Aστυνομικο (To πιο αυτοκαταστροφικο συναισθημα ολων. Ζηλεια!, ΤΕΛΟΣ)

Δυο εβδομάδες μετά το δυστύχημα, Πέμπτη 8.00 μμ

Με την εισαγγελικη εντολή και μέγιστη ταχύτητα 150 χιλιόμετρα την ώρα διάνυσαν οι 2 αστυνομικοί την απόσταση Αθήνα-Χαλκίδα σε χρόνο ρεκόρ, συνέλαβαν τον Θόδωρο Νικολόπουλο, πήραν τον δρόμο της επιστροφής και τρία τέταρτα της ώρας το πολύ αργότερα πάρκαραν μπροστά στο αστυνομικό τμήμα.
Τα πρόσωπα τους ήταν ροδοκοκκινισμένα από την ανέλπιστη αναστάτωση βγαίνοντας από το περιπολικό. Είχαν ένα περίεργο αίσθημα υποχρέωσης σε αυτόν το κρατούμενο. Δεν τους είχε ξανασυμβεί να κάνουν τόσο μεγάλη και χορταστική διαδρομή στο αυξημένης ιπποδύναμης περιπολικό, ούτε τους δινόταν συχνά η ευκαιρία στις μετακινήσεις τους μέσα στην πόλη να αναπτύσσουν τόσο υψηλές ταχύτητες. Το γεγονός ότι στον ελληνικό αυτοκινητόδρομο ισχύει το όριο των 120 χλμ. ανά ώρα ήταν ένα θέμα αμελητέας σημαντικότητας. Άλλωστε αν η αστυνομία που η λειτουργία της ήταν να ελέγχει την εφαρμογή των νόμων, δεν μπορούσε κάποτε να τους παρακάμπτει, ποιος θα μπορούσε;

Οι δυο αστυνομικοί παρέδωσαν τον Νικολόπουλο στην αίθουσα ανάκρισης όπου περίμενε η επιθεωρητής Ρίζου παρέα με τον καλό της άγγελο.
-"Κε Νικολόπουλε στην συνάντησή μας στην Χαλκίδα σας είχα ρωτήσει πότε είδατε για τελευταία φορά την Δήμητρα Ζησοπούλου. Μήπως θυμάστε τι μου απαντήσατε;" άρχισε η Μαρία Ρίζου με τις ερωτήσεις της.
-"Γιατί να μην θυμάμαι; Την Δήμητρα την είχα δει την δευτέρα, 3 μέρες πριν το θάνατό της."

-"Σας είχα επίσης ρωτήσει αν είχατε μια καλή σχέση μεταξύ σας; Και τι μου απαντήσατε;"
-"Τα ίδια που θα απάνταγα αν με ρωτάγατε και εδώ. Ότι ήμασταν ευτυχισμένοι."

-"Άμα ήταν έτσι πως εξηγείτε το γεγονός ότι η Ζησοπούλου γράφει στο blog της ότι σας φοβάται; Ότι φοβάται την ζήλια σας;"
-"Αλήθεια έτσι έγραψε;" Και ένιωσε την ανησυχία να τον κυριεύει. Ποτέ δεν το χώνεψε αυτό το blog, τώρα θα γνώριζε μάλλον το γιατί. "Δεν μπορώ να το εξηγήσω" συνέχισε.

-"Κε Νικολόπουλε ρωτήσαμε στην πολυκατοικία που μένετε και οι γείτονές σας θυμούνται ότι εκείνο το Σαββατοκύριακο είχαν ακούσει δυνατές φωνές από το διαμέρισμά σας. Καβγαδίσατε με μια γυναίκα. Διαφωνίες;"
-"Ε, μικρές αντιπαραθέσεις, συμβαίνουν σε όλα τα ζευγάρια. Άσε που αναπυρώνουν την σχέση."

-"Η Δήμητρα Ζησοπούλου είχε προσληφθεί σε ένα νηπιαγωγείο της Γερμανίας. Σε 2 μήνες θα άρχιζε την δουλειά. Μήπως για αυτό καβγαδίσατε;"
-"Δεν μου είπε ποτέ κάτι τέτοιο. Μάλλον κάνετε λάθος."

-"Ίσως έχετε δίκαιο, ίσως να προτίμησε να το κρατήσει μυστικό γιατί σας φοβόταν."
-"Δεν ξέρω γιατί το πιστεύετε αυτό. Είναι πάντως λάθος."

-"Το ξέρατε ότι η Δήμητρα Ζησοπούλου ήταν έγκυος;" ρώτησε η Ρίζου και έστρεψε το βλέμμα της καθ΄ολοκλήρου στον Νικολόπουλο. Ήθελε να δει την αντίδρασή του, ήλπιζε ότι θα ψυχολογούσε την εσωτερική του κατάσταση.
-"Βεβαίως" είπε με ένα αδιάφορο τρόπο λες και δεν του καιγόταν καρφάκι, αλλά η ελάχιστη καθυστέρηση με την οποία ήρθε η απάντηση αναίρεσε την τυχόν αξιοπιστία.

-"Αλήθεια, πως; Αφού ούτε και εκείνη μάλλον δεν το ήξερε, ήταν μόνον 3 εβδομάδων, στην αρχή δηλαδή. Θα μας πείτε επιτέλους την αλήθεια;" ρώτησε ανεβάζοντας την φωνή της.
-"Δεν μου το είπε, εγώ το είδα στον τρόπο της, στην συμπεριφορά της εγκύου που λένε" πάλεψε να σώσει τουλάχιστον την κατάσταση ήδη μετανιωμένος για την προηγούμενη απάντησή του.

-"Δεν αφήνετε τα κλούβια λέω εγώ; Έχουμε αποδείξεις ότι βρισκόσασταν το μεσημέρι της Πέμπτης στην Βούλα. Κατεβήκατε Αθήνα γιατί είχατε προβλήματα με την Ζησοπούλου. Έτσι δεν είναι;"
-"Αποδείξεις, τι αποδείξεις; Την Πέμπτη ήμουν στην δουλειά."

-"Ναι βέβαια, την Πέμπτη το απόγευμα είχατε δουλειά αλλά την Πέμπτη στην μία η ώρα βρισκόσασταν στην Βούλα. Οι συνάδελφοι επιβεβαίωσαν ότι φύγατε νωρίς για το μεσημεριανό φαγητό και επιστρέψατε λίγο μετά τις δυο. Έξυπνο, πρέπει να το παραδεχτώ ποιος θα έβαζε στο μυαλό του αυτήν εκδοχή."
-"Δεν ξέρω για τι πράγμα μιλάτε. Πήγα για φαγητό στην πόλη της Χαλκίδας. Είχα να πάω στην Αθήνα εδώ και 2 εβδομάδες".

-"Έξυπνο, πρέπει να το παραδεχτώ" επανέλαβε. "Να το κάνετε μέσα στην εβδομάδα προκείμενου να μην πέσουν σε εσάς οι υπόνοιες μια που μένετε σχετικά μακριά. Όμως οι αποστάσεις είναι σχετικές, την κάνατε αυτήν την διαδρομή συχνά με την Ζησοπούλου, ξέρατε πόσο χρόνο χρειάζεστε." Η Μαρία Ρίζου έκανε μια παύση, όταν είδε ότι ο Νικολόπουλος δεν θα σχολίαζε τα λόγια της συνέχισε.
"Τα τηλεφωνήματα στον αυτόματο τηλεφωνητή στο σπίτι... έξυπνη ιδέα, για να δείξετε την ανησυχία σας, ότι τάχα δεν απαντά, ότι δεν ξέρετε που μπορεί να βρίσκεται. Η δε αντίδρασή σας όταν σαν ενημέρωσα για το δυστύχημα άξιζε συγχαρητήρια και ένα Oscar. Τουλάχιστον!"
O Nικολόπουλος ένιωθε όλο και πιο άβολα στην καρέκλα του.

"Νομίσατε ότι τα υπολογίσατε όλα," συνέχισε η επιθεωρητής Ρίζου, "αλλά ξεχάσατε ότι δεν υπάρχουν τέλεια εγκλήματα. Πάντα κάτι ξεχνιέται, πάντα κάτι ξαφνιάζει και τα πράγματα δεν πάνε ακριβώς όπως τα υπολογίζει κανείς. Η πράξη είναι ελάχιστα διαφορετική από την θεωρία."

Ο Θόδωρος Νικολόπουλος αναρωτιόταν τι πήγε στραβά. Επανέλαβε νοερά τις κινήσεις του, δεν βρήκε κανένα ψεγάδι, θα έπρεπε να νιώθει σίγουρος, μάλλον μπλόφαρε η αστυνομικός, αλλά δεν μπορούσε να αποκλείσει και την αρνητική περίπτωση. Ο ρυθμός των συστολών της καρδιάς του αύξανε δραματικά και ανέβαινε μαζί του και η θερμοκρασία του σώματος. Ήδη άρχιζε να γυαλίζει το στέρνο από μικρές σταγόνες ίδρωτα.

"...Όμως δεν σκεφτήκατε ότι θα είχατε την ατυχία να πέσετε σε παγίδα του ραντάρ. Δεν την είδατε ή σκεφτήκατε ότι δεν υπήρχε πρόβλημα αφού το αυτοκίνητο που οδηγούσατε ήταν νοικιασμένο;"

Πάαααααφ! Με μιας ένιωσε το οικοδόμημα του ψέματος που είχε προσπαθήσει να δημιουργήσει να γκρεμίζεται σαν να ήταν μια χάρτινη τράπουλα. Πάντα προσπαθούσε να αποφύγει την οδήγηση στην Αθήνα. Η κίνηση, οι βιαστικοί οδηγοί, τα πολλά αυτοκίνητα, η τρελή οικοδόμηση και οι περίεργοι δρόμοι δεν του άρεσαν. Προτιμούσε να παίρνει το metro και τα λεωφορεία, όμως αυτό που είχε βάλει σκοπό να κάνει δεν γινότανε με μέσα μαζικής μεταφοράς. Έπρεπε να κινηθεί αόρατα και γρήγορα. Για αυτό νοίκιασε το αυτοκίνητο. Για αυτό διάλεξε την μεσημεριανή ώρα. Για αυτό επέλεξε εκείνη την μέρα. Ήξερε ότι την Πέμπτη έφευγε η Δήμητρα βιαστικά από το νηπιαγωγείο για την ώρα της γυμναστικής της. Το σωληνάκι δεν θα άντεχε την διαδρομή με τις πολλές στροφές. Δεν ήταν δύσκολο να το λιμάρει. Αν το έκοβε εντελώς, δεν θα έπαιρνε μπρος η μηχανή. Ούτε η μαμά που πήρε το παιδί της από το νηπιαγωγείο δεν παραξενεύτηκε όταν τον είδε ξαπλωμένο κάτω από το αυτοκίνητο της Δήμητρας. Αντίθετα του χάρισε ένα χαμόγελο συμπαράστασης όταν της είπε εκείνο το προμελετημένο για αυτήν την περίπτωση τα δίνουμε στο μηχανικό για να έχουμε ήσυχο το κεφάλι μας και τελικά πάλι εμείς χέρι πρέπει να βάζουμε για να λειτουργούν.
Όλα είχαν πάει καλά, δεν υπήρχαν προβλήματα με την κίνηση της Αθήνας, ούτε στην παράδοση του αυτοκίνητου. Κανείς από τους συναδέλφους δεν μυρίστηκε τίποτε. Πρόσεξε να κάνει τα τηλεφωνήματά του στο νούμερο του σπιτιού της Δήμητρας έγκαιρα. Δεν είχε δυσκολίες.

"... Ένα δεν καταλαβαίνω κε Νικολόπουλε" πρόσθεσε η Μαρία Ρίζου.
"Γιατί; Για ποιο λόγο; Ρώτησα τους γνωστούς σας στην Χαλκίδα. Κανείς δεν σας περίγραψε ως βίαιο τύπο, όλοι μου είπαν τα καλύτερα λόγια για εσάς. Τι παρακινεί έναν ερωτευμένο άνθρωπο σε μια τέτοια πράξη;"

-"Η ζήλια..." ψιθύρισε εκείνος απαντώντας στον εαυτό του. "Η ζήλια! Αυτό το αυτοκαταστροφικό συναίσθημα πως σε κάνει να τα βλέπεις όλα καχύποπτα. Να μην εμπιστεύεσαι τα λόγια και τις πράξεις της αγαπημένης του. Να βλέπεις συνέχεια ενδείξεις και να βρίσκεις συνέχεια και παντού αποδείξεις της απιστίας της. Και όσο περισσότερο ψάχνεις, τόσο περισσότερο πονάς, τόσο περισσότερο χάνεις την αυτοεκτίμησή σου, τόσο περισσότερο νιώθεις ότι δεν αξίζεις την ειλικρίνεια του άλλου, ότι δεν αξίζεις για να σε αγαπά ο άλλος, άρα σίγουρα σε χρησιμοποιεί, σε απατά, θα σε παρατήσει κάποτε. Και ρωτάς αν σε αγαπά, αλλά την θετική απάντηση δεν την πιστεύεις, είναι στο κόλπο για να σε παραπλανήσει μέχρι να σε πονέσει αφήνοντάς σε για κάποιον άλλο, πιο έξυπνο, πιο ενδιαφέροντα, πιο εξωστρεφή, σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, ή κοινωνική θέση. Σε ποιον να το πεις; Οι άνδρες δεν ζηλεύουν, η ζήλια είναι θηλυκό ελάττωμα. Οι άνδρες είναι σίγουροι για τον εαυτό τους και αν αμφιβάλουν πρέπει να το κρύψουν γιατί χαλούν την ψευδαίσθηση της δύναμης, της επιτυχίας, της αρρενωπότητας τους.

Εγώ ψηνόμουν στο πυρετό της ζήλιας και η Δήμητρα με απόπαιρνε. Δεν μου έδειχνε το ημερολόγιό της στο internet, με κρατούσε μακριά από την ζωή της. Επανειλημμένως την ρώτησα τι έγραφε, αλλά εκείνη σιωπούσε. Προσπάθησα να μπω στο υπολογιστή της, μήπως και βρω τα κείμενά της, αλλά δεν τα κατάφερα να έχω πρόσβαση. Την παρακάλεσα να μην πάει στην συνάντηση των blogger, αλλά δεν με άκουσε. Ήταν περίεργη να γνωρίσει τα άτομα πίσω από τα ψευδώνυμα και τα κείμενά τους. Εγώ το θεωρούσα σίγουρο, ότι θα έκανε εκεί κάποια καινούργια γνωριμία και θα την έχανα. Όταν είδα ότι δεν μπορούσα να την μεταπείσω, είπα ότι δεν μπορούσα να πάω μαζί, όμως έμεινα όλο το βράδυ έξω από το μαγαζί. Ήμουνα σίγουρος ότι θα την έβλεπα να έφευγε στην αγκαλιά κάποιου. Δεν συνέβη. Δεν ικανοποιήθηκα, δεν υπήρξαν ευνοϊκές συνθήκες, υπέθεσα. Την επόμενη μέρα συναντηθήκαμε. Προσπάθησα να της δείξω με τον τρόπο μου ότι μου ανήκε. Είχαμε σεξ με τους δικούς μου όρους, άγρια, απελπισμένα, στο φως, εγώ όριζα τους κανόνες, δεν θα άφηνα να μου την έπαιρνε κανείς. Της άρεσε μου είπε αργότερα. Αντί να χαρώ, ένιωσα ακόμα χειρότερα. Δεν μπορούσε να περάσει από το μυαλό μου ότι το πίστευε, μάλλον κάποιος ελιγμός ήταν για να με καθησυχάσει. Όταν μου είπε το Σαββατοκύριακο της συνάντησής μας στην Χαλκίδα, ότι με αγαπούσε, αλλά χρειαζόταν μια καινούργια αρχή και θα δεχόταν την πρόταση δουλείας στην Γερμάνια, συνειδητοποίησα ότι την έχασα. Κάτι έσπασε μέσα μου. Άμα δεν μπορώ να την έχω εγώ, δεν θα την είχε κανένας άλλος, αποφάσισα... Αλήθεια ήταν έγκυος;"

-"Ναι, όπως σας είπα στον τρίτο μήνα, αλλά δεν αποδείχθηκε να έχετε εσείς την πατρότητα του εμβρύου. Λυπάμαι."
Ο Νικολόπουλος κοίταξε την επιθεωρητή με νόημα. Την είχε προμελετήσει αυτή την πιθανότητα χιλιάδες φορές. Επιτέλους πραγματοποιήθηκε και βεβαίωνε σε όλους το ρόλο του αιωνίου θύματος που είχε επιλέξει να παίζει όλη του τη ζωή.

...

Προσθέτοντας στον φάκελο της υπόθεσης Δήμητρας Ζησοπούλου τις ακόμα ζεστές από την εκτύπωση σελίδες με το πρωτόκολλο της ανάκρισης του Θόδωρου Νικολόπουλου, πέρασε από το μυαλό της επιθεωρητού Μαρία Ρίζου το κείμενο που είχε διαβάσει στο blog της νηπιαγωγού...

Το αντικείμενο του πόθου

Είμαι ερωτευμένη τελικά
...με τη ζωή!

Τόσο που μερικές φορές πονά.
Η καρδιά μου δε βαστά την επιθυμία...
Οι αρτηρίες δεν αρκούν για τη ροή του αίματος...
Ο εγκέφαλος σε καταιγίδα ηλεκτρικών σημάτων...
Τα μάτια δεν χωρούν τις εικόνες και κλείνουν, ίσως μπορέσουν τότε να τα καταφέρουν...
Ο πνεύμονας σε πλήρη διαστολή να λάβει τον αέρα, να φιλτράρει το οξυγόνο...

Είναι ωραίο αλλά και οδυνηρό.
Να ξέρεις τι θέλεις, γνωρίζοντας τα όριά σου.

Όμως δεν είναι όλα θέμα εξάσκησης;
Και τα όρια εκεί, για να τα ξεπερνάμε;

Μακάρι!

Ήταν κρίμα που θα έμενε εγκαταλειμμένο το blog της νηπιαγωγού. Αντέγραψε στο μπλοκάκι της τα στοιχεία πρόσβασης και αποφάσισε να συνεχίσει εκείνη αυτό που άρχισε η Δήμητρα Ζησοπούλου. Ποιος ήξερε, ίσως κάποτε να έγραφε κάτι αντάξιο. Κάτι το ενδιαφέρον.

ΤΕΛΟΣ

ΥΓ. Η ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.

