Aπάθεια

Απάθεια μετά τον πόνο.
Ηρεμία μετά την πίεση.
Ενέργεια.
Δυο βήματα μπροστά και εγώ πίσω της.
Απάθεια...
Ακριβώς μέσα μου.

Άρα...

Το ομορφότερο όνειρο για μένα είναι να δω ό,τι αιωρούμαι, έτσι χωρίς προσπάθεια χωρίς φόβο και χωρίς εξωτερική βοήθεια.
Γιατί αλήθεια;
Ξεπηδά από μέσα μου ασυναίσθητα η αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να υπερβεί την φύση του; Να νικήσει την βαρύτητα; Να γίνει -έστω και για λίγο- πουλί. Να πετάξει και να ξεπεράσει έτσι γήινα εμπόδια; Να αναιρέσει μια ένα φτερούγισμα μια δύσκολη στιγμή, να ανατρέψει μια "στενή" λογική;

Όσο και αν μου αρέσει στο όνειρο, τόσο με κουράζει όμως και με κάνει να νιώθω άσχημα όταν συμβαίνει στην πραγματικότητα. Όταν δεν ξέρω δηλαδή που ακριβώς "βρίσκομαι" γιατί μια κατάσταση είναι ρευστή και δεν μπορώ να αναγνωρίσω την κατάληξή της ή το πραγματικό της μέγεθος. Όταν "αιωρούμαι" λοιπόν χωρίς να ξέρω πότε και που θα προσεδαφιστώ ή ποια είναι η σωστή στιγμή να ξεδιπλώσω τα φτερά μου για να αρχίσω την πτήση.

Και όμως... όσο αιωρούμαι δεν πέφτω. Όσο δεν πέφτω δεν χτυπώ, όσο δεν χτυπώ δεν πονάω, όσο δεν πονάω μπορώ να χαίρομαι και όταν χαίρομαι πρέπει παραδεχτώ πως είμαι καλά.

'Αρα...

To κατάστημα κλείνει...

Το κατάστημα κλείνει για λίγα λεπτά και το ρίχνει στον ύπνο. Αν δει κανείς ένα κατάστημα με κατεβασμένα τα ρολά του, τυλιγμένο σε μια μπλε κουβέρτα, μαζεμένο σε εμβρυακή στάση, να αναστενάζει απαλά με αυτά που βλέπει στα όνειρά του από καιρό εις καιρό, παρακαλείται να μην το πειράξει.

Σσσς, θα ξυπνήσει...
Έλα, ύπνε μ', και πάρε το και πάν' το στις μπαχτσέδες
και γιόμισε τον κόρφο του λουλούδια και μενεξέδες.

Ψέμα ή αλήθεια;

Τι θα γινόταν αν τελειώνοντας η ζωή σου συνειδητοποιούσες ό,τι ποτέ δεν αγάπησες;
Τι θα γινόταν αν τότε καταλάβαινες πως στην ανάγκη σου να βρεις την αγάπη, απλά κορόιδεψες το μυαλό σου πείθοντάς το ότι αγαπάς; Και πως όλα μα όλα όσα νόμισες ότι ένιωσες ήταν ψέματα;
Θα χαιρόσουν που θα μάθαινες έστω και τόσο αργά την αλήθεια ή θα προτιμούσες το ψέμα, μη θέλοντας να αποδεχθείς πως απέτυχες;

Eγώ, μια καρδιά και το όνομά μου

Τι και αν είναι λανθασμένα γραμμένο;
Θα βρει κανείς άραγε που κρύφτηκε το λάθος;

Kουκλοθέατρο

Κουκλοθέατρο, παραμύθι, μουσική
παιδικές ματιές αιχμαλωτίζουν
κουρασμένες μαμάδες υπνωτίζουν,
με την προσπάθειά τους ευαίσθητοι ηθοποιοί.

