Ψαχνοντας τις ισορροπιες
βρησκω τα ακρα,
ψαχνοντας την ομορφια
βλεπω τα μαυρα.
Ψαχνοντας εσενα
βρησκω τη μοναξια,
ψαχνοντας την ηρεμια
βρησκω τη φωτια.
Μηπως ειναι καλυτερα
να σταματησω να ψαχνω;
Oτι βρησκω, οτι κρατώ
με την καρδια να τα θωρώ;
Να σταματησω το μυαλο
και τις στροφες που κανει
που στο αρνητικό
επιμονα παραμένει;
Αρκει όμως ενα βλεμμα στο παιδι
μια σκεψη στην αδερφη,
η αναμνηση της Πάτμου
και φωτιζεται η διαθεση.
Καπνος που διαλυεται
οι μικροτητες του κοσμου.
