Η επομενη χρονια θα μας φερει...
και αλλες νεες αιματοβαμενες ιστοριες :-)
KAΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!
31 Δεκεμβρίου 2005
Για να μην ξεχνιωμαστε...
Η επομενη χρονια θα μας φερει...
και αλλες νεες αιματοβαμενες ιστοριες :-)
KAΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!!!
30 Δεκεμβρίου 2005
Mια φορα και ενα καιρο...
Mια φορα και ενα καιρο ηταν ενα ποταμάκι
που ονειρευοτανε να βρει την θάλασσα
η μαμα του ελεγε "μικρο μου παιδάκι
κατσε παρεα μου μην ψαχνεις αλλα πράγματα
Εδω λίγο ειναι το νερό σου
εδω ξερεις καθε φυτό
της οχθης και της κύτης σου
και εισαι ησυχο και καθαρό
Οι βατραχοι, οι παπιες ολα οικεία
εδω εχεις μια συγκεκριμμενη αξία
στην θαλασσα ποια η θέση σου
σιγουρα θα κανεις το κέφι σου
αλλά θα χαθείς
θα διαλυθείς
δεν θα ξερουμε πλεον στο μεγαλο όλο
ποιος εσυ εισαι και παρόλο
που συνεχεια παντα θα ταξιδεύεις
μια απο δω, μια απο εκεί
ποτε δεν θα γαληνέψεις
και καποτε σε μια αλική
θα καταλήξεις.
Αργα και σιγουρα θα εξατμιστείς
και μονο αλατι θα αφήσεις
πισω σου, εσυ, ο θαλασσοεραστής."
Και τοτε το ποταμάκι
αφου ακουσε τα λογια της μαμάς
εφτιαξε το μπογαλάκι
και πηρε φορα προς δυσμάς.
Εκει που ειναι οι ωκεανοί
το πολυ το νερο,τα δελφίνια
οι γλαροι οι θαλασσινοί
και τα αξεχαστα ταξείδια.
ΥΓ. Και μια μικρη γιορταστικη μουσικη υποκρουση απο τον Οδυσσεα.
ΥΥΓ. Καλη Πρωτοχρονια, ευτυχισμενο το 2006 και ολα τα τωρινα και τα επομενα :-)
που ονειρευοτανε να βρει την θάλασσα
η μαμα του ελεγε "μικρο μου παιδάκι
κατσε παρεα μου μην ψαχνεις αλλα πράγματα
Εδω λίγο ειναι το νερό σου
εδω ξερεις καθε φυτό
της οχθης και της κύτης σου
και εισαι ησυχο και καθαρό
Οι βατραχοι, οι παπιες ολα οικεία
εδω εχεις μια συγκεκριμμενη αξία
στην θαλασσα ποια η θέση σου
σιγουρα θα κανεις το κέφι σου
αλλά θα χαθείς
θα διαλυθείς
δεν θα ξερουμε πλεον στο μεγαλο όλο
ποιος εσυ εισαι και παρόλο
που συνεχεια παντα θα ταξιδεύεις
μια απο δω, μια απο εκεί
ποτε δεν θα γαληνέψεις
και καποτε σε μια αλική
θα καταλήξεις.
Αργα και σιγουρα θα εξατμιστείς
και μονο αλατι θα αφήσεις
πισω σου, εσυ, ο θαλασσοεραστής."
Και τοτε το ποταμάκι
αφου ακουσε τα λογια της μαμάς
εφτιαξε το μπογαλάκι
και πηρε φορα προς δυσμάς.
Εκει που ειναι οι ωκεανοί
το πολυ το νερο,τα δελφίνια
οι γλαροι οι θαλασσινοί
και τα αξεχαστα ταξείδια.
ΥΓ. Και μια μικρη γιορταστικη μουσικη υποκρουση απο τον Οδυσσεα.
ΥΥΓ. Καλη Πρωτοχρονια, ευτυχισμενο το 2006 και ολα τα τωρινα και τα επομενα :-)
29 Δεκεμβρίου 2005
Πριν, μετα, παντα τελειος
Μετα την επισκεψη στον κομμωτη
Παντα τελειος :-)
28 Δεκεμβρίου 2005
Groundhog Day ή μια από τα ίδια...
Μολις κλεισαμε το iChat...
Γραφαμε για 25 λεπτα,
Που ημασταν;
Ο καθενας στο κοσμο του;
Συναντηθηκαμε καθολου;
Εστω και νοερα;
Γιατι ειμαι τοσο πεσμενη;
Ειναι οι διακοπες στο σπιτι;
Ειναι το κρυο;
Ειναι ο χιονιας;
Ο παγετος
Ο χειμωνας;
Το σκοταδι ακομα και την ημερα;
Το μυαλο μου;
Ολη την ημερα κανουμε πραγματα, χαρουμενα πραγματα, συναντουμε φιλους, προγραμματιζουμε το σαββατοκυριακο, την καθημερινοτητα... Νοιωθω την αγαπη των αλλων. Για τον Οδυσσεα και για μενα, το ενδιαφερον και ομως υπαρχουν στιγμες χωρις εμφανη λογο που αναρωτιεμαι τι σημασια εχουν ολα αυτα. Γιατι δεν μου αρκουν, γιατι δε με κανουν μονιμα να νοιωθω καλα.
Ειναι η ελλειψη του ηλιου, του φωτος τον χειμωνα, ή οι μερες πριν την Πρωτοχρονια; Η εποχη που κανείς συνηθως αναλυει την χρονια που περασε.
Ηταν μια σημαντικη χρονια για εμας. Για εμενα προσωπικα. Γνωρισα τον J. τον Μαρτη, τον Μαη αγορασα το PowerBook, τον Ιουνιο το Seat Ibiza, τον Ιουλιο το Fiat Punto (με χτυπησαν σε παρκαρισμενη κατασταση), τον Αυγουστο αρχισα να γραφω στο blog και ξαναρχισα το μπασκετ, τελη Σεπτεμβριου πηγαμε διακοπες, τον Οκτωβρη χωρισα, τον Νοεμβρη ειπα ξανα το "σ΄αγαπω", τον Δεκεμβρη εγραψα μια αστυνομικη ιστορια...
Ηταν μια σημαντικη χρονια για εμας, μια καλη χρονια. Τι πρεπει να συμβει τελικα για να παρω τα απανω μου; Να δω μπροστα μου;
Μια λαμπα 1000 Watt;
Δυο λαμπες των 1000 Watt;
Μονιμα αναμενες και καθολη την διαρκεια της νυχτας;
Πρεπει να πει καποιος "Και εγένετω φως";
Μπορω να ειμαι εγω αυτη;
Και εγένετω φως!!!!!!
Γραφαμε για 25 λεπτα,
Που ημασταν;
Ο καθενας στο κοσμο του;
Συναντηθηκαμε καθολου;
Εστω και νοερα;
Γιατι ειμαι τοσο πεσμενη;
Ειναι οι διακοπες στο σπιτι;
Ειναι το κρυο;
Ειναι ο χιονιας;
Ο παγετος
Ο χειμωνας;
Το σκοταδι ακομα και την ημερα;
Το μυαλο μου;
Ολη την ημερα κανουμε πραγματα, χαρουμενα πραγματα, συναντουμε φιλους, προγραμματιζουμε το σαββατοκυριακο, την καθημερινοτητα... Νοιωθω την αγαπη των αλλων. Για τον Οδυσσεα και για μενα, το ενδιαφερον και ομως υπαρχουν στιγμες χωρις εμφανη λογο που αναρωτιεμαι τι σημασια εχουν ολα αυτα. Γιατι δεν μου αρκουν, γιατι δε με κανουν μονιμα να νοιωθω καλα.
Ειναι η ελλειψη του ηλιου, του φωτος τον χειμωνα, ή οι μερες πριν την Πρωτοχρονια; Η εποχη που κανείς συνηθως αναλυει την χρονια που περασε.
Ηταν μια σημαντικη χρονια για εμας. Για εμενα προσωπικα. Γνωρισα τον J. τον Μαρτη, τον Μαη αγορασα το PowerBook, τον Ιουνιο το Seat Ibiza, τον Ιουλιο το Fiat Punto (με χτυπησαν σε παρκαρισμενη κατασταση), τον Αυγουστο αρχισα να γραφω στο blog και ξαναρχισα το μπασκετ, τελη Σεπτεμβριου πηγαμε διακοπες, τον Οκτωβρη χωρισα, τον Νοεμβρη ειπα ξανα το "σ΄αγαπω", τον Δεκεμβρη εγραψα μια αστυνομικη ιστορια...
Ηταν μια σημαντικη χρονια για εμας, μια καλη χρονια. Τι πρεπει να συμβει τελικα για να παρω τα απανω μου; Να δω μπροστα μου;
Μια λαμπα 1000 Watt;
Δυο λαμπες των 1000 Watt;
Μονιμα αναμενες και καθολη την διαρκεια της νυχτας;
Πρεπει να πει καποιος "Και εγένετω φως";
Μπορω να ειμαι εγω αυτη;
Και εγένετω φως!!!!!!
Ανοησια
γιατι εκανε φασαρια φρεναρωντας,
οχι παντα, μερικες φορες
μονον στην δεξια πλευρα
μπροστα.
Και ο μηχανικος μετα χαρας
και εναντι 85 Ευρω, αλλαξε τα φρενα.
Του αυτοκινητου γιατι τα δικα μου, εχουν χαθει προπολλου...
27 Δεκεμβρίου 2005
Noημα η ανοησια;
εξιδανικευει συχνα
την Σταθεροτητα των αλλων,
μεσα στα κειμενα ή στις σκεψεις
ψαχνει τον θαλασσι ουρανο
(μερικες φορες τον βρησκει,
αλλες κρυβεται η ξεροκεφαλη
μετα χαρας στον ρολο της μητερας
ή μυριζεται σαν ενα λαγονικο καπου αλλου την ευτυχια)
ΥΓ. Μεταφρασμενο (οχι πιστα) απο τα γερμανικα. To αρχικο κειμενο ειχε τον τιτλο "Sinn oder Unsinn?" και ειναι απο το γερμανικο μου blog: vistade.blogspot.com
ΥΥΓ. Αναγνωριζει κανεις το νοημα του κειμενου; Τip: εχει να κανει με το θαλασσι χρωμα :-)
26 Δεκεμβρίου 2005
Kαθε λεπτο
Mεγαλωνουμε με καθε λεπτο που περνα.Μακαρι να μην γερναμε μονον,
παρα και να γινομαστε λιγο πιο σοφοι,
ελαχιστα λιγο πιο ξεμπερδεμενοι,
πιο ξεκαθαροι,
πιο ησυχοι,
πιο σιγουροι,
πιο ευχαριστημενοι.
Μακαρι...
μακαρι;
Σιγουρα!
ΥΓ. Μεταφρασμενο απο τα γερμανικα. To αρχικο κειμενο ειχε τον τιτλο "Minute für Minute..." και ειναι απο το γερμανικο μου blog: vistade.blogspot.com
Λεξεις
Ομορφες ειναι οι λέξεις
ομορφες και μυστήριες
πολλαπλασιαζονται στις σκέψεις
πολλαπλασιαζονται, ανακατευονται φλύαρες
Eικονες υλοποιούν
εικονες για τις αισθήσεις με χρώματα
ηχους πουλιων αναπαράγουν ευκολότατα
ηχους θορυβου διαλυουν, κανουν να σιωπούν.
ομορφες και μυστήριες
πολλαπλασιαζονται στις σκέψεις
πολλαπλασιαζονται, ανακατευονται φλύαρες
Eικονες υλοποιούν
εικονες για τις αισθήσεις με χρώματα
ηχους πουλιων αναπαράγουν ευκολότατα
ηχους θορυβου διαλυουν, κανουν να σιωπούν.
23 Δεκεμβρίου 2005
Καλα Χριστουγεννα
Καθε χρονιά τελη Δεκέμβρη
στις εικοσι πέντε του μηνός
γιορταζουμε με κέφι
την γέννηση Ενός
Καποιου που καπου κάποτε
αποφασισε να έρθει
επειδη ολοι μας πάντοτε
ερωτησεις πάθη...
εχουμε και αναρωτιόμαστε
ποιος μας εκανε, γιατί
πως θα πρεπει να φερόμαστε
και ποια της ζωης η κατάληξη.
Σταματά οταν πεθαίνουμε
συνεχιζεται απείρως
Κόλαση ή Παραδεισο πηγαινουμε
ή ημαστε αψυχη μαζα χωρις κύρος.
Και τα παιδια μας χαίρονται
τα χρωματιστά πακέτα
κατω απο το δεντρο που βρίσκονται
και περιμενουν την ρουκέτα
το αυτοκινητακι, την Αριέλ
την γοργονα ή την Barbie
το Play Station ή το σιέλ
το φορτηγο και λάμπει
το προσωπάκι τους
οταν σκιζουν το χαρτιά
λυνουν τις κορδέλες τους.
Αγαπη, φιλιά
δινουν απλόχερα για αυτα που τους δωρίζουν
και αγκιζουν την ψυχή μας
το μεγαλυτερο δωρο μας χαρίζουν
οταν ευχαριστημενα τρεχουν στην αγκαλιά μας.
Aστυνομικο μυθιστορημα (I)
To πτωμα του παρκου
1. Εισαγωγη
2. ο Επιθεωρητης
3. Σχεδον κανενα ιχνος
4. Elementary, Mr. Watson
5. Νεκροψια
6. Aναγνωριση
7. Το διαμερισμα
8. Ευρηματα
9. Η προσωπικη ιστορια του Γ. Κωστοπουλου
10. Coffee Shop
11. Ιατροδικαστικη γνωματευση
12. ο Προισταμενος
13. στη γραμματεια του προσωπαρχη
14. χαμενες ωρες
15. Σαμπανια και τουρτα Αμυγδαλου
16. Eρωτησεις, απαντησεις
17. Τσαι μεντας και φιλεναδες
18. το Ονειρο
19. Κακοκεφιες και μεθοδοι που τις διαλυουν
20. Ο Eκδοτης
21. Εiκονικες επιχειρησεις
22. Στοιχειωδες
23. Αποτυχημενη ανακριση
24. Tangram
25. Ολα τα κομματια στην θεση τους
Copyright Information: ViSta / Δεκεμβριος 2005 - http://vistam.blogspot.com
1. Εισαγωγη
2. ο Επιθεωρητης
3. Σχεδον κανενα ιχνος
4. Elementary, Mr. Watson
5. Νεκροψια
6. Aναγνωριση
7. Το διαμερισμα
8. Ευρηματα
9. Η προσωπικη ιστορια του Γ. Κωστοπουλου
10. Coffee Shop
11. Ιατροδικαστικη γνωματευση
12. ο Προισταμενος
13. στη γραμματεια του προσωπαρχη
14. χαμενες ωρες
15. Σαμπανια και τουρτα Αμυγδαλου
16. Eρωτησεις, απαντησεις
17. Τσαι μεντας και φιλεναδες
18. το Ονειρο
19. Κακοκεφιες και μεθοδοι που τις διαλυουν
20. Ο Eκδοτης
21. Εiκονικες επιχειρησεις
22. Στοιχειωδες
23. Αποτυχημενη ανακριση
24. Tangram
25. Ολα τα κομματια στην θεση τους
Copyright Information: ViSta / Δεκεμβριος 2005 - http://vistam.blogspot.com
22 Δεκεμβρίου 2005
Ειναι μεταδοτικο
Τagged by Chloe ...
Πριν 10 χρονια (1995)
νοικιασαμε το πρωτο κοινο μας διαμερισμα με τον Α. Προηγουμενως ειχαμε δωματια στην φοιτητικη εστια. Περιπου 25 τετρ. μετρα ο καθενας και γεματα με πραγματα μεχρι την οροφη. Το κοινο μας διαμερισμα ηταν 80 τετραγωνικα. Luxury pure! Στους γονεις μου ειπα οτι έμενα με αλλες 2 φιλες. Το δε μηνυμα στον αυτοματο τηλεφωνητη το εγραψα με την φωνη μου για να μην υποψιαστει τιποτε ο πατερας μου.
Πριν 5 χρονια (2000)
πηγαμε στην ΕΧΡΟ 2000 στο Ανοβερο. Πεντε μερες στην εκθεση, εξι μερες σε ενα Camping, εξι μερες κρυου και βροχης και ολα αυτα τον Ιουνιο. Μετα το Ανοβερο πηγαμε με το αυτοκινητο στο Sussex (Νοτιοανατολικη Αγγλια). 2 εβδομαδες ηλιου και σχετικης ζεστης. Οι Θεοι τρελλαθηκαν, στην Αγγλια το καλοκαιρι και να μην βρεχει...
Πριν 1 χρονο (2004)
μετακομισαμε με τον Οδυσσεα στο διαμερισμα που μενουμε τωρα. Αρχισα να ξαναχαμογελαω. Πηγαμε διακοπες με τον Οδυσσεα και δυο φιλους διακοπες στην Ιρλανδια. Πανεμορφα, αξεχαστα.
Εχθες (Τεταρτη)
τελειωσε η αστυνομικη ιστορια που αρχησε ως αστειο και τελικα μαλλον πετυχημενη μας βγηκε :-)
Πριν 5 ωρες
ημουνα σε συσκεψη στην εταιρια.
Πριν 5 λεπτα
αρχισα να γραφω αυτην εδω τη λιστα
5 Αγαπημενες ταινιες
. Απεραντο Γαλαζιο
. The Sixth Sense
. Frida
. Πολιτικη Κουζινα
. La Vita è bella
5 πραγματα που μου αρεσει να φορω
. παντελονια
. κοκκινα πουλοβερ, μπλουζες, μαγιο
. ζεστα μπουφαν
. λεπτα υφασματα
. μαυρα παπουτσια
5 αγαπημενα μου φαγητα
. μπαμιες κοκκινιστες
. γεμιστα, μελιτζανες του φουρνου, ή πιπεριες της κατσαρολας
. ντολμαδακια γιαλατζι
. πιτες ολων των ειδων, τυροπιτες, σπανακοπιτες, κολοκυθοπιτες, τσουκνιδοπιτες ...
. τουρλου (το ξερει κανεις αυτο το φαγητο εκτως απο εμενα;)
5 πραγματα που θα εκανα αν ειχα πολλα λεφτα
. θα αγοραζα ενα ιστιοπλοικο
. θα αγοραζα ενα σπιτι για τον Οδυσσεα και εμενα μπροστα στη θαλασσα (για να δενω το ιστιοπλοικο μας)
. θα εκλεινα τον Robbie Williams για μια ιδιωτικη συναυλια (ολο και καποιο παιδικο τραγουδακι θα ηξερε για να τραγουδησει στον Οδυσσεα)
. θα βοηθουσα οικονομικα οποιον απο την οικογενεια μου ειχε την αναγκη μου.
. θα καλουσα οικογενεια και φιλους να με επισκευτουν με εξοδα μου.
Οποιος θελει ας γραψει την δικια του λιστα. Εγω δε θα σας το μεταδωσω. Αλλα αμα θελετε παρτε το και μεταδωστε το. :-)
Πριν 10 χρονια (1995)
νοικιασαμε το πρωτο κοινο μας διαμερισμα με τον Α. Προηγουμενως ειχαμε δωματια στην φοιτητικη εστια. Περιπου 25 τετρ. μετρα ο καθενας και γεματα με πραγματα μεχρι την οροφη. Το κοινο μας διαμερισμα ηταν 80 τετραγωνικα. Luxury pure! Στους γονεις μου ειπα οτι έμενα με αλλες 2 φιλες. Το δε μηνυμα στον αυτοματο τηλεφωνητη το εγραψα με την φωνη μου για να μην υποψιαστει τιποτε ο πατερας μου.
Πριν 5 χρονια (2000)
πηγαμε στην ΕΧΡΟ 2000 στο Ανοβερο. Πεντε μερες στην εκθεση, εξι μερες σε ενα Camping, εξι μερες κρυου και βροχης και ολα αυτα τον Ιουνιο. Μετα το Ανοβερο πηγαμε με το αυτοκινητο στο Sussex (Νοτιοανατολικη Αγγλια). 2 εβδομαδες ηλιου και σχετικης ζεστης. Οι Θεοι τρελλαθηκαν, στην Αγγλια το καλοκαιρι και να μην βρεχει...
Πριν 1 χρονο (2004)
μετακομισαμε με τον Οδυσσεα στο διαμερισμα που μενουμε τωρα. Αρχισα να ξαναχαμογελαω. Πηγαμε διακοπες με τον Οδυσσεα και δυο φιλους διακοπες στην Ιρλανδια. Πανεμορφα, αξεχαστα.
Εχθες (Τεταρτη)
τελειωσε η αστυνομικη ιστορια που αρχησε ως αστειο και τελικα μαλλον πετυχημενη μας βγηκε :-)
Πριν 5 ωρες
ημουνα σε συσκεψη στην εταιρια.
Πριν 5 λεπτα
αρχισα να γραφω αυτην εδω τη λιστα
5 Αγαπημενες ταινιες
. Απεραντο Γαλαζιο
. The Sixth Sense
. Frida
. Πολιτικη Κουζινα
. La Vita è bella
5 πραγματα που μου αρεσει να φορω
. παντελονια
. κοκκινα πουλοβερ, μπλουζες, μαγιο
. ζεστα μπουφαν
. λεπτα υφασματα
. μαυρα παπουτσια
5 αγαπημενα μου φαγητα
. μπαμιες κοκκινιστες
. γεμιστα, μελιτζανες του φουρνου, ή πιπεριες της κατσαρολας
. ντολμαδακια γιαλατζι
. πιτες ολων των ειδων, τυροπιτες, σπανακοπιτες, κολοκυθοπιτες, τσουκνιδοπιτες ...
. τουρλου (το ξερει κανεις αυτο το φαγητο εκτως απο εμενα;)
5 πραγματα που θα εκανα αν ειχα πολλα λεφτα
. θα αγοραζα ενα ιστιοπλοικο
. θα αγοραζα ενα σπιτι για τον Οδυσσεα και εμενα μπροστα στη θαλασσα (για να δενω το ιστιοπλοικο μας)
. θα εκλεινα τον Robbie Williams για μια ιδιωτικη συναυλια (ολο και καποιο παιδικο τραγουδακι θα ηξερε για να τραγουδησει στον Οδυσσεα)
. θα βοηθουσα οικονομικα οποιον απο την οικογενεια μου ειχε την αναγκη μου.
. θα καλουσα οικογενεια και φιλους να με επισκευτουν με εξοδα μου.
Οποιος θελει ας γραψει την δικια του λιστα. Εγω δε θα σας το μεταδωσω. Αλλα αμα θελετε παρτε το και μεταδωστε το. :-)
21 Δεκεμβρίου 2005
Aστυνομικο (Ολα τα κομματια στην θεση τους)
Το απόγευμα της Tετάρτης ήταν αφιερωμένο στον αθλητισμό της Κατερίνας. Δύο ώρες μετά το σχολείο είχε προπόνηση στην παιδική ομάδα μπάσκετ της περιοχής της. Η Ρίζου την πήγαινε μετά χαράς στην προπόνηση. Η προπονήτρια δεν ήθελε να μένουν οι γονείς στις κερκίδες, γιατί πίστευε ότι ενοχλούνται τα παιδιά και αποσπάται έτσι η προσοχή τους. Η Ρίζου είχε βρει ένα σημείο στον δεύτερο όροφο του κτιρίου από όπου μπορούσε να παρακολουθεί την προπόνηση χωρίς να ενοχλείται κανείς. Και δη η προπονήτρια, γιατί όταν η Κατερίνα έβλεπε τις φίλες της στο γήπεδο δε πάει η μαμά της να έκανε κατακόρυφο σε ένα χέρι ή ρόδα με flic flac, καθόλου δεν θα την ενδιέφερε.
Μετά την προπόνηση πηγαίνανε πάντα στην καλύτερη φίλη της Κατερίνας για παιχνίδι. Όταν πλέον φτάσανε σπίτι κατά τις 8.00 ώρα το βράδυ, ήσαν μάνα και κόρη πτώματα. Δεν υπήρχε χρόνος για πολλά μαγειρέματα. Κατεψυγμένη πίτσα θα αρκούσε και θα περίσσευε.
Όταν έπεσε η Κατερίνα στις 9.00 ώρα για ύπνο, αναρωτήθηκε η Ρίζου, γιατί άραγε να μην ακολουθήσει το παράδειγμα της κόρης της. Έβαλε ένα CD με a Cappella τραγούδια και άφησε τις μελωδίες να την νανουρίσουν σιγά σιγά.
Την επόμενη μέρα στις 11.00 το πρωί ήταν η κηδεία του Γιάννη Κωστόπουλου. Είχε δοθεί εδώ και 3 μέρες από τον ιατροδικαστή το ελεύθερο για την ταφή. Τα διαδικαστικά τα κανόνισαν οι γονείς του Κωστόπουλου από το εξωτερικό. Ολόκληρη τη λειτουργία στο εκκλησάκι του νεκροταφείου την παρακολούθησε ο πατέρας του χωρίς την ελάχιστη ένδειξη συγκινήσεως, στεκόμενος σε μια αλύγιστη σχεδόν στρατιωτική στάση. Η μητέρα παρατηρούσε τα συμβάντα με ένα σοβαρό, κάπως λυπημένο βλέμμα. Ποιος ξέρει τι περνούσε από το μυαλό της και αν άραγε συνειδητοποιούσε εκείνη ακριβώς την στιγμή πως ήταν πλέον αργά για να ανοίξει την καρδιά της για το παιδί της και να του δώσει χώρο στην ζωή της. Μπορεί όμως απλά έχοντας επίγνωση ότι δεν της πάνε τα μαύρα, να σύγκρινε τον εαυτό της με κάποια γνωστά μοντέλα που παντού και πάντοτε και σε κάθε χρώμα ρούχου, φαίνονται άψογες.
Ο εκδότης ακύρωσε κάποια ραντεβού προκειμένου να μπορέσει να παρευρεθεί. Στεκόταν συγκινημένος λίγο πιο πίσω από τους γονείς. Έκανε έννοιες για το περιοδικό του; Δεν βρήκε ακόμα εναλλακτική λύση άραγε, ή τον πονούσε η αίσθηση ότι όλοι τελικά είμαστε θνητοί; Μηδενός εξαιρουμένου.
Μια σειρά καθισμάτων πιο πίσω η Κλειώ Σαρρή με την κόρη της. Ο κόρη να κρατά σιωπηλά το χέρι της μητέρας. Άγνωστο για όλους, αν η κόρη δίνει δύναμη στην μητέρα της, ή ανάποδα. Η δε μητέρα ήταν ένα θαύμα που ανέπνεε ακόμα. Έτσι αδύναμη, χλωμή και βαθιά λυπημένη όπως φάνταζε.
Η Μαρία Ρίζου αναρωτιόταν για πόσο καιρό ακόμα θα άντεχε η Ελένη Σαρρή την κωμωδία, αλλά έβλεπε για άλλη μια φορά πως ήξερε να παίζει καλά το παιχνίδι της.
Την στιγμή που κατεβάζανε με σκοινιά το φέρετρο, και όλοι στέκονταν τριγύρω, έπιασε η Κλειώ Σαρρή ταυτόχρονα με το δεξί χέρι την καρδιά και με το άλλο την κοιλιά της. Ο αβάσταχτος πόνος την έκανε να σκύψει προς τα μπροστά. Χάνοντας την ισορροπία της γλίστρησε και έπεσε με το πρόσωπο προς το φέρετρο μέσα στον λάκκο. Οι παρευρισκόμενοι πάγωσαν παρατηρώντας το συμβάν και κανείς δε τόλμησε να την μετακινήσει. Το περίεργο και αλλόκοτο θέαμα κράτησε 5 λεπτά, όσο χρειάστηκε το ασθενοφόρο να έρθει.
Ένα τέταρτο της ώρας αργότερα στον δρόμο προς στο νοσοκομείο άφησε η Κλειώ Σαρρή στο νοσοκομειακό την τελευταία της πνοή.
Το αίτιο του θανάτου δεν ήταν καρδιακή προσβολή, όπως αρχικά υπέθεσαν όλοι, παρά εσωτερική αιμορραγία. Στο στομάχι της βρέθηκαν υπόλοιπα πικραμυγδάλου με θρύψαλα γυαλιού.
-Δεν νομίζετε ότι είναι πλέον καιρός για εξηγήσεις; ρώτησε η Ρίζου την Ελένη Σαρρή την Πέμπτη το βράδυ. Η ανάκριση έγινε αυτήν την φορά με τρία άτομα μόνον. Χωρίς δικηγόρο. Η ίδια η Σαρρή αρνήθηκε να τον καλέσει να έρθει στο αστυνομικό τμήμα, δεν την ενδιέφερε τι θα της συνέβαινε πλέον.
-Τι νόημα έχουν οι εξηγήσεις; Ποιόν βοηθάνε; Τον Αντώνη, την μαμά μου, τον Γιάννη, εμένα;
-Έπρεπε να πεθάνει ο Γιάννης Κωστόπουλος επειδή κατέστρεψε τον φίλο σας; Επειδή τον ώθησε στην αυτοκτονία;
-Ναι, έπρεπε να καταλάβει πως είναι να σου καταστρέφουν την ζωή. Έπρεπε να είναι οδυνηρό, στο σημαντικότερο όργανο για ένα κριτικό γαστρονομίας, την κοιλιά του, εκεί που κατέληγαν όλα αυτά που κριτίκαρε, για να μην μπορέσει να ξαναδοκιμάσει, τίποτε, ποτέ πλέον. Την πραλίνα του Αντώνη την ονόμασε σκουπίδι, έτσι και εκείνος σκουπίδια γυαλιού έπρεπε να δοκιμάσει. Αφού το είπε ότι ψάχνοντας για πετράδια, θα έτρωγε σκουπίδια, καλή του όρεξη λοιπόν.
-Δεν τον αγαπούσατε λοιπόν όπως μου είπατε τις προάλλες;
-Όχι, ήμασταν φίλοι όταν ήμασταν παιδιά, χαθήκαμε όμως, εγώ γνώρισα τον Αντώνη. Αν εξαιρέσει κανείς τα οικονομικά προβλήματα ήμασταν τρισευτυχισμένοι μεταξύ μας. Αγωνιστήκαμε, δοκιμάσαμε πολλά, η πραλίνα ήταν η μόνη λύση του Αντώνη, αλλά ήταν καλή, και έρχεται ο Γιάννης με τον υπεροπτικό του τρόπο, νόμιζε τον εαυτό του αυθεντία, κάτι σαν Θεό. Την πραλίνα του την παρουσιάσαμε και οι δύο. Ήξερε ότι ήμασταν ζευγάρι με τον Αντώνη. Aπλά και μόνον για να τον μικρύνει τα μάτια μου, του έγραψε την κακή κριτική. Το καταλαβαίνετε; Μόνον και μόνον για να με κάνει να θαυμάσω το κύρος του καταστρέφει το όνομα και την δουλειά ενός ανθρώπου. Ο Αντώνης δεν άντεξε την ευθύνη των αρνητικών επιπτώσεων της συμφωνίας με την άλλη εταιρεία. Αυτοκτόνησε. Ελευθερώνοντας το άψυχο σώμα του από το κορδόνι, πήρα την απόφαση να πάω στο Γιάννη, να του κάνω την ερωτευμένη. Δεν ήταν δύσκολο. Είχαν πάρει τα μυαλά του τόσο πολύ αέρα που δεν είχε την ελάχιστη αμφιβολία ότι τον θαύμαζα. Τον έπεισα και να αλλάξει την ασφάλεια ζωής, έτσι ώστε να γίνω εγώ η ευνοούμενη.
Το βράδυ της Δευτέρας ετοιμάσαμε μαζί την τούρτα αμυγδάλου, σιχαινόμουνα κάθε φιλί, κάθε άγγιγμά του, αλλά δεν μπορούσα να κάνω πλέον πίσω. Δεν ήθελα. Του έδινα το προετοιμασμένο πικραμύγδαλο με τα θρύψαλα, στο γλυκό βάλαμε φυσικά το άλλο που είχα κρατήσει χωριστά. Θα το έτρωγε, τα θρύψαλα του γυαλιού θα τον έκαναν να πεθάνει με τρομακτικούς πόνους, θα καθάριζα όλα τα ίχνη και θα έφευγα. Όμως ήρθε το τηλέφωνο του εκδότη και έπρεπε να φύγουμε μαζί. Δεν μπορούσα πλέον να συμμαζέψω. Σκέφτηκα όμως ότι ίσως έτσι είναι καλύτερα, θα έμενε στα χέρια του εκδότη, εκείνος θα ήταν ο ύποπτος. Με τέτοιες δυσκολίες που είχε με τον Γιάννη και την απειλή του να σταματήσει την συνεργασία...
Δεν λυπάμαι για ότι έκανα στο Γιάννη. Όμως η μαμά; Αν μπορούσα θα γύρναγα τον χρόνο πίσω. Δεν ήθελα ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο.... Κράτησα λίγο από το προετοιμασμένο πικραμύγδαλο με τα θρύψαλα και το έκρυψα σε ένα συρτάρι της κουζίνας, πίσω πίσω. Σκέφτηκα ότι έτσι η αστυνομία ίσως και να πίστευε ότι ήτανε αυτοκτονία. Όμως τελικά δεν το βρήκατε εσείς παρά η μαμά συγυρίζοντας Το πικραμύγδαλο ήταν η πιο αγαπημένη της γεύση. Για εκείνην ασύγκριτη απόλαυση και να που έγινε η τελευταία της...
Για όλα φταίει ο Γιάννης. Χωρίς αυτόν δεν θα είχε συμβεί τίποτε από όλα αυτά...τίποτε...τίποτε...τίποτε...τίποτε...
