Έφτασε λοιπόν η στιγμή που έπρεπε να συζητήσει την πρόοδο της υπόθεσης με τον προϊστάμενο. Όση χαρά και αν της έκανε η δουλειά της, όση διάθεση και αν είχε να προσπαθεί να βάλει τα ανάκατα κομάτια ενός τάγκραμ, παρόμοια ενός puzzle, στην σωστή τους θέση, τόσο αισθανότανε άβολα όταν ανέφερε στον προϊστάμενο.
Όσο εργατική και να ήταν, όσα στοιχεία και να είχε μαζέψει, εκείνος είτε θα τα έβρισκε λίγα είτε θα τα δεχόταν ως αυτονόητα που δεν άξιζαν το λόγο να ασχοληθεί μαζί τους.
Όταν προσπαθούσε να ενημερώσει με λίγα αλλά σημαντικά γεγονότα, εκείνος της υποδείκνυε να κοιτά την υπόθεση και πιο σφαιρικά.
Αν του ανέφερε όλα τα δεδομένα και τις σχέσεις μεταξύ τους, έδειχνε με τον τρόπο του ό,τι βαριόταν να την παρακολουθήσει, έπαιρνε το λόγο χωρίς να περιμένει να ολοκληρώσει και της έλεγε ότι δυστυχώς είχε ένα σημαντικό ραντεβού με το Δήμαρχο, Διευθυντή της τράπεζας, Πρέσβη ή τέλος πάντων ό,τι ακούγεται σημαντικό και ανάλογο της κοινωνικής του θέσης.
"Κουράγιο Μαρία" είπε στον εαυτό της. "Προϊστάμενος είναι, δεν είναι ο δάσκαλος του δημοτικού και εσύ μαθητριούλα.
Στην δουλειά σου ανήκει, και αυτό. Θα το διεκπεραιώσεις, όπως τα καταφέρνεις από τότε που ήρθες στο αστυνομικό αυτό τμήμα. Αλήθεια πως πέρασαν τα χρόνια;" αναρωτήθηκε.
Τον Φεβρουάριο έκλεινε δέκα χρόνια από τότε που άρχισε την καριέρα της στην αστυνομία. Τότε είχε άλλο προϊστάμενο. Ήταν συζητήσιμος άνθρωπος και εκείνη στην αρχή. "Nα ρωτάς όταν έχεις κάποια απορία," της είπε την πρώτη μέρα υπηρεσίας. Όταν έχεις κάποιο πρόβλημα να μην κολλάς και να επιμένεις να τα λύνεις όλα μόνη σου." Είχε την πόρτα και την καρδιά του πάντα ανοιχτή για εκείνην. Πάντα ήταν καλή μαθήτρια, στο σχολείο, στο γυμνάσιο και βέβαια και στην σχολή αστυνομίας. Τελειώνοντας ήταν η καλύτερη της τάξης της, αλλά όλα μόνον στη θεωρία.
Με εκείνον, με την βοήθεια και την εμπειρία του, έμαθε την πράξη του επαγγέλματός της. Θα του ήτανε πάντα ευγνώμων για αυτό. Πριν 6 χρόνια πήρε προαγωγή και από τότε ήρθε στο τμήμα ο Νίκος Ματθαίου.
Το πρώτο που της ρώτησε ο καινούργιος προϊστάμενος, όταν γνωριστήκανε, ήταν...
"Eίστε σίγουρη ό,τι τα καταφέρνετε μόνη σας: Αναρωτιέμαι άμα θα ήταν καλύτερα να συνεργάζεστε με ένα συνάδελφο. Είναι δύσκολα για εσάς, στον ανδροκρατούμενο χώρο, έξω."
Παρόλα τα 4 χρόνια στη δουλειά, της φερόταν σαν να ήταν μαθητριούλα που χρειαζόταν καθοδήγηση και προστασία.
Ποιος ανδροκρατούμενος χώρος έξω; Το μυαλό του και αν ήταν ανδροκρατούμενο!
Της κόστισε αρκετό καιρό, ενέργεια και προσπάθεια μέχρι να αποδεχτεί ο Νίκος Ματθαίος ότι εκείνη δουλεύει καλύτερα όταν διαλέγει μόνη της αν θα ζητήσει βοήθεια ή όχι.
Στο γραφείο διάβασε για άλλη μια φορά τις αναφορές της σήμανσης, ξανακοίταξε τους τραπεζιτικούς λογαριασμούς, ήπιε μια γουλιά καφέ, πήρε μια βαθιά αναπνοή και πήγε και χτύπησε την πόρτα του προϊσταμένου.
-Περάστε, ακούστηκε μια φωνή από μέσα.
-Κε Προϊστάμενε, έχετε λίγο χρόνο για εμένα; Θα ήθελα να σας ενημερώσω στην υπόθεση Γιάννη Κωστόπουλου.
-Α περάστε, σας έψαχνα όλη την ημέρα, που ήσασταν; Οι γονείς του κου Κωστόπουλου με πήραν από Νέα Υόρκη και με ρώτησαν γιατί δεν τους ειδοποίησε κανένας. Χρειάστηκα πολλή ώρα, μέχρι να τους καθησυχάσω. Το χειρότερο από όλα ήταν, ό,τι δεν με είχατε ενημερώσει μέχρι τώρα. Δεν ξέρετε τι άκουσα και πόσο εξαγριωμένοι ήσαν.
"Τώρα θυμήθηκαν ότι είχαν παιδί", σκέφτηκε η Ρίζου ειρωνευτικά.
-Λοιπόν ακούω, αλλά σας προειδοποιώ, σε 20 λεπτά πρέπει να φύγω, είμαι καλεσμένος στην xριστουγενιάτικη χοροεσπερίδα του συλλόγου γαστρονόμων της πόλης μας."
Προσπάθησε να κρύψει την ανασφάλεια που της προκαλούσε ο προϊστάμενος, μάζεψε όλο της το θάρρος της και άρχισε την αναφορά.
-Συνεχίζεται-