Tι σου λείπει;

-Τι σου λείπει, όταν δεν σου λείπει τίποτε;
-Η αίσθηση της πραγματικότητας.

-Πώς ξέρεις, ότι δεν σου λείπει τίποτε;
-Όταν μιξοκλαίγεσαι από πληγωμένο εγωισμό ενώ άλλοι λιώνουν από την αρρώστια.

-Τι σου λείπει λοιπόν;
-Τίποτε

Kόκκινο, κίτρινο, πράσινο, καφέ

Ταξίδι στον χρόνο

Ώρες ώρες θα ήθελα να ήμουν παιδί.
Με άλλα παιδιά να παίζω ανέμελα με τις ώρες.
Να κάνω τραμπάλα, να κρέμομαι από σκοινιά,
από σίδερα μέχρι να βγάλουν φουσκάλες τα χέρια.
Να τρέχω, να κυνηγώ, να με κυνηγούν, στο "σπιτάκι" για ελάχιστα λεπτά να ξεκουράζομαι.
Να ρωτώ την μαμά μου για νερό όταν διψώ, να τρώω ένα σουσαμένιο κουλούρι όταν πεινάσω. Να πέφτω μετά το μεσημεριανό φαγητό για ύπνο γεμάτο όνειρα. Να μουτρώνω όταν θέλουν να με βγάλουν φωτογραφία. Να μαλώνω στα αστεία με τις αδερφές μου, να τα "χαλάμε" μεταξύ μας και να τα ξαναφτιάχνουμε. Να ακούμε μαζί την Θεία Λένα στο ραδιόφωνο και να βλέπω κουκλοθέατρο με την Σουβλίτσα. Να στρώνουμε βραδυνό στο φερφορζέ τραπέζι - τα καλοκαίρια έξω στο μπαλκόνι. Tρία παιδιά, μια γλυκιά μαμά, ένας σκύλος που ζητιανεύει μια λιχουδιά και οι λεύκες τριγύρω μας.

Ώρες ώρες θα ήθελα να ήμουν παιδί...

Aγκάθι

Παλιό αγκάθι σκαλωμένο
στην καρδιά χρόνια ξεχασμένο
τσιμπάς με επιμονή εσύ
και εγώ αντιδρώ ενστικτωδώς χωρίς επιλογή

Θα σταματήσεις ποτέ αλήθεια
όταν το σώμα μου μεταλλάξεις;
Αγκάθι σαν και εσένα εμένα την ίδια.
Αυτή είναι η λύση που διατάζεις;

Ή μήπως δεν είσαι εσύ αλλά εγώ
αυτή που σε κρατά σφιχτά και δεν σε αφήνει
από συνήθεια, από φόβο,
ότι τάχα μόνη της δεν μπορεί να ζήσει;

Παλιό αγκάθι σκαλωμένο
στην καρδιά χρόνια ξεχασμένο
σκάψε, την έξοδο να βρεις προσπάθησε
βρες άλλον να ενοχλείς, αυτή εδώ "αρκεί" λέει, το αποφάσισε.

Aγαπητό ημερολόγιο...