Τίποτε.
Από τις 6.00 ώρα το πρωί ξύπνησε η Κατερίνα Ρίζου εκείνη την Παρασκευή. Ξαναέλεγξε δυο φορές το περιεχόμενο της βαλίτσας της μήπως και ξέχασε τίποτε σημαντικό. Ξύπνησε την μαμά της. Έφαγε, ετοιμάστηκε γρήγορα και κάθισε στον καναπέ ντυμένη με κασκόλ, γάντια, σκούφο και παλτό από τις 7.00 περιμένοντας να περάσει η ώρα.
Μια ώρα αργότερα, τυπικός σε ότι έχει να κάνει με την κόρη του, έφτασε ο Δημήτρης. Η Κατερίνα χαιρέτισε την μαμά της με ένα απαλό φιλάκι στο στόμα. Μόνη, στην ησυχία του διαμερίσματος η Ρίζου κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Είδε μια νέα γυναίκα, μέσα τριάντα, μελαχρινή, με μακριά μαλλιά, με αθλητική κορμοστασιά, ντυμένη με μια φόρμα, ένα αντιανεμικό και αθλητικά παπούτσια. Μια γυναίκα πραγματική, καμιά κούκλα της βιτρίνας, με ζεστά μάτια, με συναισθήματα και αδυναμίες. Με τη γνώση ότι στη δύσκολη στιγμή, έχει την απαραίτητη δύναμη. Με ανησυχίες, με αγάπη μέσα της, με δίψα εξέλιξης, με πόθο ζωής. Της άρεσε αυτό που έβλεπε και χαμογέλασε.
Ελάχιστα αφού έκλεισε την πόρτα του διαμερίσματος πίσω της φεύγοντας για το jogging, ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος του κινητού. Το μήνυμα που θα διάβαζε αργότερα ήταν...
Καλημέρα όμορφό μου μελαχρινό, μεσημεριανό σήμερα στο συνηθισμένο μέρος στην μία; Σε επιθύμησα, έχω πολλά νέα να σου πω... :-* Γιώργος
TEΛΟΣ
Μετά την προπόνηση πηγαίνανε πάντα στην καλύτερη φίλη της Κατερίνας για παιχνίδι. Όταν πλέον φτάσανε σπίτι κατά τις 8.00 ώρα το βράδυ, ήσαν μάνα και κόρη πτώματα. Δεν υπήρχε χρόνος για πολλά μαγειρέματα. Κατεψυγμένη πίτσα θα αρκούσε και θα περίσσευε.
Όταν έπεσε η Κατερίνα στις 9.00 ώρα για ύπνο, αναρωτήθηκε η Ρίζου, γιατί άραγε να μην ακολουθήσει το παράδειγμα της κόρης της. Έβαλε ένα CD με a Cappella τραγούδια και άφησε τις μελωδίες να την νανουρίσουν σιγά σιγά.
Την επόμενη μέρα στις 11.00 το πρωί ήταν η κηδεία του Γιάννη Κωστόπουλου. Είχε δοθεί εδώ και 3 μέρες από τον ιατροδικαστή το ελεύθερο για την ταφή. Τα διαδικαστικά τα κανόνισαν οι γονείς του Κωστόπουλου από το εξωτερικό. Ολόκληρη τη λειτουργία στο εκκλησάκι του νεκροταφείου την παρακολούθησε ο πατέρας του χωρίς την ελάχιστη ένδειξη συγκινήσεως, στεκόμενος σε μια αλύγιστη σχεδόν στρατιωτική στάση. Η μητέρα παρατηρούσε τα συμβάντα με ένα σοβαρό, κάπως λυπημένο βλέμμα. Ποιος ξέρει τι περνούσε από το μυαλό της και αν άραγε συνειδητοποιούσε εκείνη ακριβώς την στιγμή πως ήταν πλέον αργά για να ανοίξει την καρδιά της για το παιδί της και να του δώσει χώρο στην ζωή της. Μπορεί όμως απλά έχοντας επίγνωση ότι δεν της πάνε τα μαύρα, να σύγκρινε τον εαυτό της με κάποια γνωστά μοντέλα που παντού και πάντοτε και σε κάθε χρώμα ρούχου, φαίνονται άψογες.
Ο εκδότης ακύρωσε κάποια ραντεβού προκειμένου να μπορέσει να παρευρεθεί. Στεκόταν συγκινημένος λίγο πιο πίσω από τους γονείς. Έκανε έννοιες για το περιοδικό του; Δεν βρήκε ακόμα εναλλακτική λύση άραγε, ή τον πονούσε η αίσθηση ότι όλοι τελικά είμαστε θνητοί; Μηδενός εξαιρουμένου.
Μια σειρά καθισμάτων πιο πίσω η Κλειώ Σαρρή με την κόρη της. Ο κόρη να κρατά σιωπηλά το χέρι της μητέρας. Άγνωστο για όλους, αν η κόρη δίνει δύναμη στην μητέρα της, ή ανάποδα. Η δε μητέρα ήταν ένα θαύμα που ανέπνεε ακόμα. Έτσι αδύναμη, χλωμή και βαθιά λυπημένη όπως φάνταζε.
Η Μαρία Ρίζου αναρωτιόταν για πόσο καιρό ακόμα θα άντεχε η Ελένη Σαρρή την κωμωδία, αλλά έβλεπε για άλλη μια φορά πως ήξερε να παίζει καλά το παιχνίδι της.
Την στιγμή που κατεβάζανε με σκοινιά το φέρετρο, και όλοι στέκονταν τριγύρω, έπιασε η Κλειώ Σαρρή ταυτόχρονα με το δεξί χέρι την καρδιά και με το άλλο την κοιλιά της. Ο αβάσταχτος πόνος την έκανε να σκύψει προς τα μπροστά. Χάνοντας την ισορροπία της γλίστρησε και έπεσε με το πρόσωπο προς το φέρετρο μέσα στον λάκκο. Οι παρευρισκόμενοι πάγωσαν παρατηρώντας το συμβάν και κανείς δε τόλμησε να την μετακινήσει. Το περίεργο και αλλόκοτο θέαμα κράτησε 5 λεπτά, όσο χρειάστηκε το ασθενοφόρο να έρθει.
Ένα τέταρτο της ώρας αργότερα στον δρόμο προς στο νοσοκομείο άφησε η Κλειώ Σαρρή στο νοσοκομειακό την τελευταία της πνοή.
Το αίτιο του θανάτου δεν ήταν καρδιακή προσβολή, όπως αρχικά υπέθεσαν όλοι, παρά εσωτερική αιμορραγία. Στο στομάχι της βρέθηκαν υπόλοιπα πικραμυγδάλου με θρύψαλα γυαλιού.
-Δεν νομίζετε ότι είναι πλέον καιρός για εξηγήσεις; ρώτησε η Ρίζου την Ελένη Σαρρή την Πέμπτη το βράδυ. Η ανάκριση έγινε αυτήν την φορά με τρία άτομα μόνον. Χωρίς δικηγόρο. Η ίδια η Σαρρή αρνήθηκε να τον καλέσει να έρθει στο αστυνομικό τμήμα, δεν την ενδιέφερε τι θα της συνέβαινε πλέον.
-Τι νόημα έχουν οι εξηγήσεις; Ποιόν βοηθάνε; Τον Αντώνη, την μαμά μου, τον Γιάννη, εμένα;
-Έπρεπε να πεθάνει ο Γιάννης Κωστόπουλος επειδή κατέστρεψε τον φίλο σας; Επειδή τον ώθησε στην αυτοκτονία;
-Ναι, έπρεπε να καταλάβει πως είναι να σου καταστρέφουν την ζωή. Έπρεπε να είναι οδυνηρό, στο σημαντικότερο όργανο για ένα κριτικό γαστρονομίας, την κοιλιά του, εκεί που κατέληγαν όλα αυτά που κριτίκαρε, για να μην μπορέσει να ξαναδοκιμάσει, τίποτε, ποτέ πλέον. Την πραλίνα του Αντώνη την ονόμασε σκουπίδι, έτσι και εκείνος σκουπίδια γυαλιού έπρεπε να δοκιμάσει. Αφού το είπε ότι ψάχνοντας για πετράδια, θα έτρωγε σκουπίδια, καλή του όρεξη λοιπόν.
-Δεν τον αγαπούσατε λοιπόν όπως μου είπατε τις προάλλες;
-Όχι, ήμασταν φίλοι όταν ήμασταν παιδιά, χαθήκαμε όμως, εγώ γνώρισα τον Αντώνη. Αν εξαιρέσει κανείς τα οικονομικά προβλήματα ήμασταν τρισευτυχισμένοι μεταξύ μας. Αγωνιστήκαμε, δοκιμάσαμε πολλά, η πραλίνα ήταν η μόνη λύση του Αντώνη, αλλά ήταν καλή, και έρχεται ο Γιάννης με τον υπεροπτικό του τρόπο, νόμιζε τον εαυτό του αυθεντία, κάτι σαν Θεό. Την πραλίνα του την παρουσιάσαμε και οι δύο. Ήξερε ότι ήμασταν ζευγάρι με τον Αντώνη. Aπλά και μόνον για να τον μικρύνει τα μάτια μου, του έγραψε την κακή κριτική. Το καταλαβαίνετε; Μόνον και μόνον για να με κάνει να θαυμάσω το κύρος του καταστρέφει το όνομα και την δουλειά ενός ανθρώπου. Ο Αντώνης δεν άντεξε την ευθύνη των αρνητικών επιπτώσεων της συμφωνίας με την άλλη εταιρεία. Αυτοκτόνησε. Ελευθερώνοντας το άψυχο σώμα του από το κορδόνι, πήρα την απόφαση να πάω στο Γιάννη, να του κάνω την ερωτευμένη. Δεν ήταν δύσκολο. Είχαν πάρει τα μυαλά του τόσο πολύ αέρα που δεν είχε την ελάχιστη αμφιβολία ότι τον θαύμαζα. Τον έπεισα και να αλλάξει την ασφάλεια ζωής, έτσι ώστε να γίνω εγώ η ευνοούμενη.
Το βράδυ της Δευτέρας ετοιμάσαμε μαζί την τούρτα αμυγδάλου, σιχαινόμουνα κάθε φιλί, κάθε άγγιγμά του, αλλά δεν μπορούσα να κάνω πλέον πίσω. Δεν ήθελα. Του έδινα το προετοιμασμένο πικραμύγδαλο με τα θρύψαλα, στο γλυκό βάλαμε φυσικά το άλλο που είχα κρατήσει χωριστά. Θα το έτρωγε, τα θρύψαλα του γυαλιού θα τον έκαναν να πεθάνει με τρομακτικούς πόνους, θα καθάριζα όλα τα ίχνη και θα έφευγα. Όμως ήρθε το τηλέφωνο του εκδότη και έπρεπε να φύγουμε μαζί. Δεν μπορούσα πλέον να συμμαζέψω. Σκέφτηκα όμως ότι ίσως έτσι είναι καλύτερα, θα έμενε στα χέρια του εκδότη, εκείνος θα ήταν ο ύποπτος. Με τέτοιες δυσκολίες που είχε με τον Γιάννη και την απειλή του να σταματήσει την συνεργασία...
Δεν λυπάμαι για ότι έκανα στο Γιάννη. Όμως η μαμά; Αν μπορούσα θα γύρναγα τον χρόνο πίσω. Δεν ήθελα ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο.... Κράτησα λίγο από το προετοιμασμένο πικραμύγδαλο με τα θρύψαλα και το έκρυψα σε ένα συρτάρι της κουζίνας, πίσω πίσω. Σκέφτηκα ότι έτσι η αστυνομία ίσως και να πίστευε ότι ήτανε αυτοκτονία. Όμως τελικά δεν το βρήκατε εσείς παρά η μαμά συγυρίζοντας Το πικραμύγδαλο ήταν η πιο αγαπημένη της γεύση. Για εκείνην ασύγκριτη απόλαυση και να που έγινε η τελευταία της...
Για όλα φταίει ο Γιάννης. Χωρίς αυτόν δεν θα είχε συμβεί τίποτε από όλα αυτά...τίποτε...τίποτε...τίποτε...τίποτε...
Τίποτε.
Από τις 6.00 ώρα το πρωί ξύπνησε η Κατερίνα Ρίζου εκείνη την Παρασκευή. Ξαναέλεγξε δυο φορές το περιεχόμενο της βαλίτσας της μήπως και ξέχασε τίποτε σημαντικό. Ξύπνησε την μαμά της. Έφαγε, ετοιμάστηκε γρήγορα και κάθισε στον καναπέ ντυμένη με κασκόλ, γάντια, σκούφο και παλτό από τις 7.00 περιμένοντας να περάσει η ώρα.
Μια ώρα αργότερα, τυπικός σε ότι έχει να κάνει με την κόρη του, έφτασε ο Δημήτρης. Η Κατερίνα χαιρέτισε την μαμά της με ένα απαλό φιλάκι στο στόμα. Μόνη, στην ησυχία του διαμερίσματος η Ρίζου κοίταξε τον εαυτό της στον καθρέφτη.
Είδε μια νέα γυναίκα, μέσα τριάντα, μελαχρινή, με μακριά μαλλιά, με αθλητική κορμοστασιά, ντυμένη με μια φόρμα, ένα αντιανεμικό και αθλητικά παπούτσια. Μια γυναίκα πραγματική, καμιά κούκλα της βιτρίνας, με ζεστά μάτια, με συναισθήματα και αδυναμίες. Με τη γνώση ότι στη δύσκολη στιγμή, έχει την απαραίτητη δύναμη. Με ανησυχίες, με αγάπη μέσα της, με δίψα εξέλιξης, με πόθο ζωής. Της άρεσε αυτό που έβλεπε και χαμογέλασε.
Ελάχιστα αφού έκλεισε την πόρτα του διαμερίσματος πίσω της φεύγοντας για το jogging, ακούστηκε ο χαρακτηριστικός ήχος του κινητού. Το μήνυμα που θα διάβαζε αργότερα ήταν...
Καλημέρα όμορφό μου μελαχρινό, μεσημεριανό σήμερα στο συνηθισμένο μέρος στην μία; Σε επιθύμησα, έχω πολλά νέα να σου πω... :-* Γιώργος
TEΛΟΣ
Aστυνομικο (Tangram)
Η αποτυχημενη ανάκριση της χάλασε την διάθεση. Αναρωτιότανε μήπως είχε δίκαιο τελικά ο προϊστάμενος; Με τις προστασίες του, και τις προτροπές να δουλεύει σε ομάδα και όχι μόνη της. Ούτε αρχάρια να ήτανε. Ξαφνιάστηκε από την ανακάλυψη του γεγονότος ότι η Σαρρή ήταν η φίλη του ζαχαροπλάστη Πετρόπουλου, που ούτε που ενδιαφέρθηκε να ζυγιάσει τις λέξεις της στο τηλέφωνο τάχα καλώντας την για κάποιες συμπληρωματικές ερωτήσεις στο αστυνομικό τμήμα. Αντίθετα, απαίτησε την παρουσία της στις 9.00 πμ της Τετάρτης.
Αν η Σαρρή δεν ήτανε εντελώς ηλίθια θα έφερνε μαζί της και το δικηγόρο της. Και βεβαίως έτσι έκανε. Παρόλο που αυτό δεν συνέφερε την Ρίζου και δεν βοήθησε την πρόσβαση της ανάκρισης.
"Ό,τι έγινε, έγινε" σκέφτηκε και αποφάσισε ότι χρειαζόταν γρήγορα αλλαγή τόπου και θέματος.
Μπαίνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας του Κωστόπουλου αναρωτήθηκε αν θυμήθηκε κάνεις από την αστυνομία να αδειάσει το γραμματοκιβώτιο. Βέβαια και το αδειάσανε την ημέρα της έρευνας, αλλά εντωμεταξύ είχε περάσει μια εβδομάδα, και ποιος ξέρει τι καινούργιο μπορεί να μαζεύτηκε.
Ρώτησε τον θυρωρό αν είχε κλειδιά για το γραμματοκιβώτιο, βρήκε μέσα πέντε φακέλους, τους πήρε μαζί της και προτίμησε την σκάλα από το ασανσέρ. Από τότε που άρχισε να ασχολείται με αυτήν την υπόθεση δεν είχε βρει χρόνο να πάει για γυμναστική και ένιωθε τύψεις για την πολλή απραξία.
Φτάνοντας στον πέμπτο όροφο, κουρασμένη και χωρίς αναπνοή, λες και είχε τρέξει μαραθώνιο υποσχέθηκε στον εαυτό της το πρώτο που θα έκανε αφού έλυνε την υπόθεση θα ήτανε να ξαναρχίσει το πρωινό καθημερινό jogging.
Το διαμέρισμα ήταν όπως και την προηγούμενη φορά συγυρισμένο με μια διαφορά. Τώρα ήταν και η κουζίνα στην εντέλεια. Η Κλειώ Σαρρή είχε έρθει λοιπόν να καθαρίσει. Για ποιόν άραγε; Ο Κωστόπουλος δεν θα ξαναερχότανε. Δε θα την ξαναπλήρωνε. Η βρόμικη κουζίνα δε θα τον ενοχλούσε πλέον. Για τους γονείς του; Σε ποιόν ανήκει άραγε το διαμέρισμα τώρα που εκείνος πέθανε; Στους γονείς του; Είχε αφήσει διαθήκη; Ζώντας μόνος και στην ηλικία του; Μάλλον απίθανο.
Στο δωμάτιο της βιβλιοθήκης ξεφύλλισε το συμβόλαιο ασφάλειας ζωής. Σε περίπτωση θανάτου του, θα πληρωνόταν το ποσό του 1 εκατομμυρίου Ευρώ στην Κλειώ Σαρρή. Στην περίπτωση που η Κλειώ Σαρρή δε θα μπορούσε να τον κληρονομήσει γιατί θα είχε πεθάνει πριν από εκείνον, υπήρχε συμφωνητικό να πληρωθεί το ποσό σε διαφόρους οργανισμούς κοινού ενδιαφέροντος.
Άνοιξε τους φακέλους με ένα χαρτοκόπτη. Τρεις περιείχαν κάρτες με ευχές για τις γιορτές από ένα ζαχαροπλαστείο, ένα εστιατόριο και μια γνωστή αλυσίδα ξενοδοχείων 5 αστέρων. Ο τέταρτος φάκελος ήταν ο λογαριασμός του τηλεφώνου.
"Θεέ μου," αναφώνησε η Ρίζου όταν διάβασε το ποσό των 240 Ευρώ μόνον για τηλέφωνο.
Ξεφύλλισε την αναλυτική λίστα των συνδέσεων, σχεδόν μόνον συνδέσεις σε ένα νούμερο, μάλλον της Ελένης Σαρρή, αλλά μπορεί εύκολα να το επιβεβαιώσει, παρόλο που δε θα την βοηθούσε το γεγονός ιδιαίτερα.
Ο πέμπτος φάκελος ήταν μια επιπρόσθετη σελίδα για το συμβόλαιο της ασφάλειας ζωής. Στο έγγραφο αναφερόταν η Ελένη Σαρρή ως ευνοούμενος του συμβολαίου σε περίπτωση πρόωρου θανάτου του ασφαλισμένου. Η ημερομηνία αλλαγής των στοιχείων του συμβολαίου ήταν αυτή της προηγούμενης του θανάτου Κωστόπουλου.
Σχεδόν έτοιμο το tangram και όμως έλειπε το πιο σημαντικό κομμάτι για να ολοκληρωθεί. Η ομολογία της Σαρρή και τα πραγματικά συμβάντα της τελευταίας βραδιάς του Κωστόπουλου.
-Συνεχίζεται-
ΥΓ. Το επόμενο επεισόδιο είναι το τελευταίο...
Αν η Σαρρή δεν ήτανε εντελώς ηλίθια θα έφερνε μαζί της και το δικηγόρο της. Και βεβαίως έτσι έκανε. Παρόλο που αυτό δεν συνέφερε την Ρίζου και δεν βοήθησε την πρόσβαση της ανάκρισης.
"Ό,τι έγινε, έγινε" σκέφτηκε και αποφάσισε ότι χρειαζόταν γρήγορα αλλαγή τόπου και θέματος.
Μπαίνοντας στην είσοδο της πολυκατοικίας του Κωστόπουλου αναρωτήθηκε αν θυμήθηκε κάνεις από την αστυνομία να αδειάσει το γραμματοκιβώτιο. Βέβαια και το αδειάσανε την ημέρα της έρευνας, αλλά εντωμεταξύ είχε περάσει μια εβδομάδα, και ποιος ξέρει τι καινούργιο μπορεί να μαζεύτηκε.
Ρώτησε τον θυρωρό αν είχε κλειδιά για το γραμματοκιβώτιο, βρήκε μέσα πέντε φακέλους, τους πήρε μαζί της και προτίμησε την σκάλα από το ασανσέρ. Από τότε που άρχισε να ασχολείται με αυτήν την υπόθεση δεν είχε βρει χρόνο να πάει για γυμναστική και ένιωθε τύψεις για την πολλή απραξία.
Φτάνοντας στον πέμπτο όροφο, κουρασμένη και χωρίς αναπνοή, λες και είχε τρέξει μαραθώνιο υποσχέθηκε στον εαυτό της το πρώτο που θα έκανε αφού έλυνε την υπόθεση θα ήτανε να ξαναρχίσει το πρωινό καθημερινό jogging.
Το διαμέρισμα ήταν όπως και την προηγούμενη φορά συγυρισμένο με μια διαφορά. Τώρα ήταν και η κουζίνα στην εντέλεια. Η Κλειώ Σαρρή είχε έρθει λοιπόν να καθαρίσει. Για ποιόν άραγε; Ο Κωστόπουλος δεν θα ξαναερχότανε. Δε θα την ξαναπλήρωνε. Η βρόμικη κουζίνα δε θα τον ενοχλούσε πλέον. Για τους γονείς του; Σε ποιόν ανήκει άραγε το διαμέρισμα τώρα που εκείνος πέθανε; Στους γονείς του; Είχε αφήσει διαθήκη; Ζώντας μόνος και στην ηλικία του; Μάλλον απίθανο.
Στο δωμάτιο της βιβλιοθήκης ξεφύλλισε το συμβόλαιο ασφάλειας ζωής. Σε περίπτωση θανάτου του, θα πληρωνόταν το ποσό του 1 εκατομμυρίου Ευρώ στην Κλειώ Σαρρή. Στην περίπτωση που η Κλειώ Σαρρή δε θα μπορούσε να τον κληρονομήσει γιατί θα είχε πεθάνει πριν από εκείνον, υπήρχε συμφωνητικό να πληρωθεί το ποσό σε διαφόρους οργανισμούς κοινού ενδιαφέροντος.
Άνοιξε τους φακέλους με ένα χαρτοκόπτη. Τρεις περιείχαν κάρτες με ευχές για τις γιορτές από ένα ζαχαροπλαστείο, ένα εστιατόριο και μια γνωστή αλυσίδα ξενοδοχείων 5 αστέρων. Ο τέταρτος φάκελος ήταν ο λογαριασμός του τηλεφώνου.
"Θεέ μου," αναφώνησε η Ρίζου όταν διάβασε το ποσό των 240 Ευρώ μόνον για τηλέφωνο.
Ξεφύλλισε την αναλυτική λίστα των συνδέσεων, σχεδόν μόνον συνδέσεις σε ένα νούμερο, μάλλον της Ελένης Σαρρή, αλλά μπορεί εύκολα να το επιβεβαιώσει, παρόλο που δε θα την βοηθούσε το γεγονός ιδιαίτερα.
Ο πέμπτος φάκελος ήταν μια επιπρόσθετη σελίδα για το συμβόλαιο της ασφάλειας ζωής. Στο έγγραφο αναφερόταν η Ελένη Σαρρή ως ευνοούμενος του συμβολαίου σε περίπτωση πρόωρου θανάτου του ασφαλισμένου. Η ημερομηνία αλλαγής των στοιχείων του συμβολαίου ήταν αυτή της προηγούμενης του θανάτου Κωστόπουλου.
Σχεδόν έτοιμο το tangram και όμως έλειπε το πιο σημαντικό κομμάτι για να ολοκληρωθεί. Η ομολογία της Σαρρή και τα πραγματικά συμβάντα της τελευταίας βραδιάς του Κωστόπουλου.
-Συνεχίζεται-
ΥΓ. Το επόμενο επεισόδιο είναι το τελευταίο...
20 Δεκεμβρίου 2005
Aστυνομικο (Αποτυχημενη ανακριση)
Το σκηνικό της ανάκρισης του Σιδερή, επαναλήφθηκε εκείνο το πρωινό αλλά στην θέση του Σιδερή καθότανε η Ελένη Σαρρή με τον δικό της δικηγόρο.
-Κα Σαρρή, άρχισε η επιθεωρητής Ρίζου. Γιατί δεν μας είπατε ότι γνωρίζατε τον κύριο Πετρόπουλο;
-Δεν με ρωτήσατε.
-Μπορείτε να μας πείτε τον από τι πέθανε ο κος Πετρόπουλος;
-Δεν πέθανε, αυτοκτόνησε.
-Μπορείτε να μας πείτε γιατί αυτοκτόνησε, κατά την γνώμη σας;
-Γιατί δεν άντεξε την ψυχολογική πίεση.
-Γιατί βρισκότανε σε ψυχολογική πίεση;
-Γιατί αναγκάστηκε να πουλήσει την επιχείρηση για 25.000 Ευρώ.
-Η επιχείρηση από ότι έμαθα λειτουργούσε εδώ και 60 χρόνια, τόσο κακή διαχείριση έκανε; Ήταν κακός επιχειρηματίας ο κος Πετρόπουλος;
Η Ρίζου προσπαθούσε να πιέσει την Σαρρή εκεί που νόμιζε ότι θα πονούσε περισσότερο. Αν είχε δίκαιο θα την ενδιέφερε να μην σπιλώνει κάνεις το όνομά του φίλου της και θα αντιδρούσε απερίσκεπτα. Αν έκανε άδικο, δεν είχε και τίποτε να χάσει.
-Όχι, ήταν δύσκολες εποχές για μικρές σοκολατοποιίες.
Η Σαρρή φαινόταν να μπορεί να κρατά καλά την ψυχραιμία της.
-Όσο και να είναι δύσκολες οι εποχές, για 25.000 Ευρώ αγοράζει κανείς μόνον εξοπλισμό, όχι πελατεία, επαγγελματικό χώρο και σειρά προϊόντων. Άρα δεν ήταν κακός επιχειρηματίας, παρά κακός σοκολατοποιός.
-Ο Αντώνης ήξερε την δουλειά του, απλά δεν είχε τύχη, η πραλίνα που δημιουργήσαμε μαζί ήταν εξαιρετική. Υψηλού επιπέδου και άξια βραβείων.
-Δεν βραβεύτηκε όμως, αντίθετα, έμαθα πως ο Γιάννης Κωστόπουλος την απέρριψε με την κριτική του. Διαβάζω από το άρθρο, για να μην κάνω λάθος και σήκωσε τη φωτοτυπία μιας σελίδας του περιοδικού...
μέτρια ποιότητα, ο ζαχαροπλάστης είχε περιορισμένες ικανότητες στην τέχνη της σοκολατοποιίας, κρίμα την γεύση του δοκιμαστή, που αναγκάζεται ψάχνοντας το πετράδι να τρώει σκουπίδια.
-Πετράδια... σκουπίδια.... Όπως και να έχει, ο Γιάννης διέλυσε με αυτήν του την κριτική την ζωή και τις ελπίδες ενός ανθρώπου. Μια τέτοια κριτική για ένα ζαχαροπλάστη, και ιδιαίτερα για τον Αντώνη εκείνη την στιγμή ήταν απλά άδικη. Δε ξέρω τι παρακίνησε τον Γιάννη να γράψει κάτι τέτοιο, είχε δοκιμάσει την πραλίνα αλήθεια; Αλλιώς δε θα το έλεγε. Ήταν πραγματικά πολύ καλή. Η όχι πολύ γλυκιά σοκολάτα υγείας της περιεκτικότητας των 70% κακάο έκανε αντίθεση στην γλυκιά γεύση του πυρήνα της από πικραμύγδαλο. Είχε την σωστή σκληρότητα, φόρμα και είναι ωραίο χρώμα. Πρώτα έλιωνε η υπέροχη επικάλυψη σοκολάτας στο στόμα, και μετά διαλυόταν το τρυφερό με τα μυρωδικά και ρούμι αναμιγμένο πικραμύγδαλο, για να αφήσει μια χαρακτηριστική ιδιαίτερη αίσθηση ακόμα και όταν η πραλίνα πλέον είχε αφήσει την κοιλότητα του στόματος.
Τον κατέστρεψε, θα μπορούσε να είχε πουλήσει την επιχείρηση για μισό εκατομμύριο. Είχε σκοπό να δώσει τα μισά στην μητέρα του και με τα υπόλοιπα να γίνει συνέταιρος στο coffy shop μου.
-Όμως τελικά δεν έγινε συνέταιρός σας γιατί ο Πετρόπουλος αυτοκτόνησε.
-Ναι, τον βρήκα στο μπάνιο, κρεμασμένο με το κορδόνι του μπουρνουζιού.
-Τον αγαπούσατε τον Αντώνη Πετρόπουλο; Σας στοίχισε ο θάνατος του δηλαδή;
-Βεβαίως. Φυσικά.
-Δεν θα πρέπει να ήταν και τόσο μεγάλη η απώλειά σας, αν μετά από δύο μήνες κάνετε καινούργια προσωπικά σχέδια με τον κο Κωστόπουλο.
-Σας είπα, πως εξελίχθηκε η σχέση μας από την στιγμή που ξανασυναντηθήκαμε."
Η Σαρρή, πραγματικά ήξερε να ελίσσεται.
-Αλήθεια; Ο φίλος σας, που τον αγαπάτε με το οποίον κάνετε κοινά επαγγελματικά σχέδια, αυτοκτονεί, τον βρίσκεται κρεμασμένο, είστε συντετριμμένη από την απώλεια, όπως μας είπε η μητέρα του, και δυο μήνες αργότερα κάνετε τα ίδια σχέδια με άλλον; Με αυτόν που τον παρακίνησε στην αυτοκτονία; Περιμένετε να το πιστέψουμε;
-Είναι η αλήθεια, επέμενε η Σαρρή.
-Είστε σίγουρη;
-Βεβαίως.
-Ήξερε ο Κωστόπουλος ό,τι ήσασταν η φίλη του Πετρόπουλου;
-Δεν νομίζω, δεν θυμάμαι να ήρθε η συζήτηση σε αυτό το θέμα.
-Πραγματικά; Εάν εμένα μου συνέβαινε κάτι τέτοιο, μόλις θα έβλεπα τον υπεύθυνο της κακής κριτικής, το πρώτο που θα έκανα, θα ήταν να ρωτήσω γιατί. Πόσο μάλλον που γνωριζόσαστε με τον Κωστόπουλο από παιδιά.
-Εγώ δεν ρώτησα.
-Δεν μπορώ να το φανταστώ. Επιτέλους είχατε μπροστά σας τον Κωστόπουλο. Το άρθρο του ήταν άδικο, η πραλίνα άξια βραβείων, αλλά εκείνος την ονόμασε σκουπίδι. Η κακή κριτική είχε τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις για την επιχείρηση του Πετρόπουλου, τραγικές για την ζωή και των δυο σας. Και εσείς; Ξεχνάτε να ρωτήσετε τον Κωστόπουλο γιατί το έκανε;
-Η κα Σαρρή απάντησε ήδη, έχετε και άλλες ερωτήσεις ή μπορούμε να φύγουμε; ρώτησε ο δικηγόρος της Σαρρή.
Δεν είχε νόημα να συνεχίσει την ανάκριση. Η Ρίζου καταλάβαινε καλά πως απλά και μόνο με προαίσθηση δεν λυνότανε αυτή η υπόθεση. Χρειαζότανε αποδήξεις.
-Συνεχίζεται-
-Κα Σαρρή, άρχισε η επιθεωρητής Ρίζου. Γιατί δεν μας είπατε ότι γνωρίζατε τον κύριο Πετρόπουλο;
-Δεν με ρωτήσατε.
-Μπορείτε να μας πείτε τον από τι πέθανε ο κος Πετρόπουλος;
-Δεν πέθανε, αυτοκτόνησε.
-Μπορείτε να μας πείτε γιατί αυτοκτόνησε, κατά την γνώμη σας;
-Γιατί δεν άντεξε την ψυχολογική πίεση.
-Γιατί βρισκότανε σε ψυχολογική πίεση;
-Γιατί αναγκάστηκε να πουλήσει την επιχείρηση για 25.000 Ευρώ.
-Η επιχείρηση από ότι έμαθα λειτουργούσε εδώ και 60 χρόνια, τόσο κακή διαχείριση έκανε; Ήταν κακός επιχειρηματίας ο κος Πετρόπουλος;
Η Ρίζου προσπαθούσε να πιέσει την Σαρρή εκεί που νόμιζε ότι θα πονούσε περισσότερο. Αν είχε δίκαιο θα την ενδιέφερε να μην σπιλώνει κάνεις το όνομά του φίλου της και θα αντιδρούσε απερίσκεπτα. Αν έκανε άδικο, δεν είχε και τίποτε να χάσει.
-Όχι, ήταν δύσκολες εποχές για μικρές σοκολατοποιίες.
Η Σαρρή φαινόταν να μπορεί να κρατά καλά την ψυχραιμία της.
-Όσο και να είναι δύσκολες οι εποχές, για 25.000 Ευρώ αγοράζει κανείς μόνον εξοπλισμό, όχι πελατεία, επαγγελματικό χώρο και σειρά προϊόντων. Άρα δεν ήταν κακός επιχειρηματίας, παρά κακός σοκολατοποιός.
