Τί απελευθερωτική αίσθηση που δίνει μερικές φορές μια καθαρτική βροχή;Που ξέπλυνε σκόνες.
Που δρόσισε κολλημένα μυαλά.
Που ξανάδωσε την ανταύγεια στη σκέψη...
Την ανταύγεια που χρειάζεται κανείς για να δεχτεί μέσα του όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου.
Προκειμένου να ανακτήσει την διάθεση για καινούργια παιχνίδια του μυαλού.
Για να απελευθερώσει την περιέργειά του.
Να αναρωτηθεί ξανά...
Πού άραγε καταλήγει το ουράνιο τόξο;
Πού αρχίζει;
Έχουν γεύση τα χρώματά του;
Υφή;
Πώς καταφέρνει να σαγηνεύει ξανά και ξανά;
Mπορεί κάτι γνωστό και οικείο, να είναι συνάμα ανεπανάληπτο;
Μπορεί, ναι μπορεί...
Καλημέρα μωρό μου :-)
Καλημέρα blog...