Πόσο θα ήθελα να σου γράψω κάτι ανάλαφρο. Κάτι που να σε κάνει να χαμογελάς όσο το διαβάζεις. Κάτι που να σου δώσει κουράγιο όσο άσχημα και αν νιώθεις. Που να μπορεί να σε μεταφέρει κάπου αλλού. Ψηλά ψηλά ανάμεσα στα αραιά κάτασπρα σύννεφα με τις ροζ αποχρώσεις. Και όσο αιωρείσαι, έτσι απλά και ήρεμα, χωρίς να χρειάζεσαι να κάνεις καμία απολύτως προσπάθεια, να κοιτάζεις μια τον γαλάζιο πλανήτη μας, μια το σκοτεινό διάστημα. Και να μη ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Την ανείπωτη ομορφιά της σφαίρας, την απεραντοσύνη των πιθανοτήτων ή την απίστευτη σύμπτωση της ύπαρξής σου. Και αν δεν αντέξει η ψυχή σου, και ξεχειλίσει η χαρά από το ον σου, όπως ξεχειλίζει ο ελληνικός καφές στο κατσαρολάκι φουσκώνοντας, να σε αγκαλιάσω με στοργή και να σε κοιτώ στα μάτια όσο πέφτουμε. Και οι κουκκίδες μπροστά μας να μεγαλώνουν ολοένα όσο τις πλησιάζουμε. Να παίρνουν σιγά σιγά μορφή και αναγνωρίσιμο χρώμα. Πιο σφιχτά να αγκαλιαζόμαστε όσο πιο μεγάλο γεμίζει στα μάτια μας το γαλάζιο. Ενωμένοι σε ένα σώμα πλέον να διεισδύσουμε με σιγουριά την ήρεμη επιφάνεια του νερού, χωρίς φόβο, χωρίς αγωνίες. Δεν υπάρχει το κρύο για μας που είμαστε ένα, δεν υπάρχουν ταραγμένα κύματα, δεν υπάρχουν βράχοι μόνον ύφαλοι. Τον δρόμο μας δείχνουν τα υποθαλάσσια ρεύματα, σύντροφοι στο κολύμπι μας πολύχρωμα ψάρια. Μας χαϊδεύουν με ένα πτερύγιο και γινόμαστε και εμείς άλλο ένα πολύχρωμο ψάρι. Πυκνά φύκια μας κάνουν σινιάλο. Χαλαρή η κίνησή μας, παρόμοια πτήσης, κρυστάλλινα νερά, σκουραίνουν ολοένα όσο βυθιζόμαστε. Βυθιζόμαστε χωρίς σταματημό στην μαγεία των ωκεανών, εκεί που το φως σιγά σιγά λιγοστεύει, εκεί όπου τα ψάρια πηγαίνουν για να κοιμηθούν στην προστασία του σκοταδιού. Όμως το σκοτάδι για να σε ευχαριστήσει και μόνον γίνεται βελούδινος μανδύας. Τυλίγεται απαλά γύρω σου, ζεσταίνει το σώμα σου, ψιθυρίζει αγαπημένες μελωδίες και αναρωτιέται αν θα νιώσει την στιγμή που θα παραδωθείς στην γλυκιά κυριαρχία του ονείρου...

23:16, Update: Στην Ελλάδα έχει ήδη μπει η Πέμπτη. Εδώ χρειάζεται άλλα 44 λεπτά. Ποιά χώρα καθορίζει αλήθεια από πότε γιορτάζεις γενέθλεια; Εκείνη της γέννησής σου, ή εκείνη στην οποία ζεις;

Ένα μουσικό σοκολατάκι; Midnight At The Oasis, Renee Olstead.

Eύκολη ζωή

Ποιός άραγε μπορεί πλέον να πιστέψει μια τέτοια πρόταση; Πώς μπορεί κανείς να αποδεχτεί την αλήθεια της; Που να βρει τον χρόνο άλλωστε να το καλοσκεφτεί; Έτσι στο κυνήγι των αναγκών, στο τρέξιμο για την πραγματοποίηση όλων αυτών των δραστηριοτήτων που είναι καταχωρημένοι στην ατζέντα, των δρομολογημένων και μη. Εκεί που δεν έχει ούτε χρόνο για δεύτερη αναπνοή, για δεύτερη ματιά, για δεύτερη σκέψη πέρα από τις απαραίτητες για την επόμενη κίνηση, την επόμενη δουλειά.
"Είναι εύκολη η ζωή", θα σου πω, και εσύ θα γελάσεις ειρωνικά...
"Είναι εύκολη για σένα", θα μου πεις, "γιατί δεν είσαι σε θέση να καταλάβεις τις αλληλοεπιδράσεις των γεγονότων. Πως το ένα, ακόμα και το ασήμαντο επηρεάζει κάτι άλλο πολύ μεγαλύτερο και ίσως για τα μάτια σου εντελώς άσχετο με εκείνο το μικρό. Πως μια έξυπνη κίνηση σε αυτόν τον τομέα καλυτερεύει τις προοπτικές σου σε ένα άλλο. Πως μια λανθασμένη αντίδραση κάπου αλλού σε φρενάρει σε άλλα σχέδια και ούτω καθεξής."
Ναι, ναι δεν αμφιβάλω, τα πιστεύεις αυτά που λες, δεν προσπαθείς να με περιπλανήσεις, ούτε και να κάνεις τον παντογνώστη. Όμως αν κάποτε βρεις λίγα δευτερόλεπτα, δοκίμασε να κάνεις το εξής παιχνίδι σκέψης.