-Ο Αντώνης ήξερε την δουλειά του, απλά δεν είχε τύχη, η πραλίνα που δημιουργήσαμε μαζί ήταν εξαιρετική. Υψηλού επιπέδου και άξια βραβείων.
-Δεν βραβεύτηκε όμως, αντίθετα, έμαθα πως ο Γιάννης Κωστόπουλος την απέρριψε με την κριτική του. Διαβάζω από το άρθρο, για να μην κάνω λάθος και σήκωσε τη φωτοτυπία μιας σελίδας του περιοδικού...
μέτρια ποιότητα, ο ζαχαροπλάστης είχε περιορισμένες ικανότητες στην τέχνη της σοκολατοποιίας, κρίμα την γεύση του δοκιμαστή, που αναγκάζεται ψάχνοντας το πετράδι να τρώει σκουπίδια.
-Πετράδια... σκουπίδια.... Όπως και να έχει, ο Γιάννης διέλυσε με αυτήν του την κριτική την ζωή και τις ελπίδες ενός ανθρώπου. Μια τέτοια κριτική για ένα ζαχαροπλάστη, και ιδιαίτερα για τον Αντώνη εκείνη την στιγμή ήταν απλά άδικη. Δε ξέρω τι παρακίνησε τον Γιάννη να γράψει κάτι τέτοιο, είχε δοκιμάσει την πραλίνα αλήθεια; Αλλιώς δε θα το έλεγε. Ήταν πραγματικά πολύ καλή. Η όχι πολύ γλυκιά σοκολάτα υγείας της περιεκτικότητας των 70% κακάο έκανε αντίθεση στην γλυκιά γεύση του πυρήνα της από πικραμύγδαλο. Είχε την σωστή σκληρότητα, φόρμα και είναι ωραίο χρώμα. Πρώτα έλιωνε η υπέροχη επικάλυψη σοκολάτας στο στόμα, και μετά διαλυόταν το τρυφερό με τα μυρωδικά και ρούμι αναμιγμένο πικραμύγδαλο, για να αφήσει μια χαρακτηριστική ιδιαίτερη αίσθηση ακόμα και όταν η πραλίνα πλέον είχε αφήσει την κοιλότητα του στόματος.
Τον κατέστρεψε, θα μπορούσε να είχε πουλήσει την επιχείρηση για μισό εκατομμύριο. Είχε σκοπό να δώσει τα μισά στην μητέρα του και με τα υπόλοιπα να γίνει συνέταιρος στο coffy shop μου.
-Όμως τελικά δεν έγινε συνέταιρός σας γιατί ο Πετρόπουλος αυτοκτόνησε.
-Ναι, τον βρήκα στο μπάνιο, κρεμασμένο με το κορδόνι του μπουρνουζιού.
-Τον αγαπούσατε τον Αντώνη Πετρόπουλο; Σας στοίχισε ο θάνατος του δηλαδή;
-Βεβαίως. Φυσικά.
-Δεν θα πρέπει να ήταν και τόσο μεγάλη η απώλειά σας, αν μετά από δύο μήνες κάνετε καινούργια προσωπικά σχέδια με τον κο Κωστόπουλο.
-Σας είπα, πως εξελίχθηκε η σχέση μας από την στιγμή που ξανασυναντηθήκαμε."
Η Σαρρή, πραγματικά ήξερε να ελίσσεται.
-Αλήθεια; Ο φίλος σας, που τον αγαπάτε με το οποίον κάνετε κοινά επαγγελματικά σχέδια, αυτοκτονεί, τον βρίσκεται κρεμασμένο, είστε συντετριμμένη από την απώλεια, όπως μας είπε η μητέρα του, και δυο μήνες αργότερα κάνετε τα ίδια σχέδια με άλλον; Με αυτόν που τον παρακίνησε στην αυτοκτονία; Περιμένετε να το πιστέψουμε;
-Είναι η αλήθεια, επέμενε η Σαρρή.
-Είστε σίγουρη;
-Βεβαίως.
-Ήξερε ο Κωστόπουλος ό,τι ήσασταν η φίλη του Πετρόπουλου;
-Δεν νομίζω, δεν θυμάμαι να ήρθε η συζήτηση σε αυτό το θέμα.
-Πραγματικά; Εάν εμένα μου συνέβαινε κάτι τέτοιο, μόλις θα έβλεπα τον υπεύθυνο της κακής κριτικής, το πρώτο που θα έκανα, θα ήταν να ρωτήσω γιατί. Πόσο μάλλον που γνωριζόσαστε με τον Κωστόπουλο από παιδιά.
-Εγώ δεν ρώτησα.
-Δεν μπορώ να το φανταστώ. Επιτέλους είχατε μπροστά σας τον Κωστόπουλο. Το άρθρο του ήταν άδικο, η πραλίνα άξια βραβείων, αλλά εκείνος την ονόμασε σκουπίδι. Η κακή κριτική είχε τεράστιες οικονομικές επιπτώσεις για την επιχείρηση του Πετρόπουλου, τραγικές για την ζωή και των δυο σας. Και εσείς; Ξεχνάτε να ρωτήσετε τον Κωστόπουλο γιατί το έκανε;
-Η κα Σαρρή απάντησε ήδη, έχετε και άλλες ερωτήσεις ή μπορούμε να φύγουμε; ρώτησε ο δικηγόρος της Σαρρή.
Δεν είχε νόημα να συνεχίσει την ανάκριση. Η Ρίζου καταλάβαινε καλά πως απλά και μόνο με προαίσθηση δεν λυνότανε αυτή η υπόθεση. Χρειαζότανε αποδήξεις.
-Συνεχίζεται-
Aστυνομικο (Στοιχειωδες)
-Μαρία εδώ Δημήτρης, σε παίρνω για να σου απαντήσω αυτά που με ερώτησες τις προάλλες. Για τον Κωστόπουλο και την Σαρρή. Πώς;... Άργησα, ενδιάμεσα ενημερώθηκες αλλιώς;... Οκ. Πότε πετάμε Παρίσι; Στις 23 Δεκεμβρίου, στις 8 η ώρα το πρωί θα περάσω να την πάρω. Θα έρθεις να μας πάρεις από το αεροδρόμιο στις 27 επιστρέφοντας;... Εντάξει τα λέμε σε μια εβδομάδα.
"Σε ευχαριστώ για τίποτε" σκέφτηκε η Μαρία Ρίζου, κλείνοντας το τηλέφωνο. Τουλάχιστον κράτησε το λόγο του με το ταξίδι και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για την Κατερίνα.
Τις επόμενες ημέρες είχε πέσει αρκετή δουλειά στο αστυνομικό τμήμα. Η λίστα με τα ονόματα των αρνητικών κριτικών δεν ήταν μεγάλη, συμπεριλάμβανε 9 άτομα, αλλά όπως και να έχει παίρνει το χρόνο του να ανακρίνεις 8 άτομα, ένα άτομο από αυτά της λίστας δεν ζούσε πλέον. Μετά από 4 μέρες ήτανε πλέον σίγουρο ότι κανένας από αυτούς δεν μπορούσε να είχε προκαλέσει τον θάνατο του Κωστόπουλου. Δύο άτομα έλειπαν στο εξωτερικό την συγκεκριμένη νύχτα, ένα ήταν άρρωστο και ψηνότανε στον πυρετό όπως βεβαίωσε η γυναίκα του και ο γιατρός του που ήρθε ειδικά για αυτόν το βράδυ στο σπίτι, τέσσερα δούλευαν και είχαν ολόκληρο το προσωπικό του εστιατορίου τους να επιβεβαιώσει το άλλοθί τους, και ένα ήταν σε ερωτικό ιντερμέτζο μαζί με μια παντρεμένη. Πικάντικη ιστορία αυτή, γιατί επρόκειτο για την γυναίκα του συνεταίρου.
Ο παθολόγος βεβαίωσε την εκδοχή του Σιδερή, ό,τι δηλαδή η εξωτερική πληγή της κοιλιάς έγινε ελάχιστα λεπτά αφού πέθανε ο Κωστόπουλος.
Ο δικηγόρος του Σιδερή πρότεινε μια συμφωνία. Εάν ο πελάτης του έλεγε ό,τι ήξερε για το κύκλωμα πλυσίματος χρήματος, επιθυμούσε μια μικρότερη ποινή. "Άλλωστε ο Κωστόπουλος δεν πέθανε από την πληγή που του έκανα εγώ. Ο θάνατός του είχε άλλες αιτίες" πρόσθετε ο Σιδερής θρασύτατα λες και οι πράξεις του δεν ήταν αξιόποινες.
"Αλλά ποιες αιτίες είχε τελικά ο θάνατος του Κωστόπουλου;" αναρωτιότανε η Ρίζου.
Θυμήθηκε το όνειρό της και ενστικτωδώς ψιθύρισε "elementary Mr Watson. Στοιχειώδες; Τι είναι στοιχειώδες; Η ζωή, ο θάνατος, η αγάπη... ο θάνατος;"
Έψαξε στην λίστα για το τηλέφωνο του ζαχαροπλάστη που αυτοκτόνησε.
-Καλημέρα σας, επιθεωρητής Ρίζου από την αστυνομία, με ποιόν μιλώ; Η μητέρα... Θα ήθελα να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις μπορώ να έρθω; ...Την διεύθυνση την έχω, ευχαριστώ πολύ.
Μήπως μπορείτε να μου πείτε τι συνέβη; ρώτησε η επιθεωρητής όταν έφτασε στο σπίτι της μητέρας του Αντώνη Πετρόπουλου.
-Ο Αντώνης χειριζόταν την οικογενειακή επιχείρηση. ΄Ήταν δύσκολες εποχές τα τελευταία 10 χρόνια, είχε πάρει δάνεια για να επεκταθούμε αλλά δε μπόρεσε να τα πληρώσει, προσπαθούσε ξανά και ξανά να βρει ιδιαίτερες συνταγές πραλίνας, με την ελπίδα να μπορέσει να πουλήσει την συνταγή ή και ολόκληρη την εταιρεία σε μεγαλύτερες εταιρίες. Εκείνος και η φίλη του πειραματίζονταν συνέχεια, αλλά δυστυχώς όλες οι προσπάθειες είχαν μέτρια αποτελέσματα.
Κάποτε όμως πριν 3 μήνες τα καταφέρανε τελικά. Έφτιαξαν μια ιδιαίτερη πραλίνα με πικραμύγδαλο. Η φίλη του είχε εμπειρία με το υλικό και η πραλίνα πέτυχε πραγματικά.
Ο Αντώνης έβαλε τις διασυνδέσεις του σε λειτουργία και ο Κωστόπουλος ο κριτικός της γαστρονομίας ενδιαφέρθηκε να δοκιμάσει την καινούργια δημιουργία του.
Ήρθε σε επαφή με μια μεγάλη σοκολατοποιία και σίγουρος για την καλή κριτική κανόνισε μια συμφωνία. Αν λάβαινε θετική κριτική για την πραλίνα του θα μας έδιναν για την επιχείρηση μισό εκατομμύριο Ευρώ αλλιώς μόνον 25.000.
Όμως του Κωστόπουλου δεν του άρεσε. Ο Αντώνης μου διάβασε το άρθρο όπου έγραψε
μέτρια ποιότητα, ο ζαχαροπλάστης είχε περιορισμένες ικανότητες στην τέχνη της σοκολατοποιίας, κρίμα την γεύση του δοκιμαστή, που αναγκάζεται ψάχνοντας το πετράδι να τρώει σκουπίδια.
Το παιδί μου το πήρε κατάκαρδα, για 25.000 Ευρώ όλη η περιουσία μας, 60 χρόνια επιχείρησης. Δεν άντεξε την αποτυχία και την στεναχώρια, αυτοκτόνησε με το κορδόνι του μπουρνουζιού του. Τον βρήκε η Ελένη κρεμασμένο στο μπάνιο, είχε δέσει το κορδόνι σε κάποιες σωλήνες. Έπαθε σοκ το κορίτσι. Στην κηδεία, συντετριμμένη. Απαρηγόρητη. Αλλά θα της περάσει, θα γνωρίσει άλλους, θα τον ξεχάσει. Εγώ τι να πω; Δεν είναι σωστό, μια μητέρα να θάβει το παιδί της, άλλη είναι η σωστή σειρά...
-Πώς λέγεται η φίλη του Αντώνη;
-Ελένη, Ελένη Σαρρή.
-Συνεχίζεται-
"Σε ευχαριστώ για τίποτε" σκέφτηκε η Μαρία Ρίζου, κλείνοντας το τηλέφωνο. Τουλάχιστον κράτησε το λόγο του με το ταξίδι και αυτό ήταν πολύ σημαντικό για την Κατερίνα.
Τις επόμενες ημέρες είχε πέσει αρκετή δουλειά στο αστυνομικό τμήμα. Η λίστα με τα ονόματα των αρνητικών κριτικών δεν ήταν μεγάλη, συμπεριλάμβανε 9 άτομα, αλλά όπως και να έχει παίρνει το χρόνο του να ανακρίνεις 8 άτομα, ένα άτομο από αυτά της λίστας δεν ζούσε πλέον. Μετά από 4 μέρες ήτανε πλέον σίγουρο ότι κανένας από αυτούς δεν μπορούσε να είχε προκαλέσει τον θάνατο του Κωστόπουλου. Δύο άτομα έλειπαν στο εξωτερικό την συγκεκριμένη νύχτα, ένα ήταν άρρωστο και ψηνότανε στον πυρετό όπως βεβαίωσε η γυναίκα του και ο γιατρός του που ήρθε ειδικά για αυτόν το βράδυ στο σπίτι, τέσσερα δούλευαν και είχαν ολόκληρο το προσωπικό του εστιατορίου τους να επιβεβαιώσει το άλλοθί τους, και ένα ήταν σε ερωτικό ιντερμέτζο μαζί με μια παντρεμένη. Πικάντικη ιστορία αυτή, γιατί επρόκειτο για την γυναίκα του συνεταίρου.
Ο παθολόγος βεβαίωσε την εκδοχή του Σιδερή, ό,τι δηλαδή η εξωτερική πληγή της κοιλιάς έγινε ελάχιστα λεπτά αφού πέθανε ο Κωστόπουλος.
Ο δικηγόρος του Σιδερή πρότεινε μια συμφωνία. Εάν ο πελάτης του έλεγε ό,τι ήξερε για το κύκλωμα πλυσίματος χρήματος, επιθυμούσε μια μικρότερη ποινή. "Άλλωστε ο Κωστόπουλος δεν πέθανε από την πληγή που του έκανα εγώ. Ο θάνατός του είχε άλλες αιτίες" πρόσθετε ο Σιδερής θρασύτατα λες και οι πράξεις του δεν ήταν αξιόποινες.
"Αλλά ποιες αιτίες είχε τελικά ο θάνατος του Κωστόπουλου;" αναρωτιότανε η Ρίζου.
Θυμήθηκε το όνειρό της και ενστικτωδώς ψιθύρισε "elementary Mr Watson. Στοιχειώδες; Τι είναι στοιχειώδες; Η ζωή, ο θάνατος, η αγάπη... ο θάνατος;"
Έψαξε στην λίστα για το τηλέφωνο του ζαχαροπλάστη που αυτοκτόνησε.
-Καλημέρα σας, επιθεωρητής Ρίζου από την αστυνομία, με ποιόν μιλώ; Η μητέρα... Θα ήθελα να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις μπορώ να έρθω; ...Την διεύθυνση την έχω, ευχαριστώ πολύ.
Μήπως μπορείτε να μου πείτε τι συνέβη; ρώτησε η επιθεωρητής όταν έφτασε στο σπίτι της μητέρας του Αντώνη Πετρόπουλου.
-Ο Αντώνης χειριζόταν την οικογενειακή επιχείρηση. ΄Ήταν δύσκολες εποχές τα τελευταία 10 χρόνια, είχε πάρει δάνεια για να επεκταθούμε αλλά δε μπόρεσε να τα πληρώσει, προσπαθούσε ξανά και ξανά να βρει ιδιαίτερες συνταγές πραλίνας, με την ελπίδα να μπορέσει να πουλήσει την συνταγή ή και ολόκληρη την εταιρεία σε μεγαλύτερες εταιρίες. Εκείνος και η φίλη του πειραματίζονταν συνέχεια, αλλά δυστυχώς όλες οι προσπάθειες είχαν μέτρια αποτελέσματα.
Κάποτε όμως πριν 3 μήνες τα καταφέρανε τελικά. Έφτιαξαν μια ιδιαίτερη πραλίνα με πικραμύγδαλο. Η φίλη του είχε εμπειρία με το υλικό και η πραλίνα πέτυχε πραγματικά.
Ο Αντώνης έβαλε τις διασυνδέσεις του σε λειτουργία και ο Κωστόπουλος ο κριτικός της γαστρονομίας ενδιαφέρθηκε να δοκιμάσει την καινούργια δημιουργία του.
Ήρθε σε επαφή με μια μεγάλη σοκολατοποιία και σίγουρος για την καλή κριτική κανόνισε μια συμφωνία. Αν λάβαινε θετική κριτική για την πραλίνα του θα μας έδιναν για την επιχείρηση μισό εκατομμύριο Ευρώ αλλιώς μόνον 25.000.
Όμως του Κωστόπουλου δεν του άρεσε. Ο Αντώνης μου διάβασε το άρθρο όπου έγραψε
μέτρια ποιότητα, ο ζαχαροπλάστης είχε περιορισμένες ικανότητες στην τέχνη της σοκολατοποιίας, κρίμα την γεύση του δοκιμαστή, που αναγκάζεται ψάχνοντας το πετράδι να τρώει σκουπίδια.
Το παιδί μου το πήρε κατάκαρδα, για 25.000 Ευρώ όλη η περιουσία μας, 60 χρόνια επιχείρησης. Δεν άντεξε την αποτυχία και την στεναχώρια, αυτοκτόνησε με το κορδόνι του μπουρνουζιού του. Τον βρήκε η Ελένη κρεμασμένο στο μπάνιο, είχε δέσει το κορδόνι σε κάποιες σωλήνες. Έπαθε σοκ το κορίτσι. Στην κηδεία, συντετριμμένη. Απαρηγόρητη. Αλλά θα της περάσει, θα γνωρίσει άλλους, θα τον ξεχάσει. Εγώ τι να πω; Δεν είναι σωστό, μια μητέρα να θάβει το παιδί της, άλλη είναι η σωστή σειρά...
-Πώς λέγεται η φίλη του Αντώνη;
-Ελένη, Ελένη Σαρρή.
-Συνεχίζεται-
19 Δεκεμβρίου 2005
Aστυνομικο (Εiκονικες επιχειρησεις)
Ο Νίκος Ιωαννίδης επανέλαβε με την σειρά του στην επιθεωρητή αυτά που είπε ο εκδότης και συμφώνησε να της δώσει μια λίστα των ονομάτων αυτών που έλαβαν κακές κριτικές στα άρθρα του Κωστόπουλου. Το τελευταίο άρθρο θα γραφότανε για κάποιο καινούργιο εστιατόριο που άνοιγε στο κέντρο της πόλης. Οι κακές οι φήμες έλεγαν, ότι ήταν μια εικονική επιχείρηση προκειμένου να πλυθεί βρώμικο χρήμα. Ο Κωστόπουλος μυρίστηκε την ιστορία και αποφάσισε να το έχει ως θέμα του.
Το όνομα και η διεύθυνση του εστιάτορα δεν της έλεγαν τίποτε. Αφού έλαβε την λίστα των ονομάτων από τον αρχισυντάκτη επέστρεψε στο αστυνομικό τμήμα. Την έδωσε σε ένα συνάδελφο και ζήτησε να ερευνηθούν τα προσωπικά στοιχεία των ατόμων και να ελεγχθούν τα άλλοθί τους.
Για κάθε ενδεχόμενο ζήτησε από τον προϊστάμενο της να πάρει ένα συνάδελφο μαζί της και να πάνε μαζί στον εστιάτορα. Ο Ματθαίος ένιωσε δικαιωμένος που πάντα προσπαθούσε να την προστατεύσει και συμφώνησε.
Το εστιατόριο ήταν ακόμα στην φάση της ανακαίνισης. Μέσα πηγαινοερχόντουσαν εργάτες, υδραυλικοί με υδροσωλήνες στα χέρια, χτίστες διορθώνανε τους εσωτερικούς τοίχους, βαφείς. Στην μέση του χάους βρισκότανε ο εστιάτορας, Έκτορας Σιδερής, αισθητά σε στρες, να μιλάει στο κινητό δυνατά προκειμένου να υπερβεί την φασαρία και να τον ακούσουνε στην άλλη πλευρά της γραμμής, να παραγγέλνει δυο κιβώτια μιας άγνωστης για την Ρίζου μάρκας κόκκινου γαλλικού κρασιού.
Η Ρίζου και ο συνάδελφος συστήθηκαν αφού τέλειωσε το τηλεφώνημά του και η ανησυχία του Έκτορα Σιδερή πολλαπλασιάστηκε, μόλις άκουσε τον λόγο για τον οποίο ήρθαν να τον ερωτήσουν.
-Τι αυτοκίνητο οδηγείτε; ήταν η πρώτη ερώτηση της Ρίζου.
-Ένα Mercedes Vaneo.
-Και τι χρώμα έχει;
-Μεταλλικό μπλε.
-Κύριε Σιδερή, πρέπει να έρθετε στο αστυνομικό τμήμα για να μας απαντήσετε κάποιες ερωτήσεις και έχω την εντύπωση ότι θα χρειαστείτε και το δικηγόρο σας.
Μία ώρα αργότερα καθόντουσαν 4 άτομα συγκεντρωμένα στο γραφείο της Ρίζου. Ο Σιδερής με τον Δικηγόρο του, ο συνάδελφος και η επιθεωρητής.
-Kε Σιδερή, άρχισε η Ρίζου, γνωρίζατε τον κύριο Κωστόπουλο;
O Σιδερής κοίταξε πρώτα τον δικηγόρο του. Εκείνος του έγνεψε να απαντούσε την ερώτηση...
-Τον γνώρισα όταν ήρθε στο μαγαζί μου. Μου είπε ότι θα έγραφε μια κριτική για το περιοδικό. Θα έπρεπε να του μαγειρεύω διάφορα μενού, για να κρίνει την ποιότητα του φαγητού, αλλά δεν ήθελε να τα μαγειρέψω κάπου αλλού παρά στην κουζίνα του εστιατορίου. 'Όμως όπως είδατε ακόμα δεν έχω τελειώσει. Με έχουν φάει οι εργάτες και οι αναποδιές, όλο καθυστερήσεις βγαίνουν. Ο Κωστόπουλος δεν μιλιόταν.
Είτε μου μαγειρεύετε το μενού στην κουζίνα του εστιατορίου είτε θα γράψω κακή κριτική χωρίς να τα δοκιμάσω. Αν δεν καταφέρνετε μια απλή διαδικασία σαν αυτή που σας ζητώ, πώς θα τα καταφέρνετε στη καθημερινότητα της γαστρονομίας; Ή μήπως έχουν δίκαιο οι κακές οι γλώσσες και η μαγειρική παίζει δευτερεύον ρόλο στην επιχείρησή σας μου είπε κυνικά.
Να συνεχίσω;" ρώτησε αυτήν την φορά για όλους ακουστά τον δικηγόρο του.
-Συνεχίστε, δεν έχει νόημα να μπερδεύετε περισσότερο τα πράγματα, είπε ο δικηγόρος.
-Λοιπόν το βράδυ της Δευτέρας καραδοκούσα στον εκδοτικό οίκο πότε θα έρθει ο Κωστόπουλος. Είχα δωροδοκήσει τον υπεύθυνο του τηλεφωνικού κέντρου να ακούει τις συνδιαλέξεις και να με ενημερώσει, πότε θα τον καλούσανε να πάει.
Μόλις με είδε του είπα, πως οι εργάτες επιτέλους τελειώσανε τη κουζίνα και ότι ήμουνα τώρα σε θέση να του μαγειρέψω το μενoύ, μου ήταν πολύ σημαντικό αν μπορούσε να κάνει μια μικρή εξαίρεση. Μου απάντησε πως κατά βάση δεν κάνει ποτέ εξαιρέσεις, αλλά έτσι και αλλιώς δεν κατάφερε να τελειώσει το άρθρο του, αν το μενoύ ήταν καλό, θα μπορούσε να το συμπεριλάβει.
Τον πήρα στο αυτοκίνητό μου για να πάμε στο εστιατόριο, όπου μας περίμενε ο μάγειρας. Εγώ θα έκανα τον σερβιτόρο.
Όμως στο δρόμο άρχισε πρώτα να παραληρεί και σύντομα έχασε τις αισθήσεις του. Τρόμαξα, πανικοβλήθηκα, για αυτούς που δουλεύω δεν κάνει να μπλέκεται κανείς με αστυνομίες, δεν κάνει καλό στην υγεία, καταλαβαίνετε; ρώτησε και την κοίταξε με νόημα.
Η Ρίζου είχε αρχίσει να καταλαβαίνει.
Όταν μετά από 5, 10 λεπτά όχι μόνον δεν ξαναβρήκε τις αισθήσεις του, αλλά εξασθένισε υπερβολικά ο σφυγμός του, τον πήγα στο πάρκο και τον άφησα ανάμεσα στους θάμνους. Σε ένα καλάθι αχρήστων βρήκα ένα μπουκάλι ποτού. Έσπασα τον λαιμό του και του πλήγωσα με αυτό την κοιλιά, σκέφτηκα ότι έτσι θα έμπλεκα την υπόθεση με επιπρόσθετα ίχνη. Του αφαίρεσα όλα τα προσωπικά είδη προκειμένου να καθυστερήσει η αναγνώριση του πτώματος. Από τους συνέταιρους μου θα λάβω ένα μεγάλο ποσό μετά τα εγκαίνια. Το συμβάν μου άλλαξε τα σχέδια δραστικά, ήθελα να κερδίσω λίγο χρόνο για να πάρω τουλάχιστον αυτά τα λεφτά και να το σκάσω για την Αργεντινή.
-Kε Σιδερή συλλαμβάνεστε, ο δικηγόρος σας θα σας εξηγήσει γιατί.
-Συνεχίζεται-
Το όνομα και η διεύθυνση του εστιάτορα δεν της έλεγαν τίποτε. Αφού έλαβε την λίστα των ονομάτων από τον αρχισυντάκτη επέστρεψε στο αστυνομικό τμήμα. Την έδωσε σε ένα συνάδελφο και ζήτησε να ερευνηθούν τα προσωπικά στοιχεία των ατόμων και να ελεγχθούν τα άλλοθί τους.
Για κάθε ενδεχόμενο ζήτησε από τον προϊστάμενο της να πάρει ένα συνάδελφο μαζί της και να πάνε μαζί στον εστιάτορα. Ο Ματθαίος ένιωσε δικαιωμένος που πάντα προσπαθούσε να την προστατεύσει και συμφώνησε.
Το εστιατόριο ήταν ακόμα στην φάση της ανακαίνισης. Μέσα πηγαινοερχόντουσαν εργάτες, υδραυλικοί με υδροσωλήνες στα χέρια, χτίστες διορθώνανε τους εσωτερικούς τοίχους, βαφείς. Στην μέση του χάους βρισκότανε ο εστιάτορας, Έκτορας Σιδερής, αισθητά σε στρες, να μιλάει στο κινητό δυνατά προκειμένου να υπερβεί την φασαρία και να τον ακούσουνε στην άλλη πλευρά της γραμμής, να παραγγέλνει δυο κιβώτια μιας άγνωστης για την Ρίζου μάρκας κόκκινου γαλλικού κρασιού.
Η Ρίζου και ο συνάδελφος συστήθηκαν αφού τέλειωσε το τηλεφώνημά του και η ανησυχία του Έκτορα Σιδερή πολλαπλασιάστηκε, μόλις άκουσε τον λόγο για τον οποίο ήρθαν να τον ερωτήσουν.
-Τι αυτοκίνητο οδηγείτε; ήταν η πρώτη ερώτηση της Ρίζου.
-Ένα Mercedes Vaneo.
-Και τι χρώμα έχει;
-Μεταλλικό μπλε.
-Κύριε Σιδερή, πρέπει να έρθετε στο αστυνομικό τμήμα για να μας απαντήσετε κάποιες ερωτήσεις και έχω την εντύπωση ότι θα χρειαστείτε και το δικηγόρο σας.
Μία ώρα αργότερα καθόντουσαν 4 άτομα συγκεντρωμένα στο γραφείο της Ρίζου. Ο Σιδερής με τον Δικηγόρο του, ο συνάδελφος και η επιθεωρητής.
-Kε Σιδερή, άρχισε η Ρίζου, γνωρίζατε τον κύριο Κωστόπουλο;
O Σιδερής κοίταξε πρώτα τον δικηγόρο του. Εκείνος του έγνεψε να απαντούσε την ερώτηση...
-Τον γνώρισα όταν ήρθε στο μαγαζί μου. Μου είπε ότι θα έγραφε μια κριτική για το περιοδικό. Θα έπρεπε να του μαγειρεύω διάφορα μενού, για να κρίνει την ποιότητα του φαγητού, αλλά δεν ήθελε να τα μαγειρέψω κάπου αλλού παρά στην κουζίνα του εστιατορίου. 'Όμως όπως είδατε ακόμα δεν έχω τελειώσει. Με έχουν φάει οι εργάτες και οι αναποδιές, όλο καθυστερήσεις βγαίνουν. Ο Κωστόπουλος δεν μιλιόταν.
Είτε μου μαγειρεύετε το μενού στην κουζίνα του εστιατορίου είτε θα γράψω κακή κριτική χωρίς να τα δοκιμάσω. Αν δεν καταφέρνετε μια απλή διαδικασία σαν αυτή που σας ζητώ, πώς θα τα καταφέρνετε στη καθημερινότητα της γαστρονομίας; Ή μήπως έχουν δίκαιο οι κακές οι γλώσσες και η μαγειρική παίζει δευτερεύον ρόλο στην επιχείρησή σας μου είπε κυνικά.
Να συνεχίσω;" ρώτησε αυτήν την φορά για όλους ακουστά τον δικηγόρο του.
-Συνεχίστε, δεν έχει νόημα να μπερδεύετε περισσότερο τα πράγματα, είπε ο δικηγόρος.
-Λοιπόν το βράδυ της Δευτέρας καραδοκούσα στον εκδοτικό οίκο πότε θα έρθει ο Κωστόπουλος. Είχα δωροδοκήσει τον υπεύθυνο του τηλεφωνικού κέντρου να ακούει τις συνδιαλέξεις και να με ενημερώσει, πότε θα τον καλούσανε να πάει.
Μόλις με είδε του είπα, πως οι εργάτες επιτέλους τελειώσανε τη κουζίνα και ότι ήμουνα τώρα σε θέση να του μαγειρέψω το μενoύ, μου ήταν πολύ σημαντικό αν μπορούσε να κάνει μια μικρή εξαίρεση. Μου απάντησε πως κατά βάση δεν κάνει ποτέ εξαιρέσεις, αλλά έτσι και αλλιώς δεν κατάφερε να τελειώσει το άρθρο του, αν το μενoύ ήταν καλό, θα μπορούσε να το συμπεριλάβει.
Τον πήρα στο αυτοκίνητό μου για να πάμε στο εστιατόριο, όπου μας περίμενε ο μάγειρας. Εγώ θα έκανα τον σερβιτόρο.
Όμως στο δρόμο άρχισε πρώτα να παραληρεί και σύντομα έχασε τις αισθήσεις του. Τρόμαξα, πανικοβλήθηκα, για αυτούς που δουλεύω δεν κάνει να μπλέκεται κανείς με αστυνομίες, δεν κάνει καλό στην υγεία, καταλαβαίνετε; ρώτησε και την κοίταξε με νόημα.
Η Ρίζου είχε αρχίσει να καταλαβαίνει.
Όταν μετά από 5, 10 λεπτά όχι μόνον δεν ξαναβρήκε τις αισθήσεις του, αλλά εξασθένισε υπερβολικά ο σφυγμός του, τον πήγα στο πάρκο και τον άφησα ανάμεσα στους θάμνους. Σε ένα καλάθι αχρήστων βρήκα ένα μπουκάλι ποτού. Έσπασα τον λαιμό του και του πλήγωσα με αυτό την κοιλιά, σκέφτηκα ότι έτσι θα έμπλεκα την υπόθεση με επιπρόσθετα ίχνη. Του αφαίρεσα όλα τα προσωπικά είδη προκειμένου να καθυστερήσει η αναγνώριση του πτώματος. Από τους συνέταιρους μου θα λάβω ένα μεγάλο ποσό μετά τα εγκαίνια. Το συμβάν μου άλλαξε τα σχέδια δραστικά, ήθελα να κερδίσω λίγο χρόνο για να πάρω τουλάχιστον αυτά τα λεφτά και να το σκάσω για την Αργεντινή.
-Kε Σιδερή συλλαμβάνεστε, ο δικηγόρος σας θα σας εξηγήσει γιατί.
-Συνεχίζεται-
18 Δεκεμβρίου 2005
Aστυνομικο (O Εκδοτης)
-Καλημέρα σας επιθεωρητά, είπε ο εκδότης, Αντώνης Μάνου, προτείνοντας το δεξί του χέρι για μια χειραψία όταν είδε την Μαρία Ρίζου να μπαίνει στο γραφείο του.
Να σας συστήσω. Ο Νίκος Ιωαννίδης, αρχισυντάκτης του περιοδικού για το οποίο έγραφε ο Γιάννης Κωστόπουλος.