Mε αφορμη

ενος σχολιου του Mαυρου Γατου παρουσιαζω μια φωτογραφια που μου εστειλε η αδερφη μου απο την Πατμο πριν λιγες μερες.
Τι βλεπει κανεις αληθεια στην φωτογραφια;
Τα μαυρα πυκνα συννεφα, τα σκοτεινα βουνα και τα λιγα δεντρα στην παραλια; (pessimist)
Ή τα ασπρα παραδοσιακα σπιτια, τις ακτινες του ηλιου που ξεπροβαλουν στα σημεια που τα συννεφα ειναι αραια και το φωτισμενο κομματι του κολπου; (optimist)

Οποιος ξερει την ψυχοσυνθεση μου, γνωριζει σε πιο σημειο συγκεντρωνεται η δικη μου ματια.

ΥΓ. Καντε click στην φωτογραφια για να την δειτε μεγαλυτερη.
ΥYΓ. Tην εχω απο εχθες ως desktop picture στον υπολογιστη της δουλειας.
ΥΥΥΓ. Ειδες Ρ...άκι, τα συγχαρητήρια του alombar42; :-)

Aστυνομικο (Νηνεμια πριν την θυελλα)

Τρίτη

Στις οχτώ το πρωί της τριτης ξύπνησαν σχεδόν ταυτόχρονα, χωρίς ξυπνητήρι, ο Λευτέρης και η Κωνσταντίνα Ζησοπουλου. Σιωπηλά σηκώθηκαν, σιωπηλά ετοίμασαν τον καφέ, σιωπηλά τον ήπιαν, σιωπηλά έπλυναν τα δόντια τους, σιωπηλά άρχισαν να φοράνε τα ρούχα που κρεμόντουσαν από το προηγούμενο βράδυ στα χερούλια της ντουλάπας. Ένα μαύρο κουστούμι, άσπρο πουκάμισο με μαύρη γραβάτα για τον κύριο Ζησόπουλο, ένα μαύρο βελούδινο φόρεμα για την κυρία Ζησοπουλου.
Το ζευγάρι δεν διέκοψε την σιωπή ούτε όταν ο Λευτέρης Ζησόπουλος χρειάστηκε την βοήθεια της γυναίκας του με την γραβάτα. Ένα απλό βλέμμα ήταν αρκετό και η Κωνσταντίνα Ζησοπουλου την έδεσε σε έναν τέλειο κόμπο χωρίς λόγια.

Ήσαν και οι δυο τους κομψοί σε αυτά τα επίσημα μαύρα ρούχα. Τα είχαν φορέσει και άλλοτε. Σε άλλες ευκαιρίες. Ήταν ραμμένα στα μέτρα τους, ακριβά, τους κολακεύαν. Όμως εκείνοι δεν θα ένιωθαν ποτέ ξανά αυτό το θετικό συναίσθημα όταν θα τα έβλεπαν κάποια στιγμή τυχαία στο μέλλον ανάμεσα στα άλλα ρούχα της ντουλάπας τους. Θα τους θύμιζαν πάντα την μέρα που είχαν κηδέψει την κόρη τους. Στην αρχή θα αρκούσε ένα τυχαίο βλέμμα για να ξεσπάσει μέσα τους η θλίψη για το παιδί που χάθηκε πολύ νωρίς. Κάποτε θα προσπαθούσαν να τα πετάξουν, με την ελπίδα ότι θα πετούσαν Μάζι με αυτά την στεναχώρια και τις λυπημένες σκέψεις, δεν θα τους έκανε καρδιά όμως και θα τα έβγαζαν μάλλον από την ντουλάπα, θα τα δίπλωναν και για προστασία θα τα έβαζαν σε κάποιο διάφανο κουτί με φερμουάρ. Από καιρό εις καιρό θα το ανοίγανε. Λίγο όχι καθόλο το μήκος του, θα έριχναν μια μάτια, θα βεβαιωνόντουσαν ότι είναι ακόμα εκεί, τα ρούχα καθ΄αυτά αλλά μαζί τους και οι ομορφότερες αναμνήσεις μιας περασμένης εποχής που είχε χαθεί οριστικά. Της εποχής που ήσαν οικογένεια. Θα αγωνιζόντουσαν να βρουν ένα κοινό τρόπο να αντιμετωπίσουν τον θρήνο τους. Θα δυσανασχετούσαν με την αντίδραση της οικογένειας, των φίλων και των ξένων. Θα ξανακοιτούσε ο καθένας ξεχωριστά βαθιά μέσα του και θα συνειδητοποιούσε τι ζητούσε από την ζωή. Κάποιες στιγμές θα βυθιζόντουσαν ξανά στην λύπη, άλλες θα οργιζόντουσαν για ότι συνέβη. Κάποτε θα τα καταφέρνανε να ξαναβρούν ο ένας τον άλλο. Κάποτε..., το κάποτε ήταν όμως αδιανόητο εκείνο το πρωινό της Τρίτης, όπως ήταν αδιανόητη κάθε άλλη σκέψη που δεν είχε την κόρη τους ως περιεχόμενο της.

Κατά την διάρκεια της λειτουργίας στο εκκλησάκι του νεκροταφείο Βούλας αναλογιζόταν ο Λευτέρης Ζησοπουλου ότι είχε ακούσει να παρηγορεί κάποιος έναν πάτερα που θρηνούσε το θάνατο ενός παιδιού του με μια πρόταση του είδους... έχεις τουλάχιστον δυο άλλα παιδιά. Είχε ανατριχιάσει ακούγοντάς την, λες και το παιδί ήταν απλά μια κούπα που και τι έγινε και αν έσπασε, αρκεί να έχουμε εμείς άλλες δυο να πίνουμε τον καφέ μας. Ήταν μια ηλίθια πρόταση, αλλά τι του είχε μείνει εκείνου τώρα; Άλλο παιδί δεν είχανε. Την Δήμητρα τους την χάσανε, τίποτε δεν την επανέφερε πίσω, τίποτε δεν θα μπορούσε να την αντικαταστήσει.

Τίποτε από τα τελετουργικά δεν έζησε ο πατέρας της Ζησοπουλου συνειδητά. Ούτε την λειτουργία, ούτε την παρουσία της γυναίκας του δίπλα του, ούτε το χέρι της που έψαχνε συνέχεια το δικό του, ούτε την σιωπηλή απελπισία της, ούτε τους άλλους φίλους και συγγενείς που παρευρέθηκαν, ούτε στο σφίξιμο των χεριών μετά το τέλος της κηδείας. Όλα τα ένιωσε σαν σε ένα όνειρο.
Στα συλλυπητήρια της Σοφίας Βλάσσης δεν αντίδρασε, στο ζωή σε λόγου σας της Νίκης Ιωσήφ κοίταξε το φρέσκο χώμα δίπλα στο λάκκο, στο λυπάμαι πάρα πολύ που δεν είχα περισσότερο χρόνο να γνωρίσω την κόρη σας καλύτερα του Κώστα Μιχαηλίδη έκλεισε τα μάτια γιατί ο ήλιος τον τύφλωνε, στο Θεός σχωρέσ΄την του Θεόδωρου Νικολόπουλου πρόσεξε ένα στραβό κυπαρίσσι που το λύγιζε ο άνεμος.

Η Μαρία Ρίζου δεν ήθελε να ενοχλήσει. Παρακολούθησε από μακριά την κηδεία και έφυγε χωρίς να την δει κανείς από τους παρευρισκόμενους.

Οι επόμενες μέρες δεν ήσαν ιδιαίτερα ευνοϊκές για την υπόθεση Ζησοπουλου και την επιθεωρητή Ρίζου γενικότερα. Και τα δυο αποτελέσματα των τεστ πατρότητας βγήκαν αρνητικά. Το άλλοθι του Αντώνη Μάρκου επιβεβαιώθηκε από συνάδελφους και πελάτες της ασφαλιστικής εταιρίας. Ακόμα και νεκρή η Ζησοπουλου τον εμπόδιζε στην πώληση του οικόπεδου. Η μερίδα της των 50% πήγαινε τώρα ελλείψη σύζυγου ή παιδιών στους γονείς της. Ο Μάρκου θα έπρεπε πλέον να ζητήσει την συναίνεση δυο ατόμων αντί ενός. Θα περνούσαν τουλάχιστον 3 μήνες μέχρι να τελείωνε η διαδικασία της μεταβίβασης του μεριδίου της Ζησοπουλου στους γονείς της. Στο ξάδελφο της Δήμητρας Ζησοπουλου δεν έμενε τίποτε από το να ελπίζει να κατάφερνε να μετέπειθε τους συγγενείς του και να μην αλλάξει ενδιάμεσα γνώμη ο ενδιαφερόμενος και να αγόραζε ένα φθηνότερο οικόπεδο σε κάποια άλλη περιοχή της Πάτρας.

Όσo περισσότερο ερευνούσε η επιθεωρητής την υπόθεση, τόσο περισσότερο συνειδητοποιούσε πως δεν γνώριζε τίποτε. Τίποτε τουλάχιστον σχετικό με το αίτιο του θανάτου της Ζησοπουλου ή με το κίνητρο αυτού που προκάλεσε το αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Ένας ψυχολόγος είχε βεβαιώσει ότι η άρνηση του Παπαγιάννη στο θέμα την εμπλοκής του στο ατύχημα της νηπιαγωγού ήταν ειλικρινής. Οι έρευνες είχαν φτάσει σε αδιέξοδο. Θα μπορούσε να άρχιζε να έψαχνε τα στοιχεία των άλλων blogger που βρέθηκαν στην συνάντηση, αλλά αυτό θα ήταν μια χρονοβόρα διαδικασία με αμφίβολο αποτέλεσμα.
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, άρχισε να πιέζει και ο προϊστάμενος να δει αποτελέσματα. Την απόφασή της να κλείσει τον Γαβρίλη Παπαγιάννη στο κρατητήριο χωρίς να τον ενημερώσει προηγουμένως την είχε αποδοκιμάσει ήδη δημόσια σε μια ανοιχτή για όλους σύσκεψη του τμήματος, μια μέρα μετά την απόπειρα αυτοκτονίας.
Στην ίδια σύσκεψη πληροφόρησε ότι θα ερευνηθούν κατανυχιστικά οι ακριβείς συνθήκες της απόπειρας αυτοκτονίας και ότι όσοι συνέβαλαν στο φιάσκο θα είχαν να αντιμετωπίσουν τις επιπτώσεις των πράξεών τους.

Δυο εβδομάδες μετά το δυστύχημα, Πέμπτη 8.52 πμ

"Μαρία τάξε μου να σου πω τα νέα!" φώναξε χαρούμενα ο καλός άγγελος βλέποντας την στο διάδρομο. "Βρήκα καινούργια στοιχεία στον υπολογιστή της τροχαίας. Στοιχηματίζω ότι θα σου φανούν πολύ ενδιαφέροντα."

Η Μαρία Ρίζου πέρασε τις επόμενες 7 ώρες στους δρόμους. Ρώτησε υπαλλήλους για να επιβεβαιώσει τις απαντήσεις τους, χτύπησε πόρτες διαμερισμάτων, ρώτησε αν θυμόντουσαν να είδαν ή να άκουσαν κάτι το ασυνήθιστο, έψαξε και βρήκε μαρτυρίες ώσπου στις 6 το βράδυ είχε στα χέρια της την εντολή συλλήψεως από τον εισαγγελέα.

-Συνεχίζεται-

ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.

YYΓ. Το επόμενο θα είναι το τελευταίο κεφάλαιο. (Μάλλον ;-)

Aστυνομικο (Ψαχνωντας για απαντησεις)

Η επιθεωρητής Ρίζου πίστευε ότι ο Γαβρίλης Παπαγιάννης χρειαζόταν χρόνο και κίνητρο να σκεφτεί αν θα έπρεπε να έλεγε την αλήθεια ή όχι. Το κρατητήριο ήταν ως γνωστόν ένας καλός χώρος για μια τέτοια απασχόληση και θεώρησε ότι θα του έκανε καλό να περάσει εκεί την νύχτα της Δευτέρας.
Παρόλα αυτά δεν μπορούσε να βρει ησυχία μέχρι να έπαιρνε απαντήσεις σε όλες της τις ερωτήσεις. Έψαξε στον φάκελο της υπόθεσης την λίστα των τηλεφώνων. Προσπάθησε για άλλη μια φορά να πιάσει την Νίκη Ιωσήφ, την βρήκε αλλά δεν έμαθε τίποτα νεότερο από αυτά που ήδη ήξερε.

"Τι ώρα έφτασε;" αναρωτήθηκε γιατί λόγω των απανωτών γεγονότων είχε πλέον χάσει την αίσθηση του χρόνου.
"Πέντε το απόγευμα. Άρα τέσσερις στην Γερμανία..."
Είχε έρθει η στιγμή να χρησιμοποιήσει τα γερμανικά που μάθαινε κατά την διάρκεια της σχολής αξιωματικών της αστυνομίας. Ήλπιζε μετά από τόσα χρόνια απραξίας να είχε μείνει κάτι ακόμα στο μυαλό της. Δεν ανησυχούσε όμως ιδιαίτερα, αν δεν τα κατάφερναν να συνεννοηθούν θα προσπαθούσανε τα αγγλικά. Ήξερε πως σχεδόν όλοι οι Γερμανοί τα μιλούν καλά, παρόλο που δεν το παραδέχονται. Δεν πίστευε να έχει τόσο μεγάλη ατυχία και να έπεφτε σε κάποιον που είχε στο σχολείο ρωσικά αντί για αγγλικά. Αυτό ήταν συνήθες, από ότι είχε ακουστά, στα ομοσπονδιακά κράτη της πρώην ανατολικής Γερμανίας. Που ήταν άραγε το Wülfrath;

"Επιθεωρητής Μαρία Ρίζου του Αθηναϊκού τμήματος αντιμετώπισης του εγκλήματος στο ακουστικό, η κυρία Miller; Η κα Ζησοπουλου είχε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Βρήκαμε το νούμερο σας στην λίστα των κλήσεων που έγιναν από το τηλέφωνο της. Μήπως μπορείτε να μου πείτε τον λόγο της συζήτησης σας;" ρώτησε με σχετική ευχέρεια στα γερμανικά.
...
Η Ρίζου αναστέναξε με ανακούφιση κλείνοντας το τηλέφωνο. Τα θυμόταν ευτυχώς ακόμα αρκετά καλά. Η Ζησοπουλου είχε κάνει αίτηση δουλειάς στο νηπιαγωγείο στο οποίο δούλευε η Ίνγκριτ Μίλλερ. Η αίτηση είχε γίνει δεχτή και η Μίλλερ είχε αναλάβει να της βρει ένα διαμέρισμα, σε δυο μήνες θα άρχιζε την υπηρεσία της.
Στην ερώτηση της Ρίζου, που είχαν γνωριστεί, είχε πάρει την απάντηση ότι τους σύστησε πριν 3 χρόνια ένας κοινός φίλος κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών σε κάποιο ελληνικό νησί και διατηρούσαν από τότε τακτική αλληλογραφία. Λίγους μήνες μετά τον θάνατο του παππού της εξέφρασε η Ζησοπουλου την επιθυμία να φύγει από την Ελλάδα. Ήθελε να ξεπεράσει την θλίψη του πένθους κάνοντας μια καινούργια αρχή σε ένα άλλο μέρος. Όταν πριν 2 μήνες στο νηπιαγωγείο της Μιλλερ υπήρξε ανάγκη για μια επιπρόσθετη παιδαγωγό, η Ζησοπουλου δεν άφησε την ευκαιρία ανεκμετάλλευτη και έστειλε αμέσως τα χαρτιά της.

"Καλά όλα αυτά, αλλά δεν απαντούν τα ερωτήματά μου" είπε δυνατά στο εαυτό της.
"Κα Σοφία Βλάσση; Χαίρομαι που σας βρίσκω στο τηλέφωνο. Επιθεωρητής Ρίζου."
...
"Μήπως συνέβη κάτι στην ζωή της φίλης σας πριν 3 εβδομάδες; Δεν ξέρω ακριβώς τι, κάποια καινούργια γνωριμία ίσως, μια κακή εμπειρία... Ανέφερε κάτι τέτοιο;"
...
"Α κρίμα, δεν πειράζει, σας ευχαριστώ για τον χρόνο σας, χαίρεται."

Είχε εξαντλήσει πλέον όλες τις πληροφορίες; Μήπως έπρεπε να αποδεχότανε το γεγονός ότι μάλλον δεν θα ξεδιάλυνε το θέμα της πατρότητας του μωρού;
"Σκέψου Μαρία, σκέψου" είπε στον εαυτό της γιατί δεν ήθελε να παραδώσει τα όπλα αμάχητη. Ο ιατροδικαστής ανέφερε ότι το πτώμα ήταν 3 εβδομάδων έγκυος. Πότε έγινε το δυστύχημα; Στις 5 Ιανουαρίου. Η σύλληψη θα πρέπει τότε να συνέβη στην εβδομάδα από Πέμπτη 15 μέχρι και 22 Δεκεμβρίου. Η συνάντηση των blogger ήταν το Σάββατο στις 17 Δεκεμβρίου. Σύμπτωση; Μετά την κηδεία της Ζησοπουλου που ήταν προγραμματισμένη για την Τρίτη, δεν θα είχαν πλέον δυνατότητες να πάρουν DNA ίχνη από το έμβρυο για μια ανάλυση. Έπρεπε να ενεργήσει γρήγορα.
Έστειλε συναδέλφους να πάρουν DNA από τον Νικολόπουλο και τον Μιχαηλίδη και πήρε τον παθολόγο Πέτρο Αποστόλου τηλέφωνο. Του εξήγησε χωρίς αναπνοή, τελεία και κόμμα την πρόθεση της και θα έπρεπε λογικά να ήταν προετοιμασμένη, όμως για άλλη μια φορά έμεινε άναυδη από την απάντησή του.
Σιγά, σιγά..., πιείτε μια γουλιά νερό να ηρεμήσετε τους καρδιακούς σας παλμούς. Δεν υπάρχει λόγος για πανικό. Βεβαίως είχα προνοήσει να πάρω DNA δοκιμές, στο ψυγείο υπήρχε αρκετό υλικό από μητέρα και έμβρυο. Αν κάποιος από τους δυο άνδρες είναι ο πατέρας θα το δείξει το τεστ με σιγουριά ενός ποσοστού των 99,999 τις εκατό... Αλλά αλήθεια, δεν θα έπρεπε να ζητούσατε την DNA ανάλυση μόλις διαβάσατε την σημείωση στην ιατροδικαστική γνωμάτευση και όχι σήμερα μετά από μια μέρα καθυστέρηση;

Κατά τις εξίμιση αποφάσισε η Μαρία Ρίζου ότι μπορούσε πλέον να επιστρέψει στο σπίτι της. Αντιμετώπισε στωικά την κίνηση στους δρόμους, ευχαρίστησε την Ειρήνη για την επανειλημμένη βοήθειά της, έφαγε στα γρήγορα παρέα με την Κατερίνα και έπεσε στις 9 η ώρα ελάχιστα δευτερόλεπτα μετά από την κόρη της πτώμα στην κούραση για ύπνο.

