της ψυχής σου το συρτάρι
μετά την βροχή ένα πρωινό
διαλύθηκαν όλα χωρίς αχνάρι
Δεν κοιτάς, δεν ακούς
δεν νιώθεις, δεν ξαφνιάζεσαι
δεν αγωνιάς, ανύπαρκτους οβολούς
μοιράζεις, χωρίς δυνάμεις διασκεδάζεσαι
Τέλος ή αρχή, ποιός ψάχνει
παρέα, τηλέφωνα, κόσμο δεν ζητάς
Τηλεόραση; και αυτό κουράζει
Μακάρι να μπορούσες κάθε στιγμή να προσπερνάς