-Kε Μάνο, κε Ιωαννίδη χαίρομαι που βρήκατε χρόνο. Κε Ιωαννίδη θα σας παρακαλέσω να περιμένετε για λίγο έξω, εάν δε σας κάνει κόπο.
H Ρίζου περίμενε να κλείσει ο Νίκος Ιωαννίδης πίσω του την ξύλινη πόρτα με την δερμάτινη επένδυση, κάθισε εκεί που της πρότεινε ο έκδοτης και αφού κάθισε και εκείνος άρχισε τις ερωτήσεις της.
Κε Μάνο, όπως ξέρετε ο Γιάννης Κωστόπουλος είναι νεκρός. Ερευνώ τα αίτια του θανάτου του, αλλά πρώτα από όλα χρειάζομαι να μάθω περισσότερα για την επαγγελματική του καριέρα σε εσάς.
-Ο Κωστόπουλος δούλευε αρκετά χρόνια για εμάς, ρωτήστε παρακαλώ τα ακριβή στοιχεία από τον προσωπάρχη. Σε μια χοροεσπερίδα ενός Πρέσβη γνώρισα τους γονείς του. Μετά το πρώτο τυπικό small talk με παρακάλεσε ο πατέρας του..., όχι πρέπει να το πω σωστά, με παρότρυνε να προσλάβω τον γιο του πληροφορώντας με ότι θα έβαζε μια εξάμηνη σειρά δίφυλλων διαφημίσεων για την εταιρία του σε δυο από τα πιο μεγάλα μου περιοδικά. Μόλις είχε τελειώσει την σχολή ξενοδόχων και χρειαζότανε μια δουλειά.
Τον προσέλαβα λοιπόν ως ελεύθερο συνεργάτη και μου έγραφε άρθρα για εστιατόρια ή ξενοδοχεία που μόλις ανοίξανε, για ιδιαίτερες ποιότητες κρασιού και λοιπά. Έκανε καλά την δουλειά του και άρεσε στο αναγνωστικό κοινό. Εδώ και δυο χρόνια είχαν τα άρθρα του μόνιμη θέση στο περιοδικό και πλέον δεν αρκούντο να παρουσιάζει μόνον την καλή γαστρονομία. Άρχισε να γράφει και αρνητικές κριτικές. Τραβούσαν το κοινό αυτά τα άρθρα, πιο πολύ από τα θετικά, ανεβάζανε την κυκλοφορία του περιοδικού. Αλλά γινόντουσαν και επικίνδυνα γιατί αυτοί που δεχόντουσαν τις αρνητικές κριτικές ακυρώνανε τυχόν διαφημίσεις στα περιοδικά μας. Εκείνος άρχιζε να νιώθει υπεράνω όλων. Έλεγε ότι μόνον η ποιότητα τον ενδιέφερε. Πριν 3 μήνες νιώσαμε για πρώτη φορά τις τραγικές συνέπειες της αυστηρότητάς του. Ένας νέος ζαχαροπλάστης αυτοκτόνησε ελάχιστες μέρες αφού δημοσιεύσαμε μια κριτική του Κωστοπουλου για τις ζαχαροπλαστικές του ικανότητες. Μόλις το έμαθα τον κάλεσα στο γραφείο μου, προσπάθησα να τον συνεφέρω, και το μόνο που είπε ήταν
Όποιος δεν εκπληρώνει την ποιότητα, να μην περιμένει θετική κριτική από τον Κωστόπουλο, δεν αγοράζονται οι καλές κριτικές, κερδίζονται.
Όταν πριν 2 μήνες καθυστέρησε να παραδώσει και αναγκαστήκαμε να εκτυπώσουμε το περιοδικό κατά την διάρκεια της νύχτας, ήμουν έξω φρενών. Μπορείτε να φαντασθείτε σε τι κατάσταση ήμουν; 30% επιπρόσθετα έξοδα για τις μηχανές που μείνανε όλο το βράδυ σε λειτουργία, βραδινοί ακριβοί μισθοί για το προσωπικό, το πρωί δεν προλάβαμε να στείλουμε έγκαιρα τα τεύχη για την επαρχεία, χάσαμε μια ολόκληρη μέρα παρουσίας στα περίπτερα. Τον κάλεσα πάλι στο γραφείο μου, τι άλλο να έκανα; Το αναγνωστικό κοινό μου τον ήθελε, έπρεπε να βρω ένα τρόπο να τον ταρακουνήσω, αλλά εκείνος μου πέταξε στα μούτρα ότι δεν με χρειάζεται, και άμα θέλω ας σταματήσω την συνεργασία.
-Για πoιο λόγο τον καλέσατε το βράδυ της Δευτέρας; Τι συνέβη όταν ήρθε στον εκδοτικό οίκο;
-Ο αρχισυντάκτης μου με πληροφόρησε εκείνο βράδυ ότι πάλι ξεπέρασε την διορία. Πήρα τηλέφωνο τον Κωστόπουλο και του είπα να έρθει οπωσδήποτε για να παραδώσει το άρθρο του. Τον περίμενα στο γραφείο, παρέα με τον Ιωαννίδη.
Ένα τέταρτο μετά την μια, είδα το αυτοκίνητό του να παρκάρει. Το αναγνώρισα γιατί οδηγούσε ένα από τα δικά μας. Κάποιος τον περίμενε όμως κάτω. Συζητήσανε κάτι για λίγο και μετά αντί να έρθει ο Κωστόπουλος σε εμάς, μπήκε μαζί με τον άλλον σε ένα σκούρο mini van και φύγανε.
-Καταλαβαίνω, είπε η Ρίζου, δηλαδή δεν συναντηθήκατε στο γραφείο εκείνο το βράδυ;
-Όχι, όπως σας είπα, ήρθε αλλά δεν ανέβηκε.
-Αυτόν με τον οποίο μιλούσε, μήπως μπορέσατε να τον αναγνωρίσετε;
-Δυστυχώς όχι, από εδώ ψηλά δεν βλέπει κανείς καλά τους περαστικούς. Τον Κωστόπουλο τον αναγνώρισα από το αυτοκίνητο και όχι από την σιλουέτα.
-Ο Κωστόπουλος ασκούσε επιρροή στην απονομή των βραβείων του διαγωνισμού ζαχαροπλαστικής της ΖαχαροΤΕΧ;
-Όχι, εκείνη την εποχή ήταν στην Κολωνία για την διεθνή έκθεση τροφίμων. Δεν ήταν μέλος της επιτροπής του διαγωνισμού, στην επιτροπή ήσαν μόνο ζαχαροπλάστες και σοκολατοποιοί.
-Ξέρετε ποιο θέμα είχε το τελευταίο άρθρο του κου Κωστόπουλου;
-Μάλλον σε αυτό θα μπορεί να σας βοηθήσει ο αρχισυντάκτης να τον καλέσω;
-Ναι αλλά θα μπορούσατε να μας αφήσετε μόνους για λίγο σας παρακαλώ;
-Κανένα πρόβλημα, αν δεν με χρειάζεστε, μπορείτε να μείνετε στο γραφείο μου όσο θέλετε, έχω μια σύσκεψη, χαίρεται, είπε, άνοιξε την πόρτα και φεύγοντας έκανε σήμα στον Ιωαννίδη.
-Χαίρεται, του πέταξε στα γρήγορα η Ρίζου, αλλά ο εκδότης ήταν ήδη εκτός δωματίου και δεν την άκουγε πλέον.
-Συνεχιζεται-
Να σας συστήσω. Ο Νίκος Ιωαννίδης, αρχισυντάκτης του περιοδικού για το οποίο έγραφε ο Γιάννης Κωστόπουλος.
-Kε Μάνο, κε Ιωαννίδη χαίρομαι που βρήκατε χρόνο. Κε Ιωαννίδη θα σας παρακαλέσω να περιμένετε για λίγο έξω, εάν δε σας κάνει κόπο.
H Ρίζου περίμενε να κλείσει ο Νίκος Ιωαννίδης πίσω του την ξύλινη πόρτα με την δερμάτινη επένδυση, κάθισε εκεί που της πρότεινε ο έκδοτης και αφού κάθισε και εκείνος άρχισε τις ερωτήσεις της.
Κε Μάνο, όπως ξέρετε ο Γιάννης Κωστόπουλος είναι νεκρός. Ερευνώ τα αίτια του θανάτου του, αλλά πρώτα από όλα χρειάζομαι να μάθω περισσότερα για την επαγγελματική του καριέρα σε εσάς.
-Ο Κωστόπουλος δούλευε αρκετά χρόνια για εμάς, ρωτήστε παρακαλώ τα ακριβή στοιχεία από τον προσωπάρχη. Σε μια χοροεσπερίδα ενός Πρέσβη γνώρισα τους γονείς του. Μετά το πρώτο τυπικό small talk με παρακάλεσε ο πατέρας του..., όχι πρέπει να το πω σωστά, με παρότρυνε να προσλάβω τον γιο του πληροφορώντας με ότι θα έβαζε μια εξάμηνη σειρά δίφυλλων διαφημίσεων για την εταιρία του σε δυο από τα πιο μεγάλα μου περιοδικά. Μόλις είχε τελειώσει την σχολή ξενοδόχων και χρειαζότανε μια δουλειά.
Τον προσέλαβα λοιπόν ως ελεύθερο συνεργάτη και μου έγραφε άρθρα για εστιατόρια ή ξενοδοχεία που μόλις ανοίξανε, για ιδιαίτερες ποιότητες κρασιού και λοιπά. Έκανε καλά την δουλειά του και άρεσε στο αναγνωστικό κοινό. Εδώ και δυο χρόνια είχαν τα άρθρα του μόνιμη θέση στο περιοδικό και πλέον δεν αρκούντο να παρουσιάζει μόνον την καλή γαστρονομία. Άρχισε να γράφει και αρνητικές κριτικές. Τραβούσαν το κοινό αυτά τα άρθρα, πιο πολύ από τα θετικά, ανεβάζανε την κυκλοφορία του περιοδικού. Αλλά γινόντουσαν και επικίνδυνα γιατί αυτοί που δεχόντουσαν τις αρνητικές κριτικές ακυρώνανε τυχόν διαφημίσεις στα περιοδικά μας. Εκείνος άρχιζε να νιώθει υπεράνω όλων. Έλεγε ότι μόνον η ποιότητα τον ενδιέφερε. Πριν 3 μήνες νιώσαμε για πρώτη φορά τις τραγικές συνέπειες της αυστηρότητάς του. Ένας νέος ζαχαροπλάστης αυτοκτόνησε ελάχιστες μέρες αφού δημοσιεύσαμε μια κριτική του Κωστοπουλου για τις ζαχαροπλαστικές του ικανότητες. Μόλις το έμαθα τον κάλεσα στο γραφείο μου, προσπάθησα να τον συνεφέρω, και το μόνο που είπε ήταν
Όποιος δεν εκπληρώνει την ποιότητα, να μην περιμένει θετική κριτική από τον Κωστόπουλο, δεν αγοράζονται οι καλές κριτικές, κερδίζονται.
Όταν πριν 2 μήνες καθυστέρησε να παραδώσει και αναγκαστήκαμε να εκτυπώσουμε το περιοδικό κατά την διάρκεια της νύχτας, ήμουν έξω φρενών. Μπορείτε να φαντασθείτε σε τι κατάσταση ήμουν; 30% επιπρόσθετα έξοδα για τις μηχανές που μείνανε όλο το βράδυ σε λειτουργία, βραδινοί ακριβοί μισθοί για το προσωπικό, το πρωί δεν προλάβαμε να στείλουμε έγκαιρα τα τεύχη για την επαρχεία, χάσαμε μια ολόκληρη μέρα παρουσίας στα περίπτερα. Τον κάλεσα πάλι στο γραφείο μου, τι άλλο να έκανα; Το αναγνωστικό κοινό μου τον ήθελε, έπρεπε να βρω ένα τρόπο να τον ταρακουνήσω, αλλά εκείνος μου πέταξε στα μούτρα ότι δεν με χρειάζεται, και άμα θέλω ας σταματήσω την συνεργασία.
-Για πoιο λόγο τον καλέσατε το βράδυ της Δευτέρας; Τι συνέβη όταν ήρθε στον εκδοτικό οίκο;
-Ο αρχισυντάκτης μου με πληροφόρησε εκείνο βράδυ ότι πάλι ξεπέρασε την διορία. Πήρα τηλέφωνο τον Κωστόπουλο και του είπα να έρθει οπωσδήποτε για να παραδώσει το άρθρο του. Τον περίμενα στο γραφείο, παρέα με τον Ιωαννίδη.
Ένα τέταρτο μετά την μια, είδα το αυτοκίνητό του να παρκάρει. Το αναγνώρισα γιατί οδηγούσε ένα από τα δικά μας. Κάποιος τον περίμενε όμως κάτω. Συζητήσανε κάτι για λίγο και μετά αντί να έρθει ο Κωστόπουλος σε εμάς, μπήκε μαζί με τον άλλον σε ένα σκούρο mini van και φύγανε.
-Καταλαβαίνω, είπε η Ρίζου, δηλαδή δεν συναντηθήκατε στο γραφείο εκείνο το βράδυ;
-Όχι, όπως σας είπα, ήρθε αλλά δεν ανέβηκε.
-Αυτόν με τον οποίο μιλούσε, μήπως μπορέσατε να τον αναγνωρίσετε;
-Δυστυχώς όχι, από εδώ ψηλά δεν βλέπει κανείς καλά τους περαστικούς. Τον Κωστόπουλο τον αναγνώρισα από το αυτοκίνητο και όχι από την σιλουέτα.
-Ο Κωστόπουλος ασκούσε επιρροή στην απονομή των βραβείων του διαγωνισμού ζαχαροπλαστικής της ΖαχαροΤΕΧ;
-Όχι, εκείνη την εποχή ήταν στην Κολωνία για την διεθνή έκθεση τροφίμων. Δεν ήταν μέλος της επιτροπής του διαγωνισμού, στην επιτροπή ήσαν μόνο ζαχαροπλάστες και σοκολατοποιοί.
-Ξέρετε ποιο θέμα είχε το τελευταίο άρθρο του κου Κωστόπουλου;
-Μάλλον σε αυτό θα μπορεί να σας βοηθήσει ο αρχισυντάκτης να τον καλέσω;
-Ναι αλλά θα μπορούσατε να μας αφήσετε μόνους για λίγο σας παρακαλώ;
-Κανένα πρόβλημα, αν δεν με χρειάζεστε, μπορείτε να μείνετε στο γραφείο μου όσο θέλετε, έχω μια σύσκεψη, χαίρεται, είπε, άνοιξε την πόρτα και φεύγοντας έκανε σήμα στον Ιωαννίδη.
-Χαίρεται, του πέταξε στα γρήγορα η Ρίζου, αλλά ο εκδότης ήταν ήδη εκτός δωματίου και δεν την άκουγε πλέον.
-Συνεχιζεται-
17 Δεκεμβρίου 2005
I am Prancer (who the fuck is Prancer? :-)
You are the perfect reindeer, with perfect hooves and perfect flying form.
Why You're Naughty: Because you're Santa's pet, and you won't let anyone show you up.
Why You're Nice: You have the softest fur and the sweetest carrot breath.
ΥΓ. Εαν θελετε να δειτε ποιος απο του ταρανδους του Αγιου Βασιλη ειστε εσεις, καντε το quiz
ΥΥΓ. Ηρθε τελικα και σε εμενα η προχριστουγεννιατικη διαθεση.
Ητε Θαλασσα ητε ποταμακι;
Μερικες φορες ζηλευω τους ανθρωπους που δεν αμφιβαλουν για τον ευατο τους.
'Ητε γιατι ειναι σιγουροι οτι πρατουν σωστα, ήτε γιατι δεν εχουν διαθεση να ανακατευσουν τα λιμναμενα νερα.
Και ζουν χρονια ησυχοι και ευχαριστημενοι.
Χωρις να αναρωτιουνται αν χρειαζεται να αλλαξουν κατι στην συμπεριφορά τους, τις συνηθειες τους ή τη ζωή τους.
Αν ηταν να φτιαξω μια εικονα της αισθησης που μου κανει η ζωη τους, θα ηταν ενα ποταμακι με λιγο νερο που ρεει γρηγορα αλλα ελεγχομενα, σε μια στενη κοιτη, καθαρα οριοθετημενο.
Το ποταμακι ειναι σιγουρο σε ποια κoiτη θα κυλα το νερο του, δεν υπαρχουν εκπληξεις, δεν χρειαζεται να σκεφτεται, να αυτοελεγχεται, ο χωρος ασκει τον ελεγχο, και οχι εκεινο.
Αλλες φορες χαιρομαι που δεν ανηκω σ'αυτην την κατηγορια.
Που αναρωτιεμαι,
που μεγαλωνω,
που χαιρομαι
που αλλαζω,
που νοιωθω
που λυπαμαι
που αναρωνω
που σκεφτομαι
που αισθανομαι
που βελτιωνομαι
που ξαφνιαζομαι...
Δεν ειναι θεμα επιλογης.
Αλλα ειναι πραγματικα θεμα αποκλειστικοτητας;
Ητε Θαλασσα ητε ποταμακι;
'Ητε γιατι ειναι σιγουροι οτι πρατουν σωστα, ήτε γιατι δεν εχουν διαθεση να ανακατευσουν τα λιμναμενα νερα.
Και ζουν χρονια ησυχοι και ευχαριστημενοι.
Χωρις να αναρωτιουνται αν χρειαζεται να αλλαξουν κατι στην συμπεριφορά τους, τις συνηθειες τους ή τη ζωή τους.
Αν ηταν να φτιαξω μια εικονα της αισθησης που μου κανει η ζωη τους, θα ηταν ενα ποταμακι με λιγο νερο που ρεει γρηγορα αλλα ελεγχομενα, σε μια στενη κοιτη, καθαρα οριοθετημενο.
Το ποταμακι ειναι σιγουρο σε ποια κoiτη θα κυλα το νερο του, δεν υπαρχουν εκπληξεις, δεν χρειαζεται να σκεφτεται, να αυτοελεγχεται, ο χωρος ασκει τον ελεγχο, και οχι εκεινο.
Αλλες φορες χαιρομαι που δεν ανηκω σ'αυτην την κατηγορια.
Που αναρωτιεμαι,
που μεγαλωνω,
που χαιρομαι
που αλλαζω,
που νοιωθω
που λυπαμαι
που αναρωνω
που σκεφτομαι
που αισθανομαι
που βελτιωνομαι
που ξαφνιαζομαι...
Δεν ειναι θεμα επιλογης.
Αλλα ειναι πραγματικα θεμα αποκλειστικοτητας;
Ητε Θαλασσα ητε ποταμακι;
Kυματα
Κυματα η ψυχη μου
κυματα ανακατωμενα
τρεμει η ψυχη μου
τρεμει για μενα
Δελφινι στο δiχτι
δελφινι χωρις αλλο
θαλασσα και φυκι
θαλασσα διχως γλαρο
Ψαχνει την λυση
ψαχνει την ισορροπια
βρησκει λυπη
βρησκει ανησυχια
Βαρεθηκα το δακρι
βαρεθηκα τη ζάλη
θελω τον ουρανο, το φεγγάρι
θελω τον ουρανο θαλασσι και πάλι
κυματα ανακατωμενα
τρεμει η ψυχη μου
τρεμει για μενα
Δελφινι στο δiχτι
δελφινι χωρις αλλο
θαλασσα και φυκι
θαλασσα διχως γλαρο
Ψαχνει την λυση
ψαχνει την ισορροπια
βρησκει λυπη
βρησκει ανησυχια
Βαρεθηκα το δακρι
βαρεθηκα τη ζάλη
θελω τον ουρανο, το φεγγάρι
θελω τον ουρανο θαλασσι και πάλι
15 Δεκεμβρίου 2005
Aστυνομικο (Κακοκεφιες και μεθοδοι που τις διαλυουν)
Την επόμενη μέρα ξύπνησε η Ρίζου με πονοκέφαλο και άσχημα κέφια. Η Κατερίνα που ένιωσε την κακή διάθεση της μητέρας της έφαγε γρήγορα και χωρίς πολλά λόγια το πρωινό της, ήπιε το κακάο και ετοιμάστηκε σύντομα και χωρίς αντιρρήσεις. Παρόλα αυτά, εισέπραξε εκνευρισμένα μαλώματα για την σκυφτή της στάση στην καρέκλα της κουζίνας, ότι στα δημητριακά αρκούσε και λιγότερο γάλα, ή ότι έπρεπε να συμμαζέψει οπωσδήποτε το δωμάτιό της μέχρι να φύγουνε για το σχολείο.
Το παράλογο μάλωμα δεν την πείραξε. Την ήξερε την μαμά της, δεν θα κρατούσαν πολύ τα άσχημα κέφια της, αλλά όπως και να είχε την στεναχωρούσε να την βλέπει έτσι.
-Φιλάκι μαμά; ρώτησε η Κατερίνα πριν βγει από το αυτοκίνητο όταν έφτασαν στο σχολείο.
Η Ρίζου γύρισε το κεφάλι της προς τα πίσω, η Κατερίνα σηκώθηκε από το κάθισμά της και στα μισά της αποστάσεως φιλήθηκαν γλυκά στα χείλη.
Αυτό ήταν το μυστικό όπλο της Κατερίνας για να ανεβάζει το ηθικό της μαμάς της. Ποιος είπε ότι τα παιδιά είναι αδύναμα και έχουν λιγότερες δυνατότητες από τους μεγαλύτερους; Η Κατερίνα ήξερε την μαμά της πολύ καλά. Θα περνούσαν ίσως 50, 60 χρόνια μέχρι η Ρίζου να συνειδητοποιούσε το πραγματικό της είναι, αλλά το Κατερινάκι με τα 7 χρόνια και τους 3 μήνες της, την διάβαζε σαν ένα ανοιχτό βιβλίο και ήξερε απέξω και ανακατωτά τι έπρεπε να κάνει στην εκάστοτε περίπτωση.
Ήδη ελάχιστα μετά την στιγμή της ερώτησης, ένιωσε η μικρή την διάθεση της μητέρας της να αλλάζει. Την πρόθεσή της να αφήσει ότι την στεναχωρεί στην άκρη και να ανοίξει τις αισθήσεις, τα αυτιά της, για την κόρη της. Αυτομάτως επανερχόταν μέσα της μια γλυκιά ζεστασιά, το αίμα άρχιζε να κυλάει ευκολότερα στις φλέβες, διαλύονταν οι πονοκέφαλοι. Τα μάτια της άνοιγαν για το θαύμα που αποτελούσε το γεγονός, ότι η κόρη της ήταν ένα πανέμορφο, απόλυτα υγιές, χαρούμενο κοριτσάκι και ευχαριστούσε τον Θεό για την ανέλπιστη της τύχη.
-Καλό μάθημα, τα λέμε το απόγευμα, είπε η Ρίζου χαμογελαστά καθώς έβλεπε την κόρη της να προχωρά προς το προαύλιο και να χάνεται ανάμεσα σε άλλα 7χρονα κοριτσάκια, στις φίλες της που έτρεξαν να την χαιρετίσουν, μόλις είδαν ότι έφτασε στο σχολείο.
Στο γραφείο έκανε μια νέα απόπειρα να επικοινωνήσει με τον εκδότη. Καλώντας το νούμερο αναρωτήθηκε γιατί αλήθεια μέχρι τώρα δεν πληροφορήθηκε που μένει ο Μάνου. Θα μπορούσε να πήγαινε εκεί να τον βρει. Όμως ω του θαύματος ο κος Μάνος είναι στο γραφείο του, την πληροφόρησε η γραμματέας του και θα την συνέδεε.
-Κύριε Μάνο, επιθεωρητής Ρίζου, έχω κάποιες ερωτήσεις, θα είστε στο γραφείο σας για να έρθω; ... Δε θα μας πάρει πολύ χρόνο... Οι ερωτήσεις είναι θέμα ρουτίνας,... Οκ, υπολογίζω ότι χρειάζομαι μισή ώρα... Χαίρεται.
Έκανε ένα δεύτερο τηλέφωνο για να ενημερωθεί πως προχωρά η έρευνα για το αυτοκίνητο του Κωστόπουλου. Το αυτοκίνητο του είχε βρεθεί. Βρισκότανε στην μάντρα της αστυνομίας. Το είχε πάρει ο γερανός γιατί ήταν παρκαρισμένο σε ένα σημείο όπου δεν επιτρεπότανε και ενοχλούσε την κίνηση, 30 μέτρα μακριά από τον εκδοτικό οίκο.
"Και γιατί δεν με ενημερώσατε όπως σας είπα, μόλις το βρήκατε;" ρώτησε και υπόλοιπα της κακοκεφιάς απείλησαν να την ξανακυριεύσουν.
-Γιατί μόλις τώρα το βρήκαμε, ήταν η απάντηση και ήρθε τόσο γρήγορα και χωρίς θυμό, εκνευρισμό ή προσπάθειες άμυνας, που δεν είχε πάρα να απορρίψει οποιαδήποτε αρνητική σκέψη.
"Ωραία κε Μάνο, είμαι πολύ περίεργη για το περιεχόμενο της συζήτησής μας" είπε νοερά, παρκάροντας το πράσινο VW Polo της στο πεζοδρόμιο μπροστά στον εκδοτικό οίκο.
-Συνεχίζεται-
Το παράλογο μάλωμα δεν την πείραξε. Την ήξερε την μαμά της, δεν θα κρατούσαν πολύ τα άσχημα κέφια της, αλλά όπως και να είχε την στεναχωρούσε να την βλέπει έτσι.
-Φιλάκι μαμά; ρώτησε η Κατερίνα πριν βγει από το αυτοκίνητο όταν έφτασαν στο σχολείο.
Η Ρίζου γύρισε το κεφάλι της προς τα πίσω, η Κατερίνα σηκώθηκε από το κάθισμά της και στα μισά της αποστάσεως φιλήθηκαν γλυκά στα χείλη.
Αυτό ήταν το μυστικό όπλο της Κατερίνας για να ανεβάζει το ηθικό της μαμάς της. Ποιος είπε ότι τα παιδιά είναι αδύναμα και έχουν λιγότερες δυνατότητες από τους μεγαλύτερους; Η Κατερίνα ήξερε την μαμά της πολύ καλά. Θα περνούσαν ίσως 50, 60 χρόνια μέχρι η Ρίζου να συνειδητοποιούσε το πραγματικό της είναι, αλλά το Κατερινάκι με τα 7 χρόνια και τους 3 μήνες της, την διάβαζε σαν ένα ανοιχτό βιβλίο και ήξερε απέξω και ανακατωτά τι έπρεπε να κάνει στην εκάστοτε περίπτωση.
Ήδη ελάχιστα μετά την στιγμή της ερώτησης, ένιωσε η μικρή την διάθεση της μητέρας της να αλλάζει. Την πρόθεσή της να αφήσει ότι την στεναχωρεί στην άκρη και να ανοίξει τις αισθήσεις, τα αυτιά της, για την κόρη της. Αυτομάτως επανερχόταν μέσα της μια γλυκιά ζεστασιά, το αίμα άρχιζε να κυλάει ευκολότερα στις φλέβες, διαλύονταν οι πονοκέφαλοι. Τα μάτια της άνοιγαν για το θαύμα που αποτελούσε το γεγονός, ότι η κόρη της ήταν ένα πανέμορφο, απόλυτα υγιές, χαρούμενο κοριτσάκι και ευχαριστούσε τον Θεό για την ανέλπιστη της τύχη.
-Καλό μάθημα, τα λέμε το απόγευμα, είπε η Ρίζου χαμογελαστά καθώς έβλεπε την κόρη της να προχωρά προς το προαύλιο και να χάνεται ανάμεσα σε άλλα 7χρονα κοριτσάκια, στις φίλες της που έτρεξαν να την χαιρετίσουν, μόλις είδαν ότι έφτασε στο σχολείο.
Στο γραφείο έκανε μια νέα απόπειρα να επικοινωνήσει με τον εκδότη. Καλώντας το νούμερο αναρωτήθηκε γιατί αλήθεια μέχρι τώρα δεν πληροφορήθηκε που μένει ο Μάνου. Θα μπορούσε να πήγαινε εκεί να τον βρει. Όμως ω του θαύματος ο κος Μάνος είναι στο γραφείο του, την πληροφόρησε η γραμματέας του και θα την συνέδεε.
-Κύριε Μάνο, επιθεωρητής Ρίζου, έχω κάποιες ερωτήσεις, θα είστε στο γραφείο σας για να έρθω; ... Δε θα μας πάρει πολύ χρόνο... Οι ερωτήσεις είναι θέμα ρουτίνας,... Οκ, υπολογίζω ότι χρειάζομαι μισή ώρα... Χαίρεται.
Έκανε ένα δεύτερο τηλέφωνο για να ενημερωθεί πως προχωρά η έρευνα για το αυτοκίνητο του Κωστόπουλου. Το αυτοκίνητο του είχε βρεθεί. Βρισκότανε στην μάντρα της αστυνομίας. Το είχε πάρει ο γερανός γιατί ήταν παρκαρισμένο σε ένα σημείο όπου δεν επιτρεπότανε και ενοχλούσε την κίνηση, 30 μέτρα μακριά από τον εκδοτικό οίκο.
"Και γιατί δεν με ενημερώσατε όπως σας είπα, μόλις το βρήκατε;" ρώτησε και υπόλοιπα της κακοκεφιάς απείλησαν να την ξανακυριεύσουν.
-Γιατί μόλις τώρα το βρήκαμε, ήταν η απάντηση και ήρθε τόσο γρήγορα και χωρίς θυμό, εκνευρισμό ή προσπάθειες άμυνας, που δεν είχε πάρα να απορρίψει οποιαδήποτε αρνητική σκέψη.
"Ωραία κε Μάνο, είμαι πολύ περίεργη για το περιεχόμενο της συζήτησής μας" είπε νοερά, παρκάροντας το πράσινο VW Polo της στο πεζοδρόμιο μπροστά στον εκδοτικό οίκο.
-Συνεχίζεται-
Aστυνομικο (το Ονειρο)
H επιθεωρητής Ρίζου oνειρεύτηκε ανάκατα εκείνη την νύχτα.
Ήταν λέει καλεσμένη σε ένα κουίζ. Σαν αυτά της τηλεόρασης. Τα φώτα όλα στραμμένα προς το μέρος της, η μουσική δραματική. Ένιωθε την ένταση και τις προσδοκίες όλων να καταγράφουν κάθε αντίδρασή της. Παρουσιαστής του κουίζ ήταν ο Γιάννης Κωστόπουλος. Γυμνασμένος με τα άριστα προσεγμένα αστραφτερά του δόντια να θέτει τις ερωτήσεις τη μία μετά την άλλη χαμογελαστά χωρίς να περιμένει πραγματικά να λάβει απαντήσεις.
-Τώρα σε θέλω κα Επιθεωρητή, της έλεγε. Στα δύσκολα σε θέλω, τα εύκολα και εγώ τα λύνω, ποια είναι η πρωτεύουσα της Μαλαισίας, τι ώρα είναι όταν τρέχει ο λαγός στην Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, πόσο μαύρη είναι μια μαύρη τρύπα, γιατί υπάρχει αέρας, πώς και το νερό είναι υγρό, όταν κρυώνει γίνεται πάγος, και όταν βράζει εξατμίζεται, πόσα είναι τα αστέρια στον ουρανό που βλέπονται από το βόριο ημισφαίριο, γιατί υπάρχει χρόνος, υπάρχουν χρώματα χωρίς φως, τι νιώθουν μικρά παιδιά στην αγκαλιά των γονιών τους, γιατί σε κάνει να φτερνίζεσαι το νερό με το πολύ ανθρακικό, πες γρήγορα 33 33 33 33, γιατί ένα οχτώ θυμίζει το άπειρο, από ποια χώρα κατάγεται η αγάπη, γιατί σε παίρνει ο ύπνος το βράδυ όταν ξαπλώνεις, κάνουν οι ρυτίδες τον άνθρωπο ή αυτά που τρώει, πόσο γρήγορα είναι η λέξη γρήγορα, τι συμβαίνει με τα φυτά στο σπίτι σου όταν τους τραγουδάς, ποιό ήταν το αγαπημένο παραμύθι του παπουτσωμένου γάτου, γιατί ηρεμεί το θαλασσί, και διεγείρει το κόκκινο, ποιό είναι το ομορφότερο τραγούδι, το τραγούδι ενός δελφινιού ή αυτό ενός αηδονιού, γιατί ο κύβος έχει πλευρές και η σφαίρα καμιά γωνία, γιατί οδηγείς ένα πράσινο αυτοκίνητο και όχι μπλε, γιατί η γεύση μιας τούρτας αμυγδάλου μπορεί να μείνει αξέχαστη, και οι λέξεις να ξεγλιστρούν από την μνήμη μας...;
Στο κοινό καθόντουσαν ο Δημήτρης παρέα με τον Παθολόγο να γελάνε ειρωνικά.
-Πραγματικά δεν καταλαβαίνει λατινικά; να ρωτάει ο Παθολόγος.
Kαι να απαντά ο Δημήτρης...
- Γιατί μήπως ξέρει να κάνει παστίτσιο; Και με προειδοποίησε η μαμά μου ότι τελικά όλο εγώ θα μαγειρεύω, αλλά που να την ακούσω.
Η Κλειώ Σαρρή με την Κατερίνα, να λέει στην μικρή "έλα παιδί μου να πάμε στο κολυμβητήριο" και η Κατερίνα να της απαντά "ναι μαμά, σε ευχαριστώ που βρίσκεις πάντα χρόνο για μένα".