Σκέψου να ήταν όλη η ζωή ένα παιχνίδι αγάπης και ο λόγος παρουσίας μας σε αυτόν το πλανήτη να ήταν πως να μάθουμε να συμμετάσχουμε καλύτερα στο παιχνίδι αυτό. Να μετρούσαμε τον πλούτο και την επιτυχία μας, σε μονάδες αγάπης που δώσαμε και λάβαμε. Να αξιολογούσαμε την σημασία μας, με βάση την στοργή και το ενδιαφέρον που προσφέραμε. Να μαθαίναμε να αγαπούσαμε ακριβώς όπως το κάνουμε για τους άλλους - χωρίς σκέψεις κέρδους ή λογικές αιτιολογίες - και τον ίδιο τον εαυτό μας...



"Ε ναι, τότε ναι", είμαι σίγουρη θα ξέσπαγε από μέσα σου. "Αν αυτή είναι πραγματικά η ζωή και το νόημά της... τότε είναι αδιαφιλονίκητα μια εύκολη ζωή".
"Έτσι είναι αν έτσι το θελήσεις" θα σκεφτόμουν τότε εγώ όσο θα σου ευχόμουν
"καληνύχτα ψυχή μου..."

Σκιές;

Γεύση δακρύων
σε ένα ποτήρι γάλα
Τρεμοπαίζον
φως κεριών
Σκιές, μορφές αναμνήσεων
στιγμές που πέρασαν
χαμένες ελπίδες


Πρόσεχε που θα κοιτάξεις.
Πρόσεχε τι θα κρατήσεις μέσα σου
Εσύ διαλέγεις.
Σκιές ή το φως;

Θάρρος

Φως, σκιές, χρώματα, φόρμες
έχεις μάτια να τις βλέπεις;
Μυρωδιές, γεύσεις, ήχοι
έχεις αισθήσεις να τους νοιώσεις;

Προβλήματα, λύσεις, οικονομικές συναλλαγές,
έχεις την διάνυα να καταλάβεις;
Αναμνήσεις αγάπης, συμπάθειας, απογοητεύσεων
έχεις την δύναμη να ξεπεράσεις;

Νεότητα, πρόοδο, εκπλήρωση, χαρά
έχεις την αφέλεια να αναζητάς;
Ενέργεια, δύναμη, εξέλιξη
νομίζεις πως μόνον σε άλλους βρίσκονται.

Έχεις το θάρρος να σταματήσεις να λυπάσαι τον εαυτό σου;

