκε. Καταλαβαίνετε τι εννοώ;" είπε και χωρίς να περιμένει να πάρει απάντηση συνέχισε...
"Τις προάλλες είχα κάνει chat και με την κοπελιά που το γράφει. Έχει κλείσει τα σχόλια και το chat είναι ο μόνος τρόπος για επικοινωνία. Είναι πραγματικά απίθανη κοπέλα."
-"Το τηλέφωνό της δεν το είχατε;"
-"Όχι, πριν ένα μήνα σχεδόν την γνώρισα σε μια συνάντηση των blogger. Τόσα άτομα, τόσο μικρή η βραδιά, δεν είχαμε πολύ χρόνο στην διάθεσή μας. Μου είπε όμως φεύγοντας το ψευδώνυμό της, αν έμπαινε στο chat room μπορούσα να της στείλω κανένα μήνυμα. Την έψαχνα από καιρό εις καιρό, αλλά δεν την έβρισκα, μέχρι την προηγούμενη Τετάρτη που είχα τύχη. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα κοπέλα, αλλά γιατί με ρωτάτε;"
-"Γιατί η Δήμητρα Ζησοπουλου, όπως λέγεται η Δήμητρα Ζ. στην πραγματικότητα, είχε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και προσπαθώ να βρω τον υπαίτιο του θανάτου της."
-"Ωωω", ξέσπασε ασυναίσθητα ο Κώστας Μιχαηλίδης, και για μια από τις λίγες φορές ίσως στην ζωή του του έλειπαν τα λόγια να σχολιάσει τα υποθέντα κάποιου.
-Συνεχίζεται-
ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.