Η Ειρήνη παρέα με τον εκδότη, να του δείχνει φωτογραφίες της Ρίζου όπως είναι όταν ξυπνά και εκείνος να λέει, "αυτό δεν είναι τίποτε, αν βλέπατε τον χρωματικό συνδυασμό που είχαν τις προάλλες τα ρούχα της όταν ήρθε στην γραμματεία μου."
Ο Γιώργος και η Ελένη Σαρρή να κάνουν διατεταμένα σχέδια για κοινές διακοπές. Και η Σαρρή να επιμένει, ότι τα κεφτεδάκια δεν χρειάζονται κανέλα.
Και όλο να γελούν μαζί της, που δε βρίσκει τις απαντήσεις, και όλο να κυλά ο καιρός, και όλο να γυρίζει ο κόσμος γύρω της, να χτυπά το αίμα στις φλέβες του κεφαλιού, μέχρι να μην αντέξει πλέον από την ένταση και να ξυπνήσει.
Να πάει στη κουζίνα, να πιει ένα ποτήρι νερό, να φτιάξει τα ανακατωμένα σεντόνια στο κρεβάτι, να πάει να ελέγξει αν στης Κατερίνας είναι όλα καλά, να την σκεπάσει και να πάει να ξαναξαπλώσει.
Αλλά ακόμα άντεχε, ακόμα δεν είχε καταλάβει ότι όλα είναι ένα όνειρο, ακόμα το πάλευε, ακόμα δεν παραδινόταν. Aκόμα έψαχνε τις απαντήσεις. Όμως ποιες ήταν πλέον οι ερωτήσεις; Γιατί άλλαζαν και ξεπετάγονταν 3 καινούργιες μόλις έβρισκε την απάντηση σε μία;
-Συνεχίζεται-
Ήταν λέει καλεσμένη σε ένα κουίζ. Σαν αυτά της τηλεόρασης. Τα φώτα όλα στραμμένα προς το μέρος της, η μουσική δραματική. Ένιωθε την ένταση και τις προσδοκίες όλων να καταγράφουν κάθε αντίδρασή της. Παρουσιαστής του κουίζ ήταν ο Γιάννης Κωστόπουλος. Γυμνασμένος με τα άριστα προσεγμένα αστραφτερά του δόντια να θέτει τις ερωτήσεις τη μία μετά την άλλη χαμογελαστά χωρίς να περιμένει πραγματικά να λάβει απαντήσεις.
-Τώρα σε θέλω κα Επιθεωρητή, της έλεγε. Στα δύσκολα σε θέλω, τα εύκολα και εγώ τα λύνω, ποια είναι η πρωτεύουσα της Μαλαισίας, τι ώρα είναι όταν τρέχει ο λαγός στην Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων, πόσο μαύρη είναι μια μαύρη τρύπα, γιατί υπάρχει αέρας, πώς και το νερό είναι υγρό, όταν κρυώνει γίνεται πάγος, και όταν βράζει εξατμίζεται, πόσα είναι τα αστέρια στον ουρανό που βλέπονται από το βόριο ημισφαίριο, γιατί υπάρχει χρόνος, υπάρχουν χρώματα χωρίς φως, τι νιώθουν μικρά παιδιά στην αγκαλιά των γονιών τους, γιατί σε κάνει να φτερνίζεσαι το νερό με το πολύ ανθρακικό, πες γρήγορα 33 33 33 33, γιατί ένα οχτώ θυμίζει το άπειρο, από ποια χώρα κατάγεται η αγάπη, γιατί σε παίρνει ο ύπνος το βράδυ όταν ξαπλώνεις, κάνουν οι ρυτίδες τον άνθρωπο ή αυτά που τρώει, πόσο γρήγορα είναι η λέξη γρήγορα, τι συμβαίνει με τα φυτά στο σπίτι σου όταν τους τραγουδάς, ποιό ήταν το αγαπημένο παραμύθι του παπουτσωμένου γάτου, γιατί ηρεμεί το θαλασσί, και διεγείρει το κόκκινο, ποιό είναι το ομορφότερο τραγούδι, το τραγούδι ενός δελφινιού ή αυτό ενός αηδονιού, γιατί ο κύβος έχει πλευρές και η σφαίρα καμιά γωνία, γιατί οδηγείς ένα πράσινο αυτοκίνητο και όχι μπλε, γιατί η γεύση μιας τούρτας αμυγδάλου μπορεί να μείνει αξέχαστη, και οι λέξεις να ξεγλιστρούν από την μνήμη μας...;
Στο κοινό καθόντουσαν ο Δημήτρης παρέα με τον Παθολόγο να γελάνε ειρωνικά.
-Πραγματικά δεν καταλαβαίνει λατινικά; να ρωτάει ο Παθολόγος.
Kαι να απαντά ο Δημήτρης...
- Γιατί μήπως ξέρει να κάνει παστίτσιο; Και με προειδοποίησε η μαμά μου ότι τελικά όλο εγώ θα μαγειρεύω, αλλά που να την ακούσω.
Η Κλειώ Σαρρή με την Κατερίνα, να λέει στην μικρή "έλα παιδί μου να πάμε στο κολυμβητήριο" και η Κατερίνα να της απαντά "ναι μαμά, σε ευχαριστώ που βρίσκεις πάντα χρόνο για μένα".
Η Ειρήνη παρέα με τον εκδότη, να του δείχνει φωτογραφίες της Ρίζου όπως είναι όταν ξυπνά και εκείνος να λέει, "αυτό δεν είναι τίποτε, αν βλέπατε τον χρωματικό συνδυασμό που είχαν τις προάλλες τα ρούχα της όταν ήρθε στην γραμματεία μου."
Ο Γιώργος και η Ελένη Σαρρή να κάνουν διατεταμένα σχέδια για κοινές διακοπές. Και η Σαρρή να επιμένει, ότι τα κεφτεδάκια δεν χρειάζονται κανέλα.
Και όλο να γελούν μαζί της, που δε βρίσκει τις απαντήσεις, και όλο να κυλά ο καιρός, και όλο να γυρίζει ο κόσμος γύρω της, να χτυπά το αίμα στις φλέβες του κεφαλιού, μέχρι να μην αντέξει πλέον από την ένταση και να ξυπνήσει.
Να πάει στη κουζίνα, να πιει ένα ποτήρι νερό, να φτιάξει τα ανακατωμένα σεντόνια στο κρεβάτι, να πάει να ελέγξει αν στης Κατερίνας είναι όλα καλά, να την σκεπάσει και να πάει να ξαναξαπλώσει.
Αλλά ακόμα άντεχε, ακόμα δεν είχε καταλάβει ότι όλα είναι ένα όνειρο, ακόμα το πάλευε, ακόμα δεν παραδινόταν. Aκόμα έψαχνε τις απαντήσεις. Όμως ποιες ήταν πλέον οι ερωτήσεις; Γιατί άλλαζαν και ξεπετάγονταν 3 καινούργιες μόλις έβρισκε την απάντηση σε μία;
-Συνεχίζεται-
13 Δεκεμβρίου 2005
Aστυνομικο (Τσαι μεντας και φιλεναδες)
Όταν κάποτε ξεδιαλύθηκε η απογευματινή κίνηση και κατάφερε τελικά να επιστρέψει, χτύπησε την πόρτα της Ειρήνης και τις βρήκε να παίζουν με χοντρά μακαρόνια mikado. Να καβγαδίζουν στα ψέματα για το εάν κάποιο μακαρόνι κουνήθηκε ή όχι. Να κατηγορούν η μια την άλλη ότι κάνει ζαβολιές και να ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Κάτι τέτοιες στιγμές ήσαν οι αγαπημένες της. Όταν έβλεπε το παιδί της χαρούμενο, ανάλαφρο και σίγουρο για την αγάπη των άλλων. Μακάρι πάντα το Κατερινάκι της να παρέμενε έτσι. Δεν επιθυμούσε για την κόρη της ένα συγκεκριμένο επάγγελμα, μια καλή κοινωνική θέση, λεφτά, επιτυχία. Από όλα όσα μπορούσε να ονειρευτεί, η μεγαλύτερη ευτυχία για εκείνην θα ήταν μεγαλώνοντας να είναι ένας χαρούμενος, δυναμικός, περίεργος, υγιής, ανοιχτόκαρδος, ευαίσθητος, καλλιεργημένος άνθρωπος.
"Μακάρι", είπε στον εαυτό της νοερά παρατηρώντας τους. "Μακάρι γλυκιά μου, σου το εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου" και πήγε να παίξει και εκείνη παρέα τους.
-Ειρήνη, είπε η Μαρία κάποια στιγμή. Χίλια ευχαριστώ για σήμερα, δεν ξέρω τι θα κάναμε χωρίς εσένα.
Η Ειρήνη χαμογέλασε αντί για απάντηση, δεν της ήταν κόπος, συμπαθούσε μητέρα και κόρη.
Τι λέτε πάμε πάνω για φαγητό; ρώτησε η Μαρία Ρίζου.
Όταν η Κατερίνα πέσει για ύπνο, μπορούμε να τα πούμε με την ησυχία μας, ψιθύρισε στην Ειρήνη χαμογελώντας με νόημα.
Μετά το βραδινό, χαιρέτισε με φιλάκι η Κατερίνα πρώτα την Ειρήνη και μετά τη μαμά της, πήγε να πλυθεί, να αλλάξει και μετά για ύπνο.
-Να φτιάξω τσάι μέντας ή να συνεχίσουμε με λευκό κρασί; ρώτησε η Ρίζου.
-Προτιμώ τσαγάκι, αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς. Είσαι καλά; Σε βλέπω σε ένταση. Κάνω λάθος;
-Αχ Ειρήνη μου, δεν κάνεις λάθος, φαίνεται; Νιώθω σαν μηχανάκι μερικές φορές που λειτουργεί και πρέπει να λειτουργεί ασταμάτητα και αλάθητα. Στην δουλειά, στην διαπαιδαγώγηση, με την Κατερίνα, στο σπίτι, με τον Δημήτρη, με τον Γιώργο. Και τρέχω συνέχεια για να τα προλάβω όλα, για να μην αδικήσω κάποιον, για να μην στεναχωρέσω κανένα.
Από όλα σημαντικότερη μου είναι η Κατερίνα. Eκεί και αν αγωνιώ να είμαι σωστή και αντάξια της αγάπης και της εμπιστοσύνης της.
Μετά βέβαια επιδιώκω να είμαι καλή στην δουλειά. Ποιος ξέρει τι θα κάναμε χωρίς, και δεν εννοώ μόνον το οικονομικό θέμα, το ξέρεις πόσο με ευχαριστεί η δουλειά μου.
Το σπίτι με νοιάζει λιγότερο, αλλά και αυτό δεν χρειάζεται να είναι προσεγμένο για να μην περνά κανείς μια μίζερη ζωή;
Ο Δημήτρης με πληγώνει επαναληπτικά με τον ψυχρό του τρόπο. Αν το επιδιώκει ή όχι μου είναι αδιάφορο. Όπως και να έχει, δεν έχει όμως νόημα να ανοίγω συζητήσεις και να δυσκολεύω την ζωή της Κατερίνας, άρα και εκεί προσπαθώ να αποφύγω τις αντιπαραθέσεις, προκειμένου να λειτουργεί η επικοινωνία μας ως γονείς.
Και ο Γιώργος; Πηγή πρωτόγνωρης ευτυχίας οι συναντήσεις μας. Αλλά πώς να αντιμετωπίσω τις επαναληπτικές περιόδους σιωπής; Αποφεύγω να πιέζω, προσπαθώ να δίνω χώρο, χρόνο, να χαίρομαι την στιγμή. Τα καταφέρνω όμως;
-Μαράκι μου μη στεναχωριέσαι. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, όλοι παλεύουμε σε διακόσια μέτωπα. Και ο Δημήτρης και εγώ και ο Γιώργος αγωνιζόμαστε, δεν είσαι τόσο αυστηρή με εμάς, γιατί να είσαι με τον εαυτό σου. Εσύ τουλάχιστον τα καταφέρνεις υπέροχα με την Κατερίνα. Σε αγαπά και το ξέρεις. Και αυτό είναι τελικά το πιο σημαντικό από όλα. Δε συμφωνείς;
Η Ρίζου κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, αφαίρεσε το σακουλάκι με τα φύλλα της μέντας από την τσαγιέρα, γέμισε ένα φλυτζάνι τσάι, το πρόσφερε στην Ειρήνη, γέμισε ένα δεύτερο για εκείνη και χαμογέλασε στη φίλη της.
Πόσο τυχερή ήταν γνωρίζοντας την Ειρήνη, σκέφτηκε.
Δε θα βρισκόταν λύση για τα προβλήματά τους αυτό το βράδυ. Όμως θα ανακουφιζόντουσαν συζητώντας τα και χωρίς να το ξέρουν θα έδιναν η μία στην άλλη κουράγιο μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα έβρισκαν την δύναμη να τα ανατρέψουν.
-Συνεχίζεται-
Κάτι τέτοιες στιγμές ήσαν οι αγαπημένες της. Όταν έβλεπε το παιδί της χαρούμενο, ανάλαφρο και σίγουρο για την αγάπη των άλλων. Μακάρι πάντα το Κατερινάκι της να παρέμενε έτσι. Δεν επιθυμούσε για την κόρη της ένα συγκεκριμένο επάγγελμα, μια καλή κοινωνική θέση, λεφτά, επιτυχία. Από όλα όσα μπορούσε να ονειρευτεί, η μεγαλύτερη ευτυχία για εκείνην θα ήταν μεγαλώνοντας να είναι ένας χαρούμενος, δυναμικός, περίεργος, υγιής, ανοιχτόκαρδος, ευαίσθητος, καλλιεργημένος άνθρωπος.
"Μακάρι", είπε στον εαυτό της νοερά παρατηρώντας τους. "Μακάρι γλυκιά μου, σου το εύχομαι από τα βάθη της καρδιάς μου" και πήγε να παίξει και εκείνη παρέα τους.
-Ειρήνη, είπε η Μαρία κάποια στιγμή. Χίλια ευχαριστώ για σήμερα, δεν ξέρω τι θα κάναμε χωρίς εσένα.
Η Ειρήνη χαμογέλασε αντί για απάντηση, δεν της ήταν κόπος, συμπαθούσε μητέρα και κόρη.
Τι λέτε πάμε πάνω για φαγητό; ρώτησε η Μαρία Ρίζου.
Όταν η Κατερίνα πέσει για ύπνο, μπορούμε να τα πούμε με την ησυχία μας, ψιθύρισε στην Ειρήνη χαμογελώντας με νόημα.
Μετά το βραδινό, χαιρέτισε με φιλάκι η Κατερίνα πρώτα την Ειρήνη και μετά τη μαμά της, πήγε να πλυθεί, να αλλάξει και μετά για ύπνο.
-Να φτιάξω τσάι μέντας ή να συνεχίσουμε με λευκό κρασί; ρώτησε η Ρίζου.
-Προτιμώ τσαγάκι, αύριο πρέπει να ξυπνήσω νωρίς. Είσαι καλά; Σε βλέπω σε ένταση. Κάνω λάθος;
-Αχ Ειρήνη μου, δεν κάνεις λάθος, φαίνεται; Νιώθω σαν μηχανάκι μερικές φορές που λειτουργεί και πρέπει να λειτουργεί ασταμάτητα και αλάθητα. Στην δουλειά, στην διαπαιδαγώγηση, με την Κατερίνα, στο σπίτι, με τον Δημήτρη, με τον Γιώργο. Και τρέχω συνέχεια για να τα προλάβω όλα, για να μην αδικήσω κάποιον, για να μην στεναχωρέσω κανένα.
Από όλα σημαντικότερη μου είναι η Κατερίνα. Eκεί και αν αγωνιώ να είμαι σωστή και αντάξια της αγάπης και της εμπιστοσύνης της.
Μετά βέβαια επιδιώκω να είμαι καλή στην δουλειά. Ποιος ξέρει τι θα κάναμε χωρίς, και δεν εννοώ μόνον το οικονομικό θέμα, το ξέρεις πόσο με ευχαριστεί η δουλειά μου.
Το σπίτι με νοιάζει λιγότερο, αλλά και αυτό δεν χρειάζεται να είναι προσεγμένο για να μην περνά κανείς μια μίζερη ζωή;
Ο Δημήτρης με πληγώνει επαναληπτικά με τον ψυχρό του τρόπο. Αν το επιδιώκει ή όχι μου είναι αδιάφορο. Όπως και να έχει, δεν έχει όμως νόημα να ανοίγω συζητήσεις και να δυσκολεύω την ζωή της Κατερίνας, άρα και εκεί προσπαθώ να αποφύγω τις αντιπαραθέσεις, προκειμένου να λειτουργεί η επικοινωνία μας ως γονείς.
Και ο Γιώργος; Πηγή πρωτόγνωρης ευτυχίας οι συναντήσεις μας. Αλλά πώς να αντιμετωπίσω τις επαναληπτικές περιόδους σιωπής; Αποφεύγω να πιέζω, προσπαθώ να δίνω χώρο, χρόνο, να χαίρομαι την στιγμή. Τα καταφέρνω όμως;
-Μαράκι μου μη στεναχωριέσαι. Όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε, όλοι παλεύουμε σε διακόσια μέτωπα. Και ο Δημήτρης και εγώ και ο Γιώργος αγωνιζόμαστε, δεν είσαι τόσο αυστηρή με εμάς, γιατί να είσαι με τον εαυτό σου. Εσύ τουλάχιστον τα καταφέρνεις υπέροχα με την Κατερίνα. Σε αγαπά και το ξέρεις. Και αυτό είναι τελικά το πιο σημαντικό από όλα. Δε συμφωνείς;
Η Ρίζου κούνησε το κεφάλι της καταφατικά, αφαίρεσε το σακουλάκι με τα φύλλα της μέντας από την τσαγιέρα, γέμισε ένα φλυτζάνι τσάι, το πρόσφερε στην Ειρήνη, γέμισε ένα δεύτερο για εκείνη και χαμογέλασε στη φίλη της.
Πόσο τυχερή ήταν γνωρίζοντας την Ειρήνη, σκέφτηκε.
Δε θα βρισκόταν λύση για τα προβλήματά τους αυτό το βράδυ. Όμως θα ανακουφιζόντουσαν συζητώντας τα και χωρίς να το ξέρουν θα έδιναν η μία στην άλλη κουράγιο μέχρι να φτάσει η στιγμή που θα έβρισκαν την δύναμη να τα ανατρέψουν.
-Συνεχίζεται-
Aστυνομικο (Ερωτησεις, απαντησεις)
-Kα Σαρρή, κάναμε έρευνα κατ οίκον στου κου Κωστόπουλου, αλλά δεν βρήκαμε κανένα συμβόλαιο αγοράς ή ασφάλειας αυτοκινήτου. Πώς το εξηγείτε;
-Το αυτοκίνητο δεν το είχε αγοράσει εκείνος, ήταν του εκδοτικού οίκου, αλλά μπορούσε να το χρησιμοποιεί όπως και όσο ήθελε.
-Μήπως προσέξατε τι χρώμα είχαν τα εσώρουχα του κου Κωστόπουλου εκείνο το βράδυ;
-Περίεργο που το ρωτάτε και εγώ ξαφνιάστηκα όταν τον έβλεπα να ντύνεται, γιατί φόρεσε το κουστούμι του χωρίς εσώρουχα, αλλά ήταν τόσο αναστατωμένος που μάλλον ούτε θα ήξερε αν είχε βάλει παπούτσια ή κυκλοφορούσε ξυπόλητος."
-Πότε κερδίσατε το βραβείο για την τούρτα σας;
-Τον Οκτώβρη στον πανελλήνιο διαγωνισμό ζαχαροπλαστικής στα πλαίσια της έκθεσης ΖαχαροΤΕX. Μια έκθεση ζαχαροπλαστικής, μηχανημάτων και εξοπλισμού.
-Ήτανε πριν ή αφού ξανασυναντηθήκατε με τον κο Κωστόπουλο;
-Ένα μήνα πριν... Με χρειάζεστε άλλο; ρώτησε η Ελένη Σαρρή όταν κατάλαβε ότι η Ρίζου δε θα της έθετε άλλες ερωτήσεις.
-Όχι ευχαριστώ. Με βοηθήσατε πάρα πολύ. Αφήστε μου σας παρακαλώ μόνον πριν φύγετε το τηλέφωνο και την διεύθυνσή σας για κάθε ενδεχόμενο.
-Παρακαλώ, είπε η Ελένη Σαρρή και σημείωσε τα στοιχεία της στο φύλλο χαρτί που της πρότεινε η επιθεωρητής.
Μόλις έφυγε η επισκέπτης της, τηλεφώνησε ξανά στη γραμματεία του προσωπάρχη του εκδοτικού γραφείου.
Η γραμματέας λες και ήταν άλλος άνθρωπος, της έδωσε χωρίς δεύτερη κουβέντα το νούμερο των πινακίδων του αυτοκινήτου που οδηγούσε ο Κωστόπουλος. Επρόκειτο για ένα ασημένιο Audi TT του 2003.
Η Ρίζου ζήτησε να την συνδέσουνε με το γραφείο του εκδότη. Η γραμματέα του όμως την ενημέρωσε πως δυστυχώς δεν ήταν εκεί και πως δεν απαντούσε στο κινητό του.
-Μόλις επιστρέψει να έρθει οπωσδήποτε σε επαφή με εμένα, της απάντησε με έμφαση και πρόσθεσε, "είναι πολύ σημαντικό".
Έδωσε εντολή σε όλα τα αστυνομικά περιπολικά να την ενημερώσουν μόλις βρουν το αυτοκίνητο, αλλά ας κοιτάξουν πρώτα κοντά στο πάρκο και στον εκδοτικό οίκο.
Κοίταξε το ρολόι της, σηκώθηκε, κλείδωσε την πόρτα του γραφείου της, κατέβηκε δυο δυο τις σκάλες, μήπως και προλάβει να φτάσει έγκαιρα στο σχολείο της κόρης, αν δεν την πιάσει κίνηση στο δρόμο.
Όμως δεν είχε τύχη αυτή την φορά. Δύο κόκκινα φανάρια της κόστισαν πάνω από ένα τέταρτο. Σίγουρη ότι θα αργήσει πολύ τηλεφώνησε στην Ειρήνη για να την παρακαλέσει να πάει να πάρει την Κατερίνα από το σχολείο.
-Κανένα πρόβλημα, έλα με την ησυχία σου Μαράκι, θα ήμαστε με την Κατερίνα στο δικό μου διαμέρισμα, της απάντησε η φιλική φωνή της Ειρήνης.
Η Ρίζου σκέφτηκε με ανακούφιση πως έχει μεγάλη τύχη να μπορεί να βασίζεται στους φίλους της, έβαλε το αγαπημένο της CD στο CD player του αυτοκινήτου και περίμενε να ξεφρακάρει το σταυροδρόμι.
-Συνεχίζεται-
-Το αυτοκίνητο δεν το είχε αγοράσει εκείνος, ήταν του εκδοτικού οίκου, αλλά μπορούσε να το χρησιμοποιεί όπως και όσο ήθελε.
-Μήπως προσέξατε τι χρώμα είχαν τα εσώρουχα του κου Κωστόπουλου εκείνο το βράδυ;
-Περίεργο που το ρωτάτε και εγώ ξαφνιάστηκα όταν τον έβλεπα να ντύνεται, γιατί φόρεσε το κουστούμι του χωρίς εσώρουχα, αλλά ήταν τόσο αναστατωμένος που μάλλον ούτε θα ήξερε αν είχε βάλει παπούτσια ή κυκλοφορούσε ξυπόλητος."
-Πότε κερδίσατε το βραβείο για την τούρτα σας;
-Τον Οκτώβρη στον πανελλήνιο διαγωνισμό ζαχαροπλαστικής στα πλαίσια της έκθεσης ΖαχαροΤΕX. Μια έκθεση ζαχαροπλαστικής, μηχανημάτων και εξοπλισμού.
-Ήτανε πριν ή αφού ξανασυναντηθήκατε με τον κο Κωστόπουλο;
-Ένα μήνα πριν... Με χρειάζεστε άλλο; ρώτησε η Ελένη Σαρρή όταν κατάλαβε ότι η Ρίζου δε θα της έθετε άλλες ερωτήσεις.
-Όχι ευχαριστώ. Με βοηθήσατε πάρα πολύ. Αφήστε μου σας παρακαλώ μόνον πριν φύγετε το τηλέφωνο και την διεύθυνσή σας για κάθε ενδεχόμενο.
-Παρακαλώ, είπε η Ελένη Σαρρή και σημείωσε τα στοιχεία της στο φύλλο χαρτί που της πρότεινε η επιθεωρητής.
Μόλις έφυγε η επισκέπτης της, τηλεφώνησε ξανά στη γραμματεία του προσωπάρχη του εκδοτικού γραφείου.
Η γραμματέας λες και ήταν άλλος άνθρωπος, της έδωσε χωρίς δεύτερη κουβέντα το νούμερο των πινακίδων του αυτοκινήτου που οδηγούσε ο Κωστόπουλος. Επρόκειτο για ένα ασημένιο Audi TT του 2003.
Η Ρίζου ζήτησε να την συνδέσουνε με το γραφείο του εκδότη. Η γραμματέα του όμως την ενημέρωσε πως δυστυχώς δεν ήταν εκεί και πως δεν απαντούσε στο κινητό του.
-Μόλις επιστρέψει να έρθει οπωσδήποτε σε επαφή με εμένα, της απάντησε με έμφαση και πρόσθεσε, "είναι πολύ σημαντικό".
Έδωσε εντολή σε όλα τα αστυνομικά περιπολικά να την ενημερώσουν μόλις βρουν το αυτοκίνητο, αλλά ας κοιτάξουν πρώτα κοντά στο πάρκο και στον εκδοτικό οίκο.
Κοίταξε το ρολόι της, σηκώθηκε, κλείδωσε την πόρτα του γραφείου της, κατέβηκε δυο δυο τις σκάλες, μήπως και προλάβει να φτάσει έγκαιρα στο σχολείο της κόρης, αν δεν την πιάσει κίνηση στο δρόμο.
Όμως δεν είχε τύχη αυτή την φορά. Δύο κόκκινα φανάρια της κόστισαν πάνω από ένα τέταρτο. Σίγουρη ότι θα αργήσει πολύ τηλεφώνησε στην Ειρήνη για να την παρακαλέσει να πάει να πάρει την Κατερίνα από το σχολείο.
-Κανένα πρόβλημα, έλα με την ησυχία σου Μαράκι, θα ήμαστε με την Κατερίνα στο δικό μου διαμέρισμα, της απάντησε η φιλική φωνή της Ειρήνης.
Η Ρίζου σκέφτηκε με ανακούφιση πως έχει μεγάλη τύχη να μπορεί να βασίζεται στους φίλους της, έβαλε το αγαπημένο της CD στο CD player του αυτοκινήτου και περίμενε να ξεφρακάρει το σταυροδρόμι.
-Συνεχίζεται-
Aστυνομικο (Σαμπανια και τουρτα Αμυγδαλου)
Το γραφείο της Μαρίας Ρίζου δεν θα κέρδιζε ποτέ έναν διαγωνισμό διακοσμητικής. Ένα δωμάτιο με μια πόρτα χωρίς εξωτερικά παράθυρα. Όταν το έβαψαν ήτανε άσπρο, αλλά είχαν περάσει 6 χρόνια από τότε. Γκρίζο μωσαϊκό στο πάτωμα, μαύρη φορμάικα το γραφείο. Μια μπλε καρέκλα γραφείου πίσω του και δύο καφέ για τους επισκέπτες. Ένας τοίχος με μια με μαύρους φακέλους γεμάτη βιβλιοθήκη, αυτή σε άσπρη φορμάικα. Κανείς δεν προσπάθησε να κάνει χρωματική αντίθεση με το γραφείο, απλά όταν αγοράστηκαν οι βιβλιοθήκες, ήταν μάλλον αυτές φθηνότερες από τα άλλα χρώματα. Στον απέναντι τοίχο ένας πίνακας για σημειώσεις με μαρκαδόρους. Και ο τοίχος πίσω από το γραφείο γεμάτος με παιδικές ζωγραφιές, καρτ ποστάλ φίλων και γνωστών με χαιρετίσματα από τις διακοπές.
Δίπλα στην πόρτα ένας ξύλινος καλόγερος με μια ξεχασμένη ομπρέλα.
Στο μαύρο γραφείο το μπεζ μόνιτορ και κάτω από το γραφείο όρθιος σε ένα σημείο, ώστε να την εμποδίζει στα πόδια ο υπολογιστής. Το πιο καινούργιο αντικείμενο του δωματίου, αν εξαιρέσει κανείς τη καδραρισμένη φωτογραφία της Κατερίνας δίπλα στο μόνιτορ.
Η επιθεωρητής Ρίζου κάθισε στην μπλε καρέκλα γραφείου, έδειξε στην επισκέπτριά της την καφέ, την κοίταξε στα μάτια και ρώτησε.
-Τι θέλατε να μου πείτε; Σας ακούω.
Η Ελένη Σαρρή δεν ήξερε που να αρχίσει, δεν της άρεσε να συζητά προσωπικά της με ξένους, αλλά σε αυτήν την περίπτωση δεν είχε εναλλακτική λύση.
-Η μητέρα μου, μου είπε πως βρήκατε τον Γιάννη νεκρό στο πάρκο. Γνωριζόμασταν από παιδιά, τότε ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι, χαθήκαμε όταν έφυγε για τις σπουδές του, πριν ένα μήνα συναντηθήκαμε τυχαία. Ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε ένα λεπτό από τότε που είχαμε ιδωθεί για τελευταία φορά. Η πρώτη εβδομάδα μετά την συνάντηση ήταν απερίγραπτη. Στέλναμε 30 sms, 10 email την ημέρα, ο καθένας, τρώγαμε κάθε μεσημέρι μαζί, μιλάγαμε δύο τρεις ώρες τα βράδια αντί για ύπνο. Στο τέλος της εβδομάδας συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό που νιώθαμε ήταν περισσότερο από παιδική φιλία. Υπήρχε μια έντονη έλξη. Ξαφνικά φαινόντουσαν όλα δυνατά. Ο Γιάννης παραμελούσε την δουλειά του, είχε προβλήματα με τον εκδότη, αλλά μου έλεγε ότι δεν τον πείραζε, εγώ άνοιγα αργότερα το coffee shop, και εισέπραττα παράπονα από τους τακτικούς πελάτες. Ο ιδιοκτήτης που μου έκανε πάντα προβλήματα από τότε που το νοίκιασα, αρνήθηκε να ανανεώσουμε το συμβόλαιο που λήγει σε 2 μήνες.
Κάναμε σχέδια να ανοίξουμε ένα δικό μας ζαχαροπλαστείο. Πήγαμε και είδαμε αρκετούς χώρους, αλλά δεν βρίσκαμε κάτι κατάλληλο, μέχρι πριν 4 μέρες, που υπόγραψε το συμφωνητικό για τον επαγγελματικό χώρο. Στο όνομά του, του ήταν σημαντικό, ήταν το παιδικό του όνειρο, αλλά τώρα είχε τα μέσα να το πραγματοποιήσει. Όμως με ήθελε και μένα σε αυτό το όνειρό του. Και εγώ ήμουν υπερευτυχής να είμαι κομμάτι του.
Προχθές το βράδυ ήμασταν μαζί. Ήθελε να φτιάξουμε την τούρτα αμυγδάλου μου, τρελαινόταν για αυτή την τούρτα, την ετοιμάσαμε παρέα, ήταν τόσο ευτυχής και σε ερωτική διάθεση. Η τούρτα δεν μας βγήκε καλή, από τα φιλιά και τα χάδια δεν μπορούσαμε να συγκεντρωθούμε, η μαρέγκα δεν έσφιξε, βάλαμε λιγότερο βούτυρο, περισσότερη ζάχαρη από αυτήν της συνταγής, και το ένα τρίτο της μάζας του πικραμυγδάλου, το φάγαμε ενδιάμεσα αντί να το βάλουμε στο γλυκό...
Πήρε μια βαθιά αναπνοή. Προσπάθησε να ψυχολογήσει τα χαμογελαστά μάτια της Ρίζου, της φάνηκαν ειλικρινή, το πρόσωπό της άξιο εμπιστοσύνης και συνέχισε...
Ήπιαμε και σαμπάνια, ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι. Νιώθαμε υπεράνθρωποι, τίποτε δεν μπορούσε να μας πληγώσει ή να μας εμποδίσει στα σχέδιά μας. Αγαπηθήκαμε στην κουζίνα. Δεν ήταν διαστροφή ή εκπλήρωση ερωτικής φαντασίας. Ήταν το καταφύγιο των παιδικών χρόνων μας, εκεί που δεν μπορούσαν να μας πειράξουν οι άλλοι, ο μόνος δικός μας χώρος.
Την στιγμή της έκστασης, άκουσα τον Γιάννη να λέει,
αν σταματούσε αυτή τη στιγμή να χτυπά η καρδιά μου, θα ήμουν ο πιο ευτυχής άνθρωπος του κόσμου.
Μισή ώρα αργότερα περίπου χτύπησε το κινητό του, είχε λάβει ένα μήνυμα. Το διάβασε και ήταν σαν να ξυπνούσε βίαια από βαθύ ύπνο. Αναστατωμένος, νευρικός, μου είπε ότι υπάρχει πρόβλημα με το άρθρο του και ότι πρέπει να πάει να το λύσει. Με πήγε στο σπίτι μου και σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής δεν είπε λέξη.
Φίλησέ με ή χώρισέ με, είπε φεύγοντας. Προτιμώ να σε φιλήσω του είπα και το έκανα.
