Εντάξει το καταλαβαίνω η ζωή είναι δύσκολη.
Εντάξει δεν υπάρχει κανείς ή τελοσπάντων δύσκολα να βρεις κάποιον να σε καταλάβει...
Εντάξει η οικογενειακή ζωή με 2 παιδιά (10 και 5 χρόνων) δεν βοηθά πάντα να βρήσκεις την ηρεμία σου.
Εντάξει μπορεί και να σε κούρασε ιδιαίτερα η γυναίκα σου...
Και ποιός ξέρει πόσα άλλα «εντάξει» θα σου αναγνωρίσω, αλλά βρε φίλε...
άμα πραγματικά δεν πάει πλέον αυτή η ζωή , άμα είσαι τόσο απελπισμένος, τόσο αηδιασμένος, απιβδισμένος, γιατί δεν δίνεις ένα τέλος με το μπιστόλι που έχεις στην βιτρίνα, ως χομπίστας κυνηγός;
Κάντο βρε φίλε, κάντο αλλά πρόσεξε!
Την γυναίκα σου και τα δυό παιδιά δεν είναι ανάγκη να τα πάρεις μαζί σου.
Εσύ κουράστηκες, φύγε λοιπόν.
Φύγε και άσε τους άλλους εν ζωή.
Έτσι και αλλιώς στιγματισμένοι θα μείνουν από την «φυγή» σου.
Έτσι και αλλιώς.
Έτσι και αλλιώς....
ΥΓ. Εχθές το βράδυ πυροβόλησε ένας πατέρας (σαραντάρης, ιατρός, με άδεια κυνηγού) τα 2 παιδιά του (10 και 5 χρόνων), την γυναίκα του και τον εαυτό του. Σε μια αναλαμπή καθαρής σκέψης κάλεσε την άμεση δράση και ασθενοφόρα. Το μόνο που επέζησε βαριά τραυματισμένο (σωματικά γιατί οι ψυχικές επιπτώσεις μιας τέτοιας εμπειρίας δεν φαίνονται από τώρα) ήταν το πεντάχρονο παιδί.
ΥΥΓ. Η ευχή για μια καλή μέρα, έρχεται σήμερα μετά από αυτό που άκουσα στο ραδιόφωνο πιο ειλικρινά παρά ποτέ.... Καλή μέρα!