H γοητεία της φωτιάς

Δαγκώνω και σε σκέφτομαι

Έξι εβδομάδες έχουν περάσει από τότε που επέστρεψες στην ζωή μου. Είχαμε καιρό να ιδωθούμε... Είχα τους λόγους μου που σε κρατούσα σε απόσταση, στο είχα πει, όμως και εσύ δεν επιδίωξες μια συνάντηση...
Από τότε βλεπόμαστε τουλάχιστον μια φορά την εβδομάδα και αν μπορούσα, θα ήθελες να ερχόμουν πιο συχνά σε εσένα. Όμως το ξέρεις, χρειάζομαι χρόνο για να ανασυγκροτηθώ μετά από τις συναντήσεις μας. Νομίζεις πως είμαι δυνατή, πως δεν έχω φοβίες, πως έχω κουράγιο, ίσως ίσως να με θαυμάζεις και όλας που έχω τέτοια αντοχή. Δεν ξέρω, δεν ξέρω πως συμπεριφέρονται άλλες σε ανάλογες περιστάσεις. Δεν ξέρω, αλλά ούτε και με ενδιαφέρει... Εγώ δεν είμαι "άλλες"...
Δεν ξέρω αν με έχεις ψυχολογήσει σωστά, όμως φυσικά και προσπαθώ να εκπληρώσω τις απαιτήσεις σου. Βρίσκω ελεύθερο χρόνο για σένα, έρχομαι συνεπής στα ραντεβού μας, παραμένεις στο μυαλό μου ώρες ολόκληρες, νιώθω την επίδρασή σου ακόμα και στην απουσία σου, σέβομαι και προσπαθώ να τηρώ τις συμβουλές σου. Σου έχω πει άραγε, πως θαυμάζω την εμπειρία σου;
Είμαι σίγουρη πως και εσύ, παρόλο το φόρτο εργασίας σου, με σκέφτεσαι από καιρό εις καιρό. Ειδικά μετά από εκείνη την μέρα που σου είπα, πως σίγουρα είσαι ο πιο φιλήσυχος γονιός και σύντροφος, αφού μπορείς να ζείς την επιθετικότητά σου με τους πελάτες σου.
Γέλασες. "Αυτό δεν το μου το είχε πει κανείς μέχρι τώρα" είπες χαμογελώντας.

"Φυσικά" σκέφτηκα, "ποιός τολμά να είναι ειλικρινής μαζί σου;". Δεν άκουσες την απάντησή μου, δεν μπόρεσα να βγάλω μιλιά.
Κρατούσες το στόμα μου βλέπεις ορθάνοιχτο, είχες βάλει ένα σωληνάκι αναρρόφησης υγρών και σκάλιζες με τον τροχό τα δόντια μου.
Δαγκώνω και σε σκέφτομαι... Εσένα τον σαδιστή οδοντίατρό μου ;-)

H Aποφαση (Ιστορία)