Μπήκε στο αυτοκίνητό του, έβαλε μπρος, δεν με ξανακοίταξε και έφυγε με τσιριχτά λάστιχα.
Από τότε δεν τον ξαναείδα. Θα πρέπει να ήταν 12.30 μετά τα μεσάνυχτα."
-Πόσο ηλίθια είμαι, ξέσπασε η Μαρία Ρίζου. Είχε αυτοκίνητο ο Γιάννης Κωστόπουλος;
-Βεβαίως, ένα ασημένιο Audi. Δεν το ξέρατε;
-Συνεχίζεται-
Δίπλα στην πόρτα ένας ξύλινος καλόγερος με μια ξεχασμένη ομπρέλα.
Στο μαύρο γραφείο το μπεζ μόνιτορ και κάτω από το γραφείο όρθιος σε ένα σημείο, ώστε να την εμποδίζει στα πόδια ο υπολογιστής. Το πιο καινούργιο αντικείμενο του δωματίου, αν εξαιρέσει κανείς τη καδραρισμένη φωτογραφία της Κατερίνας δίπλα στο μόνιτορ.
Η επιθεωρητής Ρίζου κάθισε στην μπλε καρέκλα γραφείου, έδειξε στην επισκέπτριά της την καφέ, την κοίταξε στα μάτια και ρώτησε.
-Τι θέλατε να μου πείτε; Σας ακούω.
Η Ελένη Σαρρή δεν ήξερε που να αρχίσει, δεν της άρεσε να συζητά προσωπικά της με ξένους, αλλά σε αυτήν την περίπτωση δεν είχε εναλλακτική λύση.
-Η μητέρα μου, μου είπε πως βρήκατε τον Γιάννη νεκρό στο πάρκο. Γνωριζόμασταν από παιδιά, τότε ήμασταν οι καλύτεροι φίλοι, χαθήκαμε όταν έφυγε για τις σπουδές του, πριν ένα μήνα συναντηθήκαμε τυχαία. Ήταν σαν να μην είχε περάσει ούτε ένα λεπτό από τότε που είχαμε ιδωθεί για τελευταία φορά. Η πρώτη εβδομάδα μετά την συνάντηση ήταν απερίγραπτη. Στέλναμε 30 sms, 10 email την ημέρα, ο καθένας, τρώγαμε κάθε μεσημέρι μαζί, μιλάγαμε δύο τρεις ώρες τα βράδια αντί για ύπνο. Στο τέλος της εβδομάδας συνειδητοποιήσαμε ότι αυτό που νιώθαμε ήταν περισσότερο από παιδική φιλία. Υπήρχε μια έντονη έλξη. Ξαφνικά φαινόντουσαν όλα δυνατά. Ο Γιάννης παραμελούσε την δουλειά του, είχε προβλήματα με τον εκδότη, αλλά μου έλεγε ότι δεν τον πείραζε, εγώ άνοιγα αργότερα το coffee shop, και εισέπραττα παράπονα από τους τακτικούς πελάτες. Ο ιδιοκτήτης που μου έκανε πάντα προβλήματα από τότε που το νοίκιασα, αρνήθηκε να ανανεώσουμε το συμβόλαιο που λήγει σε 2 μήνες.
Κάναμε σχέδια να ανοίξουμε ένα δικό μας ζαχαροπλαστείο. Πήγαμε και είδαμε αρκετούς χώρους, αλλά δεν βρίσκαμε κάτι κατάλληλο, μέχρι πριν 4 μέρες, που υπόγραψε το συμφωνητικό για τον επαγγελματικό χώρο. Στο όνομά του, του ήταν σημαντικό, ήταν το παιδικό του όνειρο, αλλά τώρα είχε τα μέσα να το πραγματοποιήσει. Όμως με ήθελε και μένα σε αυτό το όνειρό του. Και εγώ ήμουν υπερευτυχής να είμαι κομμάτι του.
Προχθές το βράδυ ήμασταν μαζί. Ήθελε να φτιάξουμε την τούρτα αμυγδάλου μου, τρελαινόταν για αυτή την τούρτα, την ετοιμάσαμε παρέα, ήταν τόσο ευτυχής και σε ερωτική διάθεση. Η τούρτα δεν μας βγήκε καλή, από τα φιλιά και τα χάδια δεν μπορούσαμε να συγκεντρωθούμε, η μαρέγκα δεν έσφιξε, βάλαμε λιγότερο βούτυρο, περισσότερη ζάχαρη από αυτήν της συνταγής, και το ένα τρίτο της μάζας του πικραμυγδάλου, το φάγαμε ενδιάμεσα αντί να το βάλουμε στο γλυκό...
Πήρε μια βαθιά αναπνοή. Προσπάθησε να ψυχολογήσει τα χαμογελαστά μάτια της Ρίζου, της φάνηκαν ειλικρινή, το πρόσωπό της άξιο εμπιστοσύνης και συνέχισε...
Ήπιαμε και σαμπάνια, ήμασταν τόσο ευτυχισμένοι. Νιώθαμε υπεράνθρωποι, τίποτε δεν μπορούσε να μας πληγώσει ή να μας εμποδίσει στα σχέδιά μας. Αγαπηθήκαμε στην κουζίνα. Δεν ήταν διαστροφή ή εκπλήρωση ερωτικής φαντασίας. Ήταν το καταφύγιο των παιδικών χρόνων μας, εκεί που δεν μπορούσαν να μας πειράξουν οι άλλοι, ο μόνος δικός μας χώρος.
Την στιγμή της έκστασης, άκουσα τον Γιάννη να λέει,
αν σταματούσε αυτή τη στιγμή να χτυπά η καρδιά μου, θα ήμουν ο πιο ευτυχής άνθρωπος του κόσμου.
Μισή ώρα αργότερα περίπου χτύπησε το κινητό του, είχε λάβει ένα μήνυμα. Το διάβασε και ήταν σαν να ξυπνούσε βίαια από βαθύ ύπνο. Αναστατωμένος, νευρικός, μου είπε ότι υπάρχει πρόβλημα με το άρθρο του και ότι πρέπει να πάει να το λύσει. Με πήγε στο σπίτι μου και σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής δεν είπε λέξη.
Φίλησέ με ή χώρισέ με, είπε φεύγοντας. Προτιμώ να σε φιλήσω του είπα και το έκανα.
Μπήκε στο αυτοκίνητό του, έβαλε μπρος, δεν με ξανακοίταξε και έφυγε με τσιριχτά λάστιχα.
Από τότε δεν τον ξαναείδα. Θα πρέπει να ήταν 12.30 μετά τα μεσάνυχτα."
-Πόσο ηλίθια είμαι, ξέσπασε η Μαρία Ρίζου. Είχε αυτοκίνητο ο Γιάννης Κωστόπουλος;
-Βεβαίως, ένα ασημένιο Audi. Δεν το ξέρατε;
-Συνεχίζεται-
12 Δεκεμβρίου 2005
Aστυνομικο (χαμενες ωρες)
Το γραφείο του εκδότη βρισκότανε στον 12ο. Διαλεγμένο συμβολικά στην ανώτατο όροφο του κτιρίου, για όλους ορατή η θέση του, ο υψηλότερος στην ιεραρχία. Σε αυτό το κτίριο ήταν ο λόγος του νόμος. Η άποψή του δόγμα. Και η κακοκεφιά του πρόβλημα, που έπρεπε να αντιμετωπιστεί από ολόκληρο το προσωπικό.
Ο διάδρόμος βγαίνοντας από το ασανσέρ κατέληγε σε μια και μοναδική πόρτα, μια ξύλινη με δερμάτινη επένδυση.
"Το πρόβλημα με τέτοιες πόρτες" σκέφτηκε η Ρίζου" είναι ότι δεν μπορεί να χτυπήσεις πριν μπεις μέσα".
Φτάνοντας μπροστά της είδε το κουμπί ενός κουδουνιού και δίπλα του ένα ταμπελάκι όπου ήταν γραμμένο "Αντώνης Μάνου / Εκδότης".
Η Μαρία Ρίζου πίεσε το κουμπί, της ανοίξανε και μπήκε στο γραφείο, το οποίο δεν ήταν αυτό του εκδότη, παρά της προσωπικής του γραμματέα. Ακριβώς απέναντί της υπήρχε μια δεύτερη πόρτα και αυτή ξύλινη με δερμάτινη επένδυση.
-Τι επιθυμείτε; ρώτησε η γραμματέας
-Επιθεωρητής Ρίζου, θα ήθελα να μιλήσω με τον κο Μάνου.
-Λυπάμαι αλλά ο κος Μάνου βρίσκεται σήμερα το πρωί εκτός γραφείου.
-Πότε θα επιστρέψει; Μπορώ να περιμένω.
-Δεν μου είπε πότε θα έρθει, λυπάμαι δεν ξέρω, είπε η γραμματέας χαμογελώντας, και ήταν φανερό ό,τι έλεγε ψέματα. Ποια γραμματέας δεν είναι ενημερωμένη για το πρόγραμμα του προϊσταμένου της;
Η Ρίζου κοίταξε το ρολόι της και αποφάσισε πως δεν είχε διάθεση να χάνει εκεί τον χρόνο της.
-Σας αφήνω την κάρτα μου. Όταν επιστρέψει να του πείτε να με πάρει τηλέφωνο. Αν προτιμά να περάσει από το αστυνομικό τμήμα να απαντήσει εκεί τις ερωτήσεις μου, την διεύθυνση θα τη βρει στην κάρτα μου. Χαίρεται, είπε και φεύγοντας πρόσεξε πως το χαμόγελο της γραμματέα διαλύθηκε.
Στο δρόμο προς το αστυνομικό τμήμα άκουσε τον χαρακτηριστικό σήμα που κάνει το κινητό της όταν λαμβάνει μήνυμα. Κοίταξε ποιος ήταν. "Αχ ζεις ακόμα;" σκέφτηκε λυπημένα διαβάζοντας τον αποστολέα. Το κείμενο του μηνύματος ήταν το εξής...
"Το ξέρω, μετά από τόσο μεγάλη σιωπή από μέρους μου αποκλείεται να το πιστέψεις, εγώ όμως σε αγαπάω. Τις επόμενες μέρες θα τηλεφωνήσω. Φιλιά."
-Αχ, τι θα κάνω εγώ με σένα, μου λες; ρώτησε το κινητό της. Εδώ και τέσσερις μέρες δεν είχε σημεία ζωής από τον Γιώργο, παρόλο που εκείνη είχε προσπαθήσει με τηλεφώνημα και με μήνυμα στο κινητό να επικοινωνήσουν. Σιγά σιγά το είχε πάρει απόφαση ότι δεν θα την ξαναπάρει. Δεν ήθελε πλέον εκείνη να προσπαθήσει, αν την έπαιρνε εκείνος τηλέφωνο έχει καλά, αλλιώς πάλι καλά.
Και τώρα ένα τέτοιο μήνυμα. Κανονικά θα έπρεπε να χαρεί. Δεν σου το λένε κάθε μέρα το σ'αγαπώ. Αλλά είχε ήδη τόσο καιρό που ήταν λυπημένη για το σίγουρο για εκείνην τέλος της σχέσης, που δεν αρκούσε ένα μηνυματάκι με 24 λέξεις για να την επαναφέρει στην αισιοδοξία. Και τι πάει να πει, τις επόμενες μέρες θα τηλεφωνήσω; Γιατί δεν την παίρνει τώρα ένα γρήγορο τηλεφωνηματάκι; Μετά από τέσσερις μέρες, θα χαιρότανε να ακούσει την φωνή του καλύτερα από το να διαβάζει κρύα και παγωμένα μηνύματα στο κινητό...
"Τέλος πάντων, τουλάχιστον ενδιαφέρεσαι τόσο, ώστε να μην θέλεις να κόψεις εντελώς την επικοινωνία. Κάτι είναι και αυτό" του απάντησε νοερά και έστριψε δεξιά στο αστυνομικό τμήμα.
Στον πάγκο έξω από το γραφείο της περίμενε η Ελένη Σαρρή. Τα πόδια το ένα πάνω στο άλλο, σκυμμένη προς τα μπροστά, με τα χέρια να αγκαλιάζει το μπουφάν της, προσπαθώντας να ζεσταθεί. Τα μάτια κόκκινα και πρησμένα. Τα μαλλιά ατημέλητα.
-Κα Ρίζου; Η μητέρα μου μου είπε για τον Γιάννη, συγνώμη για τον κο Κωστόπουλο εννοώ. Πρέπει να σας μιλήσω, γίνεται τώρα;
-Χαίρομαι που ήρθατε, ήθελα και εγώ να μιλήσουμε. Περάστε.
-Συνεχίζεται-
Ο διάδρόμος βγαίνοντας από το ασανσέρ κατέληγε σε μια και μοναδική πόρτα, μια ξύλινη με δερμάτινη επένδυση.
"Το πρόβλημα με τέτοιες πόρτες" σκέφτηκε η Ρίζου" είναι ότι δεν μπορεί να χτυπήσεις πριν μπεις μέσα".
Φτάνοντας μπροστά της είδε το κουμπί ενός κουδουνιού και δίπλα του ένα ταμπελάκι όπου ήταν γραμμένο "Αντώνης Μάνου / Εκδότης".
Η Μαρία Ρίζου πίεσε το κουμπί, της ανοίξανε και μπήκε στο γραφείο, το οποίο δεν ήταν αυτό του εκδότη, παρά της προσωπικής του γραμματέα. Ακριβώς απέναντί της υπήρχε μια δεύτερη πόρτα και αυτή ξύλινη με δερμάτινη επένδυση.
-Τι επιθυμείτε; ρώτησε η γραμματέας
-Επιθεωρητής Ρίζου, θα ήθελα να μιλήσω με τον κο Μάνου.
-Λυπάμαι αλλά ο κος Μάνου βρίσκεται σήμερα το πρωί εκτός γραφείου.
-Πότε θα επιστρέψει; Μπορώ να περιμένω.
-Δεν μου είπε πότε θα έρθει, λυπάμαι δεν ξέρω, είπε η γραμματέας χαμογελώντας, και ήταν φανερό ό,τι έλεγε ψέματα. Ποια γραμματέας δεν είναι ενημερωμένη για το πρόγραμμα του προϊσταμένου της;
Η Ρίζου κοίταξε το ρολόι της και αποφάσισε πως δεν είχε διάθεση να χάνει εκεί τον χρόνο της.
-Σας αφήνω την κάρτα μου. Όταν επιστρέψει να του πείτε να με πάρει τηλέφωνο. Αν προτιμά να περάσει από το αστυνομικό τμήμα να απαντήσει εκεί τις ερωτήσεις μου, την διεύθυνση θα τη βρει στην κάρτα μου. Χαίρεται, είπε και φεύγοντας πρόσεξε πως το χαμόγελο της γραμματέα διαλύθηκε.
Στο δρόμο προς το αστυνομικό τμήμα άκουσε τον χαρακτηριστικό σήμα που κάνει το κινητό της όταν λαμβάνει μήνυμα. Κοίταξε ποιος ήταν. "Αχ ζεις ακόμα;" σκέφτηκε λυπημένα διαβάζοντας τον αποστολέα. Το κείμενο του μηνύματος ήταν το εξής...
"Το ξέρω, μετά από τόσο μεγάλη σιωπή από μέρους μου αποκλείεται να το πιστέψεις, εγώ όμως σε αγαπάω. Τις επόμενες μέρες θα τηλεφωνήσω. Φιλιά."
-Αχ, τι θα κάνω εγώ με σένα, μου λες; ρώτησε το κινητό της. Εδώ και τέσσερις μέρες δεν είχε σημεία ζωής από τον Γιώργο, παρόλο που εκείνη είχε προσπαθήσει με τηλεφώνημα και με μήνυμα στο κινητό να επικοινωνήσουν. Σιγά σιγά το είχε πάρει απόφαση ότι δεν θα την ξαναπάρει. Δεν ήθελε πλέον εκείνη να προσπαθήσει, αν την έπαιρνε εκείνος τηλέφωνο έχει καλά, αλλιώς πάλι καλά.
Και τώρα ένα τέτοιο μήνυμα. Κανονικά θα έπρεπε να χαρεί. Δεν σου το λένε κάθε μέρα το σ'αγαπώ. Αλλά είχε ήδη τόσο καιρό που ήταν λυπημένη για το σίγουρο για εκείνην τέλος της σχέσης, που δεν αρκούσε ένα μηνυματάκι με 24 λέξεις για να την επαναφέρει στην αισιοδοξία. Και τι πάει να πει, τις επόμενες μέρες θα τηλεφωνήσω; Γιατί δεν την παίρνει τώρα ένα γρήγορο τηλεφωνηματάκι; Μετά από τέσσερις μέρες, θα χαιρότανε να ακούσει την φωνή του καλύτερα από το να διαβάζει κρύα και παγωμένα μηνύματα στο κινητό...
"Τέλος πάντων, τουλάχιστον ενδιαφέρεσαι τόσο, ώστε να μην θέλεις να κόψεις εντελώς την επικοινωνία. Κάτι είναι και αυτό" του απάντησε νοερά και έστριψε δεξιά στο αστυνομικό τμήμα.
Στον πάγκο έξω από το γραφείο της περίμενε η Ελένη Σαρρή. Τα πόδια το ένα πάνω στο άλλο, σκυμμένη προς τα μπροστά, με τα χέρια να αγκαλιάζει το μπουφάν της, προσπαθώντας να ζεσταθεί. Τα μάτια κόκκινα και πρησμένα. Τα μαλλιά ατημέλητα.
-Κα Ρίζου; Η μητέρα μου μου είπε για τον Γιάννη, συγνώμη για τον κο Κωστόπουλο εννοώ. Πρέπει να σας μιλήσω, γίνεται τώρα;
-Χαίρομαι που ήρθατε, ήθελα και εγώ να μιλήσουμε. Περάστε.
-Συνεχίζεται-
11 Δεκεμβρίου 2005
Aστυνομικο (στη γραμματεια του προσωπαρχη)
-Δημήτρη; Εγώ είμαι, τι κάνεις;... Άκουσα ότι χιόνισε σε εσάς; Όλα καλά; ... Ναι και σε εμάς, μην ανησυχείς η Κατερίνα είναι καλά. Εύχομαι να μην ενοχλώ τόσο αργά... Όχι, κανένα πρόβλημα με τη διατροφή, δεν σου τηλεφωνώ για αυτό. Έχω μια υπόθεση που έχει να κάνει με την γαστρονομία και πρέπει να ομολογήσω ό,τι δεν έχω ιδέα. Χρειάζομαι την βοήθειά σου. Δουλεύεις για το σύλλογο γαστρονόμων, μήπως έχεις ακούσει για τον Γιάννη Κωστόπουλο, ποια η επιρροή του στο χώρο, ξέρεις ποιος απονέμει τα βραβεία ζαχαροπλαστικής; Ο σύλλογος ή μια άλλη επιτροπή; Έχεις ακούσει κανένα παρατράγουδο για το βραβείο στην κατηγορία "ζαχαροπλαστική δημιουργία"; Έχεις μια Ελένη Σαρρή ακουστά; Πώς... έχεις καλεσμένους; Συγνώμη, τότε θα με πάρεις αύριο; Σε ευχαριστώ πολύ...
Ααα, πριν το ξεχάσω, τι σχέδια έχεις για τις διακοπές των Χριστουγέννων; Σου είχα πει τις προάλλες ό,τι η Κατερίνα θέλει να πάει στην Disney Land στο Παρίσι. Πώς; ... Να της το πώ ή είναι έκπληξη; ... Οκ, θα πετάξει από την χαρά της. Καληνύχτα και χίλια ευχαριστώ για την βοήθεια."
...
-Μαμά; ρώτησε η Κατερίνα Ρίζου, τρώγοντας τα δημητριακά της στο πρωινό.
Δε θέλω να έρχεται η Ειρήνη όταν φεύγεις τα βράδια για την δουλειά σου. Είμαι μεγάλη πλέον, 7 χρόνων και 3 μήνες, δεν είμαι μωρό για να χρειάζομαι baby sitter. Kαμιά από τις φίλες μου δεν έχει baby sitter, ούτε και εγώ θέλω."
-Κατερινάκι μου γλυκό, το ό,τι η Ειρήνη σου κάνει παρέα, δεν σημαίνει ότι είσαι μωρό. Οι φίλες σου δεν χρειάζονται κάποια Ειρήνη όπως εμείς, γιατί ίσως οι γονείς τους δεν δουλεύουν τα βράδια, ή έχουν μάλλον μια γιαγιά ή ένα παππού ή κάποιον άλλο. Σε εμάς ποιος θα έρθει; Όταν είναι εδώ ο μπαμπάς δεν την καλούμε. Πας απλά και μένεις μαζί του, όταν χρειάζεται.
Σου είπα αλήθεια ό,τι θα έρθει για τα Χριστούγεννα; Ζήτησε άδεια για δυο εβδομάδες για να περάσει μαζί σου τις γιορτές. Δεν είναι καλά νέα;"
-Απίθανα, είπε η Κατερίνα και ήπιε μια γουλιά από το κακάο της. Πότε πήρε τηλέφωνο και δε το πήρα είδηση;
-Εχθές το βράδυ τον πήρα όταν επέστρεψα, ήθελα να τον ρωτήσω κάτι για την δουλειά και μου είπε τα σχέδιά του για τις διακοπές. Έκλεισε εισιτήρια για την Disney Land στο Παρίσι, θα σε πάρει και θα πάτε εκεί για 5 μέρες. Τι λες, είναι καλή η ιδέα;"
-Καταπληκτική! Πώς το ήξερε ό,τι ήθελα να πάμε; Εσύ του το είπες;
-Όχι γλυκιά μου, δικιά του ιδέα, χαίρομαι που σου αρέσει.
Η Κατερίνα δεν άντεχε να περιμένει την στιγμή που θα μπορούσε να πει τα νέα στις φίλες της. Ετοιμάστηκε σε χρόνο ρεκόρ, μάλωσε την μητέρα της ότι χαζεύει και παραπονέθηκε γιατί θα αργούσε στο σχολείο.
-Καλημέρα σας. Επιθεωρητής Μαρία Ρίζου, μιλήσαμε στο τηλέφωνο και έδειξε την ταυτότητά της στην γραμματέα του εκδοτικού οίκου.
Η γραμματέας κοίταξε πρώτα προσεχτικά την ταυτότητα και όταν βεβαιώθηκε ότι πραγματικά η Μαρία Ρίζου ήταν αστυνομικός, άρχισε να μιλά, χωρίς κόμμα και τελεία και χωρίς να πάρει αναπνοή.
-Στο τμήμα του προσωπικού είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε διακριτικοί. Ο Γιάννης Κωστόπουλος δουλεύει για μας ως ελεύθερος επαγγελματίας. Παραδίδει άρθρα για διάφορα μηνιαία περιοδικά μας. Όταν άρχισε ήταν άγνωστος και ανάλογα πληρωνόταν, τώρα είναι αυθεντία στο χώρο και αυξήθηκαν οι απαιτήσεις του. Παρέδιδε τυπικά και έγκαιρα τα άρθρα του, αλλά εδώ και 2 μήνες υπήρχαν προβλήματα. Άργησε να παραδώσει, καθυστερήσαμε την παραγωγή προκειμένου να μπει το άρθρο του, είχαμε επιπρόσθετα έξοδα, επειδή αναγκαστήκαμε να παράγουμε σε λιγότερο χρόνο από τον συνηθισμένο. Ο εκδότης ήταν έξω φρενών μαζί του και εκείνος τι έκανε;
Του είπε, ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα επιπρόσθετα έξοδα, το περιοδικό αγοράζεται μόνον και μόνον επειδή το κοινό θέλει να διαβάσει τα άρθρα του, εάν δε του αρέσει ο τρόπος που δουλεύει, ας σταματήσει την συνεργασία, εκείνος δεν τον χρειάζεται.
Έτσι είναι όταν παίρνουν τα μυαλά αέρα. Σήμερα άκουσα παρεμπιπτόντως ότι πάλι τον κυνηγάνε για να παραδώσει.
-Αυτή την φορά δεν έχει νόημα να καθυστερήσετε την παραγωγή, αλλά να ψάχνετε για εναλλακτική λύση. Ο Γιάννης Κωστόπουλος είναι νεκρός.
Χρειάζομαι μια λίστα των επιπρόσθετων εξόδων. Σας αφήνω την κάρτα μου για να ξέρετε που θα την στείλετε.
Πού βρίσκεται το γραφείο του εκδότη;
-Συνεχίζεται-
Ααα, πριν το ξεχάσω, τι σχέδια έχεις για τις διακοπές των Χριστουγέννων; Σου είχα πει τις προάλλες ό,τι η Κατερίνα θέλει να πάει στην Disney Land στο Παρίσι. Πώς; ... Να της το πώ ή είναι έκπληξη; ... Οκ, θα πετάξει από την χαρά της. Καληνύχτα και χίλια ευχαριστώ για την βοήθεια."
...
-Μαμά; ρώτησε η Κατερίνα Ρίζου, τρώγοντας τα δημητριακά της στο πρωινό.
Δε θέλω να έρχεται η Ειρήνη όταν φεύγεις τα βράδια για την δουλειά σου. Είμαι μεγάλη πλέον, 7 χρόνων και 3 μήνες, δεν είμαι μωρό για να χρειάζομαι baby sitter. Kαμιά από τις φίλες μου δεν έχει baby sitter, ούτε και εγώ θέλω."
-Κατερινάκι μου γλυκό, το ό,τι η Ειρήνη σου κάνει παρέα, δεν σημαίνει ότι είσαι μωρό. Οι φίλες σου δεν χρειάζονται κάποια Ειρήνη όπως εμείς, γιατί ίσως οι γονείς τους δεν δουλεύουν τα βράδια, ή έχουν μάλλον μια γιαγιά ή ένα παππού ή κάποιον άλλο. Σε εμάς ποιος θα έρθει; Όταν είναι εδώ ο μπαμπάς δεν την καλούμε. Πας απλά και μένεις μαζί του, όταν χρειάζεται.
Σου είπα αλήθεια ό,τι θα έρθει για τα Χριστούγεννα; Ζήτησε άδεια για δυο εβδομάδες για να περάσει μαζί σου τις γιορτές. Δεν είναι καλά νέα;"
-Απίθανα, είπε η Κατερίνα και ήπιε μια γουλιά από το κακάο της. Πότε πήρε τηλέφωνο και δε το πήρα είδηση;
-Εχθές το βράδυ τον πήρα όταν επέστρεψα, ήθελα να τον ρωτήσω κάτι για την δουλειά και μου είπε τα σχέδιά του για τις διακοπές. Έκλεισε εισιτήρια για την Disney Land στο Παρίσι, θα σε πάρει και θα πάτε εκεί για 5 μέρες. Τι λες, είναι καλή η ιδέα;"
-Καταπληκτική! Πώς το ήξερε ό,τι ήθελα να πάμε; Εσύ του το είπες;
-Όχι γλυκιά μου, δικιά του ιδέα, χαίρομαι που σου αρέσει.
Η Κατερίνα δεν άντεχε να περιμένει την στιγμή που θα μπορούσε να πει τα νέα στις φίλες της. Ετοιμάστηκε σε χρόνο ρεκόρ, μάλωσε την μητέρα της ότι χαζεύει και παραπονέθηκε γιατί θα αργούσε στο σχολείο.
-Καλημέρα σας. Επιθεωρητής Μαρία Ρίζου, μιλήσαμε στο τηλέφωνο και έδειξε την ταυτότητά της στην γραμματέα του εκδοτικού οίκου.
Η γραμματέας κοίταξε πρώτα προσεχτικά την ταυτότητα και όταν βεβαιώθηκε ότι πραγματικά η Μαρία Ρίζου ήταν αστυνομικός, άρχισε να μιλά, χωρίς κόμμα και τελεία και χωρίς να πάρει αναπνοή.
-Στο τμήμα του προσωπικού είμαστε υποχρεωμένοι να είμαστε διακριτικοί. Ο Γιάννης Κωστόπουλος δουλεύει για μας ως ελεύθερος επαγγελματίας. Παραδίδει άρθρα για διάφορα μηνιαία περιοδικά μας. Όταν άρχισε ήταν άγνωστος και ανάλογα πληρωνόταν, τώρα είναι αυθεντία στο χώρο και αυξήθηκαν οι απαιτήσεις του. Παρέδιδε τυπικά και έγκαιρα τα άρθρα του, αλλά εδώ και 2 μήνες υπήρχαν προβλήματα. Άργησε να παραδώσει, καθυστερήσαμε την παραγωγή προκειμένου να μπει το άρθρο του, είχαμε επιπρόσθετα έξοδα, επειδή αναγκαστήκαμε να παράγουμε σε λιγότερο χρόνο από τον συνηθισμένο. Ο εκδότης ήταν έξω φρενών μαζί του και εκείνος τι έκανε;
Του είπε, ότι δεν τον ενδιαφέρουν τα επιπρόσθετα έξοδα, το περιοδικό αγοράζεται μόνον και μόνον επειδή το κοινό θέλει να διαβάσει τα άρθρα του, εάν δε του αρέσει ο τρόπος που δουλεύει, ας σταματήσει την συνεργασία, εκείνος δεν τον χρειάζεται.
Έτσι είναι όταν παίρνουν τα μυαλά αέρα. Σήμερα άκουσα παρεμπιπτόντως ότι πάλι τον κυνηγάνε για να παραδώσει.
-Αυτή την φορά δεν έχει νόημα να καθυστερήσετε την παραγωγή, αλλά να ψάχνετε για εναλλακτική λύση. Ο Γιάννης Κωστόπουλος είναι νεκρός.
Χρειάζομαι μια λίστα των επιπρόσθετων εξόδων. Σας αφήνω την κάρτα μου για να ξέρετε που θα την στείλετε.
Πού βρίσκεται το γραφείο του εκδότη;
-Συνεχίζεται-
10 Δεκεμβρίου 2005
Aστυνομικο (o Προισταμενος)
Έφτασε λοιπόν η στιγμή που έπρεπε να συζητήσει την πρόοδο της υπόθεσης με τον προϊστάμενο. Όση χαρά και αν της έκανε η δουλειά της, όση διάθεση και αν είχε να προσπαθεί να βάλει τα ανάκατα κομάτια ενός τάγκραμ, παρόμοια ενός puzzle, στην σωστή τους θέση, τόσο αισθανότανε άβολα όταν ανέφερε στον προϊστάμενο.
Όσο εργατική και να ήταν, όσα στοιχεία και να είχε μαζέψει, εκείνος είτε θα τα έβρισκε λίγα είτε θα τα δεχόταν ως αυτονόητα που δεν άξιζαν το λόγο να ασχοληθεί μαζί τους.
Όταν προσπαθούσε να ενημερώσει με λίγα αλλά σημαντικά γεγονότα, εκείνος της υποδείκνυε να κοιτά την υπόθεση και πιο σφαιρικά.
Αν του ανέφερε όλα τα δεδομένα και τις σχέσεις μεταξύ τους, έδειχνε με τον τρόπο του ό,τι βαριόταν να την παρακολουθήσει, έπαιρνε το λόγο χωρίς να περιμένει να ολοκληρώσει και της έλεγε ότι δυστυχώς είχε ένα σημαντικό ραντεβού με το Δήμαρχο, Διευθυντή της τράπεζας, Πρέσβη ή τέλος πάντων ό,τι ακούγεται σημαντικό και ανάλογο της κοινωνικής του θέσης.
"Κουράγιο Μαρία" είπε στον εαυτό της. "Προϊστάμενος είναι, δεν είναι ο δάσκαλος του δημοτικού και εσύ μαθητριούλα.
Στην δουλειά σου ανήκει, και αυτό. Θα το διεκπεραιώσεις, όπως τα καταφέρνεις από τότε που ήρθες στο αστυνομικό αυτό τμήμα. Αλήθεια πως πέρασαν τα χρόνια;" αναρωτήθηκε.
Τον Φεβρουάριο έκλεινε δέκα χρόνια από τότε που άρχισε την καριέρα της στην αστυνομία. Τότε είχε άλλο προϊστάμενο. Ήταν συζητήσιμος άνθρωπος και εκείνη στην αρχή. "Nα ρωτάς όταν έχεις κάποια απορία," της είπε την πρώτη μέρα υπηρεσίας. Όταν έχεις κάποιο πρόβλημα να μην κολλάς και να επιμένεις να τα λύνεις όλα μόνη σου." Είχε την πόρτα και την καρδιά του πάντα ανοιχτή για εκείνην. Πάντα ήταν καλή μαθήτρια, στο σχολείο, στο γυμνάσιο και βέβαια και στην σχολή αστυνομίας. Τελειώνοντας ήταν η καλύτερη της τάξης της, αλλά όλα μόνον στη θεωρία.
Με εκείνον, με την βοήθεια και την εμπειρία του, έμαθε την πράξη του επαγγέλματός της. Θα του ήτανε πάντα ευγνώμων για αυτό. Πριν 6 χρόνια πήρε προαγωγή και από τότε ήρθε στο τμήμα ο Νίκος Ματθαίου.
Το πρώτο που της ρώτησε ο καινούργιος προϊστάμενος, όταν γνωριστήκανε, ήταν...
"Eίστε σίγουρη ό,τι τα καταφέρνετε μόνη σας: Αναρωτιέμαι άμα θα ήταν καλύτερα να συνεργάζεστε με ένα συνάδελφο. Είναι δύσκολα για εσάς, στον ανδροκρατούμενο χώρο, έξω."
Παρόλα τα 4 χρόνια στη δουλειά, της φερόταν σαν να ήταν μαθητριούλα που χρειαζόταν καθοδήγηση και προστασία.