Τρίτη 2.23 πμ

Ντριν, ντριν, ντριιιιιιν....ντριν, ντριν, ντριιιιιιν ακούστηκε το τηλέφωνο δίπλα στο κρεβάτι της επιθεωρητού Ρίζου.
Ήταν κακό σημάδι όταν χτυπούσε μέσα στην νύχτα. Tι είχε συμβεί που δεν μπορούσε να περιμένει μέχρι το πρωί; Και άλλο πτώμα άραγε; Η Ρίζου δεν είχε καμιά διάθεση να το σηκώσει, ήθελε να συνεχίσει το όνειρό της, είχε ακόμα 4 ώρες ύπνου, αλλά αν δεν απαντούσε σύντομα, θα ξύπναγε η Κατερίνα.

Λε... λέγεται; ρώτησε σηκώνοντας το τηλέφωνο και με δυσκολία μπορούσε να ελέγξει τα λόγια της από την νύστα.
Ήταν ο καλός της άγγελος και τηλεφωνούσε από το αστυνομικό τμήμα. Μόλις πήρε ένα ασθενοφόρο τον Γαβρίλη Παπαγιάννη, είχε κάνει απόπειρα αυτοκτονίας καταπίνοντας 4 λάμπες προβολέων αυτοκινήτων. Στο πάτωμα του κελιού βρήκανε ένα λερωμένο με αίματα κομμάτι χαρτί, όπου ο κρατούμενος είχε προλάβει να γράψει τις επόμενες 8 λέξεις:
Δεν σκότωσα εγώ την Ζησοπούλου. Συγχώρα με Βάσω!

Ο αρμόδιος υπάλληλος δήλωσε αργότερα ότι ναι μεν παραξενεύτηκε όταν είδε τις λάμπες σε μια από τις τσέπες του παντελονιού του Παπαγιάννη αλλά δεν σκέφτηκε ότι θα μπορούσαν να αποτελέσουν πρόβλημα και έτσι δεν τις αφαίρεσε όπως θα έκανε βάση κανονισμού για μια ζώνη, τα κορδόνια των παπουτσιών ή για άλλα αιχμηρά αντικείμενα.

-Συνεχίζεται-

ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και
πρόσωπα της πραγματικότητας.

Aστυνομικο (Aνθρωπινες καμπιες...)

-"Κύριε Παπαγιάννη" είπε η επιθεωρητής Ρίζου μπαίνοντας στο ανακριτικό δωμάτιο και ο ήχος της λέξης κύριε σε συνδυασμό με το Παπαγιάννη ξένιζε αφάνταστα στα αυτιά της. Συνέχισε όμως γρήγορα προκειμένου να αποφύγει το ενδεχόμενο να επαναλάβει τα μόλις λεχθέντα.
"Είπατε πως η κόρη της γειτόνισσάς σας γνώριζε την Δήμητρα Ζησοπούλου από το νηπιαγωγείο. Η Ζησοπουλου σας μίλησε ποτέ για την μικρή;"
-"Πως...; Όχι, δεν νομίζω. Γιατί άλλωστε;"

-"Ίσως γιατί ανησυχούσε για την συμπεριφορά της μικρής; Δεν σας ρώτησε αν την ξέρετε;"
-"Όχι, είχε αλλάξει η συμπεριφορά της Βάσως; Δεν το είχα προσέξει."

-"Σίγουρα; Δεν σας ενοχλεί αλήθεια όταν έρχεται σε εσάς, για να παίζει μόνον με τον σκύλο σας;"
-"Όχι, γιατί να με ενοχλεί, δεν είναι η μόνη στην γειτονιά που έρχεται. Αν μπορώ να δώσω λίγη χαρά στα παιδιά το κάνω ευχαρίστως."

-"Αν τις έδιναν χαρά τα παιχνίδια με τον σκύλο, δεν θα έπρεπε να είναι τώρα καλά;"
-"Δεν είναι; Αλήθεια, στείλατε ολόκληρο περιπολικό να με φέρει στο τμήμα για να συζητήσουμε για μια τετράχρονη;"

-"Δεν είναι ακόμα τεσσάρων, παρά τριάμισι, δεν το ξέρατε;"
-"Δεν με ενδιαφέρει πόσο χρόνων είναι, μπορώ να φύγω;" ρώτησε με ανυπομονησία στην φωνή γιατί η ανάκριση κατευθυνόταν σε επικίνδυνα θέματα.

-"Αλήθεια δεν είναι περίεργο που ένα άτομο της ηλικίας σας,... πόσο χρόνων είστε κύριε Παπαγιάννη;" συνέχισε αγνοώντας την ερώτηση του και τονίζοντας περίεργα την προτελευταία λέξη.
-"Εικοσιτριων."

-"Λοιπόν ένας νεαρός 23 χρόνων να περνά τον χρόνο του με παιδιά του νηπιαγωγείου;"
-"Σας είπα δεν με ενοχλεί, έχω μικρά αδέλφια και ξαδέλφια και ξέρω από μικρά παιδιά."

-"Μα καλά για πόσο ηλίθια με νομίζετε", ξέσπασε η Μαρία Ρίζου χτυπώντας με δύναμη τα δυο χέρια της κλεισμένα σε γροθιές στο τραπέζι. Ο απότομος βρόντος έκανε τον Γαβρίλη Παπαγιάννη να τιναχτεί στην καρέκλα του στα αριστερά της επιθεωρητού.

"Δολώσατε την μικρή Τριανταφυλλίδου με τον σκύλο προκειμένου να σας επισκέπτεται. Στην αρχή την αφήσατε μάλλον να παίζει με εκείνον, ίσως και να τον βγάζατε παρέα βόλτα ή να πηγαίνατε μαζί στο πάρκο. Μπορεί και η μητέρα της Τριανταφυλλιδου να χαιρότανε για τον ανέλπιστο ελεύθερο χρόνο που της παρείχαν οι επισκέψεις της σε εσάς. Όμως από κάποια στιγμή και έπειτα αρχίσατε την κακοποίηση. Σίγουρα αργά αργά, σίγουρα μεταξύ γλυκού και ζαχαρωτού, σίγουρα μεταξύ παιχνιδιού και σοβαρού, ίσως χωρίς σωματική βια. Μάλλον σκεφτήκατε ότι η σωματική βια θα τρόμαζε την μικρή και θα απόφευγε να ξαναερχόταν. Ίσως και να της είπατε ότι αν δεν μπορούσε να κρατήσει το μυστικό σας, δεν θα την αφήνανε πλέον να έρχεται να παίζει με τον σκύλο. Ίσως να την τρομάξατε με το να της πείτε πως αν μαθαινόταν το μυστικό θα συνέβαινε κάτι κακό στους γονείς τις. Όπως και να έχει ικανοποιήσατε την σεξουαλική σας διαστροφή με το να επιβληθείτε σε ένα κοριτσάκι τριάμισι χρόνων. Ένας 23χρονος. Πόσο σας λυπάμαι. Διορθώνω, δεν λυπάμαι εσάς, παρά την φίλη σας. Χαρά στον άνδρα που βρήκε. Ένα θρασύδειλο ανδρείκελο. Ένα τέρας. Σίγουρα τρέματε την στιγμή που θα ανακάλυπτε η φίλη σας την αλήθεια, αλλά δεν μπορούσατε και να βάλετε ένα τέρμα στις κακοποιήσεις τις μικρής. Στοιχηματίζω ότι το διεστραμμένο μυαλό σας πλέον δεν μπορούσε να ερεθιστεί ερωτικά αν δεν ξαναζούσατε νοερά τις σκηνές της σεξουαλικής κακοποίησης. Ποια η διαφορά ενός σκουληκιού από εσάς; Τουλάχιστον το σκουλήκι δεν είχε άλλη επιλογή από το να δεχτεί τον ρόλο που του δόθηκε από την φύση. Εσείς είστε σκουλήκι γιατί το επιλέξατε."

Με κάθε λέξη της επιθεωρητού μαζευόταν ο Παπαγιάννης και περισσότερο σε ένα ολοένα και μικρότερο κουβάρι. Έκρυβε το κεφάλι του ανάμεσα στα χέρια του, ελπίζοντας έτσι να προστατευθεί από τον ήχο των λέξεων της Μαρίας Ρίζου. Πονούσαν τα λόγια. Πονούσαν οι κατηγορίες, γιατί ήξερε ότι ήταν αληθείς, γιατί τις είχε πει στον εαυτό του χιλιάδες φορές νωρίτερα, γιατί δεν ήταν τόσο σάπιος ώστε να μην αναγνωρίζει το παράλογο, το ακατανόμαστο των πράξεών του. Όμως ηταν αδυναμος ολα αυτα τα χρονια να επιβληθει στον ευατο του, να αντισταθει στις ορμες του. Ειχε δικαιο η επιθεωρητης Ριζου, δεν ειχε ουτε ιχνος αυτοπεποιθησης μεσα του να αντικρουσει τις κατηγοριες της. Η μόνη αντιμετώπιση που του ήταν εφικτή ήταν να μυξοκλαίει, σαν ένα παιδί που πιάστηκε στα πράσα την στιγμή της ζαβολιάς. Η μύτη του άρχισε για δεύτερη φορά στην διάρκεια εκείνης της ημέρας να στάζει.

Η Ρίζου τον κοίταζε έτσι άθλιο, μυξιάρικο και φοβισμένο, και σκεφτόταν πως ίσως για πρώτη φορά στην ζωή ταυτιζόταν η εξωτερική του παρουσία με τον πραγματικό του εσωτερικό κόσμο. Κάτι σαν ένα αντίστροφο ασχημόπαπο, μια πεταλούδα που ζει τα αντίθετα στάδια εξέλιξης, μέχρι να καταλήξει να γίνει μια τριχωτή και γλοιώδης κάμπια.
Παράσιτο, μόνον αυτή η λέξη περιέγραφε σωστά αυτό το ανδρείκελο που καμπούριαζε στην καρέκλα δίπλα της.

"Η Δήμητρα Ζησοπουλου ήξερε τι είχατε κάνει στην Τριανταφυλλιδου, έτσι δεν είναι; Για αυτό πήρε τηλέφωνο το πρωινό της Πέμπτης, τι είπε;"
-"Μου... είπε ότι θα το έλεγε στην διευθύντρια και στην αστυνομία αν δεν έβαζα αμέσως ένα τέρμα στις επισκέψεις της Βασως. Την διαβεβαίωσα ότι δεν είναι αλήθεια και ότι ποτέ δεν θα περνούσε από το μυαλό μου να της κάνω κακό. Της ζήτησα να έρθει στο συνεργείο να τα πούμε και από κοντά, αλλά δεν δέχτηκε. Πήγα στο νηπιαγωγείο, ήξερα που ήταν και περίμενα εκεί να την συναντήσω πριν αρχίσει την δουλειά. Ήθελα να την πείσω ότι όλα είναι δημιουργήματα της φαντασίας της μικρής. Αν τα μικρά παιδιά δημιουργούν εικονικούς φίλους για να παίξουν όταν βαριούνται, μπορούν και να πουν ψέματα για να τραβήξουν την προσοχή των μεγάλων."

-"Και τότε, αφού δεν σας πίστεψε, κόψατε κάποια στιγμή που δεν κοίταγε κάνεις το σωληνάκι, προκείμενου να την φοβίσετε με το ατύχημα να μην το πει σε κανέναν άλλον. Όμως αντί να χτυπήσει μόνον λίγο με το αυτοκίνητο, να γρατζουνιστεί η λαμαρίνα, βρέθηκε εκείνο το δέντρο μπροστά της και της σούβλισαν τα σπασμένα πλευρά την καρδιά και τους πνεύμονες. Δεν είχατε πρόθεση μάλλον να την σκοτώσετε, δεν είχατε το θάρρος. Πότε είχατε ποτέ θάρρος στην ζωή σας άλλωστε; Θέλατε να την τρομάξετε, αλλά τώρα είναι νεκρή. Ηλίθια σύμπτωση αυτή με το δέντρο, έτσι δεν είναι;"

-"Όχι, πρέπει να με πιστέψετε, μπορεί να έκανα ότι έκανα με την Βάσω, το αυτοκίνητο της Ζησοπούλου όμως δεν το πείραξα. Αλήθεια σας λέω, στην ζωή μου..." και σιώπησε ξαφνικά συνειδητοποιώντας ότι στα μάτια της επιθεωρητου δεν είχε και πολύ μεγάλη αξία ο όρκος του.
Αν ήταν ειλικρινής με τον εαυτό του, θα έπρεπε να παραδεχτεί ότι για κανέναν πλέον δεν είχε η ζωή του κάποια ιδιαίτερη αξία, ούτε για τους άλλους αλλά ακόμα λιγότερο για εκείνον τον ίδιο.

-Συνεχίζεται-


ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.

Aστυνομικο (Oι εξαιρεσεις βεβαιωνουν τον κανονα;)

-"Κε Μάρκου, το χόμπι σας έμαθα είναι Rallye αυτοκινήτων, οδηγείτε ή είστε ο συνοδηγός;" ρώτησε η Μαρία Ρίζου τον εξάδερφο της Δήμητρας Ζησοπουλου.
-"Είμαι ο οδηγός, αλλά και το παιδί για όλες τις δουλειές. Φυσικά δεν έχω τα λεφτά να μπορώ να απασχολώ μόνιμα ένα μηχανικό για το αυτοκίνητο. Έτσι κάνω εγώ τις μικρές επισκευές που χρειάζονται και για μεγαλύτερα tuning, το δίνω στο συνεργείο, δεν θέλω το αμάξι να εκραγεί στα χέρια μου μετά από 50 χιλιόμετρα αγώνα, άμα συναρμολογήσω στραβά κάτι σημαντικό."

-"Ενδιαφέρον..."
-"Τι είναι ενδιαφέρον;"

-"Το δυστύχημα προκλήθηκε από ένα κομμένο σωληνάκι των υγρών των φρένων. Που ήσασταν το πρωινό της Πέμπτης;"
-"Τώρα καταλαβαίνω... Αλήθεια σκέφτεστε, πως μόνον και μόνον επειδή ξέρω να μαστορεύω το αγωνιστικό μου, βάζω χέρι και στα αυτοκίνητα του κόσμου, για να βγάλω από την μέση όσες ηλίθιες έχουν με εμένα εξ αδιαιρέτου οικόπεδα στην Πάτρα; Καλά τέτοια σας μαθαίνουν στην αστυνομική ακαδημία;"

-"Σας παρακαλώ να απαντήσετε την ερώτησή μου."
-"Στην δουλειά μου φυσικά, που αλλού;"

-"Kε Μάρκου, θα σας στείλω έναν συνάδελφο και θέλω να του εξηγήσετε με κάθε λεπτομέρεια που βρήκατε τα ανταλλακτικά με τα οποία πληρώσατε τις εργασίες που έκανε στο αυτοκίνητό σας ο Αριστοτέλης Μαύρος. Εάν είστε έξυπνος συνιστάται να του δώσετε ότι στοιχεία σας ζητηθούν καθώς και το όνομα και την διεύθυνση, αυτού που σας έδωσε τα ανταλλακτικά. Δεν μπορώ να εγγυηθώ ότι θα αποφύγετε την μήνυση του εισαγγελέα για κλεπταποδοχή, σίγουρα όμως με αυτόν τον τρόπο όταν θα φτάσει η ιστορία στο δικαστήριο θα μπορείτε τουλάχιστον να ελπίζετε σε μια ήπια ποινή" είπε και τον άφησε πίσω στο γραφείο της να αναρωτιέται πως η τύχη του τον έκανε να περιβάλλεται από ηλίθιους. Η Ζησοπουλου με τα χαζονάζια της που καθυστέρησε την πώληση του οικοπέδου, μια αστυνομικός που το έχει δει Philip Marlow και προσπαθεί να του φορτώσει συν της άλλης τον θάνατο της ξαδέλφης του και ένας μηχανικός αυτοκινήτου που δεν ήξερε πότε έπρεπε κανείς να κρατάει το στόμα του κλειστό.

-"Επιθεώρητα;" φώναξε o ψηλός αστυνομικός με την στολή από το βάθος του διαδρόμου. "Ο θυρωρός είναι στο τηλέφωνο και ρωτά που να στείλουν οι συνάδελφοι τον Παπαγιάννη. Έχετε τελειώσει με τον επισκέπτη σας;" ρώτησε κυνικά, διότι δεν συμφωνούσε με τον ευγενικό τρόπο της επιθεωρητού Ρίζου.

Δεν την ενοχλούσε ο τόνος της φωνής του, ήξερε την άποψή του. Της ήταν πολύ σημαντικό ανεξάρτητα όποιας υπόνοιας και να τιθοταν να κράτα πάντα και για όλους ένα απαραίτητο επίπεδο ευγένειας. Δεν θα έσπαγε κανένα στο ξύλο για να αποσπάσει μια απάντηση, oύτε θα έβαζε ποτέ κάποιον συνάδελφο να κάνει την βρόμικη δουλειά για εκείνη. Ήταν σε θέση να εξουδετερώσει κάποια σωματική επίθεση και ήξερε καλά που έπρεπε να χτυπήσει προκείμενου να πονέσει κάποιον, αλλά πίστευε ότι η αλήθεια δεν μπορούσε να βρεθεί ούτε η αποκατάσταση των θυμάτων θα μπορούσε να συμβεί χρησιμοποιώντας το όπλο των θυτών. Την βια.
Δεν θα έδινε σε κανένα την ικανοποίηση να την αποτρέψει από αυτήν της την αρχή. Μια νίκη που δεν είχε παλευτεί δίκαια, της φάνταζε χειρότερη από μια ήττα. Πάντα ήταν ιδεαλίστρια αλλά από τότε που ήρθε στην ζωή της εκείνο το απροστάτευτο μικρό ματωμένο και τσαλακωμένο κάτι, που όπως της είπε η μαία ήταν η κόρη της, είχε ενισχυθεί εις το έπακρο η ανάγκη της για την ύπαρξη ενός κόσμου με αξίες, όπου επικρατούσε η ευγένεια, η προστασία των αδυνάτων, η έλλειψη βίας, η ελευθερία ανάπτυξης της προσωπικότητας, η αγάπη, τα συναισθήματα, το ωραίο.
Το ήξερε ότι ένας τέτοιος κόσμος δεν υπήρχε στην πραγματικότητα. Το γνώρισε πολύ καλά. Κάθε υπόθεση που αναλάμβανε την έπειθε ότι απείχε πολύ από αυτήν την τελειότητα που ονειρευόταν, όμως αυτό δεν θα την εμπόδιζε να παραμένει σταθερή στην ελπίδα της και να προσπαθεί να συνεισφέρει ότι μπορούσε, και ας ήταν ελάχιστο σε σχέση με το όλο. Ήξερε παρόλα τ΄αυτα ότι αυτήν την φορά θα δυσκολευόταν πολύ να διατηρήσει την ψυχραιμία και τους καλούς της τρόπους κατά την διάρκεια της ανάκρισης του Γαβρίλη Παπαγιάννη. Αναρωτιόταν αν μπορούσε να κάνει για μια φορά μια εξαίρεση. Οι εξαιρέσεις βεβαιώνουν τον κανόνα είχε μάθει στο σχολείο. Μήπως ίσχυε αυτή η πρόταση και στην ζωή; Θα έκανε για τον Παπαγιάννη μια τέτοια εξαίρεση;

-"Nα τον φέρουν σε όποιο δωμάτιο ανάκρισης είναι ελεύθερο και να μην φύγουν πριν έρθω" απάντησε κατευθυνόμενη στο μηχάνημα με τα ροφήματα.
Χρειαζόταν οπωσδήποτε προηγουμένως κάτι να πιει. Ένα ποτήρι νερό, ένα καφέ, ένα κακάο, αδιάφορο, ότι έβρισκε. Ίσως να βοηθούσε να καταλάγιαζε η οργή που ένιωθε απέναντι σε κάποιον που ήταν σε θέση να φερθεί τόσο δειλά και χρειάστηκε ένα κοριτσάκι 3 χρόνων για να αποδείξει τον ανδρισμό του.


