και εγώ κρυφό καμάρι...
Έφτασε λοιπόν η στιγμή να το συζητήσω... Καθυστερημένα ομολογουμένως γιατί ήδη με πρόλαβε εχθές ο Πιτσιρίκος στο post του.
Nαι, είναι αλήθεια, τα αστυνομικά, "το ξενοδοχείο με τα 28 δωμάτια" και οι άλλες μικρές μου ιστορίες θα γίνουν ένα βιβλίο που θα κυκλοφορήσει στις εκδόσεις Μαραθιά.
Ποιός θα το πίστευε αν του το έλεγα πέρυσι τέτοια εποχή; Κανένας, και ακόμα λιγότερο εγώ, που πριν από 10 μήνες δεν είχα ιδέα για την ύπαρξη των ελληνικών blogs;
Πέρυσι τέτοια εποχή...
είχα 13 χρόνια να γράψω κάτι άλλο στα Ελληνικά πέρα από τις συνήθεις κάρτες γενεθλίων, έπαιζα πιο τακτικά κιθάρα, έβλεπα πολύ περισσότερο τηλεόραση, διάβαζα πολύ τακτικά αστυνομικά, πήγαινα 2 φορές την εβδομάδα στο γυμναστήριο, κάθε δεύτερη Πέμπτη σινεμά, αγωνιούσα να απαγκιστρωθώ από μια αποτυχημένη σχέση 13 χρόνων, να βρω μια άκρη στο θέμα της διαπαιδαγώγησης του γιου μου, ξαναένιωσα τον έρωτα, επανέφερα στην ζωή μου τις αισθήσεις, την περιέργεια, τα θετικά συναισθήματα.
Τί συνέβη λοιπόν και έφτασα στο σημείο να αναφέρω στο blog μου την προοπτική ενός βιβλίου; Μια ιδέα που ούτε κατά διάνοια δεν θεώρησα ότι θα μπορούσε ποτέ να με αφορά. Εγώ είμαι καταναλωτής γραμμάτων, όχι παραγωγός, άλλωστε φαντασία και δημιουργικότητα είναι ταλέντο άλλων...
Τον Αύγουστο άρχισα λοιπόν να γράφω τις πρώτες μου φλυαρίες προκειμένου να ανακαλέσω τα ελληνικά στην μνήμη μου για να τα μιλώ με το παιδί μου, το Σεπτέμβριο θυμήθηκα το εξάμηνο του Εrasmus, που διάρκεσε τελικά 8 μήνες, τον Νοέμβριο μετέφρασα την πρώτη αδέξια ποιητική προσπάθειά μου στα γερμανικά.
Η πρώτη μικρή ιστορία "γράφτηκε από μόνη της" τον Νοέμβριο και λίγες μέρες αργότερα ακολούθησε η δεύτερη. Η βαριεστημάρα του Δεκέμβρη γέννησε το πρώτο αστυνομικό, η ανάγκη να επαναλάβω την απίθανη ηδονή της δημιουργίας έφερε το δεύτερο αστυνομικό ελάχιστα μετά την αλλαγή του χρόνου. Ο Φεβρουάριος υλοποίησε το Ξενοδοχείο με τα 28 δωμάτια, μια παράλογη ιστορία με, πως μπορούσε να είναι αλλιώς, 27 αυτοτελή επισόδεια, και ήταν μέρος μιας μεγαλύτερης προσπάθειας στο blog "28 days in February 2006".
Απίθανο! Απίθανο! Δεν το πιστεύω.
Δυσκολεύτηκα να αποδεχτώ την ιδέα. Δεν είμαι σίγουρη ότι είμαι άξια και πόσο μάλλον ικανή να πραγματοποιήσω μια τέτοια προσπάθεια.
Όμως τώρα είμαι περίεργη να δω την υλοποίησή της.
H ιστορίες της ViSta σε βιβλίο...
A Π Ι Θ Α Ν Ο
και δε θα σταματήσω να σαστίζω με την ιδέα...
Καλησπέρα :-)
ΥΓ. Επειδή ξέχασα δυο σημαντικά γεγονότα, συμπληρώνω εδώ...
-Το πρώτο ελληνικό post που διάβασα ήταν το γιατί; της "blogarismenh"s. Μου έφτιαξε σε μια δύσκολη μέρα το κέφι τόσο που από το πολύ γέλιο δάκρυσα. Αν δεν μου είχε απαντήσει στο email που της έστειλα για να την συγχαρώ, δεν θα περνούσε ποτέ από το μυαλό μου η ιδέα να ασχοληθώ ενεργά με τα blog. Τα συγχαρητήρια λοιπόν πάνε κατά μεγάλο βαθμό προς την κατεύθυνσή της. Σε ευχαριστώ πολύ blogarismenh για αυτή την υπέροχη ιδέα σου :-)
-Απίθανα γλυκιά ήταν και η κίνηση της Vasvoe, ως μέλος της μονομελούς επιτροπής να με προτείνει για το "Χρυσό Γουρούνι 2006" στην κατηγορία "Καλύτερης Πρωτοεμφανιζόμενης Ιστορίας Σε Μπλογκ", να με ψηφίσει στις μυστικές εκλογές με ένα μόνον μέλος, και να μου απονέμει στο τέλος το βραβείο ;-) Με γέμισε αφάνταστη χαρά η αίσθηση ότι οι ιστορίες μου ενδιέφεραν και διασκέδασαν και κάποιους άλλους εκτός από την στενό μου φιλικό και οικογενειακό κύκλο. Φιλιά VasVoe και καλές διακοπές :-)