Ποιος ανδροκρατούμενος χώρος έξω; Το μυαλό του και αν ήταν ανδροκρατούμενο!
Της κόστισε αρκετό καιρό, ενέργεια και προσπάθεια μέχρι να αποδεχτεί ο Νίκος Ματθαίος ότι εκείνη δουλεύει καλύτερα όταν διαλέγει μόνη της αν θα ζητήσει βοήθεια ή όχι.
Στο γραφείο διάβασε για άλλη μια φορά τις αναφορές της σήμανσης, ξανακοίταξε τους τραπεζιτικούς λογαριασμούς, ήπιε μια γουλιά καφέ, πήρε μια βαθιά αναπνοή και πήγε και χτύπησε την πόρτα του προϊσταμένου.
-Περάστε, ακούστηκε μια φωνή από μέσα.
-Κε Προϊστάμενε, έχετε λίγο χρόνο για εμένα; Θα ήθελα να σας ενημερώσω στην υπόθεση Γιάννη Κωστόπουλου.
-Α περάστε, σας έψαχνα όλη την ημέρα, που ήσασταν; Οι γονείς του κου Κωστόπουλου με πήραν από Νέα Υόρκη και με ρώτησαν γιατί δεν τους ειδοποίησε κανένας. Χρειάστηκα πολλή ώρα, μέχρι να τους καθησυχάσω. Το χειρότερο από όλα ήταν, ό,τι δεν με είχατε ενημερώσει μέχρι τώρα. Δεν ξέρετε τι άκουσα και πόσο εξαγριωμένοι ήσαν.
"Τώρα θυμήθηκαν ότι είχαν παιδί", σκέφτηκε η Ρίζου ειρωνευτικά.
-Λοιπόν ακούω, αλλά σας προειδοποιώ, σε 20 λεπτά πρέπει να φύγω, είμαι καλεσμένος στην xριστουγενιάτικη χοροεσπερίδα του συλλόγου γαστρονόμων της πόλης μας."
Προσπάθησε να κρύψει την ανασφάλεια που της προκαλούσε ο προϊστάμενος, μάζεψε όλο της το θάρρος της και άρχισε την αναφορά.
-Συνεχίζεται-
Όσο εργατική και να ήταν, όσα στοιχεία και να είχε μαζέψει, εκείνος είτε θα τα έβρισκε λίγα είτε θα τα δεχόταν ως αυτονόητα που δεν άξιζαν το λόγο να ασχοληθεί μαζί τους.
Όταν προσπαθούσε να ενημερώσει με λίγα αλλά σημαντικά γεγονότα, εκείνος της υποδείκνυε να κοιτά την υπόθεση και πιο σφαιρικά.
Αν του ανέφερε όλα τα δεδομένα και τις σχέσεις μεταξύ τους, έδειχνε με τον τρόπο του ό,τι βαριόταν να την παρακολουθήσει, έπαιρνε το λόγο χωρίς να περιμένει να ολοκληρώσει και της έλεγε ότι δυστυχώς είχε ένα σημαντικό ραντεβού με το Δήμαρχο, Διευθυντή της τράπεζας, Πρέσβη ή τέλος πάντων ό,τι ακούγεται σημαντικό και ανάλογο της κοινωνικής του θέσης.
"Κουράγιο Μαρία" είπε στον εαυτό της. "Προϊστάμενος είναι, δεν είναι ο δάσκαλος του δημοτικού και εσύ μαθητριούλα.
Στην δουλειά σου ανήκει, και αυτό. Θα το διεκπεραιώσεις, όπως τα καταφέρνεις από τότε που ήρθες στο αστυνομικό αυτό τμήμα. Αλήθεια πως πέρασαν τα χρόνια;" αναρωτήθηκε.
Τον Φεβρουάριο έκλεινε δέκα χρόνια από τότε που άρχισε την καριέρα της στην αστυνομία. Τότε είχε άλλο προϊστάμενο. Ήταν συζητήσιμος άνθρωπος και εκείνη στην αρχή. "Nα ρωτάς όταν έχεις κάποια απορία," της είπε την πρώτη μέρα υπηρεσίας. Όταν έχεις κάποιο πρόβλημα να μην κολλάς και να επιμένεις να τα λύνεις όλα μόνη σου." Είχε την πόρτα και την καρδιά του πάντα ανοιχτή για εκείνην. Πάντα ήταν καλή μαθήτρια, στο σχολείο, στο γυμνάσιο και βέβαια και στην σχολή αστυνομίας. Τελειώνοντας ήταν η καλύτερη της τάξης της, αλλά όλα μόνον στη θεωρία.
Με εκείνον, με την βοήθεια και την εμπειρία του, έμαθε την πράξη του επαγγέλματός της. Θα του ήτανε πάντα ευγνώμων για αυτό. Πριν 6 χρόνια πήρε προαγωγή και από τότε ήρθε στο τμήμα ο Νίκος Ματθαίου.
Το πρώτο που της ρώτησε ο καινούργιος προϊστάμενος, όταν γνωριστήκανε, ήταν...
"Eίστε σίγουρη ό,τι τα καταφέρνετε μόνη σας: Αναρωτιέμαι άμα θα ήταν καλύτερα να συνεργάζεστε με ένα συνάδελφο. Είναι δύσκολα για εσάς, στον ανδροκρατούμενο χώρο, έξω."
Παρόλα τα 4 χρόνια στη δουλειά, της φερόταν σαν να ήταν μαθητριούλα που χρειαζόταν καθοδήγηση και προστασία.
Ποιος ανδροκρατούμενος χώρος έξω; Το μυαλό του και αν ήταν ανδροκρατούμενο!
Της κόστισε αρκετό καιρό, ενέργεια και προσπάθεια μέχρι να αποδεχτεί ο Νίκος Ματθαίος ότι εκείνη δουλεύει καλύτερα όταν διαλέγει μόνη της αν θα ζητήσει βοήθεια ή όχι.
Στο γραφείο διάβασε για άλλη μια φορά τις αναφορές της σήμανσης, ξανακοίταξε τους τραπεζιτικούς λογαριασμούς, ήπιε μια γουλιά καφέ, πήρε μια βαθιά αναπνοή και πήγε και χτύπησε την πόρτα του προϊσταμένου.
-Περάστε, ακούστηκε μια φωνή από μέσα.
-Κε Προϊστάμενε, έχετε λίγο χρόνο για εμένα; Θα ήθελα να σας ενημερώσω στην υπόθεση Γιάννη Κωστόπουλου.
-Α περάστε, σας έψαχνα όλη την ημέρα, που ήσασταν; Οι γονείς του κου Κωστόπουλου με πήραν από Νέα Υόρκη και με ρώτησαν γιατί δεν τους ειδοποίησε κανένας. Χρειάστηκα πολλή ώρα, μέχρι να τους καθησυχάσω. Το χειρότερο από όλα ήταν, ό,τι δεν με είχατε ενημερώσει μέχρι τώρα. Δεν ξέρετε τι άκουσα και πόσο εξαγριωμένοι ήσαν.
"Τώρα θυμήθηκαν ότι είχαν παιδί", σκέφτηκε η Ρίζου ειρωνευτικά.
-Λοιπόν ακούω, αλλά σας προειδοποιώ, σε 20 λεπτά πρέπει να φύγω, είμαι καλεσμένος στην xριστουγενιάτικη χοροεσπερίδα του συλλόγου γαστρονόμων της πόλης μας."
Προσπάθησε να κρύψει την ανασφάλεια που της προκαλούσε ο προϊστάμενος, μάζεψε όλο της το θάρρος της και άρχισε την αναφορά.
-Συνεχίζεται-
Διαλειμμα ολιγων λεπτων
...για να δω το DVD του Nils Holgersson που μολις ελαβα απο την Mindstripper.Xιλια ευχαριστώ!
YΓ. Δεν ξεχασα την ιστορια, απλα χρειαζομαι λιγη ερευνα στο internet για καποιες ορολογιες. Σε λιγο επανερχομαι ομως...
ΥΥΓ. Δεν ξερω γιατι αλλα εχω την εντυπωση πως ο Νιλς μοιαζει στον Οδυσσεα ;-)
9 Δεκεμβρίου 2005
Aστυνομικο (Ιατροδικαστικη γνωματευση)
-Καλησπέρα κα Σαρρή, συγνώμη για την ενόχληση, είμαι η επιθεωρητής Ρίζου. Ποια σχέση συγγένειας έχετε με την Ελένη Σαρρή;...Καταλαβαίνω, η Ελένη είναι η κόρη σας. Γνώριζε ο Γιάννης Κωστόπουλος την κόρη σας; Από παιδιά. Ήτανε φίλοι; Κόπηκε όμως η επαφή, όταν ο Γιάννης πήγε στην Ελβετία... Οκ, σας ευχαριστώ. Ξέρετε αν ξανά συναντηθήκανε πρόσφατα; Πριν ένα μήνα τυχαίως... Αααα, εντάξει, σας ευχαριστώ πάρα πολύ για την βοήθειά σας. Καλή σας νύχτα.
...
-Kαλησπέρα κα Ρίζου, χαίρομαι που μπορέσατε να έρθετε. Το πτώμα του πάρκου με απασχόλησε ολόκληρη τη χθεσινή νύχτα και τη σημερινή ημέρα. Ανέπτυξα αρκετές θεωρίες, όλες έπρεπε να τις απορρίψω, όμως τελικά βρήκα τι προκάλεσε την πληγή του πτώματος του πάρκου.
-Του Γιάννη Κωστόπουλου εννοείτε, τον διόρθωσε γιατί δεν της άρεσε να αναιρείται η υπόσταση ενός ανθρώπου επειδή είναι νεκρός και να μιλάνε για αυτόν, σαν να είναι απλά και μόνον ένα πτώμα, ένα άψυχο σώμα, ένα πράγμα.
-Λοιπόν κατά τη γνώμη μου, το γλυκό που έφαγε ο Γιάννης Κωστόπουλος περιείχε κάτι, το οποίο με τους σπασμούς του στομαχιού κατά τη διαδικασία της χώνεψης ενεργοποιήθηκε και του πλήγωσε με κάθε σπασμό και λίγο περισσότερο, σε μικρό βαθμό αλλά σε πολλά σημεία ταυτόχρονα από μέσα προς τα έξω τα εντόσθια.
Ο οργανισμός δεν μπορεί να αντέξει τόσες πολλές ταυτόχρονες πληγές.
Στην περίπτωση μιας πληγής που αιμορραγεί, ο οργανισμός αυτόματα χαμηλώνει την πίεση προκειμένου να εμποδίσει να χαθεί πολύ αίμα. Όταν πέσει η πίεση σε μεγάλο βαθμό, ο οργανισμός προσπαθεί να την ξανανεβάσει έτσι ώστε να φτάσει το αίμα στα απολύτως ζωτικά όργανα, καρδιά και εγκέφαλο. Άμα όμως η αιμορραγία συνεχίζεται ή είναι πολύ έντονη και το σώμα δεν καταφέρνει να ανεβάσει την πίεση, ο ασθενής χάνει τις αισθήσεις του από την έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλο. Ο Γιάννης Κωστόπουλος μπορεί όμως να έχασε τις αισθήσεις του νωρίτερα από τον αβάσταχτο πόνο. Υπολογίζω 5 το πολύ 10 λεπτά αργότερα πέθανε από την αιμορραγία.
Έλεγξα τα συστατικά της τούρτας που βρέθηκε στο σπίτι, αλλά δεν έχει ακριβώς την ίδια αναλογία με τα υπόλοιπα που βρήκαμε στο έντερο του πτ... συγνώμη του Κωστόπουλου.
Ανέλυσα τα πληγωμένα τοιχώματα των εντόσθιων και για δεύτερη φορά τα υπόλοιπα της τροφής του. Εt voilà, βρήκα μικροσκοπικούς κόκκους γυαλιού. Αρκετά μικροί ώστε να χωρέσουν μέσα στην μάζα του πικραμυγδάλου, παράλληλα όμως σε τέτοιο μέγεθος, ώστε να έχουν την μοιραία καταστροφική επίδραση.
"Άλλο ένα κομμάτι τάγκραμ στη θέση" του σκέφτηκε η Ρίζου.
"Αν ήθελε να αυτοκτονήσει, δε θα χρειαζότανε να το κάνει τόσο επώδυνα, αρκούσε ένα κοφτερό μαχαίρι ή ένα σκοινί.
Το γλυκό λοιπόν τον σκότωσε, αλλά ποιος πρόσθεσε την υαλομάζα; Και για ποιό λόγο; Ίσως κάποιος που δε συμφωνούσε με την κριτική στα άρθρα του; Και ήταν σύμπτωση που η κόρη της καθαρίστριας, της δεύτερης του μητέρας, είχε λάβει βραβείο για μια τούρτα, που παρόμοια βρέθηκε στο ψυγείο του;"
-Συνεχίζεται-
...
-Kαλησπέρα κα Ρίζου, χαίρομαι που μπορέσατε να έρθετε. Το πτώμα του πάρκου με απασχόλησε ολόκληρη τη χθεσινή νύχτα και τη σημερινή ημέρα. Ανέπτυξα αρκετές θεωρίες, όλες έπρεπε να τις απορρίψω, όμως τελικά βρήκα τι προκάλεσε την πληγή του πτώματος του πάρκου.
-Του Γιάννη Κωστόπουλου εννοείτε, τον διόρθωσε γιατί δεν της άρεσε να αναιρείται η υπόσταση ενός ανθρώπου επειδή είναι νεκρός και να μιλάνε για αυτόν, σαν να είναι απλά και μόνον ένα πτώμα, ένα άψυχο σώμα, ένα πράγμα.
-Λοιπόν κατά τη γνώμη μου, το γλυκό που έφαγε ο Γιάννης Κωστόπουλος περιείχε κάτι, το οποίο με τους σπασμούς του στομαχιού κατά τη διαδικασία της χώνεψης ενεργοποιήθηκε και του πλήγωσε με κάθε σπασμό και λίγο περισσότερο, σε μικρό βαθμό αλλά σε πολλά σημεία ταυτόχρονα από μέσα προς τα έξω τα εντόσθια.
Ο οργανισμός δεν μπορεί να αντέξει τόσες πολλές ταυτόχρονες πληγές.
Στην περίπτωση μιας πληγής που αιμορραγεί, ο οργανισμός αυτόματα χαμηλώνει την πίεση προκειμένου να εμποδίσει να χαθεί πολύ αίμα. Όταν πέσει η πίεση σε μεγάλο βαθμό, ο οργανισμός προσπαθεί να την ξανανεβάσει έτσι ώστε να φτάσει το αίμα στα απολύτως ζωτικά όργανα, καρδιά και εγκέφαλο. Άμα όμως η αιμορραγία συνεχίζεται ή είναι πολύ έντονη και το σώμα δεν καταφέρνει να ανεβάσει την πίεση, ο ασθενής χάνει τις αισθήσεις του από την έλλειψη οξυγόνου στον εγκέφαλο. Ο Γιάννης Κωστόπουλος μπορεί όμως να έχασε τις αισθήσεις του νωρίτερα από τον αβάσταχτο πόνο. Υπολογίζω 5 το πολύ 10 λεπτά αργότερα πέθανε από την αιμορραγία.
Έλεγξα τα συστατικά της τούρτας που βρέθηκε στο σπίτι, αλλά δεν έχει ακριβώς την ίδια αναλογία με τα υπόλοιπα που βρήκαμε στο έντερο του πτ... συγνώμη του Κωστόπουλου.
Ανέλυσα τα πληγωμένα τοιχώματα των εντόσθιων και για δεύτερη φορά τα υπόλοιπα της τροφής του. Εt voilà, βρήκα μικροσκοπικούς κόκκους γυαλιού. Αρκετά μικροί ώστε να χωρέσουν μέσα στην μάζα του πικραμυγδάλου, παράλληλα όμως σε τέτοιο μέγεθος, ώστε να έχουν την μοιραία καταστροφική επίδραση.
"Άλλο ένα κομμάτι τάγκραμ στη θέση" του σκέφτηκε η Ρίζου.
"Αν ήθελε να αυτοκτονήσει, δε θα χρειαζότανε να το κάνει τόσο επώδυνα, αρκούσε ένα κοφτερό μαχαίρι ή ένα σκοινί.
Το γλυκό λοιπόν τον σκότωσε, αλλά ποιος πρόσθεσε την υαλομάζα; Και για ποιό λόγο; Ίσως κάποιος που δε συμφωνούσε με την κριτική στα άρθρα του; Και ήταν σύμπτωση που η κόρη της καθαρίστριας, της δεύτερης του μητέρας, είχε λάβει βραβείο για μια τούρτα, που παρόμοια βρέθηκε στο ψυγείο του;"
-Συνεχίζεται-
8 Δεκεμβρίου 2005
Aστυνομικο (coffee shop)
Η συνάντηση με την Κλειώ Σαρρή την αναστάτωσε για τα καλά.
Τόσο, ώστε παρόλο που είπε στην κόρη της ό,τι σήμερα το απόγευμα θα πάνε στο πάρκο, πήρε μηχανικά το δρόμο προς το σπίτι. Όταν το συνειδητοποίησε, έβγαλε φλας, έκανε στροφή μετεπιτόπου και άλλαξε κατεύθυνση. Φτάνοντας πήγανε πρώτα στη φάρμα με τα ζώα να δούνε τα αρνάκια, τα κατσικάκια, τα κουνελάκια, το γουρούνι, τα μοσχαράκια, το pony. Όταν κάποτε η Κατερίνα σιγουρεύτηκε ό,τι δεν υπήρχαν άλλα ζωάκια για να δει, συμφώνησε να πάνε στο καφενείο για ένα κακάο. Εντωμεταξύ είχε ξεπαγιάσει μάνα και κόρη μέχρι το κόκαλο. Όμως έτσι ήταν πάντα η μικρή όταν ενθουσιαζόταν, ούτε κρύο, ούτε ζέστη, ούτε κούραση, ούτε πείνα ένιωθε.
Στο καφενείο βρέθηκε ευτυχώς ένα τραπεζάκι για δύο. Η κόρη παρήγγειλε κακάο. Η μητέρα καφέ και ένα κομμάτι τούρτα αμυγδάλου με δύο κουταλάκια.
Κοιτώντας τριγύρω της η Μαρία Ρίζου συνειδητοποίησε, πως το καφενείο, όπως μέχρι τώρα το έλεγε, ήταν ένα coffee shop σαν αυτά που είχε δει στις καλοκαιρινές της διακοπές στην Ιρλανδία. Όμορφα και ζεστά διαρρυθμισμένο, σχετικά μικρό, οι τοίχοι βαμμένοι σε κόκκινα χρώματα, με ένα μεγάλο κατάλογο διαφορετικών καφέδων και 3 με 4 είδη γλυκού το πολύ. Σε ένα ψυγείο σε κεντρικό σημείο φαινόντουσαν οι τούρτες. Μία σοκολάτας, μια λεμονιού, μία από καφέ, μια άλλη με ροδέλες ροδάκινο και αυτή του αμυγδάλου με σαντιγί.
Η κοπέλα του μαγαζιού έφερε την παραγγελία και ρώτησε αν θα θέλανε ίσως και κάτι άλλο.
-Όχι ευχαριστώ, είπε η Ρίζου, έχω ακούσει τόσα πολλά καλά για την τούρτα αμυγδάλου σας, που δεν έχω μάτια για τίποτε άλλο αυτήν την στιγμή.
-A τότε, εύχομαι να σας αρέσει.
-Συγνώμη... Έχω την εντύπωση πως κάπου σας έχω ξαναδεί... Ξέρετε πως είναι οι μανάδες με παιδιά; Παντού έρχονται σε επαφή με κόσμο, μιλάνε με αγνώστους στο γιατρό, στο λεωφορείο και μετά αναρωτιούνται όταν βλέπουν ένα γνωστό πρόσωπο, αν γνωρίζονται ή όχι. Γνωριζόμαστε λοιπόν;
-Λυπάμαι είπε η κοπέλα, μάλλον αυτή την φορά κάνετε λάθος. Είστε σίγουρη ό,τι όλα είναι εντάξει; Εσύ γλυκιά μου; Χρειάζεσαι τίποτε; ρώτησε την Κατερίνα, η οποία κούνησε αρνητικά το κεφάλι της πίνοντας το κακάο της.
Αν με χρειασθείτε, μπορείτε να με φωνάξετε, είπε η κοπέλα χαμογελώντας και έφυγε.
Η Ρίζου δοκίμασε λίγο από την τούρτα. Είχαν δίκαιο όλοι, ήταν τόσο νόστιμη... Αλλά δεν ήτανε τούρτα αμυγδάλου, παρά πικραμυγδάλου. "Ακόμα καλύτερα" σκέφτηκε.
-Κατερίνα για δοκίμασε από αυτήν την τούρτα. Είναι η νοστιμότερη που έχω φάει ποτέ στην ζωή μου είπε στην κόρη της, αλλά εκείνη, πάντα δύσκολη στο φαγητό, ούτε που αντέδρασε.
Η μαμά της θα έπρεπε να ξέρει πολύ καλά ό,τι εκείνη σπανίως δοκιμάζει καινούργιες γεύσεις, και αν το έκανε, θα έπρεπε από μόνη της να της ερχότανε η επιθυμία...
Στα μισά του κομματιού χτύπησε το κινητό της Ρίζου, ήταν ο ιατροδικαστής Αποστόλου, είχε μια θεωρία για το αίτιο του θανάτου του πτώματος του πάρκου.
"Έρχομαι σε μια ώρα, θα είστε εκεί;" ρώτησε. Υπολόγισε τον χρόνο που χρειαζόταν για να τελειώσει το θεσπέσιο εκείνο γλυκό, να πάει την κόρη της σπίτι και να πάρει μετά το δρόμο για το παθολόγο.
Βγαίνοντας έπιασε το μάτι της ένα καδραρισμένο βραβείο στο τοίχο. Πήγε πιο κοντά και διάβασε τα μεγάλα γράμματα:
Το βραβείο της Ζαχαροπλαστικής Δημιουργίας του
2005
απονέμεται στην κα Ελένη Σαρρή
για την τούρτα αμυγδάλου
-Συνεχίζεται-
Τόσο, ώστε παρόλο που είπε στην κόρη της ό,τι σήμερα το απόγευμα θα πάνε στο πάρκο, πήρε μηχανικά το δρόμο προς το σπίτι. Όταν το συνειδητοποίησε, έβγαλε φλας, έκανε στροφή μετεπιτόπου και άλλαξε κατεύθυνση. Φτάνοντας πήγανε πρώτα στη φάρμα με τα ζώα να δούνε τα αρνάκια, τα κατσικάκια, τα κουνελάκια, το γουρούνι, τα μοσχαράκια, το pony. Όταν κάποτε η Κατερίνα σιγουρεύτηκε ό,τι δεν υπήρχαν άλλα ζωάκια για να δει, συμφώνησε να πάνε στο καφενείο για ένα κακάο. Εντωμεταξύ είχε ξεπαγιάσει μάνα και κόρη μέχρι το κόκαλο. Όμως έτσι ήταν πάντα η μικρή όταν ενθουσιαζόταν, ούτε κρύο, ούτε ζέστη, ούτε κούραση, ούτε πείνα ένιωθε.
Στο καφενείο βρέθηκε ευτυχώς ένα τραπεζάκι για δύο. Η κόρη παρήγγειλε κακάο. Η μητέρα καφέ και ένα κομμάτι τούρτα αμυγδάλου με δύο κουταλάκια.
Κοιτώντας τριγύρω της η Μαρία Ρίζου συνειδητοποίησε, πως το καφενείο, όπως μέχρι τώρα το έλεγε, ήταν ένα coffee shop σαν αυτά που είχε δει στις καλοκαιρινές της διακοπές στην Ιρλανδία. Όμορφα και ζεστά διαρρυθμισμένο, σχετικά μικρό, οι τοίχοι βαμμένοι σε κόκκινα χρώματα, με ένα μεγάλο κατάλογο διαφορετικών καφέδων και 3 με 4 είδη γλυκού το πολύ. Σε ένα ψυγείο σε κεντρικό σημείο φαινόντουσαν οι τούρτες. Μία σοκολάτας, μια λεμονιού, μία από καφέ, μια άλλη με ροδέλες ροδάκινο και αυτή του αμυγδάλου με σαντιγί.
Η κοπέλα του μαγαζιού έφερε την παραγγελία και ρώτησε αν θα θέλανε ίσως και κάτι άλλο.
-Όχι ευχαριστώ, είπε η Ρίζου, έχω ακούσει τόσα πολλά καλά για την τούρτα αμυγδάλου σας, που δεν έχω μάτια για τίποτε άλλο αυτήν την στιγμή.
-A τότε, εύχομαι να σας αρέσει.
-Συγνώμη... Έχω την εντύπωση πως κάπου σας έχω ξαναδεί... Ξέρετε πως είναι οι μανάδες με παιδιά; Παντού έρχονται σε επαφή με κόσμο, μιλάνε με αγνώστους στο γιατρό, στο λεωφορείο και μετά αναρωτιούνται όταν βλέπουν ένα γνωστό πρόσωπο, αν γνωρίζονται ή όχι. Γνωριζόμαστε λοιπόν;
-Λυπάμαι είπε η κοπέλα, μάλλον αυτή την φορά κάνετε λάθος. Είστε σίγουρη ό,τι όλα είναι εντάξει; Εσύ γλυκιά μου; Χρειάζεσαι τίποτε; ρώτησε την Κατερίνα, η οποία κούνησε αρνητικά το κεφάλι της πίνοντας το κακάο της.
Αν με χρειασθείτε, μπορείτε να με φωνάξετε, είπε η κοπέλα χαμογελώντας και έφυγε.
Η Ρίζου δοκίμασε λίγο από την τούρτα. Είχαν δίκαιο όλοι, ήταν τόσο νόστιμη... Αλλά δεν ήτανε τούρτα αμυγδάλου, παρά πικραμυγδάλου. "Ακόμα καλύτερα" σκέφτηκε.
-Κατερίνα για δοκίμασε από αυτήν την τούρτα. Είναι η νοστιμότερη που έχω φάει ποτέ στην ζωή μου είπε στην κόρη της, αλλά εκείνη, πάντα δύσκολη στο φαγητό, ούτε που αντέδρασε.
Η μαμά της θα έπρεπε να ξέρει πολύ καλά ό,τι εκείνη σπανίως δοκιμάζει καινούργιες γεύσεις, και αν το έκανε, θα έπρεπε από μόνη της να της ερχότανε η επιθυμία...
Στα μισά του κομματιού χτύπησε το κινητό της Ρίζου, ήταν ο ιατροδικαστής Αποστόλου, είχε μια θεωρία για το αίτιο του θανάτου του πτώματος του πάρκου.
"Έρχομαι σε μια ώρα, θα είστε εκεί;" ρώτησε. Υπολόγισε τον χρόνο που χρειαζόταν για να τελειώσει το θεσπέσιο εκείνο γλυκό, να πάει την κόρη της σπίτι και να πάρει μετά το δρόμο για το παθολόγο.
Βγαίνοντας έπιασε το μάτι της ένα καδραρισμένο βραβείο στο τοίχο. Πήγε πιο κοντά και διάβασε τα μεγάλα γράμματα:
2005
απονέμεται στην κα Ελένη Σαρρή
για την τούρτα αμυγδάλου
-Συνεχίζεται-
Aστυνομικο (Η προσωπικη ιστορια του Γ. Κωστοπουλου)
H Κλειώ Σαρρή ήταν μια γυναίκα, μεσαίου ύψους, ούτε παχιά, ούτε λεπτή, με κοντά κακοβαμμένα ξανθά μαλλιά. Το ηλιοκαμένο δέρμα της φάνταζε περίεργα για την χειμερινή εποχή. Ήταν σημαντικά γερασμένο. Ιδιαίτερα στο πρόσωπο όπου είχε βαθιές ρυτίδες.
Φαινόταν γύρω στα 70, αλλά θα μπορούσε και να είναι 60 και να μην είχε κρατηθεί καλά.
Λυγερή καμαρωτή, παρόλη την ηλικία της, στεκότανε στην ανοιχτή πόρτα του διαμερίσματος και περίμενε με ανυπομονησία να δει μια επιθεωρητή της αστυνομίας στην πραγματικότητα.
-Εδώ κόρη μου, επανέλαβε όταν είδε την Ρίζου στο διάδρομο.
Έλα μέσα, θα φτιάξω καφεδάκι και θα τα πούμε με την ησυχία μας.
Το διαμέρισμα της Σαρρή ήταν εντελώς το αντίθετο από αυτό του Κωστόπουλου. Μικρό, γεμάτο με έπιπλα διαφορετικών στιλ και ηλικίας, με χίλια δυο χαλάκια στο πάτωμα, φωτογραφίες στους τοίχους και μια τεράστια τηλεόραση, σε κεντρική θέση στο καθιστικό. Οι φωτογραφίες ήταν τόσες πολλές, που δεν ήσαν όλες καδραρισμένες. Μερικές παλιές, κιτρινισμένες, μάλλον οι γονείς της, σκέφτηκε η Ρίζου, κρέμονταν σε ιδιαίτερες θέσεις στο τοίχο. Άλλες αλλοιωμένες στα χρώματα και στην φόρμα από την πολυκαιρία ακουμπισμένες μπροστά από μεγαλύτερα κάδρα έδειχναν μικρά παιδιά να παίζουν χιονοπόλεμο ή στην παραλία. Κάποιες παρμένες σε γάμους, άλλες από βαφτίσεις, πορτρέτα ή ζευγάρια να χαμογελούν στον φωτογραφικό φακό, τρώγοντας.
Σε χρόνο ρεκόρ επέστρεψε η Κλειώ Σαρρή από την κουζίνα φέρνοντας ένα δίσκο με 2 φλιτζάνια ελληνικό καφέ, το βάζο της ζάχαρης, γάλα και ένα μπολ με γλυκά σπιτικά μπισκοτάκια.
-Κάθισε παιδί μου, πες μου πώς μπορώ να σε βοηθήσω;" την ρώτησε.
Η Ρίζου πήρε το καφέ της, έβαλε λίγο γάλα, περίμενε να καθίσει η Σαρρή, σκέφτηκε λιγουλάκι από που να αρχίσει και είπε:
-Κα Σαρρή βρήκα το όνομά σας στα χαρτιά του κου Κωστόπουλου...
Λυπάμαι... Ο κος Κωστόπουλος είναι νεκρός, βρήκαμε το πτώμα του εχθές στο πάρκο...
Το χρώμα από το ηλιοκαμένο δέρμα της ηλικιωμένης γυναίκας χάθηκε ακούγοντας τις τελευταίες λέξεις της επιθεωρητού.
Καθόταν σαν αποσβολωμένη. Το χέρι που είχε σηκώσει το φλιτζάνι του καφέ έμεινε μετέωρο στα μισά. Το κατέβασε μηχανικά χωρίς να πιει.
Άφωνη, από την μια στιγμή στην άλλη φαινόταν άλλα 10 χρόνια γερασμένη.
Συνειδητοποιώντας την σημαντικότητα του λόγου για τον οποίο ήρθε η επιθεωρητής ρώτησε με μια φωνή που πάλευε να μην σπάσει...
-Ξέρετε τι του συνέβη; Τι μπορώ να κάνω εγώ για να σας βοηθήσω;
-Ακόμα δεν είμαστε σίγουροι τι ακριβώς συνέβη, από εσάς χρειάζομαι να μάθω τι άνθρωπος ήταν ο κος Κωστόπουλος. Σας πλήρωνε μηνιαία, για ποιό λόγο;
-Καθαρίζω το σπίτι δυο φορές την εβδομάδα. Δουλεύω για εκείνον από τότε που αγόρασε το διαμέρισμα. θα πρέπει να είναι 8 χρόνια, αλλά τον Γιάννη τον γνωρίζω, συγνώμη... τον γνώριζα..." και τα μάτια της γυάλισαν ξαφνικά, "από παιδί. Δούλευα για τους γονείς του. Τον ξέρω από τα 9 του χρόνια. Καλό και υπάκουο παιδί ο Γιαννάκης, κλεισμένο στον εαυτό του, αγαπούσε τα βιβλία, δεν είχε πολλές παρέες. Οι γονείς του δεν είχαν πολύ χρόνο για αυτόν, με τις δουλειές, τους χoρούς, και τα ταξίδια τους. Γαλλικά, πιάνο, κολυμβητήριο εγώ τον πήγαινα, εγώ τον έφερνα. Μερικές φορές, όταν ήταν κακόκεφος τον έπαιρνα στην κουζίνα και τον έβαζα να με βοηθήσει στα γλυκά. Του έλεγα ψέματα ό,τι δεν έχω χρόνο να τα προλάβω όλα και τον άφηνα να ετοιμάζει την μαρέγκα, να πασπαλίζει το αλεύρι στο μπολ, να μου κόβει την κουβερτούρα ψιλές φέτες. Μεγαλώνοντας ερχόταν από μόνος του στην κουζίνα και δοκίμαζε καινούργιες συνταγές, όταν δεν ένιωθε καλά, ή όταν κάτι ιδιαίτερα καλό του συνέβη.
Για σπουδές πήγε στην σχολή ξενοδόχων στην Ελβετία. Πόσο μεγαλωμένο τον βρήκα όταν επέστρεψε; Με το δίπλωμα στο χέρι και την λάμψη στα μάτια, ότι τώρα μπορεί να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Να γίνει διάσημος ζαχαροπλάστης...
Όμως οι γονείς του αποφάσισαν ό,τι αρκετά ξόδεψαν για την μόρφωσή του μέχρι τώρα, τα έξοδα του ζαχαροπλαστείου, άμα θέλει, ας βρει τρόπο να τα βρει μόνος. Εκείνων η οικονομική ευθύνη τελείωσε.