-Συνεχιζεται-

ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.

Πως ζουσαμε αραγε

τοτε που δεν ειχαμε email στο σπιτι;
Κοιτουσαμε πιο συχνα τα παιδια μας;
Παιζαμε πιο συχνα ενα επιτραπεζιο παιχνιδι;
Βλεπαμε πιο πολυ τηλεοραση;
Φτιαχναμε πιο χρονοβορα φαγητα;
Καθαριζαμε πιο συχνα τα παραθυρα, το αυτοκινητο, τα ξερα φυλλα απο τις γλαστρες μας;

Ο mail-server ειναι εκτος λειτουργιας...

Θα διορθωθει το προβλημα ενδιαμεσα ή θα πρεπει να περιμενουμε μεχρι την δευτερα;
Ηδη νοιωθω πονους ελλειψης.
Κανει καλο η ανελπιστη αποτοξινωση;

ΥΓ. Ο server ξυπνησε παλι, ποιος ειπε οτι δεν υπαρχει Θεος; :-)

Αεναο χαμογελο

Μολις εμαθα οτι ενας θειος του γιου μου πεθανε εχθες το βραδυ στο νοσοκομειο της Παδουα απο λευχαιμια.

Για εκεινον σωθηκανε τα περιθωρια να κανει κατι το σημαντικο στην ζωη του.
Να διορθωσει καποια στραβα. Να βρει το νοημα της ζωης.
Ποιος ξερει ποτε θα σωθουν για εμας....
Ισως στο επομενο δευτερολεπτο.

Μακαρι να βλεπουμε τις επιτυχιες μας, αυτα που καναμε σωστα αν βρισκονται μπροστα μας. Συχνα ομως κλεινουμε τα ματια μας και τα αρνιωμαστε. Ηλιθιοτητα, κοκετερια, μπερδεμα, επιρροες των αλλων;
Δεν θα ηθελα να τελειωσει η ζωη μου με την αρνηση :-(
Μακαρι ενα χαμογελο να με συντροφευει τωρα, αυριο, παντα.
Oσο ειμαι εδω αλλα και την στιγμη που θα φυγω...

Eιναι, ειμαι.
Θα ειμαι;
Ποσο ακομα;

Ησουν
Ηταν λιγο
Παντα λιγο
Παντα ανελλειπες.

Καλο ταξιδι
καλη ξεκουραση

ΥΓ. Ως ελαχιστο φορο τιμης στο Pier-Paolo θα παραμεινει κατα την διαρκεια της εβδομαδας το top post. Εαν βαλω αλλα κειμενα σε οποιοδηποτε αλλο θεμα, θα ειναι πιο κατω στην σελιδα.

Aστυνομικο (O εξαδερφος)

-"Πότε ακριβώς ήταν η συνάντηση των blogger κε Mιχαηλιδη;" συνέχισε τις ερωτήσεις της η επιθεωρητής Μαρία Ρίζου.
-"Μια εβδομάδα πριν τα Χριστούγεννα, νομίζω στις 17 Δεκεμβρίου, αλλά μπορεί και να κάνω λάθος. Ήταν δύσκολο να βρεθεί μια μέρα που να μπορούν όλοι άλλα το Σάββατο ήταν για τους περισσότερους βολικό."

Τοκ, τοκ, τοοοοοκ, τοκ, τοκ, τοοοοοκ χτύπησε το κινητό της επιθεωρητού και τραντάχτηκε πάνω στην λεία επιφάνεια του γραφείου. Το νούμερο που την καλούσε δεν το ήξερε.
-"Συγνώμη ένα λεπτό" είπε στον Κώστα Μιχαηλίδη και πάτησε το κουμπί για να δεχθεί την σύνδεση. Η ψυχολόγος της αστυνομίας την ενημέρωσε ότι μόλις είχε τελειώσει η συνάντηση του νηπιαγωγείο. Δυστυχώς η Βάσω Τριανταφυλλιδου είχε υποστεί σεξουαλική κακοποίηση, το ακριβές μέγεθος θα έπρεπε ακόμα να προσδιοριστεί από μια ειδική παιδοψυχολόγο, ήδη είχε ειδοποιήσει μια συνάδελφο, ευτυχώς οι γονείς δεν ήσαν μπλεγμένοι, αλλά ο γείτονας, ο οποίος χρησιμοποίησε τον σκύλο του ως δόλωμα για να δελεάζει τις επισκέψεις της μικρής, το όνομά του είναι..."
-"Γαβρίλης Παπαγιάννης" συμπλήρωσε θριαμβευτικά η Μαρία Ρίζου και στην ψυχολόγο δεν έμεινε τίποτε άλλο από το να συμφωνήσει και να προσθέσει ότι βέβαια όλα αυτά τα στοιχεία θα της τα έστελνε και γραπτώς για το αρχείο.
Η Ρίζου την ευχαρίστησε για την σημαντική της βοήθεια και έκλεισε το τηλέφωνο.

Μα φυσικά σκέφτηκε και επιτελούς κατάλαβε τι προσπαθούσε να της πει αυτή η μικρή φωνούλα μέσα της, που δεν είχε σταματήσει να της τριβελίζει το μυαλό από τότε που βρέθηκε στο συνεργείο του Αριστοτέλη Μαύρου.

"Κε Μιχαηλίδη αυτό ήταν, εύχομαι να μην σας κράτησα πολύ από τις ασχολίες σας. Αν χρειαστώ κάτι θα σας τηλεφωνήσω. Ευχαριστώ," είπε και τον βοήθησε να βγει από το γραφείο της.

Ειδοποίησε ένα περιπολικό να της φέρει τον Παπαγιάννη αμέσως ξανά πίσω στο αστυνομικό τμήμα.
-"Επιθεώρητα Ρίζου, λυπάμαι αλλά οι συνάδελφοι μόλις φύγανε για μια άλλη υπόθεση" της απάντησε ο υπεύθυνος υπάλληλος και συνέχισε χωρίς να προλάβει να πει εκείνη τίποτε "με την πρώτη ευκαιρία όμως θα σας τον φέρουμε. Μόλις έφτασε ο Αντώνης Μάρκου, να σας τον στείλω;"
-"Ναι, θα τον περιμένω στο γραφείο μου, ευχαριστώ."

Σχημάτισε στα γρήγορα το τηλέφωνο της Ειρήνης. Δεν θα τα κατάφερνε να πάρει την Κατερίνα έγκαιρα από το σχολείο, αν δεν της ήτανε κόπος, να πήγαινε εκείνη. Η Ειρήνη δεν είχε αντίρρηση και η Μαρία Ρίζου μπορούσε να στρέψει την απεριόριστη προσοχή της, στον ξάδελφο της Δήμητρας Ζησοπούλου, ο οποίος ακριβώς εκείνη την στιγμή έμπαινε στο γραφείο της συνοδευόμενος από δυο αστυνομικούς με στολή.

"Kε Μάρκου σας ευχαριστώ που είχατε τον χρόνο για να με επισκεφτείτε και εύχομαι να μην ήταν πρόβλημα να απέχετε για λίγο από την δουλειά."
-"Άκου, χρόνο για να επισκεφτώ, με το περιπολικό που ήρθε στην δουλειά τι να κάνω; Να μην έρθω; Τι αστεία που είναι ετούτη" είπε κατευθυνόμενος στον ψηλότερο από τους δυο αστυνομικούς.
-"Σιωπή" του απάντησε εκείνος αυστηρά.
-"Επιθεώρητα, μήπως θα θέλατε να παραμείνουμε κατά την διάρκεια της ανάκρισης;" ρώτησε ο κοντοτιέρος.
-"Όχι ευχαριστώ, όλα εντάξει.
Καθίστε κε Μάρκου. Είμαι η επιθεωρητής Μαρία Ρίζου και ερευνώ τις συνθήκες του θανάτου της ξαδέλφης σας, Δήμητρας Ζησοπούλου."
-"Τι είναι να ερευνήσετε; Η Δήμητρα είχε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τι συνθήκες και κουραφέξαλα..."
-"Είστε σίγουρη ότι δεν θέλετε να μείνει κάποιος από εμάς;" επέμενε ο ψηλός αστυνομικός ανεβάζοντας την ένταση της φωνής του γιατί ήταν ήδη έξω στον διάδρομο.
-"Ναι, χαίρεται" απάντησε ενοχλημένα κλείνοντας την πόρτα του γραφείου της.

"Λοιπόν κε Μάρκου τι μπορείτε να μου πείτε για την κα Ζησοπούλου;"
-"Τι να σας πω; Αν η Δήμητρα δεν ήταν ξαδέρφη μου, δεν θα υπήρχε λόγος να ανταλλάξομε ούτε μια λέξη μεταξύ μας. Ενα κακομαθημένο παλιοκόριτσο ήταν. Πάντα προσπαθούσε να τραβήξει την προσοχή των άλλων. Από μικρή. Δες με παππού πως παίζω φλογέρα, δες παππού πως φτιάχνω κασκόλ, δες την ζωγραφιά, δες το ένα, δες το άλλο. Αχ, και ποσό δυστυχισμένη είμαι, αχ και πόσο χρειάζομαι να μου δείχνετε πως με αγαπάτε, και πόσο καλή είμαι στον παππού, και πως του κάνω παρέα, ενώ ο Αντώνης τίποτε δεν κάνει. Άχρηστος βέβαια ο Αντώνης, αλλά όταν δυσκολέψανε τα πράγματα για τον παππού, εγώ μετακόμισα μαζί του, και όχι εκείνη. Αλλά εκεί, να μου κάνει παρατηρήσεις και δεν φέρονται έτσι, και γιατί το λες αυτό, εγώ που όταν πάω ταξίδια στέλνω στο παππού κάρτες και σουβενίρ. Εκείνη σουβενίρ, εγώ όμως έτρωγα μέρα νύχτα την γκρίνια του, μέρα νύχτα τις υποδείξεις για να στρώσει η ζωή μου. Ούτε η δουλειά μου δεν του άρεσε. Οι ασφάλειες δεν είναι ειλικρινείς δουλειές. Και το hobby μου, και αυτό το καταδίκαζε.
Πεταμένα λεφτά είναι, και βαλε τα καλύτερα στην άκρη. Πως θα κάνεις οικογένεια κάποτε... Τέλος πάντων, τουλάχιστον δεν τσιγκουνεύτηκε στην κληρονομιά. Αλλά και εκεί να με κοντράρει. Δεν μου άφησε άπλα και μόνον το οικόπεδο στην Πάτρα, παρά έβαλε και αυτή την ηλίθια να μου ψήνει το ψάρι στα χείλη. Βρήκα αγοραστή άλλα δεν ήθελε να υπογράψει να πουληθεί το οικόπεδο. Γιατί; Γιατί νομίζει ότι τα ξέρει όλα και ότι μόνον τα δικά της ενδιαφέροντα έχουν νόημα. Όλα τα υπόλοιπα είναι άπλα χάσιμο χρημάτων."

-"Tι συμβαίνει τώρα με το οικόπεδο μετά τον θάνατο της Ζησοπούλου;"
-"Καλή ερώτηση, δεν έπιασα στο τηλέφωνο τον δικηγόρο μου, για να τον ρωτήσω αν μπορώ να το πουλήσω και χωρίς την υπογραφή της κας Τέλειας."

-Συνεχιζεται-

ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.

ΥΥΓ. "Στερνή μου γνώση να σε΄χα πρώτα", θα έλεγε η γιαγιά μου. Άλλαξα την τελευταία πρόταση. Πάλι ισχύει ότι, όσοι διάβασαν το κείμενο εχθές το βράδυ καταλαβαίνουν τι λέω, όσοι τώρα ας αγνοήσουν το σχόλιο.

Aστυνομικο (Τα χειμωνιατικα χρωματα της πολης)

Δευτέρα 11.20 πμ

Μόνη πλέον στο γραφείο της η επιθεωρητής Μαρία Ρίζου πληκτρολογούσε στον υπολογιστή το πρωτόκολλο των ανακρίσεων του μηχανικού αυτοκινήτων και του ανιψιού του αλλά το μυαλό της ήταν αλλού. Η ψυχολόγος δεν είχε επιστρέψει ακόμα από το νηπιαγωγείο. Ήταν περίεργη για την έκβαση των πραγμάτων, μπόρεσε άραγε να βρεθεί μια πρόσβαση επικοινωνίας με την μικρή Τριανταφυλλίδου; Σκεφτόντανε πως ήταν καλύτερα που δεν μπόρεσε να παρευρεθεί στο ραντεβού με τους γονείς αυτοπροσώπως. Ποιος ξέρει αν θα μπορούσε να συγκρατήσει την αγανάκτησή της αν ανακάλυπταν πως επρόκειτο για κακοποίηση ανήλικου με θύτες τους γονείς. Το μάτι της έπεσε στην ένδειξη της ώρας στον υπολογιστή. Σε μια ώρα περίπου θα ερχόταν ο Μιχαηλίδης, ο lover24 από το chat αλλά στο μυαλό της επικρατούσε ακόμα χάος. Προτίμησε να πάει μια βόλτα. Να κάνει δυο τρία βήματα γύρω από το τετράγωνο για να βάλει τις σκέψεις της σε μια σειρά. Ήταν κάτι σαν διαλογισμός αυτές οι βόλτες, βοηθούσαν το μυαλό και η κίνηση αλάφρωνε την διάθεση. Ιδιαίτερα σε μια τέτοια ωραία μέρα όπως εκείνης την Δευτέρας. Ο καιρός ήταν κρύος αλλά στεγνός, ο ουρανός γαλανός, που και που κανένα αραιό συννεφάκι και ο ήλιος πλημμύριζε όλα στο φως του. Φως όχι θέρμη. Θέρμη θα παρείχε σε καναδυό μήνες ξανά. Μέχρι τότε όμως δεν τσιγκουνευόταν με το φως του. Στην περιοδική κίνηση του χαλαρού περπατήματος όταν άρχιζε να αναλύει τα δεδομένα της υπόθεσης νοερά, ξεχνούσε την φασαρία του δρόμου, την πολυκοσμία, τα απαράδεκτα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Τα πόδια ήξεραν τον δρόμο, το μυαλό έψαχνε την άκρη και τα μάτια μισάνοιχτα νωχελικά απολαμβάνανε τα χειμωνιάτικα χρώματα της πόλης και το ζωτικό για όλους φως.
...

Έφερε στο μυαλό της την ανάκριση του μηχανικού αυτοκινήτων και την αναφορά στο όνομα του Αντώνη Μάρκου. Αναρωτήθηκε γιατί άραγε ακόμα δεν είχε πάρει σειρά μια συνάντηση με εκείνον; Ήταν παράνομη η πράξη του; Να πληρώσει σε είδος με ανταλλακτικά; Δεν τα πούλησε. Τα έδωσε. Όσο το σκεφτόταν τόσο σιγουρευόταν για την παρανομία. Δεν τα έδωσε ως δώρο, παρά αντί χρημάτων, άρα ήταν κάτι σαν εμπορική συναλλαγή. Σε αυτήν την περίπτωση θα έπρεπε τουλάχιστον να έχει αποδείξεις αγοράς, αλλιώς η διακίνηση των εξαρτημάτων ήταν παράνομη. Άσε που πλάνισε τον μηχανικό με το να ισχυρίζεται ότι ήσαν γνήσια. Λόγω έλλειψης χρόνου θα έβαζε να τον φέρουν με το περιπολικό. Το αποφάσισε, τι και αν ήταν υπερβολικό, ίσως και να τον εντυπωσίαζε το γεγονός και να τον παρακινούσε να μιλήσει περισσότερο προκειμένου να αλαφρύνει την θέση του. Τι ήξερε μέχρι τώρα για τον ξάδερφο της Ζησοπούλου;

Ή μήπως θα έπρεπε να ασχοληθεί με τον Μιχαηλίδη, μια που θα ήταν το επόμενο ραντεβού της;
"Οκ, chat" είπε στον εαυτό της δυνατά για να υπογραμμίσει την αλλαγή θέματος. Στο chat τα είπανε, ή μάλλον τα γράψανε τι άλλο μπορεί να της έλεγε ο Μιχαηλίδης που δεν το ήξερε ήδη; Το blog της Ζησοπουλου το είχε διαβάσει. Τα κείμενα των chat τα ήξερε, το τηλεφώνημα του το άκουσε. Τι άλλο υπήρχε; "Βλέποντας και κάνοντας" της ξέφυγε περιμένοντας μηχανικά στο κόκκινο φανάρι των πεζών. Όταν έγινε πράσινο συνέχισε τον περίπατο και τις σκέψεις της.

Το θύμα ήταν έγκυος λοιπόν. Το ήξερε; Μάλλον απίθανο αφού ήταν μόνον 3 εβδομάδων. Ποιος ήταν ο πατέρας; Ο Νικολόπουλος; Άμα είχαν μια σταθερή σχέση εδώ και τόσους μήνες δεν θα έπρεπε λογικά να είχε πάρει τα μέτρα της όσων αφορά την αντισύλληψη; Και τι ήταν αυτά περί έντονων σεξουαλικών επαφών; Τι συνέβη πριν 3 εβδομάδες; Πότε ήταν η συνάντηση των blogger;
Είχε την αίσθηση πως κάτι είχε ξεχάσει, αλλά δεν μπορούσε να το συγκεκριμενοποιήσει. Εκτός από τον Μιχαηλίδη και τον Μάρκου είχε μιλήσει με όλους όσους είχαν αναφερθεί στις τηλεφωνικές κλήσεις.
"Έτσι δεν είναι;" ρώτησε δυνατά τον εαυτό της.
-"Πιο δυνατά παιδί μου γιατί δεν ακούω καλά..." απάντησε μια ηλικιωμένη κυρία που περνούσε συμπτωματικά δίπλα της φορτωμένη με δυο πλαστικές σακούλες γεμάτες ψώνια κοιτώντας την με απορία.

