Μερικες φορες ζηλευω τους ανθρωπους που δεν αμφιβαλουν για τον ευατο τους.
'Ητε γιατι ειναι σιγουροι οτι πρατουν σωστα, ήτε γιατι δεν εχουν διαθεση να ανακατευσουν τα λιμναμενα νερα.
Και ζουν χρονια ησυχοι και ευχαριστημενοι.
Χωρις να αναρωτιουνται αν χρειαζεται να αλλαξουν κατι στην συμπεριφορά τους, τις συνηθειες τους ή τη ζωή τους.
Αν ηταν να φτιαξω μια εικονα της αισθησης που μου κανει η ζωη τους, θα ηταν ενα ποταμακι με λιγο νερο που ρεει γρηγορα αλλα ελεγχομενα, σε μια στενη κοιτη, καθαρα οριοθετημενο.
Το ποταμακι ειναι σιγουρο σε ποια κoiτη θα κυλα το νερο του, δεν υπαρχουν εκπληξεις, δεν χρειαζεται να σκεφτεται, να αυτοελεγχεται, ο χωρος ασκει τον ελεγχο, και οχι εκεινο.
Αλλες φορες χαιρομαι που δεν ανηκω σ'αυτην την κατηγορια.
Που αναρωτιεμαι,
που μεγαλωνω,
που χαιρομαι
που αλλαζω,
που νοιωθω
που λυπαμαι
που αναρωνω
που σκεφτομαι
που αισθανομαι
που βελτιωνομαι
που ξαφνιαζομαι...
Δεν ειναι θεμα επιλογης.
Αλλα ειναι πραγματικα θεμα αποκλειστικοτητας;
Ητε Θαλασσα ητε ποταμακι;