Αχ κόρη μου, τι τα θες, άκαρδοι άνθρωποι του κόψανε τα φτερά...
Αυτό όμως δε το έβαλε κάτω, άρχισε να γράφει για εφημερίδες, περιοδικά. Γιατί άλλο με τόσες σπουδές; Για γαστρονομικά θέματα. Πού είναι καλά να φας, πού να πιεις, πού να κοιμηθείς, τι το ιδιαίτερο έχει ένα κρασί από αυτά τα σταφύλια, τι από άλλα, τέτοια πράγματα. Ήταν αυστηρός...
Δεν ήταν κακοπροαίρετος, ό,τι σχόλια έκανε είχαν βάση. Και τα αρνητικά και τα θετικά.
Με τον καιρό όλο και πιο επιτυχημένος γινότανε. Κέρδισε σε κύρος. Και εκείνος και τα άρθρα του.
Πριν 8 χρόνια που αγόρασε το διαμέρισμα με ρώτησε αν μπορώ να του το καθαρίζω. Μετά χαράς, του είπα, αγόρι μου. Όσο μπορώ και όσο βλέπω, μετά χαράς.
Τον τελευταίο καιρό χειροτέρευσαν τα μάτια μου, και πήγαινα μόνον μια φορά την εβδομάδα πλέον. Τον έβλεπα λιγότερο ευχαριστημένο από συνήθως, ανήσυχο, δεν καταλάβαινα γιατί.
Όταν μια φορά τον ρώτησα, μου απάντησε πως σχεδιάζει να αλλάξει την ζωή του ριζικά και πως η ιδέα τον γεμίζει με απέραντη χαρά και φόβο ταυτόχρονα. Ποτέ δεν τον είχα δει έτσι ανήμπορο σε όλα τα χρόνια που τον ξέρω. Στεναχωρέθηκα. Στεναχωρέθηκα πολύ, αλλά ήλπιζα ότι μπόρα είναι, θα περάσει...
Και τώρα είναι πεθαμένο το πουλάκι μου; Ο Γιάννης μου;
Δεν μπορούσε να συνεχίσει. Δάκρυα γέμισαν τα μάτια της, οι ρυτίδες της βαθύνανε για άλλη μια φορά, το σώμα της χώθηκε πιο βαθιά στο κάθισμα και τρανταζόταν από το σιωπηλό κλάμα.
Η Ρίζου άφησε μια κάρτα της δίπλα στο φλιτζάνι στο δίσκο, σηκώθηκε, έκλεισε αθόρυβα την πόρτα του διαμερίσματος και άφησε την γυναίκα μόνη στο πένθος της.
-Συνεχίζεται-
Φαινόταν γύρω στα 70, αλλά θα μπορούσε και να είναι 60 και να μην είχε κρατηθεί καλά.
Λυγερή καμαρωτή, παρόλη την ηλικία της, στεκότανε στην ανοιχτή πόρτα του διαμερίσματος και περίμενε με ανυπομονησία να δει μια επιθεωρητή της αστυνομίας στην πραγματικότητα.
-Εδώ κόρη μου, επανέλαβε όταν είδε την Ρίζου στο διάδρομο.
Έλα μέσα, θα φτιάξω καφεδάκι και θα τα πούμε με την ησυχία μας.
Το διαμέρισμα της Σαρρή ήταν εντελώς το αντίθετο από αυτό του Κωστόπουλου. Μικρό, γεμάτο με έπιπλα διαφορετικών στιλ και ηλικίας, με χίλια δυο χαλάκια στο πάτωμα, φωτογραφίες στους τοίχους και μια τεράστια τηλεόραση, σε κεντρική θέση στο καθιστικό. Οι φωτογραφίες ήταν τόσες πολλές, που δεν ήσαν όλες καδραρισμένες. Μερικές παλιές, κιτρινισμένες, μάλλον οι γονείς της, σκέφτηκε η Ρίζου, κρέμονταν σε ιδιαίτερες θέσεις στο τοίχο. Άλλες αλλοιωμένες στα χρώματα και στην φόρμα από την πολυκαιρία ακουμπισμένες μπροστά από μεγαλύτερα κάδρα έδειχναν μικρά παιδιά να παίζουν χιονοπόλεμο ή στην παραλία. Κάποιες παρμένες σε γάμους, άλλες από βαφτίσεις, πορτρέτα ή ζευγάρια να χαμογελούν στον φωτογραφικό φακό, τρώγοντας.
Σε χρόνο ρεκόρ επέστρεψε η Κλειώ Σαρρή από την κουζίνα φέρνοντας ένα δίσκο με 2 φλιτζάνια ελληνικό καφέ, το βάζο της ζάχαρης, γάλα και ένα μπολ με γλυκά σπιτικά μπισκοτάκια.
-Κάθισε παιδί μου, πες μου πώς μπορώ να σε βοηθήσω;" την ρώτησε.
Η Ρίζου πήρε το καφέ της, έβαλε λίγο γάλα, περίμενε να καθίσει η Σαρρή, σκέφτηκε λιγουλάκι από που να αρχίσει και είπε:
-Κα Σαρρή βρήκα το όνομά σας στα χαρτιά του κου Κωστόπουλου...
Λυπάμαι... Ο κος Κωστόπουλος είναι νεκρός, βρήκαμε το πτώμα του εχθές στο πάρκο...
Το χρώμα από το ηλιοκαμένο δέρμα της ηλικιωμένης γυναίκας χάθηκε ακούγοντας τις τελευταίες λέξεις της επιθεωρητού.
Καθόταν σαν αποσβολωμένη. Το χέρι που είχε σηκώσει το φλιτζάνι του καφέ έμεινε μετέωρο στα μισά. Το κατέβασε μηχανικά χωρίς να πιει.
Άφωνη, από την μια στιγμή στην άλλη φαινόταν άλλα 10 χρόνια γερασμένη.
Συνειδητοποιώντας την σημαντικότητα του λόγου για τον οποίο ήρθε η επιθεωρητής ρώτησε με μια φωνή που πάλευε να μην σπάσει...
-Ξέρετε τι του συνέβη; Τι μπορώ να κάνω εγώ για να σας βοηθήσω;
-Ακόμα δεν είμαστε σίγουροι τι ακριβώς συνέβη, από εσάς χρειάζομαι να μάθω τι άνθρωπος ήταν ο κος Κωστόπουλος. Σας πλήρωνε μηνιαία, για ποιό λόγο;
-Καθαρίζω το σπίτι δυο φορές την εβδομάδα. Δουλεύω για εκείνον από τότε που αγόρασε το διαμέρισμα. θα πρέπει να είναι 8 χρόνια, αλλά τον Γιάννη τον γνωρίζω, συγνώμη... τον γνώριζα..." και τα μάτια της γυάλισαν ξαφνικά, "από παιδί. Δούλευα για τους γονείς του. Τον ξέρω από τα 9 του χρόνια. Καλό και υπάκουο παιδί ο Γιαννάκης, κλεισμένο στον εαυτό του, αγαπούσε τα βιβλία, δεν είχε πολλές παρέες. Οι γονείς του δεν είχαν πολύ χρόνο για αυτόν, με τις δουλειές, τους χoρούς, και τα ταξίδια τους. Γαλλικά, πιάνο, κολυμβητήριο εγώ τον πήγαινα, εγώ τον έφερνα. Μερικές φορές, όταν ήταν κακόκεφος τον έπαιρνα στην κουζίνα και τον έβαζα να με βοηθήσει στα γλυκά. Του έλεγα ψέματα ό,τι δεν έχω χρόνο να τα προλάβω όλα και τον άφηνα να ετοιμάζει την μαρέγκα, να πασπαλίζει το αλεύρι στο μπολ, να μου κόβει την κουβερτούρα ψιλές φέτες. Μεγαλώνοντας ερχόταν από μόνος του στην κουζίνα και δοκίμαζε καινούργιες συνταγές, όταν δεν ένιωθε καλά, ή όταν κάτι ιδιαίτερα καλό του συνέβη.
Για σπουδές πήγε στην σχολή ξενοδόχων στην Ελβετία. Πόσο μεγαλωμένο τον βρήκα όταν επέστρεψε; Με το δίπλωμα στο χέρι και την λάμψη στα μάτια, ότι τώρα μπορεί να πραγματοποιήσει το όνειρό του. Να γίνει διάσημος ζαχαροπλάστης...
Όμως οι γονείς του αποφάσισαν ό,τι αρκετά ξόδεψαν για την μόρφωσή του μέχρι τώρα, τα έξοδα του ζαχαροπλαστείου, άμα θέλει, ας βρει τρόπο να τα βρει μόνος. Εκείνων η οικονομική ευθύνη τελείωσε.
Αχ κόρη μου, τι τα θες, άκαρδοι άνθρωποι του κόψανε τα φτερά...
Αυτό όμως δε το έβαλε κάτω, άρχισε να γράφει για εφημερίδες, περιοδικά. Γιατί άλλο με τόσες σπουδές; Για γαστρονομικά θέματα. Πού είναι καλά να φας, πού να πιεις, πού να κοιμηθείς, τι το ιδιαίτερο έχει ένα κρασί από αυτά τα σταφύλια, τι από άλλα, τέτοια πράγματα. Ήταν αυστηρός...
Δεν ήταν κακοπροαίρετος, ό,τι σχόλια έκανε είχαν βάση. Και τα αρνητικά και τα θετικά.
Με τον καιρό όλο και πιο επιτυχημένος γινότανε. Κέρδισε σε κύρος. Και εκείνος και τα άρθρα του.
Πριν 8 χρόνια που αγόρασε το διαμέρισμα με ρώτησε αν μπορώ να του το καθαρίζω. Μετά χαράς, του είπα, αγόρι μου. Όσο μπορώ και όσο βλέπω, μετά χαράς.
Τον τελευταίο καιρό χειροτέρευσαν τα μάτια μου, και πήγαινα μόνον μια φορά την εβδομάδα πλέον. Τον έβλεπα λιγότερο ευχαριστημένο από συνήθως, ανήσυχο, δεν καταλάβαινα γιατί.
Όταν μια φορά τον ρώτησα, μου απάντησε πως σχεδιάζει να αλλάξει την ζωή του ριζικά και πως η ιδέα τον γεμίζει με απέραντη χαρά και φόβο ταυτόχρονα. Ποτέ δεν τον είχα δει έτσι ανήμπορο σε όλα τα χρόνια που τον ξέρω. Στεναχωρέθηκα. Στεναχωρέθηκα πολύ, αλλά ήλπιζα ότι μπόρα είναι, θα περάσει...
Και τώρα είναι πεθαμένο το πουλάκι μου; Ο Γιάννης μου;
Δεν μπορούσε να συνεχίσει. Δάκρυα γέμισαν τα μάτια της, οι ρυτίδες της βαθύνανε για άλλη μια φορά, το σώμα της χώθηκε πιο βαθιά στο κάθισμα και τρανταζόταν από το σιωπηλό κλάμα.
Η Ρίζου άφησε μια κάρτα της δίπλα στο φλιτζάνι στο δίσκο, σηκώθηκε, έκλεισε αθόρυβα την πόρτα του διαμερίσματος και άφησε την γυναίκα μόνη στο πένθος της.
-Συνεχίζεται-
7 Δεκεμβρίου 2005
Aστυνομικο (Ευρηματα)
Η τεχνική ομάδα της αστυνομίας έκανε τα περισσότερα ευρήματα στο δωμάτιο με την βιβλιοθήκη. Αρχειοθετημένα με μεγάλη τάξη σε φακέλους βρήκανε τις ενημερώσεις διαφόρων τραπεζιτικών λογαριασμών, πληροφορίες για την αξία μετοχών, συμβόλαια ασφάλειας ζωής, το συμβόλαιο αγοράς του διαμερίσματος και ένα εκμίσθωσης επαγγελματικού χώρου.
Η επιθεωρητής Ρίζου διάβασε το συμφωνημένο μηνιαίο ενοίκιο και συμπέρανε από το ποσό των 3000 Ευρώ, ότι θα πρέπει να ήταν ή μεγάλο ή σε ακριβή τοποθεσία. Σε μια επιπρόσθετη σελίδα αναφερόταν η αγορά εξοπλισμού έναντι 25.000 Ευρώ. Διαβάζοντας την λίστα των αντικειμένων που καλύπτονταν με αυτό το ποσό έπρεπε να υποθέσει ό,τι επρόκειτο για ένα ζαχαροπλαστείο.
Ένας από τους λογαριασμούς της τραπέζης ήταν αυτός για τα τρέχοντα έσοδα και έξοδα. Εκεί φαινόντουσαν κινήσεις με βάση τις οποίες είχε τακτικά έσοδα από διαφόρους εκδοτικούς οίκους. Στο λογαριασμό μιας "Κλειώ Σαρρή" και με την επεξήγηση "καθαριότητα" στέλνονταν μηνιαία 150 Ευρώ. Τα υπόλοιπα ήταν λογαριασμοί ρεύματος, τηλεφώνου, συνδρομές σε περιοδικά, βιβλία αγορασμένα online, βενζίνες, τρόφιμα, πληρωμές με τη πιστωτική κάρτα, για ρούχα, παπούτσια, αεροπορικά εισιτήρια, έπιπλα, και λοιπά.
Η Ρίζου έψαξε στον τηλεφωνικό κατάλογο το νούμερο του πρώτου εκδοτικού οίκου της λίστας, πήρε με το κινητό της, ζήτησε να την συνδέσουνε με το τμήμα προσωπικού και ρώτησε το λόγο των πληρωμών προς τον Γιάννη Κωστόπουλο. Η υπάλληλος του εκδοτικού οίκου, λες από υπερβολικό ζήλο, λες από κακοκεφιά, αρνήθηκε να της δώσει τις πληροφορίες τηλεφωνικώς.
-Και πως είμαι σίγουρη ότι μιλώ με την αστυνομία; της είπε. Οποιοσδήποτε μπορεί να με πάρει τηλέφωνο και να το ισχυριστεί. Είναι καθήκον μου να προστατεύσω τον οίκο και τον κύριο Κωστόπουλο ως συνεργάτη μας από κακοήθεις. Ελάτε αυτοπροσώπως και θα σας δώσω τις πληροφορίες που θέλετε αφού μου δείξετε την ταυτότητα, στην οποία φαίνεται ο βαθμός και η θέση σας. Η διεύθυνσή μας βρίσκεται στον τηλεφωνικό κατάλογo. Tώρα να με συγχωρείτε, έχω πολλή δουλειά να διεκπεραιώσω, είπε και της έκλεισε το τηλέφωνο.
"Πρόσωπο με πρόσωπο με θες; Θα με έχεις" σκέφτηκε η Ρίζου εκνευρισμένη για το άδικο χάσιμο χρόνου.
Σημείωσε τις διευθύνσεις του εκδοτικού οίκου και της Κλειώ Σαρρής.
Κοίταξε το ρολόι της. Ο χρόνος έφτανε για μια ακόμα επίσκεψη πριν πάει να πάρει την κόρη της από το σχολείο.
Το κτίριο της Θουκυδίδου 71 ήταν μια πολυκατοικία της δεκαετίας του 70, εκτός μόδας, με πιλοτή. Δε ταίριαζε στις μονοκατοικίες αριστερά και δεξιά στο τετράγωνο. Με μεταλλικά κάγκελα στα μπαλκόνια, η επένδυση μαρμάρου στους εξωτερικούς τοίχους σε μερικά σημεία ραϊσμένη, σε άλλα έλειπε αλλά γενικά ευρύχωρο και τουλάχιστον όχι υπερβολικά ψηλό με συνολικά 3 ορόφους.
Η Ρίζου έπρεπε να χτυπήσει το κουδούνι με το όνομα Σαρρή 2 φορές πριν μια γυναικεία φωνή περασμένης ηλικίας την ρωτήσει τι θέλει. Αντί για απάντηση, ανέφερε τον βαθμό της και ζήτησε να της ανοίξουν.
Η Κλειώ Σαρρή πάτησε το κουμπί του θυροτηλέφωνου και στην συνέχεια άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματός της.
Από τότε που τα μάτια της χειροτερεύσανε και ο γιατρός την συμβούλεψε να μην τα πολύ κουράζει, έβλεπε τις αγαπημένες της αστυνομικές ιστορίες πλέον στην τηλεόραση. Της έκαναν παρέα και της άρεσαν πολύ. Ιδιαίτερα αυτές με γυναίκες επιθεωρητές. Εκείνη τις αποκαλούσε στα αστεία επιθεωρήτριες και να που μόλις μίλησε με μια αληθινή επιθεωρητή. Θα το έλεγε στις φίλες της και δε θα την πίστευαν. Χαιρότανε ήδη σαν μωρό παιδί και μόνον με την ιδέα.
-Εδώ κόρη μου, εδώ φώναξε στο διάδρομο όπως μπαίνεις αριστερά...
-Συνεχιζεται-
Η επιθεωρητής Ρίζου διάβασε το συμφωνημένο μηνιαίο ενοίκιο και συμπέρανε από το ποσό των 3000 Ευρώ, ότι θα πρέπει να ήταν ή μεγάλο ή σε ακριβή τοποθεσία. Σε μια επιπρόσθετη σελίδα αναφερόταν η αγορά εξοπλισμού έναντι 25.000 Ευρώ. Διαβάζοντας την λίστα των αντικειμένων που καλύπτονταν με αυτό το ποσό έπρεπε να υποθέσει ό,τι επρόκειτο για ένα ζαχαροπλαστείο.
Ένας από τους λογαριασμούς της τραπέζης ήταν αυτός για τα τρέχοντα έσοδα και έξοδα. Εκεί φαινόντουσαν κινήσεις με βάση τις οποίες είχε τακτικά έσοδα από διαφόρους εκδοτικούς οίκους. Στο λογαριασμό μιας "Κλειώ Σαρρή" και με την επεξήγηση "καθαριότητα" στέλνονταν μηνιαία 150 Ευρώ. Τα υπόλοιπα ήταν λογαριασμοί ρεύματος, τηλεφώνου, συνδρομές σε περιοδικά, βιβλία αγορασμένα online, βενζίνες, τρόφιμα, πληρωμές με τη πιστωτική κάρτα, για ρούχα, παπούτσια, αεροπορικά εισιτήρια, έπιπλα, και λοιπά.
Η Ρίζου έψαξε στον τηλεφωνικό κατάλογο το νούμερο του πρώτου εκδοτικού οίκου της λίστας, πήρε με το κινητό της, ζήτησε να την συνδέσουνε με το τμήμα προσωπικού και ρώτησε το λόγο των πληρωμών προς τον Γιάννη Κωστόπουλο. Η υπάλληλος του εκδοτικού οίκου, λες από υπερβολικό ζήλο, λες από κακοκεφιά, αρνήθηκε να της δώσει τις πληροφορίες τηλεφωνικώς.
-Και πως είμαι σίγουρη ότι μιλώ με την αστυνομία; της είπε. Οποιοσδήποτε μπορεί να με πάρει τηλέφωνο και να το ισχυριστεί. Είναι καθήκον μου να προστατεύσω τον οίκο και τον κύριο Κωστόπουλο ως συνεργάτη μας από κακοήθεις. Ελάτε αυτοπροσώπως και θα σας δώσω τις πληροφορίες που θέλετε αφού μου δείξετε την ταυτότητα, στην οποία φαίνεται ο βαθμός και η θέση σας. Η διεύθυνσή μας βρίσκεται στον τηλεφωνικό κατάλογo. Tώρα να με συγχωρείτε, έχω πολλή δουλειά να διεκπεραιώσω, είπε και της έκλεισε το τηλέφωνο.
"Πρόσωπο με πρόσωπο με θες; Θα με έχεις" σκέφτηκε η Ρίζου εκνευρισμένη για το άδικο χάσιμο χρόνου.
Σημείωσε τις διευθύνσεις του εκδοτικού οίκου και της Κλειώ Σαρρής.
Κοίταξε το ρολόι της. Ο χρόνος έφτανε για μια ακόμα επίσκεψη πριν πάει να πάρει την κόρη της από το σχολείο.
Το κτίριο της Θουκυδίδου 71 ήταν μια πολυκατοικία της δεκαετίας του 70, εκτός μόδας, με πιλοτή. Δε ταίριαζε στις μονοκατοικίες αριστερά και δεξιά στο τετράγωνο. Με μεταλλικά κάγκελα στα μπαλκόνια, η επένδυση μαρμάρου στους εξωτερικούς τοίχους σε μερικά σημεία ραϊσμένη, σε άλλα έλειπε αλλά γενικά ευρύχωρο και τουλάχιστον όχι υπερβολικά ψηλό με συνολικά 3 ορόφους.
Η Ρίζου έπρεπε να χτυπήσει το κουδούνι με το όνομα Σαρρή 2 φορές πριν μια γυναικεία φωνή περασμένης ηλικίας την ρωτήσει τι θέλει. Αντί για απάντηση, ανέφερε τον βαθμό της και ζήτησε να της ανοίξουν.
Η Κλειώ Σαρρή πάτησε το κουμπί του θυροτηλέφωνου και στην συνέχεια άνοιξε την πόρτα του διαμερίσματός της.
Από τότε που τα μάτια της χειροτερεύσανε και ο γιατρός την συμβούλεψε να μην τα πολύ κουράζει, έβλεπε τις αγαπημένες της αστυνομικές ιστορίες πλέον στην τηλεόραση. Της έκαναν παρέα και της άρεσαν πολύ. Ιδιαίτερα αυτές με γυναίκες επιθεωρητές. Εκείνη τις αποκαλούσε στα αστεία επιθεωρήτριες και να που μόλις μίλησε με μια αληθινή επιθεωρητή. Θα το έλεγε στις φίλες της και δε θα την πίστευαν. Χαιρότανε ήδη σαν μωρό παιδί και μόνον με την ιδέα.
-Εδώ κόρη μου, εδώ φώναξε στο διάδρομο όπως μπαίνεις αριστερά...
-Συνεχιζεται-
Κυνηγωντας τις λεξεις
Ματια κοκκινα
καινε απο την κούραση
ύπνου υπολοιπα
ζητάνε με έμφαση.
Ομως το μυαλο το βραδυ
ατελειωτες στροφες κανει.
Δεν λεει να ξαποστασει
να αφησει το σωμα να πλαγιασει.
Και οταν στο σκοταδι ολα τυλιγονται
η ViSta ανησυχη, οι λεξεις κρυβωνται.
Eκεινη ομως εκει
να τις κυνηγει...
Τις εννοιες και τις εικονες
μεχρι τις πρωινες τις ωρες.
καινε απο την κούραση
ύπνου υπολοιπα
ζητάνε με έμφαση.
Ομως το μυαλο το βραδυ
ατελειωτες στροφες κανει.
Δεν λεει να ξαποστασει
να αφησει το σωμα να πλαγιασει.
Και οταν στο σκοταδι ολα τυλιγονται
η ViSta ανησυχη, οι λεξεις κρυβωνται.
Eκεινη ομως εκει
να τις κυνηγει...
Τις εννοιες και τις εικονες
μεχρι τις πρωινες τις ωρες.
Aστυνομικο (Το διαμερισμα)
To διαμέρισμα του Γιάννη Κωστόπουλου απεδείχθη ολόκληρος πέμπτος όροφος σε πολυκατοικία. Με το ειδικό κατσαβιδάκι άνοιξε η επιθεωρητής Ρίζου την πόρτα και ξαφνιάστηκε για άλλη μια φορά πόσο εύκολο είναι. Ο κόσμος αγοράζει κλειδωνιές ασφαλείας, συναγερμούς, διπλές πόρτες και πολλά από όλα αυτά έχουν μόνον ένα προσόν. Κοστίζουν. Ασφάλεια, σιγουριά δεν παρέχουν. Παρέχουν μόνον σε αυτόν που τα αγοράζει την αίσθηση της ασφάλειας και στους καλεσμένους του (αν δεχθούν κανένα, γιατί και αυτοί είναι πηγές ανασφάλειας) φόβο και γεύση φυλακής.
Μέσα βρήκε τα δωμάτια τακτοποιημένα, λες και έβλεπε μια έκθεση επίπλου. Το σαλόνι με τον καναπέ και το τραπεζάκι με το σκάκι στημένο σε μια φάση παιχνιδιού. Το δωμάτιο με το γραφείο και τη βιβλιοθήκη από τοίχο μέχρι τοίχο, τα βιβλία χωρισμένα ανάλογα με το είδος τους, σε τρελούς συνδυασμούς χρώματος. Το άνετο υπνοδωμάτιο με το μπάνιο του. Η ντουλάπα/δωμάτιο άψογα τακτοποιημένη με ανδρικά ρούχα μόνον. Το ελάχιστα μικρότερο δωμάτιο για τους καλεσμένους και αυτό με δικό του μπάνιο... Όλα στην εντέλεια. Δε ήταν σίγουρη αν στην διαρρύθμιση και στην επιλογή των επίπλων αναγνώριζε το γυναικείο γούστο. Όμως έπρεπε να παραδεχτεί ό,τι θα της άρεσε να ζούσε σε αυτό το σπίτι. Επιτέλους αρκετός χώρος για τα βιβλία της και το δεύτερο δωμάτιο θα άρεσε στην Κατερίνα με το κατάδικό της μπάνιο, το σαλόνι άνετο και ευρύχωρο για να καλεί την παρέα της, η κουζίνα... "Αλήθεια πού είναι η κουζίνα;" αναρωτήθηκε.
Την βρήκε δίπλα στο σαλόνι. Το δωμάτιο της κουζίνας ξεχώριζε από το υπόλοιπο σπίτι. Δεν ήταν τόσο τέλεια καθαρό και τακτοποιημένο.
Αρκετά μεγάλο ώστε να έχει την κουζίνα, η οποία είχε 5 μάτια γκαζιού και ανάλογα φαρδύ φούρνο, στη μέση του δωματίου με τον απορροφητήρα κρεμασμένο πάνω της ήταν διαρρυθμισμένο χωρίς εντοιχισμένα έπιπλα, με πάγκους, συρταριέρες, ράφια, ντουλάπια χωρίς πορτάκια, να μην κρύβουν το περιεχόμενό τους, σε ανοιχτόχρωμο ξύλο και μέταλλο που έδινε στο χώρο μια νεανική αίσθηση. Ένα από τα κεντρικά έπιπλα του δωματίου ήταν το μεγάλο ξύλινο τραπέζι της τραπεζαρίας με πάγκους και καρέκλες.
Στον νεροχύτη υπήρχαν άπλυτα μεταλλικά μπωλ και φλούδια από αυγά. Το μίξερ στεκόταν βρόμικο, αφημένο πάνω στην κουζίνα. Ένας πάγκος ήταν πασπαλισμένος με αλεύρι και άχνη ζάχαρη. Στο τραπέζι ένα ασημένιο κουταλάκι και μισογεμάτα κολονάτα ποτήρια με λευκό κρασί. Μύρισε το περιεχόμενο, κάποτε ήταν σαμπάνια.
"Κρίμα που πήγε χαμένη γιατί σίγουρα θα ήταν ακριβή" σκέφτηκε, άμα έκρινε από το διαμέρισμα.
Άνοιξε το ψυγείο. Ανάμεσα στα άλλα τρόφιμα είδε τα υπόλοιπα μιας τούρτας αμυγδάλου.
Πήρε το τηλέφωνο των τεχνικών της σήμανσης για να τους ζητήσει να έρθουν και να ελέγξουν την σύνθεση της τούρτας για ξένες ουσίες. Συνέχισε να ασχολείται με το διαμέρισμα. Δεν βρήκε τίποτε το ιδιαίτερο.
Ο Γιάννης Κωστόπουλος ζούσε μόνος του. Είχε γούστο, μια πλούσια βιβλιοθήκη, του άρεσε η τάξη, το καλό φαγητό, προτιμούσε τις φωτογραφίες πραγμάτων από αυτές προσώπων.
Πολύ θα ήθελε η επιθεωρητής Ρίζου να ήξερε ποιος ήπιε το δεύτερο ποτήρι σαμπάνιας προχθές το βράδυ σε εκείνην την κουζίνα. Ίσως τα δαχτυλικά αποτυπώματα στο ποτήρι να την βοηθούσαν στην αναζήτηση του ή της μυστηριώδη αγνώστου. Οι τεχνικοί της αστυνομίας θα ελέγχαν τα ποτήρια, δε θα ξεχνούσαν όμως και τα χερούλια, τους διακόπτες και λοιπά. Είναι η δουλειά τους άλλωστε, και την κατέχουνε.
Ήτανε η επιθεωρητής Μαρία Ρίζου στο σωστό δρόμο όμως για να λύσει την υπόθεση; Ή κολλούσε πολύ στο θέμα του γλυκού και της σαμπάνιας και ξέχναγε να κρατά ανοιχτό το βλέμμα της για τα στοιχειώδη;
-Συνεχιζεται-
Μέσα βρήκε τα δωμάτια τακτοποιημένα, λες και έβλεπε μια έκθεση επίπλου. Το σαλόνι με τον καναπέ και το τραπεζάκι με το σκάκι στημένο σε μια φάση παιχνιδιού. Το δωμάτιο με το γραφείο και τη βιβλιοθήκη από τοίχο μέχρι τοίχο, τα βιβλία χωρισμένα ανάλογα με το είδος τους, σε τρελούς συνδυασμούς χρώματος. Το άνετο υπνοδωμάτιο με το μπάνιο του. Η ντουλάπα/δωμάτιο άψογα τακτοποιημένη με ανδρικά ρούχα μόνον. Το ελάχιστα μικρότερο δωμάτιο για τους καλεσμένους και αυτό με δικό του μπάνιο... Όλα στην εντέλεια. Δε ήταν σίγουρη αν στην διαρρύθμιση και στην επιλογή των επίπλων αναγνώριζε το γυναικείο γούστο. Όμως έπρεπε να παραδεχτεί ό,τι θα της άρεσε να ζούσε σε αυτό το σπίτι. Επιτέλους αρκετός χώρος για τα βιβλία της και το δεύτερο δωμάτιο θα άρεσε στην Κατερίνα με το κατάδικό της μπάνιο, το σαλόνι άνετο και ευρύχωρο για να καλεί την παρέα της, η κουζίνα... "Αλήθεια πού είναι η κουζίνα;" αναρωτήθηκε.
Την βρήκε δίπλα στο σαλόνι. Το δωμάτιο της κουζίνας ξεχώριζε από το υπόλοιπο σπίτι. Δεν ήταν τόσο τέλεια καθαρό και τακτοποιημένο.
Αρκετά μεγάλο ώστε να έχει την κουζίνα, η οποία είχε 5 μάτια γκαζιού και ανάλογα φαρδύ φούρνο, στη μέση του δωματίου με τον απορροφητήρα κρεμασμένο πάνω της ήταν διαρρυθμισμένο χωρίς εντοιχισμένα έπιπλα, με πάγκους, συρταριέρες, ράφια, ντουλάπια χωρίς πορτάκια, να μην κρύβουν το περιεχόμενό τους, σε ανοιχτόχρωμο ξύλο και μέταλλο που έδινε στο χώρο μια νεανική αίσθηση. Ένα από τα κεντρικά έπιπλα του δωματίου ήταν το μεγάλο ξύλινο τραπέζι της τραπεζαρίας με πάγκους και καρέκλες.
Στον νεροχύτη υπήρχαν άπλυτα μεταλλικά μπωλ και φλούδια από αυγά. Το μίξερ στεκόταν βρόμικο, αφημένο πάνω στην κουζίνα. Ένας πάγκος ήταν πασπαλισμένος με αλεύρι και άχνη ζάχαρη. Στο τραπέζι ένα ασημένιο κουταλάκι και μισογεμάτα κολονάτα ποτήρια με λευκό κρασί. Μύρισε το περιεχόμενο, κάποτε ήταν σαμπάνια.
"Κρίμα που πήγε χαμένη γιατί σίγουρα θα ήταν ακριβή" σκέφτηκε, άμα έκρινε από το διαμέρισμα.
Άνοιξε το ψυγείο. Ανάμεσα στα άλλα τρόφιμα είδε τα υπόλοιπα μιας τούρτας αμυγδάλου.
Πήρε το τηλέφωνο των τεχνικών της σήμανσης για να τους ζητήσει να έρθουν και να ελέγξουν την σύνθεση της τούρτας για ξένες ουσίες. Συνέχισε να ασχολείται με το διαμέρισμα. Δεν βρήκε τίποτε το ιδιαίτερο.
Ο Γιάννης Κωστόπουλος ζούσε μόνος του. Είχε γούστο, μια πλούσια βιβλιοθήκη, του άρεσε η τάξη, το καλό φαγητό, προτιμούσε τις φωτογραφίες πραγμάτων από αυτές προσώπων.
Πολύ θα ήθελε η επιθεωρητής Ρίζου να ήξερε ποιος ήπιε το δεύτερο ποτήρι σαμπάνιας προχθές το βράδυ σε εκείνην την κουζίνα. Ίσως τα δαχτυλικά αποτυπώματα στο ποτήρι να την βοηθούσαν στην αναζήτηση του ή της μυστηριώδη αγνώστου. Οι τεχνικοί της αστυνομίας θα ελέγχαν τα ποτήρια, δε θα ξεχνούσαν όμως και τα χερούλια, τους διακόπτες και λοιπά. Είναι η δουλειά τους άλλωστε, και την κατέχουνε.
Ήτανε η επιθεωρητής Μαρία Ρίζου στο σωστό δρόμο όμως για να λύσει την υπόθεση; Ή κολλούσε πολύ στο θέμα του γλυκού και της σαμπάνιας και ξέχναγε να κρατά ανοιχτό το βλέμμα της για τα στοιχειώδη;
-Συνεχιζεται-
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)