...

-"Κε Μιχαηλίδη σας ευχαριστώ πολύ που ήρθατε, καθίστε. Τι να σας προσφέρω;" ρώτησε η Μαρία Ρίζου τον νεαρό που μπήκε στο δωμάτιο που ήταν το γραφείο της λίγα λεπτά μετά τις δωδεκάμιση. Του έδειξε ένα από τα καφέ καθίσματα για τους επισκέπτες. Εκείνη κάθισε στην μπλε καρέκλα της. Ενδιάμεσα τους το γραφείο της σε μαύρη φορμάικα, με το μπεζ μόνιτορ, το πληκτρολόγιο και την καδραρισμένη φωτογραφία της κόρης της επιθεωρητού στραμμένη προς την κατεύθυνσή της. Στα πόδια της κάτω από το γραφείο ο υπολογιστής εμπόδιζε να σύρει την καρέκλα της πιο κοντά.
-"Ευχαριστώ δεν χρειάζομαι τίποτε. Σε τι μπορώ να σας βοηθήσω;"

-"Όπως σας είπα στο τηλέφωνο", άρχισε η Ρίζου, "με ενδιαφέρουν τα ηλεκτρονικά ημερολόγια στο ίντερνετ. Τι μπορείτε να μου πείτε για τα blog;"
-"Το βρίσκω αξιοπερίεργο που ρωτάτε την άποψή μου. Είμαι σχετικά νέος στο χώρο, άρχισα πριν 3 μήνες... Τι μπορώ να σας πω για τα blog; Το ότι είναι κάτι σαν ένα ημερολόγιο με την διαφορά ότι είναι δημόσιο, σας είναι μάλλον ήδη γνωστό. Ο καθένας γράφει ότι θέλει, δεν υπάρχει λογοκρισία, εκτός από αυτήν που θέτει κανείς στον εαυτό του. Ένας blogger μπορεί να γράφει για όλα και για τίποτε, μπορεί να συζητάει περί κουλτούρας, να βάζει φωτογραφίες από τα οικιακά του ζώα, να συντάσσει ποιήματα για άτυχες αγάπες, να βρίζει όλους και όλα, να γράφει για τις συνήθειες του και το τρόπο που σιδερώνει ή που συμμαζεύει το σπίτι του, να βάζει συνταγές για βάφλες, να οργίζεται για την θρησκευτική ηγεσία της εκκλησίας. Τα blog είναι ότι πιο δημοκρατικό έχω δει ποτέ, όλα επιτρέπονται, όλοι και όλα."

-"Το blog της Δήμητρας Ζ. το ξέρετε;"
-"Ναι, είναι ένα από αυτά που διαβάζω τακτικά. Όμως έχει να κάνει καινούργιο post εδώ και 5 μέρες, αναρωτιέμαι που να έχει πάει, αλλά μάλλον θα το διαβάσουμε στο επόμενο post της. Συνηθίζεται να γράφει κανείς στο blog ένα φεύγω και ένα γύρισα όταν είναι να λείψει για τον άλφα ή βήτα λόγο. Είμαστε σαν μια παρέα. Αν κάποιος δεν εμφανίζεται με τα κείμενά του, ανησυχούμε και αναρωτιόμαστε αν του συνέβη κάτι και σκεφτόμαστε που άραγε χάθηκε. Καταλαβαίνετε τι εννοώ;" είπε και χωρίς να περιμένει να πάρει απάντηση συνέχισε...
"Τις προάλλες είχα κάνει chat και με την κοπελιά που το γράφει. Έχει κλείσει τα σχόλια και το chat είναι ο μόνος τρόπος για επικοινωνία. Είναι πραγματικά απίθανη κοπέλα."

-"Το τηλέφωνό της δεν το είχατε;"
-"Όχι, πριν ένα μήνα σχεδόν την γνώρισα σε μια συνάντηση των blogger. Τόσα άτομα, τόσο μικρή η βραδιά, δεν είχαμε πολύ χρόνο στην διάθεσή μας. Μου είπε όμως φεύγοντας το ψευδώνυμό της, αν έμπαινε στο chat room μπορούσα να της στείλω κανένα μήνυμα. Την έψαχνα από καιρό εις καιρό, αλλά δεν την έβρισκα, μέχρι την προηγούμενη Τετάρτη που είχα τύχη. Είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα κοπέλα, αλλά γιατί με ρωτάτε;"

-"Γιατί η Δήμητρα Ζησοπουλου, όπως λέγεται η Δήμητρα Ζ. στην πραγματικότητα, είχε ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα και προσπαθώ να βρω τον υπαίτιο του θανάτου της."
-"Ωωω", ξέσπασε ασυναίσθητα ο Κώστας Μιχαηλίδης, και για μια από τις λίγες φορές ίσως στην ζωή του του έλειπαν τα λόγια να σχολιάσει τα υποθέντα κάποιου.


-Συνεχίζεται-

ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.

Aστυνομικο (Μυστικα)

Η παιδοψυχολόγος αναγνώριζε την αγωνία του πατέρα ως γνήσια. Δεν ήταν τόσο αυτά που είπε, όσο ο τρόπος με τον οποίο ζήτησε την βοήθεια. Ένας λόγος παραπάνω να βρούμε τα αίτια της αλλαγής της συμπεριφοράς του παιδιού αναλογίστηκε. Της έκανε εντύπωση που δεν ανέφερε καμία υπόνοια περί σωματικής ή σεξουαλικής κακοποίησης. Αναρωτιόταν αν είχε περάσει από το μυαλό του η πιθανότητα ή αν ήταν της άποψης ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνον σε άλλους.
Μια διαδεδομένη συμπεριφορά όπου θεωρείται ότι μόνον άλλοι αρρωσταίνουν από καρκίνο, μόνον άλλοι παθαίνουν εγκεφαλικό, μόνον άλλοι μένουν άστεγοι γιατί έμειναν άνεργοι ή υπέστην οικονομικές δυσχέρειες, μόνον άλλοι χάνουν από αυτοκινητιστικό δυστύχημα ένα αγαπημένο πρόσωπο.

Της φαινόταν πολύ σημαντικό στην προκειμένη περίπτωση όμως να αποκλειστεί το ενδεχόμενο της κακοποίησης. Το γεγονός και οι επιπτώσεις του και μόνον ήσαν τραγικές. Οι στατιστικές δείχνουν όμως πως τις περισσότερες φορές οι θύτες προέρχονται από τον στενό οικογενειακό ή φιλικό περιβάλλον του ανηλίκου και δεν είναι κάποιοι εντελώς άγνωστοι όπως θα υπέθετε κανείς. Κάτι τέτοιο αυξάνει το ήδη ακατανόμαστο της κατάστασης σε υπέρμετρο βαθμό.
Το 16% των κοριτσιών στην Ελλάδα έχουν κακοποιηθεί σωματικά ή σεξουαλικά και το 6% των αγοριών έχουν υποστεί παρόμοια βία. Οι μακροχρόνιες επιπλοκές σε άνδρες και γυναίκες που κατά την παιδική ηλικία υπέστησαν σεξουαλική κακοποίηση ήταν ένα τεράστιο πρόβλημα. Ο κίνδυνος για προβλήματα στην υγεία, στις κοινωνικές και οικογενειακές σχέσεις των θυμάτων, είναι μεγάλος. Ψυχικές παθήσεις, εθισμός στα ναρκωτικά, στο αλκοόλ και συζυγικές διαμάχες περιλαμβάνονται μεταξύ των δυσάρεστων καταστάσεων που βασανίζουν τα θύματα στην ενήλικη τους ζωή. Πολύ λίγες πληροφορίες υπήρχαν για το τι συνέβαινε στα αγόρια που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά, όταν ενηλικιώνονταν. Οι έρευνες για τις μακροχρόνιες επιπλοκές της σεξουαλικής κακοποίησης των παιδιών είχαν μέχρι τώρα επικεντρωθεί κυρίως στις γυναίκες.

-"Τότε προτείνω να μου στείλετε την μικρή" είπε στην διευθύντρια. "Θα είναι καλύτερα να την δω μόνη μου, όταν τελειώσω θα σας ξανακαλέσω" πρόσθεσε και αυτήν την φορά απευθυνόταν στους γονείς της Βάσω Τριανταφυλλίδου.

Είχε φέρει μαζί της κούκλες με ανατομικά χαρακτηριστικά των ανθρώπινων σεξουαλικών οργάνων. Αν η μικρή ενδιαφερόταν ιδιαίτερα και έπαιζε σκηνές σεξουαλικών επαφών, πολύ πιθανόν να ήταν το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση.
Αν αντίθετα χρησιμοποιούσε τις κούκλες με βίαιο τρόπο, μάλλον θα είχε ζήσει κάποια σωματική κακοποίηση χωρίς σεξουαλική υφή.
Κάποτε βάζανε τα παιδιά να ζωγραφίζουν και επεξηγούσαν τα αποτελέσματα με βάση τα χρώματα και τις φόρμες, όμως αυτός ο τρόπος ήταν ξεπερασμένος γιατί ο καθένας θα μπορούσε υποκειμενικά να προσδιορίσει διαφορετικά το αρχικό νόημα των εικόνων ή των προθέσεων των παιδιών.

...

Η διευθύντρια άνοιξε την πόρτα του γραφείου της και την κράτησε προκείμενου να περάσει μέσα η μικρή Τριανταφυλλίδου. Ένα κοριτσάκι με σκούρα πυκνά μαλλιά, μαζεμένα σε δυο κοτσίδες, μια αριστερά και μια δεξιά πάνω από τα αυτιά της. Φορούσε ένα καφέ βελούδινο φορεματάκι, μπεζ καλσόν και μπλε δερμάτινα μποτάκια. Θα ήταν ένα χαριτωμένο κοριτσάκι αν χαμογέλαγε, αλλά εκείνη την στιγμή δεν το έκανε, παρά έσφιγγε στην αγκαλιά της ένα χνουδωτό κουκλάκι σε σχήμα σκύλου. Είναι ο πιστός μου φύλακας θα εξηγούσε αργότερα στην παιδοψυχολόγο όταν θα την ρωτούσε. Η διευθύντρια του νηπιαγωγείου εξήγησε στην Τριανταφυλλίδου ότι είχε να κάνει μια δουλειά και έπρεπε να την περιμένει για λίγο στο γραφείο της. Άμα ήθελε μπορούσε να παίξει όσο θα ήταν εκεί με τις κούκλες, η δεσποινίς θα της έκανε παρέα για να μην είναι μόνη της.

Η Βάσω Τριανταφυλλίδου δεν περίμενε δεύτερη κουβέντα, έτρεξε να κοιτάξει τις γυμνές κούκλες που ήταν αφημένες στην αντίθετη πλευρά του τραπεζιού από όπου καθότανε η ψυχολόγος της αστυνομίας. Ήσαν περίεργες αυτές κούκλες, δεν είχε ξαναδεί τέτοιες ούτε άλλες παρόμοιες στα σπίτια από τις φίλες της. Με τον χνουδωτό σκύλο στο δεξί της χέρι αγκαλιά και χωρίς να παίρνει θέση στην καρέκλα άρχισε να τις περιεργάζεται.

-"Είναι δικές σου;" ρώτησε την ψυχολόγο, "μπορώ να της παίξω;"
-"Δικές μου είναι, μπορείς να παίξεις όμως άμα θέλεις."

Η μικρή άφησε τον σκύλο της στην καρέκλα δίπλα της.
-"Εσύ θα καθίσεις εδώ" του είπε. "Να είσαι ήσυχος και να μην κάνεις φασαρία. Σσσσς μην μας ακούσει κανείς, θα είναι το μυστικό μας. Σσσσς" επανέλαβε κάνοντας την χαρακτηριστική κίνηση με το δείκτη που ακουμπά κάθετα τα κλειστά χείλη.

Πήρε τις κούκλες στα χέρια της. Τις κράτησε πρόσωπο με πρόσωπο και τις μετακίνησε λες και χορεύαν.
"Αχ, δεν γίνεται έτσι" είπε. Μετακίνησε την κούκλα με τέτοιο τρόπο σε σχέση προς τον κούκλο ώστε το πρόσωπό της να βρίσκεται στο ύψος του όργανού του και άρχισε να την φέρει μια κοντά μια μακριά από τον κούκλο.
"Για δες," είπε στον σκύλο της, "άμα είσαι κάλο και ήσυχο σκυλάκι μπορείς και εσύ σε λίγο να πάρεις λίγο από το ζαχαρωτό, σου αρέσει δεν σου αρέσει το ζαχαρωτό μου; Για δες μεγάλωσε."

Μια αδιανόητη αίσθηση αηδίας έπιασε την ψυχολόγο και κράτησε με το χέρι σφιχτό κλειστό το στόμα της στην προσπάθεια να σταματήσει την τάση εμετού που της ήρθε παρακολουθώντας την σκηνή του παιχνιδιού. Ένιωσε το δέρμα στα μπράτσα της κάτω από το πουλόβερ να ανατριχιάζει και ένα ξαφνικό ψύχος στο στέρνο της. Πήρε μια γερή γουλιά νερό από το ποτήρι της και ρώτησε την μικρή...

-"Δεν το ξέρω το παιχνίδι που παίζεις, που το έχεις μάθει;"
-"Δεν μπορώ να σου πω, είναι μυστικό."

-"Αχ κρίμα... στον σκύλο το έχεις πει;"
-"Ναι, ο σκύλος είναι ο πιστός μου φύλακας, δεν έχω μυστικά, του τα λέω όλα."

-"Αγαπάς τα σκυλάκια;"
-"Ναι, θα ήθελα να έχω ένα, αλλά η μαμά δεν αφήνει."

-"Πως τον λένε τον σκύλο σου;" ρώτησε και έδειξε τον χνουδωτό κούκλο στο σχήμα σκύλου.
-"Έκτορα."

-"Ωραίο όνομα, ωραίο αλλά και σπάνιο, πως και το διάλεξες;"
-"Έκτορας λέγεται ο σκύλος του Γαβρίλη που πάω και παίζω. Άαααααα" είπε η Βάσω Τριανταφυλλίδου και ακούμπησε με το δεξί της χέρι το στόμα της. "Αυτό ήταν μυστικό και δεν έπρεπε να σας το πω."

-Συνεχίζεται-

ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.

Aστυνομικο (H αγωνια ενος πατερα)

-"Κε Παπαγιάννη; Όλα εντάξει;" ρώτησε η επιθεωρητής Μαρία Ρίζου όταν καταλάγιασε ο βήχας.
Ο Γαβρίλης Παπαγιάννης έγνεψε καταφατικά αλλά η όψη του έλεγε άλλα.
Το κρεμασμένο προς τα κάτω κεφάλι με τα μαβιά χείλη, τα δακρυσμένα κόκκινα μάτια που εξείχαν από τις κόχες τους, η μύτη που έσταζε και το σώμα διπλωμένο από την εξάντληση του επαναληπτικού βήχα μόλις που μπορούσε και καθότανε στο μπροστινό κομμάτι της καρέκλας. Η Ρίζου του πρότεινε ένα χαρτομάντιλο. Εκείνος το πήρε, φύσηξε πρώτα την μύτη του και με την καθαρή ακόμα επιφάνεια στέγνωσε τα μάτια του.

"Κε Παπαγιάννη γιατί σας πήρε τηλέφωνο η Δήμητρα Ζησοπούλου το πρωινό της Πέμπτης;"
-"Το αυτοκίνητο..." άρχισε να απαντά αλλά διέκοψε για να ξαναβήξει ώσπου στην προσπάθεια να καθαρίσει τον λαιμό του ένιωσε μια παχύρρευστη πικρή ουσία να κυλά στον οισοφάγο του.
"Το αυτοκίνητο συνέχισε, δεν έπαιρνε μπρος εύκολα. Μάλλον ήταν η μπαταρία, της είπα. Αλλά μου φάνηκε περίεργο για 3 χρόνων μοντέλο. Συνήθως κρατούν περισσότερο καιρό, για αυτό της πρότεινα να το φέρει και να το κοιτάξουμε. Το απόγευμα που θα είχαμε χρόνο, δεν είχε εκείνη και συμφωνήσαμε να έρθει την Παρασκευή το απόγευμα. Άμα θέλετε μπορείτε να κοιτάξετε στο βιβλίο με τα ραντεβού, ήταν προγραμματισμένη για την Παρασκευή, δεν ήρθε την Πέμπτη το πρωί."

-"Στο βιβλίο μπορεί κανείς να γράφει ότι θέλει, εδώ στο συνεργείο σας επισκευάζετε αυτοκίνητα χωρίς αποδείξεις, και θα έχετε ενδοιασμούς με ένα ραντεβού σε λάθος μέρα;"
-"Μα σας είπα, δεν γινότανε να έρθει το πρωί, δεν μπορούσε να πάρει ξαφνικά άδεια από το νηπιαγωγείο."

-"Σας είχε αναφέρει το επάγγελμά της;"
-"Όχι, τυχαία το έμαθα. Η κόρη της γειτόνισσας μου έρχεται κάπου να παίξει με τον σκύλο μου και μου τριβελίζει τα αφτιά εδώ και 5, 6 μήνες με το η Δήμητρα έκανε αυτό, η Δήμητρα έκανε το άλλο. Μια φορά την ρώτησα, ποια είναι τελικά η Δήμητρα και μου είπε, η δεσποινίς Δήμητρα Ζησοπούλου από το νηπιαγωγείο. Όταν πριν ένα μήνα κάναμε την συντήρηση του αυτοκίνητου, διάβασα το όνομα του κατόχου και την ρώτησα για αστείο αν μήπως δουλεύει σε νηπιαγωγείο. Φαντάζεστε την έκπληξή μου, όταν απάντησε θετικά."

Στην γυάλινη πόρτα εμφανίστηκε ο καλός άγγελος και τώρα ήταν η σειρά του να κάνει νόημα στην επιθεωρητή να πάει έξω για να μιλήσουνε. Ο έλεγχος του αυτοκίνητου είχε τελειώσει, τα ανταλλακτικά που βρέθηκαν στο αυτοκίνητο της Ζησοπούλου αντιστοιχούσαν σε ηλικία και ποιότητα με αυτά της λίστας του Αριστοτέλη Μαύρου.
Ο μηχανικός και ο ανιψιός του μπορούσαν για την ώρα να φύγουν αλλά ο Εισαγγελέας θα έκανε έρευνες για το θέμα των εργασιών χωρίς αποδείξεις, καθώς και για το γεγονός ότι ο Αριστοτέλης Μαύρος είχε στην κατοχή του ανταλλακτικά για το συνεργείο του χωρίς τιμολόγιο.