Πόσο το σιχαινόταν εκείνο το συναίσθημα. Εκείνο που από την μια στιγμή στην άλλη στένευε τους πνεύμονες κόβοντας βίαια και απειλητικά την αναπνοή της. Που με απίστευτη ταχύτητα κυρίευε πρώτα το καυτό από τη μία πικρή και αβάσταχτη σκέψη κεφάλι της και στην συνέχεια ολόκληρο το είναι. Που της έδινε την αίσθηση ότι συνθλίβεται από το βάρος που ξαφνικά την κρατούσε αιχμάλωτη. Αιχμάλωτη; Ναι αιχμάλωτη στο ίδιο της το σώμα. Αιχμάλωτη σε ένα σώμα που εκείνη για άλλη μια φορά δεν το έλεγχε. Που αυτό από μόνο του της επέβαλε την μια και μόνη σκέψη, αφήνοντάς την ανήμπορη να αντισταθεί. Να δεχτεί και άλλες εκδοχές ως πιθανές, να αφήσει κάτι να εισβάλει στο κλειστό σύστημα, όπως ήταν αυτό του μυαλού της εκείνη την στιγμή, αποσπώντας έτσι την προσοχή της και χαλαρώνοντας την ένταση. Ένα κλειστό σύστημα που δεν δεχόταν τίποτε άλλο πέρα από αυτή την μια και μοναδική ιδέα που περιείχε, αφήνοντάς της χώρο για να γυρίσει, να περιστραφεί, ξανά και ξανά γύρω από τον εαυτό της, να κερδίσει έτσι σε μέγεθος, σε δύναμη, σε βεβαιότητα, σε σημασία.
Ο χρόνος έμοιαζε να τρέχει και να σταματά ταυτόχρονα. Οι άνθρωποι, τα κτίρια, ξεθώριαζαν γύρω της σιγά σιγά, μόριο με μόριο διαλύονταν και έπαιρναν μαζί τους όλους αυτούς τους ήχους του περιγύρου της. Έμενε έτσι μόνη. Μόνη και έρμαιο εκείνης της πληγής, και εκείνου του πόνου που επανέρχετο έτσι ξαφνικά και χωρίς προειδοποίηση στην ψυχή της.
Πώς πονούσε αλήθεια; Όταν την συνέπαιρνε το σιχαμερό εκείνο συναίσθημα, ένιωθε το στήθος της πληγωμένο, κενό, μαχαιρωμένο και στα δυο της χέρια δεν κρατούσε πλέον τίποτε άλλο παρά την ματωμένη της καρδιά.
Με τα μάτια της ψυχής της την έβλεπε - κουρασμένη αλλά και τρυφερή συνάμα - να πάλλεται αδύναμα στις παλάμες της προσπαθώντας μάταια να ανατρέψει την βεβαιότητα ό,τι τουλάχιστον για εκείνη το παιχνίδι της ζωής ήταν χαμένο προ πολλού.
Πόσο ήθελε να ήταν σε θέση να την χαϊδέψει τρυφερά, να την επαναφέρει με μια σίγουρη κίνηση πίσω στο σώμα της, να επουλώσει και να επανασυνδέσει τα ματωμένα άκρα της, να της παρέχει την απαραίτητη φροντίδα για να αναρρώσει. Να την ξανανιώσει να χτυπά ρυθμικά, δυναμικά, υγιή. Να σώσει εκείνην, να σώσει και τον εαυτό της.
Ξέροντας όμως τις δυνάμεις της δεν μπορούσε παρά να αναλογιστεί και τις άλλες εναλλακτικές λύσεις. Θα προστάτευε την καρδιά αγνοώντας τον εαυτό της. Θα έσωζε τον εαυτό της έστω και χωρίς καρδιά. Έπρεπε να αποφασίσει. Όσο αργούσε τόσο μειώνονταν οι πιθανότητες να μπορεί να γιατρευτούν και τα δυο.
Θα ήταν λύση άραγε αν έραβε πρόχειρα το πετσοκομμένο δέρμα και πετούσε την καρδιά της μακριά; Τόσο μακριά ώστε να μην νιώθει πλέον την απελπισία της, να μην ακούει άλλο τους βίαιους χτύπους της, να μην βλέπει τις βαθιές πληγές της, να μην αισθάνεται τον αέναο πόνο της, να μην δει το τέλος της. Ήξερε πως θα μπορούσε να επιβιώσει ακόμα και χωρίς αυτό το όργανο. Ήξερε πως οι γιατροί θα μπορούσαν να βρουν μια άλλη καρδιά να αναπληρώσει την λειτουργία της. Πως στην τελική, ακόμα και ένα μηχανάκι στο σώμα της αρκούσε για να λειτουργεί.
Όμως ποια θα ήταν πλέον η αξία της ως άνθρωπος αν δεν είχε πλέον ούτε την καρδιά της. Αν απαρνιόταν ακόμα και εκείνη;
«Καμία. Καμία πλέον...»

Έτσι σκεφτόταν λοιπόν, όσο οι ήχοι τριγύρω της γίνονταν κατανοητές λέξεις ξανά, όσο έβλεπε σκιές να μετατρέπονταν πάλι σε ανθρώπινες μορφές, όσο ένιωθε οικίες μυρωδιές να επανέρχονται, τους μύες να χαλαρώνουν, τους κόμπους από τις πτυχές του εγκέφαλου να λύνονται, την πίεση να διαφεύγει σιγά σιγά.
Κοίταξε τα χέρια της. Άδεια. Καθαρά.
Ακούμπησε προσεκτικά με την δεξιά παλάμη το στήθος της και όσο περίμενε να νιώσει την επόμενη σύσπαση ήλπιζε όλο αγωνία να είχε κάνει την σωστή επιλογή.

