Όταν κάποτε ξεδιαλύθηκε η απογευματινή κίνηση και κατάφερε τελικά να επιστρέψει, χτύπησε την πόρτα της Ειρήνης και τις βρήκε να παίζουν με χοντρά μακαρόνια mikado. Να καβγαδίζουν στα ψέματα για το εάν κάποιο μακαρόνι κουνήθηκε ή όχι. Να κατηγορούν η μια την άλλη ότι κάνει ζαβολιές και να ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Κάτι τέτοιες στιγμές ήσαν οι αγαπημένες της. Όταν έβλεπε το παιδί της χαρούμενο, ανάλαφρο και σίγουρο για την αγάπη των άλλων. Μακάρι πάντα το Κατερινάκι της να παρέμενε έτσι. Δεν επιθυμούσε για την κόρη της ένα συγκεκριμένο επάγγελμα, μια καλή κοινωνική θέση, λεφτά, επιτυχία. Από όλα όσα μπορούσε να ονειρευτεί, η μεγαλύτερη ευτυχία για εκείνην θα ήταν μεγαλώνοντας να είναι ένας χαρούμενος, δυναμικός, περίεργος, υγιής, ανοιχτόκαρδος, ευαίσθητος, καλλιεργημένος άνθρωπος.
"Μακάρι", είπε στον εαυτό της νοερά παρατηρώντας τους. "Μακάρι γλυκιά μου, σου το εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου" και πήγε να παίξει και εκείνη παρέα τους.
-Ειρήνη, είπε η Μαρία κάποια στιγμή. Χίλια ευχαριστώ για σήμερα, δεν ξέρω τι θα κάναμε χωρίς εσένα.
Η Ειρήνη χαμογέλασε αντί για απάντηση, δεν της ήταν κόπος, συμπαθούσε μητέρα και κόρη.
Τι λέτε πάμε πάνω για φαγητό; ρώτησε η Μαρία Ρίζου.
Όταν η Κατερίνα πέσει για ύπνο, μπορούμε να τα πούμε με την ησυχία μας, ψιθύρισε στην Ειρήνη χαμογελώντας με νόημα.
Μετά το βραδινό, χαιρέτισε με φιλάκι η Κατερίνα πρώτα την Ειρήνη και μετά τη μαμά της, πήγε να πλυθεί, να αλλάξει και μετά για ύπνο.
-Να φτιάξω τσάι μέντας ή να συνεχίσουμε με λευκό κρασί; ρώτησε η Ρίζου.
-Προτιμώ τσαγάκι, αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς. Είσαι καλά; Σε βλέπω σε ένταση. Κάνω λάθος;
-Αχ Ειρήνη μου, δεν κάνεις λάθος, φαίνεται; Νιώθω σαν μηχανάκι μερικές φορές που λειτουργεί και πρέπει να λειτουργεί ασταμάτητα και αλάθητα. Στην δουλειά, στην διαπαιδαγώγηση, με την Κατερίνα, στο σπίτι, με τον Δημήτρη, με τον Γιώργο. Και τρέχω συνέχεια για να τα προλάβω όλα, για να μην αδικήσω κάποιον, για να μην στεναχωρέσω κανένα.
Από όλα σημαντικότερη μου είναι η Κατερίνα. Eκεί και αν αγωνιώ να είμαι σωστή και αντάξια της αγάπης και της εμπιστοσύνης της.
Μετά βέβαια επιδιώκω να είμαι καλή στην δουλειά. Ποιος ξέρει τι θα κάναμε χωρίς, και δεν εννοώ μόνον το οικονομικό θέμα, το ξέρεις πόσο με ευχαριστεί η δουλειά μου.
Το σπίτι με νοιάζει λιγότερο, αλλά και αυτό δεν χρειάζεται να είναι προσεγμένο για να μην περνά κανείς μια μίζερη ζωή;
Ο Δημήτρης με πληγώνει επαναληπτικά με τον ψυχρό του τρόπο. Αν το επιδιώκει ή όχι μου είναι αδιάφορο. Όπως και να έχει, δεν έχει όμως νόημα να ανοίγω συζητήσεις και να δυσκολεύω την ζωή της Κατερίνας, άρα και εκεί προσπαθώ να αποφύγω τις αντιπαραθέσεις, προκειμένου να λειτουργεί η επικοινωνία μας ως γονείς.
Και ο Γιώργος; Πηγή πρωτόγνωρης ευτυχίας οι συναντήσεις μας. Αλλά πώς να αντιμετωπίσω τις επαναληπτικές περιόδους σιωπής; Αποφεύγω να πιέζω, προσπαθώ να δίνω χώρο, χρόνο, να χαίρομαι την στιγμή. Τα καταφέρνω όμως;
-Μαράκι μου μη στεναχωριέσαι. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, όλοι παλεύουμε σε διακόσια μέτωπα. Και ο Δημήτρης και εγώ και ο Γιώργος αγωνιζόμαστε, δεν είσαι τόσο αυστηρή με εμάς, γιατί να είσαι με τον εαυτό σου. Εσύ τουλάχιστον τα καταφέρνεις υπέροχα με την Κατερίνα. Σε αγαπά και το ξέρεις. Και αυτό είναι τελικά το πιο σημαντικό από όλα. Δε συμφωνείς;
Η Ρίζου κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, αφαίρεσε το σακουλάκι με τα φύλλα της μέντας από την τσαγιέρα, γέμισε ένα φλυτζάνι τσάι, το πρόσφερε στην Ειρήνη, γέμισε ένα δεύτερο για εκείνη και χαμογέλασε στη φίλη της.
Πόσο τυχερή ήταν γνωρίζοντας την Ειρήνη, σκέφτηκε.
Δε θα βρισκόταν λύση για τα προβλήματά τους αυτό το βράδυ. Όμως θα ανακουφιζόντουσαν συζητώντας τα και χωρίς να το ξέρουν θα έδιναν η μία στην άλλη κουράγιο μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα έβρισκαν την δύναμη να τα ανατρέψουν.
-Συνεχίζεται-