Στο νηπιαγωγείο ελάχιστα λεπτά πριν τις 10.00 πμ έφτασαν οι γονείς της Τριανταφυλλίδου. Η διευθύντρια που περίμενε εδώ και ένα τέταρτο στην είσοδο τους οδήγησε αμέσως στο γραφείο της. Εκεί τους συνέστησε την παιδοψυχολόγο, σύμβουλο του νηπιαγωγείου η οποία καθόταν ήδη σε μια από τις 4 καρέκλες γύρω από ένα στρογγυλό τραπέζι. Όταν η διευθύντρια και οι γονείς πήρανε και εκείνοι θέση στις υπόλοιπες καρέκλες πήρε η παιδοψυχολόγος το λόγο.

-"Μήπως μπορείτε να φαντασθείτε τον λόγο για τον οποίο σας καλέσαμε;"
Ο πατέρας της Τριανταφυλλιδου κοίταξε πρώτα την γυναίκα του με νόημα και βλέποντας την αδυναμία της να δώσει μια απάντηση, άρχισε εκείνος την προσπάθεια.

-"Έχει να κάνει με την αλλαγή συμπεριφοράς της μικρής; Έχουμε παρατηρήσει περίεργες αντιδράσεις, μερικές φορές εσωστρέφειες και άλλες εκρήξεων οργής αλλά υποθέσαμε ότι αφού εσείς δεν μας λέτε τίποτε, το πρόβλημα θα έχει να κάνει με εμάς στο σπίτι. Μάλλον εσείς έχετε βρει το κουμπί της, που εμείς πιστεύουμε ότι το έχουμε χάσει εδώ και τρεις, τέσσερις εβδομάδες.
Για αυτό μας καλέσατε; Σας παρακαλώ βοηθήστε μας, δεν ξέρουμε πλέον τι να κάνουμε. Και τι δεν έχουμε προσπαθήσει, απόλυτη συνέπεια, μαλώματα και επιπτώσεις, την στείλαμε στο δωμάτιό της, της φτιάξαμε ημερολόγιο οπού να μπορεί να κόλλα τα αυτοκόλλητα που κέρδιζε στις μέρες της καλής συμπεριφοράς. Βγήκαμε συχνότερα βόλτες, κάναμε περισσότερες εκδρομές, πήγαμε σε περισσότερες παιδικές χαρές, διαβάσαμε βιβλία από την δανειστική βιβλιοθήκη, προσπαθήσαμε να τα εφαρμόσουμε, αλλά η κατάσταση με την Βάσω δεν λέει να καλυτερεύσει.
Σας παρακαλώ βοηθήστε μας, είμαστε στο τέλος των δυνάμεών μας", είπε, είδε στο πρόσωπο της γυναίκας του την απελπισία αλλά και το ότι ήταν σύμφωνη με τα λόγια του και πήρε το χέρι της στο δικό του. Ήθελε να της δώσει και να πάρει κουράγιο.
Φοβόταν ότι η απάντηση της παιδοψυχολόγου θα περιείχε πικρές αλήθειες. Δεν μπορεί, είναι λάθος τους. Λάθος διαπαιδαγώγησης αν ένα καλό, υπάκουο, χαρούμενο κοριτσάκι εδώ και εβδομάδες απορρίπτει την επικοινωνία και την συνεργασία με τους γονείς του. Από μονές τους δεν συμβαίνουν τέτοιες αλλαγές, αλλά πραγματικά δεν μπορούσε να εξηγήσει τον λόγο. Ούτε η δικιά του συμπεριφορά ή εκείνη της γυναίκας του είχαν αλλάξει, ούτε υπήρχαν προβλήματα στο ζευγάρι που να εξηγούσαν ίσως την στροφή της προσωπικότητας του παιδιού. Μήπως ήταν άρρωστη η Βασούλα, μήπως είδε κάτι που δεν έπρεπε;
Ένιωθε αποτυχημένος στην ύπαρξή του. Να μην μπορεί να αναγνωρίσει το πρόβλημα του παιδιού και να δώσει λύση; Να αναγκάζεται να ρώτα μια ξένη σαν την παιδοψυχολόγο γιατί δεν τα βγάζει πέρα με ένα κοριτσάκι τριάμισι χρόνων; Αυτός που έχει αναλάβει εδώ και 2 χρόνια την αντιπροεδρία της εταιρείας, που ανέβασε τα κέρδη τους τελευταίους 6 μήνες 15%, που μείωσε τα σταθερά έξοδα, χωρίς απολύσεις, κατά 17%, που είναι αγαπητός στους συνεργάτες και σεβαστός στους αντιπάλους του, να ζήτα την βοήθεια άλλων; Να παραδέχεται ότι είναι ανήμπορος; Όμως η αγάπη, το ενδιαφέρον και η έγνοια για την κόρη του ήταν δυνατότερα από ανδρικές ψευτουπερηφάνιες. Χρειάζονται ως οικογένεια την συμβουλή. Για το καλό της Βασούλας. Για το καλό των τριών τους. Ότι είναι απαραίτητο να γίνει θα το έκανε ανεξάρτητα το κόστος που θα είχε αυτό στην εικόνα που είχε εκείνος για τον εαυτό του.

-Συνεχίζεται-

ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.

Πως περνα ο καιρος...

Καλοκαιρι

Χειμωνας

Aστυνομικο (Πρωινες αποκαλυψεις)

Δευτέρα 8.50 πμ

Σχετικά ξεκούραστη από την ήσυχη βραδιά της Kυριακής και έχοντας μια τόσο γεμάτη σε συναντήσεις μέρα μπροστά της προσπάθησε η επιθεωρητής Μαρία Ρίζου να κερδίσει λίγο χρόνο με το να φτάσει νωρίτερα από τις συμφωνημένες εννέα στο ραντεβού της με τον Γαβρίλη Παπαγιάννη. Ήξερε πλέον τα κατατόπια και κατευθύνθηκε χωρίς χρονοτριβές στο συνεργείο όπου βρήκε τους δυο άντρες να καβγαδίζουν στραμμένοι με την πλάτη προς την είσοδο.

-Το σωληνάκι που έβαλες, τί ανταλλακτικό ήταν;
-Ώχού, τι με ξαναρωτάς; Αφού σου είπα στο τηλέφωνο. Ήταν από τα γνήσια. Αφού δεν με εμπιστεύεσαι γιατί δεν κοίταξες πριν παραδώσεις το αυτοκίνητο;
-Το ξέρεις καλά γιατί δεν το κοίταξα. Επειδή ήμουν απασχολημένος με ένα άλλο αυτοκίνητο που το φτιάξαμε χωρίς απόδειξη. Είσαι σίγουρος ότι το σωληνάκι δεν ήταν από τις απομιμήσεις;

-Πολύ ενδιαφέρον κε Μαύρο, πάρα πολύ ενδιαφέρον. Φοβάμαι ότι σήμερα δεν θα μπορέσετε να έχετε χρόνο για να επιδιορθώσετε αυτοκίνητα χωρίς απόδειξη, γιατί θα πρέπει να με ακολουθήσετε, είπε η Μαρία Ρίζου και η παρουσία της ξάφνιασε τόσο τον Αριστοτέλη Μαύρο που ένα από τα τέσσερα μπουλόνια που κρατούσε στα χέρια του έπεσε με θόρυβο στο πάτωμα.
Κε Παπαγιάννη εννοείται ότι δεν μπορείτε να μας αρνηθείτε και την δικιά σας παρουσία στο αστυνομικό τμήμα.
Θα έρθετε χωρίς προβλήματα, ή να καλέσω το αστυνομικό να σας πάρει με αναμμένη σειρήνα;

Στο αστυνομικό τμήμα ανέλαβε ο καλός άγγελος της Μαρίας Ρίζου τον Παπαγιάννη και εκείνη έστειλε τον Μαύρο στο γραφείο της παρέα με έναν αστυφύλακα. Συνεννοήθηκε με την ψυχολόγο profiler της αστυνομίας να πάει στο νηπιαγωγείο για να παρευρεθεί στην συνάντηση των γονιών της Τριαφυλλίδου με την διευθύντρια. Της εξήγησε τις υπόνοιες που είχαν εκδηλωθεί και αφού την ευχαρίστησε για την βραχυπρόθεσμη βοήθειά της, επέστρεψε στο γραφείο της για την ανάκριση του μηχανικού.

-Κε Μαύρο επαναλαμβάνω την ερώτηση που σας έκανα την Παρασκευή και περιμένω να ακούσω αυτήν την φορά την αλήθεια. Σίγουρα δεν θέλετε να κάνετε τα πράγματα πιο άσχημα από ότι είναι. Με καταλαβαίνετε; Αντιδρώ αλλεργικά όταν μου λένε ψέματα. Μπορεί να μην σας γεμίζω το μάτι ως γυναίκα, αλλά μην ξεχνάτε ότι αντιπροσωπεύω την αστυνομία... Λοιπόν ελέγξατε το αυτοκίνητο πριν το παραδώσετε στην Ζησοπουλου; Ναι ή όχι;
-Όχι. Δεν είχα χρόνο. Ο Γαβρίλης άλλαξε το σωληνάκι, υπέθεσα ότι θα είναι όλα καλά.

-Τί ήταν αυτά που άκουσα περί γνήσιων ανταλλακτικών και απομιμήσεων; Προσοχή, έδωσα τα στοιχεία της συντήρησης που μου δώσατε για να ελεγχθούν αν είναι αναρτημένα στο αυτοκίνητο της Ζησοπουλου τα ανταλλακτικά ή όχι.
-Πριν ενάμισι χρόνο περίπου γνώρισα τον Αντώνη Μάρκου, τον ξάδελφο της Ζησοπουλου. Είχε φέρει το αυτοκίνητο με το οποίο έτρεχε στα rallye και μου ζήτησε να το συντονίσω ανάλογα. Έκανα τις απαραίτητες εργασίες και αναπροσαρμογές του μοντέλου, αλλά όταν έδειξα στον Μάρκου τον λογαριασμό, μου είπε πως δεν είχε αρκετά μετρητά εκείνη την στιγμή. Θα με πλήρωνε τα μισά και τα υπόλοιπα σε κανά δυο μήνες όταν θα φτάνανε στον λογαριασμό του τα χρήματα της κληρονομίας από τον παππού του. Ήμουν έξω φρενών. Πρώτα έρχεται και λέει κάντε ότι είναι απαραίτητο και μην σκέφτεστε τα έξοδα και μετά το παίζει φουκαράς. Όμως τι να κάνω, να του στείλω τον Γαβρίλη να τον σπάσει στο ξύλο; Τί θα κατάφερνα; Έτσι του έδωσα τους δυο μήνες προθεσμία αλλά ούτε μέρα παρά πάνω. Ενδιάμεσα συμβούλευσε την ξαδέρφη του να έρθει σε εμένα και αγόρασε εκείνη το fiesta. Είδα σύντομα λεφτά, τουλάχιστον από εκείνη και περίμενα σαν σε αναμμένα κάρβουνα. Στο τέλος των δυο μηνών πάλι δεν είχε όλο το υπόλοιπο αλλά ήρθε με μια καινούργια πρόταση. Θα με πλήρωνε εις είδος. Ένα φιλαράκι που του χρώσταγε λεφτά του έδωσε ανταλλακτικά από μια εταιρεία που φαλίρισε και θα μας τα παρείχε αντί για λεφτά. Με διαβεβαίωσε ότι πρόκειται για γνήσια ανταλλακτικά και δέχτηκα. Όμως τα κομμάτια ήταν επί το πλείστον μαϊμούδες. Αποφάσισα να τα κρατήσω για να έχω κάτι με το οποίο να μπορώ να τον πιέσω να με πληρώσει αλλά δεν τα χρησιμοποίησα στις επισκευές. Ενημέρωσα και τον Γαβρίλη για να μην τα μοντάρει κατά λάθος πουθενά. Είναι επικίνδυνες οι μαϊμούδες, έχουν πολύ μικρότερο χρόνο ζωής, αντιδρούν σε διάφορες θερμοκρασίες έντονα, επηρεάζουν την λειτουργία ολόκληρου του συστήματος και αν είχε κάποιο αυτοκίνητο πρόβλημα θα ήμασταν οι πρώτοι που θα ελεγχόμασταν.

-Γιατί δεν μου είπατε ότι σας πήρε τηλέφωνο η Ζησοπουλου το πρωινό της Πέμπτης; Και μην αρχίσετε πάλι τα ψέματα, η ώρα της κλήσης είναι καταγραμμένη στην τηλεφωνική συσκευή της.
-Γιατί ποτέ δεν έλαβα ένα τέτοιο τηλεφώνημα. Το πρωί της Πέμπτης ήμουνα στην φοροτεχνικό, τελειώσαμε κατά τις 11 και θα πρέπει να ήταν έντεκα και τέταρτο όταν έφτασα στο συνεργείο.

-Δεν ξέρατε δηλαδή ότι η Ζησοπούλου είχε προβλήματα με το αυτοκίνητό της;
-Όχι, που να το μάθω; Αλήθεια; Πήρε τηλέφωνο; Όταν επέστρεψα γινόταν της τρελής. Ο Γαβρίλης ήταν μόνος, ο πιτσιρίκας είχε πάρει τηλέφωνο ότι είναι άρρωστος, περίμεναν 3 πελάτες τα αυτοκίνητά τους, και ο υπολογιστής είχε μπλοκάρει.

-Το θέμα με τις επισκευές χωρίς αποδείξεις δεν το ξέχασα. Οι συνάδελφοι του τμήματος οικονομικών εγκλημάτων, θα κάνουν τα βιβλία σας φίλο και φτερό. Ούτε ψύλλος στον κόρφο σας.

-Μήπως έχετε ένα τσιγάρο; ρώτησε ο Αριστοτέλης Μαύρος προσπαθώντας να βρει ένα νήμα κλωστής να κρατηθεί. Έβλεπε ήδη τον εαυτό του κατεστραμμένο και μέσα στην φυλακή.
-Δεν καπνίζω, απάντησε και τον άφησε απελπισμένο μόνον του στο γραφείο της. Έστειλε τον αστυφύλακα να τον προσέχει, όσο θα πήγαινε να ασχοληθεί με τον Γαβρίλη Παπαγιάννη.
Χτύπησε την γυάλινη πόρτα του γραφείου του καλού αγγέλου και έκανε σήμα ότι ήθελε να του μιλήσει.

-Τί σου είπε ήδη; ρώτησε τον συνάδελφο που είχε αναλάβει την ανάκριση όταν αυτός βγήκε στον διάδρομο.
-Όχι πολλά. Ότι στο συνεργείο υπήρχαν κάποια κιβώτια με ιδιαίτερα ανταλλακτικά. Κάποιος τους τα είχε δώσει αντί για πληρωμή, αλλά ο Μαύρος τους είχε πει να μην τα χρησιμοποιήσουν. Ήταν απομιμήσεις και θα έκοβε τα πόδια σε όποιον τα άγγιζε.

-Το σωληνάκι που άλλαξε στο αυτοκίνητο της Ζησοπουλου ήταν από αυτά τα κιβώτια;
-Επιμένει πως όχι.
-Οκ, σε ευχαριστώ, τώρα αναλαμβάνω εγώ.

-Αλήθεια ήταν ευχαριστημένη η Ζησοπούλου από τις υπηρεσίες σας όταν έφυγε από το συνεργείο σας το πρωί της Πέμπτης; πέταξε η Μαρία Ρίζου άδεια για να πιάσει γεμάτα μόλις μπήκε στο γραφείο, ακριβώς εκείνη την στιγμή που ο Γαβρίλης Παπαγιάννης έπινε μια γουλιά νερό.

Όμως ο ανιψιός του μηχανικού αυτοκινήτων θα χρειαζόταν λίγο χρόνο μέχρι να επανέρχετο σε κατάσταση ώστε να μπορεί να απαντήσει. Η ανέλπιστη ερώτηση τον έκανε να στραβοκαταπιεί, να ξεσπάσει σε σπασμώδη βήχα και να παλεύει για καναδυό λεπτά απελπισμένα για να πάρει αναπνοή.

-Συνεχίζεται-

ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.

Aστυνομικο (Η γοητεια του Νικολοπουλου)

Στον δρόμο της επιστροφής προσπάθησε να συγκεκριμενοποιήσει την αίσθηση που της άφησε ο Θοδωρος Νικολοπουλος. Εlementery Mr. Watson θύμισε στον εαυτό της. Θα άρχιζε από τα άπλα και θα συνέχιζε με τα δυσκολότερα.
Τι ήταν απλό; Η εξωτερική εντύπωση.
Ο Νικολόπουλος ήταν γύρω στο 1.80, μάλλον κάπου στα τριάντα, με αραιή τριχοφυΐα ήδη στους κροτάφους, χωρίς πρόβλημα βάρους, ούτε ιδιαίτερα όμορφος, ούτε ιδιαίτερα άσχημος, ούτε ιδιαίτερα συμπαθής, αλλά ούτε ιδιαίτερα αντιπαθής. Θα τον περιέγραφε ως άχρωμο και άγευστο.
Άοσμο; Σίγουρα όχι. Δεν ήταν ότι από αυτόν τον άνθρωπο ερχόταν ένα σύννεφο κολόνιας, σαπουνιού ή αποσμητικού. Ούτε αντίθετα μύριζε απωθητικά. Η λέξη που θα το χαρακτήριζε καλύτερα ήταν ότι "ευωδίαζε". Ευωδίαζε κάτι απροσδιόριστα ευχάριστο, γλυκό και συνάμα όξινο, δροσερό, γήινο. Σίγουρα το θέμα αν μια μυρωδιά κάποιου βιώνεται από κάποιον άλλο θετικά ή αρνητικά είναι θέμα χημικών αντιδράσεων και βγαίνει εντελώς διαφορετικό συμπέρασμα από άτομο σε άτομο. Αλλά ίσως από προαίσθηση, ίσως επειδή οπτικά δεν είχε τίποτε να προσφέρει ο Νικολοπουλος, ίσως επειδή είχε διαβάσει τα κείμενα των Chat και ήξερε ότι και οι δυο έπαιρναν πρωτοβουλία στο ερωτικό παιχνίδι συμπέρανε το είδος της γοητείας που έπρεπε να ασκούσε στην Δήμητρα Ζησοπουλου.
Και έπρεπε να το παραδεχτεί. Το υπόλοιπο της μυρωδιάς που πλανιόταν ακόμα στον κρύο αέρα του αυτοκινήτου της ήταν ιδιαίτερα ευχάριστο, τόσο που εθελοντικά άφηνε σβηστή την θέρμανση προκείμενου να παρατείνει την παρουσία της όσο γινόταν περισσότερο.
Και να που έφτασε στα δυσκολότερα...
Δεν ήταν αυτός που επιδίωκε την σχέση εξ αποστάσεως. Είχε προτείνει στην Ζησοπούλου να μετακομίσει στην Χαλκίδα, εκείνη δεν ήθελε. Μίλησε για την θλίψη της Ζησοπουλου, άλλα που ήταν η δικιά του για τον θάνατο της φίλης του; Δεν διέκρινε τίποτε στο πρόσωπό του. Ήξερε ότι αυτό δεν σήμαινε τίποτε. Ένας άνδρας μπορεί να σφαδάζει στον πόνο, κυριολεκτικά ή ψυχικά, χωρίς να αφήνει να τον προδώσει η ελάχιστη εξωτερική ένδειξη. Μερικοί άνδρες είναι έτσι διαπαιδαγωγημένοι, προγραμματισμένοι. Και να θέλουν δεν μπορούν να δείξουν τα συναισθήματά τους. Ήξερε έναν τέτοιο άνδρα πολύ καλά, ήταν κάποτε παντρεμένη με έναν από αυτό το είδος. Όμως ο Νικολοπουλος αντέδρασε στο τηλεφώνημά της λεκτικά ξαφνιασμένος. Σήμερα ήταν ψύχραιμος.
Είχε χρόνο να συνειδητοποιήσει το γεγονός μέσα σε μια μέρα; Από το Σάββατο μέχρι την Κυριακή; Ή μήπως ήταν η αρχική του αντίδραση προσποίηση; Σε αυτήν την περίπτωση, δε θα έπρεπε λογικά τώρα να συνέχιζε την προσποίηση; Δεν ήταν σίγουρη για αυτό, όμως η έμφαση με την οποία είπε ψέματα, ότι δεν ζήλευε το θύμα δεν έδινε και μια ιδιαίτερη αξιοπιστία στα λόγια του.