Zεστή σοκολάτα

Ζεστή σοκολάτα ή είναι pudding?
Φιστίκια, κέικ αμυγδάλου
Μπισκοτάκια σε σχήμα καρδιάς
Φανάρια και τραγούδια
Προεόρτιες ετοιμασίες

Πόσο όμορφο θα ήταν πάντα παιδιά να μέναμε...
Πόσο γλυκιά θα παρέμενε η αίσθηση της ζωής...
Γλυκιά και αγαπημένη σαν ζεστή σοκολάτα.

Ραγίσματα

Όταν ήμουν μικρή δεν πρόσεχα στο παιχνίδι και ράιζε συχνά το κεφάλι μου, κανένα φωτιστικό ή το τζάμι της μπαλκονόπορτας.
Όταν κάποτε μεγάλωσα και αγάπησα, δεν πρόσεξα και ράγισε η καρδιά μου.
Την κόλλησα και ξαναγάπησα.
Πρέπει να προσέξω μήπως ξαναραγίσει;
Πώς προσέχει κανείς σε αυτή την περίπτωση; Στην τελευταία στιγμή; Όπως το κάνει όταν συνειδητοποιεί πως αντί για ζάχαρη έβαλε αλάτι στο γλυκό; Ή όταν ενώ σκέφτεται από καιρό τα γενέθλια ενός γνωστού, στο τέλος ξεχνά να του ευχηθεί την μέρα που γιορτάζει; Πώς αλήθεια θα ήταν η γεύση του καφέ προηγουμένως αν λίγο πριν ανακάτευα το κουτάλι της ζάχαρης δεν αναγνώριζα το αλεύρι πάνω του;
Τι άλλο έχει ραγίσει άραγε κατά την διάρκεια της ζωή μου χωρίς να το ξέρω;

Επανάφερέ με στην ζωή

Bring me back to life, Evanescence

Υπήρχε μια εποχή

Υπήρχε μια εποχή που αντί να κάνω συνέχεια αμφαλοσκόπηση είχα στραμμένο το βλέμμα στον ουρανό και στα σύννεφα.
Υπήρχε μια εποχή που είχα επιλέξει την δράση από την αντίδραση.
Που ασχολούμουν με τους φίλους μου, αντί να υπεραναλύω την διάθεσή μου.
Που δεν έχανα ένα ηλιοβασίλεμα, ούτε και ένα ολόγιομο φεγγάρι.

Σαν αυτό που σήμερα κυνηγούσα στον δρόμο της επιστροφής.
Σαν αυτό που σήμερα κρυβόταν ντροπαλά πίσω από φυλλωσιές των δέντρων.
Που δεν άντεχε πολύ στην κρυψώνα του και επέστρεψε δειλά στο οπτικό πεδίο. Που ούτε τα σύννεφα δεν κατάφερναν να το σκεπάσουν ή να το καλύψουν.
Ένα φεγγάρι στην διαδικασία να ξαναβρεί όλο το μέγεθός του.
Ένα φεγγάρι στην προσπάθεια να ξεχάσει ότι άφησε πίσω του. Όλα αυτά που το είχαν μικρύνει τις προηγούμενες μέρες. Που το είχαν κάνει να αμφισβητήσει το πραγματικό του μέγεθος.
Ένα φεγγάρι σαν το σημερινό, ένα ασημένιο θαύμα και δώρο για όσους οι "ακτίνες" του εστιάστηκαν ή θα εστιαστούν κάπου κάπως κάποτε επάνω στον αμφιβληστροειδή μανδύα των ματιών τους.