Κάτι άλλο όμως την έκανε να αναρωτιέται. Πήγε τελικά η Ζησοπουλου το αυτοκίνητο στο συνεργείο το πρωί της μερας του ατυχήματος; Αν ναι, γιατί ο Αριστοτέλης Μαύρος δεν της το είπε; Στην λίστα των τηλέφωνων ήταν αποθηκευμένο το νούμερό του, άρα τον πήρε τηλέφωνο. Δεν τον βρήκε; Μίλησε με κάποιον άλλο;

Και το θέμα των blog; Η ιστορία του Νικολόπουλου με τους ιδιαίτερα ενοχλητικούς Blogger στα chat που την πιέζουν να τους δώσει το τηλέφωνο ήταν ή αποτέλεσμα της ζήλιας του ή προσπάθεια να φέρει την προσοχή σε κάποιον άλλο. Τα chat που είχε διαβάσει στην αναφορά της σήμανσης, δεν είχαν καμιά ένδειξη πίεσης.
Έπρεπε οπωσδήποτε να έρθει σε επαφή με την συμφοιτήτρια του Νικολόπουλου και να διασταυρώσει τα ειπωθέντα.
Άναψε τη θέρμανση του αυτοκινήτου, έβαλε το αγαπημένo της CD να παίζει και συνέχισε το δρόμο της επιστροφής.

...

Έδωσε στον θυρωρό του αστυνομικού τμήματος τα χαρτιά από το συνεργείο με την λίστα των ανταλλακτικών της συντήρησης. Του ζήτησε να τα στείλει στον υπεύθυνο που έλεγξε το αυτοκίνητο. Το φαξ της τροχαίας δεν άφηνε περιθώρια αμφιβολίας. Το αυτοκίνητο είχε κομμένο σωληνάκι όχι κακοβαλμένο ή αποσυνδεμένο. Δεν μπορούσε να προσδιορίσει παρόλα αυτά τον λόγο που την έκανε να επιμένει να ερευνά προς αυτήν την κατεύθυνση. Ήξερε όμως ότι έπραττε σωστά αν άκουγε αυτή την μικρή φωνούλα μέσα της που επέμενε να στρέφει την προσοχή της στο συνεργείο και στον Αριστοτέλη Μαύρο.

Την ίδια στιγμή εκτύπωνε το φαξ στο διαμέρισμα της επιθεωρητού Ρίζου την δεύτερη σελίδα της αργοπορημένης νεκροψίας. Η πρώτη σελίδα ήταν η επίσημη αναφορά του παθολόγου Αποστόλου. Η δεύτερη ήταν χειρόγραφη και είχε τον τίτλο Απόδοση για μη μυημένους στα μυστικά της ιατρικής, π.χ. την αστυνομία. Η Μαρία Ρίζου θα σήκωνε όταν το διάβαζε αργότερα, τα φρύδια της εις ένδειξη παραίτησης... Το είχε πλέον πάρει απόφαση, μερικοί ανθρώποι είναι και παραμένουν ασυμπάθιστοι.

Ο Αποστόλου έγραφε πως ο θάνατος της Δήμητρας Ζησοπουλου ήταν ακαριαίος. Πέντε σπασμένοι σπόνδυλοι της αριστεράς πλευράς του θώρακα τρύπησαν τον πνεύμονα και την καρδιά, τα όργανα που κανονικά θα έπρεπε να προστάτευαν.
Κατά τα άλλα συνέχιζε ο παθολόγος στο τριών εβδομάδων έγκυο πτώμα βρήκα μια ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ιδιομορφία. Τα γεννητικά όργανα είχαν ενδείξεις πρόσφατων φλεγμονών. Οι φλεγμονές τέτοιου είδους είναι συνήθεις επιπτώσεις έντονων ή βίαιων σεξουαλικών επαφών.

-Συνεχίζεται-

ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.

Η ομορφια...

Η ομορφια
δεν διαφημιζει τον εαυτο της,
δεν κραβγαζει,
δεν επιθυμει,
δεν αναμενει την αντιδραση μας.

Απλα υπαρχει.
Θαυμα...
αναμεσα σε αλλα θαυματα της δημιουργειας.

Μακαρι να εχουμε ανοιχτα τα ματια μας,
να την βλεπουμε.
Να την νοιωθουμε...

H μερα των βραβειων...

Κερδισα (οκ, οχι μονη μου) και αλλο βραβειο.
Με τους συναδελφους γιορτασαμε σημερα καπως καθυστερημενα τα Χριστουγεννα. Πρωτα παιξαμε 2 ωρες bowling και μετα πηγαμε στο Mongo's για φαγητο. Ενα εστιατοριο μογγολικης κουζινας. Νοστιμα, μμμμμ....
Βραβειο της καλυτερης ομαδας στο bowling.

Eπιστρεφοντας απο την δουλεια
Δυο ωρες αργοτερα επαιζα bowling με τους συναδελφους στο Cosmo Bowling Center.

Η σουπα
Aρχισαμε με μια κολοκυθοσουπα, συνεχισαμε με αλλα νοστιμα οπως κρεας στρουφοκαμηλου, αντιλοπης ή καγκουρου και κλεισαμε με παγωτο βανιλια τιγανισμενο σε ενα τραγανο φιλο WAN-TAN.

Ο δρομος της επιστροφης

Καληνυχτα :-)

ΥΓ. Oι φωτογραφιες ειναι απο το κινητο. Οπως φαινεται θα πρεπει να ασχοληθω λιγο με το PhotoShop για να μαθω να διορθωνω τα χρωματα.

Ειμαι κοκετα; Ναι! Και πολυ μαλιστα :-)

Κερδισα το πρωτο μου (και ισως το μονο σε αυτην την ζωη ;-) βραβειο.
Το "Χρυσό Γουρούνι 2006" της κατηγορίας "Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης Ιστορίας Σε Μπλογκ"

Στο blog της Σίσσυ Ντάβλα - Brûlée μπορει κανεις να διαβασει την τελετη απονομης, μαζι με τις Pre- και After-Show.

Στο επομενο για τους βιαστικους το επιμαχο σημειο...
...Καλώ στη σκηνή τη Vasvoe και το lama της από την εξωτική Ζυρίχη! Vasvoe μου…

Καλησπέρα αγαπημένοι και αγαπημένες συνμπλόγκερς!!

Τί όμορφη βραδιά απόψε!! Πόσο χαίρομαι που έχω την τιμή να λαμβάνω μέρος στα 1α Χρυσά Γουρούνια 2006!!! Είμαι τόσο συγκινημένη που είμαστε όλοι εδώ απόψε και δίνουμε το παρόν στην λαμπερή αυτή διοργάνωση, γιατί πιστεύω πως έτσι πρέπει να είμαστε πάντα, μονιασμένοι κι αγαπημένοι να υμνούμε και να γιορτάζουμε την μπλογκόσφαιρά μας!! Απόψε ας σκεφτούμε όλα αυτά που μας δένουν, που μας κάνουν μια μεγάλη οικογένεια και αποτελούν την ταυτότητα της μπλογκοκοινότητας!!

Είμαι βέβαια πολύ περήφανη, αγαπημένοι μου και αγαπημένες μου συνμπλόγκερς, που αξιωνόμαστε απόψε να απολαύσουμε έναν διαγωνισμό με τόση ομορφιά όπως είναι τα Χρυσά Γουρούνια, που φέτος παίρνουν ζωή χάρη στην πανέμορφη, λαμπερή, ανεπανάληπτη, ροζ Γουρούνα φυσικά!! Ένα θερμό χειροκρότημα για τη Γουρούνα μας αγαπημένοι μου!!

Όλοι διαφορετικοί, όλοι ίσοι είμαστε στην μπλογκόσφαιρά μας αγαπημένοι μου!! Άλλοι γράφουν σεντόνια με τα σώψυχά τους ή εκφράζουν τις ευαισθησίες τους με ποιήματα, άλλοι στέλνουν τηλεγραφικά ποστς με ουσία, κάποιοι μας τραβούν το ενδιαφέρον με φωτογραφίες και καλλιτεχνικό υλικό και κάποιοι μας κρατάνε σε αγωνία με τα λογοτεχνικές τους ανησυχίες. Αυτή την τελευταία κατηγορία μπλόγκερ έχω απόψε τη τιμή να παρουσιάζω. Το βραβείο Χρυσό Γουρούνι Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης Ιστορίας Σε Μπλογκ!

Ας δούμε πρώτα ποιοι είναι οι υποψήφιοι Κατηγορίας Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης Ιστορίας Σε Μπλογκ!!

Σούζι Γραμματικού. Το Σουζάκι κάνει πολλές γυναικείες και γκέη ρομαντικές ψυχές να καρδιοχτυπούν εδώ και δυόμιση μήνες παρασέρνοντάς τους βήμα-βήμα, φιλί-φιλί στον κυκλώνα του μεγάλου έρωτά της. Θα παραμείνει ο Λάζαρος ο άντρας της ζωής της; Η υποψηφιότητα της Σούζης έγινε δυνατή χάρη στην ευγενική χορηγία της Κλάψεsoft και των προφυλακτικών Kruo-καιρός για δύο.

ViSta. Μετά το επιτυχημένο, πρώτο της Αστυνομικό Μυθιστόρημα η ViSta κρατάει το πιστό αναγνωστικό κοινό της σε αγωνία ακολουθώντας την πρωταγωνίστρια επιθεωρητή Ρίζου κατά την διαλεύκανση ενός φόνου με background την μπλογκόσφαιρα. Την υποψηφιότητα της ViSta υποστηρίζουν ο Συνεταιρισμός Ξηρών Καρπών ο Πασατέμπος και το Ορθογραφικό Λεξικό Μπουμπουνιώτη.

Και το χρυσό Γουρούνι Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης Ιστορίας Σε Μπλογκ απονέμεται... σε ποια λέτε εσείς;; Ανοίγω την καρτούλα με το αποτέλεσμα... νικήτρια για το Γουρούνι Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης Ιστορίας Σε Μπλογκ στα 1α Χρυσά Γουρούνια 2006 είναι η... ViSta!!

Συγχαρητήρια στο Ντίσελντορφ!! Συγχαρητήρια ViSta! Αυτές είναι οι στιγμές που θα θυμόμαστε αγαπημένοι και αγαπημένες μου συνμπλόγκερς!! Μας κάνεις περήφανους εμάς τους μπλόγκερς της ξενιτιάς με την διάκρισή σου ViSta! Μπράβο στη ViSta!! Νικήτρια στα 1α Χρυσά Γουρούνια 2006!! Τί άλλο μπορεί να εύχεται μία τόσο προσιτή και τόσο ταλαντούχα αστυνομική συγγραφέας; Είμαι πολύ συγκινημένη που έχω την τιμή να της απονείμω αυτό το Χρυσό Γουρούνι απόψε.

Πολλές οι συγκηνητικές στιγμές απόψε, αλλά είναι ώρα για την επόμενη κατηγορία, από μένα, καλή συνέχεια μπλογκόσφαιρα!! ...

YΓ. Και για την Vasvoe που το ζητησε ο ευχαριστήριος λόγος μου:
---
Ohhh... Ειναι η πρωτη φορα που μου απονεμεται ενα βραβειο :-) (δακρι συγκινησης) Ι want to thank the jurry και την vasvoe που με προτεινε.... την μαμα μου, τον manager μου, α ξεχασα δεν εχω manager, αλλα δεν πειραζει, ακουγεται ωραια...

Σουζη οταν τελειωσω το αστυνομικο, θα πρεπει οπωσδηποτε να σε διαβασω, το θεμα σου μαλλον θα με ενδιαφερει παρα μα παρα πολυ.
Εδω ομως θα πρεπει να κλεινω τον λογο μου, υπαρχει και κοσμακης που πρεπει να δολοφωνηθει, κρεμαστει, μαχαιρωθει ή να φαει καμια τουρτα αμυγδαλου με θρυψαλα και δεν πρεπει να τους αφησω να περιμενουν πολυ. Μην αλλαξουν γνωμη και μεινω απο υλικο...

Α και μην το ξεχασω, μηπως συνοδευεται στο υπεροχο βραβειο (το οποιο θα εχει τιμητικη θεση στην IVAR ραφιερα) και ενα ετοιμολογικο λεξικο;

Τα φιλια μου στην οικοδεσποτη και αγωνιστικους χαιρετισμους απο την ξενιτια. (κλαψ, κλαψ) :-)

Με παιρνει να κανω και ενα niple gate? Μπα, πλεον οχι, οκ, κριμα και θα ειχαμε και show στο show αλλα αφηνω καλυτερα τους αλλους που μπορουν... :-)

Mαρια Ριζου for ever, Nacht! :-)
----

Aστυνομικο (Στην Χαλκιδα για καφε)

Κυριακή

Η Μαρία Ρίζου ξύπνησε από μόνη της και χωρίς ξυπνητήρι στις 8.30 πμ της επόμενης μέρας. Κοίταξε το ρολόι της πανικόβλητη. Χρειάστηκε λίγο χρόνο μέχρι να συνειδητοποιήσει ότι ήταν Κυριακή και ότι δεν είχαν καθυστερήσει για το σχολείο και την δουλειά. Προτίμησε να παραμείνει για λίγο στο ζεστό κρεβάτι της και να χουζουρέψει. Η Κατερίνα κοιμόταν στο διπλανό δωμάτιο. Οι δρόμοι έξω ήταν ακόμα ήσυχοι.
Έφερε στο μυαλό της το πρόγραμμα της ημέρας. Αν ήθελε να είναι στις 2 στην Χαλκίδα θα έπρεπε να φύγει ελάχιστα πριν την μια. Στις δέκα και μισή θα περνούσε ο Δημήτρης για να πάρει την Κατερίνα να πάνε... Που θα πηγαίνανε αλήθεια; Δεν της είχε πει και η ίδια ξέχασε να ρωτήσει. Όπως και να είχε θα ερχόταν ο Δημήτρης στις δέκα και μισή και θα έφερνε την Κατερίνα στις έξι το απόγευμα.
Αποφάσισε ότι προλάβαινε να κάνει μια ωρίτσα jogging, σηκώθηκε και ντύθηκε στα γρήγορα. Μια ώρα περίπου αργότερα επέστρεψε ιδρωμένη, με ένα αχνίζον σώμα, βρεγμένα μαλλιά αλλά και παγωμένα μύτη, στέρνο και αυτιά.
Πέταξε τα ρούχα από το σώμα της και έκανε ένα μακρύ ζεστό ντουζ. Το καλύτερο στο jogging ήταν το ντουζ μετά το jogging έλεγε σε όποιον δεν ήξερε ήδη αυτή την αμπελοφιλοσοφία της. Φόρεσε καθαρά ρούχα, χτένισε τα βρεγμένα μαλλιά της και έφτιαξε το τραπέζι για πρωινό. Η Κατερίνα δεν έδινε ακόμα σημείο ζωής. Γέμισε την καφετιέρα με νερό, έβαλε στο φίλτρο καφέ και όσο περίμενε να ετοιμαστεί πήγε πίσω στο μπάνιο να στεγνώσει τα μαλλιά της. Είχαν μακρίνει πάλι, έπρεπε να φρεσκάρει σύντομα το κόψιμο. Δεν θα άφηνε όμως να της τα κόψουν κοντά, της άρεσαν τελευταίως ξανά τα μακριά μαλλιά. Έτσι όπως κυματιστά και ανάλαφρα πλαισίωναν το πρόσωπό της και κατέληγαν σε μικρές μπούκλες λίγο πιο κάτω από τους ώμους. Από τότε που χώρισε με τον Δημήτρη τα είχε αφήσει να μακραίνουν. Ένας ψυχολόγος θα έλεγε, ότι τα μακριά μαλλιά είναι ένδειξη της διαθεσιμότητάς της για μια καινούργια σχέση και ενός ατόμου με σταθερό χαρακτήρα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο ίσχυε κατά την γνώμη της.

...

Δεκαπέντε λεπτά μετά τις δυο πέρασε η επιθεωρητής Μαρία Ρίζου την καινούργια γέφυρα της Χαλκίδας. Πήρε την πρώτη έξοδο και σταμάτησε αριστερά στο πάρκιν λίγο πριν το τούνελ. Είδε ένα άνδρα ντυμένο με ένα μαύρο παντελόνι, γκρίζο μπουφάν, κασκόλ, σκούφο και γάντια να πηγαινοέρχεται για να μην ξεπαγιάσει.

-Ο κος Νικολόπουλος; ρώτησε. Ο άνδρας κούνησε καταφατικά το κεφάλι του και πρότεινε το δεξί του χέρι για χειραψία.
Μαρία Ρίζου, Επιθεωρητής της Αστυνομίας, συνέχισε και του έσφιξε το χέρι. Tα συλλυπητήριά μου, συγχωρείτε την καθυστέρηση, χάθηκα στην Αθήνα ψάχνοντας την πρόσβαση στον αυτοκινητόδρομο. Τέλος πάντων, μήπως μπορούμε να πάμε κάπου να πιούμε έναν ζεστό καφέ;
-Βεβαίως, έχετε ξαναέρθει στην Χαλκίδα;
-Όχι δυστυχώς, πρώτη φορά έρχομαι, εμπιστεύομαι την επιλογή σας.

Πέντε λεπτά αργότερα διάλεξαν ένα τραπέζι με δυο καθίσματα στο παραδοσιακό καφενείο της Χαλκίδας και παράγγειλαν δυο ζεστούς καφέδες με γάλα.

-Κε Νικολόπουλε πότε είδατε για τελευταία φορά την κα Ζησοπουλου;
-Tην Δευτέρα το πρωί. Είχε έρθει από το βράδυ της Παρασκευής. Περάσαμε μαζί το Σαββατοκύριακο και την Δευτέρα πρωί, θα ήταν γύρω στις 6, έφυγε κατευθείαν για την δουλειά της.

-Ήταν ένα ωραίο Σαββατοκύριακο; Είχατε μια καλή σχέση μεταξύ σας;
-Βεβαίως ήταν ωραίο, όπως όλα τα Σαββατοκύριακα τους τελευταίους 8 μήνες. Ήμασταν τρελά ερωτευμένοι. Γνωριστήκαμε μέσω του ίντερνετ σε ένα φόρουμ νέων ανθρώπων. Από το πρώτο μήνυμα που ανταλλάξομε με μάγεψε ο τρόπος της, ήταν τόσο μελαγχολικός και δυναμικός συνάμα. Ήταν άνθρωπος των αισθήσεων, είχε ευαισθησίες, ανησυχίες. Δεν ήταν επιφανειακή σαν τις άλλες της ηλικίας της.

-Ήταν και εκείνη ευχαριστημένη από την σχέση σας; Εννοώ δεν ήταν λίγο δύσκολο; Εσείς εδώ, εκείνη στην Αθήνα;
-Σίγουρα δεν ήταν ότι πιο απλό υπάρχει, αλλά δεν γινότανε αλλιώς. Έχω ένα συμβόλαιο εργασίας για πέντε χρόνια και είναι δεμένα τα χέρια μου. Είμαι πολιτικός μηχανικός και δουλεύω στην εταιρεία που έχει αναλάβει τον έλεγχο και την συντήρηση της νέας γέφυρας. Η δουλειά αυτή είναι η πρώτη θέση μου μετά τις σπουδές και είναι πολύ σημαντικό για την καριέρα μου να την κρατήσω. Της είχα προτείνει να έρθει να μείνει εδώ, αλλά έλεγε ότι δεν μπορούσε λόγω της δουλειάς της στο νηπιαγωγείο. Είμαι σίγουρος ότι δε θα δυσκολευόταν να βρει εδώ κάτι ανάλογο, νομίζω όμως ότι της ήταν σημαντικό να μην χάσει την ελευθέρια της από τώρα. Αποφασίσαμε λοιπόν να γνωριστούμε πρώτα καλύτερα και μετά από 3 χρόνια που λήγει το συμβόλαιο θα αποφασίζαμε αν θα ερχόταν εκείνη εδώ, αν εγώ έψαχνα κάτι στην Αθήνα ή αν τελικά πηγαίναμε και οι δυο κάπου αλλού.

-Δεν σας έπιανε η μοναξιά έτσι μακριά ο ένας από τον άλλο;
-Κάθε δεύτερη μέρα τηλεφωνιόμασταν, συζητάγαμε μέσω του υπολογιστή όσο πιο συχνά γινότανε και κάθε Σαββατοκύριακο το περνούσαμε μαζί. Έχω την εντύπωση πως επικοινωνούσαμε πολύ πιο συχνά από άλλους που μένουν πόρτα με πόρτα. Μερικές φορές όμως αναγνώριζα στην φωνή της μια θλίψη. Σίγουρα κούραζε η σχέση εξ αποστάσεως, αλλά δεν υπήρχε και άλλη δυνατότητα. Έπρεπε να κάνουμε κουράγιο αυτά τα 3 χρόνια.

-Από την Δευτέρα δηλαδή δεν ξανασυναντηθήκατε; Εσείς δεν κατεβήκατε Αθήνα;
-Όχι, δεν είχα ρεπό και χωρίς αυτοκίνητο είναι πραγματικά δύσκολο να πάω για λίγες ώρες μέσα στην εβδομάδα. Είχαμε κανονίσει να κατέβω την Παρασκευή το βράδυ, αλλά ο συνάδελφος που θα έκανε την εφημερία για το Σαββατοκύριακο αρρώστησε και η εταιρεία έβαλε εμένα να τον αντικαταστήσω. Πήρα την Δήμητρα τηλέφωνο να της το πω, αλλά δεν την βρήκα. Πρέπει να ήταν την Πέμπτη. Πότε είπατε συνέβη το δυστύχημα της;

-Την Πέμπτη το απόγευμα φεύγοντας από το νηπιαγωγείο.
-Για αυτό δεν αντέδρασε στα μηνύματά μου... Ήταν ήδη νεκρή λοιπόν. Τι συνέβη αλήθεια;

-Η τροχαία λέει ότι κάποιος είχε κόψει το σωληνάκι των υγρών των φρενών. Μπορείτε να φαντασθείτε ποιος θα μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο;
-Δεν ξέρω τι να σας πω, ίσως ήταν κανένας από τους blogger. Η Δήμητρα έγραφε blog, Χρειαζόταν το τρόπο έκφρασης, την ηρεμούσε μου είχε εξηγήσει, όταν την ρώτησα και εγώ τί βρίσκει στα δημόσια ημερολόγια. Δεν συμφωνούσα ιδιαίτερα με την ιδέα ότι διατυμπάνιζε την ιδιωτική μας ζωή στο ίντερνετ, αλλά εκείνη έλεγε πως επειδή δεν γράφει το επίθετό της και την περιοχή που μένει δεν διατρέχει κανένα κίνδυνο. Ποιος ξέρει όμως τι ψυχοπαθείς κυκλοφορούν εκεί. Η Δήμητρα μου έλεγε πως υπήρξαν κάποιοι ιδιαίτερα ενοχλητικοί στο chat, που επέμεναν να τους δώσει το τηλέφωνό της. Τις προάλλες είχε πάει σε μια συνάντηση των blogger, ποιος ξέρει ποιους γνώρισε εκεί. Την συμβούλεψα να μην πάει, αλλά δεν με άκουσε.

-Δεν πήγατε μαζί στην συνάντηση;
-Όχι δεν γινότανε, ήταν μέσα στην εβδομάδα και έπρεπε να δουλέψω την επόμενη μέρα.

-Τί έγραφε αλήθεια η κα Ζησοπουλου στο blog της;
-Τα προσωπικά μας υποθέτω, δεν μου είχε δώσει τη διεύθυνση. Κάποτε την ρώτησα και με κορόιδεψε άφησε να έχουμε και κανένα μυστικό, αν τα ξέρεις όλα θα χάσεις το ενδιαφέρον σου μου είπε.

-Ξέρετε αν είχε πρόβλημα με το αυτοκίνητό της;
-Περίεργο που με ρωτάτε, την Τετάρτη το βράδυ στο τηλέφωνο είπε πως θα πήγαινε την επόμενη στο συνεργείο γιατί δυσκολευόταν να το βάλει μπρος. Ήταν ιδιαίτερα εκνευρισμένη για το γεγονός, γιατί το αυτοκίνητο ήταν σχεδόν καινούργιο, μόνον 3 χρόνων, και μόλις πριν ένα μήνα το είχε πάει για συντήρηση.

-Στο αρχείο της αστυνομίας βρήκα παρεμπιπτόντως μια εγγραφή ενός περιστατικού με μια συμφοιτήτριά σας. Τί είχε συμβεί αλήθεια;
-To περίμενα ότι θα με ρωτήσετε, αλλά δεν πειράζει, δεν ήταν και τίποτε σημαντικό άλλωστε, απλή παρεξήγηση. Η Βασιλική ήταν το κορίτσι μου. Ήμασταν καλεσμένοι σε ένα πάρτυ συμφοιτητών, αλλά δεν μπορούσα να πάω γιατί έπρεπε να δουλέψω. Είχα μια δουλίτσα σε ένα εστιατόριο για να εξοικονομώ τα έξοδά μου. Της είπα λοιπόν να πάει εκείνη νωρίτερα και εγώ θα ερχόμουνα αργότερα μετά δουλειά. Όταν έφτασα, θα ήταν γύρω στα μεσάνυχτα, ήταν πιωμένη και χόρευε σφιχταγκαλιασμένη με έναν άλλο. Πρότεινα να την πάω σπίτι, αλλά δεν ήθελε, φώναζε, αντιδρούσε παράλογα μέσα στο μεθύσι της, αναγκάστηκα να την πιάσω σταθερά και να την πάρω από το διαμέρισμα. Πήραμε ένα ταξί και την κουβάλησα στο σπίτι γιατί την πήρε ο ύπνος μέσα στο αυτοκίνητο. Την επόμενη μέρα δεν θυμότανε τίποτε από την προηγούμενη νύχτα. Όταν είδε της μαυρίλες στα μπράτσα της έτρεξε στην αστυνομία και κατέθεσε μήνυση εναντίον μου, την απέσυρε όμως μόλις τα παιδιά της παρέας της εξήγησαν τι πραγματικά συνέβη.

-Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Μια τελευταία ερώτηση μόνον... Ζηλεύατε την φίλη σας;
-Εγώ; Ποτέ! είπε με έμφαση και έκανε νόημα στον σερβιτόρο για τον λογαριασμό.

-Συνεχίζεται-

ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.

To αποφασισα...

Σημερα θα κανω κατι πρωτοτυπο.
Κατι το απιθανο.
Κατι το ριζοσπαστικο...

Θα πεσω για υπνο πριν τις δεκα και οχι στις μιαμισι ή δυομισι όπως εχθες και ολες τις προηγουμενες εβδομαδες.
Το αποφασισα και θα γινει. Αλλωστε δεν μπορω να κανω και αλλιως.
Τα ματια κλεινουν κλεινουν απο μονα τους τοσο που φοβαμαι οτι ισως και αυτο το κειμενο να μην μπορεσω να το τελειωσω...

Ονειρα γλυκα λοιπον.
Ονειρα γλυκα μας!

Aστυνομικο (Ζηλεια το κινητρο;)

Σάββατο 10.08μμ

Ο Γιώργος δεν ήταν στο σπίτι του για να απαντήσει στο τηλέφωνο της Μαρίας Ρίζου. Η ψυχρολουσία της απρόσωπης απάντησης του αυτόματου τηλεφωνητή μπορεί να μην της ήρθε βολική αλλά δεν την ξάφνιασε. Και αυτό το βράδυ θα το περνούσε μόνη της.
"Αλλαγή σχεδίων λοιπόν" είπε στον εαυτό της και με τα κλειδιά του διαμερίσματος στο χέρι κατέβηκε τις σκάλες μέχρι τον όροφο της Ειρήνης. Είδε ένα τρεμοπαίζον φως κάτω από την πόρτα. Αφουγκράστηκε τους ήχους που ερχόντουσαν από το διαμέρισμα, αυτοί της τηλεόρασης και ξαφνικά δυνατά γέλια αντίδρασης. Γυναικείο γέλιο. Από ένα μόνον άτομο. Χτύπησε την πόρτα δισταχτικά.
-Ειρήνη, συγνώμη για την ενόχληση, ευτυχώς δεν κοιμάσαι, μήπως μπορώ να δανειστώ το laptop σου; Θέλω να κοιτάξω κάτι στο ίντερνετ, να στο επιστρέψω αύριο το πρωί; ρώτησε η Ρίζου όταν παρουσιάστηκε η σιλουέτα της Ειρήνης στην ανοιχτή πόρτα.
-Κανένα πρόβλημα, βλέπω τηλεόραση και δεν το χρησιμοποιώ αυτήν την στιγμή. Αν δεν έχεις καλή σύνδεση με το ασύρματο δίκτυο στο διαμέρισμά σου, μπορείς να μείνεις εδώ όσο χρειάζεσαι και ανεβαίνω εγώ στην Κατερίνα. Τι προτιμάς;
-Θα δοκιμάσω και αν δεν δουλέψει θα ξανακατέβω, είσαι ένας θησαυρός, είπε και της έδωσε ένα φιλάκι στο μάγουλο.

Πίσω στο διαμέρισμα της πληκτρολόγησε την διεύθυνση του blog της Ζησοπουλου. http://nipiagogos.blogspot.com

"Ώστε έτσι είναι ένα ημερολόγιο..." σκέφτηκε και αφού χρειάστηκε λίγο χρόνο μέχρι να καταλάβει πως κανείς καλεί τα διάφορα κείμενα, τα διάβασε όλα, το ένα μετά το άλλο. Tης άρεσε ο τρόπος που έγραφε η Ζησοπουλου. Της θύμιζαν τις συζητήσεις της στο chat. Ένα από αυτά της τράβηξε ιδιαίτερα την προσοχή. Είχε τον τίτλο Μερικές φορές σε φοβάμαι
Αναιρεί το κρύο το άγγιγμά σου...
Εξατμίζει τις σκέψεις η μυρωδιά σου...
Σβήνουν οι άλλοι στην θωριά σου...
Χορταίνω όταν σε γεύομαι...
Ακούω πραγματικά μόνον ότι μου ψιθυρίζεις....

Σώματα και αισθήσεις είμαστε την στιγμή του έρωτα.
Μάτια, μύτη, αυτιά, στόμα, δέρμα... Τίποτε άλλο.
Απόλυτα σώματα.

Το νιώθεις, το ξέρεις ότι σε επιθυμώ.
Γιατί τότε ζηλεύεις;
Ποιον ακριβώς δεν εμπιστεύεσαι; Εμένα, το ίντερνετ ή τα άτομα που το αποτελούν;

Φοβάσαι πως ψάχνω μόνον την αίσθηση;
Θεωρείς τον εαυτό σου αντικαταστήσιμο;
Μερικές φορές Θ. σε φοβάμαι...
Δεν μου αρέσει να σε φοβάμαι...

"Τί φόβιζε ακριβώς τη Ζησοπουλου στην συμπεριφορά του Θοδωρή Νικολόπουλου;" αναρωτήθηκε η επιθεωρητής. "Είχε αυτοκαταστροφικές τάσεις ο φίλος της ή νόμιζε ότι θα μπορούσε να κάνει κάτι κακό σε εκείνη; Ήταν τόσο ισχυρή η ζήλια του ώστε να στέκει ως κίνητρο απόπειρας δολοφονίας; Είχε μάθει ότι η φίλη του έκανε chat και με άλλους; Του το είχε μήπως κρύψει; Πόσο να είναι χρονικά η απόσταση των 100 χλμ. Χαλκίδα/Αθήνα; Λογικά θα μπορούσε κάλλιστα να πείραξε το σωληνάκι των φρένων του αυτοκινήτου κάποια στιγμή το βράδυ της Τετάρτης ή την Πέμπτη πρωί εκεί που ήταν παρκαρισμένο. Το βράδυ, όταν όλοι κοιμούνται είχε λιγότερες πιθανότητες να τον δούνε. Το πρωί όμως θα ξάφνιαζε λιγότερο η θέα κάποιου που μαστορεύει τάχα το αυτοκίνητό του γιατί δεν παίρνει μπρος λόγω του κρύου."

Μπήκε στις ειδικές σελίδες της τροχαίας στο ίντερνετ, στο τμήμα αδειών κυκλοφορίας.
έδωσε το όνομα και τον κωδικό της και πληκτρολόγησε τον όνομα του Θεόδωρου Νικολόπουλου μόλις το σύστημα της έδωσε πρόσβαση στα κλειδωμένα για το κοινό αρχεία της αστυνομίας. Ήταν περίεργη να μάθει αν ο Νικολοπουλος είχε δηλωμένο αυτοκίνητο στο όνομά του. Δεν είχε, αλλά αυτό δεν σήμαινε τίποτε. Το σύστημα επιβεβαίωσε την εικασία της, ότι είχε δηλαδή άδεια οδήγησης. Με άδεια και αστυνομική ταυτότητα θα μπορούσε να νοικιάσει ένα αυτοκίνητο, να κατεβεί Γλυφάδα, να πειράξει το αυτοκίνητο της Ζησοπούλου και να ξαναφύγει χωρίς να πάρει είδηση κάνεις την παρουσία του στην Αθήνα.
Χρησιμοποίησε μια άλλη μηχανή έρευσες για να δει ποιές άλλες καταγραφές υπήρχαν στο σύστημα της τροχαίας στο όνομά του.
Καμιά.
Βγήκε από την τράπεζα δεδομένων της τροχαίας και μπήκε σε αυτή της αστυνομίας, δίωξης εγκλημάτων. Bingo!
Μια συμφοιτήτρια του Νικολόπουλου είχε καταθέσει πριν 5 χρόνια μήνυση εναντίον του για σωματική παρενόχληση. Η υπόθεση δεν έφτασε στα δικαστήρια γιατί η κοπέλα αναίρεσε την κατάθεση της αργότερα, παρεξήγησε τάχα τις προθέσεις του γιατί ήταν πιωμένη την στιγμή του συμβάντος.
"Δεν είναι πολύ" σκέφτηκε, "αλλά ίσως αρκεί".

Μια που είχε πρόσβαση στο σύστημα έδωσε το όνομα του μηχανικού αυτοκινήτων: Αριστοτέλης Μαύρου. Δεν μπορούσε να εξηγήσει τον λόγο αλλά κάτι στην αντιδρασή του την έβαζε σε υπόνοιες. Τίποτε.
Κοίταξε το ρολόι της. "Καιρός για ύπνο" σκέφτηκε όταν είδε ότι είχε φτάσει μεσάνυχτα... όμως η περιέργεια την παρακίνησε να πληκτρολογήσει άλλο ένα όνομα. Γαβρίλης Παπαγιάννης...
Δεν πρόλαβε να δει την απάντηση της έρευνας, γιατί με ένα πιιιιιιιν έσβησε προηγουμένως ξαφνικά ο υπολογιστής. Η Μαρία Ρίζου είχε θυμηθεί μεν να συνδέσει το τροφοδοτικό στον υπολογιστή, αλλά ξέχασε να βάλει την άλλη πλευρά του στην μπρίζα.

-Συνεχιζεται-

ΥΓ. H ιστορία και τα πρόσωπα της αστυνομικής ιστορίας είναι φανταστικά και ουδεμία ομοιότητα έχουν με καταστάσεις και πρόσωπα της πραγματικότητας.